Estimates of the prevalence of depr

Estimates of the prevalence of depression following TBI vary considerably – ranging from 6% to 77% (Rutherford et al., 1977; Varney et al., 1987). This variability not only seriously limits the clinical utility of these findings, but also raises questions about its source. Differences in how depression is conceptualised (diagnosed disorder vs self-reported symptoms), the diagnostic criteria and/or measures that are used to assess depression and a number of patient characteristics (e.g., injury severity), may explain a significant amount of this variance;however, we do not currently know to what extent these variables impact on estimates of the prevalence of depression following TBI.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การประเมินความชุกของภาวะซึมเศร้าต่อ TBI แตกต่างกันมาก – ตั้งแต่ 6% ถึง 77% (รูเทอร์ฟอร์ดและ al. 1977 Varney et al. 1987) ความแปรปรวนนี้ไม่เพียงจำกัดอรรถประโยชน์ทางคลินิกของประเด็นเหล่านี้อย่างจริงจัง แต่ยัง ทำให้แหล่งที่มาของคำถาม ความแตกต่างในวิธีคิดว่าภาวะซึมเศร้า (วินิจฉัยโรคกับอาการรายงานด้วยตนเอง), เกณฑ์การวินิจฉัยหรือมาตรการที่ใช้ในการประเมินภาวะซึมเศร้าและผู้ป่วยลักษณะ (เช่น บาดเจ็บรุนแรง), อาจอธิบายความแปรปรวนนี้ อย่างไรก็ตาม เราไม่รู้ขอบเขตตัวแปรเหล่านี้มีผลกระทบต่อการประเมินความชุกของภาวะซึมเศร้าต่อ TBI

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การประเมินความชุกของภาวะซึมเศร้าต่อไปนี้การบาดเจ็บที่สมองแตกต่างกันมาก - การตั้งแต่ 6% ถึง 77% (Rutherford et al, 1977;.. Varney, et al, 1987) ความแปรปรวนนี้ไม่เพียง แต่อย่างจริงจังยูทิลิตี้ จำกัด ทางคลินิกของการค้นพบเหล่านี้ แต่ยังก่อให้เกิดคำถามเกี่ยวกับแหล่งที่มาของ ความแตกต่างในวิธีการที่ภาวะซึมเศร้าเป็นแนวความคิด (ความผิดปกติของการวินิจฉัยเทียบกับอาการที่ตนเองรายงาน) เกณฑ์การวินิจฉัยและ / หรือมาตรการที่ใช้ในการประเมินภาวะซึมเศร้าและจำนวนของลักษณะของผู้ป่วย (เช่นความรุนแรงได้รับบาดเจ็บ) อาจอธิบายได้ว่าจำนวนเงินที่สำคัญของความแตกต่างนี้ แต่เรายังไม่ทราบว่าสิ่งที่ขอบเขตเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อตัวแปรในการประเมินความชุกของภาวะซึมเศร้าต่อไปนี้การบาดเจ็บที่สมอง