ตานากับตาอิน, บ้านแกอยู่ริมทะเล; แก

ตานากับตาอิน, บ้านแกอยู่ริมทะเล; แกเป็นเพื่อนกัน, แกเคยไปหาปลาตามชายทะเลด้วยกันเสมอ แต่หาปลาได้น้อยไม่พอกิน, ถ้าวันไรใครหาได้มาก คนนั้นก็ได้กินอิ่ม, ถ้าได้น้อยก็กินไม่อิ่ม.
อยู่มาวันหนึ่งเมื่อถึงเวลาจะไปหาปลา, ตานาจึงพูดกับตาอินว่า "เพื่อนเอ๋ยเพื่อน, ธรรมเนียมที่เคยนั้นเราเลีกเสียเถีด; เรามาสัญญากันเสียใหม่จะดีกว่า, คือถึงเวลาจะไปหาปลาเมื่อไรก็ให้กะแยกทางกันเสีย, ว่าใครชอบจะไปทางเหนือทางใต้ หรือทางน้ำลึกน้ำตื้นอย่างไรก็ตามใจ, แล้วแต่จะตกลงกันเมื่อเวลาที่จะไป, ถ้าได้ปลามาแล้วก็มาแบ่งปันกัน." ตาอินก็เห็นชอบด้วยจึงว่า "ดีแล้วที่แกว่านี้เป็นอย่างชอบใจเราที่สุด."
เมื่อตานากับตาอินพูดกันตกลงแล้ว, ตาอินชอบไปหาทางน้ำตื้นแกก็ไปหาตามชายหาดทรายแลในคลอง. ตานาแกก็ไปเที่ยวหาที่ทะเลน้ำลึกๆ; หาไปๆ แกก็เอาสวิงช้อนได้ปลาฉลามใหญ่ตัวหนึ่งแล้วแกก็พามาบ้าน.ฝ่ายตาอินไปหาวันยังค่ำไม่ได้ปลาเลยสักตัวเดียว, พอเวลาเย็นก็กลับมาบ้าน.

ตานานั่งคอยอยู่พอเห็นตาอินกลับมามือเปล่า; จึงแกล้งถามว่า "เพื่อนได้ปลากี่ตัว?" ตาอินจึงว่า "เราไปวันนี้ไม่ได้ปลาเลย;" ตานาหัวเราะแล้วจึงว่า "แกเต็มทีนัก, ไปทั้งวันจะเอาปลาสักตัวเดียวก็ไม่ได้, เราไปครู่เดียวได้ปลาฉลามมาตัวหนึ่งใหญ่สะนัด. ปลาตัวนี้เราจะให้แกครึ่งหนึ่ง; แต่เราจะเอาข้างหัว, แกต้องเอาข้างหาง.

พอตานาว่าเท่านั้น ตาอินก็โกรธจึงว่า "เราจะเอาข้างหัว แกจะเอาข้างหางบ้างเป็นไร?" ตานาจึงว่า "เราเป็นผู้หามาได้ เราจึงจะเอาข้างหัว, แกหาไม่ได้ เราจะให้ข้างหาง, ว่าอย่างนี้จะถูกหรือผิด?" ตาอินจึงว่า "แกว่าอย่างนั้นก็จริงอยู่, แต่เดีมทำไมแกจึงไม่พูดอย่างนี้, เป็นแต่สัญญากันว่าหามาได้แล้วก็กินด้วยกันเท่านั้น, ทีเมื่อได้ปลามาแล้วจะมาว่าคนนั้นได้ข้างหัว, คนนี้ได้ข้างหาง อย่างนั้นอย่างนี้ ไม่ยอม" ตานากับตาอินโต้เถียงกันไปมาก็ไม่ตกลงกัน.

ฝ่ายตาอยู่แขนคอกไปซื้อกระดาดมาจะปิดว่าวขาย; แกเดีนมาทางนั้น. ตานากับตาอินกำลังเถียงกันวุ่นวาย, พอเห็นตาอยู่ถือกระดาดเดีนมา; นึกว่าเป็นตระลาการก็ดีใจ, เชีญตาอยู่ขึ้นมาบนเรือนแล้ว, ก็บอกเรื่องที่โต้เถียงกันนั้นให้ตาอยู่ช่วยตัดสิน ตาอยู่ก็ทำอุบายว่า "อืออือ! เหนื่อยจริงๆ เขาเชีญเราไปชำระความพึ่งกลับมาเดี๋ยวนี้, ดูดู๋ กระดาดเขียนเรื่องราวเป็นหอบสองหอบชำระเสียออกแย่แล้ว. เราว่าจะกลับไปบ้านอาบน้ำเสียให้สบายสักหน่อย, ความเล็กน้อยเท่านี้ก็ต้องมากวนเราด้วย."

ตานากับตาอินก็อ้อนวอนไปอ้อนวอนมา. ตาอยู่ทำทีเป็นเสียไม่ได้จึงว่า "ถ้าจะให้เราชำระจริงๆ แล้ว ต้องเชื่อฟังคำเราทุกอย่างจึงจะชำระให้ได้" ตานากับตาอินดีใจก็รับว่าจะเชื่อฟังคำทุกอย่าง.

ตาอยู่เห็นสมคะเนก็เอามีดตัดปลานั้นออก ๓ ท่อน, แล้วแกจึงบอกว่า ปลา ๓ ท่อนนี้; ให้ตานาได้ข้างหัว,
เพราะเขาเป็นผู้หามาได้. ส่วนตาอินนั้นให้แกได้ข้างหาง, เราเป็นผู้ตัดสินได้ข้างกลาง,"
พอตาอยู่ว่าอย่างนั้น, ตานากับตาอินจะไม่ยอมก็ไม่ได้, เพราะได้พูดไว้เสียแล้วว่าจะเชื่อฟังคำของตาอยู่ทุกอย่าง, ก็จะเป็นต้องให้ตาอยู่ได้ข้างกลาง, แล้วจึงคิดเห็นว่า "เราไม่พอที่เลย, เมื่อก่อนจะแบ่งปันให้กันกินเสียแต่ดีๆ ก็จะแล้วกัน, นี่ตาอยู่มาเอาไปกินเสียเปล่าๆ; แล้วเอาที่ตรงพุงมันไปกินด้วย, ไม่เป็นเรื่อง, การอะไรเราตกลงกันเสียแต่ลำพัง, คงดีกว่าหาผู้มาตัดสินเป็นแน่"
ตั้งแต่นั้นมาตานากับตาอินไปหาปลามาได้ก็แบ่งสู่กันกินเป็นปรกติ, ไม่โต้เถียงกันอย่างแต่ก่อนอีกเลย.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตานากับตาอิน, บ้านแกอยู่ริมทะเล; แกเป็นเพื่อนกัน, แกเคยไปหาปลาตามชายทะเลด้วย กันเสมอ แต่หาปลาได้น้อยไม่พอกิน , ถ้าวันไรใครหาได้มากคน นั้นก็ได้กินอิ่ม , ถ้าได้น้อยก็กินไม่อิ่ม.
อยู่มาวันหนึ่งเมื่อ ถึงเวลาจะไปหาปลา, ตานาจึงพูดกับตาอินว่า "เพื่อนเอ๋ยเพื่อน, ธรรมเนียมที่เคยนั้นเราเลีกเสีย เถีด ; เรามาสัญญากันเสียใหม่จะดี กว่า , คือถึงเวลาจะไปหาปลาเมื่อไร ก็ ให้กะแยกทางกันเสีย, ว่าใครชอบจะไปทางเหนือทาง ใต้หรือทางน้ำลึกน้ำตื้นอย่างไรก็ตามใจ , แล้วแต่จะตกลงกันเมื่อเวลาที่จะ ไป , ถ้าได้ปลามาแล้วก็มาแบ่งปัน กัน . " ตาอินก็เห็นชอบด้วยจึงว่า "ดีแล้วที่แกว่านี้เป็นอย่างชอบใจ เราที่สุด ."
เมื่อตานากับตาอินพูดกัน ตกลงแล้ว , ตาอินชอบไปหาทางน้ำตื้น แกก็ไปหาตามชายหาดทรายแลในคลอง . ตานาแกก็ไปเที่ยวหาที่ทะเล น้ำลึก ๆ ; หาไปๆแกก็เอาสวิงช้อนได้ ปลาฉลามใหญ่ตัวหนึ่งแล้วแกก็พามาบ้าน . ฝ่ายตาอินไปหาวันยังค่ำไม่ได้ ปลาเลยสักตัวเดียว , พอเวลาเย็นก็กลับมาบ้าน.

ตานานั่งคอยอยู่พอเห็นตา อินกลับมามือเปล่า; จึงแกล้งถามว่า "เพื่อนได้ปลากี่ตัว?" ตาอินจึงว่า "เราไปวันนี้ไม่ได้ปลาเลย" ตานาหัวเราะแล้วจึงว่า "แกเต็มทีนัก, ไปทั้งวันจะเอาปลาสักตัว เดียวก็ไม่ได้ , เราไปครู่เดียวได้ปลาฉลามมา ตัวหนึ่งใหญ่สะนัดปลาตัวนี้เราจะให้แกครึ่งหนึ่ง . แต่เรา จะเอาข้างหัว, แกต้องเอาข้างหาง.

พอตานาว่าเท่านั้นตาอินก็ โกรธจึงว่า "เราจะเอาข้างหัวแกจะเอา ข้างหางบ้างเป็นไร ?" ตานาจึงว่า "เราเป็นผู้หามาได้เราจึง จะเอาข้างหัว, แกหาไม่ได้เราจะให้ข้าง หาง , ว่าอย่างนี้จะถูกหรือผิด? "ตาอินจึงว่า" แกว่าอย่างนั้นก็จริงอยู่, แต่เดีมทำไมแกจึงไม่พูด อย่างนี้ , เป็น แต่สัญญา กันว่าหามาได้แล้วก็กิน ด้วยกันเท่านั้น , ทีเมื่อได้ปลามาแล้วจะมา ว่าคนนั้นได้ข้างหัว , คนนี้ได้ข้างหางอย่างนั้นอย่าง นี้ไม่ยอม "ตานากับตาอินโต้เถียงกันไป มาก็ไม่ ตกลงกัน.

ฝ่ายตาอยู่แขนคอกไปซื้อกระดาด มาจะปิดว่าวขาย ; แกเดีนมาทางนั้นตานา กับตาอินกำลังเถียงกันวุ่นวาย , พอเห็นตาอยู่ถือกระดาดเดีน มา . นึกว่าเป็นตระลาการก็ ดีใจ, เชีญตาอยู่ขึ้นมาบนเรือน แล้ว , ก็บอกเรื่องที่โต้เถียงกันนั้นให้ ตาอยู่ช่วยตัดสินตาอยู่ก็ทำอุบายว่า "อืออือ! เหนื่อยจริงๆเขาเชีญเราไปชำระ ความพึ่งกลับมาเดี๋ยวนี้ , ดูดู๋กระดาดเขียนเรื่องราวเป็นหอบสองหอบ ชำระเสียออกแย่แล้ว เราว่าจะกลับไปบ้านอาบน้ำ เสียให้สบายสักหน่อย , ความเล็กน้อยเท่านี้ก็ต้องมากวน เราด้วย . "

ตานากับตาอินก็อ้อนวอนไป อ้อนวอนมา . ตาอยู่ทำทีเป็นเสียไม่ได้ จึงว่า " ถ้าจะ ให้เราชำระจริงๆแล้วต้องเชื่อฟังคำ เราทุกอย่างจึงจะชำระให้ได้ "ตานากับตาอินดีใจก็รับ ว่าจะเชื่อฟังคำทุกอย่าง .

ตาอยู่เห็นสมคะเนก็เอามีด ตัดปลานั้นออก 3 ท่อน, แล้วแกจึง บอกว่าปลา 3 ท่อนนี้; ให้ตานาได้ข้างหัว,
. เพราะเขาเป็นผู้หามาได้ส่วน ตาอินนั้นให้แกได้ข้างหาง , เราเป็นผู้ตัดสินได้ข้างกลาง "
พอตาอยู่ว่าอย่างนั้น, ตานา กับตาอินจะไม่ยอมก็ไม่ ได้ , เพราะได้พูดไว้เสียแล้วว่าจะ เชื่อฟังคำของตาอยู่ทุกอย่าง , ก็จะเป็นต้องให้ตาอยู่ได้ ข้างกลาง , แล้วจึงคิดเห็นว่า "เราไม่พอที่เลย, เมื่อก่อน จะแบ่งปันให้กันกินเสีย แต่ดีๆ ก็จะแล้วกัน , นี่ตาอยู่มาเอาไปกินเสีย เปล่า ๆ ; แล้วเอาที่ตรงพุงมันไปกิน ด้วย , ไม่เป็นเรื่อง, การอะไรเราตกลงกันเสีย แต่ลำพัง, คงดีกว่าหา ผู้มาตัดสินเป็นแน่ "
ตั้งแต่นั้นมาตานากับตาอิน ไปหาปลามาได้ก็แบ่งสู่กันกินเป็นปรกติ , ไม่โต้เถียงกันอย่าง แต่ก่อนอีกเลย