It is found that urban low-income p

It is found that urban low-income people have lower mobility than the non-low-income. They
tend to make fewer trips and of shorter distance. However, average trip duration of the low-income is longer than that of the
non-low-income. Results show that the low-income individual makes most of their trips for subsistence activities, such as
going to work or school. In addition, large proportions of all trips made by the low-income are undertaken by walking, electric
motorcycle, and bicycle. The number of trip chain of low-income people is generally small, and the length of said trip chain is
short. Finally policy implications are recommended in the context of providing transportation equity service to improve the
mobility of urban low-income.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันอยู่ที่คนเมืองแนซ์ได้เคลื่อนไหวต่ำกว่าไม่ใช่ต่ำรายได้ พวกเขามีแนวโน้มที่ต้องการเดินทางน้อยกว่าและระยะทางสั้นลง อย่างไรก็ตาม ระยะเวลาเดินทางเฉลี่ยของการแนซ์มีความยาวมากกว่าที่จะไม่ใช่ต่ำรายได้ ผลลัพธ์แสดงว่า บุคคลแนซ์ทำให้ส่วนใหญ่ของการเดินทางสำหรับกิจกรรมชีพ เช่นไปทำงาน หรือโรงเรียน นอกจากนี้ สัดส่วนใหญ่ของการเดินทางทั้งหมดทำ โดยแนซ์จะดำเนินเดิน ไฟฟ้ารถจักรยานยนต์ และจักรยาน จำนวนโซ่เดินชนแนซ์ขนาดเล็กโดยทั่วไป และความยาวของโซ่เดินทางดังกล่าวสั้น ๆ สุดท้าย ผลกระทบนโยบายแนะนำในบริบทของการให้บริการขนส่งส่วนการปรับปรุงการเคลื่อนไหวของเมืองแนซ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้ยังพบว่าคนที่มีรายได้ต่ำในเมืองมีการเคลื่อนไหวต่ำกว่าที่ไม่ได้มีรายได้ต่ำ พวกเขามีแนวโน้มที่จะทำให้การเดินทางน้อยลงและระยะทางที่สั้นกว่า
แต่ระยะเวลาในการเดินทางเฉลี่ยของรายได้ต่ำมีความยาวกว่าที่ไม่ได้มีรายได้ต่ำ
ผลแสดงให้เห็นว่าบุคคลที่มีรายได้ต่ำจะทำให้มากที่สุดของการเดินทางของพวกเขาสำหรับกิจกรรมการดำรงชีวิตเช่นจะไปทำงานหรือโรงเรียน
นอกจากนี้สัดส่วนขนาดใหญ่ของการเดินทางทั้งหมดที่ทำโดยมีรายได้ต่ำจะดำเนินการโดยการเดินไฟฟ้ารถจักรยานยนต์และจักรยาน
จำนวนของห่วงโซ่การเดินทางของคนที่มีรายได้ต่ำที่มีขนาดเล็กโดยทั่วไปและความยาวของห่วงโซ่การเดินทางดังกล่าวเป็นระยะสั้น
สุดท้ายผลกระทบนโยบายมีการแนะนำในบริบทของการให้บริการส่วนของการขนส่งในการปรับปรุงความคล่องตัวของเมืองมีรายได้ต่ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พบว่า ประชาชนผู้มีรายได้น้อยในเมืองมีความคล่องตัว ไม่ต่ำ กว่ารายได้ พวกเขามักจะให้น้อยลง
การเดินทางและระยะทางสั้นกว่า อย่างไรก็ตาม ระยะเวลาการเดินทางเฉลี่ยของผู้มีรายได้น้อยจะยาวกว่าของ
ไม่ต่ำรายได้ ผลการทดลองแสดงให้เห็นว่าบุคคลผู้ทำให้มากที่สุดของการเดินทางของพวกเขาสำหรับกิจกรรมการดำรงชีวิต เช่น
ไปทำงานหรือไปโรงเรียน นอกจากนี้ขนาดใหญ่สัดส่วนของการเดินทางโดยผู้มีรายได้น้อยจะดำเนินการโดยเดินไฟฟ้า
รถจักรยานยนต์ และจักรยาน หมายเลขของห่วงโซ่ของการเดินทางของผู้มีรายได้น้อยมีขนาดเล็กโดยทั่วไป และความยาวของโซ่ กล่าวว่า การเดินทางคือ
สั้น ในที่สุดนโยบายแนะนำในบริบทของการให้บริการของขนส่ง ปรับปรุง
การเคลื่อนไหวของผู้มีรายได้น้อยในเมือง .