reported that oleic acid addition i

reported that oleic acid addition in chitosan-based coatings reduced the WVR, behavior also observed in this study. However, some authors reported different results, which showed that the interactions between the ingredients used in the coatings formulations led to different barrier properties. Navarro-Tarazaga, Massa, and PérezGago (2011) observed that the water vapor permeability of carboxymethyl cellulose and oleic acid-based films has significantly increased by glycerol addition. Garcia et al. (2010) concluded that higher cassava starch concentrations lead to higher water vapor
resistance of edible coatings applied in strawberries. However, the authors observed that polysaccharides-based coatings without lipids did not promote a large increase in water vapor resistance, due to its hydrophilic nature. Auras, Arroyo, and Selke (2009) also observed that water vapor permeability of cassava starch films have increased as a function of glycerol and beeswax content.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รายงานที่ ครบถ้วนอาทิกรดนี้ในเคลือบใช้ไคโตซานลด WVR ลักษณะการทำงานยังตั้งข้อสังเกตในการศึกษานี้ อย่างไรก็ตาม ผู้เขียนบางคนรายงานผลลัพธ์ที่แตกต่าง ซึ่งแสดงให้เห็นว่า การโต้ตอบระหว่างส่วนผสมที่ใช้ในสูตรเคลือบนำคุณสมบัติอุปสรรคแตกต่างกัน Navarro Tarazaga มาสซา และ PérezGago (2011) พบว่า การซึมผ่านไอน้ำของเซลลูโลส carboxymethyl และฟิล์มที่ใช้กรดครบถ้วนมีมากเพิ่มขึ้นจากกลีเซอรอล การ์เซียและ al. (2010) สรุปว่า ความเข้มข้นของแป้งมันสำปะหลังสูงขึ้นทำให้ไอน้ำที่สูงขึ้นความต้านทานของกินเคลือบในสตรอเบอร์รี่ อย่างไรก็ตาม ผู้เขียนสังเกตว่า ใช้ไรด์เคลือบไม่ มีไขมันไม่ได้ส่งเสริมเพิ่มขนาดใหญ่ในไอน้ำทน เนื่องจากธรรมชาติของน้ำ รัศมี โย่ และ Selke (2009) นอกจากนี้ยัง สังเกตที่ซึมผ่านไอน้ำของฟิล์มแป้งมันสำปะหลังได้เพิ่มขึ้นเป็นฟังก์ชันของกลีเซอรอลและขี้ผึ้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้มีรายงานว่ากรดโอเลอิกในการเคลือบไคโตซานที่ใช้ลดลง WVR ยังสังเกตพฤติกรรมในการศึกษานี้ อย่างไรก็ตามบางคนเขียนรายงานผลแตกต่างกันซึ่งแสดงให้เห็นว่าการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างวัตถุดิบที่ใช้ในสูตรเคลือบนำไปสู่อุปสรรคที่แตกต่างกันคุณสมบัติ วาร์-Tarazaga สซ่าและPérezGago (2011) ตั้งข้อสังเกตว่าการซึมผ่านไอน้ำเซลลูโลสคาร์บอกซีและกรดโอเลอิกตามภาพยนตร์ที่ได้เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญโดยการเติมกลีเซอรอล การ์เซียและอัล (2010)
สรุปได้ว่าความเข้มข้นของแป้งมันสำปะหลังที่สูงขึ้นนำไปสู่ไอน้ำสูงกว่าความต้านทานของสารเคลือบที่กินได้นำมาใช้ในสตรอเบอร์รี่ อย่างไรก็ตามผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่า polysaccharides ที่ใช้เคลือบโดยไม่ต้องไขมันไม่ได้ส่งเสริมการเพิ่มขึ้นมากในต้านทานไอน้ำเนื่องจากลักษณะของน้ำ รัศมีอาร์โรโยและ Selke (2009) นอกจากนี้ยังตั้งข้อสังเกตว่าการซึมผ่านไอน้ำของฟิล์มแป้งมันสำปะหลังได้เพิ่มขึ้นเป็นหน้าที่ของกลีเซอรีนและเนื้อหาขี้ผึ้ง