- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
My Oedipus ComplexFather was in the
My Oedipus Complex
Father was in the army all through the war – the first war, I mean – so, up to the age of five, I never saw much of him, and what I saw did not worry me. Sometimes I woke and there was a big figure in khaki peering down at me in the candlelight. Sometimes in the early morning I heard the slamming of the front door and the clatter of nailed boots down the cobbles of the lane. These were Father’s entrances and exits. Like Santa Claus he came and went mysteriously.
In fact, I rather liked his visits, though it was an uncomfortable squeeze between Mother and him when I got into the big bed in the early morning. He smoked, which gave him a pleasant musty smell, and shaved, an operation of astounding interest. Each time he left a trail of souvenirs – model tanks and Gurkha knives with handles made of bullet cases, and German helmets and cap badges and button sticks, and all sorts of military equipment – carefully stowed away in a long box on top of the wardrobe, in case they ever came in handy. There was a bit of the magpie about Father; he expected everything to come in handy. When his back was turned, Mother let me get a chair and rummage through his treasures. She didn’t seem to think so highly of them as he did.
The war was the most peaceful period of my life. The window of my attic faced southeast. My mother had curtained it, but that had small effect. I always woke with the first light and, with all the responsibilities of the previous day melted, feeling myself rather like the sun, ready to illumine and rejoice. Life never seemed so simple and clear and full of possibilities as then. I put my feet out from under the clothes – I called them Mrs. Left and Mrs. Right – and invented dramatic situations for them in which they discussed the problems of the day. At least Mrs. Right did; she was very demonstrative, but I hadn’t the same control of Mrs. Left, so she mostly contented herself with nodding agreement.
They discussed what Mother and I should do during the day, what Santa Claus should give a fellow for Christmas, and what steps should be taken to brighten the home. There was that little matter of the baby, for instance. Mother and I could never agree about that. Ours was the only house in the terrace without a new baby, and Mother said we couldn’t afford one till Father came back from the war because they cost seventeen and six.
That showed how simple she was. The Geneys up the road had a baby, and everyone knew they couldn’t afford seventeen and six. It was probably a cheap baby, and Mother wanted something really good, but I felt she was too exclusive. The Geneys’ baby would have done us fine.
Having settled my plans for the day, I got up, put a chair under the attic window, and lifted the frame high enough to stick out my head. The window overlooked the front gardens of the terrace behind ours, and beyond these it looked over a deep valley to the tall, red brick houses terraced up the opposite hillside, which were all still in shadow, while those at our side of the valley were all lit up, though with long strange shadows that made them seem unfamiliar; rigid and painted.
After that I went into Mother’s room and climbed into the big bed. She woke and I began to tell her of my schemes. By this time, though I never seemed to have noticed it, I was petrified in my nightshirt, and I thawed as I talked until, the last frost melted, I fell asleep beside her and woke again only when I heard her below in the kitchen, making the breakfast.
After breakfast we went into town; heard Mass at St. Augustine’s and said a prayer for Father, and did the shopping. If the afternoon was fine we either went for a walk in the country or a visit to Mother’s great friend in the convent, Mother Saint Dominic. Mother had them all praying for Father, and every night, going to bed, I asked God to send him back safe from the war to us. Little, indeed, did I know what I was praying for!
One morning, I got into the big bed, and there, sure enough, was Father in his usual Santa Claus manner, but later, instead of uniform, he put on his best blue suit, and Mother was as pleased as anything. I saw nothing to be pleased about, because, out of uniform, Father was altogether less interesting, but she only beamed, and explained that our prayers had been answered, and off we went to Mass to thank God for having brought Father safely home.
The irony of it! That very day when he came in to dinner he took off his boots and put on his slippers, donned the dirty old cap he wore about the house to save him from colds, crossed his legs, and began to talk gravely to Mother, who looked anxious. Naturally, I disliked her looking anxious, because it destroyed her good looks, so I interrupted him.
"Just a moment, Larry!" she said gently. This was only what she said when we had boring visitors, so I attached no importance to it and went on talking.
"Do be quiet, Larry!" she said impatiently. "Don’t you hear me talking to Daddy?"
This was the first time I had heard those ominous words, "talking to Daddy," and I couldn’t help feeling that if this was how God answered prayers, he couldn’t listen to them very attentively.
"Why are you talking to Daddy?" I asked with as great a show of indifference as I could muster.
"Because Daddy and I have business to discuss. Now, don’t interrupt again!"
In the afternoon, at Mother’s request, Father took me for a walk. This time we went into town instead of out in the country, and I thought at first, in my usual optimistic way, that it might be an improvement. It was nothing of the sort. Father and I had quite different notions of a walk in town. He had no proper interest in trams, ships, and horses, and the only thing that seemed to divert him was talking to fellows as old as himself. When I wanted to stop he simply went on, dragging me behind him by the hand; when he wanted to stop I had no alternative but to do the same. I noticed that it seemed to be a sign that he wanted to stop for a long time whenever he leaned against a wall. The second time I saw him do it I got wild. He seemed to be settling himself forever. I pulled him by the coat and trousers, but, unlike Mother who, if you were too persistent, got into a wax and said: "Larry, if you don’t behave yourself, I’ll give you a good slap," Father had an extraordinary capacity for amiable inattention. I sized him up and wondered would I cry, but he seemed to be too remote to be annoyed even by that. Really, it was like going for a walk with a mountain! He either ignored the wrenching and pummeling entirely, or else glanced down with a grin of amusement from his peak. I had never met anyone so absorbed in himself as he seemed.
At teatime, "talking to Daddy" began again, complicated this time by the fact that he had an evening paper, and every few minutes he put it down and told Mother something new out of it. I felt this was foul play. Man for man, I was prepared to compete with him any time for Mother’s attention, but when he had it all made up for him by other people it left me no chance. Several times I tried to change the subject without success.
"You must be quiet while Daddy is reading, Larry," Mother said impatiently.
It was clear that she either genuinely liked talking to Father better than talking to me, or else that he had some terrible hold on her which made her afraid to admit the truth.
"Mummy," I said that night when she was tucking me up, "do you think if I prayed hard God would send Daddy back to the war?"
She seemed to think about that for a moment.
"No, dear," she said with a smile. "I don’t think He would."
"Why wouldn’t He, Mummy?"
"Because there isn’t a war any longer, dear."
"But, Mummy, couldn’t God make another war, if He liked?"
"He wouldn’t like to, dear. It’s not God who makes wars, but bad people."
"Oh!" I said. I was disappointed about that. I began to think that God wasn’t quite what He was cracked up to be.
Next morning I woke at my usual hour, feeling like a bottle of champagne. I put out my feet and invented a long conversation in which Mrs. Right talked of the trouble she had with her own father till she put him in the Home. I didn’t quite know what the Home was but it sounded the right place for Father. Then I got my chair and stuck my head out of the attic window. Dawn was just breaking, with a guilty air that made me feel I had caught it in the act. My head bursting with stories and schemes, I stumbled in next door, and in the half-darkness scrambled into the big bed. There was no room at Mother’s side so I had to get between her and Father. For the time being I had forgotten about him, and for several minutes I sat bolt upright, racking my brains to know what I could do with him. He was taking up more than his fair share of the bed, and I couldn’t get comfortable, so I gave him several kicks that made him grunt and stretch. He made room all right, though. Mother waked and felt for me. I settled back comfortably in the warmth of the bed with my thumb in my mouth.
"Mummy!" I hummed, loudly and contentedly.
"Sssh! dear," she whispered. "Don’t wake Daddy!"
This was a new development, which threatened to be even more serious than "talking to Daddy." Life without my early-morning conferences was unthinkable.
"Why?" I asked severely.
"Because poor Daddy is tired." This seemed to me a quite inadequate reason, and I was sickened by the sentimentality of her "poor Daddy." I never liked that sort of gush; it always struck me as insincere.
"Oh!" I said lightly. Then in my most winning tone: "Do you know where I want to go with you today, Mummy?"
"No, dear," she sighed.
"I want to go down the Glen and fish for thornybacks with my new net, and then I want to go out to the Fox and Hounds, and –"
"Don’t-wake-Daddy!" she hissed angrily, clapping her hand across my mouth.
But it was too late. He was awake, or nearly so. He grunted and reached for the matches. Then he stared incr
Father was in the army all through the war – the first war, I mean – so, up to the age of five, I never saw much of him, and what I saw did not worry me. Sometimes I woke and there was a big figure in khaki peering down at me in the candlelight. Sometimes in the early morning I heard the slamming of the front door and the clatter of nailed boots down the cobbles of the lane. These were Father’s entrances and exits. Like Santa Claus he came and went mysteriously.
In fact, I rather liked his visits, though it was an uncomfortable squeeze between Mother and him when I got into the big bed in the early morning. He smoked, which gave him a pleasant musty smell, and shaved, an operation of astounding interest. Each time he left a trail of souvenirs – model tanks and Gurkha knives with handles made of bullet cases, and German helmets and cap badges and button sticks, and all sorts of military equipment – carefully stowed away in a long box on top of the wardrobe, in case they ever came in handy. There was a bit of the magpie about Father; he expected everything to come in handy. When his back was turned, Mother let me get a chair and rummage through his treasures. She didn’t seem to think so highly of them as he did.
The war was the most peaceful period of my life. The window of my attic faced southeast. My mother had curtained it, but that had small effect. I always woke with the first light and, with all the responsibilities of the previous day melted, feeling myself rather like the sun, ready to illumine and rejoice. Life never seemed so simple and clear and full of possibilities as then. I put my feet out from under the clothes – I called them Mrs. Left and Mrs. Right – and invented dramatic situations for them in which they discussed the problems of the day. At least Mrs. Right did; she was very demonstrative, but I hadn’t the same control of Mrs. Left, so she mostly contented herself with nodding agreement.
They discussed what Mother and I should do during the day, what Santa Claus should give a fellow for Christmas, and what steps should be taken to brighten the home. There was that little matter of the baby, for instance. Mother and I could never agree about that. Ours was the only house in the terrace without a new baby, and Mother said we couldn’t afford one till Father came back from the war because they cost seventeen and six.
That showed how simple she was. The Geneys up the road had a baby, and everyone knew they couldn’t afford seventeen and six. It was probably a cheap baby, and Mother wanted something really good, but I felt she was too exclusive. The Geneys’ baby would have done us fine.
Having settled my plans for the day, I got up, put a chair under the attic window, and lifted the frame high enough to stick out my head. The window overlooked the front gardens of the terrace behind ours, and beyond these it looked over a deep valley to the tall, red brick houses terraced up the opposite hillside, which were all still in shadow, while those at our side of the valley were all lit up, though with long strange shadows that made them seem unfamiliar; rigid and painted.
After that I went into Mother’s room and climbed into the big bed. She woke and I began to tell her of my schemes. By this time, though I never seemed to have noticed it, I was petrified in my nightshirt, and I thawed as I talked until, the last frost melted, I fell asleep beside her and woke again only when I heard her below in the kitchen, making the breakfast.
After breakfast we went into town; heard Mass at St. Augustine’s and said a prayer for Father, and did the shopping. If the afternoon was fine we either went for a walk in the country or a visit to Mother’s great friend in the convent, Mother Saint Dominic. Mother had them all praying for Father, and every night, going to bed, I asked God to send him back safe from the war to us. Little, indeed, did I know what I was praying for!
One morning, I got into the big bed, and there, sure enough, was Father in his usual Santa Claus manner, but later, instead of uniform, he put on his best blue suit, and Mother was as pleased as anything. I saw nothing to be pleased about, because, out of uniform, Father was altogether less interesting, but she only beamed, and explained that our prayers had been answered, and off we went to Mass to thank God for having brought Father safely home.
The irony of it! That very day when he came in to dinner he took off his boots and put on his slippers, donned the dirty old cap he wore about the house to save him from colds, crossed his legs, and began to talk gravely to Mother, who looked anxious. Naturally, I disliked her looking anxious, because it destroyed her good looks, so I interrupted him.
"Just a moment, Larry!" she said gently. This was only what she said when we had boring visitors, so I attached no importance to it and went on talking.
"Do be quiet, Larry!" she said impatiently. "Don’t you hear me talking to Daddy?"
This was the first time I had heard those ominous words, "talking to Daddy," and I couldn’t help feeling that if this was how God answered prayers, he couldn’t listen to them very attentively.
"Why are you talking to Daddy?" I asked with as great a show of indifference as I could muster.
"Because Daddy and I have business to discuss. Now, don’t interrupt again!"
In the afternoon, at Mother’s request, Father took me for a walk. This time we went into town instead of out in the country, and I thought at first, in my usual optimistic way, that it might be an improvement. It was nothing of the sort. Father and I had quite different notions of a walk in town. He had no proper interest in trams, ships, and horses, and the only thing that seemed to divert him was talking to fellows as old as himself. When I wanted to stop he simply went on, dragging me behind him by the hand; when he wanted to stop I had no alternative but to do the same. I noticed that it seemed to be a sign that he wanted to stop for a long time whenever he leaned against a wall. The second time I saw him do it I got wild. He seemed to be settling himself forever. I pulled him by the coat and trousers, but, unlike Mother who, if you were too persistent, got into a wax and said: "Larry, if you don’t behave yourself, I’ll give you a good slap," Father had an extraordinary capacity for amiable inattention. I sized him up and wondered would I cry, but he seemed to be too remote to be annoyed even by that. Really, it was like going for a walk with a mountain! He either ignored the wrenching and pummeling entirely, or else glanced down with a grin of amusement from his peak. I had never met anyone so absorbed in himself as he seemed.
At teatime, "talking to Daddy" began again, complicated this time by the fact that he had an evening paper, and every few minutes he put it down and told Mother something new out of it. I felt this was foul play. Man for man, I was prepared to compete with him any time for Mother’s attention, but when he had it all made up for him by other people it left me no chance. Several times I tried to change the subject without success.
"You must be quiet while Daddy is reading, Larry," Mother said impatiently.
It was clear that she either genuinely liked talking to Father better than talking to me, or else that he had some terrible hold on her which made her afraid to admit the truth.
"Mummy," I said that night when she was tucking me up, "do you think if I prayed hard God would send Daddy back to the war?"
She seemed to think about that for a moment.
"No, dear," she said with a smile. "I don’t think He would."
"Why wouldn’t He, Mummy?"
"Because there isn’t a war any longer, dear."
"But, Mummy, couldn’t God make another war, if He liked?"
"He wouldn’t like to, dear. It’s not God who makes wars, but bad people."
"Oh!" I said. I was disappointed about that. I began to think that God wasn’t quite what He was cracked up to be.
Next morning I woke at my usual hour, feeling like a bottle of champagne. I put out my feet and invented a long conversation in which Mrs. Right talked of the trouble she had with her own father till she put him in the Home. I didn’t quite know what the Home was but it sounded the right place for Father. Then I got my chair and stuck my head out of the attic window. Dawn was just breaking, with a guilty air that made me feel I had caught it in the act. My head bursting with stories and schemes, I stumbled in next door, and in the half-darkness scrambled into the big bed. There was no room at Mother’s side so I had to get between her and Father. For the time being I had forgotten about him, and for several minutes I sat bolt upright, racking my brains to know what I could do with him. He was taking up more than his fair share of the bed, and I couldn’t get comfortable, so I gave him several kicks that made him grunt and stretch. He made room all right, though. Mother waked and felt for me. I settled back comfortably in the warmth of the bed with my thumb in my mouth.
"Mummy!" I hummed, loudly and contentedly.
"Sssh! dear," she whispered. "Don’t wake Daddy!"
This was a new development, which threatened to be even more serious than "talking to Daddy." Life without my early-morning conferences was unthinkable.
"Why?" I asked severely.
"Because poor Daddy is tired." This seemed to me a quite inadequate reason, and I was sickened by the sentimentality of her "poor Daddy." I never liked that sort of gush; it always struck me as insincere.
"Oh!" I said lightly. Then in my most winning tone: "Do you know where I want to go with you today, Mummy?"
"No, dear," she sighed.
"I want to go down the Glen and fish for thornybacks with my new net, and then I want to go out to the Fox and Hounds, and –"
"Don’t-wake-Daddy!" she hissed angrily, clapping her hand across my mouth.
But it was too late. He was awake, or nearly so. He grunted and reached for the matches. Then he stared incr
0/5000
ฉันเอดิเพิสพ่อกองทัพทั้งหมดที่ผ่านสงคราม – สงคราม ผมหมายถึง – นั้น อายุ 5 ฉันไม่เคยเห็นของเขา และสิ่งที่ฉันเห็นไม่ต้องกังวลฉัน บางครั้งตื่น และมีตัวเลขขนาดใหญ่ใน khaki ลงทุกทีที่ฉันได้จัดเตรียมการ บางครั้งในตอนเช้า ที่ผมได้ยิน slamming ประตูด้านหน้าและ clatter ของรองเท้า nailed ลง cobbles ของช่องทาง เหล่านี้มีทางเข้าและออกจากพ่อ เช่นซานตาคลอส เขามา และก็หายไปอย่างลึกลับในความเป็นจริง แต่เสียดายเขาชม ว่ามันเป็นการบีบอึดอัดระหว่างแม่และเขาเมื่อฉันมีเตียงขนาดใหญ่ในช่วงเช้า เขารมควัน ซึ่งให้เขากลิ่นควร และ shaved การดำเนินงานน่าสนใจน่าตกใจ ทุกครั้งที่เขาออกจากทางของที่ระลึกรถถังจำลองและมีด Gurkha กับจับทำ กรณีกระสุน helmets เยอรมัน และหมวก และไม้ปุ่ม และอุปกรณ์ทางทหาร – รอบคอบ stowed เก็บในกล่องยาวบนตู้เสื้อผ้า ในกรณีที่พวกเขาเคยมาทุก มีบิตของ magpie เกี่ยวกับพ่อ เขาคาดว่าทุกอย่างพร้อมให้บริการ เมื่อเขาเปิด แม่ให้ฉันรับกับ และคุ้ยผ่านสมบัติของเขา เธอไม่ดูเหมือนคิดมากดังนั้นพวกเขาได้สงครามมีรอบระยะเวลาเงียบสงบที่สุดของชีวิต หน้าต่างของตะวันออกเฉียงใต้ประสบถังห้องใต้หลังคาของฉัน แม่ของฉันมี curtained แต่ที่มีผลขนาดเล็ก ฉันเสมอตื่นแสงแรก และ ทั้งหมดรับผิดชอบของวันก่อนหน้าหลอม ความรู้สึกตัวเองมากกว่าเช่นดวงอาทิตย์ พร้อม illumine และสิ่งมีชีวิต ชีวิตไม่เคยดูเหมือนเพื่อให้ง่าย และชัดเจน และเต็มไปได้แล้ว ผมใส่เท้าของฉันออกอย่างเสื้อผ้า – ฉันเรียกนางซ้ายและขวานาง – และคิดค้นสถานการณ์อย่างมากสำหรับพวกเขาซึ่งพวกเขากล่าวถึงปัญหาของวัน น้อยนางขวาไม่ได้ เธอนิยมมาก แต่ฉันไม่ได้ควบคุมเดียวกันของนางซ้าย เพื่อเธอส่วนใหญ่พึงพอใจตัวเองกับ nodding ข้อตกลงพวกเขากล่าวว่าแม่ และฉันควรทำในช่วงวัน ว่าซานตาคลอสจะให้เพื่อนสำหรับคริสต์มาส และอะไรตามขั้นตอนที่ควรนำมาเพิ่มสีสันให้บ้าน มีเป็นเรื่องที่เล็กน้อยของเด็ก ตัวอย่าง แม่และฉันอาจไม่ยอมรับว่า เราคือบ้านเฉพาะในระเบียงไม่มีบุตร และแม่กล่าวว่า เราไม่จ่ายหนึ่งจนพ่อกลับมาจากสงคราม เพราะทุน 17 และหกที่แสดงให้เห็นว่าอย่างเธอ Geneys ค่ามีทารก และทุกคนรู้ว่า พวกเขาไม่สามารถจ่าย seventeen และหก ก็คงเด็กราคาประหยัด และแม่ต้องการสิ่งที่ดี แต่ฉันรู้สึกว่า เธอพิเศษเกินไป เด็กของ Geneys จะมีแล้วเราดีมีจ่ายแผนของฉันสำหรับวัน ฉันมีค่า ใส่กับภายใต้หน้าต่างถังห้องใต้หลังคา และยกเฟรมสูงพอที่จะยื่นหัวของฉัน หน้าต่างมองไปเห็นสวนด้านหน้าของระเบียงด้านหลังของเรา และนอกเหนือจากนี้ ก็มองผ่านหุบเขาลึกไปสูง สีแดงอิฐบ้านระเบียงขึ้นเนินเขาตรงข้าม ซึ่งทั้งหมดยังคงอยู่ในเงา ในขณะที่ด้านของหุบเขาของเราได้ทั้งหมดสว่างขึ้น แต่ก็ มีเงายาวนานแปลกที่ทำให้พวกเขาดูเหมือนคุ้นเคย แข็ง และทาสีหลังจากที่ ฉันเดินเข้าไปในห้องแม่ แล้วปีนขึ้นเตียงใหญ่ เธอตื่น และเริ่มบอกเธอโครงร่างของฉัน โดยขณะนี้ แม้ว่าฉันไม่เคยดูเหมือนจะได้สังเกตเห็นมัน ผมดึกดำบรรพ์ใน nightshirt ของฉัน และ thawed ตามที่ผมพูดถึง น้ำแข็งสุดท้ายที่หลอม ฉันตกหลับข้างเธอ และตื่นอีกครั้งเมื่อผมได้ยินเธอด้านล่างในห้องครัว ทำอาหารเช้าหลังอาหารเช้า เราก็เข้าเมือง ได้ยินเซนต์ออกัสทีนส์ และกล่าวคำอธิษฐานสำหรับพ่อ และแหล่งช็อปปิ้งไม่ได้ ถ้าตอนบ่ายดี เราจะไปเดินเล่นในประเทศหรือไปแม่เพื่อนดีในคอนแวนต์ แม่เซนต์โดมินิ แม่มีพวกเขาอธิษฐานทั้งหมดสำหรับพ่อ และทุกคืน ไปนอน ถามพระเจ้าส่งเขากลับปลอดภัยจากสงครามกับเรา น้อย แน่นอน ผมทราบผมได้อธิษฐานสำหรับเช้าวันหนึ่ง ผมเป็นเตียงขนาดใหญ่ และมี นั่นเอง พ่ออย่างซานตาคลอสเขาปกติ แต่ภายหลัง แทนเครื่องแบบ เขาสวมชุดสีฟ้าส่วนของเขา และแม่ดิฉันว่าเป็นอะไร ผมเห็นอะไรชอบเกี่ยวกับ เนื่อง จาก ไม่เหมือน พ่อน่าสนใจน้อยทั้งหมด แต่เธอเท่านั้นลำ และอธิบายว่า มีการตอบคำอธิษฐานของเรา และปิด ไปจำนวนมากเพื่อขอบคุณพระเจ้าที่มีนำพ่อที่บ้านอย่างปลอดภัยประชดมัน วันนั้นมากเมื่อเขามาในเย็นเขาเอารองเท้าของเขาออก และสวมรองเท้าแตะของเขา donned สกปรกเก่าหมวกเขาสวมเกี่ยวกับบ้านจะจาก colds ข้ามขา และเริ่มที่จะคุยกับแม่ คันกังวลใกล้ ธรรมชาติ ฉัน disliked เธอดูกังวล เนื่องจากมันทำลายลักษณะดีของเธอ เพื่อขัดจังหวะเขา"เพียงครู่ Larry " เธอบอกเบา ๆ เพียง เธอพูดเมื่อเรามีผู้เยี่ยมชมน่าเบื่อ ดังนั้นฉันแนบความสำคัญไม่ได้ และพูดไปในได้"ปิดปาก Larry ! " เธอกล่าวว่า impatiently "ไม่คุณได้ยินฉันพูดกับพ่อ"นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินคำเหล่านั้นดคิล "พูดกับพ่อ" และฉันไม่สามารถช่วยให้ความรู้สึกที่ว่านี้มีว่าพระเจ้าตอบคำอธิษฐาน เขาไม่ไปมากสดับตรับฟัง"เหตุคุณพูดกับพ่อ" ถามด้วยเป็นดีการแสดงของท่านเท่าที่ผมสามารถรวบ"เนื่องจากพ่อและมีธุรกิจเพื่อหารือเกี่ยวกับ เดี๋ยวนี้ อย่าขัดจังหวะอีก"ในช่วงบ่าย ขอ มารดาบิดาเอาฉันเดินเล่น เวลานี้เราเดินเข้าไปในเมืองแทนที่จะออกในประเทศ และฉันคิดว่า ในตอนแรก วิธีในเชิงบวกของฉันปกติ ที่ อาจเป็นการปรับปรุง มันเป็นอะไรของการเรียงลำดับ พ่อและผมมีความเข้าใจที่แตกต่างของเดินเล่นในเมือง เขาสนใจไม่เหมาะสมในชอปปิ้ง เรือ ม้า และสิ่งเดียวที่ดูเหมือนจะสำราญเขาพูดกับเฟลโล่ส์เก่าเป็นตัวเอง เมื่ออยากจะหยุด เพียงแค่เขาบน ลากผมด้านหลัง ด้วยมือ เมื่อเขาต้องการที่จะหยุด ฉันไม่มีทางเลือกทำอย่างเดียว สังเกตเห็นว่า มันดูเหมือนจะเป็นสัญญาณที่จะต้องหยุดเป็นเวลานานเมื่อเขาพิงกับกำแพง ครั้งที่สองที่ผมเห็นเขาทำผมป่า เขาดูเหมือนจะจ่ายเองตลอด ผมดึงเขา ด้วยเสื้อและกางเกง แต่ ไม่ เหมือนแม่ที่ ได้เป็นขี้ผึ้งเป็นก็เกินไปแบบถาวร และกล่าวว่า: "Larry ถ้าคุณไม่ทำด้วยตัวเอง ฉันจะให้เปอร์สดี พ่อมีมีความสามารถพิเศษ inattention น่ารัก ๆ ขนาดเขาค่า และสงสัยว่า ฉันจะร้องไห้ แต่เขาดูเหมือนจะไกลเกินไปจะรำคาญ โดยที่ จริง ๆ มันก็อยากไปเดินเล่นกับเขา เขาอาจละเว้นการสะเทือนและ pummeling ทั้งหมด หรือ อื่น ๆ glanced ลงกับรอบ ๆ ไร้ของสนุกจากยอดเขา ฉันมีไม่เคยพบใครดูดซึมดังนั้นในตัวเอง ตามดูที่สกิต "พูดกับพ่อ" เริ่มอีก ซับซ้อนครั้งนี้ความจริงที่ว่า เขามีกระดาษเย็น และทุกสองสามนาทีเขาวางมันลง และบอกแม่สิ่งใหม่จากนั้น รู้สึกว่า นี่คือการเล่นสกปรก ชายสำหรับชาย ได้เตรียมพร้อมที่จะแข่งขันกับเขาตลอดเวลาสำหรับความสนใจของแม่ แต่เมื่อเขามีมันทั้งหมดที่ทำ ขึ้นสำหรับคนอื่น ๆ เขา ซ้ายฉันโอกาสไม่ หลายครั้งที่ฉันพยายามจะเปลี่ยนเรื่องไม่ประสบความสำเร็จ"คุณต้องเงียบในขณะที่พ่อกำลังอ่าน แลร์รี แม่ว่า impatientlyเป็นชัดเจนว่า เธอจะจริงใจชอบพูดให้พ่อดีกว่าพูดกับฉัน หรือ อื่น ๆ ว่า เขาค้างน่ากลัวบางอย่างของเธอที่ทำให้เธอกลัวที่จะยอมรับความจริง"มัมมี่ ฉันว่า คืนนั้นเมื่อเธอถูก tucking ฉัน "คุณคิดว่า ถ้า ฉันอธิษฐานพระเจ้ายากจะส่งพ่อไปสงคราม"เธอดูเหมือนจะคิดว่า ช่วง"ไม่มี รัก, " เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้ม "ฉันไม่คิดว่า เขาจะ""ทำไมจะไม่เขา มัมมี่""เนื่องจากไม่มีสงครามใด ๆ อีกต่อไป รัก""แต่ มัมมี่ ไม่สามารถพระเจ้าสงครามอื่น ถ้าเขาชอบหรือไม่""ไม่ชอบ รักการ ไม่ใช่พระเจ้าที่ทำให้สงคราม แต่คนไม่ดี ""โอ้" ฉันเคยพูด ผมหวังว่า เริ่มคิดว่า พระเจ้าไม่ได้มากอะไรเขาได้แตกค่าจะเช้าวันถัดไปตื่นที่ชั่วโมงปกติของฉัน ความรู้สึกเช่นขวดแชมเปญ นำออกจากเท้าของฉัน และคิดค้นการสนทนายาวขวานางพูดคุยปัญหาที่เธอมีกับพ่อของเธอเองจนเธอได้เขาในบ้านของ ผมค่อนข้างไม่ทราบบ้านถูก แต่มันแต่เพียงแห่งเหมาะสำหรับพ่อ แล้วผมมีเก้าอี้ของฉัน และติดหัวของฉันออกจากหน้าต่างถังห้องใต้หลังคา รุ่งอรุณไม่เพียงทำลาย กับอากาศผิดที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันได้ติดอยู่ในบัญญัติ หัวของฉันกับเรื่องราวและแผนงาน ฉัน stumbled ในประตูถัดไป และ ในที่ มืดครึ่งที่แปลงเป็นเตียงใหญ่ มีห้องพักด้านมารดาเพื่อผมจะได้รับระหว่างเธอ และพ่อ เวลาฉันลืมเกี่ยวกับเขา และ สำหรับหลายนาทีฉันนั่งตรงน๊อต ดึงสมองของฉันรู้ว่าฉันสามารถทำอะไรกับเขา เขาถูกนำขึ้นมากกว่าหุ้นยุติธรรมของเขาเตียง และไม่ได้รับความสะดวกสบาย เพื่อฉันให้เขาเตะหลายที่ทำให้เขา grunt และยืด เขาได้ห้อง แม้ว่า แม่ waked และรู้สึกว่าสำหรับฉัน ฉันตัดสินกลับสบายความอบอุ่นของนอนด้วยนิ้วหัวแม่มือของฉันในปากของฉัน"มัมมี่" ฉัน hummed, contentedly และดังนั้น" Sssh ! รัก, " เธอกระซิบ "อย่าปลุกพ่อ"นี้เป็นการพัฒนาใหม่ ซึ่งถูกคุกคามให้ร้ายแรงยิ่งกว่า "พูดกับพ่อ" Unthinkable ชีวิต โดยไม่มีการประชุมช่วงเช้าของฉันได้"ทำไม" ผมถามอย่างรุนแรง"เนื่องจากพ่อไม่ดีไม่เหนื่อย" นี้ดูเหมือนฉันเหตุผลค่อนข้างไม่เพียงพอ และฉันถูก sickened โดย sentimentality ของเธอ "จนพ่อ" ไม่ชอบที่จัดเรียงของ gush เสมอหลงฉันเป็น insincere"โอ้" ผมพูดเบา ๆ แล้วในโทนสีที่ชนะมากที่สุดของฉัน: "คุณรู้ที่ฉันต้องการไปกับคุณวันนี้ มัมมี่""ไม่มี รัก, " เธอถอนหายใจ"อยากไปเกล็นและปลา thornybacks กับสุทธิใหม่ของฉัน และฉันต้องหาจิ้งจอกและนายของสุนัข และ – ""อย่าปลุกพ่อ" เธอ hissed angrily ปรบมือเธอมือทั้งปากของฉันแต่มันก็สายเกินไป กำลังตื่น ดังนั้นเกือบ เขา grunted และสำหรับการแข่งขัน แล้ว เขาเริ่ม incr
การแปล กรุณารอสักครู่..
My Oedipus Complex
Father was in the army all through the war – the first war, I mean – so, up to the age of five, I never saw much of him, and what I saw did not worry me. Sometimes I woke and there was a big figure in khaki peering down at me in the candlelight. Sometimes in the early morning I heard the slamming of the front door and the clatter of nailed boots down the cobbles of the lane. These were Father’s entrances and exits. Like Santa Claus he came and went mysteriously.
In fact, I rather liked his visits, though it was an uncomfortable squeeze between Mother and him when I got into the big bed in the early morning. He smoked, which gave him a pleasant musty smell, and shaved, an operation of astounding interest. Each time he left a trail of souvenirs – model tanks and Gurkha knives with handles made of bullet cases, and German helmets and cap badges and button sticks, and all sorts of military equipment – carefully stowed away in a long box on top of the wardrobe, in case they ever came in handy. There was a bit of the magpie about Father; he expected everything to come in handy. When his back was turned, Mother let me get a chair and rummage through his treasures. She didn’t seem to think so highly of them as he did.
The war was the most peaceful period of my life. The window of my attic faced southeast. My mother had curtained it, but that had small effect. I always woke with the first light and, with all the responsibilities of the previous day melted, feeling myself rather like the sun, ready to illumine and rejoice. Life never seemed so simple and clear and full of possibilities as then. I put my feet out from under the clothes – I called them Mrs. Left and Mrs. Right – and invented dramatic situations for them in which they discussed the problems of the day. At least Mrs. Right did; she was very demonstrative, but I hadn’t the same control of Mrs. Left, so she mostly contented herself with nodding agreement.
They discussed what Mother and I should do during the day, what Santa Claus should give a fellow for Christmas, and what steps should be taken to brighten the home. There was that little matter of the baby, for instance. Mother and I could never agree about that. Ours was the only house in the terrace without a new baby, and Mother said we couldn’t afford one till Father came back from the war because they cost seventeen and six.
That showed how simple she was. The Geneys up the road had a baby, and everyone knew they couldn’t afford seventeen and six. It was probably a cheap baby, and Mother wanted something really good, but I felt she was too exclusive. The Geneys’ baby would have done us fine.
Having settled my plans for the day, I got up, put a chair under the attic window, and lifted the frame high enough to stick out my head. The window overlooked the front gardens of the terrace behind ours, and beyond these it looked over a deep valley to the tall, red brick houses terraced up the opposite hillside, which were all still in shadow, while those at our side of the valley were all lit up, though with long strange shadows that made them seem unfamiliar; rigid and painted.
After that I went into Mother’s room and climbed into the big bed. She woke and I began to tell her of my schemes. By this time, though I never seemed to have noticed it, I was petrified in my nightshirt, and I thawed as I talked until, the last frost melted, I fell asleep beside her and woke again only when I heard her below in the kitchen, making the breakfast.
After breakfast we went into town; heard Mass at St. Augustine’s and said a prayer for Father, and did the shopping. If the afternoon was fine we either went for a walk in the country or a visit to Mother’s great friend in the convent, Mother Saint Dominic. Mother had them all praying for Father, and every night, going to bed, I asked God to send him back safe from the war to us. Little, indeed, did I know what I was praying for!
One morning, I got into the big bed, and there, sure enough, was Father in his usual Santa Claus manner, but later, instead of uniform, he put on his best blue suit, and Mother was as pleased as anything. I saw nothing to be pleased about, because, out of uniform, Father was altogether less interesting, but she only beamed, and explained that our prayers had been answered, and off we went to Mass to thank God for having brought Father safely home.
The irony of it! That very day when he came in to dinner he took off his boots and put on his slippers, donned the dirty old cap he wore about the house to save him from colds, crossed his legs, and began to talk gravely to Mother, who looked anxious. Naturally, I disliked her looking anxious, because it destroyed her good looks, so I interrupted him.
"Just a moment, Larry!" she said gently. This was only what she said when we had boring visitors, so I attached no importance to it and went on talking.
"Do be quiet, Larry!" she said impatiently. "Don’t you hear me talking to Daddy?"
This was the first time I had heard those ominous words, "talking to Daddy," and I couldn’t help feeling that if this was how God answered prayers, he couldn’t listen to them very attentively.
"Why are you talking to Daddy?" I asked with as great a show of indifference as I could muster.
"Because Daddy and I have business to discuss. Now, don’t interrupt again!"
In the afternoon, at Mother’s request, Father took me for a walk. This time we went into town instead of out in the country, and I thought at first, in my usual optimistic way, that it might be an improvement. It was nothing of the sort. Father and I had quite different notions of a walk in town. He had no proper interest in trams, ships, and horses, and the only thing that seemed to divert him was talking to fellows as old as himself. When I wanted to stop he simply went on, dragging me behind him by the hand; when he wanted to stop I had no alternative but to do the same. I noticed that it seemed to be a sign that he wanted to stop for a long time whenever he leaned against a wall. The second time I saw him do it I got wild. He seemed to be settling himself forever. I pulled him by the coat and trousers, but, unlike Mother who, if you were too persistent, got into a wax and said: "Larry, if you don’t behave yourself, I’ll give you a good slap," Father had an extraordinary capacity for amiable inattention. I sized him up and wondered would I cry, but he seemed to be too remote to be annoyed even by that. Really, it was like going for a walk with a mountain! He either ignored the wrenching and pummeling entirely, or else glanced down with a grin of amusement from his peak. I had never met anyone so absorbed in himself as he seemed.
At teatime, "talking to Daddy" began again, complicated this time by the fact that he had an evening paper, and every few minutes he put it down and told Mother something new out of it. I felt this was foul play. Man for man, I was prepared to compete with him any time for Mother’s attention, but when he had it all made up for him by other people it left me no chance. Several times I tried to change the subject without success.
"You must be quiet while Daddy is reading, Larry," Mother said impatiently.
It was clear that she either genuinely liked talking to Father better than talking to me, or else that he had some terrible hold on her which made her afraid to admit the truth.
"Mummy," I said that night when she was tucking me up, "do you think if I prayed hard God would send Daddy back to the war?"
She seemed to think about that for a moment.
"No, dear," she said with a smile. "I don’t think He would."
"Why wouldn’t He, Mummy?"
"Because there isn’t a war any longer, dear."
"But, Mummy, couldn’t God make another war, if He liked?"
"He wouldn’t like to, dear. It’s not God who makes wars, but bad people."
"Oh!" I said. I was disappointed about that. I began to think that God wasn’t quite what He was cracked up to be.
Next morning I woke at my usual hour, feeling like a bottle of champagne. I put out my feet and invented a long conversation in which Mrs. Right talked of the trouble she had with her own father till she put him in the Home. I didn’t quite know what the Home was but it sounded the right place for Father. Then I got my chair and stuck my head out of the attic window. Dawn was just breaking, with a guilty air that made me feel I had caught it in the act. My head bursting with stories and schemes, I stumbled in next door, and in the half-darkness scrambled into the big bed. There was no room at Mother’s side so I had to get between her and Father. For the time being I had forgotten about him, and for several minutes I sat bolt upright, racking my brains to know what I could do with him. He was taking up more than his fair share of the bed, and I couldn’t get comfortable, so I gave him several kicks that made him grunt and stretch. He made room all right, though. Mother waked and felt for me. I settled back comfortably in the warmth of the bed with my thumb in my mouth.
"Mummy!" I hummed, loudly and contentedly.
"Sssh! dear," she whispered. "Don’t wake Daddy!"
This was a new development, which threatened to be even more serious than "talking to Daddy." Life without my early-morning conferences was unthinkable.
"Why?" I asked severely.
"Because poor Daddy is tired." This seemed to me a quite inadequate reason, and I was sickened by the sentimentality of her "poor Daddy." I never liked that sort of gush; it always struck me as insincere.
"Oh!" I said lightly. Then in my most winning tone: "Do you know where I want to go with you today, Mummy?"
"No, dear," she sighed.
"I want to go down the Glen and fish for thornybacks with my new net, and then I want to go out to the Fox and Hounds, and –"
"Don’t-wake-Daddy!" she hissed angrily, clapping her hand across my mouth.
But it was too late. He was awake, or nearly so. He grunted and reached for the matches. Then he stared incr
Father was in the army all through the war – the first war, I mean – so, up to the age of five, I never saw much of him, and what I saw did not worry me. Sometimes I woke and there was a big figure in khaki peering down at me in the candlelight. Sometimes in the early morning I heard the slamming of the front door and the clatter of nailed boots down the cobbles of the lane. These were Father’s entrances and exits. Like Santa Claus he came and went mysteriously.
In fact, I rather liked his visits, though it was an uncomfortable squeeze between Mother and him when I got into the big bed in the early morning. He smoked, which gave him a pleasant musty smell, and shaved, an operation of astounding interest. Each time he left a trail of souvenirs – model tanks and Gurkha knives with handles made of bullet cases, and German helmets and cap badges and button sticks, and all sorts of military equipment – carefully stowed away in a long box on top of the wardrobe, in case they ever came in handy. There was a bit of the magpie about Father; he expected everything to come in handy. When his back was turned, Mother let me get a chair and rummage through his treasures. She didn’t seem to think so highly of them as he did.
The war was the most peaceful period of my life. The window of my attic faced southeast. My mother had curtained it, but that had small effect. I always woke with the first light and, with all the responsibilities of the previous day melted, feeling myself rather like the sun, ready to illumine and rejoice. Life never seemed so simple and clear and full of possibilities as then. I put my feet out from under the clothes – I called them Mrs. Left and Mrs. Right – and invented dramatic situations for them in which they discussed the problems of the day. At least Mrs. Right did; she was very demonstrative, but I hadn’t the same control of Mrs. Left, so she mostly contented herself with nodding agreement.
They discussed what Mother and I should do during the day, what Santa Claus should give a fellow for Christmas, and what steps should be taken to brighten the home. There was that little matter of the baby, for instance. Mother and I could never agree about that. Ours was the only house in the terrace without a new baby, and Mother said we couldn’t afford one till Father came back from the war because they cost seventeen and six.
That showed how simple she was. The Geneys up the road had a baby, and everyone knew they couldn’t afford seventeen and six. It was probably a cheap baby, and Mother wanted something really good, but I felt she was too exclusive. The Geneys’ baby would have done us fine.
Having settled my plans for the day, I got up, put a chair under the attic window, and lifted the frame high enough to stick out my head. The window overlooked the front gardens of the terrace behind ours, and beyond these it looked over a deep valley to the tall, red brick houses terraced up the opposite hillside, which were all still in shadow, while those at our side of the valley were all lit up, though with long strange shadows that made them seem unfamiliar; rigid and painted.
After that I went into Mother’s room and climbed into the big bed. She woke and I began to tell her of my schemes. By this time, though I never seemed to have noticed it, I was petrified in my nightshirt, and I thawed as I talked until, the last frost melted, I fell asleep beside her and woke again only when I heard her below in the kitchen, making the breakfast.
After breakfast we went into town; heard Mass at St. Augustine’s and said a prayer for Father, and did the shopping. If the afternoon was fine we either went for a walk in the country or a visit to Mother’s great friend in the convent, Mother Saint Dominic. Mother had them all praying for Father, and every night, going to bed, I asked God to send him back safe from the war to us. Little, indeed, did I know what I was praying for!
One morning, I got into the big bed, and there, sure enough, was Father in his usual Santa Claus manner, but later, instead of uniform, he put on his best blue suit, and Mother was as pleased as anything. I saw nothing to be pleased about, because, out of uniform, Father was altogether less interesting, but she only beamed, and explained that our prayers had been answered, and off we went to Mass to thank God for having brought Father safely home.
The irony of it! That very day when he came in to dinner he took off his boots and put on his slippers, donned the dirty old cap he wore about the house to save him from colds, crossed his legs, and began to talk gravely to Mother, who looked anxious. Naturally, I disliked her looking anxious, because it destroyed her good looks, so I interrupted him.
"Just a moment, Larry!" she said gently. This was only what she said when we had boring visitors, so I attached no importance to it and went on talking.
"Do be quiet, Larry!" she said impatiently. "Don’t you hear me talking to Daddy?"
This was the first time I had heard those ominous words, "talking to Daddy," and I couldn’t help feeling that if this was how God answered prayers, he couldn’t listen to them very attentively.
"Why are you talking to Daddy?" I asked with as great a show of indifference as I could muster.
"Because Daddy and I have business to discuss. Now, don’t interrupt again!"
In the afternoon, at Mother’s request, Father took me for a walk. This time we went into town instead of out in the country, and I thought at first, in my usual optimistic way, that it might be an improvement. It was nothing of the sort. Father and I had quite different notions of a walk in town. He had no proper interest in trams, ships, and horses, and the only thing that seemed to divert him was talking to fellows as old as himself. When I wanted to stop he simply went on, dragging me behind him by the hand; when he wanted to stop I had no alternative but to do the same. I noticed that it seemed to be a sign that he wanted to stop for a long time whenever he leaned against a wall. The second time I saw him do it I got wild. He seemed to be settling himself forever. I pulled him by the coat and trousers, but, unlike Mother who, if you were too persistent, got into a wax and said: "Larry, if you don’t behave yourself, I’ll give you a good slap," Father had an extraordinary capacity for amiable inattention. I sized him up and wondered would I cry, but he seemed to be too remote to be annoyed even by that. Really, it was like going for a walk with a mountain! He either ignored the wrenching and pummeling entirely, or else glanced down with a grin of amusement from his peak. I had never met anyone so absorbed in himself as he seemed.
At teatime, "talking to Daddy" began again, complicated this time by the fact that he had an evening paper, and every few minutes he put it down and told Mother something new out of it. I felt this was foul play. Man for man, I was prepared to compete with him any time for Mother’s attention, but when he had it all made up for him by other people it left me no chance. Several times I tried to change the subject without success.
"You must be quiet while Daddy is reading, Larry," Mother said impatiently.
It was clear that she either genuinely liked talking to Father better than talking to me, or else that he had some terrible hold on her which made her afraid to admit the truth.
"Mummy," I said that night when she was tucking me up, "do you think if I prayed hard God would send Daddy back to the war?"
She seemed to think about that for a moment.
"No, dear," she said with a smile. "I don’t think He would."
"Why wouldn’t He, Mummy?"
"Because there isn’t a war any longer, dear."
"But, Mummy, couldn’t God make another war, if He liked?"
"He wouldn’t like to, dear. It’s not God who makes wars, but bad people."
"Oh!" I said. I was disappointed about that. I began to think that God wasn’t quite what He was cracked up to be.
Next morning I woke at my usual hour, feeling like a bottle of champagne. I put out my feet and invented a long conversation in which Mrs. Right talked of the trouble she had with her own father till she put him in the Home. I didn’t quite know what the Home was but it sounded the right place for Father. Then I got my chair and stuck my head out of the attic window. Dawn was just breaking, with a guilty air that made me feel I had caught it in the act. My head bursting with stories and schemes, I stumbled in next door, and in the half-darkness scrambled into the big bed. There was no room at Mother’s side so I had to get between her and Father. For the time being I had forgotten about him, and for several minutes I sat bolt upright, racking my brains to know what I could do with him. He was taking up more than his fair share of the bed, and I couldn’t get comfortable, so I gave him several kicks that made him grunt and stretch. He made room all right, though. Mother waked and felt for me. I settled back comfortably in the warmth of the bed with my thumb in my mouth.
"Mummy!" I hummed, loudly and contentedly.
"Sssh! dear," she whispered. "Don’t wake Daddy!"
This was a new development, which threatened to be even more serious than "talking to Daddy." Life without my early-morning conferences was unthinkable.
"Why?" I asked severely.
"Because poor Daddy is tired." This seemed to me a quite inadequate reason, and I was sickened by the sentimentality of her "poor Daddy." I never liked that sort of gush; it always struck me as insincere.
"Oh!" I said lightly. Then in my most winning tone: "Do you know where I want to go with you today, Mummy?"
"No, dear," she sighed.
"I want to go down the Glen and fish for thornybacks with my new net, and then I want to go out to the Fox and Hounds, and –"
"Don’t-wake-Daddy!" she hissed angrily, clapping her hand across my mouth.
But it was too late. He was awake, or nearly so. He grunted and reached for the matches. Then he stared incr
การแปล กรุณารอสักครู่..
ของผมปมอีดิปุส
พ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนนี่เป็นทางเข้าและทางออกของพ่อ เหมือนซานตาคลอส เขามาและไปอย่างลึกลับ
ในความเป็นจริง ผมค่อนข้างชอบการเยี่ยมชมของเขา แต่มันก็บีบ อึดอัดระหว่างแม่และเขา เมื่อผมเข้าไปที่เตียงในตอนเช้า เขาสูบบุหรี่ ซึ่งทำให้เขารื่นรมย์เหม็นอับกลิ่น และโกน , การดำเนินงานของผลประโยชน์ที่น่าอัศจรรย์ .แต่ละครั้งที่เขาออกจากเส้นทางของที่ระลึกและโมเดลรถถังและ Gurkha มีดกับมือจับทำจากกรณีกระสุน และหมวกกันน็อคเยอรมัน และป้ายหมวกและ sticks ปุ่ม , และทุกประเภทของอุปกรณ์ทางทหารและระมัดระวัง stowed ออกไปในกล่องยาวด้านบนของตู้เสื้อผ้า ในกรณีที่พวกเขาเคยมาในสะดวก มีบิตของนกกางเขน เกี่ยวกับพ่อ เขาคาดว่าทุกอย่างจะมาในสะดวกเมื่อกลับมาของเขาถูกเปิด แม่เอาเก้าอี้และเขี่ยสมบัติของเขา เธอไม่ได้คิดว่ามากของพวกเขาเป็นเขา
สงครามเป็นช่วงที่สงบที่สุดในชีวิตของฉัน หน้าต่างในห้องใต้หลังคาของฉันเผชิญตะวันออกเฉียงใต้ แม่ของฉันมีม่าน แต่ที่มีผลขนาดเล็ก ฉันมักจะตื่นขึ้นมากับแสงก่อนและมีความรับผิดชอบทั้งหมดของวันก่อนหน้าละลายรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างชอบแสงแดด พร้อมที่จะสาดแสงและเปรมปรีดิ์ ชีวิตที่ไม่เคยดูเหมือนจะง่ายและชัดเจนและเต็มรูปแบบของความเป็นไปได้เป็นแล้ว ฉันวางเท้าของฉันออกมาจากใต้เสื้อผ้า–ฉันเรียกพวกเขาซ้ายและขวา ) และ นางนาง สร้างสถานการณ์ อย่างมากสำหรับพวกเขาที่พวกเขากล่าวถึงปัญหาของวัน อย่างน้อยคุณก็ได้ทำ เธอนิยมมาก ,แต่ผมไม่ได้ควบคุมเดียวกันของนางแล้ว นางเองส่วนใหญ่พึงพอใจกับข้อตกลงพยักหน้า . .
พวกเขากล่าวถึงแม่และฉันควรจะทำในระหว่างวัน แล้วซานตาคลอสควรให้เพื่อนในวันคริสต์มาส และขั้นตอนใดควรเพิ่มสีสันให้บ้าน มีอะไรที่เล็ก ๆน้อย ๆของเด็ก เช่น แม่และผมไม่เคยเห็นด้วยเกี่ยวกับเรื่องนั้นเราเป็นเพียงบ้านในระเบียงโดยไม่มีลูกใหม่ และแม่บอกว่าเราไม่สามารถจ่ายหนึ่ง จนพ่อกลับมาจากสงคราม เพราะต้นทุน 17 และ 6 .
ที่พบวิธีง่าย ๆที่เธอเคยเป็น การ geneys ขึ้นถนนมีลูก และทุกคนรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถเจ็ดและหก มันอาจเป็นเด็กที่ประหยัด และแม่ต้องการบางอย่างที่ดีจริงๆแต่ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นพิเศษด้วย การ geneys ' เด็กจะทำอะไรเราก็ได้ . . .
มีตัดสินแผนของฉันสำหรับวัน ผมลุกขึ้นเอาเก้าอี้ใต้หน้าต่างห้องใต้หลังคา และยกกรอบสูงพอที่จะยื่นออกมาจากหัวของฉัน หน้าต่างมองข้ามสวนด้านหน้าของระเบียงข้างหลังพวกเรา และนอกจากนี้ มันมองผ่านหุบเขาลึกไปยังสูง บ้านก่อด้วยอิฐสีแดงระเบียงขึ้นเนินเขาตรงข้ามซึ่งทั้งหมดยังอยู่ในเงา ในขณะที่ผู้ที่ด้านข้างของหุบเขาทั้งหมดสว่างขึ้น แต่มีเงาแปลก ยาว ทำให้พวกเขาดูเหมือนไม่คุ้นเคย ; แข็งและทาสี
หลังจากนั้นผมเข้าไปในห้องของแม่และปีนลงเตียงขนาดใหญ่ เธอตื่นและเริ่มบอกแผนการของฉัน โดยในเวลานี้ แต่ผมไม่เคยสังเกตเห็นมัน ผมก็เกร็งในชุดนอนของฉันฉันละลายฉันพูดจนน้ำแข็งละลาย สุดท้ายผมก็หลับอยู่ข้าง ๆ และตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงข้างล่างในครัว , ทําอาหารเช้า
หลังจากอาหารเช้า เราเข้าไปในเมือง ; ได้ยินมวลของนักบุญออกัสติน และสวดมนต์ให้คุณพ่อ และทำช้อปปิ้งถ้าบ่ายดีเราต้องไปเดินในประเทศหรือเยี่ยมเพื่อนเยี่ยมแม่ของแม่ในโบสถ์เซนต์โดมินิค แม่ทุกคนภาวนาให้พ่อ และทุกๆคืน เข้านอน ฉันถามพระเจ้าที่จะส่งเค้ากลับ ปลอดภัยจากสงครามกับเรา น้อย จริงๆ แล้ว ผมรู้ว่าผมกำลังภาวนาให้ !
ตอนเช้า ผมก็เป็นเตียงขนาดใหญ่ และมี นั่นเองคือคุณพ่อของเขาปกติซานตาคลอสลักษณะ แต่ต่อมาแทนที่จะเป็นเครื่องแบบที่เขาใส่ชุดสีฟ้าที่ดีที่สุดของเขา และแม่เป็นดีใจอะไร ฉันไม่เห็นอะไร จะพอใจกับ เพราะ นอกเครื่องแบบ พ่อทั้งหมด ไม่น่าสนใจ แต่เธอเพียงลำแสง และอธิบายว่า คำอธิษฐานของเราได้ตอบและปิดเราไปมวลที่จะขอบคุณพระเจ้าสำหรับการมีนำพ่อ
อย่างปลอดภัยที่บ้านประชดของมัน ! วันนั้นเมื่อเขาเข้ามารับประทานอาหาร เขาถอดรองเท้าของเขาและใส่รองเท้าแตะของเค้าสวมหมวกสกปรกเก่าเค้าใส่เรื่องบ้านที่จะช่วยเขาจากการเป็นหวัด ข้ามขาของเขา และเริ่มพูดอย่างเคร่งขรึม กับแม่ ใครดูเป็นกังวล ธรรมชาติ , ฉันก็ไม่ชอบเธอดูกระวนกระวายใจ เพราะมันทำลายที่ดูดีของเธอ ฉันมาขัดจังหวะเขา
" รอสักครู่ ลาร์รี่ ! เธอพูดเบาๆนี่เป็นสิ่งที่เธอกล่าวว่าเมื่อเราเบื่อผู้เยี่ยมชม ดังนั้นผมแนบไม่มีความสำคัญกับมันและไปพูด .
" ทำเงียบ ลาร์รี่ ! เธอกล่าวอย่างหงุดหงิด " เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดกับพ่อ ?
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินคำเหล่านั้นที่เป็นลางไม่ดี " พูดกับพ่อ และช่วยไม่ได้ที่ฉันจะรู้สึกว่า ถ้าเรื่องนี้เป็นวิธีที่พระเจ้าตอบคำอธิษฐาน ที่เขาไม่ได้ฟังมันมาก
อย่างตั้งอกตั้งใจ" ทำไมพูดกับพ่อเหรอ ? " ฉันถามกับเป็นแสดงความเป็นฉันสามารถรวบรวม .
" เพราะพ่อผมมีธุรกิจที่ต้องคุยกันค่ะ ตอนนี้ อย่าขัดจังหวะอีกครั้ง ! "
ในช่วงบ่าย ตามคำขอของแม่ พ่อพาไปเดินเล่น เวลาที่เราเข้าไปในเมืองแทน ในประเทศ และตอนแรกฉันก็คิดในทางที่ดีของฉันปกติ มันอาจจะดีขึ้นมันไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก พ่อและฉันมีความคิดที่แตกต่างกันมากของเดินในเมือง เขาไม่มีความสนใจที่เหมาะสมในรถราง เรือ ม้า และสิ่งเดียวที่ดูเหมือนจะหันเหเขาพูดกับสหายเก่าเท่าอายุตัวเอง เมื่อฉันต้องการที่จะหยุดเขาก็ลากฉันไปที่หลังเขา โดยมือ และเมื่อเขาต้องการที่จะหยุดผมจึงไม่มีทางเลือก แต่ต้องทำแบบเดียวกันผมสังเกตเห็นว่ามันเหมือนเป็นสัญญาณว่า เขาต้องการที่จะหยุดมานาน เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาพิงกับกำแพง ครั้งที่สอง ผมเคยเห็นเขาทำมันฉันได้ป่า เขาดูเหมือนจะจ่ายตัวเองตลอดไป ผมดึงเขาจากเสื้อและกางเกง แต่แตกต่างจากแม่ ซึ่งถ้าคุณดื้อรั้น มีขี้ผึ้งและกล่าวว่า : " แลร์รี่ ถ้าคุณไม่ทำตัวดีๆ ฉันจะให้คุณ ตบดี" คุณพ่อมีความจุพิเศษสำหรับแช่มไม่ตั้งใจ . ก็ขนาดเขาขึ้นและสงสัยว่าผมจะร้องไห้ แต่ดูเหมือนเขาจะรำคาญด้วยรีโมทเป็นแม้ที่ จริงๆ ก็ชอบไปเดินเล่นกับเขา ! เขาไม่สนใจ wrenching และตีทั้งหมด ไม่งั้นชำเลืองมองลงมาด้วยรอยยิ้มของสวนสนุกจากจุดสูงสุดของเขา ผมไม่เคยเจอใครเพื่อให้ดูดซึมในตัวเองว่าเขาดู
ที่ล้างคราบ " คุยกับพ่อ " ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ซับซ้อนในครั้งนี้โดยข้อเท็จจริงที่ว่าเขามีเย็นกระดาษและทุกสองสามนาที เขาวางมันลงและบอกแม่ว่าอะไรใหม่ๆออกมา ฉันคิดว่ามันเล่นสกปรก ชายสำหรับชาย , ผมเตรียมที่จะแข่งขันกับเขา เวลาใด ๆ ให้แม่ฟัง แต่เมื่อเขาได้มันทำให้เขาจากคนอื่นมันทำให้ฉันไม่มีโอกาสหลายครั้งที่ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่องไม่ประสบความสําเร็จ .
" คุณต้องเงียบ ในขณะที่พ่ออ่านแลร์รี่ " แม่พูดอย่างหงุดหงิด .
มันชัดเจนว่าเธอทั้ง ๆชอบคุยกับคุณพ่อดีกว่า พูด กับ ผม หรืออื่น ๆ ที่เขามีไว้แย่เธอทำให้เธอกลัวที่จะยอมรับว่า ความจริง .
" แม่ " ผมพูดในคืนนั้นเมื่อเธอถูก tucking ฉันขึ้นมาคุณคิดว่า " ถ้าฉันอธิษฐานอย่างหนักพระเจ้าจะส่งพ่อกลับสู่สงคราม ? "
ดูเหมือนคิดสักครู่ .
" ไม่นะ " เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม " ผมไม่คิดว่าเขาจะ "
" ทำไมเขาไม่แม่ ? "
" เพราะไม่มีสงครามอีกต่อไป , ที่รัก . "
" แต่แม่ไม่ได้พระเจ้าทำสงครามอีก ถ้าเขาชอบ ?
" เขาไม่ชอบ ที่รัก มันไม่ใช่พระเจ้าที่ทำให้สงคราม แต่คนเลว "
" โอ้ !" ฉันพูด ฉันก็หวังอย่างนั้น ผมเริ่มที่จะคิดว่าพระเจ้าไม่เหมือนสิ่งที่เขาควรจะเป็น
เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นมาในเวลาปกติของผม ความรู้สึกเหมือนขวดแชมเปญ ผมวางเท้าของฉันและคิดค้นนานการสนทนาที่คุณนายถูกพูดถึงปัญหาที่เธอมีกับพ่อของเธอจนเธอวางเขาในบ้านผมไม่ได้ค่อนข้างรู้ว่าบ้านถูกแต่ฟังดูเหมาะกับพ่อ ผมมีเก้าอี้และติดหัวของฉันออกไปจากหน้าต่างห้องใต้หลังคา รุ่งอรุณก็หมดสภาพ กับอากาศที่ทำให้ผมรู้สึกผิด ฉันจับมันในการกระทำ หัวของฉันเต็มไปด้วยเรื่องราวและรูปแบบ ฉัน stumbled ในประตูถัดไป และในส่วนมืด กวนเป็นเตียงขนาดใหญ่ไม่มีห้องที่คุณแม่ผมได้รับระหว่างเธอกับพ่อ สำหรับช่วงเวลาที่ฉันได้ลืมเกี่ยวกับเขา และนานหลายนาที ผมนั่งตรง bolt , คั้นสมองของฉันว่าฉันสามารถทำอะไรกับเขา เขากำลังขึ้น มากกว่าหุ้นยุติธรรมของเขาของเตียง และผมก็ไม่ค่อยสบาย ก็เลยให้เขาเตะหลายที่ทำให้เขาไม่พอใจ และยืด เขาทำห้องก็ได้นะแม่ปลุกและรู้สึกสำหรับฉัน ฉันตัดสินกลับสบายในความอบอุ่นของเตียงด้วยนิ้วหัวแม่มือของฉันในปากของฉัน . . . . . .
" มัมมี่ " ผม hummed , เสียงดัง และสมถะ .
" ชู่ว์ ! ที่รัก " เธอกระซิบ " . ไม่ปลุกพ่อ ! "
นี่เป็นพัฒนาการใหม่ ซึ่งขู่จะร้ายแรงยิ่งกว่า " พูดกับพ่อ . . . " ชีวิตที่ไม่มีประชุมตอนเช้าฉันคิดไม่ถึง .
" ทำไม ? " ฉันถามห้วนๆ
" เพราะพ่อจนเหนื่อย นี้ดูเหมือนว่าฉันมีเหตุผลเพียงพอทีเดียว และผมก็ป่วยด้วยอารมณ์ของพ่อที่น่าสงสารของเธอ " " ฉันไม่ชอบแบบนั้นพรั่งพรู ; มันดูเหมือนไม่จริงใจ .
" โอ้ ! " ฉันพูดเบาๆ แล้วในที่สุดชนะเสียง : " คุณรู้ว่าฉันต้องการที่จะออกไปกับคุณในวันนี้ แม่ ?
" ไม่นะ " เธอถอนใจ
" ผมจะไปลงหุบเขาและปลาสำหรับ thornybacks กับเน็ตใหม่ของฉันและฉันต้องการที่จะออกไปกับสุนัขจิ้งจอก และสุนัขล่าเนื้อ และ ( "
" ก็ 't-wake-daddy ! " เธอ hissed ด้วยความโกรธ , ตบมือมือปิดปากฉัน .
แต่มันสายไปแล้ว เขาตื่นหรือเกือบดังนั้น เขาถอนหายใจ แล้วเอื้อมไปหยิบไม้ขีดไฟ แล้วเขาก็จ้องมอง incr
พ่อเป็นทหารผ่านสงครามและสงครามครั้งแรก ผมหมายถึงช่วยให้ถึงอายุห้า ผมไม่เคยเห็นเขามาก และสิ่งที่ผมเห็น ไม่ได้ห่วงผม บางครั้งฉันตื่นขึ้นมาแล้วมีรูปบิ๊กสีกากี peering ลงในผมในแสงเทียน บางครั้งในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงกระแทกของประตูด้านหน้าและเสียงของตอกรองเท้าลงก้อนถ่านของเลนนี่เป็นทางเข้าและทางออกของพ่อ เหมือนซานตาคลอส เขามาและไปอย่างลึกลับ
ในความเป็นจริง ผมค่อนข้างชอบการเยี่ยมชมของเขา แต่มันก็บีบ อึดอัดระหว่างแม่และเขา เมื่อผมเข้าไปที่เตียงในตอนเช้า เขาสูบบุหรี่ ซึ่งทำให้เขารื่นรมย์เหม็นอับกลิ่น และโกน , การดำเนินงานของผลประโยชน์ที่น่าอัศจรรย์ .แต่ละครั้งที่เขาออกจากเส้นทางของที่ระลึกและโมเดลรถถังและ Gurkha มีดกับมือจับทำจากกรณีกระสุน และหมวกกันน็อคเยอรมัน และป้ายหมวกและ sticks ปุ่ม , และทุกประเภทของอุปกรณ์ทางทหารและระมัดระวัง stowed ออกไปในกล่องยาวด้านบนของตู้เสื้อผ้า ในกรณีที่พวกเขาเคยมาในสะดวก มีบิตของนกกางเขน เกี่ยวกับพ่อ เขาคาดว่าทุกอย่างจะมาในสะดวกเมื่อกลับมาของเขาถูกเปิด แม่เอาเก้าอี้และเขี่ยสมบัติของเขา เธอไม่ได้คิดว่ามากของพวกเขาเป็นเขา
สงครามเป็นช่วงที่สงบที่สุดในชีวิตของฉัน หน้าต่างในห้องใต้หลังคาของฉันเผชิญตะวันออกเฉียงใต้ แม่ของฉันมีม่าน แต่ที่มีผลขนาดเล็ก ฉันมักจะตื่นขึ้นมากับแสงก่อนและมีความรับผิดชอบทั้งหมดของวันก่อนหน้าละลายรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างชอบแสงแดด พร้อมที่จะสาดแสงและเปรมปรีดิ์ ชีวิตที่ไม่เคยดูเหมือนจะง่ายและชัดเจนและเต็มรูปแบบของความเป็นไปได้เป็นแล้ว ฉันวางเท้าของฉันออกมาจากใต้เสื้อผ้า–ฉันเรียกพวกเขาซ้ายและขวา ) และ นางนาง สร้างสถานการณ์ อย่างมากสำหรับพวกเขาที่พวกเขากล่าวถึงปัญหาของวัน อย่างน้อยคุณก็ได้ทำ เธอนิยมมาก ,แต่ผมไม่ได้ควบคุมเดียวกันของนางแล้ว นางเองส่วนใหญ่พึงพอใจกับข้อตกลงพยักหน้า . .
พวกเขากล่าวถึงแม่และฉันควรจะทำในระหว่างวัน แล้วซานตาคลอสควรให้เพื่อนในวันคริสต์มาส และขั้นตอนใดควรเพิ่มสีสันให้บ้าน มีอะไรที่เล็ก ๆน้อย ๆของเด็ก เช่น แม่และผมไม่เคยเห็นด้วยเกี่ยวกับเรื่องนั้นเราเป็นเพียงบ้านในระเบียงโดยไม่มีลูกใหม่ และแม่บอกว่าเราไม่สามารถจ่ายหนึ่ง จนพ่อกลับมาจากสงคราม เพราะต้นทุน 17 และ 6 .
ที่พบวิธีง่าย ๆที่เธอเคยเป็น การ geneys ขึ้นถนนมีลูก และทุกคนรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถเจ็ดและหก มันอาจเป็นเด็กที่ประหยัด และแม่ต้องการบางอย่างที่ดีจริงๆแต่ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นพิเศษด้วย การ geneys ' เด็กจะทำอะไรเราก็ได้ . . .
มีตัดสินแผนของฉันสำหรับวัน ผมลุกขึ้นเอาเก้าอี้ใต้หน้าต่างห้องใต้หลังคา และยกกรอบสูงพอที่จะยื่นออกมาจากหัวของฉัน หน้าต่างมองข้ามสวนด้านหน้าของระเบียงข้างหลังพวกเรา และนอกจากนี้ มันมองผ่านหุบเขาลึกไปยังสูง บ้านก่อด้วยอิฐสีแดงระเบียงขึ้นเนินเขาตรงข้ามซึ่งทั้งหมดยังอยู่ในเงา ในขณะที่ผู้ที่ด้านข้างของหุบเขาทั้งหมดสว่างขึ้น แต่มีเงาแปลก ยาว ทำให้พวกเขาดูเหมือนไม่คุ้นเคย ; แข็งและทาสี
หลังจากนั้นผมเข้าไปในห้องของแม่และปีนลงเตียงขนาดใหญ่ เธอตื่นและเริ่มบอกแผนการของฉัน โดยในเวลานี้ แต่ผมไม่เคยสังเกตเห็นมัน ผมก็เกร็งในชุดนอนของฉันฉันละลายฉันพูดจนน้ำแข็งละลาย สุดท้ายผมก็หลับอยู่ข้าง ๆ และตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงข้างล่างในครัว , ทําอาหารเช้า
หลังจากอาหารเช้า เราเข้าไปในเมือง ; ได้ยินมวลของนักบุญออกัสติน และสวดมนต์ให้คุณพ่อ และทำช้อปปิ้งถ้าบ่ายดีเราต้องไปเดินในประเทศหรือเยี่ยมเพื่อนเยี่ยมแม่ของแม่ในโบสถ์เซนต์โดมินิค แม่ทุกคนภาวนาให้พ่อ และทุกๆคืน เข้านอน ฉันถามพระเจ้าที่จะส่งเค้ากลับ ปลอดภัยจากสงครามกับเรา น้อย จริงๆ แล้ว ผมรู้ว่าผมกำลังภาวนาให้ !
ตอนเช้า ผมก็เป็นเตียงขนาดใหญ่ และมี นั่นเองคือคุณพ่อของเขาปกติซานตาคลอสลักษณะ แต่ต่อมาแทนที่จะเป็นเครื่องแบบที่เขาใส่ชุดสีฟ้าที่ดีที่สุดของเขา และแม่เป็นดีใจอะไร ฉันไม่เห็นอะไร จะพอใจกับ เพราะ นอกเครื่องแบบ พ่อทั้งหมด ไม่น่าสนใจ แต่เธอเพียงลำแสง และอธิบายว่า คำอธิษฐานของเราได้ตอบและปิดเราไปมวลที่จะขอบคุณพระเจ้าสำหรับการมีนำพ่อ
อย่างปลอดภัยที่บ้านประชดของมัน ! วันนั้นเมื่อเขาเข้ามารับประทานอาหาร เขาถอดรองเท้าของเขาและใส่รองเท้าแตะของเค้าสวมหมวกสกปรกเก่าเค้าใส่เรื่องบ้านที่จะช่วยเขาจากการเป็นหวัด ข้ามขาของเขา และเริ่มพูดอย่างเคร่งขรึม กับแม่ ใครดูเป็นกังวล ธรรมชาติ , ฉันก็ไม่ชอบเธอดูกระวนกระวายใจ เพราะมันทำลายที่ดูดีของเธอ ฉันมาขัดจังหวะเขา
" รอสักครู่ ลาร์รี่ ! เธอพูดเบาๆนี่เป็นสิ่งที่เธอกล่าวว่าเมื่อเราเบื่อผู้เยี่ยมชม ดังนั้นผมแนบไม่มีความสำคัญกับมันและไปพูด .
" ทำเงียบ ลาร์รี่ ! เธอกล่าวอย่างหงุดหงิด " เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดกับพ่อ ?
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินคำเหล่านั้นที่เป็นลางไม่ดี " พูดกับพ่อ และช่วยไม่ได้ที่ฉันจะรู้สึกว่า ถ้าเรื่องนี้เป็นวิธีที่พระเจ้าตอบคำอธิษฐาน ที่เขาไม่ได้ฟังมันมาก
อย่างตั้งอกตั้งใจ" ทำไมพูดกับพ่อเหรอ ? " ฉันถามกับเป็นแสดงความเป็นฉันสามารถรวบรวม .
" เพราะพ่อผมมีธุรกิจที่ต้องคุยกันค่ะ ตอนนี้ อย่าขัดจังหวะอีกครั้ง ! "
ในช่วงบ่าย ตามคำขอของแม่ พ่อพาไปเดินเล่น เวลาที่เราเข้าไปในเมืองแทน ในประเทศ และตอนแรกฉันก็คิดในทางที่ดีของฉันปกติ มันอาจจะดีขึ้นมันไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก พ่อและฉันมีความคิดที่แตกต่างกันมากของเดินในเมือง เขาไม่มีความสนใจที่เหมาะสมในรถราง เรือ ม้า และสิ่งเดียวที่ดูเหมือนจะหันเหเขาพูดกับสหายเก่าเท่าอายุตัวเอง เมื่อฉันต้องการที่จะหยุดเขาก็ลากฉันไปที่หลังเขา โดยมือ และเมื่อเขาต้องการที่จะหยุดผมจึงไม่มีทางเลือก แต่ต้องทำแบบเดียวกันผมสังเกตเห็นว่ามันเหมือนเป็นสัญญาณว่า เขาต้องการที่จะหยุดมานาน เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาพิงกับกำแพง ครั้งที่สอง ผมเคยเห็นเขาทำมันฉันได้ป่า เขาดูเหมือนจะจ่ายตัวเองตลอดไป ผมดึงเขาจากเสื้อและกางเกง แต่แตกต่างจากแม่ ซึ่งถ้าคุณดื้อรั้น มีขี้ผึ้งและกล่าวว่า : " แลร์รี่ ถ้าคุณไม่ทำตัวดีๆ ฉันจะให้คุณ ตบดี" คุณพ่อมีความจุพิเศษสำหรับแช่มไม่ตั้งใจ . ก็ขนาดเขาขึ้นและสงสัยว่าผมจะร้องไห้ แต่ดูเหมือนเขาจะรำคาญด้วยรีโมทเป็นแม้ที่ จริงๆ ก็ชอบไปเดินเล่นกับเขา ! เขาไม่สนใจ wrenching และตีทั้งหมด ไม่งั้นชำเลืองมองลงมาด้วยรอยยิ้มของสวนสนุกจากจุดสูงสุดของเขา ผมไม่เคยเจอใครเพื่อให้ดูดซึมในตัวเองว่าเขาดู
ที่ล้างคราบ " คุยกับพ่อ " ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ซับซ้อนในครั้งนี้โดยข้อเท็จจริงที่ว่าเขามีเย็นกระดาษและทุกสองสามนาที เขาวางมันลงและบอกแม่ว่าอะไรใหม่ๆออกมา ฉันคิดว่ามันเล่นสกปรก ชายสำหรับชาย , ผมเตรียมที่จะแข่งขันกับเขา เวลาใด ๆ ให้แม่ฟัง แต่เมื่อเขาได้มันทำให้เขาจากคนอื่นมันทำให้ฉันไม่มีโอกาสหลายครั้งที่ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่องไม่ประสบความสําเร็จ .
" คุณต้องเงียบ ในขณะที่พ่ออ่านแลร์รี่ " แม่พูดอย่างหงุดหงิด .
มันชัดเจนว่าเธอทั้ง ๆชอบคุยกับคุณพ่อดีกว่า พูด กับ ผม หรืออื่น ๆ ที่เขามีไว้แย่เธอทำให้เธอกลัวที่จะยอมรับว่า ความจริง .
" แม่ " ผมพูดในคืนนั้นเมื่อเธอถูก tucking ฉันขึ้นมาคุณคิดว่า " ถ้าฉันอธิษฐานอย่างหนักพระเจ้าจะส่งพ่อกลับสู่สงคราม ? "
ดูเหมือนคิดสักครู่ .
" ไม่นะ " เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม " ผมไม่คิดว่าเขาจะ "
" ทำไมเขาไม่แม่ ? "
" เพราะไม่มีสงครามอีกต่อไป , ที่รัก . "
" แต่แม่ไม่ได้พระเจ้าทำสงครามอีก ถ้าเขาชอบ ?
" เขาไม่ชอบ ที่รัก มันไม่ใช่พระเจ้าที่ทำให้สงคราม แต่คนเลว "
" โอ้ !" ฉันพูด ฉันก็หวังอย่างนั้น ผมเริ่มที่จะคิดว่าพระเจ้าไม่เหมือนสิ่งที่เขาควรจะเป็น
เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นมาในเวลาปกติของผม ความรู้สึกเหมือนขวดแชมเปญ ผมวางเท้าของฉันและคิดค้นนานการสนทนาที่คุณนายถูกพูดถึงปัญหาที่เธอมีกับพ่อของเธอจนเธอวางเขาในบ้านผมไม่ได้ค่อนข้างรู้ว่าบ้านถูกแต่ฟังดูเหมาะกับพ่อ ผมมีเก้าอี้และติดหัวของฉันออกไปจากหน้าต่างห้องใต้หลังคา รุ่งอรุณก็หมดสภาพ กับอากาศที่ทำให้ผมรู้สึกผิด ฉันจับมันในการกระทำ หัวของฉันเต็มไปด้วยเรื่องราวและรูปแบบ ฉัน stumbled ในประตูถัดไป และในส่วนมืด กวนเป็นเตียงขนาดใหญ่ไม่มีห้องที่คุณแม่ผมได้รับระหว่างเธอกับพ่อ สำหรับช่วงเวลาที่ฉันได้ลืมเกี่ยวกับเขา และนานหลายนาที ผมนั่งตรง bolt , คั้นสมองของฉันว่าฉันสามารถทำอะไรกับเขา เขากำลังขึ้น มากกว่าหุ้นยุติธรรมของเขาของเตียง และผมก็ไม่ค่อยสบาย ก็เลยให้เขาเตะหลายที่ทำให้เขาไม่พอใจ และยืด เขาทำห้องก็ได้นะแม่ปลุกและรู้สึกสำหรับฉัน ฉันตัดสินกลับสบายในความอบอุ่นของเตียงด้วยนิ้วหัวแม่มือของฉันในปากของฉัน . . . . . .
" มัมมี่ " ผม hummed , เสียงดัง และสมถะ .
" ชู่ว์ ! ที่รัก " เธอกระซิบ " . ไม่ปลุกพ่อ ! "
นี่เป็นพัฒนาการใหม่ ซึ่งขู่จะร้ายแรงยิ่งกว่า " พูดกับพ่อ . . . " ชีวิตที่ไม่มีประชุมตอนเช้าฉันคิดไม่ถึง .
" ทำไม ? " ฉันถามห้วนๆ
" เพราะพ่อจนเหนื่อย นี้ดูเหมือนว่าฉันมีเหตุผลเพียงพอทีเดียว และผมก็ป่วยด้วยอารมณ์ของพ่อที่น่าสงสารของเธอ " " ฉันไม่ชอบแบบนั้นพรั่งพรู ; มันดูเหมือนไม่จริงใจ .
" โอ้ ! " ฉันพูดเบาๆ แล้วในที่สุดชนะเสียง : " คุณรู้ว่าฉันต้องการที่จะออกไปกับคุณในวันนี้ แม่ ?
" ไม่นะ " เธอถอนใจ
" ผมจะไปลงหุบเขาและปลาสำหรับ thornybacks กับเน็ตใหม่ของฉันและฉันต้องการที่จะออกไปกับสุนัขจิ้งจอก และสุนัขล่าเนื้อ และ ( "
" ก็ 't-wake-daddy ! " เธอ hissed ด้วยความโกรธ , ตบมือมือปิดปากฉัน .
แต่มันสายไปแล้ว เขาตื่นหรือเกือบดังนั้น เขาถอนหายใจ แล้วเอื้อมไปหยิบไม้ขีดไฟ แล้วเขาก็จ้องมอง incr
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Decent
- การเยี่ยมชมสถานที่
- always here
- Utilizes consultation, facilitation, cur
- ฉันไม่เข้าใจ
- - Improved search experience
- you there
- เงินปอนด์
- เธอคิดเหมือนฉันใช่ไหม
- New terrace and good view
- ฉันไม่เก่งภาษา.
- ok still there
- เพราะ
- ฉันต้องไปนอนที่โรงเรียน
- ฉันอยากเที่ยวรอบโลก
- Does regionalism help or hinder multilat
- Watching tv
- รถแบคโฮ
- never mind
- Thanks , that was me as a friend .
- if i come to thailand you will cook for
- Monitoring and Measuring Devices. Where
- ยีราฟ
- คุณไม่ให้เกียรติฉันเลย ฉันบอกให้คุณหยุดพ
