INTRODUCTIONInvasive species, inclu

INTRODUCTION
Invasive species, including fishes, are now recognised as a major threat to global
biodiversity (Witte et al. 1992; Cambray 2003; Njiru et al. 2005; Dudgeon et al. 2005)
and can cause significant economic damage (Perrings et al. 2000; Pimental 2002; Cox &
Kitchell 2004). Webb (2003, 2008) documented the history of introductions of non-native
species into Australian waters and especially into tropical northern Queensland. Of
concern was that in recent decades the rate of introductions appears to be accelerating.
Historically, many introductions of non-native fish species, for example, for developing
commercial fisheries and for the aquarium trade have occurred with little or no rigorous
assessment of the risk these species may have posed to native aquatic communities if they
entered open waterways and established feral populations. The increasing recognition of
such threats resulted in the development of risk assessment protocols in several countries
including Australia to regulate the import and release of non-native fishes, although such
protocols were largely qualitative and limited due to lack of ecological information on
target species. Kolar and Lodge (2004) noted that the screening method most often used
for aquatic species involved deductive risk assessment, where inferences about a risk are
based on what is known or has already occurred. This method is based on identification
of species with a history of invasion and use of selection criteria to identify those with a
higher potential of becoming invasive at a given location. They argued that this method is
not based strictly on species characteristics, although attributes may be included in the
selection criteria, usually in the form of subjectively ranked scores to determine category
membership.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำชนิดแพร่กระจาย ปลา รวมทั้งรับรู้ตอนนี้เป็นภัยคุกคามโลกความหลากหลายทางชีวภาพ (วิตต์ et al. 1992 Cambray 2003 Njiru et al. 2005 Dudgeon et al. 2005)และสามารถทำให้เกิดความเสียหายทางเศรษฐกิจอย่างมีนัยสำคัญ (Perrings et al. 2000 Pimental 2002 ค็อกซ์และทาง Kitchell ที่ 2004) เวบบ์ (2003, 2008) ได้รับการบันทึกประวัติศาสตร์ของถิ่นแนะนำพันธุ์น่านน้ำออสเตรเลีย และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเขตร้อนเอาใจ ของกังวลว่า ในทศวรรษ อัตราแนะนำปรากฏขึ้นเพื่อ จะเร่งประวัติ หลายบทนำพันธุ์ปลาไม่ใช่ native เช่น สำหรับพัฒนาพฤติกรรม และปะการังเกิดขึ้น มี น้อยและไม่เข้มงวดการประเมินความเสี่ยงสายพันธุ์เหล่านี้อาจได้เกิดชุมชนสัตว์น้ำพื้นเมืองถ้าพวกเขาป้อนทางน้ำเปิดและประชากรเร็นที่จัดตั้งขึ้น การรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของภัยคุกคามดังกล่าวส่งผลให้การพัฒนาเป็นการประเมินความเสี่ยงในหลายประเทศรวมถึงออสเตรเลียในการควบคุมการนำเข้าและออกของปลาไม่ใช่ native แม้ว่าดังกล่าวโพรโทคอลที่ถูกจำกัดเนื่องจากขาดข้อมูลนิเวศวิทยา และคุณภาพส่วนใหญ่ชนิดเป้าหมาย Kolar และลอดจ์ (2004) ตั้งข้อสังเกตว่า วิธีการคัดกรองส่วนใหญ่มักจะใช้สำหรับน้ำสายพันธุ์ที่เกี่ยวข้องประเมินความเสี่ยงนิรนัย inferences เกี่ยวกับความเสี่ยงที่คะแนนจากสิ่งที่เป็นที่รู้จักกัน หรือเกิดขึ้นแล้ว วิธีนี้เป็นไปตามรหัสมีประวัติศาสตร์ของบุกและการใช้เกณฑ์การเลือกเพื่อระบุผู้ที่มีชนิดเป็นศักยภาพสูงของการรุกรานเป็นสถานที่ที่กำหนด พวกเขาโต้เถียงว่า วิธีนี้จะไม่ตามอย่างเคร่งครัดพันธุ์ลักษณะ แม้ว่าแอตทริบิวต์อาจรวมอยู่ในการเกณฑ์การเลือก มักจะอยู่ในรูปของคะแนนอันดับกระทำเพื่อกำหนดประเภทสมาชิก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
แพร่กระจายพันธุ์รวมทั้งปลาที่ได้รับการยอมรับในขณะนี้เป็นภัยคุกคามที่สำคัญทั่วโลก
ความหลากหลายทางชีวภาพ (วิตต์ et al, 1992. Cambray 2003 Njiru et al, 2005.. ขุ่นเคือง et al, 2005)
และอาจทำให้เกิดความเสียหายทางเศรษฐกิจอย่างมีนัยสำคัญ (Perrings et al, 2000 Pimental 2002; & Cox
Kitchell 2004) เวบบ์ (2003, 2008) การบันทึกประวัติศาสตร์ของการเปิดตัวของการไม่พื้นเมือง
สายพันธุ์เข้ามาในน่านน้ำของออสเตรเลียและโดยเฉพาะอย่างยิ่งเข้าไปในเขตร้อนทางตอนเหนือของรัฐควีนส์แลนด์ ของ
ความกังวลก็คือว่าในทศวรรษที่ผ่านมาอัตราการเปิดตัวดูเหมือนจะเร่ง.
ในอดีตหลายคนแนะนำของสายพันธุ์ปลาที่ไม่ใช่เจ้าของภาษาเช่นสำหรับการพัฒนา
ประมงเชิงพาณิชย์และการค้าพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำที่ได้เกิดขึ้นกับการเข้มงวดน้อยหรือไม่มี
การประเมินความเสี่ยง สายพันธุ์เหล่านี้อาจจะถูกวางให้ชุมชนน้ำพื้นเมืองถ้าพวกเขา
เข้ามาทางน้ำเปิดและเป็นที่ยอมรับประชากรที่ดุร้าย การรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของ
ภัยคุกคามดังกล่าวส่งผลให้เกิดการพัฒนาของโปรโตคอลการประเมินความเสี่ยงในหลายประเทศ
รวมทั้งออสเตรเลียในการควบคุมการนำเข้าและการเปิดตัวของปลาที่ไม่ใช่เจ้าของภาษาแม้ว่าเช่น
โปรโตคอลเป็นส่วนใหญ่คุณภาพและ จำกัด เนื่องจากขาดข้อมูลในระบบนิเวศใน
สายพันธุ์เป้าหมาย Kolar and Lodge (2004) ตั้งข้อสังเกตว่าวิธีการตรวจคัดกรองที่ใช้บ่อยที่สุด
สำหรับการขยายพันธุ์สัตว์น้ำที่เกี่ยวข้องกับการประเมินความเสี่ยงการอนุมานที่หาข้อสรุปเกี่ยวกับความเสี่ยงจะ
ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เป็นที่รู้จักหรือได้เกิดขึ้นแล้ว วิธีการนี้จะขึ้นอยู่กับบัตรประจำตัว
ของสายพันธุ์ที่มีประวัติของการบุกรุกและการใช้เกณฑ์การคัดเลือกเพื่อหาผู้ที่มี
ศักยภาพสูงที่จะกลายเป็นที่บุกรุกสถานที่ที่กำหนด พวกเขาอ้างว่าวิธีการนี้
ไม่ได้ตามอย่างเคร่งครัดในลักษณะสายพันธุ์แม้ว่าคุณลักษณะอาจจะรวมอยู่ใน
เกณฑ์การคัดเลือกมักจะอยู่ในรูปแบบของการจัดอันดับคะแนนจิตใจในการกำหนดประเภท
สมาชิก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนะนำชนิดที่รุกราน รวมทั้งปลา ตอนนี้ถือเป็นภัยคุกคามสำคัญระดับโลกความหลากหลายทางชีวภาพ ( วิต et al . 1992 ; cambray 2003 ; njiru et al . 2005 ; ดันเจี้ยน et al . 2005 )และสามารถทำให้เกิดความเสียหายทางเศรษฐกิจที่สำคัญ เพอร์ริ่ง ( et al . 2000 ; pimental 2002 ; Cox &คิตเชิล 2004 ) เว็บบ์ ( 2003 , 2008 ) บันทึกประวัติศาสตร์ของการแนะนำตัวของภาษาชนิดในน่านน้ำออสเตรเลียและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตร้อนทางตอนเหนือของควีนส์แลนด์ ของปัญหาคือว่าในทศวรรษที่ผ่านมาอัตราการแนะนำจะปรากฏขึ้นในอดีต หลายภาษา แนะนำชนิดของปลา เช่น การพัฒนาพาณิชย์การประมงและการค้าพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำได้เกิดขึ้นกับเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลย อย่างเข้มงวดการประเมินความเสี่ยงของสายพันธุ์เหล่านี้อาจทำให้เกิดชุมชนสัตว์น้ำพื้นเมืองถ้าพวกเขาเข้าไปเปิดน้ำและสร้างประชากรที่ไม่เชื่อง การเพิ่มการยอมรับของคุกคามดังกล่าว ส่งผลให้เกิดการพัฒนาโปรโตคอลการประเมินความเสี่ยงในหลายประเทศรวมถึงออสเตรเลียเพื่อควบคุมการนำเข้าและปล่อยไม่ใช่ปลา แต่เช่นโปรโตคอลส่วนใหญ่มีคุณภาพและ จำกัด เนื่องจากขาดข้อมูลนิเวศวิทยาชนิดของเป้าหมาย โคเลอร์ และโรงแรม ( 2547 ) กล่าวว่า การคัดกรองวิธีที่ใช้บ่อยที่สุดชนิดสัตว์น้ำที่เกี่ยวข้องกับการประเมินความเสี่ยงแบบที่ใช้เกี่ยวกับความเสี่ยงบนพื้นฐานของสิ่งที่เป็นที่รู้จักกัน หรือได้เกิดขึ้นแล้ว วิธีนี้จะขึ้นอยู่กับการระบุชนิดที่มีประวัติของการบุกรุกและใช้เกณฑ์การเลือกเพื่อระบุผู้ที่มีศักยภาพสูงขึ้นเป็น invasive ที่ได้รับตำแหน่ง พวกเขาเสนอว่าวิธีนี้คือไม่ใช้แค่ชนิด ลักษณะ แต่คุณลักษณะอาจจะรวมอยู่ในเกณฑ์การคัดเลือก มักจะอยู่ในรูปแบบของการกำหนดประเภทคะแนนจิตวิสัยสมาชิก