Kino looked down at her and his tee

Kino looked down at her and his teeth were bared. He hissed at her like
a snake, and Juana stared at him with wide unfrightened eyes, like a
sheep before the butcher. She knew there was murder in him, and it was
all right; she had accepted it, and she would not resist or even
protest. And then the rage left him and a sick disgust took its place.
He turned away from her and walked up the beach and through the brush
line. His senses were dulled by his emotion.

He heard the rush, got his knife out and lunged at one dark figure and
felt his knife go home, and then he was swept to his knees and swept
again to the ground. Greedy fingers went through his clothes, frantic
fingers searched him, and the pearl, knocked from his hand, lay winking
behind a little stone in the pathway. It glinted in the soft moonlight.

Juana dragged herself up from the rocks on the edge of the water. Her
face was a dull pain and her side ached. She steadied herself on her
knees for a while and her wet skirt clung to her. There was no anger in
her for Kino. He had said, "I am a man," and that meant certain things
to Juana. It meant that he was half insane and half god. It meant that
Kino would drive his strength against a mountain and plunge his
strength against the sea. Juana, in her woman's soul, knew that the
mountain would stand while the man broke himself; that the sea would
surge while the man drowned in it. And yet it was this thing that made
him a man, half insane and half god, and Juana had need of a man; she
could not live without a man. Although she might be puzzled by these
differences between man and woman, she knew them and accepted them and
needed them. Of course she would follow him, there was no question of
that. Sometimes the quality of woman, the reason, the caution, the
sense of preservation, could cut through Kino's manness and save them
all. She climbed painfully to her feet, and she dipped her cupped palms
in the little waves and washed her bruised face with the stinging salt
water, and then she went creeping up the beach after Kino.

A flight of herring clouds had moved over the sky from the south. The
pale moon dipped in and out of the strands of clouds so that Juana
walked in darkness for a moment and in light the next. Her back was
bent with pain and her head was low. She went through the line of brush
when the moon was covered, and when it looked through she saw the
glimmer of the great pearl in the path behind the rock. She sank to her
knees and picked it up, and the moon went into the darkness of the
clouds again. Juana remained on her knees while she considered whether
to go back to the sea and finish her job, and as she considered, the
light came again, and she saw two dark figures lying in the path ahead
of her. She leaped forward and saw that one was Kino and the other a
stranger with dark shiny fluid leaking from his throat.

Kino moved sluggishly, arms and legs stirred like those of a crushed
bug, and a thick muttering came from his mouth. Now, in an instant,
Juana knew that the old life was gone forever. A dead man in the path
and Kino's knife, dark-bladed beside him, convinced her. All of the
time Juana had been trying to rescue something of the old peace, of the
time before the pearl. But now it was gone, and there was no retrieving
it. And knowing this, she abandoned the past instantly. There was
nothing to do but to save themselves.

Her pain was gone now, her slowness. Quickly she dragged the dead man
from the pathway into the shelter of the brush. She went to Kino and
sponged his face with her wet skirt. His senses were coming back and he
moaned.

"They have taken the pearl. I have lost it. Now it is over," he said.
"The pearl is gone."

Juana quieted him as she would quiet a sick child. "Hush," she said.
"Here is your pearl. I found it in the path. Can you hear me now? Here
is your pearl. Can you understand? You have killed a man. We must go
away. They will come for us, can you understand? We must be gone before
the daylight comes."

"I was attacked," Kino said uneasily. "I struck to save my life."

"Do you remember yesterday?" Juana asked. "Do you think that will
matter? Do you remember the men of the city? Do you think your
explanation will help?"

Kino drew a great breath and fought off his weakness. "No," he said.
"You are right." And his will hardened and he was a man again.

"Go to our house and bring Coyotito," he said, "and bring all the corn
we have. I will drag the canoe into the water and we will go."

He took his knife and left her. He stumbled toward the beach and he
came to his canoe. And when the light broke through again he saw that a
great hole had been knocked in the bottom. And a searing rage came to
him and gave him strength. Now the darkness was closing in on his
family; now the evil music filled the night, hung over the mangroves,
skirled in the wave beat. The canoe of his grandfather, plastered over
and over, and a splintered hole broken in it. This was an evil beyond
thinking. The killing of a man was not so evil as the killing of a
boat. For a boat does not have sons, and a boat cannot protect itself,
and a wounded boat does not heal. There was sorrow in Kino's rage, but
this last thing had tightened him beyond breaking. He was an animal
now, for hiding, for attacking, and he lived only to preserve himself
and his family. He was not conscious of the pain in his head. He leaped
up the beach, through the brush line toward his brush house, and it did
not occur to him to take one of the canoes of his neighbors. Never once
did the thought enter his head, any more than he could have conceived
breaking a boat.

The roosters were crowing and the dawn was not far off. Smoke of the
first fires seeped out through the walls of the brush houses, and the
first smell of cooking corncakes was in the air. Already the dawn birds
were scampering in the bushes. The weak moon was losing its light and
the clouds thickened and curdled to the southward. The wind blew
freshly into the estuary, a nervous, restless wind with the smell of
storm on its breath, and there was change and uneasiness in the air.

Kino, hurrying toward his house, felt a surge of exhilaration. Now he
was not confused, for there was only one thing to do, and Kino's hand
went first to the great pearl in his shirt and then to his knife
hanging under his shirt.

He saw a little glow ahead of him, and then without interval a tall
flame leaped up in the dark with a crackling roar, and a tall edifice
of fire lighted the pathway. Kino broke into a run; it was his brush
house, he knew. And he knew that these houses could burn down in a very
few moments. And as he ran a scuttling figure ran toward him- Juana,
with Coyotito in her arms and Kino's shoulder blanket clutched in her
hand. The baby moaned with fright, and Juana's eyes were wide and
terrified. Kino could see the house was gone, and he did not question
Juana. He knew, but she said, "It was torn up and the floor dug- even
the baby's box turned out, and as I looked they put the fire to the
outside."

The fierce light of the burning house lighted Kino's face strongly.

"Who?" he demanded.

"I don't know," she said. "The dark ones."

The neighbors were tumbling from their houses now, and they watched the
falling sparks and stamped them out to save their own houses. Suddenly
Kino was afraid. The light made him afraid. He remembered the man lying
dead in the brush beside the path, and he took Juana by the arm and
drew her into the shadow of a house away from the light, for light was
danger to him. For a moment he considered and then he worked among the
shadows until he came to the house of Juan Tomas, his brother, and he
slipped into the doorway and drew Juana after him. Outside, he could
hear the squeal of children and the shouts of the neighbors, for his
friends thought he might be inside the burning house.

The house of Juan Tomas was almost exactly like Kino's house; nearly
all the brush houses were alike, and all leaked light and air, so that
Juana and Kino, sitting in the corner of the brother's house, could see
the leaping flames through the wall. They saw the flames tall and
furious, they saw the roof fall and watched the fire die down as
quickly as a twig fire dies. They heard the cries of warning of their
friends, and the shrill, keening cry of Apolonia, wife of Juan Tomas.
She, being the nearest woman relative, raised a formal lament for the
dead of the family.

Apolonia realized that she was wearing her second-best head shawl and
she rushed to her house to get her fine new one. As she rummaged in a
box by the wall, Kino's voice said quietly, "Apolonia, do not cry out.
We are not hurt."

"How do you come here?" she demanded.

"Do not question," he said. "Go now to Juan Tomas and bring him here
and tell no one else. This is important to us, Apolonia."

She paused, her hands helpless in front of her, and then, "Yes, my
brother-in-law," she said.

In a few moments Juan Tomas came back with her. He lighted a candle and
came to them where they crouched in a corner and he said, "Apolonia,
see to the door, and do not let anyone enter." He was older, Juan
Tomas, and he assumed the authority. "Now, my brother," he said.
"I was attacked in the dark," said Kino. "And in the fight I have
killed a man."

"Who?" asked Juan Tomas quickly.

"I do not know. It is all darkness- all darkness and shape of
darkness."

"It is the pearl," said Juan Tomas. "There is a devil in this pearl.
You should have sold it and passed on the devil. Perhaps you can still
sell it and buy peace for yourself."

And Kino said, "Oh, my brother, an insult has been put on me that is
deeper than my life. For on the beach my canoe is broken, my house is
burned, and in the brush a dead man lies. Every escape is cut off. You
must hide us, m

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คิโนะมองลงไปที่เธอ และฟันของเขาถูก bared เขา hissed ที่เหมือนเธอ
งู และ Juana จ้องไปที่เขา ด้วยสายตาที่กว้าง unfrightened ต้องการ
แกะก่อนเขียง เธอรู้มีฆาตกรรมในพระองค์ และก็
ทั้งหมดขวา เธอก็ยอมรับ และเธอจะไม่ต่อต้าน หรือแม้แต่
ประท้วง แล้วความโกรธทิ้งเขา และชังป่วยเอาสถาน
เขาเปิดจากเธอ และเดิน ขึ้นหาด และ ผ่านแปรง
บรรทัด ความรู้สึกของเขาได้ถูก dulled โดยอารมณ์ของเขา

เขาได้ยินการวิ่ง มีมีดของเขาออก และ lunged ที่รูปหนึ่งมืด และ
รู้สึกมีดของเขากลับบ้าน และจากนั้น เขาได้กวาดให้หัวเข่าของเขา และกวาด
อีกไปพื้นดิน นิ้วตะกละไปผ่านเสื้อผ้าของเขา คลั่ง
มือค้นเขา และเพิร์ล โบว์ลิ่งจากมือ วางขยิบตา
หลังหินเล็กน้อยในทางเดิน มัน glinted ในแสงจันทร์อ่อน

Juana ลากตัวเองขึ้นจากหินริมน้ำ เธอ
หน้ามีการระบม และ ached ด้านข้างของเธอ นาง steadied ตัวเองกับเธอ
เข่าสำหรับครู่และกระโปรงของเธอเปียกพืชกับเธอ มีความโกรธไม่มีใน
เธอในคิโนะ "เขาได้กล่าวว่า ฉันเป็นคน" และที่หมายถึง สิ่งบาง
การ Juana มันหมายความ ว่า เขาบ้าครึ่งพระครึ่ง หมายความว่า ที่
คิโนะจะขับความแข็งแรงกับภูเขา และกระโดดเขา
แรงกับทะเล Juana ในจิตวิญญาณของผู้หญิงของเธอ รู้การ
เขายืนในขณะที่คนยากจนตัวเอง ที่ทะเลจะ
กระชากในขณะคนจมน้ำในนั้น และยัง มีสิ่งนี้ที่ทำ
เขาคน บ้าครึ่งหนึ่งและครึ่งพระเจ้า และความต้องการของมนุษย์ Juana เธอ
ไม่อยู่ได้ โดยไม่มีคนได้ แม้ว่าเธออาจ puzzled โดยเหล่านี้
ความแตกต่างระหว่างผู้ชายและผู้หญิง เธอรู้พวกเขา และยอมรับพวกเขา และ
ต้องพวกเขา แน่นอนว่าเธอจะทำตามเขา มีไม่มีคำถามของ
ที่ บางครั้งคุณภาพของผู้หญิง เหตุผล ข้อควร ระวัง การ
รู้สึกอนุรักษ์ สามารถตัดผ่าน manness ของคิโนะ และบันทึก
ทั้งหมดได้ เธอปีนอย่างเจ็บปวดให้เท้าของเธอ และเธอสอดปาล์ม cupped เธอ
ในคลื่นน้อย และล้างหน้าหล่อน bruised ด้วยเกลือ stinging
น้ำ แล้วเธอไปเลื้อยรัดหลังคิโนะ

บินปลาก้อนเมฆได้ย้ายผ่านท้องฟ้าจากภาคใต้
จางมูนสอดออก strands ของเมฆดังนั้นที่ Juana
เดิน ในความมืดสำหรับครู่ และแสงต่อไป เธอกลับถูก
โค้งกับอาการปวดศีรษะของเธออยู่ในระดับต่ำ เธอไปผ่านสายของแปรง
เมื่อดวงจันทร์ถูกปกคลุม และ เมื่อมันมองผ่านเธอเห็นใน
น้อยนิดเพิร์ลดีในเส้นทางหลังร็อค เธอจมอยู่กับเธอ
เข่ารับค่า และดวงจันทร์เดินเข้าไปในความมืด
เมฆอีก Juana ยังคงอยู่บนหัวเข่าของเธอขณะที่เธอถือว่า
ย้อนกลับไปยังทะเล และเสร็จสิ้นงานของเธอ และเธอ พิจารณา การ
ไฟมาอีกครั้ง และเธอเห็นตัวเลขสองที่อยู่ในเส้นทางข้างหน้ามืด
ของเธอ เธอ leaped ไปข้างหน้า และเห็นว่า หนึ่งคือคิโนะและอื่น ๆ การ
คนแปลกหน้า ด้วยน้ำมันเงามืดที่รั่วไหลจากจมูกของเขา

คิโนะย้ายเฉื่อย แขนและขาที่กวนเช่นการบดของ
ปัญหา และการมา muttering หนาจากปากของเขา ตอนนี้ ในทันที,
Juana รู้ว่า ชีวิตเก่าหายไปตลอดการ คนตายในเส้น
และมีดของคิโนะ มืด bladed ข้าง เขามั่นใจเธอ ทั้งหมด
เวลา Juana ได้พยายามช่วยเหลือของสันติภาพเก่า ของ
เวลาก่อนไข่มุก แต่ตอนนี้ ก็หายไป และมีไม่เรียก
ก็ และเธอรู้นี้ ละทิ้งอดีตทันที มี
ไม่ต้อง แต่บันทึกเอง

ความเจ็บปวดของเธอได้หายไปตอนนี้ slowness ของเธอ อย่างรวดเร็วเธอลากคนตาย
จากทางเดินเข้าไปในกำบังของแปรง เธอไปคิโนะ และ
sponged หน้ากับกระโปรงของเธอเปียก ความรู้สึกของเขามาย้อนกลับและเขา
moaned

"พวกเขาได้นำไข่มุก ฉันได้สูญเสียมัน ตอนนี้มันอยู่เหนือ เขากล่าวว่า
"ไข่มุกหายไป"

Juana quieted เขาเป็นเธอจะเงียบเด็กป่วย "ปิด เธอกล่าว
"นี่คือมุกของคุณ พบว่าในเส้นทาง สามารถคุณได้ยินฉันตอนนี้หรือไม่ ที่นี่
ไข่มุกของคุณ คุณเข้าใจไหม คุณได้ฆ่าคน เราต้องไป
ไป พวกเขาจะมาให้เรา คุณสามารถเข้าใจ เราต้องไปก่อน
มาตามฤดูกาล "

"ฉันถูกโจมตี คิโนะกล่าวว่า uneasily "ฉันหลงบันทึกชีวิตของฉัน"

"คุณจำเมื่อวานนี้" Juana ถาม "คุณคิดว่า จะ
เรื่อง คุณจำคนเมืองหรือไม่ คุณคิดว่า คุณ
ช่วยอธิบาย? "

คิโนะวาดลมดี และสู้ปิดจุดอ่อนของเขา "ไม่ เขากล่าว
"คุณอยู่ด้านขวา" และเขาจะแข็ง และเขาเป็นคนอีก

"ไปบ้านของเรา และนำ Coyotito เขากล่าวว่า, " และนำข้าวโพดทั้งหมด
เรามี ฉันจะลากเรือแจวในน้ำ และเราจะไป "

เขาเอามีดของเขา และทิ้งเธอ เขา stumbled ไปทางชายหาดและเขา
มาเขาพายเรือแคนู และเมื่อแสงยากจนผ่าน อีกเห็นที่การ
ได้ถูกโบว์ลิ่งดีหลุมด้านล่าง และความโกรธหากมา
เขา และให้เขาแข็งแรงขึ้น ตอนนี้ความมืดถูกปิดบนเขา
ครอบครัว ตอนนี้ เพลงชั่วร้ายเต็มไปคืน แขวนเหนือย่าง,
skirled ในจังหวะคลื่น เรือแจวของคุณปู่ของเขา ปูนมากกว่า
และมากกว่า และรู splintered เสียในการ นี่คือความชั่วร้ายอื่น ๆ
คิด ฆ่าของมนุษย์ไม่ใช่สิ่งที่ชั่วร้ายเป็นการฆ่า
เรือ สำหรับเรือไม่มีบุตร และเรือไม่สามารถป้องกันตัวเอง,
และเรือได้รับบาดเจ็บรักษาไม่ มีความเสียใจในความโกรธของคิโนะ แต่
สิ่งสุดท้ายที่นี้มีรัดกุมเกี่ยวกับเขาเกินแบ่ง เขาสัตว์
ตอนนี้ การซ่อน การโจมตี และเขาอาศัยอยู่เท่านั้นเพื่อรักษาตัวเอง
และครอบครัว เขาไม่ตระหนักความเจ็บปวดในหัวของเขา เขา leaped
รัดผ่านแปรง เส้นไปทางบ้านแปรง และไม่ได้
เกิดขึ้นเขาจะพายเรือแคนูของเพื่อนบ้านของเขาอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ เคย
ไม่คิดใส่หัว มีมากกว่าเขาอาจรู้สึก
ทำลายเรือ

ที่เจื้อยแจ้วได้ crowing และรุ่งไม่ไกล ควันของการ
seeped แรกไฟผ่านผนังของบ้านแปรง และ
กลิ่นแรกอาหาร corncakes อยู่ในอากาศ แล้วนกเช้า
ถูก scampering ในพุ่มไม้ ดวงจันทร์อ่อนสูญเสียของแสง และ
เมฆ thickened และ curdled ไปยังตอนใต้ ลมพัด
สดในห้อง เป็นลมประสาท เหมาะกับกลิ่น
พายุในลมหายใจของมัน และมีการเปลี่ยนแปลงและ uneasiness ในอากาศ

คิโนะ hurrying ไปที่บ้านของเขา ความรู้สึกกระชากของตื่นเต้นกับการ ตอนนี้เขา
ถูกไม่สับสน สำหรับมีสิ่งเดียวที่จะทำ และมือของคิโนะ
ไปแรกเพิร์ลดีในเสื้อของเขาแล้วเขามีด
ห้อยอยู่ใต้เสื้อของเขา

เขาเห็นการเรืองแสงเล็กน้อย ก่อนเขา แล้วไม่ มีช่วงความสูง
เปลวไฟ leaped ขึ้นในมืดพร้อมกับเสียงคำรามเสียงแตก ๆ edifice สูง
ไฟไฟส่องสว่างทางเดิน คิโนะยากจนไปใช้ ก็แปรงเขา
บ้านเขารู้ และเขารู้ว่า บ้านเหล่านี้สามารถเผาในการมาก
ครั้ง และ ขณะที่เขาวิ่งตัวเลข scuttling วิ่งไปทางเขา-Juana,
Coyotito ในอ้อมแขนของเธอกับคิโนะ ของครอบคลุมไหล่คลัตช์เธอ
มือ ทารก moaned ด้วยตกใจ และตาของ Juana ได้กว้าง และ
คนกลัว คิโนะได้เห็นบ้านหายไป และไม่ได้ถาม
Juana เขารู้ แต่เธอกล่าว ว่า, "มันฉีกขาดขึ้น และขุดพื้นคู่
ของเด็กกล่องเปิดออกมา และขณะที่ฉันมอง พวกเขาใส่ไฟไป
นอก"

แสงรุนแรงบ้านเขียนไฟส่องสว่างของคิโนะหน้าอย่างยิ่ง

"ใครเขาต้อง" การ

"ทราบว่า เธอกล่าว "การดำคนงาน"

บ้านถูกตามจากบ้านของพวกเขาขณะนี้ และพวกเขาดู
ล้มสปาร์คส และประทับออกบันทึกบ้านของตัวเอง ทันที
คิโนะกลัว แสงทำให้เขากลัว เขาจำชายคนนั้นโกหก
ตายในแปรงข้างเส้นทาง และเขาได้ Juana ที่แขน และ
ดึงเธอเข้าไปในเงาของบ้านจากแสง สำหรับแสงถูก
อันตรายเขา ช่วง เขาถือ และจากนั้น เขาทำงานระหว่าง
เงาจนกว่าพระองค์เสด็จไปยังบ้านของโทมัส Juan น้อง และเขา
เล็ดรอดเข้าไปในประตู และดึง Juana หลังจากเขา ภายนอก เขาสามารถ
ได้ยินเสียงร้องของเด็กและการตะโกนของเพื่อนบ้าน สำหรับเขา
เพื่อนคิดว่า คงจะเป็นภายในบ้านเขียน

บ้านของโทมัส Juan เกือบเหมือนกับที่บ้านของคิโนะ เกือบ
บ้านแปรงทั้งหมดได้เหมือนกัน และทั้งหมดรั่วแสงและอากาศ ให้
Juana และคิโนะ นั่งอยู่ในมุมของบ้านของพี่ชาย สามารถดู
กระโจนเปลวไฟผ่านผนังได้ เห็นเปลวไฟสูง และ
โกรธ พวกเขาเห็นหลังคาอยู่ และดูไฟตายลงเป็น
อย่างรวดเร็วเป็น twig เป็นเพลิงไหม้ตาย จะได้ยินเสียงร้องเตือนของตน
เพื่อน และ Apolonia ภรรยาของโทมัส Juan ร้องใด ๆ keening
เธอ เป็นผู้หญิงที่ใกล้ที่สุดญาติ ยกโศกเศร้าอย่างเป็นทางการ
ตายของครอบครัว

Apolonia รับรู้ว่า เธอสวมผ้าคลุมไหล่สองส่วนใหญ่ของเธอ และ
เธอวิ่งไปที่บ้านของเธอไปคนใหม่ของเธอดี เป็นเธอ rummaged ในการ
กล่อง โดยผนัง เสียงของคิโนะกล่าวอย่างเงียบ ๆ, " Apolonia ร้องไห้ไม่ออก
เราจะไม่เจ็บ "

"ว่าคุณมาที่นี่ "เธอต้องการ

"ไม่ถาม เขากล่าวว่า "ไปตอนนี้โทมัส Juan และนำเขานี่
และบอกไม่ นี่คือสิ่งสำคัญสำหรับเรา Apolonia ."

เธอหยุดชั่วคราว เธอมือกำพร้าหน้าเธอ แล้ว "ใช่ ฉัน
เขย, "เธอกล่าว

ในครู่ โทมัส Juan มากับเธอ เขาไฟส่องสว่างเทียน และ
มาถึงพวกเขาที่พวกเขา crouched ในมุม และเขากล่าว ว่า, " Apolonia,
ดูประตู และให้ทุกคนใส่" เขาเก่า Juan
โทมัส และเขาถือว่าหน่วยงาน "ตอนนี้ น้อง เขากล่าวว่า
"ฉันถูกโจมตีในมืด กล่าวว่า คิโนะ "และ ในการต่อสู้มี
ฆ่าคน"

"ใคร"ขอโทมัส Juan อย่างรวดเร็ว

"ฉันไม่รู้ ความมืดความมืดทั้งหมดและรูปร่างของทั้งหมด
มืด "

"คือเพิร์ล กล่าวว่า Juan โทมัส "มีปีศาจในไข่มุกนี้
คุณควรมีขายมัน และผ่านมาร บางทีคุณยัง
ขาย และซื้อสันติภาพตัวได้ "

คิโนะและกล่าวว่า, " Oh น้อง ถากถางได้รับฉันที่ใส่
ลึกกว่าชีวิต สำหรับชายหาด พายเรือแคนูของฉันถูกตัดขาด บ้านของฉันเป็น
เขียน และแปรงคนตายอยู่ ทุกหนีถูกตัดออกไป คุณ
ต้องซ่อนเรา m

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คีโน่ก้มลงมองเธอ และมีฟันที่เปลือย . เขา hissed ที่เธอชอบ
งู และฝิ่น จ้องเขาด้วยสายตา unfrightened กว้างเหมือน
แกะก่อนสับ เธอว่ามีการฆาตกรรมในตัวเขา และมันคือ
เอาล่ะ เธอยอมรับมัน เธอจะไม่ขัดขืน หรือแม้แต่
ประท้วง แล้วความโกรธเหลือเขาและน่ารังเกียจป่วยเอาสถานที่
เขาหันห่างจากเธอและเดินไปที่ชายหาดและผ่านแปรง
บรรทัด ความรู้สึกของเขาคมอารมณ์ของเขา

เขาได้ยินรัช มีมีดและ lunged ที่มืดรูป
รู้สึกว่ามีดกลับบ้าน แล้วเขาก็กวาดไปที่หัวเข่าของเขาและกวาด
อีกครั้งกับพื้นดิน นิ้วโลภผ่านเสื้อของเขา นิ้วมือเมามัน
หาเขาและมุก ทำจากมือของเขาวางขยิบตา
หลังหินเล็ก ๆน้อย ๆในเส้นทาง มัน glinted ท่ามกลางแสงจันทร์อ่อน

ฝิ่น ลากเธอขึ้นจากหินบนขอบของน้ำ ใบหน้าของเธอ
เจ็บปวดน่าเบื่อและด้านข้างของเธอเจ็บปวด เธอ steadied ตัวเองคุกเข่า
สักพัก และกระโปรงของเธอเปียกตูดของเธอ ไม่มีความโกรธใน
เธอ คีโน่ เขาได้กล่าวว่า " ฉันเป็นผู้ชาย " นั่นหมายถึงสิ่งที่แน่นอน
กับฝิ่น .มันหมายถึงว่าเขาเป็นครึ่งบ้าครึ่งพระเจ้า มันหมายถึงว่า คีโนจะขับรถแรง
ของเขากับภูเขาและกระโดดแรง
กับทะเล ฝิ่น ในจิตใจเธอ ผู้หญิงก็รู้ว่า
ภูเขาจะยืนในขณะที่ผู้ชายที่ทำลายตัวเอง ว่าทะเลจะ
กระชากขณะที่ชายจมน้ำตายอยู่ในนั้น และยังเป็นสิ่งที่ทำให้
เขาเป็นผู้ชายครึ่งบ้าครึ่งพระเจ้าฝิ่น และมีความต้องการของผู้ชาย เธอ
ไม่สามารถอยู่ได้ถ้าปราศจากผู้ชาย ถึงแม้ว่าเธออาจจะงงงวยโดยเหล่านี้
ความแตกต่างระหว่างผู้หญิงและผู้ชาย เธอรู้จักและยอมรับพวกเขาและ
ต้องการพวกเขา แน่นอน เธอจะตามเขาไป ไม่มีถาม
. บางครั้งคุณภาพของผู้หญิง , เหตุผล , ข้อควรระวัง ,
ความรู้สึกของการรักษา สามารถตัดและบันทึกพวกเขา คีโนเป็น manness
ทั้งหมดเธอก้าวเท้าอย่างเจ็บปวดของเธอ เธอสอดฝ่ามือของเธอถ้วย
ในคลื่นเล็ก ๆน้อย ๆและล้างเธอช้ำใบหน้ากับน้ำเกลือ
แสบ แล้วเธอก็ไปเลื้อยขึ้นชายหาด หลังจากที่คีโน่

เป็นเที่ยวบินของบริษัทได้ย้ายเมฆเหนือฟ้าจากใต้
ดวงจันทร์สีซีดจุ่มในและนอกเส้นของเมฆเพื่อให้ฝิ่น
เดินในความมืดสักพัก และในแสงต่อไปเธอกลับถูก
งอด้วยความเจ็บปวดและศีรษะต่ำ เธอผ่านเส้นแปรง
เมื่อดวงจันทร์ถูกปกคลุม และเมื่อมองผ่าน เธอเห็นประกายของไข่มุก
ยอดเยี่ยมในเส้นทางหลังหิน เธอทิ้งตัวลงบนหัวเข่า
และหยิบขึ้นมา และดวงจันทร์เข้าไปในความมืดของ
เมฆอีกครั้ง ฝิ่น ยังคงอยู่บนเข่าของเธอขณะที่เธอถือว่า
กลับไปที่ทะเล และเสร็จงานเธอ และเมื่อเธอพิจารณา ,
แสงมาอีกครั้ง เธอเห็นร่างสองร่างสีดำนอนอยู่ในเส้นทางข้างหน้า
ของเธอ เธอกระโดดไปข้างหน้า และเห็นว่า หนึ่งคือ คีโน และ อื่น ๆที่มีสีเข้มเป็นเงาของเหลว
คนแปลกหน้า ไหลออกมาจากคอของเขา

ของคีโน่ไปเฉื่อยๆ แขนและขาขยับเหมือนบด
แมลงและหนาพึมพำออกมาจากปากของเขา ตอนนี้ในทันที
ฝิ่น รู้ว่าชีวิตเก่าหายไปตลอดกาล คนตายในเส้นทาง
คีโน่มันมีดและใบมีดข้างมืดเขาเชื่อมั่นเธอ ทั้งหมดของ
เวลาฝิ่น ได้พยายามที่จะช่วยเหลือเรื่องของความเก่า ของ
เวลาก่อน มุก แต่ตอนนี้มันก็หายไปแล้ว และไม่มีการเรียก
. และรู้ว่า เธอทิ้งอดีตทันที มี
ไม่มีอะไรทำนอกจากเอาตัวรอด

ความเจ็บปวดของเธอหายไปแล้ว ช้าของเธอ อย่างรวดเร็ว เธอลาก
คนตายจากทางเดินเข้าไปในที่พักของแปรง เธอเดินไปคิโนะและ
sponged ใบหน้าของเขากับกระโปรงที่เปียกของเธอ สติของเขากลับคืนมา และเขา
ครวญ

" เขาเอามุก ฉันได้สูญเสียมัน ตอนนี้มันเป็นมากกว่า " เขากล่าว
" มุกไป

"ฝิ่น เงียบเขาเธอจะเงียบเด็กป่วย " เงียบ , " เธอกล่าว
" นี่เป็นมุกของคุณ ฉันเจอมันในเส้นทาง คุณได้ยินฉันไหม ที่นี่
เป็นมุกของคุณ คุณเข้าใจรึเปล่า ? คุณฆ่าคน เราต้องไป
ออกไป พวกเขาจะมาช่วยเรา คุณเข้าใจมั้ย เราต้องไปก่อน
กลางวันมาค่ะ "

" ผมถูกทำร้าย " คีโน่ กล่าวอย่างไม่สบายใจ " ฉันหลงไปช่วยชีวิตข้า "

" คุณจำเมื่อวาน ? " " ฝิ่น ถาม คุณคิดว่าจะ
เหรอ ? คุณจำผู้ชายในเมือง คุณคิดว่าคำอธิบายของคุณ
จะช่วย ? "

คิวาดดีลมหายใจและต่อสู้กับความอ่อนแอของเขา . " ไม่ " เขากล่าว
" ใช่ " และเขาจะแข็งและเขาเป็นผู้ชายอีก

" ไปที่บ้านของเรา และนำ coyotito " เขากล่าว " และเอาข้าวโพด
เรามีผมจะลากเรือในน้ำ และเราจะไป "

เขาเอามีดของเขาและซ้ายของเธอ เขาสะดุดไปที่ชายหาดและเขา
มาเรือของเขา และเมื่อแสงยากจนผ่านอีกครั้ง เขาเห็นว่า
หลุมที่ดีได้รับการเคาะในด้านล่าง และ Rage searing มา

เขาและทำให้เขาแข็งแรง ตอนนี้ความมืดกำลังปิดในครอบครัว
; ตอนนี้เพลงชั่วร้ายเต็มคืนแขวนเหนือป่าชายเลน ,
skirled ในจังหวะคลื่น เรือของปู่ของเขาฉาบมากกว่า
และมากกว่า และแตกไปรูแตกใน นี้มันร้ายเกินกว่า
คิด การฆ่าของผู้ชายไม่ร้ายมาก เช่น การฆ่าของ
เรือ สำหรับเรือที่ไม่มีบุตร และเรือไม่สามารถปกป้องตัวเอง
และเรือได้รับบาดเจ็บไม่หาย มีความเศร้าโศกในโรงภาพยนตร์
โกรธ แต่สิ่งสุดท้ายนี้ได้เข้มงวดเขาเกินขาด มันเป็นสัตว์
ตอนนี้ , ซ่อน , โจมตี , และเขามีชีวิตอยู่เพื่อรักษาตัวเอง
และครอบครัวของเขา เขาไม่รับรู้ความเจ็บปวดในหัวของเขา เขา leaped
ขึ้นชายหาด ผ่านเส้นแปรงแปรงของเขาที่มีต่อบ้าน และมันก็ไม่ได้เกิดขึ้นกับเขา
ใช้เวลาหนึ่งของเรือแคนูในเพื่อนบ้านของเขา ไม่เคย
ทำคิดว่าใส่หัวของเขากว่าที่เขาจะรู้สึก
ทำลายเรือ

เจื้อยแจ้วเป็นขันและรุ่งอรุณอยู่ไม่ไกล ควันจากไฟไหม้ครั้งแรก
ซึมซ่านผ่านผนังของบ้านแปรง และกลิ่นของอาหารก่อน
corncakes อยู่ในอากาศ แล้วนกรุ่งอรุณ
กำลัง scampering ในพุ่มไม้ ดวงจันทร์อ่อนคือการสูญเสียของแสงและ
เมฆหน้าและสยองขวัญไปทางทิศใต้ลมพัด
สดเข้าปากน้ำ , กระวนกระวาย กระสับกระส่าย ลมที่มีกลิ่น
พายุของลมหายใจ และมีการเปลี่ยนและความไม่สบายใจในอากาศ

คิ รีบ ไปที่บ้านของเขา รู้สึกกระชากของความดีใจ ตอนนี้เขา
ไม่สับสน เพราะมีเพียงสิ่งหนึ่งที่ต้องทำ และคีโน่มือ
ไปแรกกับมุกที่ดีในเสื้อของเขาและเขามีด
แขวนอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตของเขา

เขาเห็นการเรืองแสงเล็กน้อยก่อนเขาแล้ว โดยไม่มีช่วงสูง
เปลวเพลิงโหมกระพือขึ้น ในที่มืด ด้วยเสียงคำรามและ
วิหารสูง ไฟส่องสว่างตลอดทางเดิน คีโน่ก็วิ่งเข้าไปใน ; มันเป็นแปรง
บ้าน เขารู้ และเขารู้ว่าบ้านนี้สามารถเผาลงในมาก
สักครู่ . และเมื่อเขาวิ่งวิ่งหนีรูปที่วิ่งเข้าหาเขา ฝิ่น
,กับ coyotito ในแขนกับไหล่ คีโนเป็นผ้าห่มกุมอยู่ในมือ

เด็กน้อยครางด้วยความหวาดกลัว และฝิ่น เป็นสายตาที่กว้างและ
กลัว คิโนะ เห็นบ้าน หายไป เขาไม่ได้ถาม
ฝิ่น . เขารู้ แต่เธอกล่าวว่า , " มันถูกฉีกขาดและพื้น ขุด -
กล่องของเด็กออกมา และขณะที่ผมมองพวกเขาวางไฟให้ข้างนอก


"แสงที่รุนแรงของบ้านเขียนลงหน้าคีโน่มันอย่างยิ่ง

" ใคร ? " เขาเรียกร้อง

" ไม่รู้ " เธอกล่าว ความมืด "

เพื่อนบ้านไม้ลอยจากบ้านของพวกเขาในขณะนี้และพวกเขาดู
ประกายไฟตกและประทับตราพวกเขาออกบันทึกบ้านของพวกเขาเอง ทันใดนั้น
คีโน่กลัว แสงทำให้เค้ากลัว เขาจำผู้ชายโกหก
ตายในแปรงข้างๆทางและเขาเอาฝิ่น โดยแขนและ
ดึงเธอเข้าไปในเงาของบ้านห่างจากแสง สว่างเป็น
อันตรายกับเขา สักครู่เขาพิจารณาแล้ว เขาทำงานใน
เงา จนกระทั่งเขามาถึงบ้านควน โทมัส น้องชายของเขา และเขา
แอบเข้าประตูและดึงฝิ่น หลังจากที่เขา ภายนอก เขาสามารถได้ยินเสียงของเด็ก
และตะโกนของเพื่อนบ้านของเขา
เพื่อน ๆคิดว่า เขาอาจจะอยู่ในบ้านเผาไหม้

บ้านควน โทมัสก็เกือบเหมือนโรงภาพยนตร์บ้าน เกือบ
บ้านแปรงเหมือนกัน และทั้งหมดที่รั่วไหลออกมา แสงและอากาศ ดังนั้น
ฝิ่น และ คีโน่ นั่งอยู่ในมุมของบ้านของพี่ชาย เห็นเปลวไฟ
กระโจนผ่านกำแพง พวกเขาเห็นเปลวไฟสูง
โกรธมากเห็นหลังคาอยู่ และเห็นไฟไหม้ตายลง
อย่างรวดเร็วเป็นกิ่งก้านไฟไหม้ตาย พวกเขาได้ยินเสียงร้องเตือนของเพื่อน
และร้องเสียงหลง keening ร้อง apolonia ภรรยาของ ฮวน โทมัส
เธอเป็นผู้หญิงที่ญาติเลี้ยงร้องทุกข์อย่างเป็นทางการสำหรับ
ตายของครอบครัว

apolonia ตระหนักว่าเธอสวมหัวผ้าพันคอและ
2 ที่ดีที่สุดเธอจึงรีบวิ่งไปที่บ้านเธอ เพื่อให้เธอได้ใหม่ เธอค้นใน
กล่องโดยผนังโรงภาพยนตร์เสียงพูดเบา ๆ " apolonia ไม่ร้องไห้ออกมา
เราไม่ได้ทำร้าย "

" ทำไมคุณมาที่นี่ ? " เธอต้องการ

" ไม่ได้ถาม " เขากล่าว ไปจวน โทมัส และพาเขามาที่นี่
บอกไม่มีใคร มันสำคัญกับเรา apolonia "

เธอหยุดมือเธอช่วยตัวเองต่อหน้าเธอแล้ว " ค่ะพี่เขยของฉัน
" เธอกล่าว

ในช่วงเวลาไม่กี่ ฮวน โทมัสก็กลับมาพร้อมกับเธอ เขาจุดเทียนและ
มาหาพวกเขาที่พวกเขาไว้ในมุมและเขากล่าวว่า " apolonia
, เห็นประตู อย่าให้ใครเข้ามา " เขาแก่กว่า , Juan
โทมัส และเขาถือว่าอำนาจ” ตอนนี้พี่ชายของฉัน " เขากล่าว
" ผมถูกโจมตีในที่มืด " คีโน่ " และในการต่อสู้ที่ผมมี
ฆ่าคน . . . "

" ใคร ?" ถามว่า ฮวน โทมัส อย่างรวดเร็ว

" ผมไม่รู้ มันคือความมืด ความมืดและความมืดทั้งหมดรูปร่างของ
"

" มันเป็นไข่มุกกล่าวว่า " ฮวน โทมัส " มันมีปีศาจในมุกนี้
คุณควรจะขายมันและผ่านปีศาจ บางทีคุณอาจจะยังคงสามารถ
ขายและซื้อความสงบเอง "

และ คีโน่ กล่าวว่า " โอ้ พี่ มันมีใส่ฉันนั่นคือ
ลึกกว่าชีวิตของฉันสำหรับบนชายหาด พายเรือแคนูของผมเสีย บ้านผม
เผาและแปรงเป็นคนตายอยู่ ทุกคนหนีถูกตัดออก คุณ
ต้องปิดบังเรา ม.