was unnerved to learn in my twentie

was unnerved to learn in my twenties that the poems of Emily Dickinson that I had memorized as a girl were not the poems as she had written them. Her first editors, hoping to make her eccentric verses palatable to the general public, regularized, rewrote, censored, and titled them. In that form, the poems were relished, diffused, commented on, and memorized. Readers first encountered Dickinson’s actual poems in 1955, in the three-volume edition by Thomas H. Johnson, which was supplanted in 1998 by Ralph Franklin’s three-volume edition. Both editions included the varying drafts of the poems, revealing Dickinson’s instant or retrospective self-corrections.

But a printed page cannot reproduce a handwritten one, and it became inevitable that scholars wanted to see exactly how Dickinson’s page looked, rightly suspecting that Dickinson cared about the graphic arrangement of her lines and stanzas. Most of the poet’s manuscripts still awaited photographic reproduction. A digitized version of the Dickinson letter manuscripts, begun some years ago under the auspices of the scholar Marta Werner, has now been complemented by a digitized version of the poetry manuscripts as they appear in Franklin’s three-volume variorum. Harvard University and Amherst College have jointly issued these poems at edickinson.org. This is a relatively uncomplicated database, in which each manuscript can be viewed side by side with its transcription into print, the manuscript placed on the left and the transcription on the right.

Still, a transcription cannot render the whole appearance of the digitized manuscript page to its left. The faintness of the digitized page means that many readers will look first at the printed poem as transcribed. Is there anything to be learned from the manuscript itself that is not evident from the print transcription? I decided to seek out one of my favorite poems, “The Bible is an antique Volume –.” The most intriguing feature of the poem is Dickinson’s repeated rethinking of a crucial element: what quality in a preacher would make unwilling boys want to come to church? Her first adjective for the desired preacher is the rather feeble “thrilling”:

Had but the Tale a thrilling Teller,
All the Boys would come –
Orpheus’ Sermon captivated –
It did not condemn –

But after writing the word “thrilling,” and marking it with the miniature plus sign that was her sign for a word she might revise, she appended thirteen possible substitutions for that one word. In Franklin’s printed volume, these thirteen substitutes are run horizontally across the page, separated by small bullets and including a single comment by Franklin in italics and parentheses:

typic • hearty • bonnie • breathless • spacious • tropic • warbling • (written twice) • ardent • friendly • magic • pungent • winning • mellow

But in the manuscript, they appear below the poem, like this:

typic – hearty – bonnie –
breathless – spacious –
tropic – warbling –
ardent – friendly –
magic – pungent –
warbling – winning –
mellow –

Does the manuscript tell us something that the printed version does not? Is it enough to say “warbling (written twice)” without showing us (as the manuscript does) where it turns up a second time, which might suggest why? (Surely it is not accidental that “warbling” reappears matched with the alliterating “winning.”) All later manuscripts show “warbling” as the sole survivor among the alternatives. Why did “warbling,” twice inscribed in separated lines, win out over the other possibilities?

Dickinson’s alternatives always reveal her successive intellectual positions. “The Bible Is an antique Volume –” (headed, in one version, “Diagnosis of the Bible, by a Boy –”) suggests that the Bible stories could be retold from the pulpit in ways much more interesting than the usual ones. The preacher could draw his boyish audience with adventure-story descriptions of biblical places and people:

Eden – the ancient Homestead –
Satan – the Brigadier –
Judas – the Great Defaulter –
David – the Troubadour –

These are epithets derived from plot. But in the subsequently added final stanza, with its thirteen possible substitutions for “thrilling,” Dickinson is rebuking her own first notion. She begins to think that manner is more powerful than matter, style more convincing than any rendition of plot. What manner, then, should the Teller adopt if his Tale is to be “captivating”?

Perhaps, she first reflects, the Teller’s manner should be like that of an evangelist bringing the good news: “breathless” and “ardent.” Or warm, like that of a genial leader: “winning,” “friendly,” and “hearty.” Or ripe with experience: “mellow.” Or sophisticated in interpretation: “tropic” and “typic.” Or the Teller need only be good-looking: “bonnie.” Or spell-casting: “magic.” Or rhetorically striking: “thrilling” and “pungent.”

All of these features might be attractive in the pulpit. But they have to do with the conveying of meaning through words (or through personal handsomeness), and that is not, Dickinson reflects, what art is. The art of utterance persuades initially by its music and its rhythm, before semiotic or personal characteristics come into play. And so the preacher must have a manner without words: he must “warble,” not “speak” or even “sing.” Dickinson is remembering Milton’s “L’Allegro,” in which The Happy Man goes to the theater not for plot or character, but to hear Shakespeare “warble his native wood-notes wild.”



Even so minor an instance as this can reveal to what degree the transcription does not fully reproduce manuscript evidence. (Also, all of Dickinson’s tiny plus signs are dropped, making us lose her little self-suspension: “Think again.”) It is possible to over-interpret the graphic appearance of manuscripts, and a strong cautionary note has been struck in Domhnall Mitchell’s brilliant examination of the evidence in his Measures of Possibility: Emily Dickinson’s Manuscripts. Caution should be present in the case of any transcriptions, such as those gathered in the recent New Directions publication by Marta Werner and Jen Bervin under the title The Gorgeous Nothings.

This volume, originally an expensive art book but now mercifully released at an ordinary price, exhibits fifty-two pieces that Dickinson penciled on envelopes or parts of envelopes. Earlier in her life Dickinson chose to discard her drafts once she had carefully made fair copies in ink. Later she tended to keep, on single pages, both the worksheet for a poem and a fair copy of its final form. Finally, from frugality or some unknown motive, she took to opening up and smoothing out envelopes as writing surfaces, sometimes ruling the resulting odd-shaped “page” into two columns, each accommodating a stanza. (Mitchell points out, incidentally, that Dickinson was not alone in writing on used envelope scraps.)

In reproduction, the envelope poems exert a curious fascination, because one never knows how Dickinson will inscribe the poem on these oddly shaped “pages.” Sometimes she tilted a square page into a diamond and wrote from the narrow point down to the wide middle and then all the way down to the bottom point. Such a manuscript, so deliberate in one sense, is so fragmentarily scrawled in pencil that one can hardly believe the intimations of tragedy or comedy in the few but often piercing lines. In The Gorgeous Nothings (the title is borrowed from Dickinson), each envelope poem is photographed and then exactly transcribed by the artist Jen Bervin, who respects Dickinson’s graphic creation of, say, a diamond-shaped poem.

Some of the envelope fragments display vertical columns of words, with the poem unveiling itself down the page almost word by word. In Franklin’s edition of the poems, we can read Dickinson’s fair copy of #1,594:

No Life can pompless pass away –
The lowliest career
To the same pageant wends its way
As that exalted here –

(Dickinson noted on the fair copy that she wanted to reverse the order of words in the first verse line, reverting to her draft version: “Pompless no Life can pass away –.”)

On the envelope draft pictured in The Gorgeous Nothings, the penciled poem presents itself atomistically, in single- or two-word units (I have regularized the left-hand margin):

Pompless
no Life
can pass
away –
The lowliest
career
To the
same pag-
eant wends
it’s way
as that
Exalted
here –

Franklin says of this, “ED jotted potential readings on an envelope.” But what he calls “potential readings” are in fact, with respect to the first stanza, the very words of the poem itself, arranged in columnar fashion. (In Franklin’s defense, I must add that on the envelope the second stanza is only partially formed.)

Looking at the envelope fragment, the eye sees single words taking on an insistent presence. “Pompless” all by itself both adds and subtracts pomp; and how strongly “Exalted” rings out after the colorless monosyllables “wends its way as that” leading up to it. Did Dickinson sometimes “see” her poems unspooling in this word-by-word way, or was she simply constrained by the available space to put so few words on a line?

The virtual destruction of the graphic appearance of the hymn stanza by such isolated placement of words impedes easy metrical recognition, and this is the virtue of inspecting Dickinson’s drafts. Her capital letters reveal that she is conscious of the beginning of each new verse line, as Mitchell points out. Mitchell adds that reading the poems as if Dickinson intended them to be read in this step-by-step way is just as arbitrary as reading them in the poet’s fair copies, where the hymn-meter stanzaic shape is so firmly followed. Yet it is a stimulus to thought to read “Pompless” made monumental on its manuscript page.



Perhaps, for Dickinson, the principal unit of thought in poetic compo

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มี unnerved เรียนรู้ในยี่ของฉันว่า บทกวีของเอมิลี่ดิกคินสันที่ผมมีภาพเป็นผู้หญิงไม่ที่บทกวี ตามที่เธอได้เขียนไว้ เธอแรก หวังที่จะทำให้ข้อหลุดโลกของเธออร่อยทั่วไปสาธารณะ regularized, rewrote, censored และชื่อพวกเขา ในแบบฟอร์มที่ บทกวีมี relished อายุ ความเห็นบน และภาพ อ่านพบบทกวีที่แท้จริงของสันใน 1955 ในรุ่นสามเล่มโดย Thomas H. Johnson ซึ่ง supplanted ในปี 1998 โดย Ralph แฟรงคลินปริมาณสามรุ่น แรก ทั้งสองรุ่นรวมร่างแตกต่างกันของบทกวี เปิดเผยทันที หรือคาดแก้ไขตนเองของดิกคินสันแต่หน้าพิมพ์ไม่สามารถสร้างหนึ่งเขียนด้วยลายมือ และกลายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงว่า นักวิชาการต้องการดูว่าวิธีของสันหน้ามอง suspecting เรื่องสันที่ดูแลเกี่ยวกับการจัดเรียงรูปภาพของบรรทัดและ stanzas ของเธอ ส่วนใหญ่เป็นของกวียังคงรอคอยถ่ายทำซ้ำ รุ่นต้นฉบับจดหมาย สันเริ่มบางปีอุปถัมภ์นักวิชาการมาร์ Werner ดิจิทัลมีตอนนี้แล้วตู้แบบดิจิทัลเป็นบทกวี ตามที่ปรากฏใน variorum เล่มสามของแฟรงคลิน แอมเฮิสท์วิทยาลัยและมหาวิทยาลัยได้ร่วมกันออกบทกวีเหล่านี้ที่ edickinson.org นี้เป็นฐานข้อมูลค่อนข้างไม่ซับซ้อน ซึ่งแต่ละฉบับสามารถดู side by side with ของ transcription เป็นพิมพ์ ต้นฉบับที่อยู่ทางด้านซ้ายและ transcription ด้านขวายังคง transcription ที่ไม่แสดงลักษณะที่ปรากฏทั้งหมดของหน้าฉบับดิจิทัลที่ด้านซ้ายของ Faintness เพดิจิทัลหมายความ ว่า อ่านมากจะดูครั้งแรกพิมพ์กลอนเป็นทับศัพท์ มีอะไรจะเรียนรู้จากต้นฉบับตัวเองที่ไม่ชัดจาก transcription พิมพ์ ฉันตัดสินใจที่จะค้นหาของฉันชื่นชอบบทกวี "พระคัมภีร์เป็นไดรฟ์ข้อมูลแบบโบราณ –" อย่างใดอย่างหนึ่ง คุณลักษณะน่ามากที่สุดของกลอนคือ สันของซ้ำกันขององค์ประกอบสำคัญ: คุณภาพใดในนักเทศน์จะทำให้เด็กชายจำยอมต้องมาโบสถ์หรือไม่ คำคุณศัพท์ของเธอแรกสำหรับตั้งพระต้องเป็นเบาค่อนข้าง "น่าตื่นเต้น": มีแต่เรื่องเบิกที่น่าตื่นเต้นทุกคนจะมา –คำเทศนาของซักหลัง –มันยังไม่รื้อถอน- แต่หลังจากเขียนคำ "น่าตื่นเต้น" และเครื่อง มีขนาดเล็กและเครื่องที่เป็นเครื่องหมายของเธอสำหรับคำเธออาจแก้ไข เธอต่อท้ายแทนค่าได้สิบสามลักษณะที่หนึ่งคำ ปริมาณการพิมพ์ของแฟรงคลิน ทดแทนเหล่านี้สิบสามลักษณะรันแนวข้ามหน้า คั่น ด้วยสัญลักษณ์ขนาดเล็ก และรวมถึงข้อคิดเห็นเดียว โดยแฟรงคลินเป็นตัวเอียงในวงเล็บ:typic •แสนอร่อย• bonnie •เบรธเลส••ห้องทรอปิก• warbling (เขียนสอง) •••ซัก•ดี•วิเศษหอมฉุน•ชนะ•เมลโลว์ แต่ในต้นฉบับ ปรากฏใต้กลอน ดังนี้:typic – แสนอร่อย – bonnie –เบรธเลส – พัก –ทรอปิก – warbling –ซัก – ดี –หอมฉุน-มายากลwarbling –ชนะ –เวียนนา –ไม่ต้นฉบับบอกสิ่งที่รุ่นที่พิมพ์ไม่ได้หรือไม่ มันพอจะบอก " warbling (เขียนสอง) " โดยไม่แสดงเรา (กับต้นฉบับ) ซึ่งมันเปิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง ซึ่งอาจแนะนำทำไม (ย่อมไม่ตั้งใจว่า "warbling" reappears จับคู่กับ alliterating "ชนะ") เป็นรุ่นที่ใหม่กว่าทั้งหมดแสดง "warbling" เป็นผู้รอดชีวิตระหว่างทางเลือก ทำไมไม่ "warbling จารึกสองบรรทัดแยก ชนะออกไปที่อื่นทางเลือกของสันเปิดเผยตำแหน่งของเธอทางปัญญาต่อเนื่องเสมอ "พระคัมภีร์เป็นไดรฟ์ข้อมูลแบบโบราณ –" (หัว รุ่นหนึ่ง "การวินิจฉัยของพระคัมภีร์ โดยบอย –") แนะนำว่า อาจเก่าเล่าใหม่เรื่องราวพระคัมภีร์จากแท่นเทศน์ในวิธีที่น่าสนใจมากขึ้นกว่าคนปกติ ตั้งพระที่สามารถดึงผู้ฟัง boyish มีคำอธิบายเรื่องราวการผจญภัยของสถานที่พระคัมภีร์และคน:Eden –โฮมโบราณ-ซาตาน – Brigadier –ยูดาส – Defaulter ดี –David – Troubadour – นี่คือ epithets ที่มาจากแผน แต่ในที่เพิ่มต่อท้ายบทร้อยกรอง กับของสิบสามลักษณะสามารถแทนค่า "น่าตื่นเต้น ดิกคินสันคือจะคิดครั้งแรกของเธอเอง เธอเริ่มคิดว่า วิธีที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าเรื่อง ลักษณะน่าเชื่อถือมากขึ้นกว่าใด ๆ rendition พล็อต ลักษณะใด แล้ว ควรถอนเงินที่นำมาใช้ว่าเรื่องของเขาจะ "น่ารัก"บางที เธอแรกสะท้อน ลักษณะของฝากควรเช่นของ evangelist ที่นำข่าวดี: "เบรธเลส" และ "ซัก" หรือ อุ่น เช่นที่ผู้นำ genial: "ชนะ "เดินทางสะดวก และ "แสนอร่อย" หรือสุก ด้วยประสบการณ์: "เมลโลว์" หรือมีความซับซ้อนในการตีความ: "ทรอปิก" และ "typic" หรือการถอนเงินเท่านั้นต้องหน้าตา: "bonnie" หรือ หล่อสะกด: "ไสยศาสตร์" หรือ rhetorically โดดเด่น: "น่าตื่นเต้น" และ "หอมฉุน"คุณลักษณะเหล่านี้ทั้งหมดอาจจะน่าสนใจในแท่นเทศน์ แต่พวกเขาจะต้องทำการถ่ายทอดความหมาย ผ่านคำ (หรือ ผ่าน handsomeness ส่วนบุคคล), และที่ไม่ สันสะท้อน อะไรเป็นศิลปะ ศิลปะของ utterance persuades เริ่มด้วยเพลงเป็นจังหวะ ก่อนลักษณะส่วนบุคคล หรือ semiotic มาเล่น และเพื่อ ให้การตั้งพระต้องมีลักษณะไม่ มีคำ: เขาต้อง "warble ไม่"พูด" หรือแม้แต่"ร้องเพลง" สันเป็นจำของมิลตัน "L'Allegro ซึ่งคนมีความสุขไปยังโรงละคร สำหรับพล็อตหรืออักขระไม่ แต่ฟังเชกสเปียร์"warble ป่าบันทึกไม้พื้นเมืองของเขา" ถึงกระนั้นรองอินสแตนซ์เป็นนี้สามารถแสดงระดับใดในไม่สร้างหลักฐานฉบับสมบูรณ์ (ยัง เครื่องหมายบวกเล็ก ๆ ของสันทั้งหมดจะลดลง ทำให้เราเสียเซลฟ์ระงับเธอน้อย: "คิดอีกครั้ง") สามารถแปลลักษณะรูปภาพของต้นฉบับมากเกินไป และบันทึกย่อ cautionary แข็งแรงมีการหลงใน Domhnall Mitchell สดใสสอบหลักฐานการวัดโอกาสของเขา: เป็นเอมิลี่ดิกคินสัน ข้อควรระวังควรจะอยู่ในกรณีใด ๆ กัน เช่นรวมตัวกันในการประกาศทิศทางใหม่ล่าสุดโดย Werner มาร์ Bervin เฉินโตภายใต้ชื่อ Nothings สวยงามไดรฟ์ข้อมูลนี้ ครั้งแรกกับศิลปะแพงสมุดแต่ตอนนี้ mercifully ออกที่ราคาปกติ จัดแสดงสิบสองชิ้นที่สัน penciled ในส่วนของซองจดหมายหรือซองจดหมาย ในชีวิตของเธอก่อนหน้านี้ สันเลือกละทิ้งร่างของเธอเมื่อเธอได้อย่างรอบคอบเป็นธรรมสำเนาในหมึก ภายหลังเธอมีแนวโน้มให้ หน้าเดียว แผ่นงานทั้งบทกวีและปานกลางของรูปแบบสุดท้าย สุดท้าย frugality หรือแรงจูงใจบางอย่างไม่รู้จัก เธอเอาเปิด และราบเรียบออกซองเป็นการเขียนพื้นผิว บางหุผลลัพธ์รูปคี่ "หน้า" เป็นคอลัมน์ที่สอง แต่ละบทร้อยกรองรองรับ (Mitchell จุด โต้เถียง สันไม่ใช่คนเดียวในการเขียนบนซองจดหมายใช้เศษ)ในการทำซ้ำ บทกวีซองแรงเสน่ห์อยากรู้อยากเห็น เพราะหนึ่งไม่เคยรู้ว่าสันจะจารึกกลอนเหล่าน่ารูป "หน้า" บางครั้งเธอยืดหน้าสี่เหลี่ยมเป็นเพชร และเขียนจากจุดที่แคบลงไปตรงกลางกว้างแล้วทั้งหมดวิธีลงไปด้านล่าง เช่นแบบฉบับ ดังนั้นเจตนาในแง่หนึ่ง เป็นดินสอที่หนึ่งแทบไม่สามารถเชื่อ intimations โศกนาฏกรรมหรือตลกในรายการน้อย แต่มักจะเจาะเพื่อ scrawled fragmentarily ในสวยงาม Nothings (ชื่อยืมมาจากสัน), ถ่ายภาพแล้ว ว่าทับศัพท์ โดยศิลปิน Bervin เฉินโต เป็นที่เคารพของสันสร้างกราฟิกของ กล่าวว่า เพชรรูปบทกลอน บทกวีแต่ละซองจดหมาย บางชิ้นส่วนซองแสดงคอลัมน์แนวตั้งคำ กับ unveiling ตัวเองลงหน้าเกือบคำโดยคำกลอน ในรุ่นของแฟรงคลินในบทกวี เราสามารถอ่านสำเนาธรรมของสัน #1,594: ชีวิตไม่สามารถผ่าน pompless ไป –อาชีพ lowliestการประกวดเดียวกัน wends ทางเป็นที่ยกย่องนี่ –(สันไว้บนสำเนางานที่ เธอต้องการกลับรายการลำดับของคำในบรรทัดแรกของข้อ เปลี่ยนกลับเป็นเวอร์ชันแบบร่างของเธอ: "Pompless ชีวิตไม่สามารถผ่านไป – ")ในร่างซองจดหมายภาพใน Nothings สวยงาม กลอน penciled นำเสนอตัวเอง atomistically ในหน่วยเดียว หรือสองคำ (ฉันมี regularized ขอบด้านซ้าย):Pomplessไม่มีชีวิตสามารถผ่านเก็บ –ที่ lowliestอาชีพการปลายแห่งเดียว-eant wendsวิธีการของมันเป็นที่ทรงยกย่องที่นี่- แฟรงคลินกล่าวว่า ของนี้ "เอ็ด jotted ไปอ่านบนซอง" แต่สิ่งที่เขาเรียก "อ่านเป็น" ความเป็นจริง เกี่ยวกับบทร้อยกรองที่แรก คำของกลอนตัวเอง การจัดเรียงในคอลัมน์ (ในการป้องกันของแฟรงคลิน ฉันต้องเพิ่มที่ บนซองจดหมาย บทร้อยกรองที่สองเป็นเพียงบางส่วนที่เกิดขึ้น)มองที่ส่วนซองจดหมาย ตาเห็นคำเดียวที่ใช้ในการแสดง insistent ทั้ง "pompless" โดยตัวเองเพิ่ม และลบเอิกเกริก และขอวิธี "Exalted" แหวนออกหลังจาก monosyllables สีซีด "wends ทางว่า" ชั้นนำถึงจะ ไม่สันบางครั้ง "เห็น" บทกวีของเธอ unspooling ในคำคำนี้ หรือถูกเธอเพียงจำกัด โดยในช่องว่างให้คำดังนั้นเพียงไม่กี่บรรทัดลักษณะกราฟิกของบทร้อยกรองเพลงสดุดีโดยตำแหน่งดังกล่าวแยกคำทำลายเสมือน impedes metrical รู้ง่าย และนี่คือความประเสริฐของการตรวจสอบร่างของสัน ตัวอักษรตัวใหญ่ของเธอเปิดเผยว่า เธอเป็นจุดเริ่มต้นของแต่ละบรรทัดข้อใหม่ ตระหนัก Mitchell ชี้ให้เห็น Mitchell เพิ่มว่า อ่านบทกวีว่าสันไว้ให้อ่านในวิธีการทีละขั้นตอนนี้เป็นเพียงเป็นกำหนดเป็นอ่านได้ในสำเนาของกวีธรรม ที่รูปร่าง stanzaic วัดสวดอย่างมั่นคงดังนั้นตาม ยัง ได้กระตุ้นให้คิดอ่าน "Pompless" ทำอนุสาวรีย์หน้าฉบับ บางที ในดิกคินสัน หน่วยหลักของความคิดในบทกวี compo

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถูกทำให้ตกใจเพื่อเรียนรู้ในวัยยี่สิบของฉันที่บทกวีของเอมิลี่ ดิกคินสัน ฉันจำเป็นผู้หญิงไม่ได้เป็นบทกวีที่เธอเขียนไว้ บรรณาธิการ ครั้งแรกของเธอ หวังที่จะให้ข้อผิดปกติเธอแซบประชาชนทั่วไป regularized เขียนชื่อ , , เซ็นเซอร์ , และพวกเขา ในรูปนั้น บทกวีที่ถูก relished กระจาย , ว่า , และจำผู้อ่านพบครั้งแรกในบทกวีดิกคินสันจริง 1955 ในระดับ 3 รุ่นโดย Thomas H . Johnson ซึ่งถูกแทนที่ในปี 1998 โดยของ แฟรงคลิน สาม เล่ม ฉบับ ทั้งสองรุ่นรวมที่ร่างของบทกวีดิกคินสันก็เปิดเผยทันทีหรือย้อนหลังตนเองแก้ไข

แต่พิมพ์หน้าไม่สามารถสืบพันธุ์แบบลายมือหนึ่งและมันก็หนีไม่พ้นที่นักวิชาการต้องการที่จะเห็นสิ่งที่ยากหน้าดู ถูกต้องสงสัยว่าดิคแคร์จัดกราฟฟิกของเธอเส้นและ stanzas . ที่สุดของกวีต้นฉบับที่ยังคงรอคอยการถ่ายภาพ ดิจิทัลรุ่นของดิกคินสันจดหมายต้นฉบับ เริ่มบางปีที่ผ่านมาภายใต้การอุปถัมภ์ของบัณฑิตมาร์เวิร์นเนอร์ขณะนี้มีครบครันด้วยระบบดิจิตอลรุ่นของบทกวีต้นฉบับตามที่ปรากฏในแฟรงคลินสามเล่มคำอรรถาธิบาย . ฮาร์วาร์ด มหาวิทยาลัยและวิทยาลัยแอมเฮิร์สต์ได้ร่วมกันออกกลอนที่ edickinson.org . นี้เป็นฐานข้อมูลที่ค่อนข้างไม่ซับซ้อน ซึ่งในแต่ละบทความสามารถดูได้อยู่เคียงข้างกับการถอดความเป็นพิมพ์ต้นฉบับวางไว้บนซ้ายและถอดความทางขวา

ยังถอดไม่แสดงลักษณะทั้งหมดของดิจิตอลต้นฉบับหน้าของมันแล้ว การเป็นลมของดิจิทัลหน้าหมายความว่าผู้อ่านหลายคนจะดูแรกที่พิมพ์บทกวีเป็น การทับศัพท์ มีอะไรที่ผมต้องเรียนรู้จากต้นฉบับตัวเองที่ไม่เห็นได้จากพิมพ์ถอดความ ?ฉันตัดสินใจที่จะหาหนึ่งของบทกวีที่ชื่นชอบของฉัน " พระคัมภีร์เป็น–หมวดโบราณ " คุณลักษณะที่น่าสนใจที่สุดของบทกวีดิกคินสันซ้ำทบทวนขององค์ประกอบที่สำคัญ : สิ่งที่คุณภาพของนักเทศน์จะไม่เต็มใจเด็กผู้ชายอยากมาโบสถ์ คำคุณศัพท์ครั้งแรกของเธอเพื่อที่ต้องการ นักเทศน์เป็นอ่อนแอ " ค่อนข้างเสียว " :

มีแต่เรื่องเสียว เทล
เด็กผู้ชายทั้งหมดจะมา–
โอฟี่ ' เทศน์หลัง–
ไม่ประณาม )

แต่หลังจากเขียนคำว่า " เสียว " และเครื่องหมายกับเครื่องหมายบวกที่มีป้ายขนาดเล็กที่เธอพูดเธออาจจะทบทวน เธอผนวกสิบสามที่สุดแทนที่สำหรับคำคำนั้น . ในแฟรงคลินพิมพ์ปริมาณ ทดแทนสิบสามเหล่านี้จะวิ่งตามแนวนอนในหน้าคั่นด้วยกระสุนขนาดเล็กและรวมถึงความคิดเห็นเดียวโดยแฟรงคลินในตัวเอียงและวงเล็บ :

typic ชื่นมื่น - - - - - - - ร้อนแทบขาดใจ กว้างขวาง - ส่งภาษา ( เขียน 2 ครั้ง ) - บริการเป็นกันเอง - มายากล - ฉุนร้อนแรง - ชนะ - กลมกล่อม

แต่ในต้นฉบับจะปรากฏด้านล่าง กลอน เช่นนี้

typic ––––ชื่นมื่นบอนนี่
หอบกว้างขวาง–––ส่งภาษา

ร้อนกระตือรือร้นและเป็นมิตร –––

มายากลฉุนส่งภาษา–––ชนะ

ไม่กลมกล่อมต้นฉบับบอกเราหน่อยว่ารุ่นพิมพ์ไม่ได้ ? มันเพียงพอที่จะพูดว่า " ส่งภาษา ( เขียนสองครั้ง ) " โดยไม่ต้องแสดงให้เรา ( ต้นฉบับไม่ ) ที่ปรากฎขึ้นอีกครั้ง ซึ่งอาจจะแนะนำทำไม ( แน่นอน มันไม่ใช่อุบัติเหตุ " ส่งภาษา " ขึ้นตรงกับ alliterating " ชนะ" ) ต้นฉบับทั้งหมดในภายหลัง แสดง " ส่งภาษา " เป็นเซอร์ไวเวอร์ของทางเลือก ทำไม " ส่งภาษา " สองครั้งที่จารึกในแยกบรรทัด เอาชนะความเป็นไปได้อื่น ๆ

ดิกคินสันทางเลือกเสมอเปิดเผยเธอต่อเนื่อง ปัญญา ตำแหน่ง " พระคัมภีร์เป็นปริมาณโบราณ ) " ( ไปที่ไหน ในรุ่นหนึ่ง " การวินิจฉัยของพระคัมภีร์โดยบอย– " ) แสดงให้เห็นว่าเรื่องราวในพระคัมภีร์จะถูกเล่าขานจากธรรมาสน์ในวิธีที่น่าสนใจมากขึ้นกว่าคนปกติ นักบวชสามารถดึงผู้ชมวัยรุ่นของเขากับการผจญภัยเรื่องราวรายละเอียดของสถานที่ในพระคัมภีร์และประชาชน :

อีเดน– Homestead โบราณ–
ซาตาน ( นายพลจัตวา )
ยูดาส–มหาการผิดสัญญา–––เดวิดทรูบาดูร์


เป็น epithets ที่ได้มาจากแปลงแต่ในสุดท้ายเพิ่มในภายหลัง ฉันท์ กับ 13 ที่สุดแทน " เสียว " ดิกคินสันเป็นตำหนิความคิดแรกของเธอเอง เธอเริ่มคิดว่าลักษณะที่แรงกว่า เรื่อง ลักษณะน่าเชื่อมากกว่าความหมายของพล็อต อย่างไรแล้ว ควรหมอดูอุปการะ ถ้าเรื่องของเขาคือ " น่ารัก "

บางทีเธอสะท้อนให้เห็นถึง , ,ลักษณะของเทลเลอร์น่าจะเหมือนของผู้ประกาศข่าวประเสริฐ นำข่าวดี : " Breathless " และ " ร้อนแรง " หรืออบอุ่น เหมือนหัวหน้าใจดี : " ชนะ " " มิตร " และ " ชื่นมื่น " หรือสุกที่มีประสบการณ์ : " สุขุม " หรือมีความซับซ้อนในการตีความ : " ร้อน " และ " typic " หรือหมอดูต้องหน้าตาดี " บอนนี่ " หรือสะกดหล่อ : " เมจิก" หรือจะ rhetorically : " เสียว " และ " ฉุน "

ทั้งหมดเหล่านี้คุณลักษณะที่อาจจะน่าสนใจในธรรมาสน์ แต่พวกเขาต้องทำ กับการสื่อความหมายผ่านทางคำพูด ( หรือผ่านความหล่อเหลาส่วนบุคคล ) และนั่นคือไม่ได้ดิกคินสันสะท้อน อะไรคือศิลปะ . ศิลปะของการพูดโน้มน้าวตอนแรกของเพลงและจังหวะของมัน ก่อนที่ภาพยนตร์หรือลักษณะส่วนบุคคล เข้ามาเล่นและนักเทศน์ต้องมีลักษณะที่ไม่ต้องมีคำพูด เขาต้อง " ร้อง " ไม่ " พูด " หรือ " ร้องเพลง " ดิกคินสันจะจำมิลตัน " l'allegro " ซึ่งเขามีความสุขไปโรงละครไม่แปลง หรือตัวละคร แต่ได้ยิน เช็คสเปียร์ " เสียงไม้พื้นเมืองของเขาบันทึกป่า " .