It’s that time of year again when t

It’s that time of year again when the highly-skilled and meticulous Thai mask dance, Khon, returns in Bangkok (Nov 24-Dec 9). The performances will be as beautiful, traditional and prestigious as last year’s, but does anybody care?

Let’s start with highly-skilled and meticulous. The historical Khon was originally performed exclusively behind the palace’s walls by masked male performers, and for its origin, you might have to trace back to as far as the 10th century. Depicting the stories from Ramayana, Khon has won over its fans its smooth and elegant movements, and its spectacular set and enchanting costumes. As with ballet, to acquire those skills and precise muscular control the dancers usually start their training at a young age. As for the scrupulous attire, there are rules on color and style for the costumes for different characters. The mask alone takes over a month to finish and is indeed a handicraft to behold. Combine them together and we have the highest form of Thai performing art, sat on the top of the Thai-ness pyramid.

Then, how can something so important and beautiful become so unappealing? What happened to Khon is simply what happened to many Thai cultural heritages. It is so preserved and frozen that it becomes humdrum. People love and watch Khon, but it’s mainly the same people who have been doing so since 30 years ago. The largely monopolized national Khon is performed and produced by the people from the Fine Arts Department, which also has been operating the three national theaters in Bangkok, Suphanburi and Nakhon Ratchasima for almost 50 years. While this ensures Khon will be made by those who know Khon thoroughly, it’s a worry that this prestigious Thai art lives within a rather tight and limited circle. And the self-admiration within a closed group always endangers any kind of art.

And it’s more wearisome when Khon is something very Thai because it means it is ragarded as untouchable among Thai conservatives (remember Songkran in Singapore or the Tom Yam Gung Robot?). Last month, when people found out about a new Thai horror flick, “Sian Sayong”, centering on a haunting Khon mask, there was an Internet outcry over the movie’s inappropriateness. Thais feel the need to be careful when talking about Khon, like when they talk about monks and temples. Creativity-wise, it also makes no difference to criticize a Khon performance because everything in Khon is standardized to the extent there is no longer good or bad Khon. You can comment on the production, but a bad review of a Khon show is rarity.

Khon is not to be challenged, but respected. Nevertheless, there are those who see differently. Spearheading the call for change is internationally renowned contemporary dancer and choreographer Pichet Klunchun, whose famous piece ‘Black and White’ (below) reinterpreting Khon was rejected and seen as a threat by many in the Khon circle.

Besdie Pichet, another Thai contemporary choreographer Jitti Chompee has been mixing Khon elements with contemporary dance in the work by his dance company 18 Monkeys. Jitti also voiced his concern over the alienation in the Thai dance scene, how the traditional and contemporary are completely divided and how the national theater in Bangkok is almost entirely taken by the traditional work, leaving no room for ideas and contribution from outside.

We’re made to treat Khon differently from other kinds of performing art simply because Khon is the prime of Thai tradition and culture. That’s why many Thais were so happy when they found out a foreigner like Canadian Benjamin Tardif also loves Khon and had been practicing it for years, to the extent he appeared on all major media outlets. The image of a Westerner appreciating the complex Thai exquisiteness is just so glorious. It’s also normal when the Federation of National Film Associations of Thailand (FNFAT) cited a “cultural” reason when they selected “Kon Khon” (translated as Khon performers), a movie that failed both the box office and among film critics, to represent Thai films at the Oscars in 2011.

The precious Thai performing art is losing its appeal to the public, and unless Khon opens itself up it will die. It’s time Khon people realize new is not always harmful. Traditions and culture evolve or disappear. Unlike with ruins and relics, keeping Khon untouched is not helping it, but shelving it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถึงเวลานั้นของปีอีกครั้งเมื่อไทยชำนาญ และพิถีพิถันหน้ากากกลับเต้น ขอนแก่น กรุงเทพมหานคร (24 พ.ย.-9 ธ.ค.) การแสดงจะเป็นสวยงาม ดั้งเดิม และเกรงขามเป็นปี แต่ใครดูแลเริ่ม ด้วยชำนาญ และพิถีพิถัน ขอนแก่นประวัติศาสตร์เดิมทำเฉพาะหลังกำแพงของวัง โดยนักแสดงชายหลอกลวง และการกำเนิด คุณอาจต้องติดตามกลับไปเท่าที่คริสต์ศตวรรษ 10 แสดงเรื่องราวจากรามายณะ ขอนแก่นได้ชัยชนะเหนือแฟน ๆ ของความเคลื่อนไหวที่ราบรื่น และสวยงาม และเครื่องแต่งกายชุด และเสน่ห์อันงดงามของการ กับบัลเลต์ รับทักษะและกล้ามเนื้อควบคุมแม่นยำเหล่า นักเต้นจะเริ่มการอบรมที่วัย ส่วนชุด scrupulous มีกฎเกี่ยวกับสีและลักษณะของเครื่องแต่งกายสำหรับอักขระที่แตกต่างกัน หน้ากากคนเดียวใช้เวลานานเป็นเดือนจะเสร็จสิ้น และเป็นงานฝีมือจะเห็น รวมกัน และเรามีแบบสูงสุดของไทยที่ทำงานศิลปะ นั่งบนยอดปิรามิดไทยแล้ว สามารถสิ่งสำคัญ และสวยงามเพื่อให้เป็น unappealing เพื่อ เกิดอะไรขึ้นกับขอนแก่นนั้นเกิดอะไรขึ้นกับหลาย heritages วัฒนธรรมไทย เพื่อรักษา และหยุดที่จะ humdrum คนรัก และชมขอนแก่น แต่ของส่วนใหญ่คนเดียวที่ได้รับทำให้ตั้งแต่ 30 ปีที่ผ่านมา ขอนชาติ monopolized ส่วนใหญ่จะดำเนินการ และผลิต โดยคนจากกรมศิลปากร ซึ่งยัง ได้รับการปฏิบัติโรงละครแห่งชาติ 3 ในกรุงเทพมหานคร จังหวัดสุพรรณบุรี และจังหวัดนครราชสีมาเกือบ 50 ปี ในขณะนี้ขอนแก่นจะทำ โดยผู้รู้ขอนแก่นอย่างละเอียด มันเป็นความกังวลที่ว่า ศิลปะไทยอันทรงเกียรตินี้อยู่ภายในวงกลมค่อนข้างแน่น และจำกัด และที่ตนเองชื่นชมในกลุ่มปิดเสมอมลพิษศิลปะชนิดใดและเป็นหนึขึ้นเมื่อขอนแก่นไทยอะไรมาก เพราะมันหมายถึง เป็น ragarded เป็น untouchable ระหว่างอนุรักษ์นิยมไทย (จำสงกรานต์ในสิงคโปร์หรือหุ่นยนต์ต้มยำกุ้งหรือไม่) เดือน เมื่อคนพบเกี่ยวกับตวัดสยองขวัญไทยใหม่ "เซียนซายอง" จัดกึ่งกลางบนหน้ากากขอนแก่น haunting มี outcry เป็นอินเทอร์เน็ตผ่าน inappropriateness ของภาพยนตร์ คนไทยรู้สึกต้องระวังเมื่อพูดถึงขอนแก่น เช่นเมื่อเขาพูดคุยเกี่ยวกับวัดและพระสงฆ์ Creativity-wise มันยังทำให้ไม่แตกต่างวิพากษ์ประสิทธิภาพขอนแก่นเนื่องจากทุกอย่างในขอนแก่นมีมาตรฐานมีการขอนแก่นไม่ดี หรือไม่ดี คุณสามารถแสดงความคิดเห็นในการผลิต แต่ความเห็นไม่แสดงโขนเป็นสังข์ขอนแก่นการท้าทาย แต่ยอมรับไม่ได้ อย่างไรก็ตาม มีคือผู้ที่เห็นแตกต่างกัน Spearheading เรียกการเปลี่ยนแปลงเป็นนักเต้นร่วมสมัยแห่ง และ choreographer พิเชษฐ Klunchun ชิ้นมีชื่อเสียง 'ขาวดำ' (ด้านล่าง) reinterpreting ขอนแก่นถูกปฏิเสธ และเห็นเป็นการคุกคาม ด้วยจำนวนมากในวงขอนแก่นพิเชษฐ Besdie, choreographer ร่วมสมัยอื่นไทย Chompee จิตได้ถูกผสมโขนองค์ประกอบกับเต้นรำร่วมสมัยในการทำงานโดยการเต้นของเขาลิงบริษัท 18 จิตยังเสียงกังวลของเขาไปฝัง ในฉากรำไทย วิธีแบบดั้งเดิม และร่วมสมัยมีทั้งแบ่งว่าโรงละครแห่งชาติกรุงเทพมหานครเกือบทั้งหมดนำมา โดยทำงานแบบดั้งเดิม ออกความคิดและเงินสมทบจากนอกห้องไม่เรากำลังทำการรักษาขอนแก่นแตกต่างจากชนิดอื่น ๆ ทำศิลปะเพียง เพราะขอนแก่นเป็นนายกของวัฒนธรรมและประเพณีไทย ทำไมคนไทยจำนวนมากมีความสุขดังนั้นเมื่อพวกเขาพบชาวต่างชาติเช่นแคนาดาเบนจามิน Tardif รักขอนแก่น และยังได้รับการฝึกมันปี ขอบเขตเขาปรากฏในร้านสื่อหลักทั้งหมด รูปของชาวตะวันตกที่ชอบ exquisiteness ไทยซับซ้อนรุ่งโรจน์ก็ได้ ก็ปกติเมื่อสหพันธ์ของชาติภาพยนตร์สมาคมของไทย (FNFAT) อ้างเหตุผล "วัฒนธรรม" เมื่อพวกเขาเลือก "คอนขอนแก่น" (แปลว่านักแสดงโขน), ภาพยนตร์ที่ล้มเหลวทั้งสองสำนักงานกล่องและใน หมู่นัก วิจารณ์ภาพยนตร์ การแสดงภาพยนตร์ไทยที่สไตใน 2011ทำศิลปะไทยมีค่าจะสูญหายมีเสน่ห์ดึงดูดให้ประชาชน และเว้นขอนแก่นเปิด ตัวขึ้นมันจะตาย ถึงเวลาที่ขอนแก่นคนรู้ใหม่มักจะไม่เป็นอันตราย ประเพณีและวัฒนธรรมพัฒนา หรือหายไป ไม่เหมือนกับซากปรักหักพังและพระธาตุ รักษาขอนขาวละเอียดไม่ช่วย แต่ขูดมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันช่วงเวลาของปีอีกครั้งเมื่อ ทักษะสูง และพิถีพิถัน หน้ากาก รำไทย โขน กลับกรุงเทพฯ ( 24 พ.ย. ธ.ค. 9 ) การแสดงจะเป็นสวยงามแบบดั้งเดิมและน่าเกรงขามเหมือนปีที่แล้ว แต่ไม่ใครสนใจ ?

เริ่มมีทักษะสูงและพิถีพิถัน ขอนแก่นประวัติศาสตร์แต่เดิมดำเนินการเฉพาะด้านหลังกำแพงวังโดยนักแสดงชายหลอกลวงและที่มาของ , คุณอาจจะต้องกลับไปมองเท่าที่ศตวรรษที่ 10 ภาพวาดเรื่องราวจากรามเกียรติ์ มหาวิทยาลัยขอนแก่นได้รับรางวัลมากกว่าของแฟน ๆของการเคลื่อนไหวราบรื่นและสง่างามและงดงามและเสน่ห์ของชุดเครื่องแต่งกาย เป็นกับบัลเลต์ เพื่อซื้อทักษะเหล่านั้น และการควบคุมกล้ามเนื้อชัดเจน นักเต้นมักเริ่มฝึกตั้งแต่อายุยังน้อย สำหรับเครื่องแต่งกายที่ละเอียดลออมีกฎเกี่ยวกับสีและรูปแบบของเครื่องแต่งกายสำหรับตัวอักษรที่แตกต่างกัน หน้ากากอย่างเดียว ใช้เวลากว่า 1 เดือนเสร็จ และย่อมเป็นฝีมือให้เห็น รวมเข้าด้วยกันและเรามีรูปแบบสูงสุดของศิลปะการแสดงไทยนั่งอยู่บนด้านบนของพีระมิดไทยเนส

แล้วทำไมสิ่งที่สำคัญมากและสวยก็ไม่สวย ?สิ่งที่เกิดขึ้น เป็นเพียงแค่สิ่งที่เกิดขึ้นกับหลายวัฒนธรรม มรดกไทย มันจึงเก็บและแช่แข็งจนกลายเป็นน่าเบื่อ . คนชอบดูโขน แต่ส่วนใหญ่พวกที่ได้รับมาตั้งแต่เมื่อ 30 ปีก่อน ส่วนใหญ่ผูกขาดชาติ เป็นปฏิบัติ และผลิต โดยผู้คนจากกรมศิลปากรซึ่งยังได้รับการปฏิบัติทั้งสามแห่งชาติโรงภาพยนตร์ในกรุงเทพ สุพรรณบุรี และนครราชสีมา เกือบ 50 ปี ขณะนี้ยืนยันคอนจะทำโดยผู้ที่รู้คนอย่างละเอียด เป็นกังวลว่า มหกรรมศิลปวัฒนธรรมไทยอาศัยอยู่ภายในค่อนข้างแน่น และจำกัดวง และตนเองชื่นชมภายในกลุ่มปิดมักจะเป็นอันตรายต่อใด ๆประเภทของศิลปะ .

และมันก็น่าเบื่อมากขึ้นเมื่อ เป็นสิ่งที่ไทยมากเพราะมันหมายความว่ามันเป็น ragarded เป็นจัณฑาลของพรรคอนุรักษ์นิยม ( จำสงกรานต์ในสิงคโปร์ หรือ ต้มยํากุ้งหุ่นยนต์ ? เดือนที่ผ่านมา เมื่อผู้คนรู้เกี่ยวกับหนังสยองขวัญไทยใหม่ " เซียนซายอง " ศูนย์กลางอยู่ที่หลอกหลอนหน้ากากโขนมีอินเทอร์เน็ตโวยผ่านหนังไม่เหมาะสม .คนไทยก็ต้องระมัดระวัง เมื่อพูดถึงขอนแก่น , เมื่อพวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับ พระสงฆ์และวัด สร้างสรรค์ปัญญา มันก็ไม่ต่างกันหรอกที่จะวิพากษ์วิจารณ์ เพราะทุกอย่างในมหาวิทยาลัยขอนแก่น เป็นมาตรฐานในขอบเขตจะไม่มีดีหรือเลว ขอน คุณสามารถแสดงความคิดเห็นในการผลิต แต่ความคิดเห็นที่ไม่ดีของคนแสดงเป็นสิ่งที่หายาก

( ไม่ได้ท้าทาย แต่เคารพอย่างไรก็ตาม มีผู้ที่เห็นต่างออกไป หัวหอกเรียกเปลี่ยนเป็นมีชื่อเสียงในระดับสากลร่วมสมัย นักเต้นและนักออกแบบท่าเต้น พิเชษฐ์ klunchun ที่มีชื่อเสียงชิ้นดำและขาว ( ด้านล่าง ) reinterpreting ขอนแก่นถูกปฏิเสธ และถือเป็นการคุกคามโดยมากในขอนแก่น

besdie พิเชฐ , วงกลมอีกชุดไทยร่วมสมัย พร้อม chompee ได้รับการผสมองค์ประกอบขอนแก่นกับนักเต้นในงานโดย บริษัท เต้นรำ 18 ลิง จิตติยังเปล่งเสียงความกังวลของเขามากกว่าความแปลกแยกในไทยฉากเต้นรำ , วิธีการแบบดั้งเดิมและร่วมสมัย ถูกแบ่งและวิธีการที่โรงละครแห่งชาติ กรุงเทพฯ เกือบทั้งหมด ถ่ายจากงานแบบดั้งเดิมออกจากห้องพักสำหรับความคิดและการสนับสนุนจากภายนอก

เราทำเพื่อรักษาเขตแตกต่างจากชนิดอื่น ๆของศิลปะการแสดง เพียงเพราะ เป็น นายกของประเพณีและวัฒนธรรมไทย ว่าทำไมคนไทยหลายคนก็มีความสุข เมื่อเขาพบชาวต่างชาติ เช่น แคนาดา เบนจามิน tardif ยังรักขอนแก่น และได้ฝึกมันมาหลายปีในขอบเขตที่เขาปรากฏตัวขึ้นบนหลักทุกสื่อ . รูปภาพฝรั่งชื่นชมความงดงามที่ไทยมันช่างประเสริฐ มันก็ปกติ เมื่อสมาคมสมาพันธ์ภาพยนตร์แห่งชาติ ( จัดตั้ง ) อ้างเหตุผล " วัฒนธรรม " เมื่อพวกเขาเลือก " คนโขน " ( แปลว่า ( นักแสดง ) หนังที่ล้มเหลวทั้งกล่อง office และในหมู่นักวิจารณ์ภาพยนตร์เพื่อแสดงภาพยนตร์ไทยในงานออสการ์ 2011

ค่าไทยศิลปะการแสดงจะสูญเสียการอุทธรณ์ไปยังประชาชน และถ้าคนเปิดเองมันก็จะตาย ถึงเวลาคอนคนตระหนักใหม่ไม่ได้เสมอที่เป็นอันตราย ประเพณีและวัฒนธรรมคายหรือหายไป แตกต่างกับซากปรักหักพัง และธาตุ รักษาเขตแตะต้องไม่ช่วยมัน แต่เก็บเข้าลิ้นชักมัน