The prevalence of this condition in

The prevalence of this condition increased by 33% between 1997–1999 and 2006–2008. High
prevalence rates suggest overdiagnosis. Studies of regional variation in the United
States have shown that higher prevalence is associated with increased physician
supply, and total sales of medications to treat ADHD have soared with marketing
to physicians and directly to the general public — findings that are consistent
with overdiagnosis or overreporting. However, there are also indications of underdiagnosis.
Children with disruptive and hyperactive behaviors are the most likely
to be referred for clinical evaluation, and in children who do not have these behaviors,
ADHD may remain unidentified or untreated. In community-based
samples, the prevalence of this condition is higher among boys than among girls,
and more boys than girls have a combination of inattention and hyperactivity
rather than inattention alone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความชุกของภาวะนี้เพิ่มขึ้น 33% ระหว่างปี 1997-1999 และ 2006-2008 สูงชุกราคาแนะนำ overdiagnosis การศึกษาการเปลี่ยนแปลงของภูมิภาคในสหรัฐอเมริกาได้แสดงให้เห็นว่าชุกสูงสัมพันธ์กับแพทย์ที่เพิ่มขึ้นขายซัพพลาย และผลรวมของยาที่จะรักษาภาระผูกพันมีการเพิ่มสูงขึ้นอยู่กับการตลาดการแพทย์ และประชาชนทั่วไปโดยตรงซึ่งผลการวิจัยที่สอดคล้องกันoverdiagnosis หรือ overreporting อย่างไรก็ตาม มีบ่งชี้ของ underdiagnosisเด็กที่ มีลักษณะการทำงานขวัญ และซุกซนผิดปกติมีแนวโน้มมากที่สุดการอ้างอิงการประเมินทางคลินิก และ ในเด็กที่มีพฤติกรรมเหล่านี้ภาระผูกพันอาจยังคงไม่สามารถระบุได้ หรือไม่ถูกรักษา ในชุมชนตัวอย่าง ความชุกของภาวะนี้จะสูงขึ้นในเด็กผู้ชายมากกว่าในผู้หญิงและมากกว่าเด็กชายมากกว่าเด็กหญิง inattention และเข้าร่องเข้ารอยดี กว่า inattention เพียงอย่างเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความชุกของภาวะนี้เพิ่มขึ้น 33 % ระหว่างปี 1997 และ 1999 และ 2006 – 2008 อัตราความชุกสูง
แนะนำ overdiagnosis . การศึกษาความแปรปรวนของภูมิภาคในประเทศสหรัฐอเมริกาได้แสดงความชุก

นั้นเกี่ยวข้องกับการเพิ่มแพทย์อุปทาน และยอดขายรวมของโรคการรักษาผู้ป่วยสมาธิสั้นสูงขึ้น ด้วยการตลาด
แพทย์ได้โดยตรง และให้ประชาชนทั่วไป - ผลการวิจัยที่สอดคล้องกัน
กับ overdiagnosis หรือ overreporting . อย่างไรก็ตาม ยังมีข้อบ่งชี้ของ underdiagnosis .
เด็กที่มีพฤติกรรมก่อกวน และซุกซนผิดปกติมีแนวโน้มมากที่สุด
จะเรียกว่าการประเมินผลทางคลินิกและในเด็กที่ไม่ได้มีพฤติกรรมเหล่านี้ อาจยังคงไม่ปรากฏหลักฐาน
สมาธิสั้นหรือดิบ ในชุมชน
ตัวอย่าง , ความชุกของภาวะนี้จะสูงกว่าในกลุ่มเด็กผู้ชายมากกว่าในผู้หญิง และชายมากกว่าหญิง
มากขึ้นมีการรวมกันของการปล่อยปละละเลย และไม่ตั้งใจ hyperactivity
มากกว่าคนเดียว