Chinese President Xi Jinping’s anti

Chinese President Xi Jinping’s anti-corruption campaign has highlighted the seriousness of China’s official malfeasance. The outcome will shape a new era of China’s politics, economy and foreign policy.

‘Corruption’ covers quite disparate phenomena. It may mean graft, taking a tip for doing your job, or it may mean corruption in the stricter sense, taking money in return for undermining the national interest — which is much more costly.

Chinese ‘corruption’ is overwhelmingly graft, whereas in, for instance, the Philippines under former president Ferdinand Marcos, and in India, corruption in the narrow sense predominates. Many important Marcos-era projects were designed to fail, leaving the government in debt. In China, good roads and ports get built consistently. In India they don’t. Likewise with primary education and international sporting events.
More costly still, Japan has what’s termed ‘structural corruption’. A few major interest groups dominate the legislature to the extent that they can pervert national policy to their benefit. In an economy the size of California, Japan’s infrastructure spending long exceeded US infrastructure spending. So powerful was the grip of the construction lobby on the nuclear regulators that the operators of the Fukushima nuclear plant were allowed to build in an inappropriate location, to inappropriate standards, ignoring crucial safety rules.

In China, the scale of graft has become potentially fatal for the regime. Some claim that China’s authoritarian system inevitably causes extreme corruption and a democratic China would be much cleaner. But poor democracies typically have much more crippling corruption than China. In these countries, there are few or no political contributions other than bribes or candidate self-funding and the complexity of democratic judicial systems makes it difficult to convict criminals, which empowers wealthy criminality.

Most Chinese officials supplement their salaries with irregular income. Yet one characteristic of the Asian miracle economies is that the values of the top leaders have generally given priority to national service. In the Marcos Philippines, and much of Latin America and Africa, the motivation to become president is to become richer quicker. Nobody has accused Park Chung Hee, Chiang Ching Kuo, Lee Kwan Yew or Deng Xiaoping of being in it for the money. They were obsessed with saving their countries through economic growth.

Graft rather than corruption prevails in China because the growth-focused system demands performance at all levels. Every official and party secretary has high performance requirements. Securing promotions means fulfilling targets and outperforming ambitious colleagues. Most countries do not hold political leaders at any level to such performance standards.

Jiang Zemin and Zhu Rongji used structural reforms to keep graft, if still pervasive, under control. They cut down on government regulations, targeted state-owned enterprises (SOEs) and military businesses, and promoted competition and increased transparency. Corruption, while still pervasive, remained within limits.

Hu Jintao and Wen Jiabao reversed much of this. With the population weary of market-oriented reforms, having seen over 50 million SOE jobs evaporate, market reforms ceased or receded. To cope with the global financial crisis, they poured money into the only institutions that could create rapid increases of production: big SOEs. The government and party bureaucracies nearly doubled. SOEs revived their pre-eminence. The 1990s campaign to increase competition dissipated. Senior military officers reverted to managing lucrative side businesses. Some top leaders and their families began making huge fortunes. The scale of graft became astronomic.

Most importantly, whereas the central tendency of the Jiang–Zhu era was the successful centralisation of power, the Hu–Wen era saw the cession of power to enormously influential interest groups: SOEs, big banks, the Party and government bureaucracies, local governments and the military.

By the end of Hu–Wen’s first term, leading Chinese thinkers were expressing openly their concerns that the centre might lose its ability to govern effectively. Zhou Yongkang’s Petroleum Faction provided the archetype of the emergent interest group — an economic empire larger than many national economies. Leading corporate executives openly ridiculed the prime minister’s key policies and ministers sometimes defied him. Rising interest group power entailed emergent structural corruption.

Along with these economic ramifications came crucial political developments. Inequalities of income and wealth became more politically salient as social mobility declined. Resentment of a judicial system biased toward the elite intensified and a general sense of unfairness spread, potentially threatening the legitimacy of the regime.

All of this came to a head at a decisive moment: when China had to begin shifting its growth model in ways that would severely damage the interests of the preeminent interest groups. This was the worst possible time for the emergence of powerful interest groups determined to defend the status quo. If the trends of the Hu–Wen era were to continue, not only would it jeopardise the ability of the central government to reform environmental and financial practices, but incipient structural corruption would potentially cripple the system.

Realising the magnitude of opposition, China’s leaders achieved a working consensus to restructure China’s top political leadership to confront and defeat recalcitrant interest groups. They streamlined the Politburo Standing Committee from nine to seven and removed the extreme factions from the top leadership. Old guard interference was reduced. They chose a charismatic leader, Xi Jinping, and put him in charge of a set of ‘small leading groups’ that control the important aspects of Chinese governance.

This newly decisive leadership then announced economic plans that radically infringe the interests of all the newly powerful interest groups. Then came the anti-corruption campaign, which immediately struck the archetypes of reactionary interest group power: Zhou Yongkang, his Petroleum Faction and top military leaders.

This is one of the most audacious gambits in modern history: taking on all the most powerful groups at once, while betting on leadership unity, a technocratic economic strategy, an anti-corruption campaign as the core political weapon and a huge wave of popular political support.

So what are the prospects?

The history of anti-corruption campaigns suggests that structural reforms are crucial. Under Xi there are early but hardly decisive glimmerings of structural reform, particularly in the judicial system and through promoting markets, competition and governance.

Implementing economic reform has a paradoxical relationship to the anti-corruption campaign. While vital to nullify interest group opposition, the campaign frightens and immobilises the officials who should implement reforms. Any reform hurts someone and the offended person may respond with an accusation of corruption — almost everyone has some vulnerability. Until the intensity of the anti-corruption campaign diminishes, economic reform will be limited. And that could take a while.

The outcome is uncertain. Xi’s experienced, able leadership team have the initiative, solid economic strategy and overwhelming public support. But bureaucratic resistance may gradually coalesce. Popular support depends on delivering economic reforms and limiting an economic downturn. To do this Xi must resolve the paradox that the anti-corruption campaign is prerequisite to economic reform but simultaneously inhibits immediate reform.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประธานาธิบดีจีน Xi Jinping แคมเปญต่อต้านการทุจริตได้เน้นอย่างจริงจังของ malfeasance อย่างเป็นทางการของจีน ผลที่ได้จะรูปร่างยุคใหม่ของจีนเมือง เศรษฐกิจ และนโยบายต่างประเทศ'ทุจริต' ครอบคลุมปรากฏการณ์ที่ค่อนข้างแตกต่างกัน อาจหมายความว่า รับสินบน การแนะนำสำหรับการทำงานของคุณ หรืออาจหมายถึง ความเสียหายในความเข้มงวด มีเงินกลับมาเพื่อบั่นทอนความสนใจแห่งชาติ — ซึ่งเป็นค่าใช้จ่ายมากขึ้นจีน 'ทุจริต' เป็น overwhelmingly รับสินบน ขณะที่ เช่น ฟิลิปปินส์ภาย ใต้อดีตประธานาธิบดี Marcos เฟอร์ดินานด์ และ ใน อินเดีย ความเสียหายในแง่แคบ predominates โครงการ Marcos ยุคสำคัญมากถูกออกแบบล้มเหลว ออกจากรัฐบาลเป็นหนี้ ในประเทศจีน ถนนดีและพอร์ตได้สร้างขึ้นอย่างสม่ำเสมอ ในอินเดีย เขาไม่ ในทำนองเดียวกัน กับหลักการศึกษา และต่างประเทศกีฬาเหตุการณ์เพิ่มเติมค่าใช้จ่ายยังคง ญี่ปุ่นได้อะไรได้เรียกว่า 'โครงสร้างเสียหาย' กลุ่มความสนใจหลักกี่ครองทูลเกล้าทูลกระหม่อมเท่าที่พวกเขาสามารถ pervert นโยบายแห่งชาติเพื่อประโยชน์ของพวกเขา ในเศรษฐกิจขนาดของแคลิฟอร์เนีย โครงสร้างพื้นฐานของญี่ปุ่นใช้จ่ายนานเกินใช้โครงสร้างพื้นฐานของสหรัฐอเมริกา เพื่อให้มีประสิทธิภาพถูกจับความก่อสร้างในหน่วยงานกำกับดูแลนิวเคลียร์ที่ผู้ประกอบการของโรงงานนิวเคลียร์ฟุกุชิมะได้รับอนุญาตให้สร้างในตำแหน่งที่ไม่เหมาะสม ไม่เหมาะสมตามมาตรฐาน การละเว้นความปลอดภัยสำคัญกฎIn China, the scale of graft has become potentially fatal for the regime. Some claim that China’s authoritarian system inevitably causes extreme corruption and a democratic China would be much cleaner. But poor democracies typically have much more crippling corruption than China. In these countries, there are few or no political contributions other than bribes or candidate self-funding and the complexity of democratic judicial systems makes it difficult to convict criminals, which empowers wealthy criminality.Most Chinese officials supplement their salaries with irregular income. Yet one characteristic of the Asian miracle economies is that the values of the top leaders have generally given priority to national service. In the Marcos Philippines, and much of Latin America and Africa, the motivation to become president is to become richer quicker. Nobody has accused Park Chung Hee, Chiang Ching Kuo, Lee Kwan Yew or Deng Xiaoping of being in it for the money. They were obsessed with saving their countries through economic growth.Graft rather than corruption prevails in China because the growth-focused system demands performance at all levels. Every official and party secretary has high performance requirements. Securing promotions means fulfilling targets and outperforming ambitious colleagues. Most countries do not hold political leaders at any level to such performance standards.
Jiang Zemin and Zhu Rongji used structural reforms to keep graft, if still pervasive, under control. They cut down on government regulations, targeted state-owned enterprises (SOEs) and military businesses, and promoted competition and increased transparency. Corruption, while still pervasive, remained within limits.

Hu Jintao and Wen Jiabao reversed much of this. With the population weary of market-oriented reforms, having seen over 50 million SOE jobs evaporate, market reforms ceased or receded. To cope with the global financial crisis, they poured money into the only institutions that could create rapid increases of production: big SOEs. The government and party bureaucracies nearly doubled. SOEs revived their pre-eminence. The 1990s campaign to increase competition dissipated. Senior military officers reverted to managing lucrative side businesses. Some top leaders and their families began making huge fortunes. The scale of graft became astronomic.

Most importantly, whereas the central tendency of the Jiang–Zhu era was the successful centralisation of power, the Hu–Wen era saw the cession of power to enormously influential interest groups: SOEs, big banks, the Party and government bureaucracies, local governments and the military.

By the end of Hu–Wen’s first term, leading Chinese thinkers were expressing openly their concerns that the centre might lose its ability to govern effectively. Zhou Yongkang’s Petroleum Faction provided the archetype of the emergent interest group — an economic empire larger than many national economies. Leading corporate executives openly ridiculed the prime minister’s key policies and ministers sometimes defied him. Rising interest group power entailed emergent structural corruption.

Along with these economic ramifications came crucial political developments. Inequalities of income and wealth became more politically salient as social mobility declined. Resentment of a judicial system biased toward the elite intensified and a general sense of unfairness spread, potentially threatening the legitimacy of the regime.

All of this came to a head at a decisive moment: when China had to begin shifting its growth model in ways that would severely damage the interests of the preeminent interest groups. This was the worst possible time for the emergence of powerful interest groups determined to defend the status quo. If the trends of the Hu–Wen era were to continue, not only would it jeopardise the ability of the central government to reform environmental and financial practices, but incipient structural corruption would potentially cripple the system.

Realising the magnitude of opposition, China’s leaders achieved a working consensus to restructure China’s top political leadership to confront and defeat recalcitrant interest groups. They streamlined the Politburo Standing Committee from nine to seven and removed the extreme factions from the top leadership. Old guard interference was reduced. They chose a charismatic leader, Xi Jinping, and put him in charge of a set of ‘small leading groups’ that control the important aspects of Chinese governance.

This newly decisive leadership then announced economic plans that radically infringe the interests of all the newly powerful interest groups. Then came the anti-corruption campaign, which immediately struck the archetypes of reactionary interest group power: Zhou Yongkang, his Petroleum Faction and top military leaders.

This is one of the most audacious gambits in modern history: taking on all the most powerful groups at once, while betting on leadership unity, a technocratic economic strategy, an anti-corruption campaign as the core political weapon and a huge wave of popular political support.

So what are the prospects?

The history of anti-corruption campaigns suggests that structural reforms are crucial. Under Xi there are early but hardly decisive glimmerings of structural reform, particularly in the judicial system and through promoting markets, competition and governance.

Implementing economic reform has a paradoxical relationship to the anti-corruption campaign. While vital to nullify interest group opposition, the campaign frightens and immobilises the officials who should implement reforms. Any reform hurts someone and the offended person may respond with an accusation of corruption — almost everyone has some vulnerability. Until the intensity of the anti-corruption campaign diminishes, economic reform will be limited. And that could take a while.

The outcome is uncertain. Xi’s experienced, able leadership team have the initiative, solid economic strategy and overwhelming public support. But bureaucratic resistance may gradually coalesce. Popular support depends on delivering economic reforms and limiting an economic downturn. To do this Xi must resolve the paradox that the anti-corruption campaign is prerequisite to economic reform but simultaneously inhibits immediate reform.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประธานาธิบดีจีนสีจิ้นผิงของการรณรงค์ต่อต้านการทุจริตได้เน้นความรุนแรงของการทุจริตอย่างเป็นทางการของจีน ผลจะมีรูปร่างยุคใหม่ของการเมืองของจีนเศรษฐกิจและนโยบายต่างประเทศ. 'ทุจริต' ครอบคลุมปรากฏการณ์ที่แตกต่างกันค่อนข้าง มันอาจหมายถึงการรับสินบนการเคล็ดลับสำหรับการทำงานของคุณหรือมันอาจหมายถึงความเสียหายในความหมายที่เข้มงวดรับเงินในการตอบแทนสำหรับการลอบทำลายผลประโยชน์ของชาติ -. ซึ่งเป็นมากขึ้นค่าใช้จ่ายในจีน'ทุจริต' เป็นขาดลอยการรับสินบนในขณะที่ใน เช่นฟิลิปปินส์ภายใต้อดีตประธานาธิบดีเฟอร์ดินานด์มาร์กอสและในอินเดียทุจริตในความหมายแคบทุกข์ยาก หลายโครงการที่สำคัญยุคมาร์กอสได้รับการออกแบบที่จะล้มเหลวออกจากรัฐบาลในตราสารหนี้ ในประเทศจีนถนนที่ดีและพอร์ตได้รับการสร้างขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในอินเดียที่พวกเขาทำไม่ได้ ในทำนองเดียวกันที่มีการศึกษาระดับประถมศึกษาและระดับนานาชาติการแข่งขันกีฬา. ค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ยังประเทศญี่ปุ่นมีสิ่งที่เรียกว่าความเสียหายของโครงสร้าง ' ไม่กี่กลุ่มผลประโยชน์ที่สำคัญครองสภานิติบัญญัติเท่าที่พวกเขาสามารถบิดเบือนนโยบายแห่งชาติเพื่อประโยชน์ของตน ในระบบเศรษฐกิจขนาดของแคลิฟอร์เนียการใช้จ่ายด้านโครงสร้างพื้นฐานของประเทศญี่ปุ่นนานเกินการใช้จ่ายด้านโครงสร้างพื้นฐานของสหรัฐ เพื่อให้มีประสิทธิภาพเป็นกำมือของล็อบบี้การก่อสร้างในหน่วยงานกำกับดูแลนิวเคลียร์ว่าผู้ประกอบการของฟุกุชิมะโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ได้รับอนุญาตให้สร้างในสถานที่ที่ไม่เหมาะสมกับมาตรฐานที่ไม่เหมาะสมโดยไม่สนใจกฎความปลอดภัยที่สำคัญ. ในประเทศจีนขนาดของการปลูกถ่ายอวัยวะได้กลายเป็นอันตรายถึงชีวิต สำหรับระบอบการปกครอง บางคนอ้างว่าระบบเผด็จการของจีนย่อมทำให้เกิดความเสียหายมากและประชาธิปไตยประเทศจีนจะเป็นทำความสะอาดมาก แต่ประชาธิปไตยไม่ดีมักจะมีการทุจริตทำให้หมดอำนาจมากขึ้นกว่าที่ประเทศจีน ในประเทศเหล่านี้มีน้อยหรือไม่มีผลงานทางการเมืองอื่น ๆ กว่าสินบนหรือเงินทุนผู้สมัครด้วยตนเองและความซับซ้อนของระบบการพิจารณาคดีประชาธิปไตยทำให้มันยากที่จะลงโทษอาชญากรซึ่งจะช่วยให้ความผิดทางอาญาที่ร่ำรวย. เจ้าหน้าที่จีนส่วนใหญ่เสริมเงินเดือนของพวกเขาที่มีรายได้ไม่สม่ำเสมอ แต่หนึ่งในลักษณะของเศรษฐกิจเอเชียมหัศจรรย์ก็คือค่านิยมของผู้บริหารระดับสูงได้ให้ความสำคัญโดยทั่วไปจะรับใช้ชาติ มาร์กอสในประเทศฟิลิปปินส์และมากของละตินอเมริกาและแอฟริกา, แรงจูงใจที่จะกลายเป็นประธานาธิบดีที่จะเป็นได้เร็วยิ่งขึ้น ไม่มีใครกล่าวหาว่าปาร์คจุงฮีชิงเชียงใหม่คุโอลีขวัญยิวหรือเติ้งเสี่ยวผิงของการอยู่ในนั้นเป็นเงิน พวกเขากำลังหมกมุ่นอยู่กับการประหยัดประเทศของพวกเขาผ่านการเติบโตทางเศรษฐกิจ. กราฟมากกว่าการทุจริตชัยในประเทศจีนเนื่องจากระบบการเติบโตที่มุ่งเน้นประสิทธิภาพการทำงานที่ความต้องการในทุกระดับ ทุกอย่างเป็นทางการและเลขานุการของบุคคลที่มีความต้องการที่มีประสิทธิภาพสูง โปรโมชั่นการรักษาความปลอดภัยหมายถึงการปฏิบัติตามเป้าหมายและสูงกว่าเพื่อนร่วมงานที่มีความทะเยอทะยาน ประเทศส่วนใหญ่ไม่ถือผู้นำทางการเมืองในระดับมาตรฐานการปฏิบัติงานดังกล่าว. เจียงเจ๋อหมิและ Zhu Rongji ใช้การปฏิรูปโครงสร้างเพื่อให้การรับสินบนถ้ายังแพร่หลายภายใต้การควบคุม พวกเขาลดลงในกฎระเบียบของรัฐบาลที่กำหนดเป้าหมายรัฐวิสาหกิจ (รัฐวิสาหกิจ) และธุรกิจทหารและการส่งเสริมการแข่งขันและเพิ่มความโปร่งใส และปราบปรามการทุจริตขณะที่ยังคงแพร่หลายยังคงอยู่ภายในขอบเขต. หูจิ่นเทาและเหวินเจียเป่ากลับมากนี้ ด้วยประชากรที่เหนื่อยล้าของการปฏิรูปที่มุ่งเน้นการตลาดที่ได้เห็นกว่า 50 ล้าน SOE ระเหยงานการปฏิรูปตลาดหยุดหรือลด เพื่อรับมือกับวิกฤตการเงินโลกที่พวกเขาเทเงินเข้าไปในสถาบันเดียวที่สามารถสร้างการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของการผลิต: รัฐวิสาหกิจขนาดใหญ่ ธิปไตยของรัฐบาลและพรรคเกือบสองเท่า รัฐวิสาหกิจฟื้นขึ้นมาก่อนความโดดเด่นของพวกเขา การรณรงค์ปี 1990 จะเพิ่มการแข่งขันเหือดหาย นายทหารอาวุโสหวนกลับไปจัดการด้านธุรกิจที่ร่ำรวย ผู้นำด้านบนและครอบครัวของพวกเขาเริ่มทำมั่งคั่งมาก . ขนาดของการปลูกถ่ายอวัยวะกลายเป็นดาราศาสตร์ที่สำคัญที่สุดในขณะที่แนวโน้มเข้าสู่ส่วนกลางของยุคเจียง-จู้เป็นศูนย์ที่ประสบความสำเร็จของการใช้พลังงานยุคHu-Wen เห็นยกอำนาจกลุ่มผลประโยชน์ที่มีอิทธิพลอย่างมากนี้: รัฐวิสาหกิจ, ธนาคารขนาดใหญ่พรรค ธิปไตยและรัฐบาลท้องถิ่นและรัฐบาลทหาร. ในตอนท้ายของ Hu-Wen ระยะแรกของนักคิดชั้นนำของจีนได้รับการแสดงความกังวลของพวกเขาอย่างเปิดเผยว่าศูนย์อาจสูญเสียความสามารถในการควบคุมได้อย่างมีประสิทธิภาพ ฝ่ายปิโตรเลียมโจว Yongkang ของให้แม่แบบของกลุ่มผลประโยชน์ฉุกเฉินที่ - อาณาจักรทางเศรษฐกิจขนาดใหญ่กว่าเศรษฐกิจของประเทศจำนวนมาก ชั้นนำผู้บริหารองค์กรอย่างเปิดเผยเยาะเย้ยนโยบายที่สำคัญของนายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีบางครั้งท้าทายเขา ที่น่าสนใจกลุ่มพลังงานที่เพิ่มขึ้นยกทุจริตโครงสร้างฉุกเฉิน. พร้อมด้วยเครือข่ายที่เศรษฐกิจเหล่านี้มาพัฒนาทางการเมืองที่สำคัญ ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้และความมั่งคั่งกลายเป็นการเมืองที่สำคัญการเคลื่อนไหวทางสังคมลดลง ความไม่พอใจของระบบตุลาการเอนเอียงไปทางชนชั้นทวีความรุนแรงและความรู้สึกทั่วไปของการแพร่กระจายเป็นธรรมอาจคุกคามความชอบธรรมของระบอบการปกครอง. ทั้งหมดนี้มาถึงหัวในขณะที่เด็ดขาด: เมื่อจีนมีการเริ่มขยับรูปแบบการเจริญเติบโตของมันในรูปแบบที่ อย่างรุนแรงจะเกิดความเสียหายผลประโยชน์ของกลุ่มผลประโยชน์แนวหน้า นี่เป็นครั้งที่เลวร้ายที่สุดสำหรับการเกิดขึ้นของกลุ่มผลประโยชน์ที่มีประสิทธิภาพมุ่งมั่นที่จะปกป้องสภาพที่เป็นอยู่ หากแนวโน้มของยุค Hu-เหวินก็จะดำเนินการต่อไม่เพียง แต่จะเป็นอันตรายต่อความสามารถของรัฐบาลกลางที่จะปฏิรูปการปฏิบัติด้านสิ่งแวดล้อมและการเงิน แต่เริ่มเกิดความเสียหายของโครงสร้างที่อาจจะทำลายระบบ. ตระหนักความสำคัญของฝ่ายค้านผู้นำของจีนที่ประสบความสำเร็จ ฉันทามติที่จะปรับโครงสร้างการทำงานผู้นำทางการเมืองของจีนบนที่จะเผชิญหน้าและเอาชนะกลุ่มผลประโยชน์บิดพลิ้ว พวกเขาคล่องตัวคณะกรรมการ Politburo 9-7 และลบออกกลุ่มมากจากผู้นำด้านบน รบกวนยามเก่าก็ลดลง พวกเขาเลือกเป็นผู้นำที่มีความสามารถพิเศษ, คมในฝักและทำให้เขาอยู่ในความดูแลของชุดของ 'ผู้นำกลุ่มเล็ก ๆ ที่มีการควบคุมที่สำคัญของการกำกับดูแลของจีน. เป็นผู้นำที่เด็ดขาดใหม่นี้ก็ประกาศแผนการทางเศรษฐกิจที่รุนแรงละเมิดผลประโยชน์ของทุกคนที่มีประสิทธิภาพใหม่ กลุ่มผลประโยชน์ จากนั้นก็มารณรงค์ต่อต้านการทุจริตซึ่งทันทีหลงต้นแบบที่น่าสนใจพลังงานกลุ่มอนุรักษ์นิยมนี้:. โจว Yongkang ฝ่ายปิโตรเลียมของเขาและผู้นำทางทหารด้านบนนี้เป็นหนึ่งในgambits หาญมากที่สุดในประวัติศาสตร์สมัยใหม่: การในทุกกลุ่มที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด ครั้งเดียวในขณะที่การพนันในความสามัคคีความเป็นผู้นำกลยุทธ์ทางเศรษฐกิจผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิค, การรณรงค์ต่อต้านการทุจริตเป็นอาวุธทางการเมืองหลักและคลื่นขนาดใหญ่ของการสนับสนุนทางการเมืองที่เป็นที่นิยม. ดังนั้นสิ่งที่กลุ่มเป้าหมายหรือไม่ประวัติความเป็นมาของแคมเปญการต่อต้านการทุจริตให้เห็นว่าการปฏิรูปโครงสร้างสิ่งสำคัญ ภายใต้ Xi มี glimmerings ต้น แต่แทบจะไม่แตกหักของการปฏิรูปโครงสร้างโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระบบการพิจารณาคดีและผ่านการส่งเสริมการตลาดและการกำกับดูแลการแข่งขัน. การดำเนินการปฏิรูปเศรษฐกิจมีความสัมพันธ์ที่ขัดแย้งกับการรณรงค์ต่อต้านการทุจริต ในขณะที่ความสำคัญที่จะลบล้างความขัดแย้งกลุ่มที่น่าสนใจการรณรงค์กลัวและ immobilises เจ้าหน้าที่ที่ควรจะดำเนินการปฏิรูป การปฏิรูปใด ๆ เจ็บใครสักคนและคนที่โกรธอาจจะตอบสนองกับข้อกล่าวหาทุจริต - เกือบทุกคนมีช่องโหว่บางอย่าง จนกระทั่งความเข้มของการรณรงค์ต่อต้านการทุจริตลดลง, การปฏิรูปเศรษฐกิจจะถูก จำกัด และที่อาจใช้เวลาสักครู่. ผลที่ได้คือความไม่แน่นอน Xi ของประสบการณ์ทีมผู้นำสามารถที่จะมีความคิดริเริ่มกลยุทธ์ทางเศรษฐกิจที่มั่นคงและการสนับสนุนจากประชาชนอย่างท่วมท้น แต่ต้านทานราชการอาจจะค่อยๆรวมกัน การสนับสนุนที่เป็นที่นิยมขึ้นอยู่กับการส่งมอบการปฏิรูปเศรษฐกิจและการ จำกัด ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ การทำเช่นนี้จะต้อง Xi แก้ไขความขัดแย้งที่รณรงค์ต่อต้านการทุจริตเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อการปฏิรูปทางเศรษฐกิจไปพร้อม ๆ กัน แต่ยับยั้งการปฏิรูปทันที

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จีนประธานาธิบดีสี จิ้นผิง เป็นการรณรงค์ต่อต้านคอรัปชั่นได้เน้นความรุนแรงของการทุจริตอย่างเป็นทางการของจีน ผลจะรูปร่างยุคใหม่ของการเมืองของจีน เศรษฐกิจและนโยบายต่างประเทศ

'corruption ' ครอบคลุมค่อนข้างหลากหลายของปรากฏการณ์ มันอาจหมายถึง การรับสินบน การทิปสำหรับการทำงานของคุณ หรืออาจหมายถึงการเข้มงวดความรู้สึกเอาเงินคืนให้บ่อนทำลายผลประโยชน์แห่งชาติ ซึ่งมีราคาแพงมาก

' ' คือการคอรัปชั่นจีนขาดลอย ส่วนใน เช่น ฟิลิปปินส์ ภายใต้อดีตประธานาธิบดีเฟอร์ดินานด์ มาร์กอส และ อินเดีย การทุจริตในความหมายแคบนํา โครงการมาร์กอสยุคสำคัญมากมายที่ถูกออกแบบมาเพื่อไม่ ปล่อยให้รัฐบาลเป็นหนี้ ในประเทศจีนถนนที่ดีและพอร์ตที่ได้รับการสร้างขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในอินเดียที่พวกเขาไม่ เช่นเดียวกันกับการศึกษาและกีฬา นานาชาติ
ราคาแพงยังญี่ปุ่น มีสิ่งที่เรียกว่า ' โครงสร้างการทุจริต ' ไม่กี่หลัก กลุ่มผลประโยชน์เข้ารัฐสภาในขอบเขตที่พวกเขาสามารถบิดเบือนนโยบายแห่งชาติเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง ในแคลิฟอร์เนียเป็นขนาดของเศรษฐกิจการใช้โครงสร้างพื้นฐานของญี่ปุ่นนานเกินเรา การใช้โครงสร้างพื้นฐาน ที่มีประสิทธิภาพเพื่อให้ถูกจับของล็อบบี้สร้างสารนิวเคลียร์ที่ผู้ประกอบการโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ฟุกุชิมะได้รับอนุญาตให้สร้างในสถานที่ที่ไม่เหมาะสม มาตรฐานไม่เหมาะสม ไม่สนใจกฎความปลอดภัยที่สำคัญ

ในประเทศจีน , ขนาดของกราฟได้กลายเป็นที่อาจเป็นอันตรายสำหรับระบบการปกครองบางคนอ้างว่าระบบเผด็จการของจีนย่อมทำให้เกิดความเสียหายรุนแรงและประชาธิปไตยในประเทศจีนจะสะอาดมาก แต่ประชาธิปไตยที่ยากจนมักจะมีมากขึ้นกว่ามาก ทําให้เสียหาย ประเทศจีน ในประเทศเหล่านี้มีไม่กี่ หรือ ไม่มีการบริจาคเงินกว่าสินบนหรือการระดมทุนด้วยตนเอง ผู้สมัคร และความซับซ้อนของระบบตุลาการ ประชาธิปไตยทำให้ยากที่จะลงโทษผู้กระทำผิด ซึ่งช่วยให้รวยฟ้อง

ส่วนใหญ่เจ้าหน้าที่จีนเสริมรายได้กับรายได้ที่ผิดปกติ .อีกหนึ่งลักษณะของเศรษฐกิจเอเชียที่มหัศจรรย์คุณค่าของผู้นำสูงสุดมีโดยทั่วไปจะให้ความสำคัญกับการบริการแห่งชาติ ใน มาร์คอส ประเทศฟิลิปปินส์ และมากของละตินอเมริกา และแอฟริกา แรงจูงใจในการเป็นประธานาธิบดี จะกลายเป็น รวยเร็ว ไม่มีใครได้กล่าวหาว่าปาร์คชุงฮี เจียงชิง กัวลีกวนยิว หรือ เติ้ง เสี่ยวผิงถูกมันเพื่อเงินเขาหมกมุ่นกับการเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศผ่าน

กราฟมากกว่าการทุจริต prevails ในประเทศจีนเนื่องจากการเน้นความต้องการของระบบการปฏิบัติงานทุกระดับ ทุกพรรคอย่างเป็นทางการ และเลขานุการ มีความต้องการประสิทธิภาพสูง การรักษาความปลอดภัยโปรโมชั่นหมายความว่า บรรลุเป้าหมายและ outperforming เพื่อนร่วมงานที่ทะเยอทะยานประเทศส่วนใหญ่ไม่ถือผู้นำทางการเมืองในระดับใดเพื่อมาตรฐานการปฏิบัติงานดังกล่าว เจียง เจ๋อหมิน และอูกรีส์

ใช้โครงสร้างการปฏิรูปเพื่อให้อามิสสินจ้าง ถ้ายังคงแพร่หลาย ภายใต้การควบคุม พวกเขาตัดลงในระเบียบราชการ รัฐวิสาหกิจเป้าหมาย ( ถ้า ) และธุรกิจทหารและส่งเสริมการแข่งขันและเพิ่มความโปร่งใส คอร์รัปชั่น ในขณะที่ยังคงแพร่หลาย ,อยู่ภายในขอบเขต

หูจิ่นเทาและ Wen Jiabao กลับขนาดนี้ กับประชากรที่เหนื่อยล้าของการปฏิรูปที่มุ่งเน้นตลาดเห็นมีมากกว่า 50 ล้านโซวงานระเหย , ตลาดการปฏิรูปหยุดหรือลดลง . เพื่อรับมือกับวิกฤตการเงินโลก พวกเขาเทเงินลงในเฉพาะสถาบันที่สามารถสร้างเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของการผลิต : ถ้าใหญ่รัฐบาลและพรรคการปกครองเกือบสองเท่า ถ้าฟื้นขึ้นมาขอบคุณก่อนของพวกเขา 1990 การรณรงค์เพื่อเพิ่มการแข่งขันลดลง นายทหารอาวุโสรับจัดการด้านธุรกิจ lucrative บางผู้นำด้านบนและครอบครัวเริ่มสร้างความมั่งคั่งมาก ขนาดของกราฟเป็นเกี่ยวกับดาราศาสตร์ .

ที่สำคัญที่สุดในขณะที่แนวโน้มกลางยุคเจียง–จูคือการรวมอำนาจที่ประสบความสำเร็จของพลังงานยุคหูและเหวินเห็นการยกให้ของพลังมหาศาลที่มีอิทธิพลกลุ่มสนใจ : คอร์ป , ธนาคารใหญ่ งานปาร์ตี้ และการปกครองของรัฐบาล รัฐบาล ท้องถิ่นและทหาร

โดยสิ้นเทอมแรกของ ฮู – ไต