1Hester Prynne’s ShameOn that June

1

Hester Prynne’s Shame

On that June morning, in the middle years of the seventeenth century, the prison in Boston was still a new building. But it already looked old, and was a dark, ugly place, surrounded by rough grass. The only thing of beauty was a wild rose growing by the door, and its bright, sweet-smelling flowers seemed to smile kindly at the poor prisoners who went into that place, and at those who came and at those who came out to their death.
A crowd op people waited in Prison Lane. The men all had beards, and wore sad-coloured clothes and tall grey hats. There were women, too, in the crowd, and all eyes watched the heavy wooden doors of the prison. There was no mercy in the faces, and the woman seemed to take a special interest in what was going to happen. They were country women, and the bright morning sun shone down on strong shoulders and wide skirts, and on round, red faces. Many of them had been born in England, and had crossed the sea twenty years before, with the first families who came to build the town of Boston in New England. They brought the customs and religion of old England with them - and also the loud voices and strong opinions of Englishwomen of those times.
‘It would be better,’ said one hard-faced woman of fifty, ‘if we good, sensible, church –going women could judge this Hester Prynne. And would we give her the same light punishment that the magistrates give her? No!’
‘People say,’ said another woman, ‘that Mr Dimmesdale, her priest, is deeply saddened by the shame that this woman has brought on his church.’
‘The magistrates are too merciful,’ said a third woman. ‘They should burn the letter into her forehead with hot metal, not put it on the front of her dress!’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1

อัปยศ Hester Prynne

เมื่อเช้าที่มิถุนายน ปีกลางศตวรรษ seventeenth คุกในบอสตันถูกยังสร้างใหม่ แต่มันแล้วดูเก่า มืด น่าเกลียด ล้อมรอบ ด้วยหญ้าหยาบ สิ่งเดียวของความงามคือ เป็นป่ากุหลาบเจริญเติบโต โดยประตู และดูเหมือนดอกไม้สดใส หอมหวานยิ้มกรุณาที่นักโทษดีที่เดินเข้าไปในสถานที่ และ ที่คนที่มา และ ที่คนที่ออกมาจะตายของพวกเขา.
ฝูงชน op คนรอในคุกเลน คนทั้งหมดมีเบียด และสวมหมวกสูงสีเทาและเสื้อผ้าสีเศร้า มีผู้หญิง เกินไป ในฝูงชน และประตูไม้หนักคุกดูตาทั้งหมด มีความเมตตาไม่ในใบหน้า และผู้หญิงดูเหมือนจะสนใจเป็นพิเศษในสิ่งกำลังจะเกิดขึ้น พวกผู้หญิงประเทศ และแสงอาทิตย์ยามเช้าที่สดใส shone ลง บนหัวไหล่แข็งแรงและกว้างกระโปรง และหน้ากลม สีแดง หลายมีการเกิดในอังกฤษ แล้วก็ข้ามทะเลยี่สิบปีก่อน กับครอบครัวแรกที่มาพร้อมกับสร้างเมืองบอสตันในนิวอิงแลนด์ นำประเพณีและศาสนาของอังกฤษเก่ากับพวก เขา - และเสียงดังและความคิดเห็นที่แข็งแกร่งของ Englishwomen ของเวลาที่
'จะดีกว่า กล่าวว่า ผู้หญิงเผชิญยากหนึ่งของห้าสิบ, ' ถ้าเราดี เหมาะสม คริสต จักร – ผู้หญิงสามารถตัดสิน Hester Prynne นี้ไป และเราก็เธอลงโทษแสงเดียว magistrates ให้เธอ ไม่!'
' คนพูด' กล่าวว่า ผู้หญิงอื่น 'ที่นาย Dimmesdale พระสงฆ์ เธอคือลึกโศกเสียใจอีกแล้ว โดยอัปยศที่ผู้หญิงคนนี้ได้มาในคริสตจักรของเขา '
'Magistrates มีเมตตาเกินไป กล่าวว่า ผู้หญิงที่สาม 'พวกเขาควรเขียนจดหมายเข้าไปในหน้าผากของเธอด้วยโลหะร้อน ไม่ใส่ที่ด้านหน้าของเสื้อของเธอ'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1 ความอัปยศของเฮสเตอร์ Prynne ในเช้าวันที่มิถุนายนในปีช่วงกลางของศตวรรษที่สิบเจ็ดคุกในบอสตันยังคงเป็นอาคารใหม่ แต่มันอยู่แล้วดูแก่และเป็นที่มืดน่าเกลียดสถานที่ล้อมรอบด้วยหญ้าหยาบ มีเพียงสิ่งเดียวของความงามเป็นป่าเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นประตูและสดใสของดอกไม้หอมฉุยดูเหมือนจะยิ้มกรุณาที่นักโทษคนยากจนที่เดินเข้าไปในสถานที่ที่และในบรรดาผู้ที่มาและผู้ที่ออกมาไปสู่ความตายของพวกเขา . คนสหกรณ์ฝูงชนรออยู่ในคุกเลน ผู้ชายทุกคนมีเคราและสวมเสื้อผ้าสีเศร้าและหมวกสีเทาสูง มีผู้หญิงอยู่ด้วยในฝูงชนและทุกสายตาเฝ้าดูประตูไม้หนักจากคุก มีความเมตตาในใบหน้าไม่ได้และผู้หญิงที่ดูเหมือนจะน่าสนใจเป็นพิเศษในสิ่งที่จะเกิดขึ้น พวกเขาเป็นผู้หญิงประเทศและดวงอาทิตย์ยามเช้าที่สดใสส่องลงบนไหล่ที่แข็งแกร่งและกระโปรงกว้างและในรอบใบหน้าสีแดง หลายคนได้รับการเกิดในประเทศอังกฤษและได้ข้ามทะเลยี่สิบปีก่อนที่จะมีครอบครัวเป็นครั้งแรกที่เข้ามาสร้างเมืองบอสตันในนิวอิงแลนด์ พวกเขานำศุลกากรและศาสนาเก่าอังกฤษกับพวกเขา - และเสียงดังและความคิดเห็นที่แข็งแกร่งของ Englishwomen ในครั้งนั้นมันจะดีกว่า 'กล่าวว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่ยากหน้าห้าสิบ' ถ้าเราดีเหมาะสมคริสตจักร ผู้หญิงสามารถไปช้ตัดสินนี้เฮสเตอร์ Prynne และเราจะให้เธอลงโทษแสงเดียวกันกับที่ผู้พิพากษาให้เธอ? No! ' 'คนพูดว่า "ผู้หญิงอีกคนหนึ่งกล่าวว่า' ว่านาย Dimmesdale นักบวชเธอรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งจากความอัปยศที่ผู้หญิงคนนี้ได้นำเกี่ยวกับคริสตจักรของเขา. ' 'ผู้พิพากษาที่มีความเมตตาเกินไป' กล่าวว่าผู้หญิงคนที่สาม 'พวกเขาควรจะเขียนจดหมายเข้าไปในหน้าผากของเธอด้วยโลหะร้อนไม่ได้วางไว้ที่ด้านหน้าของชุดของเธอ!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1

เฮสเตอร์พรินน์ยังอาย

ในเดือนมิถุนายนตอนเช้าปีช่วงกลางของศตวรรษที่สิบเจ็ด , คุกในบอสตัน ยังเป็นตึกใหม่ แต่มันดูเก่าและมืด น่าเกลียด ล้อมรอบด้วยต้นหญ้าที่ขรุขระ เรื่องของความงามเป็นกุหลาบป่าขึ้นโดยประตูและสดใส หวานหอมดอกไม้ที่ดูเหมือนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนที่ยากจนนักโทษที่เดินเข้าไปในสถานที่แห่งนั้นและบรรดาผู้ที่มาและผู้มาเสียชีวิต
ฝูงชน OP คนรออยู่ในคุก เลน ผู้ชายที่มีเคราและสวมเสื้อผ้าสีเศร้า และหมวกทรงสูงสีเทา มีผู้หญิงด้วยในฝูงชน และทุกสายตาก็มองดูประตูไม้หนาของคุก ไม่มีความเมตตาในใบหน้า และผู้หญิงที่ดูเหมือนจะสนใจในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นพวกเขาเป็นประเทศผู้หญิงที่สดใส และแดดยามเช้าส่องลงบนบ่าแข็งแรง และกระโปรงกว้างและกลม สีแดง หน้า หลายของพวกเขาได้เกิดในอังกฤษ และมีการข้ามทะเลยี่สิบปีก่อนหน้านี้ กับครอบครัวแรกที่มาสร้างเมืองบอสตันในนิวอิงแลนด์พวกเขานำประเพณีและศาสนาโบราณของประเทศอังกฤษกับพวกเขาและยังเสียงดัง และแรง ความคิดเห็นของ englishwomen ช่วงเวลา
มันน่าจะดีกว่า ' หนึ่งยากเจอผู้หญิงห้าสิบ ถ้าเราดี มีเหตุผล –โบสถ์ไปผู้หญิงจะตัดสินเรื่องนี้ เฮสเตอร์พรินน์ . แล้วเราจะให้เธอเดียวกันลงโทษเบาที่ผู้พิพากษาให้เธอ ไม่ ! '
'people พูด' ผู้หญิง ' ที่คุณ dimmesdale , พระแม่ , ความรู้สึกเศร้าใจจากความอับอายที่ผู้หญิงคนนี้ได้นำคริสตจักรของเขา . '
' ผู้พิพากษามีเมตตาเกินไป ' ผู้หญิง 3 ' พวกเขาควรจะเขียนจดหมายไปที่หน้าผากด้วยโลหะร้อน ไม่ใส่ไว้ในด้านหน้าของเสื้อของเธอ '