- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
(1700–1782) and his associate Leona
(1700–1782) and his associate Leonard Euler (1707–1783). Together, their
work defined the energy and momentum equations. Bernoulli’s 1738 classic
treatise Hydrodynamica may be considered the first fluid mechanics text.
Finally, Jean d’Alembert (1717–1789) developed the idea of velocity and
acceleration components, a differential expression of continuity, and his
“paradox” of zero resistance to steady uniform motion.
The development of fluid mechanics theory up through the end of the
eighteenth century had little impact on engineering since fluid properties
and parameters were poorly quantified, and most theories were abstractions
that could not be quantified for design purposes. That was to change with
the development of the French school of engineering led by Riche de Prony
(1755–1839). Prony (still known for his brake to measure power) and his
associates in Paris at the Ecole Polytechnic and the Ecole Ponts et Chaussees
were the first to integrate calculus and scientific theory into the engineering
curriculum, which became the model for the rest of the world. (So now
you know whom to blame for your painful freshman year.) Antonie Chezy
(1718–1798), Louis Navier (1785–1836), Gaspard Coriolis (1792–1843),
Henry Darcy (1803–1858), and many other contributors to fluid engineering
and theory were students and/or instructors at the schools.
By the mid nineteenth century fundamental advances were coming on
several fronts. The physician Jean Poiseuille (1799–1869) had accurately
measured flow in capillary tubes for multiple fluids, while in Germany
Gotthilf Hagen (1797–1884) had differentiated between laminar and turbulent
flow in pipes. In England, Lord Osborn Reynolds (1842–1912) continued
that work and developed the dimensionless number that bears his name.
Similarly, in parallel to the early work of Navier, George Stokes (1819–
1903) completed the general equations of fluid motion with friction that
take their names. William Froude (1810–1879) almost single-handedly
developed the procedures and proved the value of physical model testing.
American expertise had become equal to the Europeans as demonstrated by
James Francis’s (1815–1892) and Lester Pelton’s (1829–1908) pioneering
work in turbines and Clemens Herschel’s (1842–1930) invention of the Venturi
meter.
The late nineteenth century was notable for the expansion of fluid theory
by Irish and English scientists and engineers, including in addition to
Reynolds and Stokes, William Thomson, Lord Kelvin (1824–1907), William
Strutt, Lord Rayleigh (1842–1919), and Sir Horace Lamb (1849–1934).
These individuals investigated a large number of problems including dimensional
analysis, irrotational flow, vortex motion, cavitation, and waves. In a
broader sense their work also explored the links between fluid mechanics,
thermodynamics, and heat transfer.
The dawn of the twentieth century brought two monumental developments.
First in 1903, the self-taught Wright brothers (Wilbur, 1867–1912;
Orville, 1871–1948) through application of theory and determined experimentation
perfected the airplane. Their primitive invention was complete
and contained all the major aspects of modern craft (Fig. 1–13). The
Navier–Stokes equations were of little use up to this time because they were
too difficult to solve. In a pioneering paper in 1904, the German Ludwig
Prandtl (1875–1953) showed that fluid flows can be divided into a layer
near the walls, the boundary layer, where the friction effects are significant
and an outer layer where such effects are negligible and the simplified Euler
work defined the energy and momentum equations. Bernoulli’s 1738 classic
treatise Hydrodynamica may be considered the first fluid mechanics text.
Finally, Jean d’Alembert (1717–1789) developed the idea of velocity and
acceleration components, a differential expression of continuity, and his
“paradox” of zero resistance to steady uniform motion.
The development of fluid mechanics theory up through the end of the
eighteenth century had little impact on engineering since fluid properties
and parameters were poorly quantified, and most theories were abstractions
that could not be quantified for design purposes. That was to change with
the development of the French school of engineering led by Riche de Prony
(1755–1839). Prony (still known for his brake to measure power) and his
associates in Paris at the Ecole Polytechnic and the Ecole Ponts et Chaussees
were the first to integrate calculus and scientific theory into the engineering
curriculum, which became the model for the rest of the world. (So now
you know whom to blame for your painful freshman year.) Antonie Chezy
(1718–1798), Louis Navier (1785–1836), Gaspard Coriolis (1792–1843),
Henry Darcy (1803–1858), and many other contributors to fluid engineering
and theory were students and/or instructors at the schools.
By the mid nineteenth century fundamental advances were coming on
several fronts. The physician Jean Poiseuille (1799–1869) had accurately
measured flow in capillary tubes for multiple fluids, while in Germany
Gotthilf Hagen (1797–1884) had differentiated between laminar and turbulent
flow in pipes. In England, Lord Osborn Reynolds (1842–1912) continued
that work and developed the dimensionless number that bears his name.
Similarly, in parallel to the early work of Navier, George Stokes (1819–
1903) completed the general equations of fluid motion with friction that
take their names. William Froude (1810–1879) almost single-handedly
developed the procedures and proved the value of physical model testing.
American expertise had become equal to the Europeans as demonstrated by
James Francis’s (1815–1892) and Lester Pelton’s (1829–1908) pioneering
work in turbines and Clemens Herschel’s (1842–1930) invention of the Venturi
meter.
The late nineteenth century was notable for the expansion of fluid theory
by Irish and English scientists and engineers, including in addition to
Reynolds and Stokes, William Thomson, Lord Kelvin (1824–1907), William
Strutt, Lord Rayleigh (1842–1919), and Sir Horace Lamb (1849–1934).
These individuals investigated a large number of problems including dimensional
analysis, irrotational flow, vortex motion, cavitation, and waves. In a
broader sense their work also explored the links between fluid mechanics,
thermodynamics, and heat transfer.
The dawn of the twentieth century brought two monumental developments.
First in 1903, the self-taught Wright brothers (Wilbur, 1867–1912;
Orville, 1871–1948) through application of theory and determined experimentation
perfected the airplane. Their primitive invention was complete
and contained all the major aspects of modern craft (Fig. 1–13). The
Navier–Stokes equations were of little use up to this time because they were
too difficult to solve. In a pioneering paper in 1904, the German Ludwig
Prandtl (1875–1953) showed that fluid flows can be divided into a layer
near the walls, the boundary layer, where the friction effects are significant
and an outer layer where such effects are negligible and the simplified Euler
0/5000
(1700-1782) และเขาเชื่อมโยงเลียวนาร์ดออยเลอร์ (1707 – 1783) กัน ของพวกเขางานกำหนดสมการโมเมนตัมและพลังงาน คลาสสิกของ Bernoulli 1738ธรรมศาสตร์ Hydrodynamica อาจถือว่าข้อความแรกกลศาสตร์ของไหลสุดท้าย ฌอง d'Alembert (1717 – ค.ศ. 1789) พัฒนาความคิดของความเร็ว และเร่งส่วนประกอบ ค่าแตกต่างของความต่อเนื่อง และเขา"ปฏิทรรศน์" ของศูนย์ต่อต้านเพื่อคงรูปเคลื่อนไหวการพัฒนาของทฤษฎีกลศาสตร์ของไหลขึ้นผ่านจุดสิ้นสุดของการศตวรรษ eighteenth มีผลกระทบเล็กน้อยวิศวกรรมเนื่องจากคุณสมบัติของของเหลวไม่ดีถูก quantified พารามิเตอร์ และทฤษฎีส่วนใหญ่ได้ abstractionsที่อาจไม่สามารถ quantified ประสงค์ออกแบบ นั่นคือการเปลี่ยนแปลงการพัฒนาของคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่นำ โดย Riche de Prony ฝรั่งเศส(1755-1839) Prony ยังว่าจะเบรคการวัดพลังงานของเขา) และเขาร่วมในปารีสที่เบอร์ Ecole Ecole Ponts ร้อยเอ็ด Chausseesแรกรวมแคลคูลัสและทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ในงานวิศวกรรมหลักสูตร ซึ่งเป็นรูปแบบสำหรับส่วนเหลือของโลก (ดังนั้นตอนนี้คุณทราบที่ให้โทษปีวิชาฯ ที่เจ็บปวดของคุณ) Antonie Chezy(1718-1798) Louis Navier (1785-1836) Gaspard Coriolis (1792 – 1843),Henry Darcy (1803 – ค.ศ. 1858), และร่วมสมทบในการวิศวกรรมของเหลวและทฤษฎีนักเรียนหรือผู้สอนในโรงเรียนโดยศตวรรษกลาง มาพื้นฐานความก้าวหน้าในแผนต่าง ๆ แพทย์จีน Poiseuille (1799-งแมง) ได้อย่างถูกต้องวัดกระแสในเส้นเลือดฝอยหลอดสำหรับหลายของเหลว ในขณะที่ประเทศเยอรมนีบริษัทฮาเก็นการ์ Gotthilf (ค.ศ. 1797 – 1884) ได้แยกแยะระหว่าง laminar และปั่นป่วนไหลในท่อ ในอังกฤษ พระเจ้าออสบอร์ประกันภัยเรย์โนลด์ส (1842 – ซาวน่า) อย่างต่อเนื่องที่ทำงาน และพัฒนาหมายเลข dimensionless ที่หมีชื่อของเขาในทำนองเดียวกัน พร้อมกันกับช่วงทำงานของ Navier จอร์จสโตกส์ (1819-1903) เสร็จสมบูรณ์สมการทั่วไปของการเคลื่อนไหวของเหลวมีแรงเสียดทานที่ใช้ชื่อของพวกเขา William Froude (1810 – 1879) เกือบชัยพัฒนากระบวนการ และพิสูจน์ค่าของการทดสอบแบบจำลองทางกายภาพผู้เชี่ยวชาญชาวอเมริกันได้กลายเป็นเท่ากับชาวยุโรปเป็นโดยJames Francis ของ (1815 – ค.ศ. 1892) และรอนโต้ Pelton ของ (1829-1908) บุกเบิกทำงานในกังหันและ Clemens เฮอร์เชล Venturi ประดิษฐ์ (1842 – 1930)เมตรในปลายศตวรรษโดดเด่นสำหรับการขยายตัวของทฤษฎีของเหลวโดยวิศวกรและนักวิทยาศาสตร์ภาษาอังกฤษและไอริช รวมแห่งการเรย์โนลด์ส และสโตกส์ William ทอม ลอร์ดเคลวิน (1824 – 8 ธันวาคมพ.ศ. 2450) WilliamStrutt พระราคาย่อมเยา (1842 – 1919), และรักฮอเรซแกะ (1849 – 1934)บุคคลเหล่านี้จำนวนมากของปัญหารวมทั้งมิติที่ตรวจสอบวิเคราะห์ irrotational ไหล vortex เคลื่อนไหว cavitation และคลื่น ในการงานสำรวจการเชื่อมโยงระหว่างกลศาสตร์ ยังรู้สึกกว้างขึ้นอุณหพลศาสตร์ และถ่ายเทความร้อนรุ่งอรุณของศตวรรษที่ยี่สิบมาพัฒนาอนุสาวรีย์สองครั้งแรกใน 1903 พี่น้องไรท์เรียนรู้ด้วยตนเอง (Wilbur ค.ศ. 1867 – ซาวน่าOrville, 1871-1948) ผ่านทฤษฎีและการทดลองที่กำหนดperfected แบบเครื่องบิน ประดิษฐ์ดั้งเดิมของพวกเขาสมบูรณ์และประกอบด้วยประเด็นที่สำคัญทั้งหมดของงานฝีมือทันสมัย (Fig. 1-13) ที่สมการ navier-สโตกส์ถูกใช้น้อยถึงเวลานี้เนื่องจากพวกเขายากเกินแก้ ในการบุกเบิกกระดาษใน 1904 ลุดวิกแห่งเยอรมันพรันด์เทิล (1875 – 1953) พบว่า ของเหลวไหลสามารถแบ่งออกเป็นชั้นใกล้ผนัง ชั้นขอบเขต สำคัญผลกระทบแรงเสียดทานและที่ชั้นนอกที่มีลักษณะพิเศษดังกล่าวเป็นระยะและออยเลอร์ง่าย
การแปล กรุณารอสักครู่..
(1700–1782) and his associate Leonard Euler (1707–1783). Together, their
work defined the energy and momentum equations. Bernoulli’s 1738 classic
treatise Hydrodynamica may be considered the first fluid mechanics text.
Finally, Jean d’Alembert (1717–1789) developed the idea of velocity and
acceleration components, a differential expression of continuity, and his
“paradox” of zero resistance to steady uniform motion.
The development of fluid mechanics theory up through the end of the
eighteenth century had little impact on engineering since fluid properties
and parameters were poorly quantified, and most theories were abstractions
that could not be quantified for design purposes. That was to change with
the development of the French school of engineering led by Riche de Prony
(1755–1839). Prony (still known for his brake to measure power) and his
associates in Paris at the Ecole Polytechnic and the Ecole Ponts et Chaussees
were the first to integrate calculus and scientific theory into the engineering
curriculum, which became the model for the rest of the world. (So now
you know whom to blame for your painful freshman year.) Antonie Chezy
(1718–1798), Louis Navier (1785–1836), Gaspard Coriolis (1792–1843),
Henry Darcy (1803–1858), and many other contributors to fluid engineering
and theory were students and/or instructors at the schools.
By the mid nineteenth century fundamental advances were coming on
several fronts. The physician Jean Poiseuille (1799–1869) had accurately
measured flow in capillary tubes for multiple fluids, while in Germany
Gotthilf Hagen (1797–1884) had differentiated between laminar and turbulent
flow in pipes. In England, Lord Osborn Reynolds (1842–1912) continued
that work and developed the dimensionless number that bears his name.
Similarly, in parallel to the early work of Navier, George Stokes (1819–
1903) completed the general equations of fluid motion with friction that
take their names. William Froude (1810–1879) almost single-handedly
developed the procedures and proved the value of physical model testing.
American expertise had become equal to the Europeans as demonstrated by
James Francis’s (1815–1892) and Lester Pelton’s (1829–1908) pioneering
work in turbines and Clemens Herschel’s (1842–1930) invention of the Venturi
meter.
The late nineteenth century was notable for the expansion of fluid theory
by Irish and English scientists and engineers, including in addition to
Reynolds and Stokes, William Thomson, Lord Kelvin (1824–1907), William
Strutt, Lord Rayleigh (1842–1919), and Sir Horace Lamb (1849–1934).
These individuals investigated a large number of problems including dimensional
analysis, irrotational flow, vortex motion, cavitation, and waves. In a
broader sense their work also explored the links between fluid mechanics,
thermodynamics, and heat transfer.
The dawn of the twentieth century brought two monumental developments.
First in 1903, the self-taught Wright brothers (Wilbur, 1867–1912;
Orville, 1871–1948) through application of theory and determined experimentation
perfected the airplane. Their primitive invention was complete
and contained all the major aspects of modern craft (Fig. 1–13). The
Navier–Stokes equations were of little use up to this time because they were
too difficult to solve. In a pioneering paper in 1904, the German Ludwig
Prandtl (1875–1953) showed that fluid flows can be divided into a layer
near the walls, the boundary layer, where the friction effects are significant
and an outer layer where such effects are negligible and the simplified Euler
work defined the energy and momentum equations. Bernoulli’s 1738 classic
treatise Hydrodynamica may be considered the first fluid mechanics text.
Finally, Jean d’Alembert (1717–1789) developed the idea of velocity and
acceleration components, a differential expression of continuity, and his
“paradox” of zero resistance to steady uniform motion.
The development of fluid mechanics theory up through the end of the
eighteenth century had little impact on engineering since fluid properties
and parameters were poorly quantified, and most theories were abstractions
that could not be quantified for design purposes. That was to change with
the development of the French school of engineering led by Riche de Prony
(1755–1839). Prony (still known for his brake to measure power) and his
associates in Paris at the Ecole Polytechnic and the Ecole Ponts et Chaussees
were the first to integrate calculus and scientific theory into the engineering
curriculum, which became the model for the rest of the world. (So now
you know whom to blame for your painful freshman year.) Antonie Chezy
(1718–1798), Louis Navier (1785–1836), Gaspard Coriolis (1792–1843),
Henry Darcy (1803–1858), and many other contributors to fluid engineering
and theory were students and/or instructors at the schools.
By the mid nineteenth century fundamental advances were coming on
several fronts. The physician Jean Poiseuille (1799–1869) had accurately
measured flow in capillary tubes for multiple fluids, while in Germany
Gotthilf Hagen (1797–1884) had differentiated between laminar and turbulent
flow in pipes. In England, Lord Osborn Reynolds (1842–1912) continued
that work and developed the dimensionless number that bears his name.
Similarly, in parallel to the early work of Navier, George Stokes (1819–
1903) completed the general equations of fluid motion with friction that
take their names. William Froude (1810–1879) almost single-handedly
developed the procedures and proved the value of physical model testing.
American expertise had become equal to the Europeans as demonstrated by
James Francis’s (1815–1892) and Lester Pelton’s (1829–1908) pioneering
work in turbines and Clemens Herschel’s (1842–1930) invention of the Venturi
meter.
The late nineteenth century was notable for the expansion of fluid theory
by Irish and English scientists and engineers, including in addition to
Reynolds and Stokes, William Thomson, Lord Kelvin (1824–1907), William
Strutt, Lord Rayleigh (1842–1919), and Sir Horace Lamb (1849–1934).
These individuals investigated a large number of problems including dimensional
analysis, irrotational flow, vortex motion, cavitation, and waves. In a
broader sense their work also explored the links between fluid mechanics,
thermodynamics, and heat transfer.
The dawn of the twentieth century brought two monumental developments.
First in 1903, the self-taught Wright brothers (Wilbur, 1867–1912;
Orville, 1871–1948) through application of theory and determined experimentation
perfected the airplane. Their primitive invention was complete
and contained all the major aspects of modern craft (Fig. 1–13). The
Navier–Stokes equations were of little use up to this time because they were
too difficult to solve. In a pioneering paper in 1904, the German Ludwig
Prandtl (1875–1953) showed that fluid flows can be divided into a layer
near the walls, the boundary layer, where the friction effects are significant
and an outer layer where such effects are negligible and the simplified Euler
การแปล กรุณารอสักครู่..
( 1 , 700 – 1782 ) และผู้ช่วย เลียวนาร์ด ออยเลอร์ ( 1707 – 1783 ) ร่วมกันของพวกเขา
งานกำหนดพลังงานและสมการโมเมนตัม แบร์นูลลีค.ศ. 1738 คลาสสิก
บทความ hydrodynamica อาจถือเป็นครั้งแรกกลศาสตร์ของไหลข้อความ
ในที่สุด จีน d'alembert ( 1717 – 1789 ) ได้พัฒนาความคิดของความเร็วและความเร่งอนุพันธ์
ส่วนประกอบ , การแสดงออกของความต่อเนื่องและ
" พาราด็อกซ์ " ของศูนย์ต่อต้านการเคลื่อนไหวสม่ำเสมอคงที่
การพัฒนากลศาสตร์ของของไหลทฤษฎีขึ้นผ่านปลายของศตวรรษที่สิบแปดก็มีผลกระทบเพียงเล็กน้อยต่อ
คุณสมบัติของของไหลและวิศวกรรมตั้งแต่ค่าคุณภาพปริมาณและทฤษฎีส่วนใหญ่เป็นนามธรรม
ที่ไม่สามารถ quantified เพื่อวัตถุประสงค์ในการออกแบบ นั่นคือการเปลี่ยนแปลงกับ
การพัฒนาโรงเรียนของคณะวิศวกรรมศาสตร์ นำโดย ริช เดอฝรั่งเศสโพรนี
( 1175 ( 1839 ) โพรนี ( ยังเป็นที่รู้จักสำหรับเบรค เพื่อวัดพลัง ) และ
Associates ในปารีสที่โรงเรียนโปลีเทคนิคและโรงเรียน ponts et chaussees
เป็นครั้งแรกเพื่อรวมทฤษฎีแคลคูลัสและวิทยาศาสตร์ในหลักสูตรวิศวกรรม
ซึ่งกลายเป็นรูปแบบสำหรับส่วนที่เหลือของโลก ( ตอนนี้
คุณจะรู้ว่าคนที่โทษเด็กใหม่ของคุณเจ็บปวด ) antonie chezy
( 1718 – 1798 ) , หลุยส์ navier ( ของ– 1836 ) , เจ้ากาสปาร์ดฺโคริโอลิส ( 1792 – 1843 )
เฮนรี่ ดาร์ซี่ ( 1803 – 1858 ) และผู้สนับสนุนอื่น ๆหลายทฤษฎีวิศวกรรม
และของเหลวเป็นนักศึกษา และ / หรือ อาจารย์ที่ โรงเรียน
โดยศตวรรษที่สิบเก้ากลางความก้าวหน้าพื้นฐานมาบน
หลายครั้งแพทย์จีน poiseuille ( 1799 ( 1869 ) ได้ถูกต้อง
วัดการไหลของของเหลวในหลอดเส้นเลือดฝอยสำหรับหลาย ในขณะที่เยอรมนี
gotthilf Hagen ( 1797 ( 1884 ) มีความแตกต่างระหว่างการไหลแบบปั่นป่วน
ในท่อ ในอังกฤษ ลอร์ด ออสบอร์น เรย์โนลด์ ( 1842 – 2455 ) อย่างต่อเนื่อง
ที่ทํางานและพัฒนาจำนวนไร้มิติที่หมีชื่อของเขา
ในทํานองเดียวกัน ขนานกับงานแรกของ navier ,จอร์จ สโตคส์ ( 1819 )
1903 ) เสร็จสิ้นการเคลื่อนไหวของสมการทั่วไปของของไหลที่มีแรงเสียดทานที่
ใช้ชื่อของพวกเขา วิลเลียม ทดลอง ( 1810 ) 1879 ) เกือบดัน
พัฒนาขั้นตอนและพิสูจน์คุณค่าของการทดสอบแบบจำลองทางกายภาพ ความเชี่ยวชาญ
อเมริกันได้กลายเป็นเท่ากับชาวยุโรปเป็นแสดงให้เห็นโดย
เจมส์ฟรานซิส ( ค.ศ. 1815 – 1892 ) และเลสเตอร์เพลตัน ( 1827 – 1908 ) ผู้บุกเบิก
การทำงานในกังหันและ เคลเมนส์ เฮอร์เชล ( 1842 – 1930 ) สิ่งประดิษฐ์ของเครื่องวัดระยะ
.
ศตวรรษที่สิบเก้าปลายก็เด่นสำหรับการขยายตัวของ
ทฤษฎีของไหลโดยนักวิทยาศาสตร์และวิศวกรชาวไอริชและอังกฤษรวมถึงนอกจาก
Reynolds และ Stokes , วิลเลียม ทอมสัน ลอร์ด เคลวิน ( 1824 – 1907 ) วิลเลียม Strutt
ลอร์ด Rayleigh ( 1842 – 1919 ) และเซอร์โฮเรซ แกะ ( 2392 )
2477 )บุคคลเหล่านี้ได้เป็นจำนวนมากปัญหารวมถึงมิติ
การวิเคราะห์ irrotational ไหล Vortex เคลื่อนไหว โพรงอากาศ และคลื่น ในความรู้สึกที่กว้างขึ้นของงาน
ศึกษาการเชื่อมโยงระหว่างกลศาสตร์
อุณหพลศาสตร์ของไหล และถ่ายเทความร้อน
รุ่งอรุณของศตวรรษที่ยี่สิบนำสองอนุสาวรีย์การพัฒนา .
ครั้งแรกในปี 1903 พี่น้องตระกูลไรท์ , เรียนด้วยตัวเอง ( วิลเบอร์ 1867 – 1912 ;
Orville 1871 – 1948 ) ผ่านการประยุกต์ใช้ทฤษฎีและพิจารณาการทดลอง
สมบูรณ์เครื่องบิน สิ่งประดิษฐ์ดั้งเดิมของพวกเขาเสร็จสมบูรณ์
ที่มีอยู่ทั้งหมดและลักษณะสำคัญของงานฝีมือที่ทันสมัย ( รูปที่ 1 - 13 )
นักพากย์ก็ใช้เพียงเล็กน้อย ถึงเวลานี้เพราะพวกเขา
เกินไปยากที่จะแก้ ในกระดาษที่เป็นผู้บุกเบิกใน 1904 , เยอรมันลุดวิก
พรันด์เทิล ( 1875 – 1953 ) พบว่า การไหลของของไหลสามารถแบ่งออกเป็นชั้น
ใกล้ผนัง , ชั้นขอบที่แรงเสียดทาน ผลสำคัญ
และชั้นนอก ซึ่งผลกระทบดังกล่าวเป็นเล็กน้อยและแบบออยเลอร์
งานกำหนดพลังงานและสมการโมเมนตัม แบร์นูลลีค.ศ. 1738 คลาสสิก
บทความ hydrodynamica อาจถือเป็นครั้งแรกกลศาสตร์ของไหลข้อความ
ในที่สุด จีน d'alembert ( 1717 – 1789 ) ได้พัฒนาความคิดของความเร็วและความเร่งอนุพันธ์
ส่วนประกอบ , การแสดงออกของความต่อเนื่องและ
" พาราด็อกซ์ " ของศูนย์ต่อต้านการเคลื่อนไหวสม่ำเสมอคงที่
การพัฒนากลศาสตร์ของของไหลทฤษฎีขึ้นผ่านปลายของศตวรรษที่สิบแปดก็มีผลกระทบเพียงเล็กน้อยต่อ
คุณสมบัติของของไหลและวิศวกรรมตั้งแต่ค่าคุณภาพปริมาณและทฤษฎีส่วนใหญ่เป็นนามธรรม
ที่ไม่สามารถ quantified เพื่อวัตถุประสงค์ในการออกแบบ นั่นคือการเปลี่ยนแปลงกับ
การพัฒนาโรงเรียนของคณะวิศวกรรมศาสตร์ นำโดย ริช เดอฝรั่งเศสโพรนี
( 1175 ( 1839 ) โพรนี ( ยังเป็นที่รู้จักสำหรับเบรค เพื่อวัดพลัง ) และ
Associates ในปารีสที่โรงเรียนโปลีเทคนิคและโรงเรียน ponts et chaussees
เป็นครั้งแรกเพื่อรวมทฤษฎีแคลคูลัสและวิทยาศาสตร์ในหลักสูตรวิศวกรรม
ซึ่งกลายเป็นรูปแบบสำหรับส่วนที่เหลือของโลก ( ตอนนี้
คุณจะรู้ว่าคนที่โทษเด็กใหม่ของคุณเจ็บปวด ) antonie chezy
( 1718 – 1798 ) , หลุยส์ navier ( ของ– 1836 ) , เจ้ากาสปาร์ดฺโคริโอลิส ( 1792 – 1843 )
เฮนรี่ ดาร์ซี่ ( 1803 – 1858 ) และผู้สนับสนุนอื่น ๆหลายทฤษฎีวิศวกรรม
และของเหลวเป็นนักศึกษา และ / หรือ อาจารย์ที่ โรงเรียน
โดยศตวรรษที่สิบเก้ากลางความก้าวหน้าพื้นฐานมาบน
หลายครั้งแพทย์จีน poiseuille ( 1799 ( 1869 ) ได้ถูกต้อง
วัดการไหลของของเหลวในหลอดเส้นเลือดฝอยสำหรับหลาย ในขณะที่เยอรมนี
gotthilf Hagen ( 1797 ( 1884 ) มีความแตกต่างระหว่างการไหลแบบปั่นป่วน
ในท่อ ในอังกฤษ ลอร์ด ออสบอร์น เรย์โนลด์ ( 1842 – 2455 ) อย่างต่อเนื่อง
ที่ทํางานและพัฒนาจำนวนไร้มิติที่หมีชื่อของเขา
ในทํานองเดียวกัน ขนานกับงานแรกของ navier ,จอร์จ สโตคส์ ( 1819 )
1903 ) เสร็จสิ้นการเคลื่อนไหวของสมการทั่วไปของของไหลที่มีแรงเสียดทานที่
ใช้ชื่อของพวกเขา วิลเลียม ทดลอง ( 1810 ) 1879 ) เกือบดัน
พัฒนาขั้นตอนและพิสูจน์คุณค่าของการทดสอบแบบจำลองทางกายภาพ ความเชี่ยวชาญ
อเมริกันได้กลายเป็นเท่ากับชาวยุโรปเป็นแสดงให้เห็นโดย
เจมส์ฟรานซิส ( ค.ศ. 1815 – 1892 ) และเลสเตอร์เพลตัน ( 1827 – 1908 ) ผู้บุกเบิก
การทำงานในกังหันและ เคลเมนส์ เฮอร์เชล ( 1842 – 1930 ) สิ่งประดิษฐ์ของเครื่องวัดระยะ
.
ศตวรรษที่สิบเก้าปลายก็เด่นสำหรับการขยายตัวของ
ทฤษฎีของไหลโดยนักวิทยาศาสตร์และวิศวกรชาวไอริชและอังกฤษรวมถึงนอกจาก
Reynolds และ Stokes , วิลเลียม ทอมสัน ลอร์ด เคลวิน ( 1824 – 1907 ) วิลเลียม Strutt
ลอร์ด Rayleigh ( 1842 – 1919 ) และเซอร์โฮเรซ แกะ ( 2392 )
2477 )บุคคลเหล่านี้ได้เป็นจำนวนมากปัญหารวมถึงมิติ
การวิเคราะห์ irrotational ไหล Vortex เคลื่อนไหว โพรงอากาศ และคลื่น ในความรู้สึกที่กว้างขึ้นของงาน
ศึกษาการเชื่อมโยงระหว่างกลศาสตร์
อุณหพลศาสตร์ของไหล และถ่ายเทความร้อน
รุ่งอรุณของศตวรรษที่ยี่สิบนำสองอนุสาวรีย์การพัฒนา .
ครั้งแรกในปี 1903 พี่น้องตระกูลไรท์ , เรียนด้วยตัวเอง ( วิลเบอร์ 1867 – 1912 ;
Orville 1871 – 1948 ) ผ่านการประยุกต์ใช้ทฤษฎีและพิจารณาการทดลอง
สมบูรณ์เครื่องบิน สิ่งประดิษฐ์ดั้งเดิมของพวกเขาเสร็จสมบูรณ์
ที่มีอยู่ทั้งหมดและลักษณะสำคัญของงานฝีมือที่ทันสมัย ( รูปที่ 1 - 13 )
นักพากย์ก็ใช้เพียงเล็กน้อย ถึงเวลานี้เพราะพวกเขา
เกินไปยากที่จะแก้ ในกระดาษที่เป็นผู้บุกเบิกใน 1904 , เยอรมันลุดวิก
พรันด์เทิล ( 1875 – 1953 ) พบว่า การไหลของของไหลสามารถแบ่งออกเป็นชั้น
ใกล้ผนัง , ชั้นขอบที่แรงเสียดทาน ผลสำคัญ
และชั้นนอก ซึ่งผลกระทบดังกล่าวเป็นเล็กน้อยและแบบออยเลอร์
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- 谁想要和你生活一辈子的人。
- Now where are you
- Just Believe
- As shown in Fig. 2, several stages of de
- แปลประโยคนี้ให้เพื่อนฉันได้ไหม
- The reapplication of a variety of kinds
- เป็นงานเลี้ยงปีใหม่ของแบงค์ ทีมงานให้แต่
- ฉันก็จะเช่นดอกไม้นั้นเหมือนกัน
- I sent electronic ticket . Credit term 1
- Requirements
- Hi Nok. How are you. Fancy your husband
- รู้เขารู้เรา
- คุณเข้าใจที่ฉันบอกเรื่องพัสดุของคุณแล้วใ
- แค่เห็นหน้าแค่แปปเดียวนะ
- a device that measures galvanic skin res
- And the 23-26 December I plan to Chiang
- if you have any question about your heal
- The survey showed that many participants
- the lessons learned from watching this f
- ถวายพานพุ่ม
- You're probably on to something. It's pr
- i told you go and look for money and get
- Actually, the correct approach, as it is
- หากคุณอาการเหล่านี้ วิธีแก้คือ คุณไม่ควร
