INTRODUCTIONThis study is located i

INTRODUCTION
This study is located in a provincial Thai university. During the conduct of a
larger project which investigated teachers’ use of L1 and L2 in English
Language Teaching, it emerged that in the case of one class, an unusual dynamic
had been created by the teacher’s use of humour.

Such use is viewed
here as a form of pedagogic verbal art, which will be referred to in short as
‘language play’.

Language play itself may tend to the aesthetic or the playful,
and these two functions may overlap, but here, my focus is on the playful, and
its role in learning another language/culture.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำการศึกษาแห่งนี้ตั้งอยู่ในมหาวิทยาลัยไทยจังหวัด ในระหว่างการดำเนินการเป็นโครงการขนาดใหญ่ที่การตรวจสอบการใช้งานของครู L1 และ L2 ในภาษาอังกฤษสอนภาษาก็โผล่ออกมาว่าในกรณีของชั้นหนึ่งซึ่งเป็นแบบไดนามิกที่ผิดปกติได้รับการสร้างขึ้นโดยใช้ครูอารมณ์ขัน. การใช้งานดังกล่าวถูกมองว่านี่เป็นรูปแบบของศิลปะวาจาสอนซึ่งจะเรียกสั้น ๆ ว่า'ภาษาเล่น'. ภาษาเล่นตัวเองอาจมีแนวโน้มที่จะงามหรือขี้เล่นและทั้งสองฟังก์ชั่นอาจทับซ้อน แต่ที่นี่โฟกัสของฉันอยู่ที่ขี้เล่นและ บทบาทของตัวเองในการเรียนรู้ภาษา / วัฒนธรรมอื่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทนำ
ศึกษานี้ตั้งอยู่ในมหาวิทยาลัยไทยจังหวัด ในระหว่างดำเนินการของโครงการขนาดใหญ่ ซึ่งสอบสวน
ครูใช้ L1 และ L2 สอนภาษาอังกฤษ
, มันเกิดขึ้นว่า ในกรณีของคลาสหนึ่ง
แบบไดนามิกที่ผิดปกติได้รับการสร้างขึ้นโดยใช้ครูอารมณ์ขัน เช่นใช้ดู


นี่เป็นรูปแบบของอาจารย์ทางศิลปะ ซึ่งจะถูกอ้างถึงในสั้น
' เล่น ' ภาษา

ภาษาเล่นเองอาจมีแนวโน้มการ ความงาม หรือ ขี้เล่น
และทั้งสองฟังก์ชั่นอาจทับซ้อนกัน แต่ที่นี่ โฟกัสของฉันอยู่บนขี้เล่นและบทบาทของมันในการเรียนรู้ภาษา / วัฒนธรรม