In the Parc de la Villette, Tshumi

In the Parc de la Villette, Tshumi and Eisenman proposed an architecture of disjunction whose primary purpose was to upset the architectural
assumptions regarding systems.
In other words, Tshumi attempted to demonstrate that complex architecture can be organized without
reference to the traditional rules of composition, hierarchy, and order (Wigley, 1993).
The Parc is designed as a series three specific systems. Tschumi creates what he called lines, points
and surfaces and uses these elements as
the architectural vernacular to create his deconstructive program.
However, instead of attempting to integrate these three systems togeth

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปาร์คเดอลาวีลแลทโอ Tshumi และไอเซนมานเสนอสถาปัตยกรรมของ disjunction ที่มีจุดประสงค์หลักคือให้อารมณ์เสียที่สถาปัตยกรรม สมมติฐานเกี่ยวกับระบบ ในคำอื่น ๆ Tshumi พยายามที่จะแสดงให้เห็นว่า สถาปัตยกรรมที่ซับซ้อนสามารถจัดโดยไม่อ้างอิงกฎดั้งเดิมขององค์ประกอบ ลำดับชั้น และใบสั่ง (Wigley, 1993)ปาร์คถูกออกแบบมาเป็นแบบระบบเฉพาะสามชุด Tschumi สร้างสิ่งที่เขาเรียกบรรทัด คะแนนและจัดการ และใช้องค์ประกอบเหล่านี้เป็น vernacular สถาปัตยกรรมการสร้างโปรแกรมของเขา deconstructiveอย่างไรก็ตาม แทนที่จะพยายามรวม togeth ระบบสามเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใน Parc de la Villette, Tshumi และ Eisenman เสนอสถาปัตยกรรมของความร้าวฉานที่มีวัตถุประสงค์หลักคือการทำให้เสียสถาปัตยกรรม
สมมติฐานเกี่ยวกับระบบ.
ในคำอื่น ๆ Tshumi พยายามที่จะแสดงให้เห็นว่าสถาปัตยกรรมที่ซับซ้อนสามารถจัดได้โดยไม่ต้อง
อ้างอิงถึงกฎดั้งเดิมขององค์ประกอบ ลำดับชั้นและการสั่งซื้อ (Wigley, 1993).
Parc ถูกออกแบบมาเป็นชุดสามระบบที่เฉพาะเจาะจง Tschumi สร้างสิ่งที่เขาเรียกว่าเส้นจุด
และพื้นผิวและการใช้องค์ประกอบเหล่านี้เป็น
สถาปัตยกรรมพื้นถิ่นในการสร้างโปรแกรม deconstructive ของเขา.
อย่างไรก็ตามแทนที่จะพยายามที่จะบูรณาการทั้งสามระบบ togeth

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใน ปาร์ค เดอ ลา วิลเลต tshumi ไอเซนมาน , และเสนอสถาปัตยกรรมของการตัดขาด ซึ่งจุดประสงค์หลักคือการทำให้สถาปัตยกรรม

สมมติฐานเกี่ยวกับระบบ ในคำอื่น ๆ tshumi พยายามที่จะแสดงให้เห็นว่า สถาปัตยกรรมที่ซับซ้อนสามารถจัดโดย
อ้างอิงกฎดั้งเดิมขององค์ประกอบ ลำดับขั้น และลำดับ ( วิกลีย์
, 1993 )ส่วน ปาร์ค ถูกออกแบบมาเป็นชุดสามระบบที่เฉพาะเจาะจง โบลซาโนสร้างสิ่งที่เขาเรียก เส้น พื้นผิว และใช้คะแนน

องค์ประกอบเหล่านี้เป็นสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นเพื่อสร้างโปรแกรมขนาดของเขา .
แต่แทนที่จะพยายามที่จะบูรณาการทั้งสามระบบด้วย