From Lafcadio Hearn's classic Kwaid

From Lafcadio Hearn's classic Kwaidan, 1904.

In a village of Musashi Province (portions of contemporary Tokyo and Saitama), there lived two woodcutters: Mosaku and Minokichi. At the time of which I am speaking, Mosaku was an old man; and Minokichi, his apprentice, was a lad of eighteen years. Every day they went together to a forest situated about five miles from their village. On the way to that forest there is a wide river to cross; and there is a ferry-boat. Several times a bridge was built where the ferry is; but the bridge was each time carried away by a flood. No common bridge can resist the current there when the river rises.

Mosaku and Minokichi were on their way home, one very cold evening, when a great snowstorm overtook them. They reached the ferry; and they found that the boatman had gone away, leaving his boat on the other side of the river. It was no day for swimming; and the woodcutters took shelter in the ferryman's hut, -- thinking themselves lucky to find any shelter at all. There was no brazier in the hut, nor any place in which to make a fire: it was only a two-tatami hut, with a single door, but no window. Mosaku and Minokichi fastened the door, and lay down to rest, with their straw rain-coats over them. At first they did not feel very cold; and they thought that the storm would soon be over.

The old man almost immediately fell asleep; but the boy, Minokichi, lay awake a long time, listening to the awful wind, and the continual slashing of the snow against the door. The river was roaring; and the hut swayed and creaked like a junk at sea. It was a terrible storm; and the air was every moment becoming colder; and Minokichi shivered under his rain-coat. But at last, in spite of the cold, he too fell asleep.

He was awakened by a showering of snow in his face. The door of the hut had been forced open; and, by the snow-light (yuki-akari), he saw a woman in the room, -- a woman all in white. She was bending above Mosaku, and blowing her breath upon him;-- and her breath was like a bright white smoke. Almost in the same moment she turned to Minokichi, and stooped over him. He tried to cry out, but found that he could not utter any sound. The white woman bent down over him, lower and lower, until her face almost touched him; and he saw that she was very beautiful, -- though her eyes made him afraid. For a little time she continued to look at him;-- then she smiled, and she whispered:-- "I intended to treat you like the other man. But I cannot help feeling some pity for you, -- because you are so young... You are a pretty boy, Minokichi; and I will not hurt you now. But, if you ever tell anybody -- even your own mother -- about what you have seen this night, I shall know it; and then I will kill you... Remember what I say!"

With these words, she turned from him, and passed through the doorway. Then he found himself able to move; and he sprang up, and looked out. But the woman was nowhere to be seen; and the snow was driving furiously into the hut. Minokichi closed the door, and secured it by fixing several billets of wood against it. He wondered if the wind had blown it open;-- he thought that he might have been only dreaming, and might have mistaken the gleam of the snow-light in the doorway for the figure of a white woman: but he could not be sure. He called to Mosaku, and was frightened because the old man did not answer. He put out his hand in the dark, and touched Mosaku's face, and found that it was ice! Mosaku was stark and dead...

By dawn the storm was over; and when the ferryman returned to his station, a little after sunrise, he found Minokichi lying senseless beside the frozen body of Mosaku. Minokichi was promptly cared for, and soon came to himself; but he remained a long time ill from the effects of the cold of that terrible night. He had been greatly frightened also by the old man's death; but he said nothing about the vision of the woman in white. As soon as he got well again, he returned to his calling,-- going alone every morning to the forest, and coming back at nightfall with his bundles of wood, which his mother helped him to sell.

One evening, in the winter of the following year, as he was on his way home, he overtook a girl who happened to be traveling by the same road. She was a tall, slim girl, very good-looking; and she answered Minokichi's greeting in a voice as pleasant to the ear as the voice of a song-bird. Then he walked beside her; and they began to talk. The girl said that her name was O-Yuki; that she had lately lost both of her parents; and that she was going to Yedo (Tokyo), where she happened to have some poor relations, who might help her to find a situation as a servant. Minokichi soon felt charmed by this strange girl; and the more that he looked at her, the handsomer she appeared to be. He asked her whether she was yet betrothed; and she answered, laughingly, that she was free. Then, in her turn, she asked Minokichi whether he was married, or pledge to marry; and he told her that, although he had only a widowed mother to support, the question of an "honorable daughter-in-law" had not yet been considered, as he was very young... After these confidences, they walked on for a long while without speaking; but, as the proverb declares, Ki ga areba, me mo kuchi hodo ni mono wo iu: "When the wish is there, the eyes can say as much as the mouth." By the time they reached the village, they had become very much pleased with each other; and then Minokichi asked O-Yuki to rest awhile at his house. After some shy hesitation, she went there with him; and his mother made her welcome, and prepared a warm meal for her. O-Yuki behaved so nicely that Minokichi's mother took a sudden fancy to her, and persuaded her to delay her journey to Yedo. And the natural end of the matter was that Yuki never went to Yedo at all. She remained in the house, as an "honorable daughter-in-law."

O-Yuki proved a very good daughter-in-law. When Minokichi's mother came to die,-- some five years later,-- her last words were words of affection and praise for the wife of her son. And O-Yuki bore Minokichi ten children, boys and girls,-- handsome children all of them, and very fair of skin.

The country-folk thought O-Yuki a wonderful person, by nature different from themselves. Most of the peasant-women age early; but O-Yuki, even after having become the mother of ten children, looked as young and fresh as on the day when she had first come to the village.

One night, after the children had gone to sleep, O-Yuki was sewing by the light of a paper lamp; and Minokichi, watching her, said:--

"To see you sewing there, with the light on your face, makes me think of a strange thing that happened when I was a lad of eighteen. I then saw somebody as beautiful and white as you are now -- indeed, she was very like you."...

Without lifting her eyes from her work, O-Yuki responded:--

"Tell me about her... Where did you see her?

Then Minokichi told her about the terrible night in the ferryman's hut,-- and about the White Woman that had stooped above him, smiling and whispering,-- and about the silent death of old Mosaku. And he said:--

"Asleep or awake, that was the only time that I saw a being as beautiful as you. Of course, she was not a human being; and I was afraid of her,-- very much afraid,-- but she was so white!... Indeed, I have never been sure whether it was a dream that I saw, or the Woman of the Snow."...

O-Yuki flung down her sewing, and arose, and bowed above Minokichi where he sat, and shrieked into his face:--

"It was I -- I -- I! Yuki it was! And I told you then that I would kill you if you ever said one work about it!... But for those children asleep there, I would kill you this moment! And now you had better take very, very good care of them; for if ever they have reason to complain of you, I will treat you as you deserve!"...

Even as she screamed, her voice became thin, like a crying of wind;-- then she melted into a bright white mist that spired to the roof-beams, and shuddered away through the smoke-hold... Never again was she seen.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

. จากเฮิร์น Lafcadio ของ Kwaidan คลาสสิก 1904

ในหมู่บ้านของจังหวัดมูซาชิ (บางส่วนของร่วมสมัยโตเกียวและไซตามะ) มีอยู่สองดัด: mosaku และ Minokichi ในเวลาที่ฉันพูด, mosaku เป็นชายชราและ Minokichi, เด็กฝึกงานของเขาเป็นเด็กหนุ่มสิบแปดปีที่ผ่านมา ทุกวันพวกเขาไปด้วยกันในป่าอยู่ประมาณห้าไมล์จากหมู่บ้านของพวกเขาทางไปป่าที่มีแม่น้ำกว้างที่จะข้ามและมีเรือข้ามฟากเรือ หลายครั้งที่สะพานถูกสร้างขึ้นที่เรือข้ามฟากเป็น แต่สะพานเป็นเวลาที่ดำเนินไปโดยน้ำท่วมในแต่ละ ไม่มีสะพานทั่วไปสามารถต้านทานปัจจุบันมีเมื่อแม่น้ำที่เพิ่มขึ้น.

mosaku และ Minokichi อยู่บนทางของพวกเขาที่บ้านเย็นวันหนึ่งเย็นมากเมื่อพายุหิมะที่ดีพวกเขาทัน พวกเขามาถึงเรือข้ามฟากนั้นและพวกเขาก็พบว่าเรือได้ไปออกไปออกจากเรือของเขาในด้านอื่น ๆ ของแม่น้ำ มันเป็นวันสำหรับว่ายน้ำไม่เป็นและดัดหลบอยู่ในกระท่อมของคนแจว - คิดว่าตัวเองโชคดีที่จะหาที่กำบังใด ๆ เลย มีที่ใส่ถ่านไม่มีในกระท่อมหรือสถานที่ในการที่จะทำให้เกิดไฟไหม้ใด ๆ มันก็เป็นเพียงกระท่อมสองเสื่อโดยมีประตูเดียว แต่ไม่มีหน้าต่างmosaku และ Minokichi ยึดประตูและล้มตัวลงนอนกับส่วนที่เหลือด้วยฟางฝนเสื้อของพวกเขามากกว่าที่พวกเขา ในตอนแรกพวกเขาไม่ได้รู้สึกหนาวเย็นมากและพวกเขาคิดว่าพายุเร็ว ๆ นี้จะถูกกว่า

คนเก่าเกือบจะในทันทีผล็อยหลับไป. แต่เด็กที่ Minokichi, วางตื่นตัวเป็นเวลานานฟังลมที่น่ากลัวและ อย่างเจ็บแสบอย่างต่อเนื่องของหิมะกับประตู แม่น้ำคำราม;และกระท่อมโดนอิทธิพลและ creaked เช่นขยะในทะเล มันเป็นพายุที่น่ากลัวและอากาศที่เป็นช่วงเวลาที่หนาวเย็นกลายเป็นทุกคนและ Minokichi สั่นภายใต้ฝนเสื้อคลุมของเขา แต่ที่ผ่านมาแม้จะมีความหนาวเย็นเขาก็ผล็อยหลับไป.

เขาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นโดยการอาบน้ำของหิมะในใบหน้าของเขา ประตูของกระท่อมที่ได้รับการบังคับให้เปิดและโดยหิมะแสง (yuki-akari) เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในห้องพักที่- ผู้หญิงทุกคนในสีขาว เธอได้รับการดัดข้างต้น mosaku และเป่าลมหายใจของเธอบนเขา - และลมหายใจของเธอเป็นเหมือนควันสีขาวสดใส เกือบจะอยู่ในช่วงเวลาเดียวกับที่เธอหันไป Minokichi และก้มมากกว่าเขา เขาพยายามที่จะร้องออกมา แต่ก็พบว่าเขาไม่สามารถเปล่งเสียงใด ๆ ผู้หญิงผิวขาวก้มลงเหนือเขาต่ำและลดลงจนใบหน้าของเธอเกือบจะสัมผัสเขาและเขาเห็นว่าเธอเป็นคนที่สวยมาก - แม้ว่าดวงตาของเธอทำให้เขากลัว เป็นเวลาน้อยเธอยังคงมองไปที่เขา - แล้วเธอยิ้มและเธอกระซิบ: - "ผมตั้งใจที่จะปฏิบัติต่อคุณเหมือนคนอื่น ๆ แต่ฉันไม่สามารถช่วยให้ความรู้สึกสงสารบางอย่างสำหรับคุณ - เพราะคุณเป็นดังนั้น. หนุ่ม ... คุณเป็นเด็กที่สวย Minokichi; และฉันจะไม่ทำร้ายคุณ แต่ตอนนี้.ถ้าคุณเคยบอกใคร - แม้แม่ของคุณเอง - เกี่ยวกับสิ่งที่คุณได้เห็นในคืนนี้ฉันจะรู้ว่ามันและแล้วฉันจะฆ่าคุณ ... ! จำได้ว่าสิ่งที่ฉันพูดว่า "

ด้วยคำเหล่านี้เธอหันไปจากเขาและผ่านเข้าประตูแล้วเขาก็พบว่าตัวเองสามารถที่จะย้าย. และเขาลุกขึ้นและมองออกไปนอก แต่ผู้หญิงคนนั้นคือไม่มีที่ไหนเลยที่จะเห็น. และ หิมะกำลังขับรถเข้าไปในกระท่อมคึกMinokichi ปิดประตูและปลอดภัยได้โดยการแก้ไขหลาย billets ไม้กับมัน เขาสงสัยว่าลมพัดมันเปิด - เขาคิดว่าเขาอาจจะได้รับเพียงความฝันและอาจจะมีการเข้าใจผิดแสงของหิมะแสงในทางเข้าประตูให้ร่างของผู้หญิงผิวขาว แต่เขาไม่สามารถให้แน่ใจว่า . ที่เขาเรียกว่าการ mosaku และได้กลัวเพราะคนเก่าไม่ได้ตอบเขาก็เอื้อมมือของเขาอยู่ในความมืดและสัมผัสใบหน้า mosaku และพบว่ามันเป็นน้ำแข็ง mosaku เป็นสิ้นเชิงและตาย ...

โดยรุ่งอรุณพายุถูกกว่าและเมื่อเรือข้ามฟากกลับไปยังสถานีของเขาเล็ก ๆ น้อย ๆ หลังจากที่พระอาทิตย์ขึ้นเขาพบนอนหมดสติ Minokichi ข้างร่างกายแช่แข็งของ mosaku Minokichi ได้รับการดูแลทันทีสำหรับและในไม่ช้าก็มาถึงตัวเองแต่เขาก็ยังคงเป็นเวลานานป่วยจากผลกระทบของความหนาวเย็นของคืนที่น่ากลัวว่า เขาได้รับอย่างมากกลัวโดยการตายของชายชรา; แต่เขาบอกว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับวิสัยทัศน์ของผู้หญิงคนหนึ่งในสีขาว ทันทีที่เขาได้ดีอีกครั้งเขากลับไปยังโทรศัพท์ของเขา - ไปคนเดียวทุกเช้าในป่าและกลับมาที่ค่ำด้วยการรวมกลุ่มของไม้ของเขาซึ่งแม่ของเขาช่วยให้เขาขาย
.
เย็นวันหนึ่งในฤดูหนาวของปีถัดไปในขณะที่เขากำลังอยู่ในระหว่างทางกลับบ้านของเขาเขาทันสาวที่เกิดขึ้นจะต้องเดินทางไปตามถนนเดียวกัน เธอเป็นสูงสาวบาง, ดูดีมากและเธอก็ตอบ Minokichi คำทักทายในเสียงเป็นที่พอใจกับหูเป็นเสียงของเพลงนก จากนั้นเขาก็เดินไปข้างของเธอและพวกเขาก็เริ่มที่จะพูดคุย หญิงสาวกล่าวว่าชื่อของเธอคือ o-yuki;ว่าเธอได้หายไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ทั้งพ่อแม่ของเธอและบอกว่าเธอกำลังจะ yedo (tokyo) ซึ่งเธอที่เกิดขึ้นจะมีบางความสัมพันธ์ที่ไม่ดีที่อาจจะช่วยให้เธอได้พบกับสถานการณ์ที่เป็นคนรับใช้ Minokichi ในเร็ว ๆ นี้รู้สึกว่าเสน่ห์สาวแปลกนี้และอื่น ๆ ที่เขามองไปที่เธอ handsomer เธอดูเหมือนจะเป็น เขาถามเธอว่าเธอเป็นคู่หมั้นยังและเธอตอบว่าหัวเราะ,ว่าเธอเป็นอิสระ แล้วในทางกลับกันเธอถาม Minokichi ว่าเขาแต่งงานหรือจำนำที่จะแต่งงานและเขาบอกเธอว่าถึงแม้เขาจะมีเพียงแม่ม่ายเพื่อสนับสนุนคำถามของ "เกียรติลูกสาวในกฎหมาย" ก็ยังไม่ได้ รับการพิจารณาในขณะที่เขายังเด็กมาก ... หลังจากที่ความเชื่อมั่นเหล่านี้พวกเขาเดินบนในขณะที่นานโดยไม่ต้องพูด แต่เป็นสุภาษิตที่บอก ki ga areba,ผมโม kuchi Hodo ni wo โมโน iu: "เมื่อต้องการจะมีดวงตาที่สามารถพูดได้มากที่สุดเท่าที่ปาก." ตามเวลาที่พวกเขามาถึงหมู่บ้านที่พวกเขาได้กลายเป็นความยินดีอย่างมากกับคนอื่นแล้ว Minokichi ถาม o-yuki ที่เหลือสักครู่ที่บ้านของเขา หลังจากที่บางลังเลขี้อายเธอไปที่นั่นกับเขาและแม่ของเขาทำต้อนรับเธอและเตรียมอาหารที่อบอุ่นสำหรับเธอo-yuki ประพฤติเช่นนั้นอย่างที่แม่ Minokichi เอาแฟนซีฉับพลันกับเธอและชักชวนให้เธอที่จะหยุดยั้งการเดินทางของเธอที่จะ yedo และด้านธรรมชาติของเรื่องก็คือว่ายูกิไม่เคยไป yedo เลย เธอยังคงอยู่ในบ้านในขณะที่ "เกียรติลูกสาวในกฎหมาย."

o-yuki พิส​​ูจน์กฎหมายลูกสาวที่ดีมาก เมื่อแม่ของ Minokichi มาจะตาย - บางห้าปีต่อมา- คำพูดสุดท้ายของเธอคือคำพูดของความรักและการยกย่องให้เป็นภรรยาของลูกชายของเธอ และ o-yuki เจาะ Minokichi เด็กสิบชายและหญิง -. เด็กหล่อทั้งหมดของพวกเขาและมากเป็นธรรมของผิว

ประเทศพื้นบ้านคิดว่า o-yuki เป็นคนที่ยอดเยี่ยมโดยธรรมชาติที่แตกต่างจากตัวเอง ส่วนใหญ่ของชาวนาผู้หญิงอายุต้น แต่ o-yuki แม้หลังจากที่ได้กลายเป็นแม่ของเด็กสิบขวบดูเป็นสาวและความสดใหม่เป็นวันที่เมื่อเธอแรกมาถึงหมู่บ้าน

คืนหนึ่งหลังจากที่เด็กได้ไปนอนหลับ o-yuki ได้รับการตัดเย็บด้วยแสงของโคมไฟกระดาษ. และ Minokichi ดูเธอ กล่าวว่า: -

"ที่จะเห็นคุณมีการตัดเย็บที่มีแสงบนใบหน้าของคุณทำให้ฉันคิดว่าสิ่งที่แปลกที่เกิดขึ้นเมื่อฉันเป็นเด็กหนุ่มสิบแปดi. แล้วเห็นใครสักคนที่เป็นที่สวยงามและสีขาวที่คุณมีในขณะนี้ - ที่จริงเธอเป็นอย่างมากเช่นเดียวกับคุณ "...

โดยไม่ต้องยกดวงตาของเธอจากการทำงานของเธอ o-yuki ตอบ: -

" บอกฉันเกี่ยวกับตัวเธอ ... ที่คุณไม่เห็นเธอ

แล้ว Minokichi บอกเธอเกี่ยวกับคืนที่น่ากลัวในกระท่อมเรือข้ามฟากที่ - และเกี่ยวกับผู้หญิงสีขาวที่ไ​​ด้ก้มลงไปเขายิ้มและกระซิบ- และเกี่ยวกับความตายเงียบของ mosaku เก่า และเขากล่าวว่า: -

"หลับหรือตื่นว่าเป็นเพียงครั้งเดียวที่ฉันได้เห็นการเป็นที่สวยงามที่คุณแน่นอนเธอไม่ได้เป็นมนุษย์และฉันก็กลัวเธอ - มากกลัว. , -. แต่เธอก็เป็นสีขาวดังนั้น ... แน่นอนฉันไม่เคยแน่ใจว่ามันเป็นความฝันที่ฉันเห็นหรือหญิงของหิมะ "...

o-yuki โยนลงเย็บผ้าของเธอและ ได้ลุกขึ้นและโค้งคำนับไป Minokichi ที่เขานั่งและร้องเป็นใบหน้าของเขา: -

"มันเป็นฉัน - ฉัน - ฉันยูกิมันเป็นและฉันบอกคุณแล้วว่าฉันจะฆ่าคุณถ้าคุณเคยกล่าวว่าหนึ่งในการทำงานเกี่ยวกับ! ! มัน ... แต่สำหรับเด็กที่มีนอนหลับฉันจะฆ่าคุณในขณะนี้และตอนนี้คุณมีดีกว่าที่จะดูแลดีมากของพวกเขา! ถ้าพวกเขาเคยมีเหตุผลที่จะบ่นของคุณฉันจะปฏิบัติต่อคุณเป็นคุณ สมควรได้รับการ "...

แม้ในขณะที่เธอกรีดร้องเสียงของเธอกลายเป็นบางอย่างเช่นการร้องไห้ของลม - แล้วเธอละลายเป็นหมอกสีขาวสดใสที่จะ Spired หลังคาคานและสั่นไปผ่านควันถือ ... ไม่เคยอีกครั้งที่เธอได้รับการเห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จาก Lafcadio Hearn คลาสสิ Kwaidan, 1904

ในจังหวัดหมู่บ้านมุซาชิ (บางส่วนของโตเกียวและไซ), มีอยู่สอง woodcutters: Mosaku และ Minokichi ในขณะที่ฉันกำลังพูด Mosaku ถูกชายชรา และ Minokichi เด็กฝึกงานของเขา เป็นลาดสิบแปดปี ทุกวันจะไปด้วยกันป่าตั้งอยู่ประมาณห้ากิโลเมตรจากหมู่บ้านของพวกเขา ทางไปยังป่าที่ มีแม่น้ำกว้างข้าม และมีเรือเฟอร์รี่ หลายครั้งสะพานสร้างเรืออยู่ แต่สะพาน แต่ละครั้งที่ดำเนินไปตามน้ำท่วม สะพานทั่วไปไม่สามารถต้านทานมีปัจจุบันเมื่อแกนแม่น้ำนี้ได้

Mosaku และ Minokichi มาตนหนึ่งทางบ้าน ใจเย็นเย็น เมื่อพายุหิมะดี overtook พวกเขาได้ พวกเขาถึงเรือ และพวกเขาพบว่า ที่ boatman ก็หายไป ออกจากเรือของเขาในด้านอื่น ๆ ของแม่น้ำ มันว่ายน้ำ ไม่มีวัน และ woodcutters การเอาในของ ferryman กระท่อม, --คิดว่า ตัวเองโชคดีหลบใด ๆ เลย Brazier ไม่มีในฮัท หรือใด ๆ วางซึ่งจะทำให้ไฟ: ก็เท่าสองดาร์ดฮัท มีประตูเดียว แต่ไม่มีหน้าต่าง Mosaku Minokichi ยึดประตู และวางที่เหลือ มีของฟางฝนเสื้อเหล่านั้น ตอนแรก จะได้ไม่รู้สึกเย็นมาก และพวกเขาคิดว่า พายุจะเร็วได้มากกว่า

เฒ่าทันทีตกหลับ แต่เด็ก Minokichi เลย์ตื่นนาน ฟังลมร้าย และอย่างเจ็บแสบของหิมะกับประตูอย่างต่อเนื่อง แม่น้ำถูกคำราม และฮัท swayed และ creaked เช่นขยะในทะเล มันเป็นพายุ อากาศได้ ทุกขณะกลายเป็นหนาว และ Minokichi shivered ภายใต้เสื้อฝนของเขา แต่ในที่สุด แม้เย็น เขาเกินไปตกหลับ

เขาได้ตื่นตัว โดยสถานอาบอบของหิมะในใบหน้าของเขา มีการบังคับฮัทประตูเปิด และ โดยหิมะไฟ (ยูกิ-akari), เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในห้องพัก -ผู้หญิงในขาว เธอถูกดัดข้างบน Mosaku และเป่าลมหายใจของเธอเมื่อเขา; - และลมหายใจของเธอเป็นเหมือนควันสีขาวสว่าง เกือบจะในขณะเดียวกัน เธอหันไป Minokichi และ stooped กว่าเขา เขาพยายามตะโกน แต่พบว่า เขาไม่ได้ส่งเสียงใด ๆ ผู้หญิงขาวเงี้ยวลงเขา ล่าง และ ล่าง จนกระทั่งใบหน้าของเธอเกือบสัมผัสเขา เขาเห็นว่า เธอสวย, - แม้ ว่าตาของเธอทำให้เขากลัว เวลาน้อย เธอยังคงมองเขา; - แล้ว เธอยิ้ม และเธอกระซิบ: - "ฉันตั้งใจจะรักษาคุณเหมือนคนอื่น ๆ แต่ไม่สามารถช่วยรู้สึกสงสารบาง คุณ- เนื่อง จากคุณเป็นหนุ่มสาวดังนั้น... คุณเป็นเด็กสวย Minokichi และฉันจะไม่เจ็บคุณตอนนี้ แต่ ถ้าคุณเคยบอกใคร -แม้คุณแม่ - เกี่ยวกับอะไรคุณได้เห็นคืนนี้ ฉันจะรู้ว่า แล้ว ฉันจะฆ่าคุณ... โปรดจำไว้ว่า สิ่งที่ฉันพูด"

คำ เธอเปิดจากพระองค์ และผ่านเข้าประตู จากนั้น เขาพบว่าตัวเองสามารถเคลื่อนย้าย และเขา sprang ขึ้น และมองออก แต่ผู้หญิงไม่ได้ และหิมะถูกขับอย่างดุเดือดในฮัท Minokichi ปิดประตู และความปลอดภัย โดยแก้ไข billets หลายไม้กับมัน เขาสงสัยว่า ถ้า ลมก็เป่ามันเปิด - เขาคิดว่า เขาอาจได้รับเพียงฝัน และอาจมีดาวตามปกติคล้ายปีศาจหิมะไฟในประตูสำหรับรูปร่างของผู้หญิงสีขาว: แต่ไม่อาจแน่ใจ เขาเรียก Mosaku และไม่กลัว เพราะคนไม่ตอบ เขาดับมือในมืด และสัมผัสใบหน้าของ Mosaku และพบว่า มันเป็นน้ำแข็ง Mosaku ได้สิ้นเชิง และตาย...

โดยพายุได้ รุ่งอรุณ และเมื่อ ferryman ส่งกลับไปยังสถานีของเขา เล็กน้อยหลังจากพระอาทิตย์ขึ้น เขาพบ Minokichi นอนหมดสติอยู่ข้างร่างแช่แข็งของ Mosaku Minokichi ถูกดูแลอย่างทันที และเร็ว ๆ นี้ มาเอง แต่เขายังคงนานป่วยจากผลกระทบของเย็นของคืนนั้นน่ากลัว ได้มากกลัวยัง โดยความตายของคน แต่เขากล่าวว่า ไม่มีอะไรเกี่ยวกับวิสัยทัศน์ของผู้หญิงสีขาว ทันทีที่เขาได้อีกด้วย เขากลับโทรศัพท์ของเขา, - ไปคนเดียวทุกเช้าป่า และกลับมาที่รัตติกาลกับของเขารวมกลุ่มไม้ ซึ่งแม่ของเขาช่วยให้เขาขาย

หนึ่งเย็น ในฤดูหนาวของปีต่อมา ตามเขาอยู่บนเขา บ้านเขา overtook ผู้หญิงที่เกิดขึ้นจะได้เดินทางไปตามถนนเดียวกัน เธอสูง บางผู้หญิง หน้าตามาก และเธอตอบทักทายของ Minokichi ในเสียงเป็นเลิศหูเป็นเสียงของเพลงนก จากนั้น เขาเดินข้างเธอ และพวกเขาเริ่มพูดคุย เธอบอกว่า เธออยู่ O-ยูกิ เธอมีเมื่อเร็ว ๆ นี้หายไปทั้งของพ่อแม่ และที่เธอกำลังจะ Yedo (โตเกียว), ที่เธอเกิดมีบางความสัมพันธ์คนจน ที่อาจช่วยให้เธอพบสถานการณ์ที่เป็นข้าราชการ Minokichi เร็ว ๆ นี้รู้สึก charmed โดยสาวประหลาดนี้ และที่อื่น ๆ ที่เขามองเธอ handsomer ที่เธอปรากฏให้ เขาถามเธอนั้นรับหมั้นว่า เธอถูกยังบุตร และเธอ ตอบ เก่งกาจ ให้เธอเป็นอิสระ จากนั้น ในตาของเธอ เธอถาม Minokichi ว่าเขาได้แต่งงาน หรือให้แต่งงาน และเขาบอกเธอว่า แม้ว่าเขามีเพียงแม่บรรทัดเพื่อสนับสนุน คำถามของ การ "daughter-in-law เผยโฉม" ได้ไม่ยังถือ เป็นเด็กมาก... หลังจาก confidences เหล่านี้ เดินในระยะยาวในขณะที่ไม่พูด แต่ เป็นสุภาษิต ประกาศ Ki ga areba ฉันพิมพ์ ni mo kuchi hodo wo iu: "เมื่อต้องการจะมี ตาสามารถพูดมากปากเป็นได้" การเข้าถึงหมู่บ้าน พวกเขาได้กลายเป็นสนุกมากกัน แล้ว Minokichi ถามยูกิ O พักผ่อนชั่วขณะหนึ่งที่บ้านของเขา หลังจากลังเลบางอาย เธอไปที่นั่นกับเขา และแม่ของเขาทำเธอยินดีต้อนรับ และเตรียมอาหารอุ่นในเธอนั้น ประพฤติตัวดีเพื่อยูกิ O Minokichi ที่แม่เอาความนึกคิดฉับพลันเธอ และเกลี้ยกล่อมเธอเลื่อนการเดินทางของเธอไป Yedo และตามธรรมชาติของเรื่องว่า ยูกิไม่เคยไป Yedo เลย เธอยังคงอยู่ในบ้าน เป็นการ "เผยโฉม daughter-in-law"

ยูกิ O daughter-in-law ดีพิสูจน์ เมื่อแม่ของ Minokichi มาตาย - ห้าปีต่อมา-คำสุดท้ายเธอได้คำสรรเสริญสำหรับภรรยาของลูกชายและจิต และยูกิ O แบก Minokichi สิบเด็ก เด็กชาย และหญิง, --เด็กหล่อทั้งหมดของพวกเขา และมากแฟร์ของผิว

พื้นบ้านประเทศคิดยูกิ O ผู้วิเศษ ตามธรรมชาติแตกต่างจากตัวเอง ส่วนใหญ่ของผู้หญิงชาวนาวัยเช้า แต่ O-ยูกิ แม้หลังจากที่มีเป็น แม่ของเด็ก 10 ดูเป็นหนุ่มสาว และสดเป็นวันที่เมื่อเธอได้มาถึงหมู่บ้าน

คืนหนึ่ง หลังจากที่เด็ก ๆ ได้ไปนอน ยูกิ O ถูกราคาจักรเย็บผ้า โดยแสงของโคมไฟกระดาษ และ Minokichi ดูเธอ กล่าวว่า: -

"เพื่อดูคุณเย็บ แสงบนใบหน้า ทำให้ฉันคิดว่า เป็นสิ่งแปลกที่เกิดขึ้นเมื่อลาดของเอททีน แล้วเห็นคนเป็นสวยงาม และสีขาวเป็นคุณตอนนี้ — แน่นอน เธอมากเช่นคุณ"...

โดยไม่ต้องยกสายตาของเธอจากการทำงานของเธอ ยูกิ O ตอบ: -

"บอกฉันเกี่ยวกับเธอ... ที่คุณสามารถเห็นเธอ?

แล้ว Minokichi เล่าเธอคืนน่ากลัวในฮัทของ ferryman, - และขาวผู้หญิงที่มี stooped เหนือ เขายิ้ม และวิ สเปอริ่ง- และ การตายของ Mosaku เก่าเงียบ และเขากล่าวว่า: -

" Asleep หรือตื่นตัว ที่เป็นครั้งเดียวที่ผมเห็นมีสวยงามเป็นคุณ แน่นอน เธอไม่ใช่มนุษย์ และผมกลัวเธอ, -มากกลัว, - แต่เธอขาวมาก... แน่นอน เคยแน่ใจว่ามันเป็นความฝันที่ผมเห็น หรือผู้หญิงของหิมะ"...

ยูกิ O ส่วนใหญ่ลงจักรเย็บผ้าของเธอ และ เกิด ลงเหนือ Minokichi ที่เขาเสาร์ และ shrieked เป็นหน้าที่: -

"ก็ฉัน - i - ฉัน ยูกิมัน และฉันบอกคุณแล้วว่า ฉันจะฆ่าคุณถ้าคุณกล่าวว่า เคยทำงานหนึ่งเลย... แต่สำหรับเด็กที่หลับ ฉันจะฆ่าคุณก่อนหน้านี้ และตอนนี้ คุณมีดีมาก ดูแลดีมากของพวกเขา สำหรับถ้าเคยมีเหตุผลที่จะบ่นของคุณ ฉันจะถือว่าคุณเป็นคุณสมควร"...

แม้ในขณะที่เธอกรีดร้อง เสียงของเธอกลายเป็นบาง เช่นการร้องไห้ของลม - แล้ว เธอหลอมเข้าไปในหมอกสีขาวสว่างที่ spired กับคานหลังคา และ shuddered ไปผ่านควันค้าง ... เธอได้เห็นครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จาก kwaidan คลาสสิคของ lafcadio hearn ปี 1904 ..

ในหมู่บ้านที่มีนั้นจะเป็นการเดินทางกลับสู่ Musashi จังหวัด(บางส่วนของ Tokyo แบบร่วมสมัยและไซตามะ)อยู่ที่นั่นมีสองชาวป่า mosaku และ minokichi ในช่วงเวลาที่ฉันกำลังพูด mosaku ชายชราคนหนึ่งและ minokichi ฝึกหัดของเขาเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งในสิบแปดปี ทุกวันที่ไปด้วยกันในป่าที่ตั้งอยู่ประมาณห้าไมล์จากหมู่บ้านของเขาในระหว่างเส้นทางที่จะเป็นป่าที่มีแม่น้ำสายกว้างที่จะข้ามและมีเรือเฟอร์รี่เรือ หลายครั้งสะพานที่สร้างขึ้นที่เรือเฟอร์รี่ที่มีแต่สะพานที่อยู่ในแต่ละครั้งไปจาก อุทกภัย ที่ สะพานโดยทั่วไปไม่มีสามารถต้านทานปัจจุบันมีเมื่อแม่น้ำที่เพิ่มขึ้น.

mosaku minokichi และอยู่ระหว่างทางกลับบ้านในเย็นวันหนึ่งความหนาวเย็นเป็นอย่างมากเมื่อพายุหิมะที่ดีเยี่ยมตามมาทันเขา พวกเขามาถึงเรือเฟอร์รี่เพื่อมาถึงได้และก็พบว่าคนเรือไปแล้วออกจากเรือของเขาอยู่บนฝั่งอีกด้านหนึ่งของแม่น้ำ มันไม่มีวันสำหรับการว่ายน้ำและชาวป่ามาหลบ ภัย ในกระท่อมของคนรับส่งข้ามฟากโดยคิดว่าตัวเองโชคดีในการค้นหาที่พักพิงที่ทั้งหมด ไม่มี ภาชนะ สำหรับใส่ถ่านในกระท่อมหรือสถานที่ใดๆในการที่จะทำให้เกิดเพลิงไหม้ซึ่งเป็นเพียงกระท่อมสอง - เสื่อทาทามิพร้อมด้วยประตูเดียวแต่ไม่มีหน้าต่างmosaku และ minokichi ผูกติดกับประตูและวางลงในส่วนที่เหลือด้วยฟางฝน - เสื้อของเขามากกว่าเขา เป็นครั้งแรกที่พวกเขาไม่ได้รู้สึกว่าความหนาวเย็นเป็นอย่างมากและพวกเขาคิดว่าพายุจะมีมากกว่าในเร็วๆนี้.

ชายชราที่เกือบจะในทันทีก็ผล็อยหลับไปในที่สุดแต่เด็กที่ minokichi นอนตื่นขึ้นมาเป็นเวลานานการฟังเสียงลมน่าสยดสยองที่ปรับลดลงอย่างต่อเนื่องและมีหิมะตกที่ประตูได้ แม่น้ำเป็นเสียงคำรามและกระท่อมที่แกว่งไปมาและเอี๊ยดเหมือนกับอีเมลขยะในทะเล มันเป็นพายุที่รุนแรงและอากาศก็ทุกช่วงเวลาจะกลายเป็นอากาศหนาวเย็นกว่าและ minokichi ตัวสั่นใต้ - เสื้อของเขา แต่ที่ผ่านมาแม้จะมีความหนาวเย็นมากเกินไปเขาก็หลับไป.

เขาตื่นขึ้นโดยอาบน้ำที่มีหิมะตกในหน้าของเขา ประตูของกระท่อมที่ถูกบังคับให้เปิดให้บริการแล้วโดยมีหิมะแสง( yuki - akari )ที่เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในห้องที่ผู้หญิงทั้งหมดในสีขาว เธอกำลังก้มตัวอยู่เหนือ mosaku และเป่าลมหายใจของเธอที่มีต่อเขาและเธอก็หายใจเหมือนควันสีขาวที่สว่างสดใส เกือบจะในช่วงเวลาเดียวกับที่เธอหันไปก้มตัวลงและ minokichi มากกว่าเขา เขาพยายามที่จะร้องออกมาแต่พบว่าเขาไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆ ผู้หญิงสีขาวก็ก้มลงไปต่ำลงและต่ำกว่าจนกว่าหน้าจนเกือบจะสัมผัสตัวเขาและเขาก็เห็นว่าเธอเป็นที่สวยงามเป็นอย่างมากแม้ว่าดวงตาของเธอทำให้เขากลัว สำหรับช่วงเวลาที่เธอยังคงมองแล้วเธอก็ยิ้มและเธอกระซิบ:"ผมตั้งใจจะให้ความสุขกับคุณเหมือนคนอื่นๆได้ แต่ผมก็ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกน่าเสียดายบางส่วนสำหรับคุณเพราะคุณยังเด็ก คุณได้รับเด็กที่ minokichi และผมจะไม่ส่งผลกระทบต่อคุณได้ในทันที แต่หากคุณเคยบอกใครแม้แต่ของคุณแม่ของตัวเองเกี่ยวกับสิ่งที่คุณเห็นในคืนนี้ผมจะรู้ว่ามันแล้วฉันจะฆ่าคุณ โปรดจำไว้ว่าสิ่งที่ผมพูด!"

ด้วยถ้อยคำเหล่านี้เธอก็หันไปจากเขาและเดินผ่านประตู จากนั้นเขาก็พบว่าตัวเองสามารถย้ายไปและเขาก็ลุกขึ้นมาและมองออกไปนอก แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มีใครและหิมะที่กำลังขับรถกลับขึ้นฝั่งไปในกระท่อมminokichi ปิดประตูได้และมีความ ปลอดภัย โดยการแก้ไข billets หลายแห่งของไม้กับมัน เขาสงสัยว่าหากกระแสลมได้พัดมันเปิดให้บริการเขาคิดว่าเขาอาจจะมีเพียงความฝันและอาจจะได้คิดว่าแสงที่มีหิมะตกที่อยู่หน้าประตูทางเข้าที่สำหรับรูปที่ได้ของผู้หญิงสีขาวแต่เขาไม่สามารถแน่ใจว่า เขาเรียก mosaku และกลัวเพราะคนเก่าที่ไม่ได้รับเขาได้ยื่นมือข้างหนึ่งของเขาในสีเข้มและสัมผัสใบหน้าของ mosaku และพบว่าน้ำแข็ง mosaku ก็ดูเรียบง่ายและตายแล้ว

โดยรุ่งอรุณเกิดพายุฝนฟ้าคะนองที่เป็นมากกว่าและเมื่อคนรับส่งข้ามฟากกลับมาเพื่อไปยังสถานีของเขาที่หลังพระอาทิตย์ตกดินก็พบว่า minokichi นอนหมดสติอยู่ข้างศพแช่แข็งของ mosaku minokichi ได้ทันทีไม่สนใจและไม่นานมาถึงตัวเองแต่เขาก็ยังอยู่ในเกณฑ์ดีเวลาที่ไม่นานจากผลกระทบของความหนาวเย็นในยามค่ำคืนที่น่าสยดสยอง เขาได้รับเป็นอย่างมากนอกจากนั้นยังตกใจจากการตายของชายชราได้แต่เขาก็ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับวิสัยทัศน์ของหญิงคนนั้นในสีขาว ทันทีที่เขาได้เป็นอย่างดีอีกครั้งเขาก็กลับมาเพื่อเรียกของเขาจะไปคนเดียวทุกเช้าในป่าและกลับมาที่โพล้เพล้ด้วยกลุ่ม ผลิตภัณฑ์ ของเขาของไม้ซึ่งแม่ของเขาช่วยให้เขาขาย.

ในเย็นวันหนึ่งในช่วงฤดูหนาวของปีต่อไปนี้ที่เขาเป็นอยู่บนเส้นทางของเขาบ้านเขาตามมาทันเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดขึ้นเป็นการเดินทางโดยถนนสายเดียวกัน. เธอเป็นเด็กสาวบางสูงที่กำลังมองหาและเธอก็ตอบว่า"คำทักทายของ minokichi ในเสียงที่เป็นแบบสบายๆในหูที่เป็นเสียงของเพลง - นก จากนั้นเขาก็เดินอยู่ด้านข้างของเธอและเขาก็เริ่มพูด หญิงสาวที่บอกว่าเธอชื่อ o - yukiที่เธอต้องสูญเสียบิดามารดาของเธอทั้งสองมาเมื่อเร็วๆนี้และเธอกำลังจะ yedo ( Tokyo )เป็นที่ซึ่งเธอเกิดขึ้นจะมีความสัมพันธ์ไม่ดีบางคนอาจจะช่วยให้เธอไปพบกับสถานการณ์ที่เป็นผู้รับใช้ที่ minokichi อีกไม่นานรู้สึกว่าอยู่ยงคงกระพันโดยผู้หญิงแปลกหน้านี้และที่มากกว่านั้นที่เขามองไปที่งานแต่งงานเกิดขึ้นของเธอที่เธอจะมาปรากฏตัวเป็น เขาถามเธอว่าเธอเป็นคู่หมั้นและเธอก็ตอบว่า"ยิ้มที่เธอเป็นแบบไม่เสียค่าบริการ จากนั้นจึงเป็นการของเธอเธอก็ถามว่า minokichi ไม่ว่าเขาแต่งงานแล้วหรือจะแต่งงานแล้วเขาก็บอกว่าถึงแม้ว่าเขาจะได้เฉพาะที่คุณแม่ให้การสนับสนุนซึ่งเป็นม่ายคำถามที่มี"ให้เป็นเกียรติบุตรสาว - ในกฎหมายว่าด้วย"ไม่รับการพิจารณาให้เป็นดังที่เขาเป็นคนหนุ่มเป็นอย่างมากแต่ยังคง หลังจากวางมาดเหล่านี้พวกเขาเดินไปนานโดยไม่ได้พูดแต่เป็นคำ สุภาษิต ที่ประกาศกี่, GA arebaผมหมอโมโน NI hodo kuchi จะ IU "เมื่อต้องการจะมีดวงตาที่สามารถพูดได้ว่ามากขึ้นเท่าที่จะเป็นปาก"เวลาที่พวกเขามาถึงหมู่บ้านที่พวกเขาได้กลายเป็นอย่างมากด้วยความยินดีกันแล้ว minokichi ถาม o - yuki เพื่อไปยังส่วนที่เหลือค้างไว้ที่บ้านของเขา หลังจากความลังเลใจบางคนไม่ชอบเธอก็มีกับเขาและแม่ของเขาทำให้ต้อนรับเธอและได้จัดเตรียมอาหารที่อบอุ่นสำหรับเธอo - yuki ความประพฤติดีและอย่างสวยงามที่แม่ของ minokichi ก็ไม่น่าเชื่อว่าเกิดขึ้นอย่างฉับพลันทันทีที่เธอเชื่อว่าเธอและเพื่อการหน่วงเวลาการเดินทางของเธอที่จะ yedo และปลายทางธรรมชาติของเรื่องนี้ก็คือว่า yuki ไม่เคยไป yedo ที่ทั้งหมด เธอยังอยู่ในเกณฑ์ดีในบ้านเป็น"เกียรติบุตรสาว - ใน - กฎหมาย"

o - yuki พิสูจน์ได้ว่าบุตรสาวเป็นอย่างมากที่ดี - ในกฎหมายว่าด้วย. เมื่อแม่ของ minokichi มาตาย 5 ปีต่อมานางคำสุดท้ายเป็นคำสรรเสริญและความรักเป็น ภรรยา ของลูกชายของเธอ และ o - yuki เจาะสิบผู้ชายและผู้หญิงเด็ก minokichi เด็กอย่างเป็นกอบเป็นกำทั้งหมดของเขาเป็นอย่างมากและงานของผิว.

ประเทศ - ชาวบ้านคิดว่า o - yuki บุคคลน่ามหัศจรรย์ใจโดยธรรมชาติที่แตกต่างกันไปจากตัวได้ ชาวนาผู้หญิงที่อายุมากที่สุดช่วงต้นแต่ o - yuki แม้หลังจากที่ได้กลายเป็นคุณแม่ของสิบคนดูเป็นหนุ่มและความสดใหม่และในวันที่เธอได้เข้ามาในหมู่บ้านที่แรก.

คืนหนึ่งหลังจากที่เด็กหลับไป o - yuki กำลังเย็บผ้าโดยแสงของหลอดไฟกระดาษและ minokichi เฝ้ามองเธอกล่าวว่า:

"เพื่อดูคุณจักรเย็บผ้ามีพร้อมด้วยไฟที่อยู่บนใบหน้าของคุณทำให้ผมคิดว่าในเรื่องที่น่าแปลกที่ว่าเกิดขึ้นเมื่อผมเป็นเด็กที่สิบแปดปี.ผมก็เห็นคนที่สวยงามและสีขาวเป็นตอนนี้คุณได้จริงๆเธอก็เหมือนคุณ"

โดยไม่ยกขึ้นจากงานของเธอ o - yuki ตอบ:

"บอกผมเกี่ยวกับเธอ ที่คุณเห็นเธอ?

จากนั้น minokichi บอกเธอเกี่ยวกับในยามค่ำคืนที่น่าสยดสยองในกระท่อมของคนรับส่งข้ามฟากและเกี่ยวกับสีขาวผู้หญิงที่ได้ก้มตัวลงเหนือเขายิ้มและกระซิบเกี่ยวกับความตายและไม่มีเสียงของ mosaku เก่า. และเขาพูดว่า":

"หลับไปหรือตื่นขึ้นซึ่งเป็นครั้งเดียวเท่านั้นที่ผมเห็นว่าเป็นที่สวยงามเป็นคุณ แต่แน่นอนว่าเธอไม่ได้มีความเป็นมนุษย์และผมก็กลัวว่าของเธอเป็นอย่างมากกลัวแต่เธอก็กลายเป็นสีขาวก็ จริงๆผมไม่เคยได้รับมั่นใจว่าไม่ว่าจะเป็นความฝันที่ผมเห็นหรือผู้หญิงที่มีหิมะตก"ที่

o - yuki โยนลงเธอเย็บผ้าและลุกขึ้นและกราบลงด้านบน minokichi ที่เขานั่งร้องและหน้าเขา:

"มันเป็นผมผม yuki มัน และผมบอกคุณว่าผมจะฆ่าคุณถ้าคุณไม่เคยพูดกันว่า"ทำงานเรื่องนี้! แต่สำหรับคนที่กำลังหลับอยู่แล้วผมก็จะฆ่าคุณช่วงเวลานี้ และในตอนนี้คุณได้ดีกว่าใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างมากที่ดีเป็นอย่างมากของเขาถ้าเขามีเหตุผลที่จะร้องเรียนของคุณเราจะดูแลท่านอย่างที่คุณควรได้รับ!"

แม้จะเป็นเธอร้องโอดโอยเสียงของเธอก็กลายเป็นบางอย่างของลมร้องไห้ที่แล้วเธอก็ละลายไปเข้าไปในสายหมอกสีขาวที่สว่างสดใสที่ spired ไปอยู่บนหลังคา - คานและตัวสั่นอยู่ห่างออกไปในระยะทางผ่านหมอกควัน - ค้างไว้ ไม่เคยเห็นอีกครั้งว่าเธอ