But my disease grew upon me—for wha

But my disease grew upon me—for what disease is
like Alcohol!—and at length even Pluto, who was now
becoming old, and consequently somewhat peevish—even
Pluto began to experience the effects of my ill temper.
One night, returning home, much intoxicated, from one
of my haunts about town, I fancied that the cat avoided my
presence. I seized him; when, in his fright at my violence, he
inflicted a slight wound upon my hand with his teeth. The
fury of a demon instantly possessed me. I knew myself no
longer. My original soul seemed, at once, to take its flight
from my body; and a more than fiendish malevolence, ginnurtured,
thrilled every fibre of my frame. I took from my
waistcoat-pocket a penknife, opened it, grasped the poor
beast by the throat, and deliberately cut one of its eyes from
the socket! I blush, I burn, I shudder, while I pen the
damnable atrocity.
When reason returned with the morning—when I had
slept off the fumes of the night’s debauch—I experienced a
sentiment half of horror, half of remorse, for the crime of
which I had been guilty; but it was, at best, a feeble and
equivocal feeling, and the soul remained untouched. I again
plunged into excess, and soon drowned in wine all memory
of the deed.
In the meantime the cat slowly recovered. The socket of
the lost eye presented, it is true, a frightful appearance, but
he no longer appeared to suffer any pain. He went about the
house as usual, but, as might be expected, fled in extreme
terror at my approach. I had so much of my old heart left, as
to be at first grieved by this evident dislike on the part of a
creature which had once so loved me. But this feeling soon
gave place to irritation. And then came, as if to my final and
irrevocable overthrow, the spirit of PERVERSENESS.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่โรคของฉันเติบโตเมื่อฉัน — สำหรับโรคใดเป็นเหล้า! — และยาว แม้ดาวพลูโต ซึ่งขณะนี้เก่า และดังนั้นค่อนข้าง peevish — แม้ดาวพลูโตเริ่มผลของอารมณ์ของฉันป่วยคืนที่หนึ่ง กลับบ้าน มากเมา จากฉันกลาเกี่ยวกับเมือง ฉัน fancied ว่า หลีกเลี่ยงแมวของฉันสถานะการออนไลน์ ผมยึดเขา เมื่อ ในเขาตกใจที่ความรุนแรงของฉัน เขาแผลเล็กน้อยแผลตามมือกับฟันของเขา การความโกรธของปีศาจที่สิงทันทีฉัน ผมรู้ว่าตัวเองไม่มีอีกต่อไป จิตวิญญาณเดิมของฉันดูเหมือน ครั้ง ใช้เวลาของเที่ยวบินจากร่างกายของฉัน และ malevolence โหดร้ายมากกว่า ginnurturedตื่นเต้นทุกเส้นใยของเฟรมของฉัน ถ่ายจากของฉันwaistcoat-กระเป๋า penknife เปิด ชนะจนสัตว์ โดยคอ และเป็นตาของจากหนึ่งจงใจตัดซ็อกเก็ต ฉันหน้าแดง เขียน ฉัน shudder ในขณะที่ฉันปากกาป่าเถื่อน damnableเมื่อเหตุผลกลับมาตอนเช้าซึ่งเมื่อผมนอนปิดควันของโลกีย์ของคืนซึ่งผมมีประสบการณ์การความเชื่อมั่นของสยองขวัญ ครึ่งหนึ่งของความสำนึกผิด สำหรับอาชญากรรมของซึ่งเคยผิด แต่มันเป็น ที่ดีที่สุด การร่าง และรู้สึก equivocal และจิตวิญญาณยังคงม่มีการเปลี่ยนแปลง ฉันอีกครั้งกระโจนเข้าสู่ ส่วนเกิน และเร็ว ๆ นี้เพชฌฆาตในไวน์หน่วยความจำทั้งหมดการกระทำนี้ในระหว่างนี้ แมวช้ากู้ ซ็อกเก็ตของตาหายไปแสดง เป็นจริง มีลักษณะ frightful แต่เขาไม่ปรากฏตัวรับความเจ็บปวดใด ๆ เขาก็เกี่ยวกับการบ้านเป็นปกติ แต่ เป็นอาจจะคาดหวัง หนีในมากความหวาดกลัวที่วิธีการของฉัน มีมากของหัวใจของฉันเก่าซ้าย เป็นที่แรกเสียใจ โดยไม่ชอบนี้เห็นได้ชัดในส่วนของการสิ่งมีชีวิตซึ่งครั้งนั้นได้รักข้า แต่นี่ความรู้สึกเร็วให้เกิดการระคายเคือง แล้ว มา เป็นสุดท้ายของฉัน และสมบูรณาญาเอาคืนไม่ได้ จิตวิญญาณของ PERVERSENESS

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่โรคของฉันเติบโตเมื่อฉันสำหรับสิ่งที่เป็นโรค
เช่นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์! และอื่นที่มีความยาวแม้ดาวพลูโตที่ตอนนี้
กลายเป็นเก่าและจึงค่อนข้างเจ้าอารมณ์แม้
ดาวพลูโตเริ่มที่จะได้สัมผัสกับผลกระทบของอารมณ์ที่ไม่ดีของฉัน.
คืนหนึ่งกลับบ้าน มากมึนเมาจาก
การหลอกหลอนของฉันเกี่ยวกับเมืองที่ผมจินตนาการว่าแมวของฉันหลีกเลี่ยง
การปรากฏตัว ผมยึดเขา; เมื่อในความน่ากลัวของเขาที่ความรุนแรงของฉันเขา
ลือแผลเล็กน้อยที่มือของฉันกับฟันของเขา
โกรธของปีศาจสิงฉันทันที ผมรู้ว่าตัวเองไม่
ได้อีกต่อไป จิตวิญญาณเดิมของฉันลำบากในครั้งเดียวที่จะใช้เวลาเที่ยวบิน
ออกจากร่างกายของฉัน และมากกว่าความอาฆาตพยาบาทโหดเหี้ยม, ginnurtured,
ตื่นเต้นเส้นใยของกรอบของฉันทุก ผมเอามาจากฉัน
เสื้อกั๊กกระเป๋ามีดพับ, เปิดมันลงโทษที่น่าสงสาร
สัตว์โดยลำคอและจงใจตัดหนึ่งของดวงตาจาก
ซ็อกเก็ต! ฉันอายฉันเผาฉันตัวสั่นในขณะที่ฉันปากกา
โหดร้ายน่าเกลียดน่ากลัว.
เมื่อเหตุผลที่กลับมาพร้อมกับตอนเช้าเมื่อฉันได้
นอนหลับควันของคืนที่เสเพล-ผมมีประสบการณ์
ครึ่งความเชื่อมั่นของหนังสยองขวัญ, ครึ่งหนึ่งของสำนึกผิดในการก่ออาชญากรรม ของ
ที่ฉันได้รับความผิด; แต่มันก็เป็นที่ดีที่สุด, อ่อนแอและ
ความรู้สึกที่ยังไม่มีข้อยุติและจิตวิญญาณยังไม่มีใครแตะต้อง ฉันอีกครั้ง
กระโจนเข้าสู่ส่วนเกินและเร็ว ๆ นี้จมอยู่ในไวน์หน่วยความจำทั้งหมด
ของโฉนด.
ในขณะเดียวกันแมวหายช้า ซ็อกเก็ตของ
ตาที่หายไปนำเสนอมันเป็นความจริงที่น่าตกใจก็ปรากฏตัว แต่
เขาไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นที่จะประสบความเจ็บปวดใด ๆ เขาเดินไปเกี่ยวกับ
บ้านตามปกติ แต่ในขณะที่อาจจะมีการคาดว่าจะหลบหนีไปในที่รุนแรง
ความหวาดกลัวที่วิธีการของฉัน ฉันมีมากของหัวใจของฉันอายุที่เหลือเป็น
ที่จะเป็นที่เสียใจเป็นครั้งแรกโดยไม่ชอบที่เห็นได้ชัดนี้ในส่วนหนึ่งของ
สิ่งมีชีวิตซึ่งครั้งหนึ่งเคยรักฉัน แต่ความรู้สึกนี้เร็ว ๆ นี้
ให้สถานที่ที่จะเกิดการระคายเคือง และแล้วก็มาราวกับจะเป็นครั้งสุดท้ายของฉันและ
ล้มล้างเอาคืนไม่ได้จิตวิญญาณของความชั่วร้าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่โรคของฉันเมื่อฉันโตขึ้นเป็นโรคอะไรเช่นแอลกอฮอล์ - และที่ความยาวถึงดาวพลูโต ที่ตอนนี้กลายเป็นเก่าและจึงค่อนข้างขี้งอนด้วยซ้ำพลูโตเริ่มประสบการณ์ผลของอารมณ์ป่วยของฉันคืนนึง กลับมาบ้าน เลยมึน จากหนึ่งหลอกหลอนฉันในเมือง ผมชอบที่แมวหลีกเลี่ยงฉันคงอยู่ ฉันยึดเขา เมื่อ ในความกลัวของเขาที่เขารุนแรงของฉันลือเล็กน้อยบาดแผลบนมือของฉันกับฟันของเขา ที่ความโกรธของปีศาจทันทีสิงฉัน ฉันรู้ว่าตัวเองไม่อีกต่อไป วิญญาณเดิมดูได้ทันที การใช้เที่ยวบินจากร่างกายของเรา และ ginnurtured มากกว่าคิดมุ่งร้าย , ,ตื่นเต้นทุกเส้นใยกรอบของฉัน ผมเอาจากฉันกระเป๋ามีดพับ เสื้อกั๊กเปิดมัน จับไม่ดีสัตว์โดยคอ และจงใจตัดหนึ่งของดวงตาจากซ็อกเก็ต ! ผมหน้าแดง ผมเขียน ผมสั่น ในขณะที่ฉันปากกาโรคโหดร้าย .เมื่อเหตุผลคืนกับตอนเช้าเมื่อฉันมีนอนแล้วเอาของคืน debauch-i มีประสบการณ์ความเชื่อมั่นครึ่งของความน่ากลัว ครึ่งหนึ่งของการสำนึกผิด , เพอร์รี่ที่ฉันได้ผิด แต่มันคือ ดีที่สุด อ่อนแอ และที่กำกวม ความรู้สึก และจิตใจยังคงมิได้ถูกแตะต้อง ฉันอีกครั้งตกอยู่ในส่วนเกิน และในไม่ช้า จมน้ำตายในไวน์ทุกความทรงจำของโฉนดในขณะเดียวกันแมวค่อยๆหาย ซ็อกเก็ตของลืมตาที่นำเสนอ มันเป็นเรื่องจริง มีลักษณะน่ากลัว แต่เขาไม่ได้ดูเหมือนจะประสบความเจ็บปวดใด ๆ เขาไปเกี่ยวกับบ้านเป็นปกติ แต่ที่อาจจะคาดการหลบหนีในสุดโต่งความหวาดกลัวในวิธีของฉัน ฉันทิ้งหัวใจของฉันเก่ามาก ,เป็นครั้งแรกที่เห็นทุกข์โดยชอบ นี้เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งมีชีวิตที่เคยรักเราเลย แต่ความรู้สึกนี้ในไม่ช้าให้สถานที่ให้ระคายเคือง และจากนั้นมา เช่นถ้าจะของฉันและสุดท้ายเอาคืนไม่ได้โค่น , จิตวิญญาณของความอธรรม