Yongguk stood outside the door, pac

Yongguk stood outside the door, pacing back and forth as he waited for his boss and Youngjae to come to their senses. He looked at the watch on his wrist – ten minutes. They had ten more minutes until the bomb went off but he knew they had made up their minds. They wanted to die tonight, together. He silently cursed before dropping his gun onto the floor. This was it, this was really ing it. The man walked towards the front door, carefully unlocking it and putting his hands up. “Don't shoot.” He said loudly as he stepped out from the building. His lips formed a little 'o' when he realized just how many police men there were – the place was completely surrounded. “Y'all ain't ing around, huh?” He muttered as policemen charged at him before slamming him into the door.

“This place is about to blow any minute now.” Yongguk said as they handcuffed him. “So, my recommendation is moving back some unless you're fine with blowing up too or being hit with flying debris, then by all means-”


“Put him into the highest security vehicle we have.” Yongguk looked towards the man who'd just spoken, it only taking him a moment to realize who he was. Youngjae's father. “I want everyone to step back.” And then he felt himself being forced to walk away.


“But, Youngjae's in there!”


“I can't risk it.” Mr. Yoo said, his expression cold and blank. “I can't risk these men.”


“But, he's your son!” Himchan screamed, grabbing Youngjae's father by his clothing. “He's your ing son!”


“Dad, you can't just leave Youngjae in there-”


And then Himchan took off, heading straight for the building, the teen following him. They screamed and kicked, thrashing as they tried to break free from the men who grabbed them, holding them firmly so there was no way to escape. “Let me ing go!” Himchan screamed, over and over, Junhong's sobs mixing in with his screams as they were pulled farther and farther away.


No, no, no -


“Youngjae, Youngjae, Youngjae-” Junhong sobbed, finally giving up trying to break free.


Mr. Yoo stared blankly at the building ahead, his hands curled into tight fists. There was nothing he could do, he told himself. He couldn't risk the lives of hundreds of men for one man, even if it was his own son. There was simply nothing he could do. He could hear the panicked voices of people around him, Himchan's screams and threats, Junhong's cries but he felt frozen, numb as he watched and then it happened -


“Youngjae!” Himchan screamed, covering his mouth in horror as he sank to the ground. “No.” He breathed, watching in horror as the building began to rip apart, fire consuming it. “No, no, no-” He tried to stand up but his legs wouldn't allow him.


“He's gone, Himchan-” Junhong sobbed, wrapping his arms around Himchan to keep him from getting up and running towards the building. “He's gone, he's gone-” He kept repeating over and over again but the words just weren't getting through to Himchan.


“No, no, no, he's not.” Himchan violently shook his head, trying to free himself from the teen's arms.


A black cloud covered the building, fire spreading throughout the remaining pieces and Mr. Yoo forced himself to look away. “Get these two somewhere safe.” He said to one of the officers. “I don't care where but they don't need to be here any longer.”


Himchan violently freed himself from Junhong's arms, running towards Mr. Yoo and punching him in the face. “How could you?!” He hissed, his face twisted in pure rage. “You ing monster-” Officers grabbed him again, pulling him away from the man. He kept screaming obscenities at the man, rage taking over him but deep down he knew there wasn't any point. It was too late, it was too ing late.


Youngjae was gone.


Jung Daehyun had won.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Yongguk ยืนอยู่นอกประตู pacing และกลับเป็นเขารอเจ้านายและ Youngjae ของเขามาถึงความรู้สึกของพวกเขา เขาดูที่นาฬิกา บนข้อมือของเขา – 10 นาที มีสิบนาทีจนระเบิดออกไป แต่เขารู้ว่า พวกเขามีขึ้นจิตใจของพวกเขา พวกเขาอยากตายคืนนี้ ร่วมกัน เขาเงียบ ๆ สาปก่อนปล่อยปืนของเขาลงบนพื้น นี่คือ นี้ถูกจริง ๆ กำลังมัน คนเดินไปทางประตูด้านหน้า ปลดล็อคมันอย่างระมัดระวัง และวางมือของเขา "อย่ายิง" เขากล่าวว่า ดังเป็นเขาก้าวออกจากอาคาร ริมฝีปากของเขาเกิดขึ้นเล็กน้อย ' โอเมื่อเขารับรู้เพียงตำรวจกี่คนมีได้ – สถานที่สมบูรณ์ล้อมรอบด้วย "Y'all ain 't กำลังรอบ ฮะ" เขา muttered เป็นตำรวจในพื้นที่คิดว่า ก่อน slamming เขาเข้าประตู

"สถานที่แห่งนี้คือการ พัดนาทีขณะนี้" Yongguk กล่าวว่า ตามที่พวกเขา handcuffed เขา "ดังนั้น คำแนะนำของฉันจะย้ายกลับบางกำลังดีเป่าขึ้นเกินไปหรือถูกตี กับบินเศษ แล้วโดยทั้งหมดหมายความว่า-"


"ใส่เขาลงในรถความปลอดภัยสูงสุดที่เรามี" Yongguk มองไปทางคนมีเพียงพูด มันเพียง การเขาครู่ตระหนักที่เขา พ่อของ Youngjae "อยากให้ทุกคนย้อนกลับ" แล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองถูกบังคับให้เดินด้วย


"แต่ Youngjae ของมี"


"ฉันไม่ความเสี่ยงมันได้" นายอยู่กล่าว นิพจน์ของเขาเย็น และว่างเปล่า "ฉันไม่เสี่ยงคนเหล่านี้"


"แต่ เขาเป็นลูกชายของคุณ" Himchan กรีดร้อง โลภพ่อของ Youngjae โดยเสื้อผ้าของเขา "เขาเป็นลูกชายของคุณ ing"


"พ่อ คุณไม่สามารถปล่อยให้ Youngjae ในมี"


แล้ว Himchan เอาออก หัวตรงสำหรับอาคาร วัยรุ่นที่ตามเขา พวกเขากรีดร้อง และเตะ thrashing ที่พวกเขาพยายามทำลายฟรีจากคน ที่คว้าพวกเขา จับได้อย่างมั่นคงดังนั้นมีวิธีที่จะหลบหนี "ผมกำลังไป! " Himchan กรีดร้อง เล่า ของ Junhong sobs ผสมกับ screams ของเขาจะถูกทำลายอยู่ห่าง และอยู่ห่างออกไป


ไม่ ไม่ ไม่-


"Youngjae, Youngjae, Youngjae-" Junhong sobbed สุดท้าย ก็พยายามทำลายฟรี


นายอยู่จ้องไป blankly ที่อาคารล่วงหน้า มือโค้งเป็นหมัดแน่น เขามีอะไรเขาไม่ บอกตัวเอง เขาไม่สามารถความเสี่ยงชีวิตหลายร้อยคนในคนหนึ่ง แม้ว่ามันเป็นลูกชายของเขาเอง มีเพียงแค่ไม่มีอะไรที่เขาไม่ เขาสามารถได้ยินเสียง panicked คนทั่วเขา screams ของ Himchan และคุกคาม เสียงร้องของ Junhong แต่เขารู้สึก numb แช่แข็งเขาดูแล้ว ก็เกิด ขึ้น-


"Youngjae " Himchan กรีดร้อง ครอบคลุมปากสยองขวัญในขณะที่เขาจมอยู่กับพื้นดิน "หมายเลข" เขาหายใจ ดูในสยองขวัญเป็นอาคารเริ่มฉีกออกจากกัน ไฟใช้ได้ "ไม่ ไม่ ไม่มี "เขาพยายามยืนขึ้น แต่ขาของเขาจะไม่อนุญาตให้เขา


"พนิต Himchan-" Junhong sobbed ตัดแขนของเขารอบ Himchan เพื่อให้เขาลุกขึ้น และทำงานสู่อาคาร "พนิต พนิต-" เขาเก็บซ้ำเล่า แต่คำไม่ได้เดินทางผ่านไป Himchan


"ไม่ ไม่ ไม่ เขาไม่ได้" Himchan โหงจับศีรษะ พยายามที่จะฟรีตัวเองจากแขนของวัยรุ่น


เมฆดำปกคลุมอาคาร ไฟกระจายทั่วทั้งชิ้นส่วนที่เหลือ และนายอยู่บังคับตัวเองให้ดูไป "ได้สองที่ใดปลอดภัย" เขากล่าวว่า เจ้าหน้าที่อย่างใดอย่างหนึ่ง "ฉันไม่สนใจที่แต่พวกเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป"


Himchan โหงรอดตัวจากแผ่นดินของ Junhong ทำงานต่อนาย อยู่และไล่เขาในหน้า "วิธีสามารถคุณ!" เขา hissed ใบหน้าของเขาบิดในความโกรธที่บริสุทธิ์ "คุณกำลังมอนสเตอร์-" เจ้าหน้าที่คว้าเขาอีก ดึงเขาจากผู้ชาย เขายังคงกรีดร้องโดยที่ผู้ชาย ความโกรธมากกว่าเขา แต่ลึกลงเขารู้ตลอดเลย ก็สายเกินไป เกินไปเป็นกำลังสาย


Youngjae หายไป


ชนะ Jung Daehyun.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยงกุกที่ยืนอยู่ด้านนอกประตู เดินกลับไปกลับมา เขารอให้เจ้านายของเขา และ ยองเจ จะมาถึงความรู้สึกของพวกเขา เขามองดูนาฬิกาบนสิบนาที - ข้อมือ พวกเขามีมากกว่าสิบนาทีจนระเบิด แต่เขารู้ว่าพวกเขามีขึ้นจิตใจของพวกเขา เขาอยากจะตายคืนนี้ด้วยกัน เขาเงียบคำสาปก่อนที่จะวางปืนของเขาลงบนพื้น นี่มัน นี่มันจริงๆสำหรับมันเขาเดินไปที่หน้าประตู ค่อยๆปลดมันและใส่มือของเขาขึ้น " อย่ายิง " เขาพูดเสียงดังขณะที่เขาก้าวออกไปจากอาคาร ริมฝีปากของเขาขึ้นเล็กน้อย ' O ' เมื่อเขาตระหนักว่าหลายคน มีตำรวจและสถานที่ที่ถูกล้อม " คุณไม่ได้อิงอยู่แถวนี้หรอ ? " เขาพึมพำขณะที่ตำรวจตั้งข้อหาเขา ก่อนที่จะกระแทกเข้าไปในประตู .

" นี่จะระเบิดอยู่แล้ว " ยงกุกพูดขณะที่พวกเขาใส่กุญแจมือเขา " ดังนั้น คำแนะนำของฉันคือการย้ายกลับ ถ้าคุณสบายดีเป่าเกินไป หรือถูกตี ด้วยเศษบินแล้วโดยทั้งหมดหมายความว่า "

" ใส่เข้าไปในยานพาหนะมีความปลอดภัยสูงสุด " ยงกุกมองไปยังคนที่เพิ่งพูด มันเอาแค่เวลาเค้าจะรู้ว่าใคร เขาเป็น พ่อของยองเจน่ะ" ผมต้องการให้ทุกคนถอยไป " และเขาก็รู้สึกว่าตัวเองถูกบังคับให้เดินออกไป


" แต่ยองแจอยู่ในนั้น ! "

" ผมไม่เสี่ยงดีกว่า " นายยูกล่าว สีหน้าเย็นชาและว่างเปล่า " ผมไม่อยากเสี่ยงกับคนเหล่านี้ . "

" แต่เขาเป็นลูกชายของคุณ " ฮิมชานตะโกนว่า พ่อยองเจก็คว้าเสื้อผ้าของเขา " เขาเป็นลูกชายของคุณไอเอ็นจี ! "

" พ่อ คุณไม่สามารถเพียงแค่ปล่อยให้ยองแจในนั้น - - "


แล้วฮิมชานออกไป มุ่งตรงตึก วัยรุ่นตามเขา พวกเขาร้อง เตะ โบยพวกเขาพยายามที่จะทำลายฟรีจากคนที่จับเขาไว้อย่างแน่นหนา ดังนั้น ไม่มีทางที่จะหนี " ให้ฉันอิงไป " ฮิมชานตะโกนซ้ำไปซ้ำมา เสียงสะอื้นของ จุนฮงผสมด้วยเสียงกรีดร้องของเขาตามที่พวกเขาถูกดึงออกไปไกล


ไม่ , ไม่ , ไม่ -


" ยองยอง - ยอง จุนฮง " สะอื้น ในที่สุดก็ยอมแพ้พยายามที่จะทำลายฟรี


คุณยูจ้องอย่างว่างเปล่า ที่ตึกข้างหน้า มือของเขาขดเป็นหมัดแน่น ไม่มีอะไรที่เขาจะทำ เขาจะบอกเอง เขาไม่เสี่ยงกับชีวิตของหลายร้อยของคนหนึ่งคน ถ้าเป็นลูกชายของเขาเอง มันก็ไม่มีอะไรที่เขาจะทำเขาได้ยินเสียงก็ตกใจเสียงของคนรอบตัวเขา เสียงกรีดร้องของฮิมชานและการข่มขู่ จุนฮงก็ร้องไห้ แต่เขารู้สึกเย็นชาที่เขาดูแล้วมันเกิดขึ้น -


" ยองแจ ! " ฮิมชานร้องปิดปากของเขาในหนังสยองขวัญที่เขาทิ้งตัวลงกับพื้น " ไม่ " เขาเลย ดูในหนังสยองขวัญเป็นอาคารเริ่มฉีกออกจากกัน ไฟ การบริโภคมัน " ไม่ ไม่ไม่ เขาพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ขาของเขาไม่ได้ช่วยให้เขา


" เขาจากไปแล้ว ฮิมชาน " สะอื้น จุนฮง ตัดแขนของเขารอบ ฮิมชานเพื่อไม่ให้เขาได้รับการขึ้นและทำงานในอาคาร " เขาตายแล้ว เขาตายแล้ว " เขาพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่คำพูดก็ไม่ได้ทำให้ฮิมชาน


" ไม่ ไม่ ไม่ เขาไม่ใช่ " ฮิมชานอย่างรุนแรงส่ายหัวพยายามที่จะฟรีตัวเองจากวัยรุ่นแขน


มีเมฆดำปกคลุมอาคารไฟกระจายทั่วชิ้นส่วนที่เหลืออยู่ และนายยู บังคับตัวเองให้มองไปที่อื่น " เอาสองคนนี้ไปอยู่ในที่ปลอดภัย . " เขากล่าวว่า หนึ่งในเจ้าหน้าที่ " ฉันไม่สนหรอก แต่ที่พวกเขาไม่ต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป "


ฮิมชานอย่างปลดปล่อยตัวเองจาก จุนฮงก็แขน วิ่งมาหาคุณยูและชกที่หน้าเขา " คุณทำได้ยังไง ? ! " เขา hissed ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไร้ความรุนแรง " คุณอิงมอนสเตอร์ " ตำรวจจับเขาอีกครั้ง ดึงเขาออกไปจากมนุษย์ เขาเอาแต่ตะโกนด่าที่เขายึดเขา โกรธ แต่ลึกลงไปแล้ว เขารู้ว่ามีไม่ใด ๆจุด มันสายไปแล้ว มันก็อิงสาย


ยองแจก็หายไปแล้ว . . .



จองแดฮยอนชนะ