“A gray area,” he repeated. Then he

“A gray area,” he repeated. Then he went on to remind me that in my case, it wasn’t just that I’d left him, but that someone had seen me do it and stood there and recorded it and called the cops and given them the video.When I first began to process what had happened, I worried that, wrong or right, guilty or innocent, what I’d done, what I’d let happen, would seem abhorrent to anyone I told, that it was the moral equivalent of driving drunk, not evil, maybe, but reckless and stupid. Unfortunately, I’d never been much good at keeping secrets, particularly during periods of stress (my husband once asked if I’d ever kept anything from anyone). And so, as the months passed, I told people, and mostly, I was relieved and surprised by how supportive my friends and family were.

My parents felt the whole case was overblown and that I hadn’t done anything any parent over 50 hadn’t done a hundred times. My husband’s family helped us with the legal costs and put us in touch with friend who was a lawyer and agreed to talk me through the process. As it turned out, a similar thing had happened to his sister, and from what he’d heard it wasn’t uncommon. “These people, I swear, I think they sit in parking lots waiting for this to happen. If only you could put people in jail for being jerks.”

Other friends in whom I confided were equally supportive. One told of an acquaintance who’d had a similar experience. She’d gone to walk the dog around the block while her baby was napping and ended up with a year of weekly visits from DCSF. Another was a high school drama teacher and, after someone observed him fake-pushing a student in the fight scene of a school play rehearsal, put him on paid leave until a social worker could interview him in his home.

And even those friends who’d never had these harrowing experiences had difficulty believing I had really gotten into such big trouble. “I mean,” one friend said, comforting me, “were those like your best five minutes of parenting? No. If you were nominated for parent of the year and they needed a clip, would you submit that one? Probably not. But that doesn’t mean you committed a crime!” Other friends tried to soothe me with stories of their own errors and oversights. Kids forgotten and then found seven grocery aisles over, babies rolling off changing tables when Mom went to answer the phone. And still others tried to make me feel better by reminding me that regardless of what I had done on that single afternoon, most days I was a typical, overprotective, over-anxious, neurotic, independence-stifling, middle-class parent.

Who am I to judge was, to my surprise and relief, the most common response when I told people what had happened, though there were one or two exceptions. When I asked one very close, very dear friend if she thought I’d done something so terribly bad, she answered somberly,“Well, I think you made a bad decision.” That was one extreme. At the other end of the spectrum, a friend who writes and blogs about parenting issues asserted that the whole thing was ridiculous. “Who in the world hasn’t left their kid in the car for a minute while they run a quick errand. I’ve done it!” She grew quiet for a moment, and I thought maybe she was reconsidering this pronouncement. But when she spoke again it was to say, “You know who you need to talk to about this? You need to talk to Lenore Skenazy.”

“A good samaritan,” I said. “They couldn’t have just confronted me directly?”

He laughed again, then grew serious. “Look,” he said. “Here’s how I look at it. I’m glad we live in a world where people are watching out for kids. I’m glad that when someone thinks they’re seeing something wrong take place, they get involved. But in your case, what happened wasn’t malicious. It wasn’t neglectful. It was a temporary lapse in judgment. This is what we need to stress.”

I picture this concerned someone standing beside my car, inches from my child, holding a phone to the window, recording him as he played his game on the iPad. I imagined the person backing away as I came out of the store, watching me return to the car, recording it all, not stopping me, not saying anything, but standing there and dialing 911 as I drove away. Bye now. At this point, almost a year had passed since it happened. I could hear my lawyer shuffling papers. I looked down and saw that my hands were shaking. My hands were shaking, but unlike before, I wasn’t afraid. I was enraged.

“I don’t know,” I said. “It doesn’t sound to me like I committed the crime I’m being charged with. I didn’t render him in need of services. He was fine. Maybe I should plead ‘not guilty,’ go to trial.”

His response was instant and unequivocal. “I don’t think you want to do that. This is going to be handled in juvenile court, and the juvenile courts are notorious for erring on the side of protecting the child.” I can’t remember if he said it or only implied it, but either way, the warning took root. You don’t want to lose your kids over this. It was the first time the idea had skulked out of the darkest, most anxious corners of my mind. My lawyer and I said we’d talk later. I thought I was going to be sick.

I called her, and she was crying. When she’d arrived home from driving us to the airport, there was a police car in her driveway.The juvenile courthouse was a long corridor of windows and leather benches filled with wandering, waiting, quietly agitated families. I went with both my parents and found the courtroom to which I’d been assigned. In the courtroom, I kept my legs and arms crossed to keep them from shaking. My stomach seemed to have its own pulse. But in the end, it all went as we’d hoped it would. My lawyer had persuaded the prosecutor to issue a continuance in the case, and he had agreed not to pursue the charge if, over the course of nine months, I completed 100 hours of community service and attended parenting education. They presented this agreement to the judge, who accepted the proposal, and then it was over, and the next day I flew home, feeling very, very lucky.

The punishment, in some ways, turned out to be a blessing. I was allowed to complete my community service at nonprofits I cared about deeply, and while it made my life a little more hectic, it was overall a positive experience. For the education I worked privately with a social worker who always had great ideas about how to incorporate positive discipline and adopt better strategies for setting limits. The only thing, in fact, that really bothered me during these probationary months was the impact the case had on my son.

At the time of the incident, he never mentioned what had happened, and I assumed that he was unaware, that the best thing would be not to bring it up. But, of course, kids are astute observers and somewhere along the line, he figured it out.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"เป็นพื้นที่สีเทา เขาซ้ำ แล้ว เขาก็จะเตือนว่า ในกรณีของฉัน มันไม่ได้เพียงแค่ว่า ฉันได้ทิ้งเขา แต่ที่คนได้เห็นฉันทำ และยืนมีมัน และเรียกตำรวจ และบันทึกให้วิดีโอเมื่อแรกเริ่ม การประมวลผลได้เกิดขึ้น ฉันกังวล ที่ผิด ขวา มีความผิด หรือบริสุทธิ์ สิ่งที่ฉันได้กระทำ อะไรฉันจะให้เกิดขึ้น ดูเหมือน abhorrent ทุกคน ฉันบอกว่า มันเป็นความแรงเทียบเท่ากับการขับขี่เมา ไม่ ร้าย อาจจะ แต่เสี่ยง และโง่ อับ ฉันไม่เคยได้ดีมากในการรักษาความลับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างรอบระยะเวลาของความเครียด (สามีเคยถามถ้า ฉันได้เคยเก็บอะไรจากใคร) และดังนั้น เป็นเดือนผ่าน ไป ฉันบอกคน และ ส่วนใหญ่ได้ปลดปล่อย และประหลาดใจ โดยการสนับสนุน ของฉันเพื่อนและครอบครัวได้สักหลาดของฉันผู้ปกครองกรณีทั้งหมดถูก overblown และที่ฉันไม่ได้ทำอะไรใด ๆ หลัก 50 กว่าไม่ได้ทำร้อยครั้ง ครอบครัวของสามีช่วยให้เรา มีต้นทุนทางกฎหมาย และทำให้เราติดต่อกับเพื่อนที่เป็นทนายความ และตกลงที่จะพูดคุยฉันผ่านกระบวนการ จะเปิดออก สิ่งที่คล้ายกันมีเกิดขึ้น กับน้อง และว่าเขาได้ยินมันไม่ใช่ "คนเหล่านี้ ฉันสาบาน ฉันคิดว่า พวกเขานั่งในที่จอดรถรอให้ ถ้าเพียงคุณสามารถใส่คนในคุกในไหนๆ"เพื่อนคนอื่น ๆ ที่ผมเปิดเผยสนับสนุนเท่า ๆ กันได้ หนึ่งรู้ความใกล้ชิดที่เคยมีประสบการณ์คล้ายคลึงกัน เธอได้ไปเดินสุนัขรอบช่วงเด็กของเธอนอนนก และสิ้นสุดปีชมรายสัปดาห์จาก DCSF อีกละครครูมัธยม และ หลังจากที่คนสังเกตเขาปลอมดันเรียนในฉากต่อสู้ของทุกอย่างอยู่ที่โรงเรียนเล่น ใส่เขาได้รับค่าจ้างลาจนกว่าสังคมจะสัมภาษณ์เขาในบ้านของเขาและแม้แต่เหล่าเพื่อนที่ไม่เคยมีประสบการณ์เหล่านี้บาดใจมีเชื่อฉันจริง ๆ มีอากาศเป็นปัญหาใหญ่เช่นปัญหา "ผมหมายถึง เพื่อนหนึ่งกล่าวว่า เก่า ฉัน"ถูกที่เช่นนาทีที่ 5 ของคุณดีที่สุดไปหรือไม่ ไม่ใช่ ถ้าคุณได้เสนอหลักของปี และพวกเขาต้องการคลิป คุณจะส่งที่หนึ่ง คงไม่ แต่ไม่ได้หมายความ คุณมุ่งมั่นที่อาชญากรรม" เพื่อน ๆ พยายามปลอบผม ด้วยเรื่องราวของข้อผิดพลาดของตนเองและ oversights เด็กลืมแล้ว พบที่เก็บร้านขายของชำเซเว่นมากกว่า เด็กกลิ้งออกเปลี่ยนตารางเมื่อคุณแม่ไปรับโทรศัพท์ และยังคง ผู้อื่นพยายามทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น โดยเตือนว่า ไม่ว่าสิ่งที่ฉันได้กระทำในตอนบ่ายนั้นเดียว วันส่วนใหญ่ผมหลักทั่วไป overprotective มากกว่ากังวล neurotic ยับยั้งเอกราช ชั้นกลางที่กำลังวิพากษ์ ได้ ฉันประหลาดใจ และบรรเทาทุกข์ การตอบสนองมากที่สุดเมื่อฉันบอกว่า คนอะไรก็เกิดขึ้น แต่มีข้อยกเว้นหนึ่ง หรือสอง เมื่อถามเพื่อนหนึ่งอึก รักมากถ้า เธอคิดว่า ได้ทำอะไรฟ้าเลว เธอตอบ somberly "ดี ฉันคิดว่า คุณทำการตัดสินใจผิดพลาด" ที่เป็นหนึ่งมากขึ้น อีกด้านของคลื่น เพื่อนที่เขียนและบล็อกเกี่ยวกับนี่ปัญหาคนว่า สิ่งที่ทั้งไม่ไร้สาระ "ที่อยู่ในโลกไม่ซ้ายเด็กของพวกเขาในรถชั่วขณะเรียกใช้ธุระด่วน ผมได้ทำมัน" เธอเติบโตเงียบครู่ และฉันคิดว่า บางทีเธอถูก reconsidering แถลงการณ์นี้ แต่เมื่อเธอพูด อีกว่า "คุณรู้ที่คุณต้องการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ได้พูดคุยกับ Lenore Skenazy""การดีมาริ ผมพูด "พวกเขาไม่ได้เพียงเผชิญหน้ากับฉันโดยตรงหรือไม่"เขาหัวเราะอีก แล้วเพิ่มขึ้นอย่างจริงจัง "ดู เขากล่าว "ที่นี่ได้อย่างไรขอดูได้ ดีใจเราอยู่ในโลกที่ดูคนออกสำหรับเด็ก ดีใจว่า เมื่อบุคคลคิดว่า พวกเขากำลังเห็นสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น พวกเขาหลวม แต่ในกรณีของคุณ สิ่งที่เกิดขึ้นไม่เป็นอันตราย มันไม่ได้ละเลย บันทึกการเดินชั่วคราวในคำพิพากษาได้ นี้คือสิ่งที่เราต้องการความเครียด"รูปภาพนี้ความกังวลที่คนยืนข้างรถ นิ้วจากเด็ก กดโทรศัพท์ไปหน้าต่าง บันทึกเขาเป็นเล่นเกมของเขาบน iPad ฉันจินตนาการบุคคลสำรองไป ตามฉันมาจากเก็บ ดูฉันกลับรถ บันทึกทั้งหมด ไม่หยุดฉัน ไม่พูดอะไร แต่ตั้ง และเรียก 911 ฉันขับรถออกไป ลาก่อนตอนนี้ จุดนี้ เกือบปีได้ตั้งแต่มันเกิดขึ้น ฉันสามารถได้ยินทนายของฉันสลับกระดาษ ฉันมองลงไป และเห็นว่า มือของฉันกำลังสั่น มือของฉันกำลังสั่น แต่ไม่เหมือนก่อน ไม่ค่อยกลัว ผมสนั่น"ฉันไม่รู้ ฉันกล่าวว่า "มันไม่เสียงกับฉันเหมือนฉันมุ่งมั่นที่อาชญากรรมที่ผมกำลังจะโดน ผมไม่ได้ทำให้เขาต้องการบริการ กำลังดี บางทีฉันควรยอมรับ 'ไม่ผิด ไปทดลองใช้ "ตอบได้ทันที และ unequivocal "ผมว่า คุณต้องการทำเช่นนั้น นี้จะถูกจัดการในศาลคดีเด็กและเยาวชน และศาลคดีเด็กและเยาวชนซึ่ง erring ด้านของการปกป้องลูก" ไม่สามารถจำถ้า เขากล่าวว่า หรือคำเตือนเอารากเดียวนัย แต่ทั้งสองวิธี คุณไม่ต้องการสูญเสียของเด็กมากกว่านี้ มันเป็นครั้งแรกที่ความคิดมี skulked จากมุมมืดมากที่สุด ส่วนใหญ่กังวลใจของฉัน ทนายของฉันและกล่าวว่า เราจะพูดในภายหลัง ฉันคิดว่า ฉันจะเจ็บไข้ได้ป่วยเรียกว่าเธอ และเธอได้ร้องไห้ เมื่อเธอมาถึงบ้านจากการขับรถเราไปสนามบิน มีรถตำรวจในทางของเธอแล้วเยาวชนทางเดินยาวของ windows และม้านั่งหนังเต็มไป ด้วยหลง รอ เงียบ ๆ นั้นกระตุ้นทำครอบครัว ฉันไปกับพ่อทั้งสอง และพบ courtroom ที่ฉันได้รับมอบหมาย ใน courtroom ฉันเก็บของฉันขาและแขนที่ข้ามไปให้สั่น ท้องของฉันดูเหมือนมีชีพจรของตนเอง แต่ในสุด ทั้งหมดไปเป็นเรามีหวังต้อง ทนายความของฉันได้เกลี้ยกล่อมพนักงานอัยการออกต่อเนื่องในกรณี และเขาได้ตกลงที่ไม่ติดตามค่าธรรมเนียมถ้า ในช่วง 9 เดือน ฉันสมบูรณ์ 100 ชั่วโมงบริการชุมชน และเข้าร่วมการศึกษาไป พวกเขานำเสนอข้อตกลงนี้ให้ผู้พิพากษา ผู้รับข้อเสนอ และก็ผ่าน และในวันถัดไปฉันบินบ้าน สบายมาก มากโชคดีโทษ ในบางวิธี ให้ พร ฉันได้รับอนุญาตให้ทำงานบริการชุมชนของฉันที่ห่วงลึก nonprofits และในขณะที่มันทำให้ชีวิตวุ่นวายน้อย ก็รวมประสบการณ์บวก การศึกษา ผมทำงานเอกชนกับสังคมสงเคราะห์ซึ่งมักจะมีความคิดที่ดีเกี่ยวกับวิธีการรวมวินัยบวก และนำกลยุทธ์ที่ดีกว่าสำหรับการตั้งค่าขีดจำกัด สิ่งเดียว ในความเป็นจริง ที่จริง bothered ฉันในช่วงเดือนเหล่านี้ probationary ผลกระทบกรณีมีลูกได้ในเวลาของปัญหา เขาไม่เคยบอกอะไรก็เกิดขึ้น และสันนิษฐานว่า เป็นที่นี่ ให้สิ่งที่ดีที่สุดจะแนะนำค่า แต่ แน่นอน เด็กมีผู้สังเกตการณ์ astute และบางแห่งตามแนว เขาคิดออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" พื้นที่สีเทา " เขากล่าวซ้ำ แล้วเขาก็จะเตือนว่า ในกรณีของผม ไม่ใช่แค่ว่าผมจะทิ้งเขา แต่คนที่เห็นฉันทำมันและยืนอยู่ตรงนั้น และบันทึกมันและเรียกตำรวจและให้พวกเขาวิดีโอ เมื่อฉันเริ่มประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเป็นห่วงว่า ผิดหรือถูก มีความผิดหรือบริสุทธิ์ สิ่งที่ผมทำ ผมจะปล่อยให้เกิดขึ้นจะดูน่าเกลียดชังใคร ผมบอกว่ามันเป็นศีลธรรมเท่ากับเมาแล้วขับ ไม่ใช่ความชั่ว แต่ใจร้อน และโง่ น่าเสียดายที่ผมไม่เคยเก็บความลับได้ดีมาก โดยเฉพาะในช่วงระยะเวลาของความเครียด ( สามีเคยถามว่าผมเคยเก็บอะไรจากใคร ) ดังนั้น เมื่อเดือนที่ผ่าน ผมบอกคน และส่วนใหญ่ผมโล่งใจและแปลกใจด้วยที่สนับสนุนเพื่อนและครอบครัวของฉัน . . .

พ่อแม่รู้สึกคดีทั้งหมดถูก overblown และฉันไม่ได้ทำอะไรที่พ่อแม่ทุกคนกว่า 50 ไม่ทำ 100 ครั้ง ครอบครัวของสามีช่วยเรากับค่าใช้จ่ายทางกฎหมายและให้เราติดต่อกับเพื่อนที่เป็นทนาย และตกลงที่จะคุยกับฉันผ่านกระบวนการ เรื่องกลับกลายเป็นว่าสิ่งที่คล้ายกันได้เกิดขึ้นกับน้องสาวของเขา และจากสิ่งที่เขาได้ยิน มันไม่ได้ผิดปกติ " คนเหล่านี้ ฉันสาบานได้ ฉันคิดว่า พวกเขานั่งอยู่ในที่จอดรถมากมายรอที่จะเกิดขึ้น ถ้าเพียง แต่คุณสามารถวางคนในคุกถูกกระตุก "

เพื่อน ๆคนอื่นที่ผมไว้ใจสนับสนุนพอๆ กัน หนึ่งบอกคนรู้จักที่เคยมีประสบการณ์ที่คล้ายกันเธอจะหายไป ให้สุนัขเดินรอบบล็อกในขณะที่เด็กหลับ และจบลงด้วยการเข้าชมจาก dcsf ปีรายสัปดาห์ . อีกอย่าง คือ โรงเรียน ครู และ ละคร หลังจากมีคนสังเกตเขาปลอมผลักดันนักเรียนในฉากต่อสู้ของโรงเรียนเล่นซ้อมใส่เขาจ่ายไปจนกว่านักสังคมสงเคราะห์ได้สัมภาษณ์เขาในบ้านของเขา .

และแม้แต่พวกเพื่อนๆ ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ มีความเชื่อบาดใจผมจริงๆเป็นปัญหาใหญ่ " ผมหมายถึง " เพื่อนอีกคนพูดปลอบฉัน " ที่ชอบของคุณที่ดีที่สุดห้านาทีของพ่อแม่ ? ไม่ ถ้าคุณได้ถูกเสนอชื่อสำหรับผู้ปกครองของปีและเขาต้องการจะส่งคลิปที่ 1 อาจจะไม่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าคุณก่ออาชญากรรม" เพื่อน ๆพยายามจะปลอบฉัน ด้วยเรื่องราวของข้อผิดพลาดของตัวเองและ oversights . ลูกลืมแล้วพบเจ็ดทางเดินร้านขายของชำมากกว่าทารกกลิ้งออกเปลี่ยนตารางเมื่อแม่ไปรับโทรศัพท์ และยังคนอื่น ๆพยายามที่จะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ด้วยการเตือนฉันว่าไม่ว่าสิ่งที่ฉันทำบนเดียวบ่ายวันส่วนใหญ่ผมเป็นปกติ ปกป้องมากไปกว่าวิตกประสาท , ความเป็นอิสระยับยั้งชนชั้นกลางผู้ปกครอง

ใครที่ฉันตัดสินเป็นแปลกใจและโล่งอกของฉัน ที่พบมากที่สุดการตอบสนองเมื่อฉันบอกคนสิ่งที่เกิดขึ้น แม้ว่ามีหนึ่งหรือสองข้อยกเว้น เมื่อฉันถามหนึ่งอยู่ใกล้ ๆเพื่อนรัก ถ้าเธอคิดว่าฉันทำเรื่องแย่แย่ เธอตอบ somberly " อืม , ฉันคิดว่าคุณทำตัดสินใจไม่ดี " นั่นคือหนึ่งที่รุนแรงที่ปลายของสเปกตรัม เพื่อนผู้เขียนและบล็อกเกี่ยวกับปัญหาการยืนยันว่าทั้งหมดนี่มันไร้สาระ " ใครในที่โลกไม่ได้ทิ้งลูกในรถสักครู่ในขณะที่พวกเขาไปทำธุระด่วน ฉันทำมันได้ ! " ก็เงียบไปชั่วขณะ และฉันคิดว่าบางทีเธออาจจะพิจารณาประกาศนี้ แต่เมื่อเธอพูดอีกแล้ว มันพูดว่า" คนที่คุณก็รู้ว่าใคร คุณต้องคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ? คุณต้องคุยกับเลนอร์ skenazy "

" พลเมืองดี " " พวกเขาไม่อาจเผชิญหน้ากับผมโดยตรง "

เขาหัวเราะอีกครั้ง แล้วเริ่มจริงจัง " ดู " เขากล่าว " นี่เป็นวิธีที่ฉันมองมัน ผมดีใจที่เราอยู่ในโลกที่คนมองออกสำหรับเด็กผมดีใจที่เมื่อมีคนคิดว่าพวกเขาเห็นบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น เขาเข้าไปเกี่ยวข้อง แต่ในกรณีของคุณ สิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ที่เป็นอันตราย ไม่หลงลืม มันเป็นการชั่วคราวในการพิพากษา นี่คือสิ่งที่เราต้องเครียด "

ผมภาพนี้กังวลคนยืนอยู่ข้างๆ รถ นิ้ว จากลูก ถือโทรศัพท์ให้กับหน้าต่างบันทึกที่เขาเล่นเกมบน iPad ฉันคิดว่าเขาถอยหนีผมออกมาจากร้าน จ้องฉันกลับรถ บันทึกทั้งหมดไม่หยุด ผมไม่พูดอะไร ได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นและโทร 911 ขณะที่ผมขับออกไป ลาก่อน ณจุดนี้ เกือบปีผ่านไปตั้งแต่มันเกิดขึ้น ผมได้ยินเสียงเดินลากเท้าทนายความพิมพ์ผมมองลงไปเห็นมือไม้สั่นไปหมด มือไม้สั่นไปหมด แต่ไม่เหมือนก่อน ผมไม่ได้กลัว ผมโกรธมาก

" ไม่รู้ " ผมพูด " มันไม่ได้เสียงเหมือนฉันก่ออาชญากรรม ผมถูกเรียกเก็บเงินกับ ผมไม่ได้ให้เขาต้องการบริการ เขาสบายดี บางทีฉันควรจะขอร้อง ' ไม่ผิด ' ขึ้นศาล "

เขาตอบสนองทันทีและชัดเจน" ผมไม่คิดว่าคุณจะทำอย่างนั้น นี้จะถูกจัดการในศาลเด็กและเยาวชน ศาลจะฉาวโฉ่สำหรับการทำผิด ในด้านของการปกป้องเด็ก " ผมจำไม่ได้ว่าเขาบอกว่ามันเท่านั้น หรือโดยนัย แต่ไม่ว่าจะยังไง เตือนเอาราก คุณไม่ต้องการที่จะสูญเสียเด็กของคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นครั้งแรกที่ความคิดมี skulked ออกจากที่มืดที่สุด