Chapter 7 Back in the RingLong Isla

Chapter 7 Back in the Ring
Long Island City, New York, June 14, 1934
Jim's name wasn't even on the sign, but he didn't care. Two
hundred and fifty dollars and the chance to punch something real
were the only things on his mind.
Joe Gould didn't know what to think about the fight. The
manager had tried to get Braddock back in the ring since the time
Jim had walked around the boxing club with his hat in his hand.
Joe had pushed his way into Jimmy Johnston's office again and
again, trying to get Jim a fight.
He had been outside Johnston's office when the fight organizer
got the bad news about Griffin's opponent, just two days before
the big fight. This left Johnston with a problem. Griffin was a
promising young star in the boxing world, and Johnston wanted
to get the New York sports world interested in him. The young
Southern boxer needed to beat a fighter in the city who had once
been a big name. Now it seemed that Jim Braddock was the right
choice—especially as Braddock's manager was waiting outside
Johnston's office.
Joe had accepted the offer, but now, on fight night, he was
worried. He knew that Jim hadn't fought in over a year. Except
for today, he hadn't trained in a long time. He had even sold his
boxing gloves and shoes. Joe had to borrow some so that his boxer
could fight. As the manager bent to tie up his boxing shoes, Jim smiled. "We
both know what this is, Joe. It's a chance for me to earn some
money for my family. And it's a chance to say goodbye to boxing
in a big fight in front of a big crowd."
Suddenly, there was a loud noise from Jim's stomach.
"What was that?" cried Joe.
"We got to the soup line too late this morning," said Jim. "The
food was all gone."
Joe jumped to his feet. "How are you going to fight with an
empty stomach?" he shouted. He ran from the room and appeared
a few minutes later with a bowl of thick meat soup in his hand.
"Eat fast," he said.
"Where's the spoon?" asked Jim. He began to put one hand
into the bowl.
"Stop!" cried Joe. "I don't have time to tape your hands again.
I'll find a spoon!"
Joe rushed out again, but Jim couldn't wait. He pushed his face
into the bowl and began eating. He didn't notice the changing
room door opening.
"I don't believe it! Am I seeing a ghost?" said a voice. Jim
looked up, with food on his chin. A young man at the door was
giving Jim an unpleasant smile. "Isn't that James J. Braddock?
When I saw the name, I thought it must be a different guy." The
man stepped into the room and took out a reporter's notebook.
"How's your right hand now, Jim?"
Jim's eyes narrowed as he recognized the reporter. He said the
man's name: "Sporty Lewis."
Jim remembered what Lewis had written about his fight with
Tommy Loughran. He repeated the reporter's words to himself:
"Loughran destroyed the unskilled New Jersey fighter. The fight
was a funeral with the body still breathing."
Lewis saw the look in Jim's eyes and stopped smiling. "I don't
fight the fights, Braddock. I just write about them."
Jim stepped up to Sporty, toe to toe and eye to eye. "Save that
garbage for your readers," he said.
Suddenly, the door opened and an official pointed at Jim. "It's
time," he said.
Jim left the room, keeping his eyes on Sporty Lewis's. Sporty
stared after him, pale and shaken.
"That guy," he said to the official. "What a loser!"
Minutes later, Sporty was back in his seat by the side of the
boxing ring. A young reporter next to him asked, "Who's Jim
Braddock?"
"Get your pencil out, kid," Sporty Lewis said. "I have your story
for you: 'The walk from the changing room to the ring was the
only time tonight that Jim Braddock was seen on his feet.' "
•
"In this corner, Corn Griffin!"
Griffin jumped to the center of the ring and lifted his thick
arms above his head. The tall young boxer wore a confident smile
on his face. He was young and powerful, a natural heavyweight
with long arms and a big punch.
"And in this corner . . . from New Jersey . . .Jim Braddock!"
The crowd were silent.
When the bell rang, Griffin came out punching hard and
fast. Braddock danced and dodged, doing everything possible to
keep away from Corn's powerful punches. After thirty seconds,
Braddock decided that this fight was a bad idea. His opponent had
trained hard and was ready to fight. He timed his jabs and punches
to Braddock's body perfectly. Jim's only goal now was to finish the
fight without getting hurt. He had to be able to work at the docks
the next day.
Suddenly, a big left-hand punch from Griffin hit Braddock on
the side of the head. He went down. As he lay there, the clocks
seemed to stop.
"Braddock's down!" cried the announcer over the crowd's
boos.
"One . . . two . . . three . . ." counted the referee. Braddock
tried to get to his feet. "Four . . . five .. . six . . ."
Braddock was on one knee, but the referee continued counting.
"Get up and use your left!" Gould called to his fighter.
Finally, Braddock stood. The referee walked over to him and
checked his eyes and the cut in his mouth.
"It's finished, Braddock," he said.
Braddock looked across the ring at his opponent and joked,
"He doesn't look so bad." But the referee began to lift his hand to
end the fight. Jim held his arm with two gloved hands. "Please. Let
me fight."
The referee paused, looking hard at Jim, and then he stepped to
the side. The fight could continue!
Griffin was waiting to continue his attack. Braddock answered
one punch with a left-hand jab. It didn't hurt Griffin, but Jim was
surprised that he could throw a left-hand punch at all.
In the second round, Griffin continued to chase Braddock
around the ring. The young fighter wanted to win by a knockout,
and Jim had to keep moving to dodge Corn's punches.
At the end of the round, Jim sat heavily in his corner. Joe
poured water in the fighter's mouth. When it ran out again into
the waiting bucket, it was pink with blood. Jim hardly heard his
manager's words, though they were screamed into his face.
"He's half a step behind you!" shouted Joe. "Move to the side
and see what happens. Hit him with two jabs and then the big
punch."
The bell rang for the third round. Braddock moved out of his
corner slowly; Griffin came out punching. Remembering Gould's
advice, Braddock moved his shoulders to one side. Griffin didn't
see the move and Braddock hit him with a right that sent Griffin
to the floor. The referee started counting.
"That's it!" screamed Gould. The little manager started to dance
and throw punches in the air.
"Three . . ." The referee's count continued.
Joe's eyes, shining with happiness and surprise, met Jim's.
"Where have you been, Jimmy Braddock?"
Griffin was back on his feet, but now Jim was the one moving
with confidence. Braddock rushed forward, throwing punch after
punch.
Gould was screaming. "That's it! Send him home. Send him
back South or wherever he comes from!"
The punches didn't stop. They fell like rain on the soup line,
like snow on the Newark docks. Finally, Braddock delivered a hard
right punch and stepped away. The crowd just watched as Griffin
fell forward. He landed on the floor and stayed there.
In the silence that followed, Jim saw Sporty Lewis next to the
ring. The reporter's eyes were big with surprise. The next second,
the crowd went wild.
"I can't believe it!" the radio announcer was saying. "Corn
Griffin, the number two challenger for the heavyweight title, has
been knocked out by Jim Braddock in the third round!"
•
Before he left the dressing room with Joe Gould, Jim finished the
bowl of food.
"Imagine what I could do if I had steak," he joked.
On their way out, they paused to watch the end of the evening's
main event. The heavyweight champion of the world, Primo
Carnera, was defending his title against a strong, young boxer
called Max Baer. Baer's punch was so powerful that he had once
killed a man in the ring. This was the fight the crowd had really
come to see.
In the last round of the fight, Max Baer's powerful punches
were falling on Camera without end. Carnera fell to the floor.
35 "Imagine a punch like that hitting you," Joe said.
Camera was an enormous man, but Baer was much faster. All
night he had danced and dodged Camera's fists. Now, Camera was
bloody and beaten as he got to his feet, holding the rope with
one glove. Baer just laughed at the defending champion, knocking
away his weak punches easily.
"Primo Camera has been knocked down eleven times!" the
radio announcer was saying. "And Max Baer looks sure that he
will be the next champion!"
Camera moved his tired body toward his opponent for a final
attack. The challenger waited patiently with an ugly smile on his
handsome face. When Camera reached the center of the ring,
Baer decided to end the fight, throwing punch after punch at the
champion. It was so terrible that even Joe couldn't watch.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 7 กลับในแหวนเมืองเกาะยาว นิวยอร์ก 14 มิถุนายน 1934ชื่อจิมไม่ได้แม้แต่บนเครื่อง แต่เขาไม่ได้ดูแล สองร้อย และ 50 ดอลลาร์ และโอกาสตะบันอย่างแท้จริงมีสิ่งเดียวในใจของเขาGould โจไม่ทราบว่าคิดการต่อสู้กัน ที่ผู้จัดการพยายามรับแบรดด็อคในแหวนตั้งแต่เวลาจิมได้เดินรอบ ๆ คลับมวยกับหมวกของเขาในมือของเขาโจได้ผลักเขาทำงานจิมมี่จอห์นสตันอีก และอีก พยายามที่จะรับการต่อสู้ของจิมเคยอยู่นอกสำนักงานของจอห์นสตันเมื่อผู้ต่อสู้มีข่าวร้ายเกี่ยวกับฝ่ายตรงข้ามของกริฟฟอน เพียงสองวันก่อนการต่อสู้ขนาดใหญ่ จอห์นสตันนี้ซ้าย มีปัญหา กริฟฟอนถูกหนุ่มสัญญาดาวในโลกมวย และจอห์นสตันต้องไปนิวยอร์กกีฬาโลกสนใจเขา หนุ่มสาวนักมวยภาคใต้ต้องชนะการรบในเมืองที่มีครั้งเดียวชื่อใหญ่แล้ว ตอนนี้ มันดูเหมือนว่า จิมแบรดด็อคด้านขวาเลือก — โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้จัดการของแบรดด็อคนำสำนักงานของจอห์นสตันโจได้ยอมรับข้อเสนอ แต่ตอนนี้ ในคืนต่อสู้ เขากังวล เขารู้ว่า ไม่ได้สู้จิมในปีที่ ยกเว้นสำหรับวันนี้ เขาไม่ได้รับการอบรมเป็นเวลานาน เขาก็จะขายของเขามวยถุงมือและรองเท้า โจได้ยืมบางส่วนเพื่อให้นักมวยของเขาสามารถต่อสู้ เป็นผู้จัดการงอล่ามของเขารองเท้ามวย จิมยิ้ม "เราทั้งสองรู้ว่านี้คืออะไร โจ จึงเป็นโอกาสที่จะได้รับบางส่วนmoney for my family. And it's a chance to say goodbye to boxingin a big fight in front of a big crowd."Suddenly, there was a loud noise from Jim's stomach."What was that?" cried Joe."We got to the soup line too late this morning," said Jim. "Thefood was all gone."Joe jumped to his feet. "How are you going to fight with anempty stomach?" he shouted. He ran from the room and appeareda few minutes later with a bowl of thick meat soup in his hand."Eat fast," he said."Where's the spoon?" asked Jim. He began to put one handinto the bowl."Stop!" cried Joe. "I don't have time to tape your hands again.I'll find a spoon!"Joe rushed out again, but Jim couldn't wait. He pushed his faceinto the bowl and began eating. He didn't notice the changingroom door opening."I don't believe it! Am I seeing a ghost?" said a voice. Jimlooked up, with food on his chin. A young man at the door wasgiving Jim an unpleasant smile. "Isn't that James J. Braddock?When I saw the name, I thought it must be a different guy." Theman stepped into the room and took out a reporter's notebook."How's your right hand now, Jim?"Jim's eyes narrowed as he recognized the reporter. He said theman's name: "Sporty Lewis."Jim remembered what Lewis had written about his fight withTommy Loughran. He repeated the reporter's words to himself:"Loughran destroyed the unskilled New Jersey fighter. The fightwas a funeral with the body still breathing."Lewis saw the look in Jim's eyes and stopped smiling. "I don'tfight the fights, Braddock. I just write about them."Jim stepped up to Sporty, toe to toe and eye to eye. "Save thatgarbage for your readers," he said.Suddenly, the door opened and an official pointed at Jim. "It'stime," he said.Jim left the room, keeping his eyes on Sporty Lewis's. Sportystared after him, pale and shaken."That guy," he said to the official. "What a loser!"Minutes later, Sporty was back in his seat by the side of theboxing ring. A young reporter next to him asked, "Who's JimBraddock?""Get your pencil out, kid," Sporty Lewis said. "I have your storyfor you: 'The walk from the changing room to the ring was theonly time tonight that Jim Braddock was seen on his feet.' "•"In this corner, Corn Griffin!"Griffin jumped to the center of the ring and lifted his thickarms above his head. The tall young boxer wore a confident smileon his face. He was young and powerful, a natural heavyweightwith long arms and a big punch."And in this corner . . . from New Jersey . . .Jim Braddock!"The crowd were silent.When the bell rang, Griffin came out punching hard andfast. Braddock danced and dodged, doing everything possible tokeep away from Corn's powerful punches. After thirty seconds,Braddock decided that this fight was a bad idea. His opponent hadtrained hard and was ready to fight. He timed his jabs and punchesto Braddock's body perfectly. Jim's only goal now was to finish thefight without getting hurt. He had to be able to work at the docksthe next day.Suddenly, a big left-hand punch from Griffin hit Braddock onthe side of the head. He went down. As he lay there, the clocksseemed to stop. "Braddock's down!" cried the announcer over the crowd'sboos."One . . . two . . . three . . ." counted the referee. Braddocktried to get to his feet. "Four . . . five .. . six . . ."Braddock was on one knee, but the referee continued counting."Get up and use your left!" Gould called to his fighter.Finally, Braddock stood. The referee walked over to him andchecked his eyes and the cut in his mouth."It's finished, Braddock," he said.Braddock looked across the ring at his opponent and joked,"He doesn't look so bad." But the referee began to lift his hand toend the fight. Jim held his arm with two gloved hands. "Please. Letme fight."The referee paused, looking hard at Jim, and then he stepped tothe side. The fight could continue!Griffin was waiting to continue his attack. Braddock answeredone punch with a left-hand jab. It didn't hurt Griffin, but Jim wassurprised that he could throw a left-hand punch at all.In the second round, Griffin continued to chase Braddockaround the ring. The young fighter wanted to win by a knockout,and Jim had to keep moving to dodge Corn's punches.At the end of the round, Jim sat heavily in his corner. Joepoured water in the fighter's mouth. When it ran out again intothe waiting bucket, it was pink with blood. Jim hardly heard hismanager's words, though they were screamed into his face."He's half a step behind you!" shouted Joe. "Move to the sideand see what happens. Hit him with two jabs and then the bigpunch."The bell rang for the third round. Braddock moved out of hiscorner slowly; Griffin came out punching. Remembering Gould'sadvice, Braddock moved his shoulders to one side. Griffin didn'tsee the move and Braddock hit him with a right that sent Griffinto the floor. The referee started counting."That's it!" screamed Gould. The little manager started to danceand throw punches in the air."Three . . ." The referee's count continued.Joe's eyes, shining with happiness and surprise, met Jim's."Where have you been, Jimmy Braddock?"Griffin was back on his feet, but now Jim was the one movingwith confidence. Braddock rushed forward, throwing punch afterpunch.Gould was screaming. "That's it! Send him home. Send himback South or wherever he comes from!"The punches didn't stop. They fell like rain on the soup line,like snow on the Newark docks. Finally, Braddock delivered a hardright punch and stepped away. The crowd just watched as Griffinfell forward. He landed on the floor and stayed there.In the silence that followed, Jim saw Sporty Lewis next to thering. The reporter's eyes were big with surprise. The next second,the crowd went wild."I can't believe it!" the radio announcer was saying. "CornGriffin, the number two challenger for the heavyweight title, has
been knocked out by Jim Braddock in the third round!"
•
Before he left the dressing room with Joe Gould, Jim finished the
bowl of food.
"Imagine what I could do if I had steak," he joked.
On their way out, they paused to watch the end of the evening's
main event. The heavyweight champion of the world, Primo
Carnera, was defending his title against a strong, young boxer
called Max Baer. Baer's punch was so powerful that he had once
killed a man in the ring. This was the fight the crowd had really
come to see.
In the last round of the fight, Max Baer's powerful punches
were falling on Camera without end. Carnera fell to the floor.
35 "Imagine a punch like that hitting you," Joe said.
Camera was an enormous man, but Baer was much faster. All
night he had danced and dodged Camera's fists. Now, Camera was
bloody and beaten as he got to his feet, holding the rope with
one glove. Baer just laughed at the defending champion, knocking
away his weak punches easily.
"Primo Camera has been knocked down eleven times!" the
radio announcer was saying. "And Max Baer looks sure that he
will be the next champion!"
Camera moved his tired body toward his opponent for a final
attack. The challenger waited patiently with an ugly smile on his
handsome face. When Camera reached the center of the ring,
Baer decided to end the fight, throwing punch after punch at the
champion. It was so terrible that even Joe couldn't watch.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 7 ย้อนกลับไปในแหวน
Long Island City, New York, 14 มิถุนายน 1934
ชื่อของจิมก็ไม่ได้เมื่อเข้าสู่ระบบ แต่เขาไม่ได้ดูแล สอง
ร้อยห้าสิบดอลลาร์และมีโอกาสที่จะชกต่อยสิ่งที่จริง
เป็นสิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเขา.
โจโกลด์ไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่คิดเกี่ยวกับการต่อสู้
ผู้จัดการฝ่ายได้พยายามที่จะได้รับแบรดด็อกกลับมาอยู่ในแหวนตั้งแต่เวลา
จิมได้เดินไปรอบ ๆ สโมสรมวยกับหมวกของเขาในมือของเขา.
โจได้ผลักดันทางของเขาเข้าไปในห้องทำงานของจิมมี่จอห์นสตันอีกครั้งและ
อีกครั้งพยายามที่จะได้จิมต่อสู้.
เขามี รับนอกสำนักงานจอห์นสตันเมื่อจัดต่อสู้
มีข่าวไม่ดีเกี่ยวกับฝ่ายตรงข้ามกริฟฟิเพียงสองวันก่อน
การต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ ที่นี่จากจอห์นสันที่มีปัญหา กริฟฟิเป็น
ดาราหนุ่มที่มีแนวโน้มในมวยโลกและจอห์นสันต้องการ
ที่จะได้รับโลกกีฬานิวยอร์กสนใจในตัวเขา หนุ่ม
นักมวยภาคใต้จำเป็นที่จะเอาชนะนักมวยในเมืองที่ครั้งหนึ่งเคย
ได้รับชื่อใหญ่ ตอนนี้มันดูเหมือนว่าจิมแบรดด็อกเป็นที่เหมาะสม
โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางเลือกเป็นผู้จัดการแบรดด็อกกำลังรออยู่นอก
สำนักงานจอห์นสตัน.
โจได้ยอมรับข้อเสนอ แต่ตอนนี้การต่อสู้ในคืนที่เขาเป็น
ห่วง เขารู้ว่าจิมไม่ได้ต่อสู้ในช่วงปี ยกเว้น
สำหรับวันนี้เขาไม่ได้รับการฝึกอบรมในระยะเวลานาน เขาได้ขายแม้เขา
ถุงมือมวยและรองเท้า โจมีการยืมบางอย่างเพื่อให้นักมวยของเขา
สามารถต่อสู้ ในฐานะผู้จัดการก้มผูกรองเท้ามวยของเขาจิมยิ้ม "เรา
ทั้งสองรู้ว่าสิ่งนี้คือโจ. มันเป็นโอกาสสำหรับผมที่จะได้รับบาง
เงินสำหรับครอบครัวของฉัน. และมันก็เป็นโอกาสที่จะกล่าวคำอำลากับมวย
ในการต่อสู้ขนาดใหญ่ในด้านหน้าของฝูงชนขนาดใหญ่. "
ทันใดนั้นมีดัง เสียงจากกระเพาะอาหารของจิม.
"อะไรคือสิ่งที่?" โจร้องไห้.
"เราได้เส้นซุปสายเกินไปในเช้าวันนี้" จิมกล่าวว่า "
อาหารหายไปทั้งหมด. "
โจกระโดดไปที่เท้าของเขา "คุณจะไปต่อสู้กับ
ท้องว่าง " เขาตะโกน เขาวิ่งออกมาจากห้องและปรากฏ
ไม่กี่นาทีต่อมากับชามซุปเนื้อหนาในมือของเขา.
"กินอย่างรวดเร็ว" เขากล่าว.
"ที่เป็นช้อนได้หรือไม่" ถามจิม เขาเริ่มที่จะนำมือข้างหนึ่ง
ลงในชาม.
"หยุด!" โจร้องไห้ "ผมไม่ได้มีเวลาที่จะเทปมือของคุณอีกครั้ง.
ฉันจะหาช้อน! "
โจรีบวิ่งออกมาอีกครั้ง แต่จิมไม่สามารถรอ เขาผลักใบหน้าของเขา
ลงในชามและเริ่มกิน เขาไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลง
การเปิดประตูห้องพัก.
"ผมไม่เชื่อว่ามัน! ฉันเห็นผี" กล่าวว่าเสียง จิม
เงยหน้าขึ้นกับอาหารที่คางของเขา ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ประตูถูก
ให้จิมรอยยิ้มที่ไม่พึงประสงค์ "ไม่ว่าเจมส์เจแบรดด็อก?
ตอนที่ผมเห็นชื่อผมคิดว่ามันจะต้องเป็นคนที่แตกต่างกัน. "
คนที่ก้าวเข้ามาในห้องและหยิบเอาโน๊ตบุ๊คของนักข่าว.
"วิธีการของมือข้างขวาของคุณตอนนี้จิม"
ตาจิมลดลงในขณะที่เขาได้รับการยอมรับนักข่าว เขากล่าวว่า
ชื่อของผู้ชายคนหนึ่ง ". สปอร์ตลูอิส"
จิมจำสิ่งที่ลูอิสได้เขียนเกี่ยวกับการต่อสู้ของเขากับ
ทอมมี่โลห์ เขาพูดซ้ำคำพูดของนักข่าวกับตัวเอง:
"โลห์ทำลายเครื่องบินรบไร้ฝีมือการต่อสู้ในรัฐนิวเจอร์ซีย์.
เป็นงานศพกับร่างกายยังมีลมหายใจ. "
ลูอิสเห็นมองในสายตาของจิมและหยุดยิ้ม "ผมไม่ได้
ต่อสู้กับการต่อสู้แบรดด็อก. ฉันเขียนเกี่ยวกับพวกเขา. "
จิมก้าวขึ้นไป Sporty เท้าจรดเท้าและตา "บันทึกว่า
ขยะสำหรับผู้อ่านของคุณ "เขากล่าว.
ทันใดนั้นประตูเปิดอย่างเป็นทางการและชี้ไปที่จิม "มันเป็น
ช่วงเวลาที่ "เขากล่าว.
จิมออกจากห้องไปรักษาตาของเขาในสปอร์ตของลูอิส สปอร์ต
จ้องหลังจากเขาซีดและสั่น.
"คนที่" เขากล่าวอย่างเป็นทางการ "สิ่งที่ผู้แพ้!"
นาทีต่อมาสปอร์ตกลับมาอยู่ในที่นั่งของเขาโดยด้านข้างของ
เวทีมวย นักข่าวหนุ่มไปกับเขาถามว่า "จิมเป็นใคร
แบรดด็อก "
"รับดินสอของคุณออกจากเด็ก" Sporty ลูอิสกล่าวว่า "ผมมีเรื่องราวของคุณ
สำหรับคุณ: เดินจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไปที่แหวนเป็น
ครั้งเดียวในคืนนี้ที่จิมแบรดด็อกที่เห็นบนเท้าของเขา. "
•
"ในมุมนี้ข้าวโพดริฟฟิน!"
กริฟฟิกระโดดไปยังศูนย์กลางของแหวนและหนาของเขายก
แขนขึ้นเหนือศีรษะของเขา นักมวยหนุ่มร่างสูงสวมรอยยิ้มที่มีความมั่นใจ
บนใบหน้าของเขา ที่เขายังหนุ่มและมีประสิทธิภาพ, เฮฟวี่เวทธรรมชาติ
ที่มีแขนยาวและหมัดใหญ่.
"และในมุมนี้... จาก New Jersey.. .Jim แบรดด็อก!"
ฝูงชนเงียบ.
เมื่อเสียงระฆังดังขึ้นกริฟฟิออกมาต่อยหนัก และ
รวดเร็ว แบรดด็อกเต้นและหลบทำทุกอย่างได้เพื่อ
ให้ห่างจากหมัดที่มีประสิทธิภาพของข้าวโพด หลังจากสามสิบวินาที,
แบรดด็อกตัดสินใจว่าการต่อสู้ครั้งนี้เป็นความคิดที่ไม่ดี ฝ่ายตรงข้ามของเขาได้
รับการฝึกฝนอย่างหนักและก็พร้อมที่จะต่อสู้ เขาหมดเวลาศัตรูและหมัดของเขา
ให้กับร่างกายได้อย่างสมบูรณ์แบบแบรดด็อก เป้าหมายเดียวของจิมตอนนี้กำลังจะจบ
การต่อสู้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาจะต้องสามารถที่จะทำงานที่ท่าเทียบเรือ
ในวันถัดไป.
ทันใดนั้นหมัดซ้ายมือขนาดใหญ่จากกริฟฟิตีแบรดด็อกบน
ด้านข้างของศีรษะ เขาลงไป ในขณะที่เขานอนอยู่ที่นั่นนาฬิกา
ดูเหมือนจะหยุด.
"ลงแบรดด็อก!" ประกาศร้องไห้มากกว่าฝูงชน
โห่.
"หนึ่ง... สอง... สาม..." นับตัดสิน แบรดด็อก
พยายามที่จะได้รับเท้าของเขา "สี่... ห้า .. . หก..."
แบรดด็อกอยู่บนเข่าข้างหนึ่ง แต่ผู้ตัดสินยังคงนับ.
"ลุกขึ้นและใช้ด้านซ้ายของคุณ!" โกลด์เรียกให้นักมวยของเขา.
ในที่สุดแบรดด็อกยืนอยู่ ผู้ตัดสินเดินไปกับเขาและ
การตรวจสอบตาและตัดในปากของเขาของเขา.
"มันเสร็จแล้วแบรดด็อก" เขากล่าว.
แบรดด็อกมองข้ามแหวนที่ฝ่ายตรงข้ามของเขาและตลก
"เขาไม่ได้ดูไม่ดีดังนั้น." แต่ผู้ตัดสินเริ่มที่จะยกมือของเขาที่จะ
จบการต่อสู้ จิมที่จัดขึ้นที่แขนของเขากับสองมือที่สวมถุงมือ "ได้โปรด. ให้
ฉันต่อสู้. "
ผู้ตัดสินหยุดมองอย่างหนักที่จิมและจากนั้นเขาก้าวไป
ด้านข้าง การต่อสู้ได้อย่างต่อเนื่อง!
ริฟฟินกำลังรอที่จะดำเนินการโจมตีของเขา แบรดด็อกตอบ
หมัดกับกระทุ้งซ้ายมือ มันไม่ได้ทำร้ายกริฟฟิ แต่จิมก็
ประหลาดใจว่าเขาจะโยนหมัดซ้ายมือเลย.
ในรอบที่สองกริฟฟิยังคงไล่ล่าแบรดด็อก
ไปรอบ ๆ เวที นักมวยหนุ่มต้องการที่จะชนะน็อค,
และจิมมีที่จะให้ย้ายไปหลบหมัดของข้าวโพด.
ในตอนท้ายของรอบที่จิมนั่งอย่างมากในมุมของเขา โจ
เทน้ำในปากของเครื่องบินขับไล่ เมื่อวิ่งออกมาอีกครั้งใน
ถังรอมันเป็นสีชมพูด้วยเลือด จิมแทบจะไม่ได้ยินเสียงของเขา
คำพูดของผู้จัดการแม้ว่าพวกเขาจะกรีดร้องออกเป็นใบหน้าของเขา.
"เขาเป็นครึ่งหนึ่งของขั้นตอนที่อยู่ข้างหลังคุณ!" โจตะโกน "ย้ายไปที่ด้านข้าง
และดูสิ่งที่เกิดขึ้น. ตีเขาด้วยสองศัตรูแล้วใหญ่
หมัด. "
ระฆังดังขึ้นสำหรับรอบที่สาม แบรดด็อกย้ายออกจากเขา
มุมช้า; กริฟฟิออกมาไล่ ความทรงจำของโกลด์
คำแนะนำแบรดด็อกไหล่ของเขาย้ายไปอีกด้านหนึ่ง กริฟฟิไม่ได้
เห็นการย้ายและแบรดด็อกตีเขามีสิทธิที่ส่งริฟฟิน
ไปกองกับพื้น ผู้ตัดสินเริ่มนับ.
"นั่นมัน!" โกลด์กรีดร้อง ผู้จัดการน้อยเริ่มที่จะเต้น
และโยนหมัดในอากาศ.
"สาม..." นับตัดสินอย่างต่อเนื่อง.
ตาโจส่องสว่างที่มีความสุขและความประหลาดใจที่ได้พบกับจิม.
"ที่คุณได้รับจิมมี่แบรดด็อก"
กริฟฟิกลับมาอยู่บนเท้าของเขา แต่ตอนนี้จิมเป็นหนึ่งในการเคลื่อนย้าย
ด้วยความมั่นใจ แบรดด็อกรีบวิ่งไปข้างหน้าหลังจากการขว้างปาหมัด
ชก.
โกลด์กรีดร้อง "นั่นมัน! ส่งเขากลับบ้าน. ส่งเขา
กลับใต้หรือที่ใดก็ตามที่เขามาจาก "
หมัดไม่ได้หยุด พวกเขาลดลงเหมือนฝนที่ตกบนเส้นซุป
เหมือนหิมะบนท่าเทียบเรือนวร์ก สุดท้ายส่งแบรดด็อกหนัก
หมัดที่เหมาะสมและก้าวออกไป ฝูงชนที่เฝ้าดูเช่นเดียวกับกริฟฟิ
ลดลงไปข้างหน้า เขาเป็นเจ้าของที่ดินบนพื้นและอยู่ที่นั่น.
ในความเงียบที่เกิดขึ้นตามที่เห็นจิมสปอร์ตลูอิสติดกับ
แหวน สายตาของนักข่าวมีขนาดใหญ่ด้วยความประหลาดใจ สองหน้า
ฝูงชนเดินป่า.
"ฉันไม่สามารถเชื่อว่ามัน!" โฆษกวิทยุบอกว่า "ข้าวโพด
กริฟฟิจำนวนสองผู้ท้าชิงสำหรับชื่อรุ่นได้
รับการเคาะออกมาโดยจิมแบรดด็อกในรอบที่สาม "
•
ก่อนที่เขาจะออกจากห้องแต่งตัวกับโจโกลด์จิมเสร็จ
ชามอาหาร.
"ลองจินตนาการถึงสิ่งที่ฉันจะทำ ถ้าผมมีสเต็ก "เขาพูดติดตลก.
เกี่ยวกับวิธีการของพวกเขาออกจากพวกเขาหยุดชั่วคราวที่จะดูท้ายของตอนเย็นของ
กิจกรรมหลัก แชมป์เฮฟวี่เวทของโลกพรีโม่
Carnera ได้รับการปกป้องชื่อของเขากับที่แข็งแกร่งนักมวยหนุ่ม
ที่เรียกว่าแม็กซ์เยอ หมัดเยอร์คือมีประสิทธิภาพเพื่อที่ครั้งหนึ่งเขาเคย
ฆ่าคนในแหวน นี่คือการต่อสู้ฝูงชนได้จริงๆ
มาดู.
ในรอบสุดท้ายของการต่อสู้ต่อยที่มีประสิทธิภาพของแม็กซ์เยอ
ถูกล้มในกล้องโดยไม่มีที่สิ้นสุด Carnera ลดลงกับพื้น.
35 "Imagine หมัดเช่นเดียวกับที่คุณกดปุ่ม" โจกล่าวว่า.
กล้องเป็นคนมหาศาล แต่เยอร์เป็นได้เร็วขึ้นมาก ทุก
คืนเขาได้เต้นและหลบหมัดของกล้อง ตอนนี้กล้องเป็น
เลือดและพ่ายแพ้ในขณะที่เขาได้ไปที่เท้าของเขาถือเชือกกับ
หนึ่งถุงมือ เยอร์เพียงหัวเราะเยาะแชมป์เคาะ
ออกหมัดที่อ่อนแอของเขาได้อย่างง่ายดาย.
"กล้อง Primo ได้รับการล้มลงสิบเอ็ดครั้ง!"
โฆษกวิทยุบอกว่า "และแม็กซ์เยอลักษณะแน่ใจว่าเขา
จะเป็นแชมป์ต่อไป! "
กล้องย้ายร่างกายเหนื่อยเขาที่มีต่อฝ่ายตรงข้ามของเขาสำหรับสุดท้าย
โจมตี ท้ารอคอยอย่างอดทนด้วยรอยยิ้มที่น่าเกลียดของเขา
ใบหน้าหล่อเหลา เมื่อกล้องถึงศูนย์กลางของแหวน
เยอร์ตัดสินใจที่จะยุติการต่อสู้ขว้างหมัดหมัดหลังจากที่
แชมป์ มันจึงน่ากลัวว่าแม้โจไม่สามารถชม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 7 กลับแหวน
Long Island City , New York , 14 มิถุนายน 2477
ชื่อจิมไม่ได้บนป้าย แต่เขาไม่สนใจ 2
หนึ่งร้อยห้าสิบดอลลาร์ และมีโอกาสที่จะเจาะอะไรจริง
เป็นสิ่งเดียวในใจ
โจกูลไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการต่อสู้
ผู้จัดการได้พยายามที่จะได้รับกลับมาใน Braddock แหวนตั้งแต่เวลา
จิมได้เดินรอบๆชมรมมวยกับหมวกของเขาในมือของเขา
โจได้ผลักเขาเข้าไปในสำนักงานของจิมมี่จอห์นสันอีกแล้ว
อีกครั้ง พยายามจะให้ จิม สู้
เขาข้างนอกออฟฟิศ จอห์นสตัน เมื่อการต่อสู้จัด
มีข่าวไม่ดีเกี่ยวกับ กริฟฟิน ฝ่ายตรงข้าม เพียงสองวันก่อน
การต่อสู้ครั้งใหญ่ นี้เหลือจอห์นสตันมีปัญหา กริฟฟินเป็น
ดาราหนุ่มสัญญา ในมวยโลกและจอห์นสันต้องการ
รับนิวยอร์กกีฬาทั่วโลกที่สนใจในตัวเขา นักมวยภาคใต้ยังต้องการที่จะชนะการต่อสู้

ในเมืองที่เคยเป็นชื่อใหญ่ ตอนนี้รู้สึกว่า จิม แบรดด็อคได้ถูกเลือกโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นผู้จัดการของแบรดด็อค

รออยู่ข้างนอกออฟฟิศ Johnston .
โจได้ยอมรับข้อเสนอ แต่ตอนนี้ สู้กลางคืน เขา
เป็นห่วงเขารู้ว่าจิมไม่ได้ต่อสู้ในช่วงเวลา 1 ปี ยกเว้น
วันนี้ เขาไม่ได้ฝึกมานานแล้ว เขาเคยขาย
มวยถุงมือและรองเท้า โจต้องยืม เพื่อให้เขาสามารถต่อสู้กับนักมวย
. เป็นผู้จัดการงอไปมัดมวยรองเท้าของเขา จิมยิ้ม” เรา
ทั้งคู่รู้ว่านี่คือ โจ มันเป็นโอกาสสำหรับผมที่จะได้รับบาง
เงินสำหรับครอบครัวของฉัน และมันมีโอกาสบอกลากับมวย
ในการต่อสู้ครั้งใหญ่ในด้านหน้าของฝูงชนขนาดใหญ่ "
ทันใดนั้นมีเสียงดังมาจากท้องของจิม
" นั่นอะไร ? " ร้องไห้ โจ
" เราต้องต้มเส้นด้วยสาย เลยบอกว่า " จิม "
อาหารทั้งหมดไป "
โจกระโดดให้เท้าของเขา . " คุณจะต่อสู้กับ
ท้องว่าง ? " เขาตะโกน เขาวิ่งออกมาจากห้อง และปรากฏ
ไม่กี่นาทีต่อมากับซุปเนื้อหนาในมือของเขา
" กินอย่างรวดเร็ว , " เขากล่าว .
" แล้วช้อน ? ถามจิม เขาเริ่มที่จะใส่ลงในชามนึง
.
" หยุด " ร้องไห้ โจ " ผมไม่มีเวลาถ่ายมือของคุณอีกครั้ง .
ผมจะหาช้อน !
โจรีบวิ่งออกไปอีกครั้ง แต่จิม รอไม่ได้ เขาผลักหน้าเขา
ลงในชามและเริ่มกิน เขาไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนประตูห้องเปิด
.
" ฉันไม่เชื่อหรอก ! ผมเห็นผี ? บอกว่าเสียง จิม
มองขึ้นไปกับอาหารบนคางของเขา ชายหนุ่มที่ประตู
ให้จิมยิ้มไม่เป็น " นั่นไม่ใช่ เจมส์ เจ. แบรดด๊อค
เมื่อเห็นชื่อ ฉันคิดว่ามันต้องเป็นคนละคน "
คนก้าวเข้าไปในห้องและหยิบเอาสมุดบันทึกของนักข่าว .
" แล้วมือข้างขวาตอนนี้ จิม ?
จิมตาแคบอย่างที่เขารู้จัก นักข่าว เขาพูดชื่อผู้ชาย :
"
- ลูอิส " .จิมลูอิสได้เขียนจำอะไรเกี่ยวกับการต่อสู้ของเขากับ
ทอมมี่ Loughran . เขาย้ำคำพูดของนักข่าวเอง :
" Loughran ทำลายไร้ฝีมือนิวเจอร์ซีย์นักสู้ การต่อสู้
เป็นศพกับศพที่ยังหายใจ "
ลูอิสมองเห็นดวงตาของจิมและหยุดยิ้ม” ฉันไม่
ต่อสู้ต่อสู้ แบรดด๊อค ฉันเพิ่งเขียนเกี่ยวกับพวกเขา . "
จิมก้าวขึ้นมา สปอร์ต นิ้วเท้านิ้วเท้าและตาตา" บันทึกที่
ขยะสำหรับผู้อ่านของคุณ " เขากล่าว .
จู่ๆ ประตูก็เปิดออก และเจ้าหน้าที่มาที่จิม . มัน
เวลา , " เขากล่าว .
จิมจากห้องรักษาตาของเขาใน sporty Lewis . สปอร์ต
จ้องมองตามเขาซีดและสั่น .
" หมอนั่น " เขากล่าวกับเจ้าหน้าที่ " ใครแพ้ ! "
นาทีต่อมา สปอร์ตก็กลับมานั่งข้างๆ
เวทีมวย นักข่าวหนุ่มข้างๆเค้าถามว่า" ใครคือ จิม แบรดด็อค
" ?
" หยิบดินสอออกมา " สปอร์ต " ลูอิสกล่าว ฉันมีข่าวสำหรับคุณ :
' เดินจากห้องเปลี่ยนเสื้อกับแหวน
เวลาเท่านั้นว่าคืนนี้ จิม แบรดด็อคได้เห็นเท้าของเขา . "
-
" ในมุม " ข้าวโพดกริฟฟิน
กริฟฟินกระโดดไปยังศูนย์ของแหวน และยกแขนหนา
เหนือหัวของเขา นักมวยหนุ่มร่างสูงสวมยิ้มมั่นใจ บนใบหน้าของเขาเขายังหนุ่มและมี ประสิทธิภาพ การ เฮฟวี่เวท ธรรมชาติกับแขนยาว เจาะขนาดใหญ่ .
" และในมุมนี้ . . . . . . . จาก New Jersey . . . . . . . จิม แบรดด๊อค !
ฝูงชนเงียบ .
เมื่อระฆังดังขึ้น กริฟฟินออกมาต่อยหนัก
อย่างรวดเร็ว แบรดด็อคเต้นและหลบ , ทำทุกอย่างที่เป็นไปได้

เก็บจากข้าวโพด พลังหมัด หลังจาก 30 วินาที
Braddock ตัดสินใจว่าการต่อสู้นี้เป็นความคิดที่แย่ฝ่ายตรงข้ามของเขาได้
ฝึกหนัก และพร้อมที่จะต่อสู้ เขาหมดเวลาของเขา jabs และเจาะ
ร่างกาย Braddock เป็นอย่างสมบูรณ์แบบ เป้าหมายเดียวของจิมตอนนี้จบ
สู้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาได้ทำงานที่ท่าเรือ

วันถัดไป ทันใดนั้นหมัดใหญ่ซ้ายมือจากกริฟฟินตี Braddock ใน
ด้านข้างของหัว เขาก็ลง ขณะที่เขานอนที่นั่น ดูเหมือนจะหยุดนาฬิกา
.
" แบรดด็อค ล้ม !" ร้องไห้ประกาศผ่านฝูงชนโห่น่ะ
.
" . . . . . . . 2 . . . . . . . . 3 . . . . . . . . " นับว่าเป็นผู้ตัดสิน แบรดด็อค
พยายามจับเท้าของเขา . " 4 . . . . . . . . 5 . . . 6 . . . . . . . . "
Braddock เป็นข้างนึง แต่ผู้ตัดสินยังนับ .
" ลุกขึ้นและใช้คุณแล้ว ! " โกลด์เรียกนักรบของเขา .
ในที่สุด Braddock ยืนอยู่ ผู้ตัดสินเดินมาที่เขา และตรวจตาและตัด

ในปากของเขา" เสร็จแล้ว Braddock , " เขากล่าว .
Braddock มองข้ามแหวนที่ฝ่ายตรงข้ามของเขาเลยล้อเล่น
" เขาไม่ได้ดูแย่ แต่ผู้ตัดสินเริ่มยกมือ

จบการต่อสู้ จิมจับแขนถุงมือมือสอง " . ได้โปรด "

ฉันให้สู้ ผู้ตัดสินหยุดมองหายากที่จิมและจากนั้นเขาก้าว

ด้านข้าง การต่อสู้ได้ !
กริฟฟินกำลังรอต่อการโจมตีของเขาแบรดด็อคตอบ
1 หมัดกับหมัดแย็บที่ด้านซ้ายมือ มันไม่เจ็บ กริฟฟิน แต่จิมเป็น
ประหลาดใจที่เขาจะโยนหมัดซ้ายเลย .
ในรอบที่สอง กริฟฟินยังคงไล่ Braddock
รอบแหวน นักรบหนุ่มต้องการที่จะชนะโดยน่าพิศวง
และจิมต้องเก็บย้ายหลบข้าวโพดของหมัด
ที่ส่วนท้ายของรอบ จิมนั่งอย่างมากในมุมของเขา โจ
เทน้ำในเครื่องบินรบของปาก เมื่อมันวิ่งออกมาอีกครั้งใน
ถังรออยู่ มันเป็นสีชมพู ด้วยเลือด จิมแทบจะได้ยินคำพูดของเขา
ผู้จัดการ , แม้ว่าพวกเขากรีดร้องใส่หน้าของเขา .
" เขาครึ่งก้าวตามหลังเธอ ! " ตะโกน โจ " ย้ายไปด้าน
และดูสิ่งที่เกิดขึ้น ตีเขาด้วยหมัดแย็บแล้วใหญ่
.
ระฆังดังครั้งที่สามรอบ แบรดด็อคที่ย้ายออกจากมุมของเขา
ช้ากริฟฟินออกมาเจาะ . จดจำคำแนะนำโกลด์
Braddock ย้ายไหล่ข้างหนึ่ง กริฟฟินไม่ได้
เห็นย้ายและ Braddock ตีเขาด้วยที่ถูกส่ง กริฟฟิน
กับพื้น กรรมการเริ่มนับ .
" นั่นแหละ ! " กรีดร้อง โกล์ด ผู้จัดการน้อยเริ่มเต้น
และโยนหมัดในอากาศ .
" 3 . . . . . . . " นับเป็นผู้ตัดสินต่อไป
โจตาส่องแสงที่มีความสุข และเซอร์ไพรส์ พบ จิม . .
" ไปไหนมา จิมมี่ แบรดด๊อค ?
กริฟฟินกลับมาบนเท้าของเขา แต่ตอนนี้จิมเป็นหนึ่งย้าย
ด้วยความมั่นใจ แบรดด็อคเร่งไปข้างหน้า เหวี่ยงหมัดชกหลังจาก
.
" โกลด์ร้อง ว่ามัน ! ส่งเขากลับบ้าน ส่งเขา
กลับใต้หรือที่ไหนก็มาจาก !
เจาะไม่ได้หยุด พวกเขารู้สึกเหมือนฝนตกในซุปบรรทัด
ชอบหิมะใน Newark ที่ท่าเรือ ในที่สุด Braddock ส่งยาก
หมัดขวา และก้าวออกไป ฝูงชนที่เฝ้าดูเป็นกริฟฟิน
ล้มไปข้างหน้า เขาตกลงมาบนพื้นและอยู่ที่นั่น .
ในความเงียบที่ตามมา , จิมเห็นสปอร์ตลูอิสถัดจาก
แหวน นักข่าวตาใหญ่ด้วยความประหลาดใจ วินาทีฝูงชนไปป่าต่อไป
.
" ฉันไม่สามารถเชื่อว่ามัน ! วิทยุผู้ประกาศข่าวพูดว่า " . ข้าวโพด