Two WorldsWhat I am going to write

Two Worlds



What I am going to write here is: What is the distinction between the two worlds of art? What is happening in the boundary between them? And how is the transition from one world to the other made? It may not be easy since the distinction between these two worlds, that I am going to mention here, is rather vague. In order to avoid waking a sleeping dog, I will try to focus on talking about the music - especially about a particular field that is called 'experimental music' or 'improvisation', or more precisely, 'Onkyo-style improvisation'. My purpose here is to think about the reason of the current stagnation of this music scene.

However, I am not totally sure if I can have a clear judgment on the question: Is it possible to classify everything (even the music which is supposed to belong to the above-mentioned genre) into these two worlds that I have in my mind? So I may try to keep the issue rather vague in an arbitrary manner - but I will also try to be assertive in a way to make the point.

Meanwhile, "distinction between the two worlds" may be a somewhat strange concept in this issue - not because one world seems to support the other or both worlds seem to need each other, but because it seems to me that each of these two worlds belongs to a different dimension in the first place, so it seems impossible to conflict with each other.

To make it convenient, I will call the two worlds as 'something solid' and 'something attractive'. 'Something attractive' means everything but 'something solid', and 99 percent of music belongs to this category - that are predominantly popular in general. Already at this point, I can predict various objections and rejections from readers, but I think I should not wimp out here. Of course I am completely aware that this classification (and what I am going to write here) might be horribly extreme and dangerous - but I chose to start from this point. Otherwise, I could not find a clue on how to start or how to develop my story at all.



As a start, I can say that Derek Bailey belongs to the world of 'something attractive'. There might have been the time when he was not (perhaps for sure!). But from the present point of view, it seems difficult to say that he was recognized to belong to the world of 'something solid' - since we cannot listen to his music in the same way as we used to do any more. The way his later works were received after a certain period of time was completely that of "something attractive". The reason why I am critical about his later works is because I don't think he ever tried to search for alternative ways or even felt the necessity of doing it, when the general recognition of his works started to be stereotyped in a certain context. Bailey was obstinate. He didn't hesitate to stop going for the general recognition as "one of the most avant-garde guitarists among many others". Bailey's self-parodying way of applying (or being applied!) and Duchamp's "Boîte-en-valise" in which he contained the duplication of his past works are completely different.

I cited Bailey as a start since I think we can see the boundary of the two worlds here. Originally, my idea in this essay was approaching this issue of the classification of the two worlds as just a matter of form. It was Tsunoda's question that triggered me: "In the world of art, why do execrable works tend to be more supported by the overwhelming majority than solid works?" His words synched with my long-term question on this issue, and I thought I should tackle it finally. But then I realized that it couldn’t be ended with just talking about the superficial differences of two worlds.

My initial interest was carried toward the question: "How is an artwork (or an artist) recognized?" Bailey appeared on the scene with his one and only style. The quickest way to attract people's attention in a certain field is to acquire a unique style with a strong impact. Of course Bailey had it. But the real strength must have been somewhere beyond that. It could have been the appearance of genuinely innovative music that held potentials beyond just "a new style of performance". However, Bailey ended up allowing the general recognition that just covered the style of his performance. At that point, his music became something applicable.

As a more familiar example, it may be inevitable to say that the area of improvisation called "Berlin Reductionism" had been just scattering around the applicable materials, if we see it from the present point of view. I will discuss the details later, but there was no real reinvention either in the form or the structure. Of course, there were the attempts of bold expansion of the usage of musical instruments and the ways of playing them, as you can see in the achievement of Axel Dörner, but it was nothing beyond the succession of the "special technique (and its tone)" which contemporary classical musicians like Lachenmann had tried already (although I have to admit that there was a certain newness in the way of incorporating the technique as a main feature into improvisation.)

However, in the case of both Dörner and Lachenmann, the form and the structure that supported the music fundamentally were outdated. The newness of the materials distracted us from the most crucial part - genuinely innovative music should have a new form and a new structure, which is unfortunately rarely found. Dörner did not have them, but Bailey had them once - he had a new form, a new structure, new materials, and he knew how to combine them all.

Improvisation which emphasizes the materials tends to be swayed sensuously both by the performers and the audience, and tends to go toward the direction of pleasing the sensation. Performances that only emphasize the materials (or textures) tend to focus everything on the stimulation, meditation, pleasantness and catharsis just like the CGI and SFX of today's Hollywood movies do to us. They tend to be received like that, and this is the entrance to "something attractive'. And in order to make use of the materials efficiently, the next step many musicians started to move into is the realm of 'composition'.

At first, these musicians started collecting a certain quality and quantity of materials. In their compositions, the desired materials were the ones that had a strong impact so they could appeal enough on their own. Otherwise, the similar effect could not be attained. In terms of controlling the materials, every composition may have this similar aspect, but in those musicians' concepts of compositions, the 'effective material' meant something that had a powerful magnetic nature itself. And their compositions that best took advantages of these materials were the ways they could apply each material into some conventionally-known methodology or format. That was more likely the concrete control rather than abstract control. The methodology or format could be anything - improvisation, rock, jazz, or contemporary classical music. The materials to be applied could be anything as well - Bailey (or Bailey-style performance), Dörner (or Dörner-style performance), some regular loop, noise, records, silences - anything with an established status could be used. Which means, however innovative the performance was, the material itself was unable to escape its destiny to possibly end up with the material for some DJ. This is the start of 'transition'.

I think that the so-called 'Onkyo-style improvisation' which I myself was involved with was about the (rather delicate) layers of the performances and the materials that were based on each musician's uniqueness. From the methodological point of view, it was not so different from what the European free musicians including Bailey had aimed for. The difference was just the texture of the materials (though I must say the difference was significant).

Next, there appeared another style called "random improvisation'. This was more like the methodology that emphasized the spaces between sounds. But here again, it still contained the overconfidence in the materials. By trying to present each material separately from the previous or next material in the context (which I doubt would be possible), there was a risk that the materials became even more emphasized. Sometimes there was some interesting effect that was born in the contrast between the sound and the silence, but when it failed, the only thing that was worth listening was the material only (at least, to me). That was the possible risk. And once it failed into that, it was not so different from self-DJ. (If you narrow down the materials, there is always a limit. The issue is how to define the randomness. In the end, it is difficult for a musician to get out of the randomness that feels right to him/her. But this is another issue.)

I am not saying that the above-mentioned approaches were all in vain. I think that they were necessary in some way and there were some great achievements as a result of those approaches. However, "improvisation which emphasized the texture" is completely stuck in a dead end by now. It had already come to the point where no methodology can make a profound change in this field of music in its context. The CDs produced in this genre (and other genres as well) everyday have the same contents basically - the only difference is the combination of the musicians, which cannot be no more than objects for a small group of curiosity seekers. But why is this kind of music is acquiring more of an audience now than it used to have? Isn't that just because there are more curiosity seekers than before?

Then, how should we define "something easy to understand"? Perhaps it means some conventionally known form. Of course, every form is meant to be renewed, but since the renewing process happens very slowly and gradually, the original identity of the form will stay the same. For example, how can we define the music called "jazz"? Today, "jazz" must mean some

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สองโลกสิ่งที่ฉันกำลังไปเขียนนี่คือ: ความแตกต่างระหว่างสองโลกของศิลปะคืออะไร สิ่งที่เกิดขึ้นในเขตแดนระหว่างพวกเขาหรือไม่ และว่าการเปลี่ยนแปลงจากโลกหนึ่งไปอื่น ๆ ทำอย่างไร มันไม่ได้ง่ายเนื่องจากความแตกต่างระหว่างโลกสองเหล่านี้ ที่ฉันจะพูดถึงที่นี่ ค่อนข้างคลุมเครือ เพื่อหลีกเลี่ยงการปลุกสุนัขนอน ฉันจะพยายามเน้นการพูดคุยเกี่ยวกับเพลง - โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับฟิลด์เฉพาะที่เรียกว่า 'ดนตรีทดลอง' หรือ 'ก่อ' หรือได้แม่นยำมาก 'Onkyo สไตล์ก่อ' วัตถุประสงค์ของฉันที่นี่คิดถึงเหตุผลของความซบเซาในปัจจุบันของฉากเพลงนี้ได้อย่างไรก็ตาม ไม่แน่ทั้งหมดถ้าสามารถมีคำพิพากษาชัดเจนในคำถาม: เป็นไปได้ในการจัดประเภท (แม้แต่เพลงที่ควรจะอยู่ในประเภทดังกล่าว) จึงเป็นโลกที่สองเหล่านี้ที่ฉันมีในใจของฉัน ดังนั้น ฉันอาจพยายามให้ปัญหาค่อนข้างคลุมเครืออย่างอำเภอใจ - แต่ผมจะพยายามจะทำในวิธีที่จะทำให้จุด ในขณะเดียวกัน "ความแตกต่างระหว่างสองโลก" อาจเป็นแนวคิดที่ค่อนข้างแปลกในปัญหานี้ - ไม่ เพราะดูเหมือน สนับสนุนอีกโลกหนึ่ง หรือทั้งสองดูเหมือนจะ ต้องกัน แต่เนื่องจากผมดูเหมือนว่า สองโลกเหล่านี้แต่ละเป็นของขนาดที่แตกต่างกันในสถานที่แรก ดังนั้นเหมือนไปขัดแย้งกันทำให้สะดวก ฉันจะเรียกสองโลก 'สิ่งแข็ง' และ 'สิ่งที่น่าสนใจ' 'สิ่งน่าสนใจ' หมายถึง ทุกอย่างแต่ 'บางสิ่งบางอย่างทึบ' และ 99 เปอร์เซ็นต์ของเพลงเป็นของประเภทนี้ - ที่ได้รับความนิยมส่วนใหญ่ทั่วไป แล้วณจุดนี้ ฉันสามารถทำนายต่าง ๆ คัดค้านและปฏิเสธจากผู้อ่าน แต่ฉันคิดว่า ฉันควรไม่ wimp ที่นี่ แน่นอนผมทราบทั้งหมดว่า ประเภทนี้ (และสิ่งที่ฉันกำลังไปเขียนที่นี่) อาจจะมากอย่างน่ากลัว และ อันตราย - แต่ฉันเลือกที่จะเริ่มต้นจากจุดนี้ มิฉะนั้น ฉันไม่สามารถหาเงื่อนงำในการเริ่มต้นหรือวิธีการพัฒนาเรื่องราวทั้งหมด เป็นจุดเริ่มต้น ฉันสามารถพูดได้ว่า Bailey ดีอยู่ในโลกของ 'น่าสนใจบางสิ่งบางอย่าง' อาจมีเวลาเมื่อเขาไม่ได้ (บางทีแน่) แต่จากปัจจุบันมอง ดูเหมือนว่ายากที่จะพูดว่า เขาไม่รู้จักอยู่ในโลกของ 'สิ่งแข็ง' - เนื่องจากเราไม่สามารถฟังเพลงของเขาแบบเดียวกับเราเคยทำอีก วิธีการทำงานของเขาในภายหลังได้รับหลังจากช่วงเวลาสมบูรณ์ของ "สิ่งน่าสนใจ" เหตุผลที่ทำไมฉันสำคัญเกี่ยวกับงานของเขาในภายหลังเป็น เพราะผมไม่คิดว่า เขาเคยพยายามค้นหาวิธีอื่น หรือแม้แต่รู้สึกว่าการทำมัน เมื่อรับรู้ทั่วไปของงานของเขาเริ่มจะ stereotyped ในบริบทเฉพาะ Bailey ถูกแหละ เขาไม่ลังเลที่จะหยุดไปรู้ทั่วไปเป็น "หนึ่งในมือกีต้าร์สุดโอ่โถงในหมู่อื่น ๆ อีกมากมาย" เบลีย์ parodying ตนเองวิธีใช้ (หรือถูกนำไปใช้) และของ Duchamp "Boîte-น้ำ-valise" ซึ่งเขาประกอบด้วยการทำซ้ำของเขาเลยทำงานอย่างสมบูรณ์ ฉันอ้าง Bailey เป็นการเริ่มต้นเนื่องจากผมคิดว่า เราสามารถเห็นขอบเขตของสองโลกที่นี่ ตอนแรก ความคิดของฉันในบทความครั้งนี้มีกำลังนี้ปัญหาของการจัดประเภทของสองโลกเป็นเพียงเรื่องของแบบฟอร์ม มันเป็นคำถามของ Tsunoda ที่ฉัน: "ในโลกของศิลปะ ทำไมทำงาน execrable มักจะสนับสนุนเพิ่มเติม โดยส่วนใหญ่กว่างานแข็ง" คำพูดของเขา synched กับคำถามของฉันระยะยาวเรื่องนี้ และฉันคิดว่า ฉันควรแสวงในที่สุด แต่แล้ว ฉันรู้ว่า มันไม่สิ้นสุด มีเพียงพูดผิวเผินความแตกต่างของสองโลก สนใจของฉันเริ่มต้นทำต่อคำถาม: "วิธีการงานศิลปะ (หรือศิลปิน) รับรู้" Bailey ปรากฏในฉากหนึ่งของเขาและลักษณะเฉพาะ วิธีเร็วที่สุดเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้คนในเขตบางจะซื้อแบบไม่ซ้ำกับผลกระทบต่อความแข็งแรง แน่นอนว่า Bailey ได้นั้น แต่ความจริงต้องได้รับอยู่นอกเหนือจากนั้น มันจะได้รับลักษณะของเพลงจริงใจนวัตกรรมที่จัดศักยภาพนอกเหนือจากเพียงแค่ "แบบใหม่ของประสิทธิภาพการทำงาน" อย่างไรก็ตาม Bailey สิ้นสุดขึ้นทำให้การรับรู้ทั่วไปที่เพียงแค่ครอบคลุมลักษณะของประสิทธิภาพการทำงานของเขา ณ เพลงของเขากลายเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้อง เป็นตัวอย่างที่คุ้นเคย มันอาจหลีกเลี่ยงไม่ได้กล่าวว่า บริเวณที่เรียกว่า "เบอร์ลิน Reductionism" ก่อได้รับเพียงโปรยรอบ ๆ วัสดุที่ใช้ ถ้าเราดูจากมุมมองการค้าปัจจุบัน ฉันจะหารือรายละเอียดในภายหลัง แต่มี reinvention ไม่จริง ในแบบฟอร์มหรือโครงสร้าง แน่นอน มีความพยายามของตัวหนาการขยายตัวของการใช้เครื่องดนตรีและวิธีการเล่นนั้น คุณสามารถเห็นในความสำเร็จของแอ็กเซล Dörner แต่ก็ไม่มีอะไรนอกเหนือจากการสืบทอดของ "เทคนิคพิเศษ (และเสียงของ)" ซึ่งนักดนตรีคลาสสิกร่วมสมัยเช่น Lachenmann ได้ลองแล้ว (แม้ว่าฉันจะต้องยอมรับว่า มีใหม่ทางเพจเทคนิคเป็นคุณลักษณะหลักในก่อ) อย่างไรก็ตาม ในกรณีของ Dörner และ Lachenmann แบบฟอร์มและโครงสร้างที่สนับสนุนเพลงพื้นฐานได้ล้าสมัย ใหม่ของวัสดุฟุ้งซ่านเราจากส่วนสำคัญมากที่สุด - เพลงจริงใจนวัตกรรมควรมีรูปแบบใหม่และโครงสร้างใหม่ ซึ่งยังแต่ไม่ค่อยพบ Dörner ไม่มีพวกเขา แต่ Bailey มีให้ครั้ง- เขามีโครงสร้างใหม่ ผลิตใหม่ แบบใหม่ และเขารู้วิธีการรวมพวกเขาทั้งหมด ก่อที่เน้นวัตถุดิบมีแนวโน้มที่จะ swayed sensuously ทั้งที่นักแสดงและผู้ชม และมีแนวโน้มไปสู่ทิศทางของความรู้สึกตระการ การแสดงที่เน้นเฉพาะ วัสดุ (หรือพื้นผิว) มักจะ เน้นทุกอย่างกระตุ้น ทำสมาธิ pleasantness และ catharsis เหมือนกับ CGI และ SFX ของภาพยนตร์ฮอลลีวู้ดวันนี้ทำให้เรา พวกเขามักจะได้รับเช่นนั้น และนี้คือทางเข้า "สิ่งน่าสนใจ ' และ เพื่อให้ใช้วัสดุมีประสิทธิภาพ ขั้นตอนถัดไปที่นักดนตรีจำนวนมากเริ่มย้ายเข้าเป็นขอบเขตของ "องค์ประกอบ" ตอนแรก นักดนตรีเหล่านี้เริ่มรวบรวมคุณภาพและปริมาณของวัสดุบางอย่าง ในองค์การ วัสดุต้องมีคนที่มีผลกระทบต่อความแข็งแรงเพื่อให้พวกเขาสามารถดึงดูดพอเอง มิฉะนั้น ผลคล้ายกันอาจไม่สามารถบรรลุ ในการควบคุมวัตถุดิบ ทุกองค์ประกอบอาจมีลักษณะคล้ายกันนี้ แต่ในแนวคิดของนักดนตรีเหล่านั้นขององค์ 'วัสดุมีประสิทธิภาพ' หมายถึง สิ่งที่มีลักษณะแม่เหล็กมีประสิทธิภาพเอง และของพวกเขาจนสุดเอาข้อดีของวัสดุเหล่านี้มีวิธีที่พวกเขาสามารถนำวัสดุแต่ละในบางรูปแบบหรือวิธีการที่รู้จักกันดี คำว่าควบคุมคอนกรีตแทนนามธรรมควบคุม วิธีการหรือรูปแบบอาจเป็นอะไร - ก่อ ร็อค แจ๊ส หรือดนตรีคลาสสิกร่วมสมัย วัสดุที่จะใช้เป็นอะไรเช่น - Bailey (หรือประสิทธิภาพลักษณะ Bailey), Dörner (หรือประสิทธิภาพการทำงานแบบ Dörner), บางวนปกติ เสียงรบกวน ระเบียน silences - อะไร มีสถานะที่กำหนดสามารถใช้ได้ ซึ่งหมายความว่า อย่างไรก็ตามนวัตกรรมประสิทธิภาพถูก วัสดุเองไม่สามารถหนีโชคชะตาของอาจสิ้นสุดขึ้นกับวัสดุสำหรับ DJ บาง นี่คือจุดเริ่มต้นของ 'เปลี่ยน' ผมคิดว่า ที่เรียกว่า 'แบบ Onkyo ก่อ' ซึ่งฉันเองก็เกี่ยวข้องกับไม่เกี่ยวกับชั้น (ค่อนข้างอ่อน) ของการแสดงและวัสดุที่มีตามเอกลักษณ์ของนักดนตรีแต่ละ จาก methodological มอง ก็ไม่ต่างจากที่นักดนตรีฟรียุโรปรวม Bailey ได้มุ่งเน้นการ ความแตกต่างมีเพียงพื้นผิวของวัสดุ (แต่ต้องบอกว่า ความแตกต่างสำคัญ) ถัดไป มีปรากฏรูปแบบอื่นที่เรียกว่า "สุ่มก่อ ' นี้เป็นเหมือนวิธีที่เน้นช่องว่างระหว่างเสียง แต่นี่อีก มันยังคงอยู่เหลิงในวัสดุ โดยพยายามนำเสนอแต่ละวัสดุแยกต่างหากจากวัสดุก่อนหน้า หรือถัดไปในบริบท (ซึ่งผมสงสัยจะเป็นไปได้), มีความเสี่ยงที่ว่า วัสดุก็ยิ่งย้ำ บางครั้งมีบางผลที่น่าสนใจที่เกิดในความแตกต่างระหว่างเสียงและความเงียบ แต่เมื่อล้ม สิ่งเดียวที่คุ้มฟัง วัสดุเท่านั้น (น้อย ให้ฉัน ที่มีความเสี่ยง และเมื่อล้มลงในที่ ไม่ต่างจากตนเอง-DJ (ถ้าคุณแคบลงวัสดุ ได้เสมอจำกัด ปัญหาก็คือ วิธีการกำหนดที่ randomness ในสุด มันเป็นเรื่องยากสำหรับนักดนตรีจะได้รับจาก randomness ที่รู้สึกต้องทราบถึงรายละเอียด แต่นี่คืออีกประเด็น) ผมไม่ว่า ว่า วิธีดังกล่าวได้ทั้งหมดสู้ ผมคิดว่า พวกเขาจำเป็นบางอย่าง และมีบางผลงานที่ดีเยี่ยมจากวิธีดังกล่าว อย่างไรก็ตาม "ก่อซึ่งเน้นพื้นผิว" ทั้งหมดติดอยู่ในตายสิ้นสุด โดยขณะนี้ มันมีมาแล้วไปซึ่งวิธีการที่ไม่สามารถทำการเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งในบริบทของเพลงนี้ ซีดีที่ผลิตในนี้ (และประเภทอื่น ๆ ด้วย) ทุกวันมีเนื้อหาเดียวกันโดยทั่วไป - ข้อแตกต่างคือ การรวมกันของนักดนตรี ซึ่งไม่ไม่มากกว่าวัตถุสำหรับกลุ่มเล็ก ๆ ของผู้ที่รักอยาก แต่ทำไมเป็นเพลงประเภทนี้จะได้รับของผู้ชมขณะนี้กว่าจะใช้ได้หรือไม่ ไม่ที่เพียง เพราะมีการเพิ่มเติมอยากรู้กำลังกว่าก่อนแล้ว วิธีควรเรากำหนด "สิ่งที่เข้าใจง่าย" บางทีก็ บางรูปแบบที่รู้จักกันดี แน่นอน ตั้งใจทุกแบบฟอร์มการต่ออายุ แต่เนื่องจากกระบวนการ renewing เกิดขึ้นช้า ๆ และค่อย ๆ มาก รหัสต้นฉบับของแบบฟอร์มจะยังคงเหมือนกัน ตัวอย่าง วิธีเราสามารถเพลงที่เรียกว่า "แจ๊ส" วันนี้ "แจ๊ส" ต้องหมายถึง บาง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สองโลกสิ่งที่ผมกำลังจะเขียนที่นี่: อะไรคือความแตกต่างระหว่างสองโลกของศิลปะ? สิ่งที่เกิดขึ้นในเขตแดนระหว่างพวกเขาหรือไม่ และวิธีการที่จะเปลี่ยนจากโลกหนึ่งไปยังที่อื่น ๆ ทำ? มันอาจจะไม่ง่ายเนื่องจากความแตกต่างระหว่างทั้งสองโลกที่ผมกำลังจะพูดถึงที่นี่คือค่อนข้างคลุมเครือ เพื่อหลีกเลี่ยงการตื่นสุนัขนอนฉันจะพยายามที่จะมุ่งเน้นไปที่การพูดคุยเกี่ยวกับเพลง - โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับเขตข้อมูลเฉพาะที่เรียกว่า 'ประสบการณ์ดนตรี' หรือ 'ปรับ' หรืออย่างแม่นยำมากขึ้น 'ปรับ Onkyo สไตล์' จุดประสงค์ของฉันที่นี่คือการคิดเกี่ยวกับเหตุผลของความเมื่อยล้าในปัจจุบันของวงการเพลงนี้. แต่ผมไม่แน่ใจว่าทั้งหมดถ้าฉันสามารถมีการตัดสินที่ชัดเจนเกี่ยวกับคำถาม: มันเป็นไปได้ที่จะจัดทุกอย่าง (แม้เพลงที่ควรจะ อยู่ในประเภทดังกล่าวข้างต้น) ลงในทั้งสองโลกที่ฉันมีในใจของฉัน? ดังนั้นผมจึงอาจพยายามที่จะให้ปัญหาค่อนข้างคลุมเครือในลักษณะที่พล - แต่ฉันยังจะพยายามที่จะกล้าแสดงออกในทางที่จะทำให้จุด. ในขณะที่ "ความแตกต่างระหว่างสองโลก" อาจจะเป็นแนวคิดที่ค่อนข้างแปลกในปัญหานี้ - ไม่ได้เพราะหนึ่งในโลกดูเหมือนจะสนับสนุนอื่น ๆ หรือโลกทั้งสองดูเหมือนจะต้องการกันและกัน แต่เพราะมันดูเหมือนว่าฉันที่แต่ละเหล่านี้สองโลกเป็นมิติที่แตกต่างกันในสถานที่แรกดังนั้นจึงดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดความขัดแย้งกับคนอื่น ๆที่จะทำให้มันง่ายที่ผมจะเรียกสองโลกเป็น 'บางสิ่งบางอย่างที่เป็นของแข็ง' และ 'บางสิ่งบางอย่างที่น่าสนใจ' 'บางสิ่งบางอย่างที่น่าสนใจ' หมายถึงทุกอย่าง แต่ 'บางสิ่งบางอย่างที่เป็นของแข็ง', และร้อยละ 99 ของเพลงเป็นประเภทนี้ - ที่มีส่วนใหญ่ที่เป็นที่นิยมโดยทั่วไป แล้วที่จุดนี้ผมสามารถคาดการณ์คัดค้านต่างๆและปฏิเสธจากผู้อ่าน แต่ฉันคิดว่าฉันไม่ควรออกคนน่าเบื่อที่นี่ แน่นอนผมทราบอย่างสมบูรณ์ที่ประเภทนี้ (และสิ่งที่ผมกำลังจะเขียนนี่) อาจจะน่ากลัวมากและเป็นอันตราย - แต่ฉันเลือกที่จะเริ่มต้นจากจุดนี้ มิฉะนั้นผมไม่สามารถหาเบาะแสเกี่ยวกับวิธีการเริ่มต้นหรือวิธีการพัฒนาเรื่องของฉันเลย. ในฐานะที่เป็นจุดเริ่มต้นที่ผมสามารถพูดได้ว่าดีเร็กเบลีย์เป็นโลกของ 'บางสิ่งบางอย่างที่น่าสนใจ' อาจจะมีช่วงเวลาที่เขาไม่ได้ (อาจจะแน่นอน!) แต่จากจุดปัจจุบันของมุมมองดูเหมือนยากที่จะบอกว่าเขาได้รับการยอมรับที่จะอยู่ในโลกของ 'บางสิ่งบางอย่างที่เป็นของแข็ง' - เนื่องจากเราไม่สามารถฟังเพลงของเขาในลักษณะเดียวกับที่เราใช้ในการดำเนินการใด ๆ เพิ่มเติม วิธีการทำงานของเขาในภายหลังได้รับหลังจากช่วงหนึ่งของเวลาได้อย่างสมบูรณ์ว่า "บางสิ่งบางอย่างที่น่าสนใจ" เหตุผลที่ว่าทำไมผมที่สำคัญเกี่ยวกับผลงานของเขาในภายหลังเพราะผมไม่คิดว่าเขาเคยพยายามที่จะค้นหาวิธีทางเลือกหรือแม้กระทั่งรู้สึกว่าจำเป็นที่จะต้องทำมันเมื่อได้รับการยอมรับโดยทั่วไปของการทำงานของเขาเริ่มที่จะตายตัวในบริบทบางอย่าง เบลีย์ก็ดื้อรั้น เขาไม่ลังเลที่จะหยุดที่จะให้ได้รับการยอมรับโดยทั่วไปว่าเป็น "หนึ่งในมือกีต้าร์มากที่สุดเปรี้ยวจี๊ดของคนอื่น ๆ " วิธีที่ตนเอง parodying เบลีย์ของการใช้ (หรือถูกนำไปใช้) และ Duchamp ของ "Boîte-en-กระเป๋าเดินทาง" ซึ่งเขามีความซ้ำซ้อนในการทำงานที่ผ่านมาของเขาจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง. ผมอ้างถึงเบลีย์เป็นจุดเริ่มต้นเพราะผมคิดว่าเราสามารถมองเห็นขอบเขต ของทั้งสองโลกที่นี่ แต่เดิมความคิดของฉันในบทความนี้ถูกใกล้ปัญหานี้การจัดหมวดหมู่ของโลกทั้งสองเป็นเพียงเรื่องของรูปแบบ มันเป็นคำถาม Tsunoda ที่เรียกฉันว่า "ในโลกของศิลปะทำไมผลงานที่เลวทรามมากมีแนวโน้มที่จะได้รับการสนับสนุนมากขึ้นโดยส่วนใหญ่ที่ครอบงำกว่าผลงานที่มั่นคง" คำพูดของเขา synched กับคำถามในระยะยาวของฉันในเรื่องนี้และผมคิดว่าผมควรจะรับมือกับมันในที่สุด แต่แล้วผมก็รู้ว่ามันไม่สามารถจบลงด้วยเพียงการพูดคุยเกี่ยวกับความแตกต่างตื้น ๆ ของโลกทั้งสอง. ดอกเบี้ยเริ่มต้นของฉันได้รับการดำเนินการไปสู่คำถาม: "งานศิลปะเป็นวิธี (หรือศิลปิน) ที่รับรู้?" เบลีย์ปรากฏบนฉากกับหนึ่งและสไตล์ของเขาเท่านั้น วิธีที่เร็วที่สุดเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้คนในสนามบางอย่างที่จะได้รับรูปแบบที่ไม่ซ้ำกับผลกระทบที่แข็งแกร่ง แน่นอนเบลีย์มีมัน แต่ความจริงต้องได้รับเกินกว่าที่ใดที่หนึ่ง มันอาจจะเป็นลักษณะของเพลงใหม่อย่างแท้จริงที่จัดขึ้นศักยภาพกว่าเพียงแค่ "รูปแบบใหม่ของการปฏิบัติงาน" อย่างไรก็ตามเบลีย์จบลงด้วยการช่วยให้ได้รับการยอมรับโดยทั่วไปว่าเพียงแค่ครอบคลุมรูปแบบของการทำงานของเขา ณ จุดที่เพลงของเขากลายเป็นสิ่งที่บังคับ. เป็นตัวอย่างที่คุ้นเคยมากขึ้นก็อาจจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะบอกว่าพื้นที่ของการปรับที่เรียกว่า "เบอร์ลิน Reductionism" ได้รับเพียงแค่กระจายไปรอบ ๆ วัสดุที่ใช้บังคับในกรณีที่เราเห็นมันจากจุดปัจจุบันของ ดู ผมจะหารือเกี่ยวกับรายละเอียดในภายหลัง แต่ไม่มีการคิดค้นสิ่งใหม่จริงทั้งในรูปแบบหรือโครงสร้าง แน่นอนว่ามีความพยายามของการขยายตัวของการใช้งานที่เป็นตัวหนาของเครื่องดนตรีและวิธีการเล่นได้ตามที่คุณสามารถมองเห็นในความสำเร็จของ Axel Dörner แต่มันก็ไม่มีอะไรที่นอกเหนือจากความสำเร็จของ "เทคนิคพิเศษ (และเสียงของมัน ) "ซึ่งนักดนตรีคลาสสิกร่วมสมัยเช่น Lachenmann ได้พยายามแล้ว (แม้ว่าฉันต้องยอมรับว่ามีความแปลกบางอย่างในลักษณะของการผสมผสานเทคนิคการเป็นคุณสมบัติหลักในการปรับตัว.) แต่ในกรณีของทั้งสองDörnerและ Lachenmann, รูปแบบและโครงสร้างที่รองรับการฟังเพลงเป็นพื้นฐานที่ล้าสมัย ความแปลกของวัสดุที่ฟุ้งซ่านเราจากการเป็นส่วนสำคัญที่สุด - เพลงใหม่อย่างแท้จริงควรจะมีรูปแบบใหม่และโครงสร้างใหม่ซึ่งเป็นที่น่าเสียดายที่ไม่ค่อยพบ Dörnerไม่ได้มีพวกเขา แต่เบลีย์มีพวกเขาครั้งเดียว - เขามีรูปแบบใหม่, โครงสร้างใหม่วัสดุใหม่และเขารู้วิธีที่จะรวมพวกเขาทั้งหมด. ปฏิภาณโวหารซึ่งเน้นวัสดุที่มีแนวโน้มที่จะแกว่ง sensuously ทั้งนักแสดงและ ผู้ชมและมีแนวโน้มที่จะไปสู่ทิศทางของความรู้สึกชื่นชอบ ผลการดำเนินงานที่เฉพาะเน้นวัสดุ (หรือพื้นผิว) มีแนวโน้มที่จะมุ่งเน้นทุกอย่างในการกระตุ้น, สมาธิ, ร่มรื่นและท้องเช่นเดียวกับ CGI และ SFX ของวันนี้ภาพยนตร์ฮอลลีวู้ดทำเพื่อเรา พวกเขามีแนวโน้มที่จะได้รับเช่นนั้นและนี่คือทางเข้า "บางสิ่งบางอย่างที่น่าสนใจ '. และในการที่จะทำให้การใช้วัสดุที่มีประสิทธิภาพขั้นตอนต่อไปนักดนตรีหลายคนเริ่มที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในดินแดนที่เป็นของ'