The book is divided into four parts

The book is divided into four parts: "The Modern World", "Resources", "The Third World", and "Organization and Ownership".

In the first chapter, "The Problem of Production", Schumacher argues that the modern economy is unsustainable. Natural resources (like fossil fuels), are treated as expendable income, when in fact they should be treated as capital, since they are not renewable, and thus subject to eventual depletion. He further argues that nature's resistance to pollution is limited as well. He concludes that government effort must be concentrated on sustainable development, because relatively minor improvements, for example, technology transfer to Third World countries, will not solve the underlying problem of an unsustainable economy.

Schumacher's philosophy is one of "enoughness", appreciating both human needs, limitations and appropriate use of technology. It grew out of his study of village-based economics, which he later termed Buddhist economics, which is the subject of the book's fourth chapter.

He faults conventional economic thinking for failing to consider the most appropriate scale for an activity, blasts notions that "growth is good", and that "bigger is better", and questions the appropriateness of using mass production in developing countries, promoting instead "production by the masses". Schumacher was one of the first economists to question the appropriateness of using gross national product to measure human well-being, emphasizing that "the aim ought to be to obtain the maximum amount of well being with the minimum amount of consumption". In the epilogue he emphasizes the need for the "philosophy of materialism" to take second place to ideals such as justice, harmony, beauty, and health.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนังสือแบ่งออกเป็นสี่ส่วน: "โลกสมัยใหม่" "ทรัพยากร", "สาม โลก", และ "องค์กรและความเป็นเจ้า"ในบทแรก "ที่ปัญหาของการผลิต" ชูมาเกอร์จนว่า เศรษฐกิจสมัย unsustainable ทรัพยากรธรรมชาติ (เช่นเชื้อเพลิงฟอสซิล), จะถือว่าเป็นรายได้ expendable เมื่อในความเป็นจริงพวกเขาควรเป็นเมืองหลวง เนื่อง จากพวกเขาจะไม่ทดแทน และดังนั้นอาจ มีการลดลงของใน เขาเพิ่มเติมจนเป็นธรรมชาติทนทานต่อมลภาวะที่จำกัดเช่น เขาสรุปว่า ความพยายามของรัฐบาลต้องเข้มข้นในการพัฒนาที่ยั่งยืน เนื่องจากค่อนข้างเล็กน้อยปรับปรุง ตัวอย่าง การถ่ายทอดเทคโนโลยีไปยังประเทศโลกที่สาม จะแก้ไขปัญหาสำคัญของเศรษฐกิจ unsustainableปรัชญาของชูมาเกอร์เป็นหนึ่งใน "enoughness" ชื่นชมทั้งความต้องการมนุษย์ ข้อจำกัด และใช้เทคโนโลยีที่เหมาะสม มันเกิดขึ้นจากการศึกษาตามหมู่บ้านเศรษฐกิจ ซึ่งเขาเรียกว่าพุทธเศรษฐศาสตร์ ซึ่งเป็นเรื่องของสี่บท ในภายหลังเขาความคิดเศรษฐกิจแบบเดิมสำหรับการพิจารณาขนาดที่เหมาะสมที่สุดสำหรับความเข้าใจของ blasts "เจริญเติบโตดี" กิจกรรม และที่ "ใหญ่กว่า" และถามความใช้มวลผลิตในประเทศกำลังพัฒนา ส่งเสริมการ "ผลิต โดยมวลชน" แทน ชูมาเกอร์เป็นหนึ่งในนักเศรษฐศาสตร์แรกความของการใช้ผลิตภัณฑ์รวมชาติวัดมนุษย์สุขภาพ คำถามเน้นว่า "จุดมุ่งหมายควรจะ ได้รับยอดเงินสูงสุดของมียอดเงินต่ำสุดของการใช้" ในวาทะ เขาเน้น "ปรัชญาของนิยมวิภาษ" จำเป็นต้องใช้สถานที่ที่สองอุดมคติ เช่นความยุติธรรม ความสามัคคี ความงาม สุขภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนังสือเล่มนี้แบ่งออกเป็นสี่ส่วน. "โลกสมัยใหม่", "ทรัพยากร" ว่า "โลกที่สาม" และ "องค์กรและความเป็นเจ้าของ" ในบทแรก "ปัญหาของการผลิต" ชูมัคเกอร์ระบุว่าเศรษฐกิจที่ทันสมัย ที่ไม่ยั่งยืน ทรัพยากรธรรมชาติ (เช่นเชื้อเพลิงฟอสซิล) จะถือว่าเป็นรายได้พอที่จะใช้ได้ในเมื่อความจริงพวกเขาควรจะได้รับการปฏิบัติเป็นเมืองหลวงเนื่องจากพวกเขาไม่ได้ทดแทนและทำให้อาจมีการสูญเสียในที่สุด เขายังระบุว่าความต้านทานธรรมชาติให้เกิดมลพิษจะถูก จำกัด เช่นกัน เขาสรุปว่าความพยายามของรัฐบาลที่จะต้องจดจ่ออยู่กับการพัฒนาอย่างยั่งยืนเพราะการปรับปรุงเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นการถ่ายทอดเทคโนโลยีไปยังประเทศโลกที่สามจะไม่แก้ปัญหาพื้นฐานของเศรษฐกิจที่ไม่ยั่งยืน. ปรัชญาของชูมัคเกอร์เป็นหนึ่งใน "enoughness" เห็นคุณค่าของมนุษย์ทั้ง ความต้องการและข้อ จำกัด ของการใช้ที่เหมาะสมของเทคโนโลยี มันงอกออกมาจากการศึกษาของเศรษฐกิจหมู่บ้าน-based ซึ่งภายหลังเขาเรียกว่าพุทธเศรษฐศาสตร์ซึ่งเป็นเรื่องของบทที่สี่ของหนังสือเล่มนี้. เขาผิดพลาดคิดทางเศรษฐกิจธรรมดาสำหรับความล้มเหลวที่จะต้องพิจารณาขนาดที่เหมาะสมที่สุดสำหรับกิจกรรมพัฒนาการลั่นว่า " การเจริญเติบโตเป็นสิ่งที่ดี "และ" ยิ่งใหญ่ยิ่งดี "และคำถามความเหมาะสมของการใช้การผลิตจำนวนมากในประเทศกำลังพัฒนาส่งเสริมแทน" การผลิตโดยฝูง " ชูมัคเกอร์เป็นหนึ่งในนักเศรษฐศาสตร์คนแรกที่ตั้งคำถามกับความเหมาะสมของการใช้ผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติของมนุษย์ที่จะวัดความเป็นอยู่ที่เน้นว่า "จุดมุ่งหมายที่ควรจะเป็นที่จะได้รับจำนวนเงินสูงสุดของความเป็นอยู่ที่มีจำนวนเงินขั้นต่ำของการบริโภค" ในวรรณกรรมเขาเน้นความจำเป็นในการ "ปรัชญาวัตถุนิยม" ที่จะใช้สถานที่ที่สองกับอุดมคติเช่นความยุติธรรม, ความสามัคคี, ความงามและสุขภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนังสือแบ่งออกเป็นสี่ส่วน " โลกยุคใหม่ " , " ทรัพยากร " , " โลกที่สาม " และ " องค์กรและกรรมสิทธิ์ " .

ในบทแรก , " ปัญหาของการผลิต " ชูมัคเกอร์ระบุว่าเศรษฐกิจสมัยใหม่ ไม่ยั่งยืน ทรัพยากรธรรมชาติ ( เช่นเชื้อเพลิงฟอสซิล ) จะถือว่าเป็นเงินได้เท่าไหร่ เมื่อในความเป็นจริงพวกเขาควรจะถือว่าเป็นทุน เนื่องจากพวกเขาจะไม่ทดแทนและดังนั้นเรื่องสุดท้ายของ . เขายังระบุว่าธรรมชาติต่อต้านมลพิษจะถูก จำกัด ด้วย เขาสรุปว่า รัฐบาลมีความพยายามจะต้องเน้นการพัฒนาที่ยั่งยืน เพราะการปรับปรุงค่อนข้างน้อย เช่น การถ่ายทอดเทคโนโลยีในประเทศโลกที่สาม จะไม่แก้ปัญหาพื้นฐานของระบบเศรษฐกิจที่ยั่งยืน .

ปรัชญา ชูมัคเกอร์เป็นหนึ่งใน " enoughness " แข็งค่าขึ้นทั้งมนุษย์ความต้องการข้อจำกัดและใช้ที่เหมาะสมของเทคโนโลยี ซึ่งเพิ่มขึ้นจากการศึกษาของหมู่บ้านตามเศรษฐกิจ ซึ่งต่อมาเรียกว่าเศรษฐศาสตร์แนวพุทธ ซึ่งก็คือเรื่องของหนังสือบทที่ 4

เขาผิดคิดเศรษฐกิจปกติล้มเหลวในการพิจารณาระดับที่เหมาะสมที่สุดสำหรับกิจกรรมระเบิดความคิดที่การเจริญเติบโตของ " ดี " และ " ใหญ่กว่าดีกว่า " และตั้งคำถามเกี่ยวกับความเหมาะสมของการผลิตมวลในการพัฒนาประเทศ ส่งเสริมแทน " ผลิตจากมวลชน " ชูมัคเกอร์เป็นหนึ่งในนักเศรษฐศาสตร์คนแรกที่ถามความเหมาะสมของการใช้ผลิตภัณฑ์ประชาชาติมวลรวมวัดความผาสุกของมนุษย์เน้นว่า " เป้าหมายควรจะได้รับจำนวนเงินสูงสุดของมนุษย์ ด้วยจำนวนเงินขั้นต่ำของการบริโภค " ในบทส่งท้ายเขาเน้นความจำเป็นในการ " ปรัชญาวัตถุนิยมวิภาษ " ที่จะใช้สถานที่ที่สองในอุดมคติ เช่น ความยุติธรรม ความสามัคคี ความงาม และสุขภาพ