Meteor showerFrom Wikipedia, the fr

Meteor shower
From Wikipedia, the free encyclopedia
This article is about the falling of meteors. For the TV program, see Meteor Shower (TV series).

Four hour time lapse exposure of sky

Leonids from space
A meteor shower is a celestial event in which a number of meteors are observed to radiate, or originate, from one point in the night sky. These meteors are caused by streams of cosmic debris called meteoroids entering Earth's atmosphere at extremely high speeds on parallel trajectories. Most meteors are smaller than a grain of sand, so almost all of them disintegrate and never hit the Earth's surface. Intense or unusual meteor showers are known as meteor outbursts and meteor storms, which may produce greater than 1,000 meteors an hour.[1] The Meteor Data Center lists about 600 suspected meteor showers of which about 100 are well established.[2]
Contents [hide]
1 Historical developments
2 Radiant point
3 Naming
4 Origin of meteoroid streams
5 Dynamical evolution of meteoroid streams
6 Famous meteor showers
6.1 Perseid and Leonid meteor showers
6.2 Other meteor showers
6.2.1 Established meteor showers
7 Extraterrestrial meteor showers
8 See also
9 References
10 External links
Historical developments[edit]

Diagram from 1872
The first great storm in modern times was the Leonids of November 1833. One estimate is over one hundred thousand meteors an hour,[3] but another, done as the storm abated, estimated in excess of two hundred thousand meteors an hour[4] over the entire region of North America east of the Rocky Mountains. American Denison Olmsted (1791−1859) explained the event most accurately. After spending the last weeks of 1833 collecting information he presented his findings in January 1834 to the American Journal of Science and Arts, published in January–April 1834,[5] and January 1836.[6] He noted the shower was of short duration and was not seen in Europe, and that the meteors radiated from a point in the constellation of Leo and he speculated the meteors had originated from a cloud of particles in space.[7] Work continued, however, coming to understand the annual nature of showers though the occurrences of storms perplexed researchers.[8]
In the 1890s, Irish astronomer George Johnstone Stoney (1826–1911) and British astronomer Arthur Matthew Weld Downing (1850–1917), were the first to attempt to calculate the position of the dust at Earth's orbit. They studied the dust ejected in 1866 by comet 55P/Tempel-Tuttle in advance of the anticipated Leonid shower return of 1898 and 1899. Meteor storms were anticipated, but the final calculations showed that most of the dust would be far inside of Earth's orbit. The same results were independently arrived at by Adolf Berberich of the Königliches Astronomisches Rechen Institut (Royal Astronomical Computation Institute) in Berlin, Germany. Although the absence of meteor storms that season confirmed the calculations, the advance of much better computing tools was needed to arrive at reliable predictions.
In 1981 Donald K. Yeomans of the Jet Propulsion Laboratory reviewed the history of meteor showers for the Leonids and the history of the dynamic orbit of Comet Tempel-Tuttle.[9] A graph [10] from it was adapted and re-published in Sky and Telescope.[11] It showed relative positions of the Earth and Tempel-Tuttle and marks where Earth encountered dense dust. This showed that the meteoroids are mostly behind and outside the path of the comet, but paths of the Earth through the cloud of particles resulting in powerful storms were very near paths of nearly no activity.
In 1985, E. D. Kondrat'eva and E. A. Reznikov of Kazan State University first correctly identified the years when dust was released which was responsible for several past Leonid meteor storms. In 1995, Peter Jenniskens predicted the 1995 Alpha Monocerotids outburst from dust trails.[12] In anticipation of the 1999 Leonid storm, Robert H. McNaught,[13] David Asher,[14] and Finland's Esko Lyytinen were the first to apply this method in the West.[15][16] In 2006 Jenniskens has published predictions for future dust trail encounters covering the next 50 years.[17] Jérémie Vaubaillon continues to update predictions based on observartions each year for The Institut de Mecanique Celeste et de Calcul des Ephemerides (IMCCE).[18]
Radiant point[edit]

Meteor shower on chart
Because meteor shower particles are all traveling in parallel paths, and at the same velocity, they will all appear to an observer below to radiate away from a single point in the sky. This radiant point is caused by the effect of perspective, similar to parallel railroad tracks converging at a single vanishing point on the horizon when viewed from the middle of the tracks. Meteor showers are almost always named after the constellation from which the meteors appear to originate. This "fixed point" slowly moves across the sky during the night due to the Earth turning on its axis, the same reason the stars appear to slowly march across the sky. The radiant also moves slightly from night to night against the background stars (radiant drift) due to the Earth moving in its orbit around the sun. See IMO Meteor Shower Calendar 2007 (International Meteor Organization) for maps of drifting "fixed points."
When the moving radiant is at the highest point it will reach in the observer's sky that night, the sun will be just clearing the eastern horizon. For this reason, the best viewing time for a meteor shower is generally slightly before dawn — a compromise between the maximum number of meteors available for viewing, and the lightening sky which makes them harder to see.
Naming[edit]
Meteor showers are named after the nearest constellation or bright star with a Greek or Roman letter assigned that is close to the radiant position at the peak of the shower, whereby the grammatical declension of the Latin possessive form is replaced by "id" or "ids". Hence, meteors radiating from near the star delta Aquarii (declension "-i") are called delta Aquariids. The International Astronomical Union's Task Group on Meteor Shower Nomenclature and the IAU's Meteor Data Center keep track of meteor shower nomenclature and which showers are established.
Origin of meteoroid streams[edit]

Comet Encke's meteoroid trail is the diagonal red glow

Meteoroid trail between fragments of Comet 73P
A meteor shower is the result of an interaction between a planet, such as Earth, and streams of debris from a comet. Comets can produce debris by water vapor drag, as demonstrated by Fred Whipple in 1951,[19] and by breakup. Whipple envisioned comets as "dirty snowballs," made up of rock embedded in ice, orbiting the Sun. The "ice" may be water, methane, ammonia, or other volatiles, alone or in combination. The "rock" may vary in size from that of a dust mote to that of a small boulder. Dust mote sized solids are orders of magnitude more common than those the size of sand grains, which, in turn, are similarly more common than those the size of pebbles, and so on. When the ice warms and sublimates, the vapor can drag along dust, sand, and pebbles.
Each time a comet swings by the Sun in its orbit, some of its ice vaporizes and a certain amount of meteoroids will be shed. The meteoroids spread out along the entire orbit of the comet to form a meteoroid stream, also known as a "dust trail" (as opposed to a comet's "dust tail" caused by the very small particles that are quickly blown away by solar radiation pressure).
Recently, Peter Jenniskens[17] has argued that most of our short-period meteor showers are not from the normal water vapor drag of active comets, but the product of infrequent disintegrations, when large chunks break off a mostly dormant comet. Examples are the Quadrantids and Geminids, which originated from a breakup of asteroid-looking objects, 2003 EH1 and 3200 Phaethon, respectively, about 500 and 1000 years ago. The fragments tend to fall apart quickly into dust, sand, and pebbles, and spread out along the orbit of the comet to form a dense meteoroid stream, which subsequently evolves into Earth's path.
Dynamical evolution of meteoroid streams[edit]
Shortly after Whipple predicted that dust particles travelled at low speeds relative to the comet, Milos Plavec was the first to offer the idea of a dust trail, when he calculated how meteroids, once freed from the comet, would drift mostly in front of or behind the comet after completing one orbit. The effect is simple orbital mechanics – the material drifts only a little laterally away from the comet while drifting ahead or behind the comet because some particles make a wider orbit than others.[17] These dust trails are sometimes observed in comet images taken at mid infrared wavelengths (heat radiation), where dust particles from the previous return to the Sun are spread along the orbit of the comet (see figures).
The gravitational pull of the planets determines where the dust trail would pass by Earth orbit, much like a gardener directing a hose to water a distant plant. Most years, those trails would miss the Earth altogether, but in some years the Earth is showered by meteors. This effect was first demonstrated from observations of the 1995 alpha Monocerotids,[20][21] and from earlier not widely known identifications of past earth storms.
Over longer periods of time, the dust trails can evolve in complicated ways. For example, the orbits of some repeating comets, and meteoroids leaving them, are in resonant orbits with Jupiter or one of the other large planets – so many revolutions of one will equal another number of revolutions of the other. This creates a shower component called a filament.
A second effect is a close encounter with a planet. When the meteoroids pass by Earth, some are accelerated (making wider orbits around the Sun), others are decelerated (making shorter orbits), resulting in gaps in the dust trail in the next return (like opening a curtain, with grains piling up at the beginning and end of t

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฝนดาวตกจากวิกิพีเดีย สารานุกรมฟรีบทความนี้เกี่ยวกับการตกของอุกกาบาตได้ สำหรับทีวี เห็นฝนดาวตก (สารคดี)สี่ชั่วโมงเวลาล่วงเลยแสงของท้องฟ้าฝนดาวตกสิงโตจากพื้นที่ฝนดาวตกเป็นงานฑูตซึ่งพบจำนวนอุกกาบาต ไปแผ่ มา จากจุดหนึ่งบนท้องฟ้ายามค่ำคืน อุกกาบาตเหล่านี้เกิดจากกระแสของเศษจักรวาลที่เรียกว่าป้อนบรรยากาศของโลกที่ความเร็วสูงบนคู่ขนาน trajectories meteoroids อุกกาบาตส่วนใหญ่มีขนาดเล็กกว่าเม็ดทราย ดังนั้นเกือบทั้งหมดของพวกเขาแตกสลาย และไม่ตีพื้นผิวของโลก ฝนที่รุนแรง หรือผิดปกติจะเรียกว่า outbursts อุกกาบาตและดาวตกพายุ ซึ่งอาจผลิตมากกว่า 1000 อุกกาบาตที่ชั่วโมง[1] ดาวตกศูนย์ข้อมูลรายการประมาณ 600 สงสัยฝนดาวตกประมาณ 100 กำลังดีขึ้น[2]เนื้อหา [ซ่อน] 1 การพัฒนาประวัติศาสตร์จุด 2 สดใส3 Naming4 จุดเริ่มต้นของสายธารสะเก็ดดาววิวัฒนาการ dynamical 5 ของสายธารสะเก็ดดาวมีชื่อเสียง 6 ฝน6.1 น้ำฝนดาวตก Perseid และเลโอ6.2 ฝนอื่น ๆ6.2.1 ฝนดาวตกขึ้นฝนต่างดาว 78 ดูอ้างอิงที่ 9เชื่อมโยงภายนอก 10[แก้ไข] ประวัติศาสตร์พัฒนาไดอะแกรมจากเนียร์ชฝนดาวตกสิงโตของ 1833 พฤศจิกายนพายุดีครั้งแรกในยุคนั้น ประเมินหนึ่งเป็นอุกกาบาตกว่าหนึ่งแสนอันชั่วโมง, [3] แต่ทำเป็นพายุ ลด ลง มากเกินประมาณในอุกกาบาตสองแสนที่ชั่วโมง [4] ทั่วทั้งภูมิภาคของทวีปอเมริกาตะวันออกของเทือกเขาร็อกกี โอล์มสเตทเดนิสสันอเมริกัน (1791−1859) อธิบายเหตุการณ์ได้อย่างถูกต้องที่สุด หลังจากการใช้จ่ายช่วง สัปดาห์ 1833 เก็บรวบรวมข้อมูลเขานำเสนอผลการวิจัยของเขาในเดือน 1834 มกราคมสมุดอเมริกันวิทยาศาสตร์และศิลปะ เผยแพร่ในเดือนมกราคม – 1834 เมษายน, [5] และ 1836 มกราคม[6] เขาสังเกตน้ำที่มีระยะเวลาสั้น และไม่ได้เห็นในยุโรป และว่า อุกกาบาตที่ radiated จากจุดในกลุ่มดาวของลีโอ และเขาคาดอุกกาบาตที่มีต้นกำเนิดจากเมฆของอนุภาคในอวกาศ[7] ทำงานอย่างต่อเนื่อง ไร มาเข้าใจธรรมชาติประจำปีของน้ำแต่เกิดพายุของงงนักวิจัย[8]ในการช่วงปี 1890 สื่อ นักดาราศาสตร์ชาวอังกฤษ Arthur Matthew เชื่อมดาวนิ่ง (1850 – 1917), และจอร์จ Johnstone Stoney (1826 – 1911) นักดาราศาสตร์ไอริชถูกแรกพยายามที่จะคำนวณตำแหน่งของฝุ่นที่วงโคจรของโลก พวกเขาศึกษาฝุ่นออกใน 1866 โดยดาวหาง 55 พี/Tempel-Tuttle ล่วงหน้าคาดว่าเลโอน้ำกลับ 1898 และย่าน คาดพายุฝนดาวตกราคาถูก แต่การคำนวณขั้นสุดท้ายพบว่า ส่วนใหญ่ของฝุ่นจะไกลในวงโคจรของโลก ผลลัพธ์เดียวอย่างอิสระได้ถึงที่ โดย Adolf Berberich ของการ Königliches Astronomisches Rechen สถาบัน (รอยัลดาราศาสตร์คำนวณ สถาบัน) ในเบอร์ลิน เยอรมนี แม้ว่าการขาดงานของพายุดาวตกฤดูกาลที่ยืนยันการคำนวณ ล่วงหน้าของมากดี คอมพิวเตอร์เครื่องมือถูกต้องมาคาดคะเนความน่าเชื่อถือในปี 1981 โดนัลด์เค Yeomans ห้องปฏิบัติการเจ็ทขับเคลื่อนทบทวนประวัติของฝนดาวตกในฝนดาวตกสิงโตและประวัติของวงโคจรแบบไดนามิกของดาวหาง Tempel Tuttle[9] [10] เป็นกราฟจากนั้นถูกดัดแปลง และเผยแพร่อีกครั้งในท้องฟ้าและกล้องโทรทรรศน์[11] พบว่าตำแหน่งสัมพันธ์โลก Tempel Tuttle และเครื่องหมายที่โลกพบฝุ่นละอองหนาแน่น นี้แสดงให้เห็นว่า meteoroids เป็นส่วนใหญ่ด้านหลัง และอยู่ นอกเส้นทางของดาวหาง แต่เส้นทางของโลกผ่านเมฆอนุภาคเกิดพายุมีประสิทธิภาพถูกมากใกล้เส้นทางเกือบไม่มีกิจกรรมในปี 1985, E. D. Kondrat'eva และ E. A. Reznikov ของมหาวิทยาลัยคาซานก่อนถูกต้องระบุปีเมื่อฝุ่นออกซึ่งชอบพายุดาวตกเลโอมาหลายอยู่ ใน 1995 ปีเตอร์ Jenniskens ทำนาย outburst อัลฟา Monocerotids 1995 จากเส้นทางฝุ่น[12] ในความคาดหมายของปี 1999 เลโอพายุ โรเบิร์ต H. McNaught, [13] David เชอร์, [14] และของฟินแลนด์ Esko Lyytinen แรกจะใช้วิธีนี้ในตะวันตก[15][16] ในปี 2006 Jenniskens ได้เผยแพร่ในการคาดคะเนสำหรับเผชิญทางฝุ่นในอนาคตครอบคลุม 50 ปีถัดไป[17] Jérémie Vaubaillon ยังคงปรับปรุงการคาดคะเนตาม observartions แต่ละปีสำหรับเซเลสเต้สถาบันเด Mecanique et des de Calcul Ephemerides (IMCCE)[18]จุดสดใส [แก้ไข]ฝนบนแผนภูมิเนื่องจากอนุภาคของฝนดาวตกทั้งหมดเดินทางมาในเส้นทางคู่ขนาน และที่ความเร็วเดียวกัน พวกเขาทั้งหมดยิ่งนักการที่ด้านล่างจะแผ่ออกจากจุดเดียวบนท้องฟ้า จุดสดใสนี้เกิดจากผลของมุมมอง คล้ายกับรถไฟที่ขนานที่บรรจบที่จุด vanishing เดียวบนขอบฟ้าเมื่อดูจากตรงกลางของแทร็ค มักตั้งชื่อฝนดาวตกจากกลุ่มดาวที่อุกกาบาตปรากฏมา นี้ "คงจุด" ช้าเคลื่อนข้ามท้องฟ้าในตอนกลางคืนเนื่องจากโลกของแกน เหตุผลเดียวกันดาวจะ ช้ามีนาคมทั่วท้องฟ้าเปิด เรเดียนท์ย้ายเล็กน้อยกลางคืนจะคืนกับดาวพื้นหลัง (สดใสดริฟท์) เนื่องจากโลกในโคจรรอบดวงอาทิตย์ยัง ดู IMO 2007 ปฏิทินฝนดาวตก (Meteor องค์กร) สำหรับแผนที่ไป "จุดถาวร"เมื่อย้ายสดใสเป็นจุดสูงสุดก็จะถึงของนักการฟ้าคืน ดวงอาทิตย์จะเป็นเพียงการล้างขอบฟ้าตะวันออก ด้วยเหตุนี้ ดูเวลาที่ฝนดาวตกอยู่โดยทั่วไปเล็กน้อยก่อนรุ่งอรุณ — การประนีประนอมระหว่างจำนวนอุกกาบาตการ และฟ้า lightening ซึ่งทำให้พวกเขายากที่จะดู[แก้ไข] การตั้งชื่อฝนดาวตกมีชื่อกลุ่มดาวที่ใกล้ที่สุดหรือดาวสว่างกับกรีกหรือโรมันตัวอักษรกำหนดที่ตำแหน่งสดใสที่จุดสูงสุดของฝักบัว โดย declension ไวยากรณ์ของแบบข้างหวงติถูกแทนที่ ด้วย "รหัส" หรือ "รหัส" ดังนั้น ประกายจากอุกกาบาตใกล้เดลต้าดาว Aquarii (declension "-ฉัน") จะเรียกว่าเดลต้า Aquariids นานาชาติทางดาราศาสตร์ร่วมของ กลุ่มงานระบบการตั้งชื่อของฝนดาวตกและศูนย์ข้อมูลอุกกาบาตของ IAU เก็บติดตามของระบบการตั้งชื่อของฝนดาวตกและน้ำที่ถูกสร้างขึ้นจุดเริ่มต้นของสายธารสะเก็ดดาว [แก้ไข]บันทึกสะเก็ดดาวดาวหางเองเคอจะเรืองแสงสีแดงที่เส้นทแยงมุมสะเก็ดดาวบันทึกระหว่างชิ้นส่วนของดาวหาง 73 พีฝนดาวตกเป็นผลของการโต้ตอบระหว่างดาวเคราะห์ โลก และกระแสของเศษจากดาวหาง ดาวหางสามารถผลิตเศษ โดยลากไอน้ำ ดังที่แสดง โดย Fred วิพเพิลใน 1951, [19] และแบ่ง วิพเพิลจินตนาการดาวหางเป็น "สกปรกหิมะ ประกอบด้วยหินที่ฝังอยู่ในน้ำแข็ง โคจรดวงอาทิตย์ "น้ำแข็ง" ได้น้ำ มีเทน แอมโมเนีย หรืออื่น ๆ volatiles เดี่ยว หรือรวมกัน "หิน" อาจแตกต่างกันในขนาดจากมลทินฝุ่นกับหินขนาดเล็ก ฝุ่นละอองของแข็งมลทินขนาดจะสั่งของขนาดทั่วไปกว่าขนาดของทรายแป้ง ซึ่ง จะ เป็นทำนองเดียวกันทั่วไปมากขึ้นกว่า ขนาดก้อนกรวด และอื่น ๆ เมื่อน้ำแข็ง warms และ sublimates ไอน้ำที่สามารถลากฝุ่น ทราย และก้อนกรวดแต่ละครั้งที่ดาวหางชิงช้า โดยดวงอาทิตย์ในวงโคจรของมัน ของแข็งของ vaporizes และจะหลั่งยอด meteoroids Meteoroids ที่กระจายออกตามวงโคจรทั้งหมดของดาวหางแบบกระแสสะเก็ดดาว หรือที่เรียกว่า "ฝุ่นทาง" (ตรงข้ามกับของดาวหาง "ฝุ่นหาง" เกิดจากอนุภาคขนาดเล็กมากที่มีพัดไป ด้วยรังสีแสงอาทิตย์ความดันอย่างรวดเร็ว)ล่าสุด ปีเตอร์ Jenniskens [17] ได้โต้เถียงว่า ของฝนดาวตกระยะสั้นของเราจะไม่จากลากไอน้ำปกติของดาวหางที่ใช้งานอยู่ แต่ผลิตภัณฑ์ของ disintegrations ดำรัส เมื่อก้อนใหญ่ตัดดาวหางส่วนใหญ่เฉย ๆ ตัวอย่างคือ Quadrantids และ Geminids ซึ่งมาจากแบ่งดาวเคราะห์น้อยมองวัตถุ 2003 EH1 และ 3200 Phaethon ตามลำดับ ประมาณ 500 และ 1000 ปีที่ผ่านมา มักจะ อยู่กันได้อย่างรวดเร็วเป็นฝุ่น ทราย และก้อนกรวด และกระจายออกตามวงโคจรของดาวหางแบบสายธารสะเก็ดดาวที่หนาแน่น ซึ่งต่อมาวิวัฒนาการเป็นเส้นทางของโลกวิวัฒนาการ dynamical ของสายธารสะเก็ดดาว [แก้ไข]ในไม่ช้าหลังจากที่วิพเพิลทำนายว่า ฝุ่นละอองเดินทางไปที่ความเร็วต่ำเมื่อเทียบกับดาวหาง Milos Plavec คนแรกนำเสนอความคิดของทางฝุ่น เมื่อเขาคำนวณอย่างไร meteroids เมื่อรอดจากดาวหาง จะดริฟท์ส่วนใหญ่ด้านหน้า หรือ หลังดาวหางหลังจากจบวงโคจรหนึ่ง ผลคือ กลศาสตร์เรื่องโคจร – วัสดุกระเซอะกระเซิงเท่าน้อยข้างห่างจากดาวหางที่ขณะไปข้างหน้า หรือข้าง หลังดาวหางเนื่องจากอนุภาคบางอย่างทำให้วงโคจรที่กว้างกว่าคนอื่น ๆ[17] เส้นทางฝุ่นเหล่านี้บางครั้งพบในดาวหางภาพถ่ายที่ความยาวคลื่นอินฟราเรดกลาง (รังสีความร้อน), ซึ่งกระจายอนุภาคฝุ่นจากคืนก่อนหน้าไปยังดวงอาทิตย์ตามวงโคจรของดาวหาง (ดูรูป)ดึงความโน้มถ่วงของดาวเคราะห์กำหนดที่ทางฝุ่นจะพ้นวงโคจรโลก เหมือนคนสวนผู้กำกับท่อน้ำพืชไกล ปีมากที่สุด เส้นทางเหล่านั้นจะพลาดโลกทั้งหมด แต่ในบางปีที่ โลกมีนี้ โดยอุกกาบาต ลักษณะพิเศษนี้ถูกแสดงให้เห็นว่าก่อน จากข้อสังเกตของอัลฟา 1995 Monocerotids, [20] [21] และรหัสก่อนหน้านี้ไม่รู้จักแพร่หลายของพายุโลกอดีตเกินนาน เส้นทางฝุ่นสามารถพัฒนาในรูปแบบที่ซับซ้อน ตัวอย่าง วงโคจรของบางซ้ำดาวหาง ทิ้ง meteoroids อยู่คงวงโคจรกับดาวพฤหัสบดีหรือดาวเคราะห์ที่มีขนาดใหญ่อื่น ๆ อย่างใดอย่างหนึ่ง – หลายรอบหนึ่งจะเท่ากับจำนวนรอบของอื่น ๆ อีก นี้สร้างส่วนประกอบน้ำใยเรียกว่าผลที่สองถูกพบใกล้กับดาวเคราะห์ เมื่อ meteoroids พ้นโลก บางเร่ง (ทำกว้างวงโคจรรอบดวงอาทิตย์) อื่น ๆ ชะลอตัวลง (สั้นกว่าทำให้วงโคจร), เกิดช่องว่างในทางฝุ่นในคืนถัดไป (เช่นเปิดม่าน กับธัญพืชกองพะเนินที่เริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของ t

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฝนดาวตก จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรีนี้
บทความเกี่ยวกับการล้มของอุกกาบาต สำหรับรายการทีวีดูฝนดาวตก ( ละครโทรทัศน์ )

4 ชั่วโมงเวลาล่วงเลย แสงของท้องฟ้า


ฝนดาวตกลีโอนิดส์จากอวกาศเป็นปรากฏการณ์ท้องฟ้าที่จำนวนของอุกกาบาตจะเห็นแผ่ หรือมา จากจุดหนึ่งในท้องฟ้าอุกกาบาตเหล่านี้เกิดจากการไหลของจักรวาลเศษเรียกอุกกาบาตเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของโลกที่ความเร็วสูงมากในวิถีแบบขนาน อุกกาบาตที่ส่วนใหญ่มีขนาดเล็กกว่าเม็ดทราย ดังนั้นเกือบทั้งหมดของพวกเขาเลย และไม่เคยโดนพื้นผิวโลก รุนแรงหรือผิดปกติฝนดาวตกจะเรียกว่า outbursts พายุดาวตกและอุกกาบาต ซึ่งอาจผลิตมากกว่า 1 ,000 meteors ต่อชั่วโมง [ 1 ] ดาวตกศูนย์ข้อมูลรายการประมาณ 600 ตกดาวตกสงสัยซึ่งประมาณ 100 ขึ้นด้วย [ 2 ]
เนื้อหา [ ซ่อน ]
1 ประวัติศาสตร์การพัฒนา
2
3
4 จุดสดใสชื่อที่มาของสะเก็ดดาวลำธาร
5 ทางวิวัฒนาการของสะเก็ดดาวกระแสฝนดาวตก

6 ที่มีชื่อเสียง 6.1 และ 6.2 ฝนดาวตกเปอร์เซอิด Leonid

6.2.1 ๆฝนดาวตกฝนดาวตก
ตั้งขึ้น7 ต่างดาวดูฝนดาวตก
8
9 การอ้างอิงการเชื่อมโยงภายนอก

10 ประวัติศาสตร์การพัฒนา [ แก้ไข ]


แรกและแผนภาพจากพายุมากในสมัยใหม่คือฝนดาวตกลีโอนิดส์พฤศจิกายน 1833 . หนึ่งประมาณกว่าหนึ่งร้อยพัน meteors ต่อชั่วโมง [ 3 ] แต่อื่น ทำเป็นพายุที่ลดลง ,ประมาณเกินสองแสนอุกกาบาตต่อชั่วโมง [ 4 ] ทั่วทั้งภูมิภาคของทวีปอเมริกาเหนือตะวันออกของเทือกเขาร็อคกี้ อเมริกัน เดนิสัน โอมสเตด ( 1791 − 1859 ) อธิบายเหตุการณ์ที่สุดถูกต้อง หลังจากการใช้จ่ายสัปดาห์สุดท้ายของการรวบรวมข้อมูลที่เขานำเสนอ 1833 ผลการวิจัยของเขาในเดือนมกราคม 1834 ในวารสารอเมริกันของวิทยาศาสตร์ และศิลปะ ที่ตีพิมพ์ในเดือนมกราคม–เมษายน 1834 ,[ 5 ] และมกราคม 1874 [ 6 ] เขากล่าวฝักบัวเป็นระยะเวลาสั้น และไม่พบในยุโรป และที่อุกกาบาตที่เกิดจากจุดในกลุ่มดาวราศีสิงห์และเขาสันนิษฐานว่า อุกกาบาตมีที่มาจากเมฆของอนุภาคในพื้นที่ [ 7 ] ทำงานอย่างต่อเนื่อง แต่มาเข้าใจธรรมชาติประจำปีของตกแต่เกิดพายุงงงวยนักวิจัย [ 8 ]
ในอังกฤษ ,ไอริชนักดาราศาสตร์จอร์จ Johnstone Stoney ( 1826 – 1911 ) และอังกฤษนักดาราศาสตร์อาเธอร์แมทธิวเชื่อมลง ( 1850 – 1917 ) เป็นคนแรกที่พยายามที่จะคำนวณตำแหน่งของฝุ่นที่โคจรของโลก พวกเขาศึกษาฝุ่นออกในปี 1866 โดยดาวหางเทมเพล 55p / Tuttle ล่วงหน้าคาด Leonid ฝักบัวผลตอบแทน 1898 และ 1899 . ดาวตกตกได้คาดการณ์ไว้แต่การคำนวณขั้นสุดท้าย พบว่า ส่วนใหญ่ของฝุ่นจะอยู่ภายในวงโคจรของโลก ผลลัพธ์เดียวกันเป็นอิสระมาถึงโดยอดอล์ฟเบอร์เบอริกของ K ö nigliches astronomisches rechen สถาบัน ( สถาบันการคำนวณทางดาราศาสตร์หลวง ) ในเบอร์ลิน , เยอรมนี แม้ว่าการขาดของดาวตกพายุฤดูการคํานวณล่วงหน้าดีกว่าเครื่องมือคอมพิวเตอร์จำเป็นต้องมาถึงการคาดการณ์ที่เชื่อถือได้ ใน 2524 โดนัลด์ ยีโอแมนส์
K ของเจ็ทขับเคลื่อนปฏิบัติการตรวจสอบประวัติความเป็นมาของฝนดาวตกลีโอนิดส์ และ สำหรับประวัติของ วงโคจรแบบไดนามิกของดาวหางเทมเพล ทัทเทิล [ 9 ] กราฟ [ 10 ] จากมันถูกดัดแปลงและเผยแพร่ไปในท้องฟ้า และกล้องโทรทรรศน์ .[ 11 ] พบตำแหน่งสัมพัทธ์ของโลกและประทับ ทัทเทิลและเครื่องหมายที่โลกพบฝุ่นละอองหนาแน่น พบว่า สะเก็ดดาวส่วนใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังและนอกเส้นทางของดาวหาง แต่เส้นทางของโลกผ่านเมฆของอนุภาคที่เกิดขึ้นในพายุที่มีประสิทธิภาพมาก ใกล้เส้นทางเกือบไม่มีกิจกรรม .
ในปี 1985 , E . D . kondrat'eva และ E . . .reznikov มหาวิทยาลัยรัฐ คาซานแรกได้อย่างถูกต้องระบุปี เมื่อฝุ่นที่ถูกปล่อยออกมาซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับรอบหลาย Leonid Meteor พายุ ใน 1995 , ปีเตอร์ jenniskens คาดการณ์ 1995 อัลฟา monocerotids ระเบิดอารมณ์จากเส้นทางฝุ่น [ 12 ] ในความคาดหมายของปี 1999 Leonid พายุ , โรเบิร์ต เอช. เมิกน็อต [ 13 ] เดวิด อาเชอร์[ 14 ] และฟินแลนด์ esko ลิยทิเน็นเป็นคนแรกที่ใช้วิธีนี้ในตะวันตก [ 15 ] [ 16 ] ใน jenniskens 2006 ได้เผยแพร่คำทำนายสำหรับอนาคตกับเส้นทางฝุ่นครอบคลุมถัดไป 50 ปี [ 17 ] haiti . kgm vaubaillon ยังคงปรับปรุงการคาดการณ์ตาม observartions แต่ละปีสำหรับ Institut เดอ mecanique Celeste et de การคำนวณ des ephemerides ( imcce ) [ 18 ]
สดใสจุด [ แก้ไข ]

ฝนดาวตกบนแผนภูมิ
เพราะอนุภาคฝนดาวตกจะเดินทางในเส้นทางคู่ขนาน และที่ความเร็วเดียวกัน พวกเขาทั้งหมดจะปรากฏขึ้นเพื่อสังเกตการณ์ด้านล่างแผ่ออกไปจากจุดเดียวบนท้องฟ้า จุดประกายนี้เกิดจากผลของมุมมองคล้ายกับขนานรางรถไฟบรรจบที่จุดเดียวหายไปที่ขอบฟ้าเมื่อมองจากตรงกลางของแทร็คฝนดาวตกชื่อเกือบเสมอหลังจากที่กลุ่มดาวซึ่ง meteors ปรากฏว่ามาจาก . " จุดคงที่ " ค่อยๆ เคลื่อนข้ามท้องฟ้าในช่วงเวลากลางคืน เนื่องจากโลกหมุนในแกนของมัน ด้วยเหตุผลเดียวกันกับดาวที่ปรากฏให้ค่อยๆเดินข้ามท้องฟ้าเอี่ยม ยังย้ายเล็กน้อยจากกลางคืนเพื่อคืนกับพื้นหลังดาว ( สดใสล่องลอย ) เนื่องจากการย้ายวงโคจรของโลกรอบดวงอาทิตย์ ดูฝนดาวตกถึงปฏิทิน 2007 ( องค์การอุกกาบาตสากล ) สำหรับแผนที่ของจุดคงที่ดริฟท์ " "
เมื่อย้ายเปล่งปลั่งอยู่ที่จุดสูงสุดจะถึงในช่วงสังเกตท้องฟ้าในคืนนั้นดวงอาทิตย์จะแค่ล้างขอบฟ้าตะวันออก สำหรับเหตุผลที่ ดีที่สุด ดูเวลาฝนดาวตกทั่วไปเล็กน้อยก่อนฟ้าสาง - ประนีประนอมระหว่างจำนวนสูงสุดของอุกกาบาตที่ใช้ได้สำหรับการดู และฟ้าแลบฟ้าซึ่งทำให้พวกเขายากที่จะเห็นการแก้ไข ]

.ฝนดาวตกจะตั้งชื่อตามกลุ่มดาวหรือดาวที่อยู่ใกล้สว่างกับกรีกหรือโรมันตัวอักษรที่ได้รับมอบหมายที่ใกล้เคียงกับตำแหน่งที่สดใสที่จุดสูงสุดของฝักบัว ซึ่งความเสื่อมทางไวยากรณ์รูปแบบละตินแสดงความเป็นเจ้าของจะถูกแทนที่ด้วย " ID " หรือ " รหัส " ดังนั้น ดาวตกเปล่งใกล้จากดาวเดลต้า Aquarii ( ความเสื่อม " - i " ) เรียกว่าเดลต้า aquariids .สหภาพดาราศาสตร์ระหว่างประเทศของกลุ่มงานระบบของสหพันธ์ดาราศาสตร์สากลฝนดาวตกและอุกกาบาตศูนย์ข้อมูลติดตามฝนดาวตกระบบการตั้งชื่อและซึ่งตกที่จัดตั้งขึ้น .
ที่มาของสะเก็ดดาวลำธาร [ แก้ไข ]

ดาวหางเองเคอเป็นสะเก็ดดาว เดินเป็นเส้นทแยงมุมสีแดงเรืองแสง

สะเก็ดดาว เส้นทางระหว่างชิ้นส่วนของดาวหาง 73p
ฝนดาวตกคือ ผลของปฏิสัมพันธ์ระหว่างดาวเคราะห์เช่นโลกและกระแสเศษจากดาวหาง ดาวหางที่สามารถผลิตเศษโดยไอน้ำลาก ดังที่แสดงโดย Fred วิปเปิ้ลใน 1951 , [ 19 ] และโดยการแบ่ง ดาวหางเป็น " ก้อนหิมะสกปรก ; วิสัยทัศน์ " สร้างขึ้นจากหินฝังอยู่ในน้ำแข็งที่โคจรรอบดวงอาทิตย์ " ไอซ์ " อาจจะน้ำ มีเทน แอมโมเนีย หรือ อื่น ๆ , สารระเหย , คนเดียวหรือรวมกัน" ก้อนหิน " อาจแตกต่างกันในขนาดจากผงฝุ่นที่ก้อนหินเล็ก ๆ ผงฝุ่นขนาดของแข็งเป็นคำสั่งของขนาดทั่วไปมากกว่าขนาดของเม็ดทราย ซึ่ง จะเป็นโดยทั่วไปมากกว่าที่ขนาดของกรวดและอื่น ๆ เมื่อน้ำแข็งอุ่น และ sublimates , ไอสามารถลากฝุ่น ทราย และกรวด
แต่ละครั้งที่ดาวหางชิงช้า โดยดวงอาทิตย์ในวงโคจรบางส่วนของน้ำแข็ง vaporizes และจํานวนของสะเก็ดดาวจะหลั่ง ช่วงสะเก็ดดาวกระจายตามวงโคจรทั้งหมดของดาวหางแบบธารสะเก็ดดาว หรือที่เรียกว่า " ทางฝุ่น " ( ตรงข้ามกับ " ดาวหางหาง " ฝุ่นที่เกิดจากอนุภาคที่มีขนาดเล็กมากได้อย่างรวดเร็ว ปลิวไปตามแรงดันการแผ่รังสีพลังงานแสงอาทิตย์ ) .
เมื่อเร็วๆ นี้ปีเตอร์ jenniskens [ 17 ] ได้ถกเถียงกันอยู่ว่าส่วนใหญ่ของฝนดาวตกช่วงเวลาสั้น ๆของเราไม่ได้ จากปกติไอน้ำลากใช้งานผลิตภัณฑ์ของดาวหาง แต่ไม่บ่อยนัก disintegrations เมื่อชิ้นใหญ่ตัดดาวหางส่วนใหญ่เคลื่อน ตัวอย่างคือ ดำรง และเจมิ นิดส์ ซึ่งเริ่มต้นจากการล่มสลายของดาวเคราะห์น้อยมองวัตถุ 2003 และ eh1 3200 ฟีธอน ตามลำดับเกี่ยวกับ 500 และ 1 , 000 ปีมาแล้ว ชิ้นส่วนมีแนวโน้มที่จะล่มสลายอย่างรวดเร็วเป็นฝุ่น ทราย และกรวด และกระจายตามวงโคจรของดาวหางแบบหนาแน่นกระแสสะเก็ดดาว ซึ่งต่อมาวิวัฒนาการเป็นเส้นทางของโลก วิวัฒนาการพลวัตของธารสะเก็ดดาว
[ แก้ไข ]
หลังจากวิปเปิ้ลคาดการณ์ว่าอนุภาคฝุ่นเดินทางที่ความเร็วต่ำเมื่อเทียบกับดาวหาง ,มิลอส plavec เป็นคนแรกที่เสนอความคิดของฝุ่นตาม เมื่อเขาคำนวณว่า meteroids เมื่อพ้นจากดาวหางส่วนใหญ่จะลอยอยู่ด้านหน้า หรือหลังดาวหางหลังจากเสร็จสิ้นการหนึ่งวงโคจรผลที่ได้คือกลศาสตร์วงโคจรที่ง่ายและวัสดุที่ลอยเป็นเพียงด้านข้างห่างจากดาวหางขณะลอยข้างหน้าหรือข้างหลังดาวหางเพราะบางอนุภาคให้วงโคจรที่กว้างกว่าคนอื่น ๆ . [ 17 ] เหล่านี้เส้นทางฝุ่นบางครั้งสังเกตภาพดาวหาง ถ่ายกลางอินฟราเรดความยาวคลื่น ( การแผ่รังสีความร้อน )ที่อนุภาคฝุ่นจากกลับก่อนดวงอาทิตย์จะแผ่ไปตามวงโคจรของดาวหาง ( เห็นตัวเลข ) .
แรงโน้มถ่วงของดาวเคราะห์จะกำหนดที่ฝุ่นเส้นทางจะผ่านวงโคจรโลก เหมือนคนสวนกับสายยางน้ำพืชที่ห่างไกล ปีมากที่สุด เส้นทางนั้นจะคิดถึงโลกทั้งหมด แต่ในบางปีโลกจะมาพร้อมกับอุกกาบาตผลนี้เป็นครั้งแรกที่พบจากการสังเกตของ 1995 อัลฟา monocerotids [ 20 ] [ 21 ] และ ก่อนหน้านี้ยังไม่แพร่หลายการแสดงตัวของอดีตของโลกพายุ .
มากกว่าระยะเวลานานของเวลา , เส้นทางฝุ่นสามารถวิวัฒนาการในยุ่งยากวิธี ตัวอย่างเช่นวงโคจรของดาวหางอุกกาบาตบางๆและทิ้งพวกเขามีวงโคจรกับดาวพฤหัสบดีหรือจังหวะหนึ่งของดาวเคราะห์ขนาดใหญ่อื่น ๆและมากมายรอบหนึ่งจะเท่ากับจำนวนหนึ่งของการปฏิวัติของอื่น ๆ นี้จะสร้างฝักบัวส่วนประกอบเรียกว่า คือ ผลที่สองคือการพบใกล้ชิดกับดาวเคราะห์ เมื่ออุกกาบาตผ่านโลก บ้างก็เร่งทำวงโคจรที่กว้างรอบดวงอาทิตย์ )คนอื่นจะชะลอตัวลง ( ทำให้วงโคจรสั้น ) ส่งผลให้ช่องว่างในฝุ่นเส้นทางในคืนถัดไป ( เหมือนเปิดม่าน ด้วยธัญพืชกองพะเนินที่จุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของ t