The same appears to be the case for

The same appears to be the case for foreign policy of a more positive or cooperation torn as well. Consider, for example, the fact that President Bill Clinton traveled abroad the most during 1998—the same year that Monica Lewinsky scandal broke at home—and that Nixon engaged in the most foreign travel of his presidency during 1974 at the height of the Watergate scandal (Berthoud and Brady 2001). As President Ronald Reagan’s staffers admitted regarding one of his trips to Europe, “because the polls were showing a drop in the president’s popularity, which made him vulnerable in Washington, we decided that conferring on location with European heads of state would be good for his image as a leader” (Kernell 1986: 96). In effect, as Brace and Hinckley (1992) have argued, much foreign travel of U.S. president is strategic and reactive and timed closely with conditions affecting a president’s support at home. A similar kind of phenomenon has also been found to occur after peacemaking ventures. As Secretary of State James Baker is reported to have observed: Why shouldn’t presidents use positive, non-crisis events to mask periods of vulnerability in the same way that they do for incidents involving conflict and tension?
Moreover, research has shown that presidents’ expectations about public reactions to their foreign policy ideals and initiatives are generally filtered through their interactions with members of Congress. This influence appears to occur in at least three way: (1) assessment regarding what a particular Congress is likely to support and preempting or tailoring proposals to take such preferences into account. (2) procedural legislation that changes the nature of the relationship between Congress and the president enabling Congress to play a larger role in shaping what the president can and cannot do in the foreign policy arena, and (3) activities that frame the need for a particular foreign policy using the media and public discussion that are meant to change the climate of debate and influence what the president does.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เดียวกันปรากฏเป็น กรณีนโยบายต่างประเทศของบวกเพิ่มเติมหรือเสียหายเช่นความร่วมมือ พิจารณา เช่น ความจริงที่ว่า ประธานาธิบดีบิลคลินตันได้เดินทางต่างประเทศในปี 1998 — ปีเดียวกันที่สแกนดัล Monica Lewinsky ยากจนที่บ้าน — และ Nixon หมั้นในการท่องเที่ยวต่างประเทศมากที่สุดของประธานาธิบดีของเขาในช่วง 1974 ที่คดี (Berthoud และเบรดี้ 2001) เป็นที่ยอมรับของประธานาธิบดีโรนัลด์เรแกนดีเรื่องหนึ่งของเขาเดินทางไปยุโรป "เนื่องจากการสำรวจได้แสดงการลดลงในความนิยมของประธานาธิบดี ซึ่งทำให้เขาอ่อนแอในวอชิงตัน เราตัดสินใจว่า conferring ที่ตั้งกับยุโรปหัวของรัฐจะดีสำหรับภาพของเขาเป็นผู้นำ" (Kernell 1986:96) ผล วงเล็บปีกกาและ Hinckley (1992) ได้โต้เถียง เดินทางต่างประเทศมากของประธานาธิบดีสหรัฐฯ เป็นกลยุทธ์ และปฏิกิริยา และเวลาอย่างใกล้ชิดกับเงื่อนไขที่มีผลต่อการสนับสนุนของประธานาธิบดีที่บ้าน ยังได้พบชนิดคล้ายกันของปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นหลังกิจการ peacemaking ตามรายงานเสนาบดี James เบเกอร์ไปได้สังเกต: ทำไมไม่ควรประธานาธิบดีใช้เหตุการณ์บวก วิกฤตไม่ใช่รูปแบบรอบระยะเวลาของช่องโหว่ในแบบเดียวกับที่พวกเขาทำสำหรับปัญหาที่เกี่ยวข้องกับความขัดแย้งและความตึงเครียดหรือไม่ นอกจากนี้ งานวิจัยได้แสดงความคาดหวังของประธานาธิบดีที่เกี่ยวกับปฏิกิริยาสาธารณะเพื่ออุดมคตินโยบายต่างประเทศของพวกเขา และแผนงานโดยทั่วไปจะถูกกรองผ่านการโต้ตอบกับสมาชิกรัฐสภา อิทธิพลนี้ปรากฏเกิดขึ้นในลักษณะที่สาม: (1) ประเมินเกี่ยวกับสิ่งเฉพาะสภาคองเกรสจะให้การสนับสนุน และการ preempting หรือการปรับปรุงข้อเสนอถึงลักษณะดังกล่าว (2) กฎหมายขั้นตอนที่เปลี่ยนแปลงลักษณะของความสัมพันธ์ระหว่างรัฐสภาและประธานเปิดสภามีบทบาทใหญ่ในการกำหนดทิศประธานสามารถ และไม่สามารถดำเนินการในเวทีนโยบายต่างประเทศ และ (3) กิจกรรม ที่เฟรมต้องนโยบายต่างประเทศโดยเฉพาะที่ใช้สื่อและสนทนาสาธารณะที่หมายถึง การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของอภิปรายอิทธิพลใดประธานาธิบดี ไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เช่นเดียวกับที่ปรากฏจะเป็นกรณีสำหรับนโยบายต่างประเทศของบวกมากขึ้นหรือความร่วมมือฉีกขาดเช่นกัน พิจารณาเช่นความจริงที่ว่าประธานาธิบดีบิลคลินตันเดินทางไปต่างประเทศมากที่สุดในช่วง 1998 ในปีเดียวกันกับที่โมนิกาลูวินสกี้เรื่องอื้อฉาวยากจนที่บ้านและที่นิกสันมีส่วนร่วมในการเดินทางต่างประเทศมากที่สุดของประธานาธิบดีของเขาในช่วง 1974 ที่ความสูงของเรื่องอื้อฉาววอเตอร์เกต (Berthoud และเบรดี้ 2001) ขณะที่ประธานาธิบดีโรนัลเจ้าหน้าที่ของเรแกนเข้ารับการรักษาเกี่ยวกับการหนึ่งของการเดินทางของเขาไปยังยุโรป "เพราะการเลือกตั้งได้รับการแสดงให้เห็นถึงการลดลงในความนิยมของประธานาธิบดีซึ่งทำให้เขามีช่องโหว่ในกรุงวอชิงตันเราตัดสินใจว่าการหารือในสถานที่ที่มีหัวของยุโรปรัฐจะดีสำหรับเขา ภาพในฐานะผู้นำ "(Kernell 1986: 96) ผลเป็นรั้งและคลีย์ (1992) ได้เสนอการเดินทางต่างประเทศมากของประธานาธิบดีสหรัฐเป็นเชิงกลยุทธ์และปฏิกิริยาและเวลาที่กำหนดอย่างใกล้ชิดกับเงื่อนไขที่มีผลต่อการสนับสนุนของประธานาธิบดีที่บ้าน ชนิดที่คล้ายกันของปรากฏการณ์ยังได้รับพบว่าเกิดขึ้นหลังจากที่ยุติกิจการ ในฐานะที่เป็นรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของเจมส์เบเกอร์มีรายงานว่าจะมีการตั้งข้อสังเกต: ทำไมประธานาธิบดีไม่ควรใช้ในเชิงบวกไม่ใช่เหตุการณ์วิกฤตที่จะสวมหน้ากากระยะเวลาของช่องโหว่ในลักษณะเดียวกับที่พวกเขาทำสำหรับเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความขัดแย้งและความตึงเครียด
นอกจากนี้ยังมีงานวิจัยที่แสดงให้เห็นว่าประธานาธิบดี ความคาดหวังเกี่ยวกับปฏิกิริยาของประชาชนในอุดมคติของนโยบายต่างประเทศและความคิดริเริ่มของพวกเขาจะถูกกรองโดยทั่วไปผ่านปฏิสัมพันธ์กับสมาชิกสภาคองเกรส อิทธิพลนี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้นในอย่างน้อยสามวิธีคือ (1) การประเมินเกี่ยวกับสิ่งที่มีเพศสัมพันธ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีแนวโน้มที่จะให้การสนับสนุนและการตัดเย็บ preempting หรือข้อเสนอที่จะใช้การตั้งค่าดังกล่าวเข้าบัญชี (2) การออกกฎหมายขั้นตอนที่มีการเปลี่ยนแปลงธรรมชาติของความสัมพันธ์ระหว่างรัฐสภาและประธานช่วยให้สภาคองเกรสที่จะมีบทบาทใหญ่ในการสร้างสิ่งที่ประธานไม่สามารถและสามารถทำในเวทีนโยบายต่างประเทศและ (3) กิจกรรมที่กรอบความจำเป็นในการ นโยบายต่างประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้สื่อและการอภิปรายสาธารณะที่มีความหมายในการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของการอภิปรายและมีอิทธิพลต่อสิ่งที่ประธานไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เหมือนกัน ดูเหมือนจะเป็นกรณีสำหรับนโยบายต่างประเทศของความร่วมมือที่มากขึ้นบวกและฉีกขาดได้เช่นกัน พิจารณาตัวอย่างความจริงที่ว่าประธานาธิบดีบิลคลินตันเดินทางไปต่างประเทศมากที่สุดในช่วงปี 2541 เป็นปีเดียวกันที่ Monica Lewinsky อื้อฉาวยากจนที่บ้านและที่ได้หมั้นในต่างประเทศมากที่สุดของประธานาธิบดีของเขาในช่วงปี 1974 ที่ความสูงของเรื่องอื้อฉาววอเตอร์เกท ( berthoud และเบรดี้ 2001 ) เป็นประธานาธิบดีโรนัลด์ เรแกน ทีมงานรับเรื่องหนึ่งของการเดินทางไปยังยุโรป" เพราะโพลล์ได้แสดงลดลงในความนิยมของประธานาธิบดี ซึ่งทำให้เขาอ่อนแอในวอชิงตัน เราตัดสินใจว่า พร้อมในที่ตั้ง กับหัวยุโรปของรัฐ จะเป็นผลดีต่อภาพลักษณ์ของเขาในฐานะผู้นำ " ( ที่ตั้ง 1986 : 96 ) ผล เป็นรั้งและฮิงค์ลีย์ ( 1992 ) ได้ถกเถียงกันมาก การเดินทางต่างประเทศของสหรัฐฯประธานยุทธศาสตร์และปฏิกิริยาและเวลาใกล้เคียงกับเงื่อนไขที่มีผลต่อการสนับสนุนของประธานที่บ้าน ชนิดที่คล้ายกันของปรากฏการณ์ที่ได้รับยังพบว่าเกิดขึ้นหลังจากที่ทำให้เกิดสันติ ventures ในฐานะเลขานุการของรัฐเจมส์ เบเกอร์ มีรายงานว่าพบ : ทำไมประธานไม่บวกไม่วิกฤตเหตุการณ์หน้ากากช่วงโหว่ในลักษณะเดียวกับที่พวกเขาทำสำหรับเหตุการณ์ต่าง ๆที่เกี่ยวข้องกับความขัดแย้งและความตึงเครียด ?
นอกจากนี้ การวิจัยได้แสดงให้เห็นว่าประธานาธิบดีความคาดหวังเกี่ยวกับปฏิกิริยาของสาธารณะ เพื่ออุดมการณ์ นโยบายต่างประเทศของตน และริเริ่มโดยทั่วไปจะกรองผ่านการโต้ตอบกับสมาชิกของรัฐสภา อิทธิพลนี้จะปรากฏขึ้นที่จะเกิดขึ้นในอย่างน้อยสามวิธี :( 1 ) ประเมินเกี่ยวกับสิ่งที่สภาคองเกรสโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีแนวโน้มที่จะสนับสนุนและ preempting หรือปรับปรุงข้อเสนอที่จะใช้ลักษณะดังกล่าวลงในบัญชี ( 2 ) ขั้นตอนกฎหมายที่เปลี่ยนแปลงลักษณะความสัมพันธ์ระหว่างรัฐสภาและประธานาธิบดีให้รัฐสภามีบทบาทใหญ่ในการสร้างสิ่งที่ประธานสามารถ และไม่สามารถทำในเวทีนโยบายต่างประเทศและ ( 3 ) กิจกรรมที่กรอบความต้องการโดยเฉพาะนโยบายต่างประเทศการใช้สื่อสาธารณะและการอภิปรายที่จะหมายถึงการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของการอภิปรายและอิทธิพลที่ท่านประธานทำ .