IV. Ceylon (Lankavamsa) Buddhism Th

IV. Ceylon (Lankavamsa) Buddhism
This is the most important period in the history of the spread of Buddhism to Thailand, for it witnessed the introduction to that country of that form of Buddhism which remains dominant there until today.
About 1153 A.D. (B.E. 1696) Parakramabahu the Great (1153-1186 A.D.) became king of Ceylon, known in ancient days as Lanka. A powerful monarch and a great supporter of Theravada Buddhism, Parakramabahu did much to spread and consolidate the Dhamma of the Lord in his island kingdom. He it was who caused (according to some scholars of Southern Buddhism) the Seventh Buddhist Council[3] to be held under the chairmanship of Kassapa Thera, of Dimbulagala in order to revise and strengthen the Doctrine and the Discipline (Dhamma and Vinaya).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

IV. ซีลอน (Lankavamsa) พระพุทธศาสนา นี่คือรอบระยะเวลาสำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์ของการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในประเทศไทย สำหรับมันเห็นแนะนำไปที่ประเทศนั้นรูปแบบของพระพุทธศาสนาที่ยังคงโดดเด่นมีจนถึงทุกวันนี้ประมาณ 1153 Parakramabahu A.D. (พ.ศ. 1696) มหาราช (1153-1186 A.D.) เป็น กษัตริย์ลังกา รู้จักวันโบราณเป็นศรีลังกา พระมหากษัตริย์ที่มีประสิทธิภาพและผู้สนับสนุนที่ดีของพระพุทธศาสนาเถรวาท Parakramabahu ไม่มาก การแพร่กระจายรวมธรรมะของพระเจ้าในพระราชอาณาจักรเกาะ เขาได้ที่เกิดขึ้น (ตามบางนักปราชญ์พุทธศาสนาใต้) เจ็ดพุทธคณะ [3] จะจัดขึ้นภายใต้การเป็นประธานอาเซียนที่คลองตัน Kassapa ของ Dimbulagala เพื่อแก้ไข และเสริมสร้างลัทธิและวินัย (ธรรมและพระวินัยปิฎก)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

IV ประเทศศรีลังกา (Lankavamsa) พุทธศาสนา
นี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์ของการแพร่กระจายของพุทธศาสนาเข้ามาในประเทศไทยเพื่อจะร่วมเป็นสักขีพยานการเปิดตัวไปยังประเทศในรูปแบบของพระพุทธศาสนาที่โดดเด่นซึ่งยังคงอยู่ที่นั่นจนกระทั่งวันนี้.
เกี่ยวกับ 1153 AD (พ.ศ. 1696) Parakramabahu มหาราช (1153-1186 AD) กลายเป็นกษัตริย์ของประเทศศรีลังกาเป็นที่รู้จักกันในสมัยโบราณเป็นลังกา พระมหากษัตริย์ที่มีประสิทธิภาพและการสนับสนุนที่ดีของพระพุทธศาสนาเถรวาท Parakramabahu ไม่มากในการแพร่กระจายและรวบรวมพระธรรมของพระในราชอาณาจักรเกาะของเขา เขาเป็นผู้ที่ก่อให้เกิด (ตามที่นักวิชาการบางส่วนของภาคใต้ของพุทธศาสนา) พุทธศาสนาเจ็ดสภา [3] ที่จะจัดขึ้นภายใต้การเป็นประธานของบุดดาเถระของ Dimbulagala เพื่อแก้ไขและเสริมสร้างหลักคำสอนและมีระเบียบวินัย (พระธรรมและพระวินัย)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

IV . ซีลอน ( lankavamsa ) พระพุทธศาสนา
นี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์ของการแพร่กระจายของพุทธศาสนาในประเทศไทย เพราะพยานเบื้องต้นประเทศที่รูปแบบของพระพุทธศาสนา ซึ่งยังคงเด่นอยู่จนถึงวันนี้
เกี่ยวกับ 1010 AD ( พ.ศ. 1412 ) parakramabahu มหาราช ( 1153-1186 AD ) เป็นกษัตริย์ของศรีลังกา ที่รู้จักกันในสมัยโบราณ เช่น ศรีลังกาพระมหากษัตริย์ที่ทรงพลังและเป็นผู้สนับสนุนที่ดีของพระพุทธศาสนาเถรวาท parakramabahu ไม่มากที่จะแพร่กระจายและรวมธรรมะของพระเจ้าในอาณาจักรเกาะของเขา เขาคือคนเกิด ( ตามบางนักวิชาการพุทธศาสนาภาคใต้ ) สภาชาวพุทธ 7 [ 3 ] ที่จะจัดขึ้นภายใต้การเป็นประธานของ kassapa เถระ ,ของ dimbulagala เพื่อปรับปรุงและเสริมสร้างธรรมและวินัย ( พระธรรมวินัย ) .