The man sat up in the snow for a mo

The man sat up in the snow for a moment and struggled for calmness. Then he pulled on his mittens, by means of his teeth, and got upon his feet. He glanced down at first in order to assure himself that he was really standing up, for the absence of sensation in his feet left him unrelated to the earth. His erect position in itself started to drive the webs of suspicion from the dog’s mind; and when he spoke peremptorily, with the sound of whiplashes in his voice, the dog rendered its customary allegiance and came to him. As it came within reaching distance, the man lost his control. His arms flashed out to the dog, and he experienced genuine surprise when he discovered that his hands could not clutch, that there was neither bend nor feeling in the fingers. He had forgotten for the moment that they were frozen and that they were freezing more and more. All this happened quickly, and before the animal could get away, he encircled its body with his arms. He sat down in the snow, and in this fashion held the dog, while it snarled and whined and struggled.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้ชายนั่งในหิมะสำหรับครู่ และต่อสู้ในความเงียบ จากนั้นเขาดึงบนเขา mittens โดยฟันของเขา และได้ตามเท้า เขา glanced ลงในตอนแรกเพื่อให้มั่นใจตัวเองที่เขาจริง ๆ ยืนขึ้น สำหรับการขาดของความรู้สึกในเท้าซ้ายเขาไม่เกี่ยวข้องกับโลก ตำแหน่งของเขาตรงนั้นเริ่มไปเว็บของความสงสัยจากจิตใจของสุนัข และเมื่อเขาพูด peremptorily ฟังเสียง whiplashes ในเสียงของเขา สุนัขแสดงให้สัตยาบันของจารีตประเพณี และมาพร้อมกับเขา ตามมาภายในระยะทางถึง คนหายไปควบคุมเขา แขนของเขาที่ถ่ายออกสุนัข และเขามีประสบการณ์ประหลาดใจแท้เมื่อเขาค้นพบว่า มือของเขาอาจไม่ clutch ที่มีไม่โค้งหรือความรู้สึกในมือ เขาได้ลืมในขณะที่พวกเขาถูกแช่แข็ง และที่พวกเขาถูกแช่แข็งมากขึ้น ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และก่อนที่สัตว์จะได้รับ เขาล้อมรอบร่างกายกับแขนของเขา เขานั่งลง ในหิมะ และแฟชั่นนี้จัดสุนัข ขณะนั้น snarled whined และต่อสู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คนที่ลุกขึ้นนั่งในหิมะสักครู่และต่อสู้เพื่อความสงบ จากนั้นเขาก็ดึงถุงมือของเขาโดยใช้วิธีการฟันของเขาและได้อยู่กับเท้าของเขา เขามองลงไปในตอนแรกเพื่อให้มั่นใจตัวเองว่าเขาเป็นจริงยืนขึ้นสำหรับกรณีที่ไม่มีความรู้สึกในเท้าของเขาทิ้งเขาไม่เกี่ยวข้องกับแผ่นดิน ตำแหน่งตั้งตรงของเขาในตัวเองเริ่มที่จะขับรถใยของความสงสัยจากใจของสุนัข; และเมื่อเขาพูดอย่างกำปั้นทุบดินด้วยเสียง whiplashes ในเสียงของเขา, สุนัขกลายเป็นธรรมเนียมที่จงรักภักดีและมาหาเขา ในขณะที่มันเข้ามาภายในระยะถึงคนที่สูญเสียการควบคุมของเขา อ้อมแขนของเขาประกายออกมาให้สุนัขและเขามีประสบการณ์ที่น่าแปลกใจของแท้เมื่อเขาค้นพบว่ามือของเขาไม่สามารถคว้าที่มีไม่โค้งงอหรือความรู้สึกในมือ เขาลืมสำหรับช่วงเวลาที่พวกเขาถูกแช่แข็งและว่าพวกเขาถูกแช่แข็งมากขึ้น ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วและก่อนที่สัตว์จะได้รับออกไปเขาล้อมรอบตัวกับแขนของเขา เขานั่งลงในหิมะและในแบบนี้จัดขึ้นสุนัขในขณะที่มันคำรามและบ่นอู้อี้และต่อสู้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาลุกขึ้นนั่งบนหิมะครู่หนึ่งและพยายามสงบใจ จากนั้นก็สวมถุงมือโดยใช้ฟัน , และได้รับบนเท้าของเขา เขาเหลือบไปที่แรกเพื่อยืนยันตัวเองว่า เขายืนขึ้นแล้วจริงๆ เพราะไม่มีความรู้สึกในเท้าของเขาทิ้งเขาไว้กับโลก เขายกตำแหน่งในตัวเองเริ่มขับใยของความหวาดระแวงจากจิตใจของสุนัขและตอนที่เขาพูด peremptorily ด้วยเสียงของตัวตรงในเสียงของเขา สุนัขแสดงความจงรักภักดีของจารีตประเพณี และมาหาเขา เมื่อมันเข้ามาในระยะเอื้อมถึง เขาสูญเสียการควบคุมของเขา แขนของเขาแวบออกมาให้สุนัข และเขามีประสบการณ์แท้แปลกใจเมื่อเขาค้นพบว่า มือของเขาไม่สามารถคว้า มันงอไม่ได้ หรือรู้สึกในมือเขาก็เลยลืมช่วงเวลาที่พวกเขาถูกแช่แข็ง และว่าพวกเขาถูกแช่แข็งมากขึ้น ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และก่อนที่สัตว์จะหนีไปเขาก็รั้งมันไว้ในอ้อมแขน เขานั่งลงบนหิมะและในแฟชั่นนี้จับสุนัข , ในขณะที่มันเป็น snarled และดิ้นรน