Four men top the list of India’s le

Four men top the list of India’s least favorite British colonialists: Robert Clive, for the decisive victory at the Battle of Plassey (1757) that established Company Rule in India; Thomas Macaulay, for the infamous Minute on Indian Education (1835) that aimed to create a class of Indians in the image of the English; Reginald Dyer, for the Jallianwala Bagh Massacre in Amritsar (1919) that killed hundreds of unarmed Indians; and Louis Mountbatten for the shameful flight (1947) that hurried India into a horrible carnage.

Of these, only Dyer and Mountbatten are guilty as charged. Clive did well by his side and Macaulay, it can be argued, is badly misunderstood.

It is particularly important to explore Macaulay with more care and ask whether our verdict is colored by stray bits of evidence without looking at the details of the case.

Two selective quotes from the Minute are known to a lot of Indians:

I am quite ready to take Oriental learning at the valuation of the Orientalists themselves. I have never found one amongst them who could deny that a single shelf of a good European library was worth the whole native literature of India and Arabia.

And the even more infamous:

We must at present do our best to form a class who may be interpreters between us and the millions whom we govern, a class of persons, Indian in blood and colour, but English in taste, in opinions, in morals, and in intellect.

On the basis of these, Macaulay’s detractors hold him responsible for the destruction of Indian education and the gap between India’s haves and have-nots.

Very few South Asians take the trouble to find out what the Minute on Indian Education was all about. Looking at the document, one might have to conclude that, despite the quotes cited above, Macaulay was an incredibly clear-headed and far-sighted analyst not afraid of advancing an unpopular opinion.

The Minute was concerned with the fund that had been set aside by the government of British India for the ‘intellectual improvement’ of its people. What would be the most useful way of employing the fund? And, more precisely: Which language should be supported as the medium of instruction?

Here, people immediately jump to the conclusion that, as the arrogant colonial, Macaulay recommended English over the local languages.

But that was far from the case. When Macaulay arrived in India, he was appointed President of the Council on Education. At the time, the Council was split (5 to 5) between the Orientalists who favored subsidizing the classical traditional languages that were not widely spoken (Sanskrit, Persian or Arabic) as the medium of instruction and the Anglicists who believed English the better choice for the future. The local languages were not part of the debate at all.

Macaulay cast his tie-breaking vote in favor of English. In the process, he engaged the Orientalists in vigorous debate that led to the quotations cited above. But the logic of his argumentation was quite impeccable and his analysis quite dispassionate. Even if he was wrong, it was not on account of blatant bias or prejudice.

Macaulay concluded that the commonly spoken languages of the time were not sufficiently developed for higher education. The choice was between Sanskrit and Arabic on the one hand and English on the other. In a remarkably modern analysis, he recommended that no subsidy should be provided for the study of languages that people did not wish to learn on their volition. Rather, “people shall be left to make their own choice between the rival systems of education without being bribed by us to learn what they have no desire to know.”

Macaulay voted for the retention of the Sanskrit College at Benares and the Mohammedan College at Delhi and considered that sufficient for the development of the ‘Eastern languages’.

In arguing his case Macaulay cited the history of language in England itself:

The first instance to which I refer, is the great revival of letters among the Western nations at the close of the fifteenth and the beginning of the sixteenth century. At that time almost every thing that was worth reading was contained in the writings of the ancient Greeks and Romans. Had our ancestors acted as the Committee of Public Instruction has hitherto acted; had they neglected the language of Cicero and Tacitus; had they confined their attention to the old dialects of our own island; had they printed nothing and taught nothing at the universities but Chronicles in Anglo-Saxon, and Romances in Norman-French, would England have been what she now is? What the Greek and Latin were to the contemporaries of More and Ascham, our tongue is to the people of India.

Another instance may be said to be still before our eyes. Within the last hundred and twenty years, a nation which had previously been in a state as barbarous as that in which our ancestors were before the crusades, has gradually emerged from the ignorance in which it was sunk, and has taken its place among civilized communities. I speak of Russia. There is now in that country a large educated class, abounding with persons fit to serve the state in the highest functions, and in no wise inferior to the most accomplished men who adorn the best circles of Paris and London. There is reason to hope that this vast empire, which in the time of our grandfathers was probably behind the Punjab, may, in the time of our grandchildren, be pressing close to on France and Britain in the career of improvement. And how was this change effected? Not by flattering national prejudices: not by feeding the mind of the young Muscovite with the old women’s stories which his rude fathers had believed: not by filling his head with lying legends about St. Nicholas: not by encouraging him to study the great question, whether the world was or was not created on the 13th of September: not by calling ‘a learned native,’ when he has mastered all these points of knowledge: but by teaching him those foreign languages in which the greatest mass of information had been laid up, and thus putting all that information within his reach. The languages of Western Europe civilized Russia. I cannot doubt that they will do for the Hindoo what they have done for the Tartar.

Whatever we may feel, it is a logically argued position and one that is not simply based on a bigoted neglect of reality. In fact, Macaulay’s decision reflected the sentiments of educated Indians of the time. Ten years before Macaulay wrote his Minute, Ram Mohan Roy, an Indian hero, had sent an appeal to the Governor General of India, recommending that the British India Government spend the money authorized by the British Parliament for the education of the natives on teaching western sciences to them, not Sanskrit or Arabic.

In any case, subsequent developments have not proved Macaulay wrong. South Asians after Independence have continued to prefer to learn English rather than Sanskrit or Persian or Arabic in their efforts to acquire the knowledge needed to improve their lives. No one has outlawed the acquisition of the latter languages but the market in South Asia has voted against them.

More importantly, Macaulay’s proposition to create an intermediate English class was nuanced and was not indifferent to the existence of the local languages. Referring to the ‘intermediate English speaking class’, Macaulay said:

To that class we may leave it to refine the vernacular dialects of the country, to enrich those dialects with terms of science borrowed from the Western nomenclature and to render them by degrees fit vehicles for conveying knowledge to the great mass of the population.

To some extent this was attempted for a time in the case of Urdu at the Osmania University in Hyderabad. But, by and large, the South Asian elite has failed to display much interest in the education of the great mass of the population.

In fairness, we cannot blame Macaulay for this failure. Where is the post-Independence Minute on Education that would have righted Macaulay’s wrongs and created the class of educated South Asians that we claim to desire? Sixty years after the departure of the British almost half of South Asia remains illiterate and the vast majority of the rest have to be satisfied with indoctrination instead of education.

How long will we go on ranting against Macaulay and hiding behind his infamous quotes?

What do you think? Was Thomas Macaulay right or wrong in his choice of the language of instruction for higher education in India? What, if any, were the flaws in the logic of his reasoning?

For more on Lord Macaulay and the Minute on Education, click here. See also, Why is Pakistan Half Illiterate?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนที่สี่บนรายการ colonialists อังกฤษชื่นชอบน้อยที่สุดของอินเดีย: โรเบิร์ตไคลฟ์ สำหรับชัยชนะเด็ดขาดในการต่อสู้ของ Plassey (1757) ที่ก่อตั้งบริษัทกฎในประเทศอินเดีย แม็กเคา Thomas นาทีอับอายในอินเดียศึกษา(ปีค.ศ. 1835) ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างคลาของอินเดียในรูปของภาษาอังกฤษ เครื่องเป่า Reginald สำหรับการสังหารหมู่ลบากห์ Jallianwala ในอมฤตสาร์ (1919) ที่ฆ่าร้อยอาวุธอินเดีย และ เกสท์ Louis เที่ยวบินแม้ (1947) ที่รีบอินเดียเป็นฆาตกรรมน่ากลัวเหล่านี้ เท่าทันและเกสท์ได้มีความผิดตามที่คิด ไคลฟ์ไม่ดี โดยด้านข้างของเขาและแม็กเคา มันสามารถถูก โต้เถียง มี misunderstood เลวจึงสำคัญอย่างยิ่งที่จะได้แม็กเคา ด้วยการดูแลที่มากขึ้น และถามว่า เป็นสีพิพากษาของเรา โดยบิตที่หลงทางของหลักฐานโดยไม่ต้องมองรายละเอียดของกรณีและปัญหาสองนาทีใช้พูดเป็นที่รู้จักกันมากของอินเดีย:ผมค่อนข้างพร้อมที่จะเรียนรู้ที่ประเมินค่าของ Orientalists เองโอเรียนเต็ล ฉันไม่เคยได้พบหนึ่งในหมู่พวกเขาที่ไม่สามารถปฏิเสธว่า ชั้นเดียวของรียุโรปดีคุ้มวรรณคดีพื้นเมืองทั้งของอินเดียและซาอุดิอาระเบียและอับอายมากยิ่งขึ้น:เราต้องมีการฟอร์มคลาสซึ่งอาจเป็นล่ามระหว่างเราและล้านที่เราควบคุม คลาคน อินเดียในเลือด และสี แต่อังกฤษ ในรสชาติ ความเห็น คุณธรรม และ ในสติปัญญาตามนี้ detractors ของแม็กเคาถือเขาชอบทำลายการศึกษาอินเดียและช่องว่างระหว่าง haves และ have-nots ของอินเดียเอเชียใต้น้อยมากมีปัญหาหาอะไรนาทีบนการศึกษาอินเดียกำลังทั้งหมด ดูเอกสาร หนึ่งได้สรุปว่า แม้ มีใบเสนอราคาอ้างถึงข้างต้น แม็กเคาคือ การ clear-headed และมองการณ์ไกลอย่างเหลือเชื่อนักวิเคราะห์ความก้าวหน้าความเห็นกฏหมายไม่กลัวนาทีไม่เกี่ยวข้องกับกองทุนรวมที่ได้ตั้งไว้ โดยรัฐบาลอินเดียของอังกฤษเพื่อ 'พัฒนาทางปัญญา"ของคน สิ่งที่จะเป็นประโยชน์มากที่สุดวิธีใช้กองทุน และ ได้แม่นยำมาก: ควรสนับสนุนภาษาซึ่งเป็นสื่อการสอนหรือไม่ที่นี่ คนทันทีไปสรุปว่า ตามนายโคโลเนียล แม็กเคาแนะนำภาษาอังกฤษไปภาษาท้องถิ่นแต่ไม่มากเช่น เมื่อแม็กเคามาถึงอินเดีย เขาถูกแต่งตั้งประธานคณะกรรมการในการศึกษา เวลา สภาถูกแบ่ง (5-5) ระหว่าง Orientalists ที่ชื่นชอบ subsidizing ภาษาโบราณคลาสสิกที่ไม่ได้พูดกันอย่างแพร่หลาย (สันสกฤต เปอร์เซีย หรือภาษาอาหรับ) เป็นสื่อการสอนและ Anglicists ซึ่งเชื่อว่าภาษาอังกฤษเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับอนาคต ภาษาท้องถิ่นไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการอภิปรายที่แม็กเคาโยนเสียงเขาผูกแบ่งสามารถภาษาอังกฤษ ในกระบวนการ เขาหมั้นที่ Orientalists ในการอภิปรายคึกคักที่นำไปเสนอราคาที่อ้างถึงข้างต้น แต่ตรรกะของ argumentation เขาค่อนข้างสมบูรณ์แบบ และการวิเคราะห์ของเขาโดยปราศจากอคติค่อนข้าง แม้ว่าเขาไม่ถูกต้อง ไม่ในบัญชีมุทะลุความโน้มเอียงหรืออคติแม็กเคาสรุปว่า ภาษาที่พูดโดยทั่วไปเวลามีไม่พอพัฒนาศึกษา เลือกคงที่ระหว่างภาษาสันสกฤตและภาษาอาหรับ และภาษาอังกฤษอีก ในการวิเคราะห์ที่ทันสมัยต่าง ๆ มากมาย ที่เขาแนะนำว่า ควรให้เงินสมทบไม่ศึกษาภาษาที่ไม่ได้ต้องการเรียนรู้คนในของ volition ค่อนข้าง "คนจะด้านซ้ายจะให้เลือกระหว่างระบบการศึกษาโดยไม่มีการ bribed โดยเราจะเรียนรู้สิ่งที่พวกเขามีความปรารถนาไม่รู้คู่แข่งของตนเอง"แม็กเคาโหวตสำหรับเก็บข้อมูลของวิทยาลัยภาษาสันสกฤตที่มหาวิทยาลัย Mohammedan ที่เดลี และถือว่าเพียงพอสำหรับการพัฒนาของ 'ภาษาตะวันออก'ในกรณีของเขาโต้เถียง แม็กเคาอ้างประวัติศาสตร์ภาษาอังกฤษตัวเอง:อย่างแรกที่ผมดู ไซของตัวอักษรระหว่างชาติตะวันตกที่ปิดที่สิบห้าและจุดเริ่มต้นของศตวรรษ sixteenth ได้ เวลานั้น เกือบทุกสิ่งที่ถูกอ่านถูกบรรจุอยู่ในงานเขียนของโบราณกรีกและโรม บรรพบุรุษของเราได้ดำเนิน ตามที่คณะกรรมการของสาธารณะคำได้ดำเนินมาจนบัด; พวกเขาได้ละเลยภาษาคิเคโรและ Tacitus พวกเขาได้จำกัดความสนใจกับภาษาเก่าของเราเอง จะพิมพ์อะไร และสอนอะไรในมหาวิทยาลัยแต่พงศาวดารแองโกล-แซ็กซอนใน และ Romances ในนอร์แมนฝรั่งเศส อังกฤษมีเธอตอนนี้คืออะไร ภาษากรีกและละตินมีการ contemporaries ของ Ascham ลิ้นของเราเป็นคนอินเดียอินสแตนซ์อื่นอาจจะกล่าวว่า จะยังก่อนตา ภายในล่าสุดร้อย และยี่สิบปี ประเทศซึ่งก่อนหน้านี้เคยเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนเป็นที่ที่บรรพบุรุษของเราได้ก่อนสงครามครูเสด รัฐ ได้ค่อย ๆ เกิดจากความไม่รู้ซึ่งมันไม่จม และได้ดำเนินการแทนระหว่างชุมชนอารย ฉันพูดภาษารัสเซีย มีอยู่ตอนนี้ในประเทศที่เรียนศึกษาใหญ่ abounding กับคนที่เหมาะสมสำหรับการให้บริการรัฐ ในฟังก์ชันสูงสุด และไม่เป็นรองที่ฉลาดสุดสำเร็จคนประดับวงการดีที่สุดของปารีสและลอนดอน มีเหตุผลหวังว่า จักรวรรดิกว้างใหญ่ไพศาลนี้ ซึ่งในขณะคุณปู่ของเราคงอยู่ในปัญจาบ อาจ ในขณะบุตรหลานของเรา จะกดปิดไปฝรั่งเศสและสหราชอาณาจักรในอาชีพของการปรับปรุง และวิธีเปลี่ยนแปลงนี้ผล โดยไม่อคติสอพลอชาติ: ไม่ โดยอาหารของแร่กลีบหินขาวสาวกับเรื่องราวเก่าสตรีที่ได้เชื่อว่าบรรพบุรุษของเขาหยาบ: ไม่โดยกรอกหัวกับตำนานโกหกเกี่ยวกับเซนต์นิโคลัส: ไม่ โดยส่งเสริมให้เขาเรียนคำถามดี ว่าโลกได้ หรือไม่ได้สร้างบนที่ 13 ของเดือนกันยายน: ไม่ โดยเรียก ' เจ้าเรียนรู้เมื่อเขาได้เข้าใจจุดนี้ความรู้: แต่เขาสอนภาษาต่างประเทศที่มวลมากที่สุดของข้อมูลที่มีการวางค่า และจึง ย้ายข้อมูลทั้งหมดที่เขาเดินทาง ภาษาของยุโรปตะวันตกอารยรัสเซีย ฉันไม่สงสัยว่า พวกเขาจะทำ Hindoo ที่พวกเขาได้กระทำการคราบหินปูนเพียงเราอาจรู้สึก ได้ตำแหน่ง argued ตรรกะและที่ไม่เพียงอยู่ละเลยฝ่าฝืนของจริง ในความเป็นจริง การตัดสินใจของแม็กเคาประจำรู้สึกของอินเดียศึกษาเวลา สิบปีก่อนแม็กเคาเขียนเขานาที Ram โมฮานรอย ฮีโร่อินเดีย ได้ส่งการอุทธรณ์ให้ผู้ว่าราชการทั่วไปของอินเดีย แนะนำว่า รัฐบาลบริติชอินเดียใช้จ่ายเงินที่อนุมัติ โดยรัฐสภาอังกฤษสำหรับการศึกษาของชาวพื้นเมืองบนสอนวิทยาศาสตร์ตะวันตกพวกเขา ภาษาสันสกฤตหรือภาษาอาหรับไม่พัฒนาต่อได้ไม่พิสูจน์แม็กเคาไม่ถูกต้อง เอเชียใต้หลังจากเป็นอิสระได้อย่างต่อเนื่องเพื่อต้องการเรียนรู้ภาษาอังกฤษมากกว่าภาษาสันสกฤต หรือเปอร์เซีย หรือภาษาอาหรับในการพยายามที่ได้รับความรู้ที่จำเป็นในการปรับปรุงชีวิตของพวกเขา ไม่มีใครได้ outlawed ซื้อภาษาหลัง แต่ตลาดในเอเชียใต้ได้รับการโหวตกับพวกเขาสำคัญ ข้อเสนอของแม็กเคาจะสร้างคลาสที่มีภาษาอังกฤษระดับกลางถูกฉับ และไม่สนใจการดำรงอยู่ของภาษาท้องถิ่น อ้าง 'กลางอังกฤษพูดชั้น' แม็กเคากล่าวว่า:ที่ เรียนเราอาจปล่อยให้คัดสรรสำเนียงพื้นถิ่นตอนของประเทศ แก่ภาษาเหล่านั้น ด้วยเงื่อนไขของวิทยาศาสตร์ที่ยืมมาจากระบบการตั้งชื่อที่ตะวันตก และทำให้พวกเขาเป็นขั้น ๆ พอดียานพาหนะสำหรับการถ่ายทอดความรู้โดยรวมที่ดีของประชากรในบางกรณี นี้พยายามเป็นเวลาในกรณีที่ภาษาอูรดูที่มหาวิทยาลัย Osmania ในไฮเดอราบัด แต่ โดย large และ อีลิทเอเชียใต้ที่ไม่สามารถแสดงมากสนใจในการศึกษาของมวลชนที่ดีของประชากรในการยุติธรรม เราไม่สามารถโทษแม็กเคาสำหรับความล้มเหลวนี้ นาทีหลังอิสระในการศึกษาที่จะมี righted ของแม็กเคาค้น และสร้างระดับแนวหน้าของเอเชียใต้ศึกษาที่เราเรียกร้องถวิลหา อยู่ที่ไหน หกสิบปีหลังจากการเดินทางของอังกฤษเกือบครึ่งของภูมิภาคเอเชียใต้ยังคง illiterate และส่วนเหลือส่วนใหญ่จะต้องพอใจกับ indoctrination แทนการศึกษานานแค่ไหนเราจะไป ranting กับแม็กเคาและซ่อนอยู่หลังใบเสนอราคาของเขาอับอายหรือไม่เธอคิดว่าไง มีแม็กเคา Thomas เหมาะสม หรือไม่ถูกต้องในตัวเลือกภาษาของคำแนะนำสำหรับการศึกษาในอินเดียของเขา อะไร ถ้ามี มีข้อบกพร่องในตรรกะของเขาใช้เหตุผล สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเจ้าแม็กเคาและนาทีบนการศึกษา ดู ทำไมเป็นปากีสถานครึ่ง Illiterate

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สี่คนด้านบนรายชื่อของอินเดียอย่างน้อยที่ชื่นชอบอังกฤษ colonialists : โรเบิร์ต ไคลฟ์ เพื่อชัยชนะเด็ดขาดในการรบของปลาสซี ( 552 ) ที่ก่อตั้งกฎของบริษัทในอินเดีย ; โทมัสนักเขียนนวนิยายอังกฤษ ในนาทีที่น่าอับอายในอินเดียศึกษา ( 1835 ) ซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างชั้นของชาวอินเดียในรูปของภาษาอังกฤษ เรจินัลด์ ไดเยอร์สำหรับ jallianwala Bagh ใน Amritsar Massacre ( 2462 ) ที่ฆ่าหลายร้อยของอินเดีย ไม่มีอาวุธ และ Louis Mountbatten สำหรับน่าอับอายบิน ( 2490 ) ที่รีบอินเดียในการสังหารน่ากลัว

ของเหล่านี้เพียง Dyer และ Mountbatten ก็รู้สึกผิด ไคลฟ์ ทำดีไว้ข้างตัว มันสามารถจะแย้งว่า เลวเข้าใจผิด

มันเป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะสำรวจตัวด้วยความระมัดระวังมากขึ้น และถามว่า คำตัดสินคือสีโดยหลงทางบิตของหลักฐานโดยไม่ต้องดูรายละเอียดของคดี

สองเลือกใบเสนอราคาจากนาทีที่เป็นที่รู้จักกันมากของอินเดีย :

ผมค่อนข้างพร้อมที่จะรับการเรียนรู้ตะวันออกที่มูลค่าของ orientalists ตัวเอง .ผมไม่เคยเจอสักคนที่สามารถปฏิเสธชั้นเดียวดียุโรปห้องสมุดมีมูลค่าวรรณคดีพื้นเมืองทั้งของอินเดียและ . .

และยิ่งน่าอับอาย :

เราต้องปัจจุบันทำให้ดีที่สุดในรูปแบบชั้นเรียนที่อาจจะล่ามระหว่างพวกเราและล้านผู้ปกครอง ชั้นของคนอินเดียในเลือดและสี แต่ ภาษาอังกฤษ ในรส ในความคิดเห็น ในศีลธรรมและสติปัญญา

บนพื้นฐานของเหล่านี้ ตัวของ detractors กอดเขารับผิดชอบในการทำลายของอินเดียศึกษาและช่องว่างระหว่างคนมั่งมีของอินเดีย และมี nots

น้อยมากเอเชียใต้ใช้ปัญหาเพื่อหาสิ่งที่เวลาในอินเดียศึกษาได้ทุกเรื่อง ดูเอกสาร หนึ่งอาจสรุปได้ว่า แม้ราคาที่อ้างถึงข้างต้นนักเขียนนวนิยายอังกฤษเป็นชิ้นล้างหัว และมีวิสัยทัศน์กว้างไกล นักวิเคราะห์ ไม่กลัวความก้าวหน้าความเห็นไม่เป็นที่นิยม

เวลากังวลกับกองทุนที่ได้รับการจัดสรรจากรัฐบาลอังกฤษที่อินเดียสำหรับการปรับปรุง ' ' ทางปัญญาของประชาชน สิ่งที่จะเป็นวิธีที่มีประโยชน์มากที่สุดของการใช้กองทุน และ , มากขึ้นแน่นอน :ซึ่งภาษานี้ควรได้รับการสนับสนุนเป็นสื่อ ?

นี่คนทันทีกระโดดให้ข้อสรุปว่า เป็นอาณานิคม ยโส ตัวแนะนำภาษาอังกฤษมากกว่าภาษาท้องถิ่น

แต่ที่ไกลจากกรณี เมื่อตัวมาถึงในอินเดีย เขาได้รับการแต่งตั้งเป็นประธานของสภาการศึกษา ในเวลาสภาถูกแยก ( 5 5 ) ระหว่าง orientalists ที่ชื่นชอบอุดหนุนคลาสสิกดั้งเดิมภาษาเป็นภาษาพูดอย่างกว้างขวาง ( สันสกฤต เปอร์เซีย หรืออาหรับ ) เป็นสื่อกลางในการเรียนการสอน และ anglicists ที่เชื่อภาษาอังกฤษ ทางเลือกที่ดีกว่าสำหรับอนาคต ภาษาท้องถิ่นเป็นส่วนหนึ่งของการอภิปรายทั้งหมด

ตัวโยนเนคไทแบ่งออกเสียงลงคะแนนในความโปรดปรานของภาษาอังกฤษในกระบวนการที่เขาร่วมในการอภิปราย orientalists แข็งแรง ทำให้ ใบเสนอราคาที่อ้างถึงข้างต้น แต่ตรรกะของการโต้แย้งของเขาค่อนข้างสมบูรณ์แบบและการวิเคราะห์ค่อนข้างสงบของเขา ถ้าเขาผิด มันไม่ได้อยู่ในบัญชีของเรา หรือ อคติ อคติ

ตัวสรุปได้ว่า ที่พูดภาษาของเวลาไม่เพียงพอสำหรับการพัฒนาอุดมศึกษาเลือกระหว่างภาษาสันสกฤตและภาษาอาหรับ ในมือข้างหนึ่งและภาษาอังกฤษในอื่น ๆ ในการวิเคราะห์ที่ทันสมัยมาก เขาแนะนำว่าไม่ควรให้เงินอุดหนุนการศึกษา ภาษา ที่คนไม่ต้องการที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับความต้องการของพวกเขา ค่อนข้าง" คนก็จะเหลือทางเลือกให้ตนเองระหว่างระบบคู่แข่งของการศึกษาโดยไม่ต้องติดสินบน โดยเราได้เรียนรู้สิ่งที่พวกเขามีความปรารถนาที่จะรู้ "

ตัวโหวตในภาษาสันสกฤตวิทยาลัยที่พาราณสีและมุสลิมวิทยาลัยนิวเดลีและถือว่าเพียงพอสำหรับการพัฒนาของภาษา ' ' ตะวันออก

ในการโต้เถียงของเขา เรื่องตัวอ้างประวัติศาสตร์ของภาษาในอังกฤษเอง :

ตัวอย่างแรกที่ผมพูดถึงคือการฟื้นตัวของตัวอักษรมากในหมู่ประเทศตะวันตกที่ปิดของวันที่ 15 และจุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 16 ตอนนั้นเกือบทุกสิ่งที่เขาอ่านมูลค่าถูกบรรจุไว้ในงานเขียนของกรีก และโรมันบรรพบุรุษของเราได้ทำหน้าที่ในคณะกรรมการของสาธารณชนได้แค่นี้ ทำ มี พวกเขาละเลยและภาษาของซิเซโรแทซิทัส ; พวกเขาคับความสนใจไปยังถิ่นเก่าของเกาะของเราเอง มี พวกเขาจะพิมพ์อะไร และสอนอะไรในมหาวิทยาลัย แต่ในพงศาวดารแองโกลแซ็กซอน และความรักในนอร์แมนฝรั่งเศส , อังกฤษได้ อะไรตอนนี้ ?ที่กรีกและละตินจะโคตรของมากขึ้นและแอสคัม ลิ้นของเราคือคนอินเดีย

ตัวอย่างอื่นอาจจะกล่าวว่าเป็นยัง ก่อนที่ตาของเรา ในช่วงหนึ่งร้อยยี่สิบปี ประเทศที่ได้รับก่อนหน้านี้ในรัฐอย่างป่าเถื่อนเหมือนที่บรรพบุรุษของเราเคยเป็นครูเสด ก็ค่อยๆโผล่ออกมาจากความไม่รู้ในสิ่งที่มันจมอยู่และได้ถ่ายสถานที่ในสังคมอารยะ ฉันพูดของรัสเซีย ขณะนี้มีขนาดใหญ่ระดับการศึกษาในประเทศที่อุดมไปด้วยด้วยคนพอดีเพื่อรับใช้รัฐในการทำงานสูงสุด และไม่มีปัญญาด้อยกว่าประสบความสำเร็จคนที่ประดับวงการที่ดีที่สุดของปารีส และลอนดอน มันมีเหตุผลที่จะหวังว่า อาณาจักรอันกว้างใหญ่ซึ่งในเวลาที่ปู่ของเราคงหลังเจบ อาจในเวลาที่ลูกหลานของเรา ให้กดปิดไปในอังกฤษและฝรั่งเศสในอาชีพของการปรับปรุง แล้วการเปลี่ยนแปลงนี้มีผลต่อ ? ไม่ใช่ด้วยอคติแห่งชาติประจบ : ไม่ โดยให้อาหารใจของหญิงชรา Muscovite หนุ่มกับเรื่องราว ซึ่งบรรพบุรุษได้เชื่อ : หยาบคายของเขาไม่ใส่หัวเขาด้วยการโกหก ตำนานเกี่ยวกับนักบุญนิโคลัส : โดยส่งเสริมให้เขาไปศึกษาคำถามที่ดี ไม่ว่าโลกนี้หรือถูกสร้างขึ้นเมื่อวันที่ 13 กันยายน : ไม่เรียก ' เรียนรู้พื้นเมือง ' เมื่อเขามีมาสเตอร์ทั้งหมดเหล่านี้จุดของความรู้ แต่เขาเหล่านั้น โดยการสอนภาษาต่างประเทศที่ มวลมากที่สุดของข้อมูลที่ได้ถูกวางขึ้นจึงใส่ข้อมูลทั้งหมดภายในการเข้าถึงของเขา ภาษายุโรปตะวันตกวัฒนธรรมรัสเซีย ข้าสงสัยว่าพวกเขาจะทำสำหรับฮินดูศาสนิกชนสิ่งที่พวกเขาได้ทำสำหรับทาร์ทาร์

ไม่ว่าเราอาจจะรู้สึกว่า มันเป็นตรรกะแย้งตำแหน่งและหนึ่งที่ไม่เพียง แต่ขึ้นอยู่กับละเลยคนหัวดื้อจริง ในความเป็นจริงการตัดสินใจของตัวสะท้อนความรู้สึกนึกคิดของการศึกษาอินเดียของเวลา สิบปีก่อนตัวเขียนนาทีของเขา ราม Mohan Roy พระเอกอินเดีย ได้ส่งคำร้องไปยังผู้ว่าราชการทั่วไปของอินเดีย แนะนำว่า รัฐบาลอินเดียอังกฤษใช้จ่ายเงินที่ได้รับอนุญาตจากรัฐสภาอังกฤษเพื่อการศึกษาของชาวพื้นเมืองในการสอนวิทยาศาสตร์ตะวันตกเหล่านั้นไม่ใช่สันสกฤตหรือภาษาอาหรับ .

ในกรณีใด ๆ , การพัฒนาต่อมาได้พิสูจน์แล้วว่าตัวผิด เอเชียใต้หลังเอกราชยังคงต้องการเรียนรู้ภาษาอังกฤษมากกว่าภาษาสันสกฤตภาษาอาหรับหรือเปอร์เซีย หรือ ในความพยายามที่จะได้รับความรู้ที่จำเป็นเพื่อปรับปรุงชีวิตของพวกเขา ไม่มีใครได้ outlawed การได้มาของภาษาไทย แต่ตลาดในเอเชียใต้ ได้โหวตให้กับพวกเขา .

ที่สำคัญ ตัวของข้อเสนอที่จะสร้างชั้นเรียนภาษาอังกฤษขั้นกลาง คือ เหมาะสม และไม่เพิกเฉยต่อการดำรงอยู่ของภาษาท้องถิ่น หมายถึง ' กลางภาษาอังกฤษพูดคลาส ' แม็กเคาเลย์กล่าวว่า :

ห้องที่เราอาจให้ปรับภาษาพื้นถิ่นของประเทศเพื่อเพิ่มภาษาเหล่านั้นกับด้านวิทยาศาสตร์ที่ยืมมาจากระบบการตั้งชื่อตะวันตกและที่จะให้พวกเขาด้วยองศาที่พอดีรถถ่ายทอดความรู้สู่มวลที่ดีของประชากร

บ้างนี่พยายามให้เวลาในกรณีของภาษาอูรดูที่มหาวิทยาลัยในไฮเดอราบัด แต่โดยและขนาดใหญ่ยอดเอเชียใต้ล้มเหลวที่จะแสดงความสนใจในการศึกษาของมวลที่ดีของประชากร

ในความเป็นธรรม เราไม่สามารถตำหนิสำหรับความล้มเหลวของตัวนี้ ที่เป็นไปรษณีย์ไทยนาทีในการศึกษานั้นต้อง righted ตัวมันผิดและสร้างชั้นของการศึกษาเอเชียใต้ ที่เราเรียกร้องต้องการหกสิบปีหลังจากเดินทางกลับจากอังกฤษเกือบครึ่งใต้ของเอเชียยังคงไม่รู้หนังสือและส่วนใหญ่ของส่วนที่เหลือต้องพอใจกับการปลูกฝัง แทนที่จะศึกษา .

นานแค่ไหน เราจะไปโวยวายกับแม็กเคาเลย์และซ่อนอยู่หลังราคาที่น่าอับอายของเขา

คุณคิดอย่างไร ?โทมัสนักเขียนนวนิยายอังกฤษ ถูก หรือ ผิด ในการเลือกของเขาในการสอนภาษาเพื่อการศึกษาสูงในอินเดีย อะไร ถ้ามี เป็นข้อบกพร่องในตรรกะของเหตุผลของเขา

สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับลอร์ดแม็กเคาเลย์และนาทีการศึกษาคลิกที่นี่ เห็นยัง ทำไมปากีสถานครึ่งอ่านไม่ออก ?