The Lockheed L-1011 TriStar, common

The Lockheed L-1011 TriStar, commonly referred to as the L-1011 (pronounced "L-ten-eleven") or TriStar, is a medium-to-long-range, wide-body trijet airliner by Lockheed Corporation. It was the third wide-body airliner to enter commercial operations, after the Boeing 747 and the McDonnell Douglas DC-10. The airliner has a seating capacity up to 400 passengers and a range over 4,000 nautical miles (7,410 km). Its trijet configuration has three Rolls-Royce RB211 engines with one engine under each wing, and a third engine, center-mounted with an S-duct air inlet embedded in the tail and the upper fuselage. The aircraft has an autoland capability, an automated descent control system, and available lower deck galley and lounge facilities.

The L-1011 TriStar was produced in two fuselage lengths. The original L-1011-1 first flew in November 1970, and entered service with Eastern Air Lines in 1972. The shortened, longer range L-1011-500 first flew in 1978, and entered service with British Airways a year later. The original-length TriStar was also produced as the high gross weight L-1011-100, up-rated engine L-1011-200, and further upgraded L-1011-250. Post-production conversions for the L-1011-1 with increased takeoff weights included the L-1011-50 and L-1011-150.

Between 1968 and 1984, Lockheed manufactured a total of 250 TriStars, assembled at the Lockheed plant located at the Palmdale Regional Airport in southern California north of Los Angeles. The aircraft's sales were hampered by two years of delays due to developmental and financial problems at Rolls-Royce plc, the sole manufacturer of the TriStar's engines. After production ended, Lockheed withdrew from the commercial aircraft business due to its below-target sales.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การล็อกฮีด L-1011 ไทรสตาร์ มักเรียกว่า L-1011 (ออกเสียงว่า "L-สิบสิบเอ็ด") หรือไทรสตาร์ เป็นสายการบินที่ปานกลางถึง ระยะยาว ตัวกว้าง trijet โดยล็อก ฮีด มันเป็นที่สายการบินตัวกว้างสามสู่พาณิชย์ โบอิ้ง 747 และแมคดอนเนลล์ดักลาสดีซี-10 สายการบินที่มีความจุที่นั่งได้ถึง 400 ผู้โดยสารและช่วงกว่า 4,000 ไมล์ทะเล (7,410 กม.) ตั้งค่าคอนฟิก trijet มีสามเครื่องยนต์ Rolls-Royce RB211 กลไกหนึ่งภายใต้ปีกแต่ละ และที่สามเครื่องยนต์ ติดตั้ง ด้วยช่องอากาศ S ท่อฝังอยู่ในหางและลำตัวด้านบน เครื่องบินมีความสามารถในการ autoland มีระบบควบคุมอัตโนมัติโคตร และชั้นล่างมี galley และเลานจ์มัลติมิเตอร์ L-1011 ถูกผลิตในสองความยาวของลำตัว เดิม L-1011-1 ครั้งแรกบินใน 1970 พฤศจิกายน และป้อนกับอีสเทิร์นแอร์ไลน์ในปี 1972 ช่วงยาว ย่อ L-1011-500 ครั้งแรกบินใน 1978 และป้อนกับบริติชแอร์เวย์ปีภายหลัง มัลติมิเตอร์ความยาวเดิมยังถูกผลิตเป็นน้ำหนักรวมสูง L-1011-100 คะแนนสูงสุดเครื่องยนต์ L-1011-200 และการปรับรุ่น L-1011-250 หลังการผลิตแปลงสำหรับ L-1011-1 มีน้ำหนักเพิ่มขึ้นบินรวม L-1011-50 และ L-1011-150ระหว่างปี 1968 และ 1984 ล็อกฮีดผลิตจำนวน 250 TriStars ประกอบที่โรงงานของล็อกฮีดที่สนามบินภูมิภาคปาล์มเดลในแคลิฟอร์เนียใต้ทางตอนเหนือของลอสแองเจลิส ขายเครื่องบินถูกขัดขวาง โดยสองปีของความล่าช้าเนื่องจากปัญหาพัฒนาการ และการเงินที่ plc Rolls-Royce ผู้ผลิตเครื่องยนต์ของไตรแต่เพียงผู้เดียว หลังจากสิ้นสุดการผลิต ล็อกฮีดถอนตัวจากธุรกิจเครื่องบินพาณิชย์เนื่องจากยอดขายต่ำกว่าเป้าหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฮีด L-1011 ไตร, ปกติจะเรียกว่า L-1011 (ออกเสียง "L-1011") หรือไตรเป็นระยะยาวปานกลางถึงกว้างร่างกาย trijet สายการบินโดยล็อกฮีด มันเป็นครั้งที่สามสายการบินทั่วร่างกายเพื่อเข้าสู่การดำเนินงานในเชิงพาณิชย์หลังจากที่โบอิ้ง 747 และ McDonnell ดักลาส DC-10 สายการบินที่มีความจุที่นั่งได้ถึง 400 ผู้โดยสารและช่วงกว่า 4,000 ไมล์ทะเล (7,410 กิโลเมตร) การกำหนดค่า trijet มันมีสาม Rolls-Royce เครื่องยนต์ RB211 กับเครื่องยนต์หนึ่งใต้ปีกและเครื่องยนต์ที่สาม, ศูนย์ติดกับช่องอากาศ S-ท่อฝังอยู่ในหางและลำตัวด้านบน เครื่องบินที่มีความสามารถในการ Autoland, ระบบควบคุมอัตโนมัติเชื้อสายและให้บริการห้องครัวชั้นล่างและเลานจ์สิ่งอำนวยความสะดวก.

ไตร L-1011 ถูกผลิตในสองความยาวลำตัว เดิม L-1011-1 บินครั้งแรกในเดือนพฤศจิกายนปี 1970 และเข้ามาให้บริการกับสายตะวันออกในปี 1972 สั้น, ระยะเวลานาน L-1011-500 ทำการบินครั้งแรกในปี 1978 และเข้ามาให้บริการกับบริติชแอร์เวย์ในปีต่อมา ไตรเดิมที่มีความยาวยังถูกผลิตเป็นน้ำหนักรวมสูง L-1011-100 ขึ้นอันดับเครื่องยนต์ L-1011-200 และต่อไปการปรับรุ่น L-1011-250 แปลงหลังการผลิตสำหรับ L-1011-1 มีเพิ่มขึ้นน้ำหนักบินขึ้นรวม L-1011-50 และ L-1011-150.

ระหว่างปี 1968 และปี 1984 ฮีดผลิตรวม 250 TriStars ประกอบที่โรงงานล็อกฮีดมาตั้งอยู่ที่ ปาล์มเดลท่าอากาศยานภูมิภาคในภาคใต้ตอนเหนือของแคลิฟอร์เนียลอสแอนเจลิ ขายเครื่องบินถูกขัดขวางโดยสองปีของความล่าช้าเนื่องจากการพัฒนาการและปัญหาทางการเงินที่ Rolls-Royce แอลซีผู้ผลิต แต่เพียงผู้เดียวของเครื่องยนต์ของไตร หลังจากสิ้นสุดการผลิตล็อกฮีดถอนตัวออกจากธุรกิจเครื่องบินพาณิชย์เนื่องจากยอดขายที่ต่ำกว่าเป้าหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีต้นทุนค่าเสียโอกาส มักเรียกว่า l-1011 ( ออกเสียง " l-ten-eleven " ) หรือ ไตร เป็นขนาดกลางและระยะไกล สายการบิน trijet ร่างกายกว้างโดยล็อกฮีด . มันเป็นสามกว้างร่างกายสายการบินเพื่อป้อนธุรกิจ หลังจากโบอิ้ง 747 และแมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี - 10 . ที่สายการบินมีที่นั่งได้ถึง 400 คน และในช่วงกว่า 4 , 000 ไมล์ทะเล ( 7410 km ) การปรับแต่ง trijet ได้สามรวมอุปกรณ์เครื่องยนต์ Rolls Royce กับเครื่องยนต์ ในแต่ละปีกและเครื่องยนต์ 3 , ศูนย์ติดตั้งกับ s-duct ลมร้อนที่ฝังตัวอยู่ในหางและลำตัวส่วนบน เครื่องบินมี autoland ความสามารถอัตโนมัติระบบการควบคุมเชื้อสายและสามารถลดดาดฟ้าห้องครัวและห้องนั่งเล่นสิ่งอำนวยความสะดวกการ l-1011 ไตรผลิตสองลำตัวความยาว การ l-1011-1 เดิมก่อนบินในเดือนพฤศจิกายน 1970 และเข้าบริการกับสายลมตะวันออกใน 1972 . สั้น ยาว ช่วง l-1011-500 ก่อนบินในปี 1978 และเข้าบริการของบริติช แอร์เวย์ครับ ความยาวเดิมไตรก็ผลิตเป็นสูง l-1011-100 น้ำหนักรวม ขึ้นอันดับเครื่องยนต์ l-1011-200 และเพิ่มเติม ปรับ l-1011-250 . โพสต์ในการผลิตแปลงสำหรับ l-1011-1 กับน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นและจากรวม l-1011-50 l-1011-150 .ระหว่าง 2511 และปี 1984 ล็อกฮีดผลิตทั้งหมด 250 tristars ประกอบในอุปกรณ์โรงงานตั้งอยู่ที่พาล์มเดลท่าอากาศยานภูมิภาคในแคลิฟอร์เนียตอนใต้ ทางเหนือของลอสแองเจลิส ยอดขายของเครื่องบินถูก hampered โดยสองปีของความล่าช้าเนื่องจากปัญหาสุขภาพและการเงิน Rolls Royce จำกัด ผู้ผลิต แต่เพียงผู้เดียวของที่สุดของเครื่องยนต์ หลังจากที่ละครจบลง ล็อกฮีดถอนตัวจากธุรกิจเครื่องบินเชิงพาณิชย์เนื่องจากด้านล่าง ตั้งเป้าหมายการขาย