A Model of Travel Happiness and Mod

A Model of Travel Happiness and Mode Switching

In previous research (Abou-Zeid et al., 2008), we postulated that people report different levels of travel happiness under routine and non routine conditions and supported this hypothesis through an experiment requiring habitual car drivers to switch temporarily to public transportation. This chapter develops a general modeling framework that extends random utility models by using happiness measures as indicators of utility in addition to the standard choice indicators, and applies the framework to modeling happiness and travel mode switching using the data collected in the experiment. The model consists of structural equations for pretreatment (remembered) and post treatment (decision) utilities and explicitly represents their correlations, and measurement equations expressing the choice and the pretreatment and posttreatment happiness measures as a function of the corresponding utilities. The results of the empirical model are preliminary but support the premise that the extended modeling framework, which includes happiness, will potentially enhance behavioral models based on random utility theory by making them more efficient.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แบบจำลองความสุขท่องเที่ยวและการสลับโหมดในผลงานวิจัย (Abou Zeid et al. 2008), เรา postulated ว่า ท่านรายงานระดับเดินทางสุขประจำและไม่ประจำเงื่อนไข และสนับสนุนสมมติฐานนี้ผ่านการทดสอบต้องขับรถเคยสลับขนชั่วคราว บทนี้พัฒนาโมเดลทั่วไปกรอบที่ขยายรุ่นอรรถประโยชน์แบบสุ่ม โดยใช้มาตรการสุขเป็นตัวชี้วัดของอรรถประโยชน์นอกเหนือจากตัวบ่งชี้มาตรฐานเลือก และเกี่ยวข้องในกรอบการสร้างแบบจำลองความสุขและการท่องเที่ยวเปลี่ยนโหมดโดยใช้ข้อมูลที่รวบรวมไว้ในการทดลอง แบบประกอบด้วยโครงสร้างสมการสำหรับปรับสภาพ (จำได้) และหลังการรักษาสาธารณูปโภค (ตัดสินใจ) และแสดงถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา และสมการการวัดแสดงทางเลือกและมาตรการเตรียม และ posttreatment สุขเป็นฟังก์ชันของโปรแกรมอรรถประโยชน์ที่สอดคล้องกันอย่างชัดเจน ผลของรูปแบบเชิงประจักษ์เป็นเบื้องต้น แต่สนับสนุนสมมติฐานที่ว่า โมเดลขยายกรอบ ซึ่งรวมถึงความสุข อาจจะเพิ่มรูปแบบพฤติกรรมตามทฤษฎีอรรถประโยชน์แบบสุ่ม โดยทำให้พวกเขามีประสิทธิภาพมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบของความสุขการเดินทางและการเปลี่ยนโหมด

ในงานวิจัยก่อนหน้า (Abou-Zeid et al., 2008) เราตั้งสมมติฐานว่าคนรายงานระดับที่แตกต่างของความสุขในการเดินทางภายใต้เงื่อนไขกิจวัตรประจำวันและไม่สนับสนุนสมมติฐานนี้ผ่านการทดสอบที่กำหนดให้คนขับรถนิสัย สลับชั่วคราวเพื่อการขนส่งสาธารณะ ในบทนี้จะพัฒนากรอบการสร้างแบบจำลองทั่วไปที่ขยายรุ่นยูทิลิตี้แบบสุ่มโดยใช้มาตรการความสุขเป็นตัวชี้วัดของยูทิลิตี้ที่นอกเหนือไปจากตัวชี้วัดทางเลือกที่ได้มาตรฐานและใช้กรอบการสร้างแบบจำลองความสุขและความสลับโหมดการเดินทางโดยใช้ข้อมูลที่เก็บรวบรวมได้ในการทดลอง รุ่นประกอบด้วยสมการโครงสร้างสำหรับการปรับสภาพ (จำได้) และการรักษาโพสต์ (การตัดสินใจ) และสาธารณูปโภคอย่างชัดเจนแสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาและสมการวัดการแสดงทางเลือกและการปรับสภาพและมาตรการสุข posttreatment เป็นหน้าที่ของสาธารณูปโภคสอดคล้องกัน ผลที่ได้จากรูปแบบการทดลองเบื้องต้น แต่การสนับสนุนสมมติฐานที่ว่ากรอบการสร้างแบบจำลองการขยายซึ่งรวมถึงความสุขที่อาจจะเพิ่มรูปแบบพฤติกรรมบนพื้นฐานของทฤษฎียูทิลิตี้แบบสุ่มโดยทำให้พวกเขามีประสิทธิภาพมากขึ้น