It was 2006 when I met my grandpare

It was 2006 when I met my grandparents for the last time. It was my fourth trip to the Philippines, but it turned out to be one I will never forget. The flight was a bit turbulent, but I can remember us getting off the plane, walking to the arrival gate, picking up our baggages, and then greeted by some friendly faces, my relatives. At that point, the turbulent flight didn’t mean a thing. I was just happy to be in my parents’ home country and being with my cousins, aunts, and uncles. We were ready to make the road trip from the airport to see my grandparents. Coming from a tropical paradise, I was used to seeing four-star hotels that boasted picturesque views of the ocean and the Pacific sunset, historical battle sites from World War II, and people that had welcoming smiles on their faces. But on my way to my grandparents’ house, I was a bit shocked to see some graphic images that to this day remains memorable in my mind. Dilapidated houses with families of at least five were bunched up with huge mansions owned by lawyers, doctors, and businessmen. I’ve never been in an environment where a contrast in social class was evident in such a tightly-knit community. I immediately asked my grandparents upon seeing them why such a contrast was present there. They then went on to tell me how income inequality, government corruption, and social status play significant roles in Filipino society. I’ll never forget that experience, and I’ll never forget the Philippines because that trip taught me to count my blessings as a full-fledged member of the American society and catalyzed a passion to further examine the ramifications of social inequality within society.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2006 ที่เมื่อผมได้พบกับปู่ย่าตายายของฉันสุดท้ายได้ มันเดินสี่ไปฟิลิปปินส์ แต่มันกลายเป็นหนึ่งฉันจะไม่ลืม เที่ยวบินถูกปั่นป่วนเล็กน้อย แต่ฉันสามารถจำเราได้รับจากเครื่องบิน เดินไปถึงประตู รับ baggages ของเรา แล้ว รับการต้อนรับ ด้วยใบหน้าบางเป็นมิตร ญาติ ณ บินปั่นป่วนไม่ได้หมายถึง สิ่ง ผมมีความสุขเพียงการเป็นพ่อของประเทศและเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน aunts และลุง พร้อมที่จะทำให้การเดินทางถนนจากสนามบินไปดูปู่ย่าตายายของฉันได้ มาจากสวรรค์เขตร้อน ถูกเคยเห็นโรงแรม 4 ดาวที่ทัศนียภาพอันงดงามของทะเล และพระอาทิตย์ตกที่แปซิฟิก อเมริกาประวัติศาสตร์สงครามจากสงครามโลกครั้งที่สอง คนที่มีรอยยิ้มต้อนรับหน้า boasted แต่ทางบ้านของปู่ย่าตายายของฉันของฉัน ผมตกใจเล็กน้อยเมื่อต้องการดูรูปบางรูปที่นี้ยังคงน่าจดจำในใจของฉัน บ้านศัทธาเข้าไปกับครอบครัวน้อยห้าถูกพัวขึ้นกับขนาดใหญ่เจเป็นทนายความ แพทย์ และนักธุรกิจ เราไม่ได้ในสภาพแวดล้อมที่ความคมชัดในระดับสังคมที่เห็นได้ชัดเช่นชุมชนแน่น-knit ทันทีผมถามปู่ย่าตายายของฉันเมื่อเห็นพวกเขาทำไมความคมชัดนำเสนอมี พวกเขาแล้วก็จะบอกว่า ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ ทุจริตรัฐบาล และสถานะทางสังคมมีบทบาทสำคัญในสังคมฟิลิปปินส์ ฉันจะไม่ลืมประสบการณ์ที่ และฉันจะไม่ลืมฟิลิปปินส์เนื่องจากเดินที่สอนให้ผมนับพระพรของฉันเป็นสมาชิกเต็มเปี่ยมของสังคมอเมริกัน และ catalyzed ความรักเพิ่มเติม ตรวจสอบ ramifications ของความไม่เท่าเทียมกันทางสังคมภายในสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นปี 2006 เมื่อผมได้พบกับปู่ย่าตายายของฉันเป็นครั้งสุดท้าย มันคือการเดินทางที่สี่ของฉันไปยังฟิลิปปินส์ แต่มันจะกลายเป็นคนเดียวที่ฉันจะไม่มีวันลืม เที่ยวบินเป็นบิตปั่นป่วน แต่ผมจำได้เราได้รับการออกจากเครื่องบิน, เดินไปที่ประตูผู้โดยสารขาหยิบขึ้น baggages ของเราและได้รับการต้อนรับจากนั้นโดยบางใบหน้าเป็นมิตรญาติของข้าพเจ้า ณ จุดที่บินป่วนไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่ ผมก็มีความสุขที่จะอยู่ในประเทศบ้านเกิดของพ่อแม่ของฉัน 'และอยู่กับญาติของฉันป้าและลุง เราก็พร้อมที่จะทำให้การเดินทางบนท้องถนนจากสนามบินจะเห็นปู่ย่าตายายของฉัน มาจากสวรรค์เขตร้อนผมก็เคยเห็นโรงแรมสี่ดาวที่ boasted มุมมองที่งดงามของท้องทะเลและพระอาทิตย์ตกแปซิฟิกเว็บไซต์การต่อสู้ทางประวัติศาสตร์จากสงครามโลกครั้งที่สองและคนที่มีรอยยิ้มที่อบอุ่นบนใบหน้าของพวกเขา แต่ในทางของฉันไปที่บ้านของปู่ย่าตายายของฉัน ', ฉันเป็นบิตตกใจที่เห็นภาพกราฟิกบางอย่างที่วันนี้ยังคงน่าจดจำในใจของฉัน บ้านทรุดโทรมกับครอบครัวอย่างน้อยห้าคนพัวขึ้นกับคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่เป็นเจ้าของโดยนายแพทย์และนักธุรกิจ ฉันไม่เคยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ความคมชัดในระดับชั้นทางสังคมที่เห็นได้ชัดเช่นในชุมชนแน่นถัก ฉันทันทีถามปู่ย่าตายายของฉันเมื่อเห็นพวกเขาว่าทำไมเช่นความคมชัดในปัจจุบันมี จากนั้นพวกเขาก็ยังบอกฉันว่าความไม่เท่าเทียมกันของรายได้การทุจริตภาครัฐและสถานะทางสังคมที่มีบทบาทสำคัญในสังคมฟิลิปปินส์ ฉันจะไม่ลืมประสบการณ์นั้นและฉันจะไม่ลืมฟิลิปปินส์เพราะการเดินทางที่สอนให้ฉันนับพระพรของฉันเป็นสมาชิกเต็มรูปแบบของสังคมอเมริกันและเร่งความรักเพื่อตรวจสอบเครือข่ายของความไม่เท่าเทียมกันทางสังคมในสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นปีเมื่อฉันเจอคุณปู่คุณย่าเป็นครั้งสุดท้าย มันเป็นทริปที่สี่ของฉันไปฟิลิปปินส์ แต่กลับกลายเป็นหนึ่งที่ผมจะไม่มีวันลืม การบินค่อนข้างวุ่นวาย แต่ผมจำเราได้ลงจากเครื่องบิน เดินไปที่ประตูมาถึงยกขึ้นกระเป๋าเดินทางของเรา แล้วทักทายด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร ญาติของฉัน ที่จุดที่ เที่ยวบินป่วนไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่ฉันก็มีความสุขที่ได้อยู่ในประเทศ และเป็นพ่อแม่กับญาติของฉัน ป้าและลุง เราพร้อมที่จะทำให้การเดินทางจากสนามบิน เห็นปู่ย่า ที่มาจากสวรรค์เมืองร้อน ผมเคยเห็นในสี่ดาวโรงแรมที่โม้ทัศนียภาพอันงดงามของทะเลและพระอาทิตย์ตกแปซิฟิก การต่อสู้ทางประวัติศาสตร์เว็บไซต์จากสงครามโลกครั้งที่สองและผู้คนที่ได้ต้อนรับ รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา แต่ระหว่างทางไปบ้านย่าของฉัน ฉันแค่ตกใจนิดหน่อยที่เห็นภาพกราฟฟิก ที่วันนี้ยังคงจดจำไว้ในใจของฉัน บ้านที่ทรุดโทรม กับครอบครัวของอย่างน้อยห้าถูกพัวกับคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่เป็นเจ้าของโดย ทนายความ แพทย์ และนักธุรกิจฉันไม่เคยได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างในสังคมได้ชัดเจนเช่นแน่นถักชุมชน ฉันถามทันทีเมื่อเห็นพวกเขาปู่ย่าตายายของฉันทำไมเช่นความคมชัดอยู่ตรงนั้น จากนั้นพวกเขาก็จะบอกมาว่าความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ของรัฐบาล การทุจริต และสถานะทางสังคม เล่น บทบาทสำคัญในฟิลิปปินส์สังคม ฉันจะไม่มีวันลืมประสบการณ์ที่และฉันจะไม่มีวันลืมฟิลิปปินส์ เพราะการเดินทางที่สอนให้นับพระพรของฉันในฐานะสมาชิกเต็มตัวของสังคมอเมริกันและเร่งความเพิ่มเติมตรวจสอบ ramifications ของสังคมภายในสังคม