LAMB TO THE SLAUGHTER by ROALD DAHL

LAMB TO THE SLAUGHTER by ROALD DAHL
The room was warm, the curtains were closed, the two table lamps were lit. On the cupboard behind her there were two glasses
and
some drinks. Mary Maloney was waiting for her husband to come home from work.
Now and
again she glanced at the clock, but without anxiety: She merely wanted to satisfy herself that each minute that went by
made it nearer the time when he would come home. As she bent over her sewing, she was curiously peaceful. This was her sixth
month expec
ting a child. Her mouth and her eyes, with their new calm look, seemed larger and darker than before.
When the clock said ten minutes to five, she began to listen, and a few moments later, punctually as always, she heard the ca
r tires
on the stones outsid
e, the car door closing, footsteps passing the window, the key turning in the lock. She stood up and went
forward to kiss him as he entered.
"Hello, darling," she said.
"Hello," he answered.
She took his coat and hung it up. Then she made the drinks, a s
trong one for him and a weak one for herself; and soon she was
back again in her chair with the sewing, and he was in the other chair, holding the tall glass, rolling it gently so that the
ice knocked
musically against the side of the glass.
For her, this
was always a wonderful time of day. She knew he didn't want to speak much until the first drink was finished, and she
was satisfied to sit quietly, enjoying his company after the long hours alone in the house. She loved the warmth that came ou
t of
him whe
n they were alone together. She loved the shape of his mouth, and she especially liked the way he didn't complain about
being tired.
"Tired, darling?"
"Yes," he sighed. "I'm thoroughly exhausted. And as he spoke, he did an unusual thing. He lifted his
glass and drank it down in one
swallow although there was still half of it left. He got up and went slowly to get himself another drink.
"I'll get it!" she cried, jumping up.
"Sit down," he said.
When he came back, she noticed that the new drink was a ve
ry strong one. She watched him as he began to drink.
"I think it's a shame," she said, "that when someone's been a policeman as long as you have, he still has to walk around all
day
long." He didn't answer. "Darling," she said," If you're too tired to ea
t out tonight, as we had planned, I can fix you something.
There's plenty of meat and stuff in the freezer." Her eyes waited to an answer, a smile, a nod, but he made no sign.
"Anyway," she went on. "I'll get you some bread and cheese."
"I don't want it,
" he said.
She moved uneasily in her chair. "But you have to have supper. I can easily fix you something. I'd like to do it. We can have
lamb.
Anything you want. Everything's in the freezer."
"Forget it," he said.
"But, darling, you have to eat! I'll do
it anyway, and then you can have it or not, as you like."
She stood up and put placed her sewing on the table by the lamp. "Sit down," he said. "Just for a minute, sit down." It wasn'
t until
then that she began to get frightened.
"Go on," he said. "Sit
down." She lowered herself into the chair, watching him all the time with large, puzzled eyes. He had
finished his second drink and was staring into the glass.
"Listen," he said. "I've got something to tell you."
"What is it, darling? What's the matter?"
He became absolutely motionless, and he kept his head down.
"This is going to be a big shock to you, I'm afraid," he said. "But I've thought about it a good deal and I've decided that t
he only
thing to do is to tell you immediately." And he told her. It
didn't take long, four or five minutes at most, and she sat still through it
all, watching him with puzzled horror.
"So there it is," he added. "And I know it's a tough time to be telling you this, but there simply wasn't any other way. Of c
ourse, I'll
give you money and see that you're taken care of. But there really shouldn't be any problem. I hope not, in any case. It woul
dn't be
very good for my job."
Her first instinct was not to believe any of it. She thought that perhaps she'd imagined the whole
thing. Perhaps, if she acted as
though she had not heard him, she would find out that none of it had ever happened.
"I'll fix some supper," she whispered. When she walked across the room, she couldn't feel her feet touching the floor. She co
uldn't
feel a
nything except a slight sickness. She did everything without thinking. She went downstairs to the freezer and took hold of th
e
first object she found. She lifted it out, and looked at it. It was wrapped in paper, so she took off the paper and looked at
aga
in
---
a
leg of lamb.
All right, then, they would have lamb for supper. She carried it upstairs, held the thin end with both her hands. She went in
to the
living room, saw him standing by the window with his back to her, and stopped.
"I've already told yo
u," he said. "Don't make supper for me. I'm going out."
At that point, Mary Maloney simply walked up behind him and without any pause, she swung the big frozen leg of lamb high in
the air and brought it down as hard as she could on the back of his head. S
he might as well have hit him with a steel bar.
She stepped back, waiting, and the strange thing was that he remained standing there for at least four or five seconds. Then
he
crashed onto the carpet.
The violence of the crash, the noise, the small table
overturning, helped to bring her out of the shock. She came out slowly, feeling
cold and surprised, and she stood for a few minutes, looking at the body, still holding the piece of meat tightly with both h
ands.
All right, she told herself. So I've kille
d him.
It was extraordinary, now, how clear her mind became all of a sudden. She began thinking very fast. As the wife of a detectiv
e, she
knew what the punishment would be. It made no difference to her. In fact, it would be a relief. On the other hand, w
hat about the
baby? What were the laws about murderers with unborn children? Did they kill them both
--
mother and child? Did they wait until
the baby was born? What did they do? Mary Maloney didn't know and she wasn't prepared to take a chance.
She carri
ed the meat into the kitchen, put it into a pan, turned on the oven, and put the pan inside. Then she washed her hands, ran
upstairs, sat down in front of the mirror, fixed her makeup, and tried to smile.
The smile was rather peculiar. She tried again. "H
ello, Sam" she said brightly, aloud. The voice sounded peculiar, too. "I want
some potatoes, Sam. Yes, and perhaps a can of bean.s." That was better. Both the smile and the voice sounded better now. She
practiced them several times more. Then she ran downs
tairs, took her coat, and went out the back door, through the garden into the
street.
It wasn't six o'clock yet and the lights were still on in the neighborhood grocery. "Hello, Sam," she said brightly, smiling
at the man
in the shop.
"Good evening, Mrs
. Maloney. How are you?"
"I want some potatoes, please, Sam. Yes, and perhaps a can of beans, too. Patrick's decided he's tired and he doesn't want to
eat out
tonight," she told him. "We usually go out on Thursdays, you know, and now I don't have any vege
tables in the house."
"Then how about some meat, Mrs. Maloney?" asked the grocer.
"No, I've got meat, thanks, I've got a nice leg of lamb, from the freezer."
"Do you want these potatoes, Mrs. Maloney?
"Oh, yes, they'll be fine. Two pounds, please."
"A
nything else?" The grocer turned his head to one side, looking at her. "How about dessert? What are you going to give him for
dessert? How about a nice piece of cake? I know he likes cake."
"Perfect," she said. "He loves it."
And when she had bought and
paid for everything, she gave her brightest smile and said, "Thank you, Sam. Good night."
And now, she told herself as she hurried back home, she was returning to her husband and he was waiting for his supper. She h
ad
to cook it well and make it taste as
good as possible, because the poor man was tired; and if she found anything unusual or terrible
when she got home, then it would be a shock and she would have to react with grief and horror. Of course, she was not expecti
ng
to find anything unusual at home
. She was just going home with the vegetables on Thursday evening to cook dinner for husband.
That's the way, she told herself. Do everything normally. Keep things absolutely natural and there'll be no need for acting a
t all. As
she entered the kitchen by
the back door, she was quietly singing to herself.
"Patrick!" she called. "How are you, darling?"
She put the package on the table and went into the living room; and when she saw him lying there on the floor, it really was
a
shock. All the old love for
him came back to her, and she ran over to him, knelt down beside him, and began to cry hard. It was
easy. No acting was necessary.
A few minutes later, she got up and went to the phone. She knew the number of the police station, and when the man at the ot
her
end answered, she cried to him. "Quick! Come quickly! Patrick's dead."
"Who's speaking?"
"Mrs. Maloney. Mrs. Patrick Maloney."
"Do you mean that Patrick's dead?"
"I think so, " she cried. "He's lying on the floor and I think he's dead."
"We'll be ther
e immediately," the man said.
The car came very quickly, and when she opened the front door, two policemen walked in. She knew them both. She knew nearly
all the men at the police station. She fell into Jack Noonan's arms, crying uncontrollably. He put he
r gently into a chair.
"Is he dead?" she cried.
"I'm afraid he is. What happened?"
In a few words she told her story about going to the grocer and coming back, when she found him on the floor. While she was
crying and talking, Noonan found some dried blo
od on the dead man's head. He hurried to the phone.
Some other men began to arrive
--
a doctor, two detectives, a police photographer, and a man who knew about fingerprints. The

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แกะไปฆ่า โดยเล็นโรอัลด์ดาห์ลห้องพักอบอุ่น ม่านถูกปิด โคมไฟตั้งโต๊ะสองถูกแสง ในตู้เธอ มีแก้วที่สองและเครื่องดื่มบาง Maloney แมรีถูกรอสามีมาบ้านจากการทำงานตอนนี้ และอีก เธอ glanced นาฬิกา แต่ไม่ มีความวิตกกังวล: เธอเพียงต้องการตอบสนองตัวเองที่แต่ละนาทีที่ไปด้วยชนิดเวลาเมื่อเขาต้องมาทำบ้าน เป็นเธอเงี้ยวเย็บผ้าของเธอ เธอเป็นดี curiously นี้คือหกของเธอexpec เดือนทิงเด็ก ปากของเธอและดวงตาของเธอ มีลักษณะสงบของพวกเขาใหม่ ดูเหมือนใหญ่ขึ้น และเข้มขึ้นกว่าก่อนเมื่อนาฬิกากล่าวว่า สิบนาทีที่ห้า เธอเริ่มฟัง และครู่ต่อมา ให้เป็นเสมอ เธอได้ยิน caยาง rใน outsid หินอี ปิดประตูรถยนต์ เท้าผ่านหน้าต่าง เปลี่ยนคีย์ในการล็อก เธอลุกขึ้นยืน และเดินไปจูบเขาเขาป้อน"สวัสดี ดาร์ลิ่ง เธอกล่าว"สวัสดี เขาตอบเธอเอาเสื้อของเขา และแขวนไว้ แล้ว เธอทำเครื่องดื่ม s เป็นtrong หนึ่งสำหรับเขาและหนึ่งอ่อนแอในตัวเอง และเร็ว ๆ นี้ เธอกลับมาอีกในเก้าอี้ของเธอด้วยการเย็บผ้า และเขาได้ในเก้าอี้อื่น ๆ ถือแก้วสูง กลิ้งมันเบา ๆ เพื่อให้การน้ำแข็งโบว์ลิ่งไนท์คลับกับด้านข้างของแก้วสำหรับเธอ นี้มีเวลาอัศจรรย์วันเสมอ เธอรู้ว่า เขาไม่อยากพูดมากจนเครื่องดื่มแรกเสร็จสมบูรณ์ และเธอไม่พอใจจะนั่งเงียบ ๆ เพลิดเพลินกับบริษัทของเขาหลังจากชั่วโมงยาวคนเดียวในบ้าน เธอรักอบอุ่นที่มาพร้อมอูt ของพระองค์ไหนn พวกเดียวกัน เธอรักรูปร่างของปาก และโดยเฉพาะอย่างยิ่งชอบวิธีเขาไม่ได้บ่นเกี่ยวกับกำลังเหนื่อย"เหนื่อย ดาร์ลิ่งหรือไม่""ใช่ เขาถอนหายใจ "ฉันเหนื่อยอย่างละเอียด และพูด ทำสิ่งที่ผิดปกติ เขายกเขาแก้ว และดื่มลงในกลืนแม้ว่ายังคงมีครึ่งหนึ่งของด้านซ้าย เขามีค่า และไปรับเครื่องดื่มตัวเองช้า"ฉันจะได้รับมัน" เธอร้องเรียก กระโดดขึ้น"นั่งลง เขากล่าวว่าเมื่อเขากลับมา เธอสังเกตเห็นว่า เครื่องดื่มใหม่ไม่ได้เป็นแห้งแข็งหนึ่ง เธอเห็นเขาเป็นเขาเริ่มที่จะดื่ม"ผมคิดว่า มันเป็นความอัปยศ เธอกล่าวว่า "ว่า เมื่อคนถูกตำรวจตราบใดที่คุณมี ยังมีเดินทั้งหมดวันยาว " เขาไม่ได้ตอบ "ดาร์ลิ่ง เธอกล่าวว่า ถ้าคุณเหนื่อยเกินไปกับเอt ออกคืนนี้ ตามที่เราได้วางแผนไว้ สามารถแก้ไขคุณบางสิ่งบางอย่างมีเนื้อและสิ่งในตู้แช่แข็งที่" ตาของเธอที่รอคำตอบ รอยยิ้ม พยักหน้า แต่เขาทำไม่"อย่างไรก็ตาม เธอไปบน "ฉันจะได้คุณบางขนมปังและชีส""ไม่ต้องการ"เขากล่าวว่าเธอย้าย uneasily ในเก้าอี้ของเธอ "แต่คุณต้องมีซุปเปอร์ ฉันสามารถแก้ไขคุณบางสิ่งบางอย่าง อยากจะทำ เราได้แกะสิ่งที่คุณต้องการ ทุกอย่างของในตู้เย็นที่""ลืมมัน เขากล่าวว่า"แต่ ดาร์ลิ่ง คุณต้องกิน ฉันจะทำมันอย่างไรก็ตาม และจากนั้น คุณสามารถมีได้ หรือ ไม่ ตามที่คุณต้องการ "เธอยืนขึ้น และย้ายวางเย็บผ้าของเธอบนโต๊ะ ด้วยโคมไฟ "นั่งลง เขากล่าวว่า "เพียงประเดี๋ยวเดียว นั่งลง" มัน wasn't จนถึงแล้ว ที่เธอเริ่มจะกลัว"ไป เขากล่าวว่า "นั่งลง" เธอปรับลดตัวเองลงในเก้าอี้ ดูเขาตลอดเวลา ด้วยสายตาพิศวง ขนาดใหญ่ เขามีเสร็จแล้วเขาที่สองดื่ม แล้วถูกจ้องมองลงในแก้ว"ฟัง เขากล่าวว่า "ฉันมีอะไรจะบอกคุณ""มันคืออะไร ดาร์ลิ่งหรือไม่ เป็นอะไร"เขากลายเป็นแบบอย่างแน่นอน และเขาเก็บศีรษะของเขาลง"นี้จะเป็น ช็อตใหญ่คุณ ฉันกลัว เขากล่าวว่า "แต่ผมได้คิดเกี่ยวกับการจัดการที่ดี และฉันได้ตัดสินใจเขาเท่านั้นสิ่งที่จะทำได้จะ บอกคุณทันที" และเขาบอกเธอ มันใช้เวลาไม่นาน 4 หรือ 5 นาทีที่สุด และเธอนั่งยังผ่านได้ทั้งหมด ดูเขากับสยองขวัญพิศวง"เพื่อให้มี เขาเพิ่ม "และฉันรู้ว่า ถึงเวลายากที่จะบอกคุณนี้ แต่มีไม่อย่างใดก็ ของ course ฉันจะให้เงิน และดูว่า คุณกำลังดูแล แต่จริง ๆ ไม่ควรมีปัญหาใด ๆ ฉันหวังว่าไม่ ในกรณีใด ๆ มัน wouldn't ได้ดีสำหรับงานของฉัน"สัญชาตญาณแรกของเธอเป็นผู้ไม่เชื่อว่ามัน เธอคิดว่า บางทีเธอมีจินตนาการทั้งหมดสิ่งที่ บางที ถ้าเธอได้ปฏิบัติเป็นแม้ว่าเธอไม่ได้ได้ยินเขา เธอจะหาว่า มันไม่เคยเกิดขึ้น"จะแก้ไขบางซุปเปอร์ เธอกระซิบ เมื่อเธอเดินผ่านห้อง เธอไม่รู้สึกเท้าของเธอสัมผัสพื้น บริษัทเธอuldn'tรู้สึกตัวnything ยกเว้นเจ็บป่วยเล็กน้อย เธอได้ทุกอย่างโดยไม่คิด เธอไปข้าวสารที่แช่แข็ง และใช้เวลาถือของ thอีวัตถุแรกที่เธอพบ เธอยกมันออกมา และมองมัน มันถูกห่อด้วยกระดาษ เพื่อเธอเอา กระดาษปิด และมองตู้ใน---การขาของแกะแล้ว พวกเขาจะได้แกะสำหรับซุปเปอร์ เธอทำมันชั้นบน จัดปลายบาง ๆ ด้วยสองมือของเธอ เธอไปในการห้องนั่งเล่น เห็นเขายืนที่หน้าต่างกับเขาเธอ และหยุด"ผมได้บอกยอu เขากล่าวว่า "ไม่ได้ว่างสำหรับฉัน ฉันจะออก"ณ Mary Maloney เพียงเดินขึ้น หลังเขา และไม่ มีการหยุดชั่วคราว เธอ swung ขนาดใหญ่แช่ขาแกะสูงอากาศ และนำมันลงยากเหมือนที่เธอสามารถทำบนด้านหลังของศีรษะ Sเขาอาจดีได้ตีเขา ด้วยแถบเหล็กเธอก้าวกลับ รอ และสิ่งแปลกคือ ว่า เขายังคงยืนมีน้อยสี่ หรือห้าวินาที แล้วเขาล้มบนพรมความรุนแรงของความผิดพลาด เสียง ตัวเล็กพยายาม ช่วยนำเธอออกจากภาวะช็อก เธอออกมาช้า ๆ ความรู้สึกเย็น และประหลาด ใจ และเธอยืนกี่นาที มองในร่างกาย ยังคง เก็บชิ้นเนื้อแน่นมีทั้ง handsเธอบอกตัวเอง ดังนั้น ผม killed เขาเป็นพิเศษ ตอนนี้ วิธีล้างใจของเธอกลายเป็นทันที เธอเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว เป็นภรรยาของ detectiv เป็นe เธอรู้โทษอย่าง มันไม่ต่างกับเธอ ในความเป็นจริง มันจะช่วย ในทางกลับกัน wหาดใหญ่เกี่ยวกับการเด็ก สิ่งที่ถูกกฎหมายเกี่ยวกับ murderers กับเด็กทารก พวกเขาไม่ได้ฆ่าพวกเขาทั้งสอง--แม่และเด็ก พวกเขาไม่ได้รอจนกว่าทารกเกิด พวกเขาไม่ได้ทำอะไรได้บ้าง แมรี Maloney ไม่รู้ และเธอไม่ได้เตรียมที่จะใช้โอกาสเธอ carried เนื้อเข้าไปในห้องครัว ใส่ลงในกระทะ เปิดเตาอบ และใส่กระทะภายใน แล้วเธอล้างมือของเธอ วิ่งชั้นบน นั่งลงหน้ากระจก ถาวรแต่งหน้าของเธอ และพยายามที่จะยิ้มรอยยิ้มค่อนข้างแปลกประหลาด เธอพยายามอีกครั้ง 'Hello สาม"ก็ออกเสียง สดใส เสียงแต่เพียงแห่งแปลกประหลาด เกินไป "ฉันต้องการบางอย่างมันฝรั่ง สาม ใช่ และบางทีสามารถของ bean.s" ที่ดีกว่า รอยยิ้มและเสียงแต่เพียงแห่งดีตอนนี้ เธอฝึกฝนพวกเขาหลายครั้งมากขึ้น แล้วเธอวิ่งลงของtairs เอาตราของเธอ และออกประตูหลัง ผ่านสวนเข้าไปถนนมันไม่ได้หกโมงยัง และไฟก็ยังคงอยู่ในร้านขายของชำบริเวณใกล้เคียง "สวัสดี Sam เธอกล่าวว่า สดใส ยิ้มที่ชายคนนั้นในร้าน"ดีเย็น นาง. Maloney อย่างไรคุณ""ฉันต้องการมันฝรั่งบาง กรุณา สาม ใช่ และบางทีสามารถของถั่ว เกินไป ของ Patrick ตัดสินใจเขาจะเบื่อ และไม่อยากกินหมดคืนนี้ เธอบอกเขา "เรามักจะไปพฤหัส รู้ และตอนนี้ ไม่มี vege ใด ๆตารางในบ้าน""แล้ววิธีการเกี่ยวกับบางเนื้อ นาง Maloney " ถามชำ"ไม่ ฉันมีเนื้อ ขอบคุณ ฉันมีขาที่ดีของเนื้อแกะ จากตู้แช่ที่""คุณต้องทำเหล่านี้มันฝรั่ง Maloney นางหรือไม่"โอ้ ใช่ พวกเขาจะได้ดี สองปอนด์ โปรด""Anything อื่น" ชำเปิดศีรษะข้างใดข้างหนึ่ง มองที่เธอ "วิธีการเกี่ยวกับของหวานหรือไม่ คุณกำลังจะให้เขาสำหรับสิ่งขนม วิธีการเกี่ยวกับดีปอก ฉันนั้นชอบเค้ก""สมบูรณ์แบบ เธอกล่าว "รักมัน"และเมื่อเธอได้ซื้อมา และทุกอย่าง เธอให้เธอยิ้มสว่างมากที่สุด และกล่าว ว่า "ขอขอบคุณคุณ สาม ราตรีสวัสดิ์"และตอนนี้ เธอบอกตัวเองเป็นเธอรีบกลับบ้าน เธอได้พบสามีของเธอ และเขาไม่รอเขาว่าง เธอ hโฆษณาการปรุงอาหารได้ดีและทำให้ รสเป็นดีที่สุด เนื่องจากเหนื่อย ชายที่ยากจน และ ถ้าเธอพบอะไรผิดปกติ หรือน่ากลัวเมื่อเธอได้รับ บ้าน แล้วมันจะช็อต และเธอจะต้องตอบสนอง ด้วยความเศร้าโศกและสยองขวัญ แน่นอน เธอไม่ expectingในการค้นหาสิ่งผิดปกติที่บ้าน. เธอเพียงแค่หน้าก็เข้ากับผักที่เย็นวันพฤหัสบดีเพื่อทำอาหารมื้อเย็นสำหรับสามีอย่างนั้น เธอบอกตัวเอง ทำทุกอย่างตามปกติ รักษาธรรมชาติอย่างแน่นอน และจะไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่เป็นทีทั้งหมด เป็นเธอป้อนอาหารด้วยประตูหลัง เธอเป็นเงียบ ๆ ร้องเพลงให้ตัวเอง"Patrick " เธอเรียก "ซำบาย ดาร์ลิ่งหรือไม่"เธอใส่แพคเกจบนโต๊ะ และเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น และเมื่อเธอเห็นเขานอนอยู่บนพื้นมี มันจริง ๆการช็อก รักเก่าทั้งหมดในเขากลับมาเธอ และเธอวิ่งผ่านเขา knelt ลงข้างเขา และเริ่มร้องไห้อย่างหนัก มันเป็นง่าย ทำหน้าที่ไม่จำเป็นไม่กี่นาทีต่อมา เธอมีค่า และไปโทรศัพท์ เธอรู้ว่าจำนวนสถานีตำรวจ และเมื่อคนที่ otของเธอสิ้นสุดตอบ เธอร้องเรียกพระองค์ "ด่วน มาอย่างรวดเร็ว Patrick ของตาย""ใครพูด""นาง Maloney นาง Patrick Maloney ""ไม่คุณหมายความ ว่า Patrick ของตาย"ฉันคิดอย่างนั้น เธอร้องเรียก"เขาจะนอนอยู่บนพื้น และผมคิดว่า เขาจะตาย""เราจะเธออีทันที ชายคนนั้นกล่าวว่ารถมาอย่างรวดเร็ว และเมื่อเธอเปิดประตูด้านหน้า ทนายสมชายสองเดินใน เธอรู้ว่าพวกเขาทั้งสอง เธอรู้ว่าเกือบทุกคนที่สถานีตำรวจ เธอตกลงไปในแผ่นดินแจ็คนูนัน เขาร้องไห้ เขาใส่เขาr เป็นเก้าอี้แบบเบา ๆ"คือเขาตายเธอร้อง"ฉันกลัวเขา เกิดอะไรขึ้น"ในคำสองสามคำ เธอบอกเรื่องราวเกี่ยวกับไปชำ และกลับ มาเมื่อเธอพบเขาบนชั้น ในขณะที่เธอร้องไห้ และพูด นูนันพบ blo บางแห้งod หัวคนตาย เขารีบไปโทรศัพท์บางคนเริ่มที่จะมาถึง--แพทย์ นักสืบสอง เป็นช่างภาพตำรวจ และคนที่รู้เกี่ยวกับลายนิ้วมือ ที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลูกแกะไปฆ่าโดยโรอัลด์ดาห์ล
ห้องที่อบอุ่น ผ้าม่านก็ปิด สองโต๊ะ โคมไฟถูกจุดขึ้น ในตู้ข้างหลังเธอมีแก้ว 2 ใบ

บางและเครื่องดื่ม แมรี่ มาโลนีย์ รอสามีกลับมาจากทำงาน แล้ว

อีกครั้ง เธอเหลือบมองที่นาฬิกา แต่ปราศจากความวิตกกังวล : เธอเพียงต้องการที่จะตอบสนองตัวเองว่า แต่ละนาทีที่ผ่านไป
ทำให้มันใกล้เวลาที่เขาจะกลับบ้าน ขณะที่เธอก้มลงดูเสื้อผ้าเธออย่างเงียบสงบ นี้คือ 6 เดือน expec

ทิ้งเด็ก ปากและตาของเธอด้วยท่าทางสงบของพวกเขาใหม่ดูใหญ่และเข้มขึ้นกว่าก่อน .
เมื่อนาฬิกาบอกว่าอีกสิบนาทีจะห้า เธอเริ่มจะรับฟัง และไม่กี่นาทีต่อมา ตรงเวลาเช่นเคย เธอได้ยิน CA

R ยางบนหิน outsid
Eประตูรถปิด เสียงฝีเท้าผ่านหน้าต่าง , เปลี่ยนกุญแจในการล็อค เธอลุกขึ้นยืนและเดิน
ไปข้างหน้าเพื่อจูบเขา เขาป้อน .
" สวัสดีจ้ะ " เธอกล่าว .
" สวัสดีครับ " เขาตอบ เธอหยิบเสื้อ
ของเขาและแขวนมันขึ้น แล้วเธอทำเครื่องดื่ม , S
ตรงหนึ่งสำหรับเขาและอ่อนแอให้ตัวเอง และเร็วๆ นี้เธอ
กลับมาอีกครั้งในเก้าอี้ของเธอด้วยการเย็บ และเขาอยู่ในเก้าอี้อื่น ๆถือแก้วทรงสูง , รีดเบา ๆเพื่อให้

ไพเราะน้ำแข็งกระแทกกับด้านข้างของแก้ว
เธอนี่
อยู่เสมอเวลาที่ยอดเยี่ยมของวัน เธอรู้ว่าเขาไม่อยากพูดอะไรมาก จนกระทั่งดื่มก่อน เสร็จแล้ว และเธอ
พอใจที่จะนั่งเงียบ ๆ เพลิดเพลินกับ บริษัท ของเขาหลังจากชั่วโมงยาวคนเดียวในบ้าน เธอชอบความอบอุ่นที่มาอุ๊
T

เค้าท.พวกเขาอยู่กันตามลำพัง เธอชอบรูปร่างของปากของเขาและเธอโดยเฉพาะอย่างยิ่งชอบวิธีที่เขาไม่ได้บ่นอะไร

" เหนื่อย เหนื่อย ที่รัก ?
" ใช่ " เขาถอนหายใจ " . ฉันให้หมด และที่เขาพูด เขาทำเรื่องผิดปกติ เขายกเหล้าขึ้นดื่มลงในหนึ่ง

ลงไป แม้ว่ายังคงมีครึ่งหนึ่งของมันแล้ว เขาลุกขึ้นและไปอย่างช้าๆ เพื่อให้ตัวเองดื่ม
" ฉันจะได้รับมัน ! " เธอร้อง กระโดดขึ้น .
" นั่งลง " เขากล่าว .
เมื่อเขากลับมา เธอสังเกตเห็นว่าเครื่องดื่มใหม่เป็น VE
เรียวมะที่แข็งแรง เธอเห็นเขาเริ่มดื่ม .
" ฉันคิดว่ามันน่าอาย , " เธอกล่าวว่า " เมื่อคนที่ถูกตำรวจตราบเท่าที่คุณได้ เขายังคงเดินไปรอบ ๆทุกวัน

ยาว . " เขาไม่ตอบ " . ที่รัก , " เธอกล่าวว่า " ถ้าคุณเหนื่อยเกินไปที่จะ EA
T ออกมาคืนนี้