Unfortunately, the more we think ab

Unfortunately, the more we think about food, the more we want to eat it. No, it's not weakness. We are programmed to see food and want to eat it. It's a survival mechanism sewn into our DNA so that we don't starve in times of food scarcity. When food was actually scarce, this ability to eat anytime was probably a lifesaver, but now, everywhere we look food is calling to us saying EAT ME, EAT ME.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อับ มากเราคิดว่า เกี่ยวกับอาหาร ยิ่งเราต้องกิน ไม่ มันไม่ได้อ่อนแอ เรามีโปรแกรมดูอาหาร และต้องการรับประทาน เย็บเป็นดีเอ็นเอของเราเพื่อให้เราไม่อดอาหารขาดแคลนในกลไกอยู่รอดได้ เมื่ออาหารถูกจริงหายาก นี้สามารถกินได้ตลอดเวลาอาจมีการช่วยชีวิตอ แต่ตอนนี้ ทุกเรามองอาหารจะเรียกเราว่า EAT ME, EAT ME.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่น่าเสียดายที่มากกว่าที่เราคิดเกี่ยวกับอาหารที่มากกว่าที่เราต้องการที่จะกินมัน ไม่มีก็ไม่ได้อ่อนแอ เรามีโปรแกรมที่จะเห็นอาหารและต้องการที่จะกินมัน มันเป็นกลไกการอยู่รอดเย็บเป็นดีเอ็นเอของเราเพื่อให้เราไม่อดอาหารในช่วงเวลาของการขาดแคลนอาหาร เมื่ออาหารขาดแคลนจริงความสามารถในการกินได้ตลอดเวลานี้อาจจะช่วยชีวิต แต่ตอนนี้ทุกที่ที่เรามองอาหารจะโทรไปบอกว่าเรากิน ME, EAT ME

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขออภัย ยิ่งเราคิดเกี่ยวกับอาหารมากขึ้นเราต้องการที่จะกินมัน ไม่ ไม่ใช่ความอ่อนแอ เรายังมีโปรแกรมที่จะดูอาหารแล้วอยากกิน มันรอดกลไกที่ซ่อนอยู่ในดีเอ็นเอของเรา เพื่อที่เราจะไม่ต้องอดอาหาร ในช่วงเวลาที่ขาดแคลนอาหาร เมื่ออาหารขาดแคลนจริง ๆ แล้ว ความสามารถนี้จะกินตลอดเวลา อาจจะช่วยชีวิตได้ แต่ตอนนี้ ทุกที่ที่เราดูอาหาร เรียกเราว่า กินเลย กินเลย