I suffered with it, probably never

I suffered with it, probably never will be 100% again as it still tries to creep back, I was lucky enough to get the correct help for it and be given tools to control it and understand emotions that you would usually push down and turn inward... and I know lots of people who do suffer with it who are not as fortunate as I was to have the support I had. People do need to wake up and realize its an illness and not a choice and when you suffer with it the last thing you need is someone looking at you like they pity you or have no respect for you. If you know someone who suffers with it, the best thing to do is listen and try to understand what it feels like to wake up every day feeling like everything is hopeless.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมประสบกับมัน อาจจะไม่ 100% อีกครั้งขณะยังคงพยายามคืบ กลับมาได้รับความช่วยเหลือที่ถูกต้องสำหรับมัน และได้รับเครื่องมือในการควบคุมการใช้ และเข้าใจอารมณ์ที่คุณจะมักจะกดลง และเปิดเข้าด้านใน... และรู้ว่าหลายคนที่ประสบกับเรื่องที่ไม่เป็นโชคดีผมไม่ทำผม ท่านต้องตื่นขึ้น และตระหนักถึงความเจ็บป่วย และไม่เลือก และเมื่อคุณประสบกับมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่คุณต้องเป็นคนมองคุณเหมือนจะสงสารคุณ หรือมีการไม่เคารพคุณ ถ้าคุณรู้จักคนที่ทนทุกข์ทรมานกับมัน วิธีที่ดีที่สุดคือฟัง และพยายามเข้าใจการปลุกทุกวันรู้สึกว่าทุกอย่างมันรู้สึกสิ้นหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมได้รับความเดือดร้อนกับมันอาจจะไม่ 100% อีกครั้งในขณะที่มันยังคงพยายามที่จะคลานกลับผมโชคดีพอที่จะได้รับความช่วยเหลือที่ถูกต้องสำหรับมันและจะได้รับเครื่องมือที่จะควบคุมมันและเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกที่คุณมักจะผลักดันลงและเปิดเข้าด้านใน ... และฉันรู้ว่าผู้คนจำนวนมากที่ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับมันที่ไม่ได้เป็นโชคดีขณะที่ผมกำลังจะมีการสนับสนุนที่ฉันมี คนไม่จำเป็นต้องตื่นขึ้นมาและตระหนักถึงการเจ็บป่วยและไม่ได้เลือกและเมื่อคุณประสบกับมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่คุณต้องเป็นคนที่กำลังมองหาที่คุณชอบพวกเขาสงสารคุณหรือมีความเคารพสำหรับคุณ หากคุณรู้จักใครที่ทนทุกข์ทรมานกับมันสิ่งที่ดีที่สุดที่จะทำคือการฟังและพยายามที่จะเข้าใจสิ่งที่มันรู้สึกเหมือนจะตื่นขึ้นมาทุกวันรู้สึกเหมือนทุกอย่างสิ้นหวัง