Theory&Practice COORDINATEDIn this

Theory&Practice COORDINATED
In this article, Leake is arguing for the relevance of contemporary art as a way to bridge the gap between theory and practice in the spaces of art education.
Graeme Sullivan develops a similar argument in his Studies article, “The Art of Research.” Where Leake looks to possibilities for contemporary art as it is presented in museums, Sullivan reminds us that contemporary art is, in itself, a form of research. Both
converge when discussing the power of contemporary networked technologies, seeing potential in data visualization (Sullivan) and social media (Leake).
This convergence, if channeled in a productive manner, can provide artists and educators with the ability
to harness the “power of discourse and social interactions”
Theory With Practice
secently, I was taken aback when attending an art opening at a venue that traditionally focuses on British contemporary art. Stepping inside and seeing raw clay, marbles, and paint splattered everywhere—rather than experiencing the pristine environment that I have grown accustomed to— definitely took me by surprise (see Figures 1-3). Theexhibition, called Playground, featured the creative
play of 26 elementary students from a local, faithbased organization.1 According to Kevin Jacobs, one of the organizers of the event, rather than follow the traditional gallery routine of taking down an exhibition and preparing for the next show, the goal of this workshop and consequential exhibition was to use the transition period to repurpose the site—allowing new audiences to make and share art with others in a fun and collaborative environment (K.Jacobs, personal communication, August 3, 2013).

Encounters with innovative outreach programs such as this prompt the question: How might we as educators reconsider how community engagements with contemporary art and social learning theory are relationally interconnected
and why is that important? As noted by Bain and Kundu (2010), when theory is seen as more than “a set of plans to be implemented but constitutes practice through an active process of planning, acting, and evaluating,” (p. 2) engaging in meaningful interactions with others opens up possibilities for learning within our field. This article explores how using contemporary art to spark dynamic social learning
interactions illustrates how theory can inform practice.

Contemporary Art and Social Learning
Contemporary art is about now! It’s about figuring out who we are, who we are becoming, and how to live, know, and act. Just as our students are looking at the worlds around them and wondering what their role might be, what events mean, or what difference they can make, today’s
artists are pondering the same questions through their art. When we teach with contemporary art, the potential is present for learning that is centered not in the classroom, but in all the worlds beyond it and students’ efforts to negotiate their relationship to those worlds. What could be more relevant? (Mayer, 2008, p. 77)

Indeed, learning through the exploration of contemporary art can serve as a venue by which members of a community can connect important social issues and life experiences through art, thus offering a more holistic form of educational engagements (Gaudelius & Speirs, 2002; Sullivan, 2002). Engaging with
and interpreting contemporary art encourages multiple and varied voices to share ideas and ways of working to negotiate meanings (Barrett, 2002; Mayer, 2008; Taylor, 2008; Villeneuve & Erickson, 2008). Teaching and learning through contemporary art has the potential to unite members of the community by capitalizing on human-to-human interactions to expand ways of knowing and understanding. Furthermore, it can be used to engage communities in shared learning that reflects local interests and concerns. Understandably, some interactions might involve a feeling of discomfort between individuals who share different perspectives; however, Bailey and Desai (2005) see this as a critical learning response that might occur when community-based contemporary art is used to spark conversations. While not all contemporary artists seek out active interactions of people from the local community to inform their artistic practices, others do put a priority on these forms of engagement—particularly when addressing difficult social issues (Leake, 2012). Learning in, with, and through the lens of contemporary art recognizes the power of discourse and social interactions to encourage the emergence of multiple perspectives between individuals with diverse areas of interests, backgrounds, and life experiences. Exploring contemporary art inside and outside of the classroom is an effective approach to connect learning about real-world issues and concerns with our own personal experiences, thus reinforcing
how art is a reflection of life. Social learning theory supports an open and fluid framework for coming to understand self and others by blurring boundaries between teacher and student; together, we are in a state of becoming and evolving without fixed outcomes. Social perspectives on learning do not put emphasis on transference of knowledge or assimilation; rather it is the ongoing and generative processes unfolding between participants when we learn the most (Lave & Wenger, 1991; Wenger, 1998). “Learning cannot be designed” (Wenger, 1998, p. 225). It is more about the negotiation of meanings that transpire and are nurtured between individuals. It is about building bonds between members of the community who are invested in engaging in meaningful conversations. While fostering ongoing conversations focusing on contemporary art is important to bring people together who might not otherwise interact, this cannot happen without access to opportunities to connect. Finding ways to encourage different levels of engagement between members of the community is the challenge (Wenger, McDermott, & Synder, 2002).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีและการปฏิบัติมีการประสานงานในบทความนี้ Leake เถียงความเกี่ยวข้องของศิลปะร่วมสมัยเป็นวิธีการลดช่องว่างระหว่างทฤษฎีและการปฏิบัติในพื้นที่ของการศึกษาศิลปะได้. แกรมซัลลิแวนพัฒนาอาร์กิวเมนต์ที่คล้ายกันในบทความการศึกษาของเขา "ศิลปะแห่งการวิจัย "ที่ไหน Leake มีลักษณะที่จะเป็นไปได้สำหรับงานศิลปะร่วมสมัยในขณะที่มันจะถูกนำเสนอในพิพิธภัณฑ์ซัลลิแวนเตือนเราว่าเป็นงานศิลปะร่วมสมัยในตัวเองในรูปแบบของการวิจัย ทั้งสองมาบรรจบกันเมื่อพูดถึงพลังของเทคโนโลยีเครือข่ายร่วมสมัยเห็นศักยภาพในการแสดงข้อมูล (ซัลลิแวน) และสื่อสังคม (Leake). บรรจบกันนี้ถ้าช่องทางในลักษณะที่มีประสิทธิภาพสามารถให้ศิลปินและนักการศึกษาที่มีความสามารถในการควบคุม "พลังของ วาทกรรมและการมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม "ทฤษฎีกับการปฏิบัติsecently ผมผงะเมื่อเข้าร่วมการเปิดงานศิลปะในสถานที่แบบดั้งเดิมที่มุ่งเน้นไปที่ศิลปะร่วมสมัยของอังกฤษ ก้าวภายในและเห็นดินดิบหินอ่อนและสีสาดทุก-มากกว่าประสบสภาพแวดล้อมอันบริสุทธิ์ที่ฉันได้เติบโตคุ้นเคยหแน่นอนเอาฉันด้วยความประหลาดใจ (ดูรูปที่ 1-3) Theexhibition เรียกว่าสนามเด็กเล่น, ความคิดสร้างสรรค์ที่โดดเด่นเล่น26 นักเรียนชั้นประถมจากท้องถิ่น faithbased organization.1 ตามที่เควินจาคอบส์หนึ่งในผู้จัดของเหตุการณ์มากกว่าทำตามกิจวัตรประจำวันแกลเลอรี่แบบดั้งเดิมของการลงนิทรรศการและการเตรียมความพร้อมสำหรับ แสดงต่อไปเป้าหมายของการประชุมเชิงปฏิบัติการและการแสดงนิทรรศการผลสืบเนื่องคือการใช้ระยะเวลาการเปลี่ยนแปลงที่จะปรับเปลี่ยนเว็บไซต์ที่ช่วยให้ผู้ชม-ใหม่ที่จะทำให้งานศิลปะและแบ่งปันกับคนอื่น ๆ ในความสนุกสนานและสภาพแวดล้อมในการทำงานร่วมกัน (K.Jacobs การสื่อสารส่วนบุคคลที่ 3 สิงหาคม 2013 .) เผชิญหน้ากับโปรแกรมการขยายงานใหม่เช่นนี้แจ้งให้คำถาม: เราอาจจะเป็นวิธีการศึกษาพิจารณาว่าภารกิจชุมชนที่มีศิลปะร่วมสมัยและทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคมเป็น relationally ที่เชื่อมต่อกันและเหตุผลก็คือว่ามีความสำคัญอย่างไร เท่าที่สังเกตจากเบนและ Kundu (2010) เมื่อทฤษฎีถูกมองว่าเป็นมากกว่า "ชุดของแผนการที่จะดำเนินการ แต่ถือเป็นการปฏิบัติที่ผ่านขั้นตอนการใช้งานของการวางแผนการทำหน้าที่และการประเมินผล" (พี. 2) การมีส่วนร่วมในการโต้ตอบที่มีความหมาย กับคนอื่น ๆ เปิดขึ้นไปได้สำหรับการเรียนรู้ในสนามของเรา บทความนี้เป็นการศึกษาวิธีการใช้งานศิลปะร่วมสมัยที่จะจุดประกายการเรียนรู้ทางสังคมแบบไดนามิกปฏิสัมพันธ์แสดงให้เห็นว่าทฤษฎีสามารถแจ้งการปฏิบัติ. ศิลปะร่วมสมัยและสังคมการเรียนรู้ศิลปะร่วมสมัยเป็นเรื่องเกี่ยวกับในขณะนี้! มันเป็นเรื่องของการหาว่าเราเป็นใครที่เราจะกลายเป็นและวิธีการที่จะมีชีวิตอยู่รู้และการกระทำ เช่นเดียวกับนักเรียนของเรากำลังมองหาที่โลกรอบตัวพวกเขาและสงสัยว่าบทบาทของพวกเขาอาจจะมีสิ่งที่หมายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหรือสิ่งที่แตกต่างพวกเขาสามารถทำให้วันนี้ของศิลปินที่กำลังขบคิดคำถามเดียวกันผ่านทางศิลปะของพวกเขา เมื่อเราสอนให้กับงานศิลปะร่วมสมัยที่มีศักยภาพที่มีอยู่สำหรับการเรียนรู้ที่เป็นศูนย์กลางไม่ได้อยู่ในห้องเรียน แต่ในโลกทั้งหมดเกินกว่านั้นและความพยายามของนักเรียนในการเจรจาความสัมพันธ์กับโลกเหล่านั้น สิ่งที่อาจจะเกี่ยวข้องมากขึ้น? (เมเยอร์, ​​2008, น. 77) อันที่จริงการเรียนรู้ผ่านการตรวจสอบข้อเท็จจริงของศิลปะร่วมสมัยสามารถใช้เป็นสถานที่จัดงานโดยที่สมาชิกของชุมชนที่สามารถเชื่อมต่อประเด็นทางสังคมที่สำคัญและมีประสบการณ์ชีวิตผ่านงานศิลปะจึงเสนอรูปแบบองค์รวมมากขึ้นของการนัดหมายการศึกษา ( Gaudelius Speirs & 2002; ซัลลิแวน, 2002) มีส่วนร่วมกับและการตีความศิลปะร่วมสมัยกระตุ้นให้เกิดเสียงหลายและแตกต่างกันในการแบ่งปันความคิดและวิธีการทำงานที่จะเจรจาความหมาย (บาร์เร็ตต์ปี 2002 เมเยอร์ 2008 เทย์เลอร์, 2008; เนิฟและเอริก 2008) การเรียนการสอนและการเรียนรู้ผ่านงานศิลปะร่วมสมัยที่มีศักยภาพในการที่จะรวมกันสมาชิกของชุมชนโดยพะวงอยู่กับการมีปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์สู่มนุษย์ที่จะขยายรูปแบบของการรู้และความเข้าใจ นอกจากนี้ยังสามารถใช้ในการมีส่วนร่วมของชุมชนในการเรียนรู้ร่วมกันที่สะท้อนให้เห็นถึงความสนใจในท้องถิ่นและความกังวล เข้าใจปฏิสัมพันธ์บางคนอาจจะเกี่ยวข้องกับความรู้สึกของความรู้สึกไม่สบายระหว่างบุคคลที่แบ่งปันมุมมองที่แตกต่างกัน; แต่เบลีย์และ Desai (2005) เห็นนี้เป็นการตอบสนองการเรียนรู้ที่สำคัญที่อาจจะเกิดขึ้นเมื่อชุมชนตามศิลปะร่วมสมัยที่ใช้ในการจุดประกายการสนทนา ขณะที่ไม่ทั้งหมดศิลปินร่วมสมัยหาปฏิสัมพันธ์ที่ใช้งานของผู้คนจากชุมชนในท้องถิ่นที่จะแจ้งการปฏิบัติศิลปะของพวกเขาคนอื่นไม่ใส่ความสำคัญกับรูปแบบของการสู้รบเหล่านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ประเด็นทางสังคมที่ยากลำบาก (Leake 2012) ก ในการเรียนรู้ด้วยและผ่านเลนส์ของศิลปะร่วมสมัยตระหนักถึงพลังของวาทกรรมและการมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมเพื่อส่งเสริมให้การเกิดขึ้นของหลายมุมมองระหว่างบุคคลที่มีพื้นที่ที่มีความหลากหลายของผลประโยชน์ของพื้นหลังและประสบการณ์ชีวิต สำรวจศิลปะร่วมสมัยทั้งภายในและนอกห้องเรียนเป็นวิธีการที่มีประสิทธิภาพในการเชื่อมต่อการเรียนรู้เกี่ยวกับปัญหาโลกแห่งความจริงและความกังวลที่มีประสบการณ์ของเราเองจึงเสริมว่าศิลปะเป็นภาพสะท้อนของชีวิต ทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคมที่สนับสนุนกรอบการเปิดและของเหลวที่มาที่จะเข้าใจตนเองและผู้อื่นโดยการทำให้เปรอะเปื้อนรอยต่อระหว่างครูและนักเรียน; ร่วมกันเราอยู่ในสถานะของการเป็นและการพัฒนาโดยไม่ได้ผลคงที่ มุมมองทางสังคมการเรียนรู้ไม่ได้ให้ความสำคัญกับการเปลี่ยนแปลงของความรู้หรือการดูดซึม; ค่อนข้างจะเป็นกระบวนการที่ต่อเนื่องและการกำเนิดแฉระหว่างผู้เข้าร่วมเมื่อเราเรียนรู้มากที่สุด (Lave และเวนเกอร์ 1991; Wenger, 1998) "การเรียนรู้ที่ไม่สามารถได้รับการออกแบบ" (เวนเกอร์, 1998, น. 225) มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเจรจาต่อรองมากขึ้นของความหมายที่รั่วไหลและได้รับการหล่อเลี้ยงระหว่างบุคคล มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการสร้างพันธบัตรระหว่างสมาชิกของชุมชนที่มีการลงทุนในการมีส่วนร่วมในการสนทนาที่มีความหมาย ในขณะที่การสนับสนุนให้เกิดการสนทนาอย่างต่อเนื่องมุ่งเน้นไปที่ศิลปะร่วมสมัยเป็นสิ่งสำคัญที่จะนำคนเข้าด้วยกันที่อาจจะไม่เป็นอย่างอื่นโต้ตอบนี้ไม่สามารถเกิดขึ้นได้โดยไม่ต้องเข้าถึงโอกาสในการเชื่อมต่อ หาวิธีที่จะส่งเสริมให้มีระดับที่แตกต่างของการสู้รบระหว่างสมาชิกของชุมชนที่มีความท้าทาย (เวนเกอร์, McDermott และ Synder, 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทฤษฎีประสานการปฏิบัติ&
ในบทความนี้ ลีกเถียงสำหรับความเกี่ยวข้องของศิลปะร่วมสมัยเป็นวิธีที่จะลดช่องว่างระหว่างทฤษฎีและการปฏิบัติในพื้นที่ของการศึกษาศิลปะ .
แกรมซัลลิแวนพัฒนาโต้แย้งกันในการศึกษาของเขาบทความ " ศิลปะของการวิจัย . " ที่ลีกดูความเป็นไปได้สำหรับศิลปะร่วมสมัย เช่น มันที่แสดงในพิพิธภัณฑ์ซัลลิแวน เตือนเราว่า ศิลปะร่วมสมัย ในตัวเอง รูปแบบของการวิจัย ทั้ง
บรรจบเมื่อพูดถึงพลังของเทคโนโลยีเครือข่ายในปัจจุบัน เห็นศักยภาพในการแสดงข้อมูล ( ลิ ) และสื่อสังคม ( ลีก )
บรรจบนี้ ถ้าช่องทางในลักษณะการผลิตสามารถให้ศิลปินและอาจารย์ที่มีความสามารถ
เทียมพลังของวาทกรรมและการปฏิสัมพันธ์ทางสังคม "

secently ทฤษฎีกับการปฏิบัติ ผมอึ้งเมื่อเรียนศิลปะเปิดในสถานที่ที่แต่เดิมมุ่งเน้นศิลปะร่วมสมัยชาวอังกฤษ เดินเข้ามาข้างใน และเห็นดิบดิน , หินอ่อนสีกระเซ็นเต็มไปหมด แทนที่จะประสบที่สภาพแวดล้อมที่ฉันได้เติบโตคุ้นเคยกับ - แน่นอนทำให้ฉันประหลาดใจ ( เห็นตัวเลข 1-3 ) theexhibition ที่เรียกว่าสนามเด็กเล่น , แนะนำการเล่นสร้างสรรค์
นักเรียนประถมศึกษาจากองค์กรท้องถิ่น faithbased 26 1 ตามเควิน เจคอบส์ หนึ่งในผู้จัดงานของเหตุการณ์แทนที่จะตามแบบดั้งเดิมของการลงภาพขั้นตอนการจัดนิทรรศการและเตรียมการแสดงถัดไป เป้าหมายของการประชุมเชิงปฏิบัติการนี้และนิทรรศการที่สำคัญคือใช้ระยะเวลาเปลี่ยนผ่านในการเว็บไซต์ที่อนุญาตให้ผู้ชมใหม่เพื่อให้และแบ่งปันกับคนอื่น ๆในความสนุกสนานและศิลปะเพื่อสิ่งแวดล้อม ( k.jacobs ส่วนบุคคล , การสื่อสาร , 3 สิงหาคม 2013 )

การเผชิญหน้ากับโปรแกรมการขยายนวัตกรรมดังกล่าวนี้ พร้อมคำถามที่ : วิธีการที่เราอาจเป็นนักการศึกษาพิจารณาว่าชุมชนนัดหมายกับศิลปะร่วมสมัย ทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคม และมี relationally interconnected
และทำไมมันสำคัญ ? ตามที่ระบุไว้โดย เบน และได้รับ ( 2010 )เมื่อทฤษฎีจะเห็นเป็นมากกว่าชุดของแผนจะดำเนินการ แต่ถือเป็นการปฏิบัติงานผ่านกระบวนการของการวางแผน การแสดง และประเมิน " ( หน้า 2 ) การมีส่วนร่วมในการปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น ๆเปิดขึ้นเป็นไปได้ที่มีความหมายในการเรียนรู้ในสาขาของเรา บทความนี้แสดงวิธีการใช้ศิลปะร่วมสมัยเพื่อจุดประกาย
การเรียนรู้ทางสังคมแบบไดนามิกปฏิกิริยาแสดงให้เห็นว่าทฤษฎีสามารถแจ้งซ้อม

ร่วมสมัยศิลปะและการเรียนรู้ทางสังคม
ศิลปะร่วมสมัยคือตอนนี้ ! มันเกี่ยวกับว่าเราเป็นใคร เราเป็นใคร เป็นอย่างไร และจะมีชีวิตอยู่ได้รู้และทำ เช่นเดียวกับนักเรียนของเราจะมองโลกรอบตัวพวกเขาและสงสัยว่าบทบาทของพวกเขาอาจจะมีเหตุการณ์อะไรหมายถึงหรือสิ่งที่พวกเขาสามารถทำให้ความแตกต่างในวันนี้
,ศิลปินจะขบคิดคำถามเดียวกันผ่านทางศิลปะของพวกเขา เมื่อเราสอนศิลปะร่วมสมัย ที่มีศักยภาพเป็นปัจจุบันสำหรับการเรียนรู้ที่เป็นศูนย์กลางไม่ได้ในห้องเรียน แต่ในโลกทั้งหมดเกินกว่าที่มีความพยายามที่จะเจรจาความสัมพันธ์ของโลกเหล่านั้น สิ่งที่อาจจะเกี่ยวข้องมากขึ้น ? ( Mayer , 2551 , หน้า 77 )

แน่นอนการเรียนรู้ผ่านการสำรวจของศิลปะร่วมสมัยที่สามารถใช้เป็นสถานที่ซึ่งสมาชิกของชุมชน สามารถเชื่อมโยงประเด็นทางสังคมที่สำคัญและกลุ่มสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต ผ่านทางศิลปะ จึงเสนอรูปแบบองค์รวมมากขึ้น ภารกิจของการศึกษา ( gaudelius &สเปียร์ส , 2002 ; Sullivan , 2002 ) มีส่วนร่วมกับ
และการตีความศิลปะร่วมสมัยและหลากหลายเสียงสนับสนุนหลายเพื่อแบ่งปันความคิดและวิธีการทำงานเพื่อต่อรองความหมาย ( Barrett , 2002 ; เมเยอร์ , 2008 ; เทย์เลอร์ , 2008 ; วิลเนิฟ& Erickson , 2008 ) การสอนและการเรียนรู้ผ่านงานศิลปะร่วมสมัย มีศักยภาพที่จะรวมสมาชิกของชุมชนโดย capitalizing ในมนุษย์ปฏิสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ขยายวิธีการรู้และความเข้าใจนอกจากนี้ยังสามารถใช้ในการต่อสู้ในชุมชนร่วมกัน การเรียนรู้ที่สะท้อนให้เห็นถึงความสนใจในท้องถิ่นและความกังวล เข้าใจ บางครั้งอาจเกี่ยวข้องกับความรู้สึกของความไม่สบายระหว่างบุคคลที่แลกเปลี่ยนมุมมองที่แตกต่างกัน อย่างไรก็ตามเบลีย์ และ เดซาย ( 2005 ) ที่เห็นนี้เป็นการตอบสนองการเรียนรู้ที่สำคัญที่อาจจะเกิดขึ้นได้ เมื่อชุมชนศิลปะร่วมสมัยที่ใช้เพื่อจุดประกายการสนทนา ในขณะที่ไม่ได้ทั้งหมดของศิลปินร่วมสมัยหาปราดเปรียวปฏิสัมพันธ์ของผู้คนจากชุมชนท้องถิ่น เพื่อแจ้งแนวทางศิลปะของพวกเขาคนอื่นทำให้ความสําคัญเกี่ยวกับแบบฟอร์มเหล่านี้ของหมั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อจัดการกับปัญหาทางสังคมที่ยาก ( ลีก , 2012 ) การเรียนรู้ใน กับ และ ผ่านเลนส์ของศิลปะร่วมสมัยตระหนักถึงอำนาจของวาทกรรมและการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมเพื่อส่งเสริมการเกิดขึ้นของมุมมองหลายระหว่างบุคคลกับพื้นที่ที่หลากหลายของผลประโยชน์ ภูมิหลังและประสบการณ์ชีวิตสำรวจศิลปะร่วมสมัย ทั้งในและนอกชั้นเรียนเป็นวิธีการที่มีประสิทธิภาพในการเชื่อมต่อกับโลกแห่งความจริงปัญหาและความกังวลในการเรียนรู้ด้วยประสบการณ์ส่วนตัวของเราเอง ดังนั้น การเสริม
ว่าศิลปะเป็นภาพสะท้อนของชีวิต ทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคมสนับสนุนกรอบเปิดและของเหลวมาเข้าใจตนเองและผู้อื่นโดยเบลอเขตแดนระหว่างครูและนักเรียน ร่วมกัน