state actors. In fact, because of t

state actors. In fact, because of their lacking citizenship, the Rohingya are often
labelled as illegal economic migrants, and thus have to face arrests, deportation or
labour exploitation instead of the needed protection. Moreover, the legal
framework regarding the issue is quite inefficient and even lacking in the
Southeast Asian region, despite international pressure and civil society advocacy.
In fact, only two out of ten members of ASEAN – Philippines and Cambodia –
have ratified the 1951 United Nations Convention Relating to the Status of
Refugees and the 1967 Protocol attached to it (Asia Pacific Refugees Rights
Network, 2013). Important destination countries such as Malaysia, Bangladesh or
Thailand are thus short on adequate legal measures to identify and protect
Rohingya refugees and asylum seekers, which has lead to irresponsible
government policies and practices such as arbitrary arrests, deportations and
detainments which violate many obligations and rights stated in the Universal
Declaration of Human Rights. Also, the demographic side of the matter should
not be neglected. In Bangladesh for example, the massive flow of refugees –
mostly from the Rohingya community – has had an important impact on the
demographic profile of southeast Bangladesh. With approximately 29’000
Rohingya refugees within the UNHCR registration system, added to the 200’000
ones residing in the country as illegal migrants, the pressure on Bangladesh is
critical (Refugees International, 2011). Being one of the less developed countries
of the region with an important population density of more than 900 per square
meter, the pressure on essential resources such as land and water is high. This
resource scarcity, coupled with the demographic pressure and the somewhat
unstable internal security has lead the country to close its borders to more
refugees, despite repeated requests from several human rights groups, the
UNHCR and numerous countries. However, the border with Myanmar being 271
kilometres long makes its management quasi-impossible, which creates
opportunities for increased transnational crime such as human trafficking or drug
and arm smuggling (Bashar, 2012).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แสดงสถานะการ ในความเป็นจริง เพราะสัญชาติของ lacking โรฮิงยามักมันเป็นอพยพผิดกฎหมายทางเศรษฐกิจ และดังนั้น ต้องเผชิญกับการจับกุม พฤติกรรม หรือกดขี่ขูดรีดแรงงานแทนการป้องกันที่จำเป็น นอกจากนี้ ด้านกฎหมายกรอบเกี่ยวกับปัญหาจะค่อนข้างต่ำ และยังขาดการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภูมิภาค แม้ มีความกดดันระหว่างประเทศและภาคประชาสังคมหลุยในความเป็นจริง เพียง 2 จาก 10 สมาชิกของอาเซียนฟิลิปปินส์และกัมพูชา –มีสำคัญ 1951 สหประชาชาติอนุสัญญาว่าด้วยสถานะของผู้ลี้ภัยและ 1967 การโพรโทคอแนบ (เอเชียแปซิฟิกผู้ลี้ภัยสิทธิเครือข่าย 2013) ประเทศปลายทางที่สำคัญเช่นมาเลเซีย บังกลาเทศ หรือประเทศไทยจะดังในมาตรการทางกฎหมายเพียงพอในการระบุ และป้องกันผู้ลี้ภัยโรฮิงยาและลี้ภัย ซึ่งได้นำไปหลายนโยบายของรัฐบาลและปฏิบัติเช่นอำนาจจับกุม deportations และdetainments การละเมิดภาระผูกพันและสิทธิที่ระบุไว้ในมาตรฐานสากลหลายปฏิญญาว่าด้วยสิทธิมนุษยชน ยัง ด้านประชากรของเรื่องควรไม่เป็นที่ไม่มีกิจกรรม ในประเทศบังกลาเทศเช่น การไหลขนาดใหญ่ผู้ลี้ภัย –ส่วนใหญ่จากชุมชนโรฮิงยา – มีผลกระทบสำคัญในการโพรไฟล์ที่ประชากรของประเทศบังกลาเทศตะวันออกเฉียงใต้ มีประมาณ 29'000ผู้ลี้ภัยโรฮิงยาในระบบลงทะเบียนยูเอ็นเอชซี เพิ่ม 200'000คนที่เชิญเป็นอพยพผิดกฎหมายในประเทศ เป็นความดันในบังกลาเทศสำคัญ (ผู้ลี้ภัยนานาชาติ 2011) เป็นหนึ่งในประเทศที่พัฒนาน้อยภาคมีความหนาแน่นประชากรที่สำคัญมีของมากกว่า 900 ต่อตารางเมตร แรงกดดันสำคัญทรัพยากรดินและน้ำได้สูง นี้ขาดแคลนทรัพยากร ควบคู่ไปกับแรงกดดันทางประชากรและที่ความปลอดภัยภายในเสถียรได้นำประเทศปิดเส้นขอบของการเพิ่มเติมผู้ลี้ภัย แม้ มีการร้องขอซ้ำจากกลุ่มสิทธิมนุษยชนต่าง ๆ การยูเอ็นเอชซีและประเทศต่าง ๆ อย่างไรก็ตาม ชายแดนกับพม่ากำลัง 271กิโลเมตรที่ยาวทำให้การบริหารกึ่งเป็นไปไม่ได้ ซึ่งสร้างโอกาสสำหรับอาชญากรรมข้ามชาติเพิ่มขึ้นเช่นยาเสพติดหรือการค้ามนุษย์และแขนลักลอบ (Bashar, 2012)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นักแสดงรัฐ ในความเป็นจริงเพราะขาดความเป็นพลเมืองของพวกเขาโรฮิงญามักจะระบุว่าเป็นผู้อพยพทางเศรษฐกิจที่ผิดกฎหมายและทำให้ต้องเผชิญกับการจับกุมหรือถูกเนรเทศแรงงานแทนของการป้องกันที่จำเป็น นอกจากนี้ตามกฎหมายกรอบเกี่ยวกับปัญหาที่ค่อนข้างไม่มีประสิทธิภาพและยังขาดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้แม้จะมีแรงกดดันระหว่างประเทศและการสนับสนุนภาคประชาสังคม. ในความเป็นจริงเพียงสองในสิบสมาชิกของอาเซียน - ฟิลิปปินส์และกัมพูชา - ได้ให้สัตยาบัน 1951 สหประชาชาติ การประชุมที่เกี่ยวข้องกับสถานะของผู้ลี้ภัยและพิธีสาร1967 แนบมากับมัน (เอเชียแปซิฟิกสิทธิมนุษยชนผู้ลี้ภัยเครือข่าย2013) ประเทศปลายทางที่สำคัญเช่นมาเลเซียบังคลาเทศหรือประเทศไทยจึงสั้น ๆ เกี่ยวกับมาตรการทางกฎหมายที่เพียงพอในการระบุและปกป้องผู้ลี้ภัยชาวโรฮิงญาและผู้ขอลี้ภัยซึ่งได้นำไปสู่การขาดความรับผิดชอบนโยบายของรัฐบาลและการปฏิบัติเช่นการจับกุมโดยพลการเนรเทศออกนอกประเทศและdetainments ที่ละเมิดภาระผูกพันจำนวนมากและสิทธิมนุษยชน ที่ระบุไว้ในยูนิเวอร์แซปฏิญญาสิทธิมนุษยชน นอกจากนี้ทางด้านประชากรศาสตร์ของเรื่องควรไม่ถูกทอดทิ้ง ในบังคลาเทศตัวอย่างเช่นการไหลขนาดใหญ่ของผู้ลี้ภัย - ส่วนใหญ่มาจากชุมชนของโรฮิงญา - มีผลกระทบที่สำคัญในรายละเอียดทางด้านประชากรศาสตร์ตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศบังคลาเทศ ด้วยประมาณ 29'000 ผู้ลี้ภัยชาวโรฮิงญาในระบบการลงทะเบียน UNHCR เพิ่มใน 200'000 คนที่อาศัยอยู่ในประเทศที่เป็นแรงงานข้ามชาติที่ผิดกฎหมาย, ความดันในบังคลาเทศเป็นสำคัญ(ผู้ลี้ภัยนานาชาติ 2011) เป็นหนึ่งในประเทศที่พัฒนาน้อยของพื้นที่ที่มีความหนาแน่นของประชากรที่สำคัญของกว่า 900 ต่อตารางเมตรความดันในทรัพยากรที่จำเป็นเช่นที่ดินและน้ำอยู่ในระดับสูง นี้ขาดแคลนทรัพยากรควบคู่กับแรงกดดันทางประชากรและค่อนข้างรักษาความปลอดภัยภายในไม่เสถียรได้นำไปสู่ประเทศที่จะปิดพรมแดนของตนให้มากขึ้นผู้ลี้ภัยแม้จะมีการร้องขอซ้ำจากสิทธิมนุษยชนหลายกลุ่มที่UNHCR และหลายประเทศ อย่างไรก็ตามชายแดนกับพม่าเป็น 271 กิโลเมตรยาวทำให้การจัดการเสมือนเป็นไปไม่ได้ซึ่งจะสร้างโอกาสให้กับอาชญากรรมข้ามชาติที่เพิ่มขึ้นเช่นการค้ามนุษย์หรือยาเสพติดและการลักลอบขนแขน(Bashar 2012)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นักแสดงจากรัฐ ในความเป็นจริง เพราะพวกเขาขาดพลเมืองชาวโรฮินย่ามักจะ
labelled เป็นผู้อพยพทางเศรษฐกิจผิดกฎหมาย และดังนั้นจึง มีใบหน้าจับกุม เนรเทศ หรือการเอารัดเอาเปรียบแรงงาน
แทนที่จะต้องการการคุ้มครอง นอกจากนี้ กฎหมาย
กรอบประเด็นค่อนข้างไม่มีประสิทธิภาพและขาด
ภูมิภาคเอเชียตะวันออกแม้จะมีการกดดันจากนานาชาติและสนับสนุนประชาสังคม .
ในความเป็นจริง , เพียงสองในสิบของอาเซียน – ฟิลิปปินส์และกัมพูชา–
ได้ให้สัตยาบันอนุสัญญาสหประชาชาติ 1951 ที่เกี่ยวข้องกับสถานะของผู้ลี้ภัยและพิธีสารปี
แนบกับมัน ( เอเชีย แปซิฟิก เครือข่ายสิทธิผู้ลี้ภัย
, 2013 ) ประเทศปลายทางที่สำคัญ เช่น มาเลเซีย บังคลาเทศ หรือ
ประเทศไทยจึงสั้นเพียงพอ มาตรการทางกฎหมายเพื่อระบุและป้องกัน
โรฮิงยาและผู้ขอลี้ภัย ซึ่งได้นำนโยบายของรัฐบาลที่ขาดความรับผิดชอบ
และการปฏิบัติ เช่น การจับกุมโดยพลการ , ประเทศและ
detainments ที่ละเมิดภาระหน้าที่มากมาย และสิทธิที่ระบุไว้ในปฏิญญาสากลของสิทธิมนุษยชน
. นอกจากนี้ ด้านประชากรศาสตร์ของเรื่องควร
ไม่หลง .ในบังกลาเทศ ตัวอย่างเช่นการไหลขนาดใหญ่ของผู้ลี้ภัยชาวโรฮิงยา
) ส่วนใหญ่มาจากชุมชนฯได้มีผลกระทบที่สำคัญต่อ
ข้อมูลประชากรของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ บังคลาเทศ มีประมาณ 29 , โรฮิงยาผู้ลี้ภัยของยูเอ็นเอชซีอาร์
ภายในระบบลงทะเบียน , เพิ่ม 200 ' 000
คนที่อาศัยอยู่ในประเทศที่เป็นผู้อพยพผิดกฎหมาย ความดันในบังคลาเทศ
วิจารณ์ ( ผู้ลี้ภัยระหว่างประเทศ2011 ) เป็นหนึ่งในประเทศที่พัฒนาน้อยกว่า
ของภูมิภาคที่มีประชากรที่สำคัญของมากกว่า 900 ตารางเมตรละ
, ความดันในทรัพยากรที่จำเป็น เช่น ที่ดิน และน้ำสูง ความขาดแคลนทรัพยากรนี้
ควบคู่กับความกดดันทางประชากรและค่อนข้างเสถียร รปภ. ภายในมี
นำพาประเทศไปปิดเส้นขอบของผู้ลี้ภัยมากขึ้น
,แม้จะมีการร้องขอซ้ำจากหลายสิทธิมนุษยชนกลุ่มประเทศ
ยูเอ็นเอชซีอาร์ และมากมาย อย่างไรก็ตาม ชายแดนกับพม่าเป็น 271
กิโลเมตรยาวทำให้มันเป็นไปไม่ได้ และการจัดการ ซึ่งสร้าง
โอกาสสำหรับอาชญากรรมข้ามชาติเพิ่มขึ้น เช่น การค้ามนุษย์และการลักลอบขนยาเสพติด
หรือแขน ( Bashar , 2012 )