In her analysis, Huchzermeyer has s

In her analysis, Huchzermeyer has shown the response to the more technocratic approach to
upgrading that can be described as community driven development. This approach, embraced,
primarily by NGOs, is seen as providing the most appropriate mechanism for upgrading. Yet
there are a number of serious flaws in this particular approach. Firstly, it is situated within an
empirical framework, leaving it open to the same criticism as the technocratic approach, namely
that success is viewed subjectively. Secondly, it tends to be strongly ideological. Hence alternatives
that do not agree with the principles described above tend to be dismissed without consideration
of their merits. Thirdly, there is the issue of the principles themselves. It is suggested here that
policies underpin development; they do not drive development forward. Hence a reliance on
principles will not of itself lead to the upgrading of informal settlements on a scale that will be
significant. Finally, there is the issue of a community taking all the decisions. Abbott (1996), in his
model of community participation, showed that there are different arenas of participation. There
is an arena where communities should take the decisions themselves and there is an arena where
decisions have to involve a wider number of stakeholders. A settlement cannot be isolated from
the city of which it is a part. Hence, there has to be a much clearer understanding of exactly when
communities take decisions, when there is a partnership between a community and a local
authority (as opposed to local authorities supporting local communities) and when there has to be
a wider forum sharing the decision making. Much of the early work that underpinned the
community-based development approach, particularly in the Indian sub-continent, took place in
an environment, where government either could not or would not support communities in
informal settlements. This ‘‘arena of exclusion’’ as Abbott terms it (Abbott, 1996) may be
necessary but it is neither sustainable nor necessarily the most effective approach to development.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการวิเคราะห์ของเธอ Huchzermeyer ได้แสดงให้เห็นการตอบสนองต่อวิธีการที่ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคเพิ่มเติมในการ
อัพเกรดที่สามารถอธิบายเป็นชุมชนขับเคลื่อนการพัฒนา วิธีการนี้จะกอด,
หลักโดยเอ็นจีโอจะเห็นเป็นให้กลไกที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการอัพเกรด แต่
มีจำนวนของข้อบกพร่องร้ายแรงในแนวทางนี้โดยเฉพาะ ประการแรกก็ตั้งอยู่ภายใน
กรอบการทดลองปล่อยให้มันเปิดให้วิจารณ์เช่นเดียวกับวิธีการที่ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคคือ
ความสำเร็จที่มีการดูจิตใจ ประการที่สองก็มีแนวโน้มที่จะอุดมการณ์อย่างยิ่ง ดังนั้นทางเลือก
ที่ไม่เห็นด้วยกับหลักการที่อธิบายข้างต้นมีแนวโน้มที่จะถูกไล่ออกโดยไม่ต้องพิจารณา
ของประโยชน์ของพวกเขา ประการที่สามมีปัญหาของหลักการของตัวเอง มันบอกว่าที่นี่
หนุนนโยบายการพัฒนา พวกเขาไม่ได้ผลักดันการพัฒนาไปข้างหน้า ดังนั้นการพึ่งพา
หลักการจะไม่ได้ของตัวเองนำไปสู่การยกระดับของการตั้งถิ่นฐานเป็นทางการในระดับที่จะเป็น
อย่างมีนัยสำคัญ ในที่สุดก็มีปัญหาของชุมชนการตัดสินใจทั้งหมด แอ๊บบอต (1996) ของเขาใน
รูปแบบของการมีส่วนร่วมของชุมชนที่แสดงให้เห็นว่ามีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงของการมีส่วนร่วม มี
เวทีที่ชุมชนควรจะใช้เวลาในการตัดสินใจของตัวเองและมีเวทีที่เป็น
การตัดสินใจจะต้องเกี่ยวข้องกับจำนวนมากขึ้นของผู้มีส่วนได้เสีย การตั้งถิ่นฐานที่ไม่สามารถแยกออกจาก
เมืองที่มันเป็นส่วนหนึ่ง ดังนั้นจะต้องมีความเข้าใจที่ชัดเจนมากว่าเมื่อ
ชุมชนที่จะตัดสินใจเมื่อมีความร่วมมือระหว่างชุมชนและท้องถิ่น
มีอำนาจ (เมื่อเทียบกับหน่วยงานท้องถิ่นสนับสนุนชุมชนท้องถิ่น) และเมื่อจะต้องมี
ฟอรั่มที่กว้างขึ้นร่วมกัน การตัดสินใจ มากจากการทำงานในช่วงต้นที่การสนับสนุน
แนวทางการพัฒนาชุมชนตามโดยเฉพาะในอนุทวีปอินเดียที่เกิดขึ้นใน
สภาพแวดล้อมที่รัฐบาลทั้งสองไม่สามารถหรือจะไม่สนับสนุนชุมชนใน
การชำระหนี้นอกระบบ นี้ '' เวทีของการยกเว้น '' เป็นคำที่มันแอ๊บบอต (Abbott, 1996) อาจจะเป็น
สิ่งที่จำเป็น แต่มันจะไม่ยั่งยืนและไม่จำเป็นต้องเป็นวิธีการที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการพัฒนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการวิเคราะห์ของเธอ huchzermeyer ได้แสดงการตอบสนองต่อวิธีการที่ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคเพิ่มเติม

อัพเกรดที่สามารถอธิบายเป็นชุมชนขับเคลื่อนการพัฒนา วิธีการนี้ , กอด ,
เป็นหลัก โดยองค์กรพัฒนาเอกชน เท่าที่เห็นก็จะให้กลไกที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการอัพเกรด เลย
มีจำนวนของข้อบกพร่องร้ายแรงในแนวทางนี้โดยเฉพาะ ประการแรก มันตั้งอยู่ภายใน
กรอบเชิงประจักษ์เปิดทิ้งไว้เพื่อการวิจารณ์เดียวกันเป็นวิธีการที่ประสบความสำเร็จผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิค คือ
ดูอย่าง . ประการที่สอง มีแนวโน้มที่จะ อุดมการณ์ขอ ดังนั้นทางเลือก
ที่ไม่สอดคล้องกับหลักการที่อธิบายข้างต้นมีแนวโน้มที่จะถูกไล่ออกโดยไม่พิจารณา
ประโยชน์ของพวกเขา . โดยมีประเด็นหลักเอง สรุปตรงนี้ว่า
นโยบายหนุนพัฒนา พวกเขาไม่ขับรถพัฒนาไปข้างหน้า ดังนั้น การพึ่งพา
หลักการจะไม่ตัวเองนำไปสู่การอัพเกรดของการตั้งถิ่นฐานเป็นทางการในระดับที่จะ
อย่างมีนัยสำคัญ สุดท้ายมีปัญหาของชุมชนการการตัดสินใจทั้งหมด แอ็บบอท ( 1996 ) ในรูปแบบของเขา
การมีส่วนร่วมของชุมชน พบว่ามี arenas ที่แตกต่างกันของการมีส่วนร่วม มี
เป็นเวทีที่ชุมชนควรตัดสินใจเอง และมีเวทีที่
ตัดสินใจเกี่ยวข้องกับจำนวนกว้างของผู้มีส่วนได้เสีย การตั้งถิ่นฐาน ไม่สามารถแยกได้จาก
เมืองซึ่งเป็นส่วนหนึ่ง ดังนั้น จะต้องมีความเข้าใจที่ชัดเจนมากว่าเมื่อ
ชุมชนใช้เวลาในการตัดสินใจเมื่อมีความร่วมมือระหว่างชุมชนและท้องถิ่น
อำนาจ ( ตรงข้ามกับหน่วยงานท้องถิ่นที่สนับสนุนชุมชนท้องถิ่น ) และเมื่อต้องมี
กว้างฟอรั่มใช้ในการตัดสินใจ มากของงานก่อนว่า การสนับสนุน
ชุมชนแนวทางการพัฒนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทวีปย่อยอินเดีย เอาสถานที่ใน
สภาพแวดล้อมที่รัฐบาลให้ไม่สามารถหรือจะไม่สนับสนุนชุมชนใน
การชำระหนี้นอกระบบ' 'arena ของการยกเว้น ' ' ( แง่ ( Abbott , 1996 ) อาจจะ แต่มันไม่ยั่งยืน
จำเป็นหรือเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดเพื่อการพัฒนา