A large rose-tree stood near the en

A large rose-tree stood near the en-
trance of the garden; the roses grow-
ing on it were white, but there were
three gardeners at it, busily painting
them red. Alice thought this a very
curious thing, and she went nearer
to watch them, and just as she came
up to them she heard one of them
say, ‘Look out now, Five! Don’t go
splashing paint over me like that!’
‘I couldn’t help it,’ said Five, in
a sulky tone, ‘Seven jogged my el-
bow.’
On which Seven looked up and
said, ‘That’s right, Five! Always lay
the blame on others!’
‘You’d better not talk!’ said Five,
‘I heard the Queen say only yesterday
you deserved to be beheaded!’
‘What for?’ said the one who had
spoken first.
‘That’s none of your business, Two!’ said Seven.
‘Yes, it is his business!’ said Five, ‘and I’ll tell him – it was for bringing the
cook tulip-roots instead of onions.’
Seven flung down his brush, and had just begun, ‘Well, of all the unjust
things – ’ when his eye chanced to fall upon Alice, as she stood watching them
and he checked himself suddenly; the others looked round also, and all of them
bowed low.
‘Would you tell me,’ said Alice, a little timidly, ‘why you are painting those
roses?’
Five and Seven said nothing, but looked at Two. Two began in a low voice,
‘Why the fact is, you see, Miss, this here ought to have been a red rose-tree, and
we put a white one in by mistake; and if the Queen was to find it out, we should all
have our heads cut off, you know. So you see, Miss, we’re doing our best, afore
she comes, to – ’ At this moment Five, who had been anxiously looking across
the garden, called out ‘The Queen! The Queen!’ and the three gardeners instantly
threw themselves flat upon their faces. There was a sound of many footsteps and
Alice looked round eager to see the Queen.
First came ten soldiers carrying clubs; these were all shaped like the three
gardeners, oblong and flat, with their hands and feet at the corners; next the ten
courtiers; these were ornamented all over with diamonds and walked two and two,
as the soldiers did. After these came the royal children; there were ten of them
and the little dears came jumping merrily along hand in hand in couples; they
were all ornamented with hearts. Next came the guests, mostly Kings and Queens,
and among them Alice recognised the White Rabbit; it was talking in a hurried
nervous manner, smiling at everything that was said, and went by without noticing
her. Then followed the Knave of Hearts, carrying the King’s crown on a crimson
velvet cushion; and, last of all this grand procession, came the King and Queen of
Hearts.
Alice was rather doubtful whether she ought not to lie down on her face like
the three gardeners, but she could not remember ever having heard of such a rule
at processions; ‘and besides, what would be the use of a procession,’ thought she,
‘if people had all to lie down upon their faces, so that they couldn’t see it?’ So she
stood still where she was, and waited.
When the procession came opposite to Alice, they all stopped and looked at
her, and the Queen said severely ‘Who is this?’ she said it to the Knave of Hearts,
who only bowed and smiled in reply.
‘Idiot!’ said the Queen, tossing her head impatiently; and, turning to Alice,
she went on, ‘What’s your name, child?’
‘My name is Alice, so please your Majesty,’ said Alice very politely; but she
added, to herself, ‘Why, they’re only a pack of cards, after all. I needn’t be afraid
of them!’
‘And who are these?’ said the Queen, pointing to the three gardeners who
were lying round the rose-tree; for, you see, as they were lying on their faces
and the pattern on their backs was the same as the rest of the pack, she could not
tell whether they were gardeners, or soldiers, or courtiers, or three of her own
children.
‘How should I know?’ said Alice, surprised at her own courage, ‘It’s no busi-
ness of mine.’The Queen turned crimson with
fury, and, after glaring at her for a mo-
ment like a wild beast, screamed ‘Off
with her head! Off – ’
‘Nonsense!’ said Alice, very
loudly and decidedly, and the Queen
was silent.
The King laid his hand upon her
arm and timidly said ‘Consider, my
dear: she is only a child!’
The Queen turned angrily away
from him and said to the Knave ‘Turn
them over!’
The Knave did so, very carefully,
with one foot.
‘Get up!’ said the Queen, in
a shrill, loud voice, and the three gar-
deners instantly jumped up and began
bowing to the King, the Queen, the royal children and everybody else.
‘Leave off that!’ screamed the Queen, ‘You make me giddy.’ And then, turn-
ing to the rose-tree, she went on, ‘What have you been doing here?’
‘May it please your Majesty,’ said Two, in a very humble tone, going down on
one knee as he spoke, ‘we were trying – ’
‘I see!’ said the Queen, who had meanwhile been examining the roses, ‘Off
with their heads!’ and the procession moved on, three of the soldiers remaining
behind to execute the unfortunate gardeners, who ran to Alice for protection.
‘You shan’t be beheaded!’ said Alice, and she put them into a large flower-pot
that stood near. The three soldiers wandered about for a minute or two, looking
for them, and then quietly marched off after the others.
‘Are their heads off?’ shouted the Queen.
‘Their heads are gone, if it please your Majesty!’ the soldiers shouted in reply.
‘That’s right!’ shouted the Queen, ‘Can you play croquet?’
The soldiers were silent, and looked at Alice, as the question was evidently
meant for her.
‘Yes!’ shouted Alice.
‘Come on, then!’ roared the Queen, and Alice joined the procession wonder-
ing very much what would happen next.
‘It’s – it’s a very fine day!’ said a timid voice at her side. She was walking
by the White Rabbit, who was peeping anxiously into her face.
‘Very,’ said Alice, ‘ – where’s the Duchess?’
‘Hush! Hush!’ said the Rabbit in a low, hurried tone. He looked anxiously
over his shoulder as he spoke, and then raised himself upon tiptoe, put his mouth
close to her ear and whispered ‘She’s under sentence of execution.’
‘What for?’ said Alice.
‘Did you say “What a pity!”?’ the Rabbit asked.
‘No, I didn’t,’ said Alice, ‘I don’t think it’s at all a pity. I said “What for?” ’
‘She boxed the Queen’s ears – ’ the Rabbit began. Alice gave a little scream
of laughter. ‘Oh, hush!’ the Rabbit whispered in a frightened tone, ‘The Queen
will hear you! You see, she came rather late, and the Queen said – ’
‘Get to your places!’ shouted the Queen in a voice of thunder, and people
began running about in all directions, tumbling up against each other; however,
they got settled down in a minute or two and the game began. Alice thought
she had never seen such a curious croquet-ground in her life; it was all ridges
and furrows; the balls were live hedge-
hogs, the mallets live flamingoes, and the
soldiers had to double themselves up and
to stand on their hands and feet, to make
the arches.
The chief difficulty Alice found at
first was in managing her flamingo; she
succeeded in getting its body tucked
away, comfortably enough, under her
arm, with its legs hanging down, but
generally, just as she had got its neck
nicely straightened out, and was going
to give the hedgehog a blow with its
head, it would twist itself round and look
up in her face, with such a puzzled ex-
pression that she could not help burst-
ing out laughing; and when she had got
its head down and was going to begin
again, it was very provoking to find that
the hedgehog had unrolled itself and was
in the act of crawling away; besides all this, there was generally a ridge or furrow
in the way wherever she wanted to send the hedgehog to, and, as the doubled-up
soldiers were always getting up and walking off to other parts of the ground, Alice
soon came to the conclusion that it was a very difficult game indeed.
The players all played at once without waiting for turns, quarrelling all the
while and fighting for the hedgehogs; and in a very short time the Queen was in
a furious passion and went stamping about and shouting ‘Off with his head!’ or
‘Off with her head!’ about once in a minute.
Alice began to feel very uneasy; to be sure, she had not as yet had any dispute
with the Queen, but she knew that it might happen any minute, ‘And then,’ thought
she, ‘what would become of me? They’re dreadfully fond of beheading people
here; the great wonder is, that there’s any one left alive!’
She was looking about for some way of escape and wondering whether she
could get away without being seen, when she noticed a curious appearance in the
air; it puzzled her very much at first, but, after watching it a minute or two, she
made it out to be a grin and she said to herself ‘It’s the Cheshire Cat; now I shall
have somebody to talk to.’
‘How are you getting on?’ said the Cat, as soon as there was mouth enough
for it to speak with.
Alice waited till the eyes appeared, and then nodded. ‘It’s no use speaking
to it,’ she thought, ‘till its ears have come, or at least one of them.’ In another
minute the whole head appeared, and then Alice put down her flamingo, and be-
gan an account of the game, feeling very glad she had someone to listen to her.
The Cat seemed to think that there was enough of it now in sight, and no more of
it appeared.
‘I don’t think they play at all fairly,’ Alice began, in rather a complaining
tone, ‘and they all quarrel so dreadfully one can’t hear oneself speak – and they
don’t seem to have any rules in particular; at least, if there are, nobody attends
to them – and you’ve no idea how confusing it is all the things being alive; for
instance, there’s the arch I’ve got to go through next walking about at the other
end of the ground – and I should have croqueted the Queen’s hedgehog just now,
only it ran away when it saw mine coming!’
‘How do you like the Queen?’ said the Cat in a low voice.
‘Not at all,’ sai

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรสต้นไม้ขนาดใหญ่ยืนใกล้น้ำ-ความมึนงงของสวน ปลูกกุหลาบ-กำลังมันมีสีขาว แต่มีคนสามได้ สร้างภาพวาดพวกเขาสีแดง อลิซคิดว่า นี้เป็นมากสิ่งที่อยากรู้อยากเห็น และเธอก็เอื้อมไปดูพวกเขา และเดินตามเธอมาถึงให้ เธอได้ยินหนึ่งในพวกเขาบอกว่า, ' มองตอนนี้ ห้า ไม่ไปสาดสีข้าเช่นนั้น!''ฉันไม่สามารถช่วยเหลือ ว่า ห้าเสียง sulky, ' เจ็ด jogged เอลของฉัน -โบว์ 'ในที่เจ็ดการค้นหา และกล่าวว่า, ' ถูกต้อง ห้า วางเสมอกล่าวโทษคนอื่น!''คุณจะดีกว่าไม่พูด ' กล่าวว่า ห้า"ผมได้ยินควีนที่พูดเมื่อวานนี้เท่านั้นคุณสมควรได้รับการจะ beheaded !''What for ' กล่าวว่า ผู้ที่มีพูดก่อน' นั่นคือธุรกิจของคุณ ไม่มีสอง!' กล่าวว่า เจ็ดว่า 'ใช่ มันเป็นธุรกิจของเขา ' 5 ' และจะบอกเขา – เป็นการนำอาหารทิวลิปรากหอมแทน 'เจ็ดส่วนใหญ่ลงแปรงของเขา และเพิ่ง เริ่ม, ' ดี ของทั้งหมดฝ่ายอธรรมกิจกรรม – ' เมื่อเขาตาประจวบเหมาะกับปรกอลิซ ขณะที่เธอยืนดูพวกเขาและเขาพูดทันที คนอื่น ๆ มองรอบยัง และพวกเขาทั้งหมดลงต่ำ'จะคุณบอก กล่าวว่า อลิซ น้อย timidly, ' ทำไมคุณจะวาดภาพที่กุหลาบหรือไม่ 'ห้าและเจ็ดกล่าวว่า ไม่มีอะไร แต่มองสอง 2 เริ่มในเสียงต่ำ' ทำไมจริงอยู่ คุณเห็น นางสาว นี่นี้ควรจะมีสีแดงกุหลาบต้นไม้ และเราใส่สีขาวหนึ่งโดยบังเอิญ และถ้าราชินีหามันออกมา เราควรทั้งหมดหัวของเราตัด คุณรู้ได้ เพื่อให้คุณดู นางสาว เราทำดีที่สุด aforeเธอมา ไป- ' ตอนนี้ 5 ที่มีการกังวลใจมองข้ามสวน เรียก ' เดอะควีน เม็ด!' และคนที่สามทันทีโยนตัวเองตามหน้าแบน มีชื่อเสียงอย่างมาก และอลิซดูรอบกระหายอยากดูราชินีแรกมาสิบทหารแบกคลับ เหล่านี้ได้ทุกรูปทรงเช่นสามคน การเมาส์ และการ แบน มีมือและเท้าที่มุม ถัดไปสิบcourtiers เหล่านี้ถูกประดาทั่วกับเพชร และเดินสองและสองเป็นทหารไม่ได้ หลังจากที่เหล่านี้มาเด็กราช มีสิบของพวกเขาdears น้อยมากระโดดไปมือในมือคู่รัก merrily พวกเขามีทั้งหมดประดา ด้วยหัวใจ ต่อไป มาสะดวก คิงส์และควีนส์ ส่วนใหญ่และในหมู่พวกเขา อลิซยังกระต่ายขาว มันพูดในความรีบลักษณะประสาท ยิ้มที่ทุกสิ่งที่กล่าว และไปโดยไม่ มีการซักถามเธอ แล้ว ตาม Knave ของหัวใจ ดำเนินคราวน์ของคิงคริมสันเป็นเบาะกำมะหยี่ และ ล่าสุดของขบวนนี้แกรนด์ มาคิงและควีนของหัวใจอลิคนแต่ว่าเธอไม่ควรนอนลงบนใบหน้าเช่นคนที่สาม แต่เธอสามารถจำไม่เคยมีได้ยินของกฎดังกล่าวที่ขบวน "และนอกเหนือ จาก ไหนจะใช้ขบวน คิดว่า เธอ'ถ้าคนนอนตามใบหน้า ทั้งหมดเพื่อให้พวกเขาไม่เห็น" เพื่อเธอยืนยังที่เธอถูก และรอเมื่อขบวนมาตรงข้ามกับอลิซ พวกเขาทั้งหมดหยุด และมองเธอ และราชินีกล่าวอย่าง 'คนนี้ ' เธอกล่าวว่า Knave หัวใจที่เฉพาะลง และยิ้มตอบกลับราชินี tossing ศีรษะของเธอ impatiently กล่าวว่า "คนบ้า' และ เปลี่ยนไป อลิซเธอไป, ' ชื่อ คืออะไรลูก? "'ฉันชื่ออลิซ ดังนั้น กรุณามหาบพิตร กล่าวว่า อลิซมากสุภาพ แต่เธอเพิ่ม ตัวเอง, ' ทำไม เป็นเพียงชุดของบัตร หลังจากทั้งหมด ฉันไม่จำเป็นต้องกลัวของพวกเขา!'"และที่นี่คือ" ว่า ราชินี ชี้ไปที่คนสามคนได้นอนรอบโรส-ทรี คุณดู ตามที่พวกเขาได้อยู่บนใบหน้าและลวดลายบนหลังของพวกเขาเหลือของชุด เธอไม่บอกว่า พวก คน หรือ ทหาร หรือ courtiers หรือสามของตนเองเด็ก'ควรฉันรู้ได้อย่างไร' กล่าวว่า อลิซ ประหลาดใจในความกล้าหาญของเธอเอง, ' เป็น busi ไม่ -สบาย ๆ ของเหมือง ' ราชินีเปิดแดงด้วยโกรธ และ หลังแกลริงที่เธอสำหรับการ moติดขัดเช่นสัตว์ป่า กรีดร้อง ' ออกมีศีรษะของเธอ ออก – '"เหลวไหล ' กล่าวว่า อลิซ มากดัง และ เด็ด และไม่เงียบมือของเขาเมื่อเธอวางพระแขน และ timidly กล่าวว่า ' พิจารณา ฉันเรียน: เธอเป็นเพียงเด็ก!'ควีน angrily หันจากเขาว่า Knave ' เปิดพวกเขามากกว่า!'Knave ไม่ดัง ระมัดระวังด้วยเท้าหนึ่ง"ลุกขึ้น ' ว่า ราชินีเสียงใด ๆ เสียงดัง และสาม gar คู-deners ไปขึ้นทันที และเริ่มโค้งให้กษัตริย์ ราชินี รอยัลเด็ก ๆ และทุกคนอื่น'ออกนอกที่ ' กรีดร้องราชินี 'คุณทำ ให้ฉัน giddy ' แล้ว เปิด-กำลังให้ต้นกุหลาบ เธอไป 'อะไรมาทำที่นี่"'อาจจะกรุณามหาบพิตร กล่าวว่า สอง ในเสียงพึงพอใจมาก ไปลงบนเข่าเป็นเขาพูด "เราต้องการ –''เห็น ' กล่าวว่า ราชินี ที่มีในขณะเดียวกันการตรวจสอบกุหลาบ, ' ออกมีศีรษะของพวกเขา!' และย้ายขบวนบน สามทหารคงเหลือหลังการดำเนินการคนโชคร้าย ที่วิ่งไปอลิสำหรับป้องกัน'คุณ shan't จะ beheaded ' กล่าวว่า อลิซ และเธอใส่ลงกระถางดอกไม้ขนาดใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้ สามทหารได้เดินไปมาเกี่ยวกับนาทีหรือสอง มองสำหรับพวกเขา แล้ว อย่างเงียบ ๆ เดินออกหลังจากผู้อื่น'ศีรษะของพวกเขา ' ราชินีตะโกนทหารตะโกน 'ของพวกเขาหัวหาย ถ้าจะกรุณาคุณพระ ' หรือตอบกลับ'ถูกต้อง ' ตะโกนราชินี 'คุณสามารถเล่น croquet 'ทหารได้เงียบ และมองที่อลิซ เป็นคำถามอย่างเห็นได้ชัดความหมายสำหรับเธอ'ใช่ ' ตะโกนอลิซ'โธ่ แล้ว ' roared ราชินี และอลิร่วมพบขบวน -กำลังมากอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป'มี – เป็นวันที่ดี ' กล่าวว่า เสียงเป็นพิเศษในด้านของเธอ เธอเดินโดยกระต่ายขาว ที่ถูก peeping กังวลใจในใบหน้าของเธอ'มาก กล่าวว่า อลิซ, ' – ซึ่งเป็นดัชเชสที่?'' ปิด ปิด!' กล่าวว่า กระต่ายในโทนต่ำ ไม่แน่ เขาดูกังวลใจบ่าของเขา ตามที่เขาพูด แล้ว ยกตัวเองขึ้นเขย่ง ใส่ปากของเขาเธอหูและกระซิบ 'เธออยู่ภายใต้ประโยคของการดำเนินการ''อะไรสำหรับ ' กล่าวว่า อลิซ"นะ"อะไรสงสาร " ' ขอกระต่าย'ไม่ ผมไม่ กล่าวว่า อลิซ, ' ไม่คิดก็เลยสงสารด้วย ฉันกล่าวว่า "What for" ’'เธอกล่องกล่องหูของพระราชินี –' กระต่ายเริ่ม อลิซให้กรี๊ดเล็ก ๆหัวเราะ 'โอ้ ปิด ' กระต่ายเกมส์ในเสียงกลัว, ' เดอะควีนจะได้ยินคุณ คุณ ดู เธอมาค่อนข้างดึก ราชินี กล่าว – ''ไปสถานของคุณ ' ตะโกนควีนในเสียงของฟ้าร้อง และคนเริ่มทำงานเกี่ยวกับในทุกทิศทาง ตามขึ้นกับแต่ละอื่น ๆ อย่างไรก็ตามพวกเขาได้ตัดสินลงในนาที หรือสองและเกมเริ่ม คิดว่า อลิซเธอไม่เคยเห็นเช่นความอยากรู้อยากเห็น croquet-ดินในชีวิต มันเป็นการเคลื่อนที่ทั้งหมดfurrows และ ลูกบอลถูกป้องกันสด-hogs, flamingoes สด mallets และทหารมีคู่ตัวเองขึ้น และยืนบนมือและเท้า เพื่อให้พวกเขาอาร์เชสปัญหาหัวหน้าอลิซพบที่ก่อน ที่ในการจัดการของเธอฟลามิงโก เธอประสบความสำเร็จในการรับร่างกายซ่อนตัวเก็บ สบายมาก ใต้ของเธอแขน ขาของห้อย แต่โดยทั่วไป เพียงเธอมีคอของมันได้อย่าง straightened ออก และกำลังให้ทำการเป่าด้วยความหัว มันจะบิดตัวเองตลอด และดูในหน้าของเธอ ด้วยเช่นความพิศวงอดีต -ว่า เธอไม่สามารถช่วยเหลือระเบิด - pressionกำลังออกหัวเราะ และ เมื่อเธอได้มาหัวของมันลง และไปเริ่มต้นอีก ก็ฟอเร็กซ์มากหาที่ทำได้ unrolled ตัวเอง และมีในการกระทำของการตระเวนเก็บ นอกจากนี้ มีทั่วไปริดจ์หรือ furrowแบบที่ใดก็ตามที่เธอต้องการจะส่งทำให้ และ เป็นสองเท่าขึ้นทหารเสมอลุกขึ้น และเดินออกไปส่วนอื่น ๆ ของพื้นดิน อลิซเร็ว ๆ นี้ มาสรุปว่า มันเป็นเกมที่ยากแน่นอนผู้เล่นทั้งหมดเล่นทันทีโดยไม่รอเปิด quarrelling ทั้งหมดขณะ และต่อสู้สำหรับ hedgehogs และในเวลาสั้นๆ ราชินีอยู่ในความรักรุนแรง และไปประทับเกี่ยวกับ และตะโกน 'ปิด ด้วยหัว ' หรือ'ปิด ด้วยหัวของเธอ ' เกี่ยวกับหนึ่งในนาทีอลิซก็เริ่มรู้สึกมากไม่สบายใจ เพื่อให้แน่ใจ เธอก็ไม่เป็นยังมีข้อโต้แย้งใด ๆกับราชินี แต่เธอรู้ว่า มันอาจเกิดขึ้นทุกนาที, ' แล้ว คิดว่าเธอ, ' จะเป็นของฉันไหม พวกเขากำลัง dreadfully ชอบ beheading คนที่นี่ ดีสงสัยคือ มี อย่างใดอย่างหนึ่งที่ทิ้งชีวิต!'เธอถูกค้นหาเกี่ยวกับบางวิธีหนี และสงสัยว่า เธอสามารถได้รับโดยไม่ต้องการเห็น เมื่อเธอสังเกตเห็นลักษณะอยากรู้อยากเห็นในการอากาศ มัน puzzled เธอมากที่แรก แต่ ดูนาทีหรือสอง เธอทำให้มันออก ไป รอบ ๆ ไร้ความสามารถ และเธอบอกกับตัวเอง ' มันเป็นแมวเชชเชอร์ ตอนนี้ฉันจะมีใครต้องการ ''ว่าจะได้รับบน ' กล่าวว่า แมว ทันทีที่มีปากพอมันพูดด้วยอลิรอจนตาปรากฏ แล้ว พยักหน้า ' ก็ไม่พูดกับ เธอคิดว่า 'till หูของมา หรือน้อยของพวกเขา ' ในอีกนาทีหัวทั้งหมดปรากฏ และจากนั้นอลิวางฟลามิงโกของเธอ และมี-บัญชีของเกม รู้สึกดีใจมากที่เธอมีคนที่ฟังเธอกันแมวดูเหมือนจะ คิดว่า มีของตอนนี้ในสายตา และไม่ทำจะปรากฏ'ฉันไม่คิดว่า พวกเขาเล่นที่ค่อนข้าง อลิซเริ่ม ในแทน การบ่นเสียง, ' และพวกเขาทะเลาะกันดัง dreadfully หนึ่งไม่ได้ยินตัวเองพูด – และพวกเขาดูเหมือนจะไม่ มีกฎใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง น้อย ถ้ามี ไม่มีใครเข้าร่วมไป – และคุณได้ความคิดสับสนว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตอยู่ สำหรับอินสแตนซ์ มีโค้งได้ผมผ่านถัดไปเดินเกี่ยวกับที่อื่น ๆจุดสิ้นสุดของพื้นดิน – และฉันควรมี croqueted ของพระราชินีทำเมื่อกี้นี้เท่านั้น ก็วิ่งหนีไปเมื่อได้เห็นเหมืองมา!''คุณชอบราชินี ' กล่าวว่า แมวในเสียงต่ำ'ไม่เลย ไซ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดอกกุหลาบขนาดใหญ่ต้นไม้ยืนอยู่ใกล้ en-
มึนงงของสวน; กุหลาบ grow-
ไอเอ็นจีที่มันเป็นสีขาว แต่มีสามชาวสวนที่มันยุ่งภาพวาดพวกเขาสีแดง อลิซคิดว่านี้มากสิ่งที่อยากรู้อยากเห็นและเธอก็ใกล้ที่จะดูพวกเขาและเช่นเดียวกับที่เธอมาถึงพวกเขาเธอได้ยินเสียงหนึ่งของพวกเขาพูดว่า'มองออกไปตอนนี้ห้า! อย่าไปสีสาดมากกว่าฉันเช่นนั้น! '' ฉันไม่สามารถช่วยมันกล่าวว่าห้าในโทนบึ้งตึงที่'เซเว่นวิ่ง EL- ฉันโบว์. เมื่อวันที่เซเว่นเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า' ที่เหมาะสม ห้า! มักจะวางโทษกับคนอื่น ๆ ! '' คุณควรที่จะไม่พูด! กล่าวว่าห้า'ผมได้ยินพระราชินีกล่าวว่าเมื่อวานนี้เท่านั้นที่คุณสมควรที่จะต้องหัว!' 'อะไร? กล่าวว่าหนึ่งที่มีการพูดครั้งแรก. 'ที่ไม่มีธุรกิจของคุณสอง! เซเว่นกล่าวว่า. "ใช่มันเป็นธุรกิจของเขา! ห้ากล่าวว่า 'และฉันจะบอกเขา - มันเป็นการนำ. รากดอกทิวลิปปรุงแทนของหัวหอม' เซเว่นโยนลงแปรงของเขาและเพิ่งเริ่มของดีของทุกคนไม่เป็นธรรมสิ่ง - เมื่อดวงตาของเขาบังเอิญ จะลดลงเมื่ออลิซในขณะที่เธอยืนดูพวกเขาและเขามีการตรวจสอบตัวเองทันใดนั้น; คนอื่น ๆ มองไปรอบ ๆ ด้วยและทั้งหมดของพวกเขาโค้งคำนับต่ำ. 'คุณจะบอกผมว่า' กล่าวว่าอลิซเหนียมน้อย 'เหตุผลที่คุณจะวาดภาพเหล่านั้นกุหลาบ' ห้าเจ็ดกล่าวว่าไม่มีอะไร แต่มองไปที่สอง สองเริ่มต้นขึ้นในเสียงต่ำ, ทำไมความจริงก็คือคุณจะเห็นมิสนี่ควรจะได้รับดอกกุหลาบสีแดงต้นไม้และเราใส่สีขาวในหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ; และถ้าพระราชินีก็จะพบว่ามันออกมาเราทุกคนควรมีหัวของเราตัดออกคุณรู้ว่า ดังนั้นคุณจะเห็นมิสที่เรากำลังทำดีที่สุดของเราก่อนที่เธอมาเพื่อ - 'ตอนนี้ห้าผู้ซึ่งได้รับความกังวลใจมองข้ามสวนที่เรียกว่าออกมาจากสมเด็จพระราชินี! สมเด็จพระราชินี!' และสามชาวสวนทันทีโยนตัวเองแบนอยู่ที่ใบหน้าของพวกเขา มีเสียงฝีเท้าจำนวนมากและเป็น. อลิซมองรอบกระตือรือร้นที่จะเห็นพระราชินีแรกที่เข้ามาสิบทหารแบกสโมสร; เหล่านี้มีรูปร่างเหมือนสามชาวสวนรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าและแบนด้วยมือและเท้าของพวกเขาที่มุม; ถัดไปสิบข้าราชบริพาร; เหล่านี้ถูกประดับไปทั่วด้วยเพชรและเดินสองและสองเป็นทหารได้ หลังจากที่เหล่านี้มาเด็กพระราช; มีหนึ่งในสิบของพวกเขาและ Dears เล็ก ๆ น้อย ๆ มากระโดดอย่างสนุกสนานพร้อมจับมือคู่; พวกเขาถูกประดับด้วยหัวใจ ต่อมาก็เป็นแขกที่มาพักส่วนใหญ่เป็นพระราชาและพระราชินีและในหมู่พวกเขาอลิซได้รับการยอมรับกระต่ายขาว; มันก็พูดในรีบลักษณะประสาทยิ้มที่ทุกอย่างที่ได้รับการกล่าวและผ่านไปโดยไม่สังเกตเห็นเธอ จากนั้นตามหัวใจของคนพาลถือมงกุฎของกษัตริย์ในสีแดงเข้มเบาะกำมะหยี่; และสุดท้ายของทั้งหมดนี้ขบวนแห่ที่ยิ่งใหญ่มาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระราชินีแห่งหัวใจ. อลิซค่อนข้างสงสัยว่าเธอไม่ควรที่จะนอนลงบนใบหน้าของเธอเหมือนสามชาวสวนแต่เธอไม่สามารถจำได้ว่าเคยได้ยินเช่นกฎที่ขบวน; และนอกจากนี้สิ่งที่จะใช้ขบวนที่ 'คิดว่าเธอ,' ถ้าคนมีทุกคนที่จะล้มตัวลงนอนอยู่บนใบหน้าของพวกเขาเพื่อให้พวกเขาไม่สามารถมองเห็นมันได้หรือไม่ ' ดังนั้นเธอจึงยังคงยืนอยู่ที่เธอเป็นและรอ. เมื่อขบวนมาตรงข้ามกับอลิซพวกเขาทุกคนหยุดและมองไปที่เธอและสมเด็จพระราชินีฯ กล่าวว่าอย่างรุนแรงใครนี้คืออะไร? ' เธอบอกว่ามันไปคนพาลของหัวใจที่โค้งคำนับเท่านั้นและยิ้มในการตอบกลับ. 'คนโง่! กล่าวว่าสมเด็จพระราชินีฯ โยนหัวของเธออดทน; และหันไปอลิซเธอเดิน 'คืออะไรชื่อของคุณเด็ก' 'ชื่อของฉันคืออลิซเพื่อให้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงโปรดของคุณ' อลิซกล่าวอย่างสุภาพมาก แต่เธอเพิ่มกับตัวเองว่าทำไมพวกเขากำลังเพียงแพ็คของการ์ดหลังจากทั้งหมด ผมไม่จำเป็นต้องกลัวของพวกเขา! '' และผู้ที่มีเหล่านี้หรือไม่ ' กล่าวว่าสมเด็จพระราชินีฯ ชี้ไปที่สามชาวสวนที่กำลังนอนรอบกุหลาบต้นไม้ สำหรับคุณจะเห็นขณะที่พวกเขานอนอยู่บนใบหน้าของพวกเขาและลวดลายบนหลังของพวกเขาเป็นเช่นเดียวกับส่วนที่เหลือของแพ็คเธอไม่สามารถบอกได้ว่าพวกเขาเป็นชาวสวนหรือทหารหรือข้าราชบริพารหรือสามของเธอเองเด็ก'ฉันจะรู้หรือไม่?' กล่าวว่าอลิซประหลาดใจที่ความกล้าหาญของเธอเอง 'มันไม่มี busi- ภาวะของ mine.'The ราชินีหันสีแดงเข้มด้วยความโกรธและหลังจากที่จ้องมองเธอสำหรับmo- ment เหมือนสัตว์ป่า, กรีดร้อง' ปิดด้วยหัวของเธอ! ปิด - '' ไร้สาระ ' กล่าวว่าอลิซมากเสียงดังและเด็ดและสมเด็จพระราชินีก็เงียบ. คิงเอามือของเขาเมื่อเธอแขนและเหนียมกล่าวว่า'พิจารณาของฉันรัก: เธอเป็นเพียงเด็ก' สมเด็จพระราชินีหันโกรธออกไปจากเขาและพูดกับคนพาล'เปิดพวกเขามากกว่า!' คนพาลก็กระทำอย่างระมัดระวังด้วยเท้าข้างหนึ่ง. 'รับขึ้น!' กล่าวว่าสมเด็จพระราชินีในโหยหวนเสียงดังและสาม gar- deners ทันทีกระโดดขึ้นและเริ่มโค้งต่อพระมหากษัตริย์พระราชินีเด็กพระและคนอื่นๆ . 'ฝากที่ออก! กรีดร้องราชินี 'คุณทำให้ฉันหวิว. แล้ว turn- ไอเอ็นจีกับกุหลาบต้นไม้เธอเดิน 'ท่านได้รับกำลังทำอะไรอยู่ที่นี่?' 'อาจพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวโปรดของคุณกล่าวว่าสองในโทนที่อ่อนน้อมถ่อมตนมากไปลงบนเข่าข้างหนึ่งขณะที่เขาพูด"เรากำลังพยายาม - '' ผมเห็น! กล่าวว่าสมเด็จพระราชินีผู้ซึ่งได้รับการตรวจสอบขณะที่ดอกกุหลาบ 'ปิดด้วยหัวของพวกเขา! และขบวนย้ายที่สามของทหารที่เหลืออยู่เบื้องหลังการดำเนินการชาวสวนโชคร้ายที่วิ่งไปที่อลิซสำหรับการป้องกัน. 'คุณจะไม่ถูกตัดหัว! กล่าวว่าอลิซและเธอก็ทำให้พวกเขาเป็นดอกไม้หม้อขนาดใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ทหารทั้งสามเดินเกี่ยวกับหนึ่งหรือสองนาทีมองสำหรับพวกเขาและจากนั้นจึงเดินออกหลังจากเงียบ ๆ คนอื่น ๆ . 'อยู่ที่หัวของพวกเขาออก? ตะโกนราชินี. หัวของพวกเขาจะหายไปถ้าเป็นที่พอพระทัยของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของคุณ! ทหารตะโกนตอบกลับ. 'ที่เหมาะสม! ตะโกนราชินี 'คุณสามารถเล่นกีฬาชนิดหนึ่ง? "ทหารก็เงียบและมองไปที่อลิซเป็นคำถามที่ได้รับการเห็นได้ชัดว่ามีความหมายสำหรับเธอ.' ใช่ ' ตะโกนอลิซ. 'มาแล้ว! คำรามราชินีอลิซและเข้าร่วมขบวน wonder- ไอเอ็นจีมากสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป. 'มัน - มันเป็นวันที่ดีมาก' กล่าวว่าเสียงขี้อายที่ด้านข้างของเธอ เธอกำลังเดิน. โดยกระต่ายขาวที่ถูกแอบกังวลใจลงในใบหน้าของเธอ 'มาก' อลิซกล่าวว่า '- ที่เป็นดัชเชส' 'จุ๊! จุ๊! กล่าวว่าในกระต่ายต่ำเสียงรีบ เขามองอย่างใจจดใจจ่อข้ามไหล่ของเขาในขณะที่เขาพูดและยกตัวเองแล้วเมื่อปลายตีนใส่ปากของเขาใกล้กับหูของเธอและกระซิบ'เธอภายใต้ประโยคของการดำเนินการ.' 'อะไร? กล่าวว่าอลิซ. 'คุณพูดว่า "สิ่งที่น่าเสียดาย!"?' กระต่ายถาม. 'ไม่ฉันไม่ได้กล่าวว่าอลิซ' ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ทุกคนสงสาร ผมบอกว่า "อะไร?" '' เธอชนิดบรรจุกล่องหูของสมเด็จพระราชินี - 'กระต่ายเริ่ม อลิซให้กรี๊ดเล็ก ๆ น้อย ๆของเสียงหัวเราะ 'โอ้สุดยอด! กระต่ายกระซิบด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก 'สมเด็จพระราชินีจะได้ยินคุณ! คุณจะเห็นเธอมาค่อนข้างล่าช้าและสมเด็จพระราชินีกล่าวว่า - '' รับไปยังสถานที่ของคุณ ตะโกนสมเด็จพระราชินีในเสียงของฟ้าร้องและผู้คนเริ่มวิ่งเกี่ยวกับในทุกทิศทางไม้ลอยขึ้นกับแต่ละอื่น ๆ แต่พวกเขาได้ตัดสินลงในหนึ่งหรือสองนาทีและเกมจะเริ่ม อลิซคิดว่าเธอไม่เคยเห็นเช่นโครเก้พื้นดินอยากรู้อยากเห็นในชีวิตของเธอ มันเป็นสันเขาทั้งหมดและร่อง; ลูกถูก hedge- สดหมูตะลุมพุกอยู่flamingoes และทหารต้องเป็นสองเท่าของตัวเองขึ้นมาและจะยืนอยู่บนมือและเท้าของพวกเขาที่จะทำให้ซุ้ม. ความยากลำบากหัวหน้าอลิซพบได้เป็นครั้งแรกในการจัดการนกกระเรียนของเธอ เธอประสบความสำเร็จในการรับร่างของมันซุกอยู่ห่างออกไปอย่างสะดวกสบายเพียงพอภายใต้เธอแขนขาห้อยลงมาแต่โดยทั่วไปเช่นเดียวกับที่เธอได้มีคออย่างยืดออกและเป็นไปเพื่อให้เม่นระเบิดด้วยศีรษะมันจะบิดตัวเองรอบและมองขึ้นมาในใบหน้าของเธอด้วยเช่นงงอดีตpression ว่าเธอไม่สามารถช่วย burst- ไอเอ็นจีเสียงหัวเราะออกมา; และเมื่อเธอได้มีหัวของมันลงและกำลังจะเริ่มต้นอีกครั้งมันก็ยั่วมากที่จะพบว่าเม่นได้คลี่ตัวเองและในการกระทำของการรวบรวมข้อมูลไป; นอกจากทั้งหมดนี้มีทั่วไปเป็นสันเขาหรือร่องในทางใดก็ตามที่เธออยากจะส่งเม่นไปและเป็นสองเท่าขึ้นทหารมักจะได้รับการขึ้นและเดินออกไปส่วนอื่นๆ ของพื้นดินที่อลิซเร็วๆ นี้มาถึง . สรุปว่ามันเป็นเกมที่ยากมากอย่างแน่นอนผู้เล่นทุกคนเล่นได้ในครั้งเดียวโดยไม่ต้องรอรอบทะเลาะกันทั้งหมดในขณะที่การต่อสู้เพื่อเม่นนั้น และในเวลาที่สั้นมากของสมเด็จพระราชินีอยู่ในความรักโกรธและไปเกี่ยวกับการกระแทกและตะโกน 'ปิดด้วยหัวของเขา! หรือ'ปิดด้วยหัวของเธอ! . เกี่ยวกับครั้งในนาทีที่อลิซเริ่มที่จะรู้สึกไม่สบายใจมาก เพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นยังมีข้อโต้แย้งใด ๆกับพระราชินี แต่เธอรู้ว่ามันอาจจะเกิดขึ้นในนาทีใด ๆ 'แล้ว' คิดว่าเธอ'สิ่งที่จะกลายเป็นของฉัน? พวกเขากำลังหวาดกลัวของคนที่รักการตัดหัวนี่; น่าแปลกใจที่ดีคือว่ามีคนใดคนหนึ่งยังมีชีวิตอยู่ 'เธอเป็นคนที่มองเกี่ยวกับการหาวิธีการหลบหนีบางและสงสัยว่าเธอได้รับไปโดยไม่ต้องเห็นเมื่อเธอสังเกตเห็นการปรากฏตัวอยากรู้อยากเห็นในอากาศ มันงงมากของเธอในตอนแรก แต่หลังจากที่ดูมันหรือสองนาทีที่เธอทำมันออกมาเป็นรอยยิ้มและเธอบอกกับตัวเองว่ามันเป็นแมวเชสเชียร์; ตอนนี้ผมจะมีใครสักคนที่จะพูดคุยกับ. '' คุณจะได้รับในวิธี? กล่าวว่าแมวเร็วที่สุดเท่าที่มีปากพอที่มันจะพูดคุยกับ. อลิซรอจนตาปรากฏและพยักหน้าแล้ว 'มันใช้ไม่พูดกับมัน "เธอคิดว่า' จนหูได้มาหรืออย่างน้อยหนึ่งของพวกเขา. อีกนาทีหัวทั้งปรากฏและอลิซแล้วใส่ลงนกกระเรียนของเธอและโดยสลับกันบัญชีของเกมที่รู้สึกดีใจมากที่เธอได้มีคนที่จะฟังเธอ. แมวดูเหมือนจะคิดว่ามีเพียงพอของมันในตอนนี้ การมองเห็นและไม่มากของมันปรากฏ. "ผมไม่คิดว่าพวกเขาเล่นที่ทุกอย่างเป็นธรรม 'อลิซเริ่มในค่อนข้างบ่นเสียง' และพวกเขาทะเลาะกันทั้งหมดเพื่อให้หวาดกลัวอย่างใดอย่างหนึ่งไม่สามารถได้ยินเสียงตัวเองพูด - และพวกเขาสวม' ทีดูเหมือนจะมีกฎใด ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง; อย่างน้อยถ้ามีใครเข้าร่วมกับพวกเขา - และคุณได้คิดวิธีการที่ทำให้เกิดความสับสนมันเป็นทุกสิ่งที่มีชีวิตอยู่ไม่มี สำหรับตัวอย่างเช่นมีซุ้มผมต้องไปผ่านการเดินต่อไปเกี่ยวกับที่อื่น ๆ ในตอนท้ายของพื้นดิน - และฉันควรจะได้ croqueted เม่นสมเด็จพระราชินีฯ เพียงแค่ตอนนี้เพียงแต่มันวิ่งหนีออกมาเมื่อเห็นเหมืองมา '' คุณจะทำอย่างไร เช่นเดียวกับสมเด็จพระราชินี? กล่าวว่าแมวในเสียงต่ำ. 'ไม่ได้ทั้งหมด' ไทร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Or courtiers or three, of her own

children. 'How should I know?' said Alice surprised at, her own courage, 'It' s no busi -
ness. Of mine. 'The Queen turned crimson with
fury and, after glaring, at her for a mo -
ment like a, wild beast screamed Off
with.' Her head! Off - '
' Nonsense! ', said Alice very
loudly and decidedly and the, Queen
was silent.
The King laid his hand upon. Her
.ขนาดใหญ่ ต้นกุหลาบยืนอยู่ใกล้ en -
มึนงงของสวน ดอกกุหลาบเติบโต -
ing มันเป็นสีขาว แต่ก็มี
3 สวน ที่ มัน ๆวาดภาพ
มันสีแดง อลิซคิดว่านี่เป็นสิ่ง
สงสัยและเธอไปใกล้
ดูเหล่านั้น และเมื่อเธอมา
ไว้ เธอได้ยินหนึ่งในนั้น
" ' ' ดูแล้ว 5 อย่าไป
สาดสีมากกว่าฉันอย่างนั้น ! '
" ช่วยไม่ได้'
5 ในน้ำเสียงแสนงอน ' เจ็ด jogged ของฉัน เอล -
โบว์ '
7
ที่เงยหน้าขึ้นและพูดว่า " ใช่แล้ว ห้า ! เสมอวาง
โทษคนอื่น ! '
" ไม่ต้องพูด ! ' 5
" ได้ยินว่าราชินีพูดเมื่อวาน
คุณสมควรถูกประหารชีวิต '
'what ? ' คนที่พูดก่อน
.
ที่ไม่ใช่ธุระของคุณสอง ' 7
" มันเป็นธุรกิจของเขา' 5 ' และฉันจะบอกเขา–มันพา
ทำอาหารทิวลิปรากแทนหัวหอม '
7 โยนลงพู่กัน และเพิ่งจะเริ่มดี ทุกธรรม
สิ่งที่–เมื่อดวงตาของเขาได้ตกลงอลิซ เธอยืนดูพวกเขา
และ เขาตรวจสอบตัวเองทันที ; คนอื่น ๆมองรอบๆ และทุกคน

'would ก้มศีรษะต่ำ คุณบอกผมว่า ' อลิซ ขลาดๆนิดหน่อย ,' ทำไมคุณวาดภาพกุหลาบเหล่านั้น
? '
5 และ 7 ไม่ได้พูดอะไร แต่มอง 2 สองเริ่มในเสียงต่ำ ,
'why ความจริงคือ คุณเห็น คุณ นี่ควรจะมีต้นไม้แดงกุหลาบและ
เราใส่สีขาวหนึ่งในความผิดพลาด ถ้าพระราชินีที่จะหามันออกมา เราทุกคนควร
มีหัวตัด คุณก็รู้ ดังนั้นคุณจะเห็นคุณ เราทำดีที่สุดก่อน
เธอมาให้– ' ตอนนี้ห้าที่ได้รับอย่างใจจดใจจ่อมองข้าม
สวน เรียก ' ราชินี ! ราชินี ! และสามสวนทันที
โยนตัวเองแบนบนใบหน้าของพวกเขา มีเสียงฝีเท้าหลาย
อลิซมองรอบๆอยากเห็นราชินี .
มาสิบทหารถือคลับ ; เหล่านี้มีรูปร่างเหมือน 3
ชาวสวนรูปไข่และแบนกับมือและเท้าของพวกเขาที่มุม ; ต่อไปข้าราชการ 10
; เหล่านี้ถูกประดับไปด้วยเพชรและเดินสองและสอง
เป็นทหารไม่ได้ หลังจากมาเด็กราช มีสิบของพวกเขา
และ Dears น้อยมากระโดดกันอย่างสนุกสนานไปมือในมือในการแสดง พวกเขา
ถูกประดับด้วยรูปหัวใจ ต่อมาคือแขกส่วนใหญ่ที่กษัตริย์และราชินี
และในหมู่พวกเขา อลิสว่ากระต่ายขาว มันก็พูดในลักษณะเร่งรีบ
ตื่นเต้น ยิ้มที่ทุกอย่างที่กล่าวไป โดยไม่สังเกตเห็น
เธอ แล้วตามคนโกงของหัวใจถือมงกุฎของกษัตริย์บนเบาะกำมะหยี่สีแดงเข้ม
; และครั้งสุดท้ายนี้แกรนด์ขบวนมา พระราชาและราชินีของหัวใจ

.อลิซได้แต่สงสัยว่าเธอไม่ควรจะนอนลงบนใบหน้าของเธอเหมือน
3 ชาวสวน แต่เธอไม่อาจจำได้ว่าเคยได้ยินเช่นกฎ
ที่ขบวนแห่ ; ' และนอกจากนี้ อะไรจะใช้ขบวน , ' เธอคิด
ถ้าคนได้ทุกคนนอนลงบนใบหน้าของตนเอง เพื่อให้พวกเขาไม่สามารถมองเห็นมัน " งั้นเธอก็
ยังคงยืนอยู่ที่ๆเธออยู่ และ รอ