Adelina Amouteru I’m going to die t

Adelina Amouteru

I’m going to die tomorrow morning.

That’s what the Inquisitors tell me, anyway, when they visit my cell. I’ve been in here for weeks, I know this only because I’ve been counting the number of times my meals come.

One day. Two days.

Four days. A week.

Two weeks.

Three.

I stopped counting after that. The hours run together, an endless train of nothingness, filled with different slants of light and the shiver of cold, wet stone, the pieces of my sanity, the disjointed whispers of my thoughts.

But tomorrow, my time ends. They’re going to burn me at the stake in the central market square, for all to see. The Inquisitors tell me a crowd has already begun to gather outside.

I sit straight, the way I was always taught. My shoulders don’t touch the wall. It takes me a while to realize that I’m rocking back and forth, perhaps to stay sane, perhaps just to keep warm. I hum an old lullaby too, one my mother used to sing to me when I was very little. I do my best to imitate her voice, a sweet and delicate sound, but my notes come out cracked and hoarse, nothing like what I remember. I stop trying.

It’s so damp down here. Water trickles from above my door and has painted a groove into the stone wall, discolored green and black with grime. My hair is matted, and my nails are caked with blood and dirt. I want to scrub them clean. Is it strange that all I can think about on my last day is how filthy I am? If my little sister were here, she’d murmur something reassuring and soak my hands in warm water.

I can’t stop wondering if she’s okay. She hasn’t come to see me.

I lower my head into my hands. How did I end up like this?

But I know how, of course. It’s because I’m a murderer.

It happened several weeks earlier, on a stormy night at my father’s villa. I couldn’t sleep. Rain fell and lightning reflected off the window of my bedchamber. But even the storm couldn’t drown out the conversation from downstairs. My father and his guest were talking about me, of course. My father’s late-night conversations were always about me.

I was the talk of my family’s eastern Dalia district. Adelina Amouteru? they all said. Oh, she’s one of those who survived the fever a decade ago. Poor thing. Her father will have a hard time marrying her off.

No one meant because I wasn’t beautiful. I’m not being arrogant, only honest. My nursemaid once told me that any man who’d ever laid eyes on my late mother was now waiting curiously to see how her two daughters would blossom into women. My younger sister, Violetta, was only fourteen and already the budding image of perfection. Unlike me, Violetta had inherited our mother’s rosy temperament and innocent charm. She’d kiss my cheeks and laugh and twirl and dream. When we were very small, we’d sit together in the garden and she would braid periwinkles into my hair. I would sing to her. She would make up games.

We loved each other, once.

My father would bring Violetta jewels and watch her clap her hands in delight as he strung them around her neck. He would buy her exquisite dresses that arrived in port from the farthest ends of the world. He would tell her stories and kiss her good night. He would remind her how beautiful she was, how far she would raise our family’s standing with a good marriage, how she could attract princes and kings if she desired. Violetta already had a line of suitors eager to secure her hand, and my father would tell each of them to be patient, that they could not marry her until she turned seventeen. What a caring father, everyone thought.

Of course, Violetta didn’t escape all of my father’s cruelty.

He purposely bought her dresses that were tight and painful. He enjoyed seeing her feet bleed from the hard, jeweled shoes he encouraged her to wear.
Still. He loved her, in his own way. It’s different, you see, because she was his investment.

I was another story. Unlike my sister, blessed with shining black hair to complement her dark eyes and rich olive skin, I am flawed. And by flawed, I mean this: When I was four years old, the blood fever reached its peak and everyone in Kenettra barred their homes in a state of panic. No use. My mother, sister, and I all came down with the fever. You could always tell who was infected strange, mottled patterns showed up on our skin, our hair and lashes flitted from one color to another, and pink, blood-tinged tears ran from our eyes. I still remember the smell of sickness in our house, the burn of brandy on my lips. My left eye became so swollen that a doctor had to remove it. He did it with a red hot knife and a pair of burning tongs.

So, yes. You could say I am flawed.

Marked. A malfetto.

While my sister emerged from the fever unscathed, I now have only a scar where my left eye used to be. While my sister’s hair remained a glossy black, the strands of my hair and lashes turned a strange, ever-shifting silver, so that in the sunlight they look close to white, like a winter moon, and in the dark they cha

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Adelina Amouteru ฉันจะตาย พรุ่งนี้เช้านั่นคือ Inquisitors บอกอะไรฉัน หรือ เมื่อพวกเขาไปที่เซลล์ ได้ที่นี่สำหรับสัปดาห์ ฉันรู้ว่านี้เท่านั้นเนื่องจากผมได้รับการนับจำนวนครั้งของ มื้ออาหารของฉันมาวันหนึ่ง สองวันสี่วัน สัปดาห์นี้สองสัปดาห์3ผมหยุดการนับหลังจากนั้น ชั่วโมงการทำงานร่วมกัน รถไฟการสิ้นสุดของความว่างเปล่า เต็มไป ด้วย slants แตกต่างกันของแสงและการสั่นด้วยความเย็น เปียกหิน ชิ้นส่วนของสติของฉัน whispers ไม่เป็นสมาชิกร่วมของความคิดของฉันแต่วันพรุ่งนี้ การสิ้นสุดของเวลาของฉัน พวกเขากำลังจะเผาฉันเดิมพันในเซ็นทรัลมาร์เก็ตสแควร์ เพื่อดูทั้งหมด Inquisitors บอกผมฝูงชนได้เริ่มขึ้นแล้วเพื่อรวบรวมภายนอกผมนั่งตรง วิธีจะปลูก ไหล่ของฉันอย่าแตะผนัง ทางฉันตระหนักว่า ฉัน:โยกไปมา บาง ที่พักอาจจะเพียงเพื่อให้อบอุ่น มีสติในขณะ ฉันครวญเพลง lullaby เก่าเกินไป หนึ่งที่แม่ใช้ร้องกับฉันเมื่อฉันถูกน้อยมาก ผมทำสุดจะเลียนแบบเสียงของเธอ หวาน และเสียงละเอียดอ่อน แต่บันทึกย่อของฉันออกมาแตก และ แหบ อะไรเช่นสิ่งที่ฉันจำ ฉันหยุดพยายามดังนั้นชื้นลงที่นี่ได้ น้ำ trickles จากด้านบนประตู และได้ทาสีร่องเป็นกำแพงหิน เปลี่ยนสีเขียว และสีดำกับสิ่งสกปรก ผมเป็น matted และเล็บของฉันมี caked เลือดและสิ่งสกปรก ต้องขัดให้สะอาด คือว่า ทั้งหมดที่ฉันสามารถคิดเกี่ยวกับวันสุดท้ายของฉันคือวิธีสกปรกฉันแปลก ถ้าน้องสาวของฉันที่นี่ เธอจะ murmur บางสิ่งบางอย่างที่มั่นใจ และแช่มือในน้ำอุ่นฉันไม่สามารถหยุดสงสัยถ้าเธอไม่เป็นไร เธอไม่มาหาผมผมลดหัวลงในมือของฉัน วิธีไม่ฉันจะจบลงเช่นนี้แต่รู้วิธี แน่นอน มันเป็นเพราะฆาตกร มันเกิดขึ้นหลายสัปดาห์ก่อนหน้านี้ ในคืนพายุพ่อวิลล่า ฉันไม่สามารถนอนหลับ ฝนตก และฟ้าผ่าสะท้อนปิดหน้าต่างของห้องบรรทมของฉัน แต่ไม่สามารถกลบแม้พายุสนทนาจากชั้นล่าง พ่อและแขกของเขากำลังพูดเกี่ยวกับฉัน แน่นอน สนทนายามค่ำคืนพ่อได้เสมอเกี่ยวกับฉันพูดคุยของเขต Dalia อีสเทิร์นครอบครัวของฉันได้ Adelina Amouteru พวกเขากล่าวว่า โอ้ เธอเป็นคนหนึ่งที่รอดจากไข้ทศวรรษที่ผ่านมา สิ่งที่น่าสงสาร พ่อของเธอจะมีเวลายากแต่งงานกับเธอปิดไม่มีความหมาย เพราะผมไม่สวยหนึ่ง ผม:ไม่หยิ่ง ซื่อสัตย์เท่านั้น คนเลี้ยงเด็กของฉันเคยบอกผมว่าคนที่เคยมีวางตาบนแม่ปลายถูกตอนนี้รอซอกแซกดูวิธีจะดอกลูกสาวทั้งสองของเธอเป็นผู้หญิง น้อง Violetta มีเพียงสิบสี่และแล้วภาพแตกหน่อความสมบูรณ์แบบ ต่างจากฉัน Violetta ได้สืบทอดอารมณ์โรซี่และเสน่ห์ไม่รู้เรื่องแม่ของเรา เธอจะจูบแก้ม และหัวเราะ และควง และฝัน เมื่อเราได้ขนาดเล็กมาก เราจะนั่งกันในสวน และเธอจะถักเปีย periwinkles เป็นผม ผมจะร้องกับเธอ เธอจะทำให้ขึ้นเกมเรารักกัน ครั้งพ่อจะนำอัญมณี Violetta และดูเธอตบมือในความสุขของเธอเขาเครียดพวกเขารอบคอของเธอ เขาจะซื้อชุดเดรสของเธอสวยงามที่มาถึงพอร์ตจากปลายสุดของโลก เขาจะบอกเล่าเรื่องราวของเธอ และจูบเธอคืน ที่ดี เขาจะเตือนเธอว่าเธอ วิธีไกลเธอจะยกครอบครัวของเรายืน ด้วยการแต่งงานที่ดี วิธีเธอสามารถดึงดูดเจ้าชายและกษัตริย์ถ้าเธอต้องการ Violetta แล้วมีบรรทัดของ suitors อยากปลอดภัยมือของเธอ และคุณพ่อจะบอกแต่ละคนว่า พวกเขาอาจไม่ได้แต่งงานกับเธอจนกระทั่งเธอเปิด seventeen ผู้ป่วย สิ่งคลายพ่อ ที่ทุกคนคิดแน่นอน Violetta ไม่หนีความโหดร้ายของพ่อทั้งหมดเขาจงใจซื้อชุดของเธอที่แน่น และเจ็บปวด เขาชอบเห็นเธอเลือดออกเท้าจากรองเท้ายาก อัญมณีที่เขาสนับสนุนให้เธอสวมใส่ยัง เขารักเธอ ในทางของเขาเอง ได้แตกต่างกัน คุณเห็น เพราะเธอลงทุนของเขาอีกเรื่องหนึ่งได้ ซึ่งแตกต่างจากน้องสาวของฉัน มีประกายผมสีดำเพื่อเสริมดวงตาสีเข้มและผิวมะกอกอุดมไปด้วย ของเธอฉัน:ข้อบกพร่อง และด้วยข้อบกพร่อง ฉันหมายถึง นี้: เมื่อผมอายุสี่ปี ไข้เลือดถึงจุดสูงสุด และทุกคนใน Kenettra กติกาบ้านในสถานะของความหวาดกลัว ใช้ไม่ แม่ น้องสาว และทั้งหมดลงมา ด้วยอาการไข้ คุณอาจจะบอกเสมอที่มีการติดเชื้อแปลก ขจัดรูปแบบที่พบขึ้นบนผิวหนัง ผมและขนตาของเรา flitted จากสีหนึ่งไปยังอีก และน้ำตาสีชมพู แต่งแต้ม สีสันเลือดวิ่งจากสายตาของเรา ผมยังจำกลิ่นของความเจ็บป่วยในบ้านของเรา การเผาไหม้ของบรั่นดีริมฝีปาก ตาซ้ายของฉันกลายเป็นจึงบวมว่า แพทย์มีการเอาออก เขาไม่ได้มีดแดงร้อนและเผาไหม้คีบคู่ดังนั้น ใช่ คุณสามารถบอกฉัน:ข้อบกพร่องทำเครื่องหมายไว้ Malfettoในขณะที่น้องสาวของฉันโผล่ออกมาจากไข้ปราศจากอันตราย ตอนนี้ได้เฉพาะแผลเป็นที่ตาซ้ายของฉันเคยเป็น ในขณะที่น้องสาวของผมยังคง เป็นสีดำเงา เส้นผมและขนตาของฉันเปิดสีเงินเคยขยับ แปลก เพื่อให้ในแสงแดด ดูใกล้ เช่นฤดูหนาวดวง และ ในมืด ขาวพวกเขาชะอำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Adelina Amouteru ฉันกำลังจะตายเช้าวันพรุ่งนี้. นั่นคือสิ่งสอบสวนบอกฉันแล้วเมื่อพวกเขาไปมือถือของฉัน ฉันได้รับในที่นี่สำหรับสัปดาห์ที่ผ่านมาฉันรู้ว่านี้เพียงเพราะฉันได้รับการนับจำนวนครั้งที่อาหารของฉันมา. วันหนึ่ง สองวัน. สี่วัน สัปดาห์. สองสัปดาห์. สาม. ฉันหยุดนับหลังจากนั้น ชั่วโมงการทำงานร่วมกันรถไฟไม่มีที่สิ้นสุดของความว่างเปล่าที่เต็มไปด้วย slants ที่แตกต่างกันของแสงและตัวสั่นเย็นหินเปียกชิ้นสติของผมกระซิบปะติดปะต่อของความคิดของฉัน. แต่ในวันพรุ่งนี้เวลาสิ้นสุดของฉัน พวกเขากำลังจะเผาฉันที่สัดส่วนการถือหุ้นในตารางตลาดกลางสำหรับทุกคนได้เห็น สอบสวนบอกฉันฝูงชนได้เริ่มขึ้นแล้วที่จะรวบรวมนอก. ฉันนั่งตรงวิธีการที่ผมถูกสอนเสมอ ไหล่ของฉันไม่ได้สัมผัสผนัง มันต้องใช้เวลาในขณะที่ฉันตระหนักว่าฉันโยกไปมาอาจจะมีสติอยู่อาจจะเพียงเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น ฉันครวญเพลงกล่อมเด็กเก่าเกินไปหนึ่งแม่ของฉันใช้ในการร้องเพลงให้ฉันเมื่อฉันถูกน้อยมาก ฉันทำของฉันดีที่สุดที่จะเลียนแบบเสียงของเธอ, เสียงหวานและละเอียดอ่อน แต่บันทึกของฉันออกมาแตกและแหบไม่มีอะไรเหมือนที่ผมจำได้ ฉันหยุดความพยายาม. ก็เพื่อให้ชื้นลงที่นี่ น้ำไหลรินจากเหนือประตูของฉันและได้ทาสีร่องเข้าไปในผนังหินที่เปลี่ยนสีสีเขียวและสีดำที่มีสิ่งสกปรก ผมเป็นสังกะตังและเล็บของฉันจะ caked ด้วยเลือดและสิ่งสกปรก ฉันต้องการที่จะขัดให้สะอาด มันแปลกที่ทั้งหมดที่ฉันสามารถคิดเกี่ยวกับในวันสุดท้ายของฉันคือวิธีสกปรกผม? ถ้าน้องสาวคนเล็กของฉันอยู่ที่นี่เธอก็บ่นบางสิ่งบางอย่างมั่นใจและแช่มือของฉันในน้ำอุ่น. ฉันไม่สามารถหยุดสงสัยว่าถ้าเธอไม่เป็นไร เธอยังไม่มาจะเห็นฉัน. ฉันลดลงในหัวของฉันมือของฉัน ฉันไม่จบวิธีขึ้นเช่นนี้หรือไม่แต่ผมรู้ว่าของหลักสูตร มันเป็นเพราะผมเป็นฆาตกร. มันเกิดขึ้นหลายสัปดาห์ก่อนหน้านี้ในคืนที่มีพายุที่วิลล่าพ่อของฉัน ผมนอนไม่หลับ มีฝนลดลงและฟ้าผ่าสะท้อนจากหน้าต่างห้องนอนของฉัน แต่ถึงแม้พายุไม่สามารถกลบการสนทนาจากชั้นล่าง พ่อและแขกของเขาฉันได้พูดคุยเกี่ยวกับฉันแน่นอน พ่อของฉันสนทนาดึกได้เสมอเกี่ยวกับฉัน. ผมได้พูดคุยของครอบครัวของฉันอำเภอ Dalia ตะวันออก Adelina Amouteru? กล่าวว่าพวกเขาทั้งหมด โอ้เธอเป็นหนึ่งในบรรดาผู้ที่รอดชีวิตไข้ทศวรรษที่ผ่านมา สิ่งที่ยากจน พ่อของเธอจะมีช่วงเวลาที่ยากแต่งงานกับเธอออก. ไม่มีใครมีความหมายเพราะผมก็ไม่ได้สวยงาม ฉันไม่ได้เป็นหยิ่งซื่อสัตย์เท่านั้น พี่เลี้ยงของฉันบอกฉันว่าเมื่อคนหนึ่งคนใดที่เคยวางสายตาแม่ของผมตอนนี้รออยากรู้อยากเห็นเพื่อดูว่าลูกสาวสองคนของเธอจะเบ่งบานเป็นผู้หญิง น้องสาวของฉันไวโอเล็ตเป็นเพียงสิบสี่และแล้วภาพรุ่นของความสมบูรณ์แบบ ซึ่งแตกต่างจากฉันไวโอเล็ตได้รับมรดกของแม่ของเราอารมณ์ร่าเริงและมีเสน่ห์บริสุทธิ์ เธอจะจูบแก้มของฉันและหัวเราะและขว้างลูกและความฝัน เมื่อเรามีขนาดเล็กมากเราจะนั่งกันในสวนและเธอจะถักเปีย Periwinkles เข้าไปในผมของฉัน ฉันจะร้องเพลงให้เธอ เธอจะสร้างเกม. เรารักกันครั้งหนึ่ง. พ่อของฉันจะนำอัญมณีไวโอเล็ตและดูเธอปรบมือของเธอในความสุขในขณะที่เขาหงุดหงิดพวกเขารอบคอของเธอ เขาจะซื้อชุดที่สวยงามของเธอที่เข้ามาในพอร์ตจากปลายที่ไกลที่สุดของโลก เขาจะบอกเล่าเรื่องราวของเธอและจูบคืนที่ดีของเธอ เขาจะเตือนเธอว่าเธอเป็นคนที่สวยไกลแค่ไหนเธอจะยกยืนครอบครัวของเรากับการแต่งงานที่ดีว่าเธอสามารถดึงดูดความสนใจของเจ้าชายและพระมหากษัตริย์ถ้าเธอต้องการ ไวโอเล็ตแล้วมีสายของคู่ครองความกระตือรือร้นที่จะรักษาความปลอดภัยมือของเธอและพ่อของฉันจะบอกแต่ละของพวกเขาจะเป็นผู้ป่วยที่พวกเขาไม่สามารถแต่งงานกับเธอจนเธอหันเจ็ด สิ่งที่พ่อดูแลทุกคนคิดว่า. แน่นอนไวโอเล็ตไม่ได้หลบหนีทั้งหมดของความโหดร้ายพ่อของฉัน. เขาจงใจซื้อชุดของเธอที่มีความแน่นและความเจ็บปวด เขามีความสุขที่ได้เห็นเท้าของเธอมีเลือดออกจากฮาร์ดรองเท้าประดับด้วยเพชรพลอยเขาสนับสนุนให้เธอสวมใส่. ยังคง เขารักเธอในทางของตัวเอง มันแตกต่างกันคุณจะเห็นเพราะเธอเป็นการลงทุนของเขา. ผมเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งแตกต่างจากน้องสาวของฉันมีความสุขกับผมสีดำส่องแสงเพื่อเสริมดวงตาสีดำของเธอและผิวสองสีที่อุดมไปด้วยผมมีข้อบกพร่อง และข้อบกพร่องที่ผมหมายถึงนี้: เมื่อผมอายุสี่ปีไข้เลือดถึงจุดสูงสุดและทุกคนใน Kenettra กันออกไปบ้านของพวกเขาอยู่ในสถานะของความหวาดกลัว ไม่มีการใช้งาน แม่ของฉันน้องสาวและฉันทั้งหมดลงมาพร้อมกับไข้ คุณก็สามารถบอกได้ว่าใครเป็นโรคแปลก ๆ รูปแบบการแสดงให้เห็นจุดด่างดำบนผิวของเราผมและขนตาของเรา flitted จากสีหนึ่งไปยังอีกและสีชมพูน้ำตาเลือดแต่งแต้มวิ่งออกมาจากดวงตาของเรา ผมยังจำกลิ่นของความเจ็บป่วยในบ้านของเรา, การเผาไหม้ของบรั่นดีบนริมฝีปากของฉัน ตาข้างซ้ายของฉันกลายเป็นบวมที่แพทย์จะต้องเอามันออกไป เขาทำมันด้วยมีดสีแดงร้อนและคู่ของการเผาไหม้แหนบ. So, yes คุณอาจจะบอกว่าผมมีข้อบกพร่อง. ทำเครื่องหมาย malfetto. ขณะที่น้องสาวของฉันโผล่ออกมาจากไข้ได้รับบาดเจ็บตอนนี้ผมมีเพียงรอยแผลเป็นที่ตาข้างซ้ายของฉันที่เคยเป็น ในขณะที่ผมน้องสาวของฉันยังคงเป็นสีดำมันวาวเส้นของผมและขนตาของฉันหันแปลกเงินเคยขยับเพื่อที่ว่าในแสงแดดที่พวกเขามองใกล้กับสีขาวเหมือนดวงจันทร์ฤดูหนาวและในที่มืดที่พวกเขาชะอำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

amouteru แอ็ดเดลลีน่าฉันกำลังจะตายพรุ่งนี้มันมีบอกอยู่แล้ว เมื่อพวกเขาเข้าชมโทรศัพท์ของฉัน ผมเคยมาที่นี่เป็นอาทิตย์ ผมรู้เพราะผมเคยนับจำนวนครั้ง อาหารมาวันเดียว อีกสองวันสี่วัน อาทิตย์นี้สองสัปดาห์3 .ฉันหยุดนับหลังจากนั้น ชั่วโมง วิ่งกันเป็นรถไฟที่ไม่รู้จบของความว่างเปล่าที่เต็มไปด้วย slants ที่แตกต่างกันของแสงและสั่นหนาว หินเปียกชิ้นสติของฉันกระซิบไม่ปะติดปะต่อความคิดของฉันแต่พรุ่งนี้ เวลาสิ้นสุด พวกเขาจะเผาผมทั้งเป็นในตลาดกลางสำหรับทุกคนได้เห็น มีบอกฝูงชนเริ่มรวมตัวกันด้านนอกฉันนั่งตรง วิธีที่ผมมักจะสอน ไหล่ของฉันไม่ได้สัมผัสผนัง มันต้องใช้เวลาฉันในขณะที่ตระหนักดีว่าฉันโยกไปมา บางทีให้มีสติอยู่ บางทีก็เพื่อให้ความอบอุ่น ฉันฮัมเพลงกล่อมที่แก่เกินไป หนึ่งแม่ของฉันมักจะร้องเพลงให้ฉันเมื่อฉันได้น้อยมาก ฉันทำของฉันที่ดีที่สุดที่จะเลียนแบบเสียงเธอหวานและละเอียดอ่อน แต่บันทึกเสียงออกมาแตก และแหบแห้ง ไม่มีอะไรเหมือนที่ผมจำได้ ฉันเลิกพยายามมันชื้นลงที่นี่ น้ำรินจากเหนือประตูของฉันและได้ทาสีร่องในกำแพงหินด่าง , สีเขียวและสีดำสกปรก ผมเป็นสังกะตัง และเล็บเลอะเลือดและสิ่งสกปรก ฉันอยากจะขัดให้สะอาด มันแปลกที่ทั้งหมดที่ฉันสามารถคิดเกี่ยวกับในวันสุดท้าย เป็นวิธีการที่สกปรก ฉัน ? ถ้าน้องสาวฉันอยู่ เธอจะบ่นอะไรมั่นใจและจุ่มมือในน้ำอุ่นผมไม่สามารถหยุดสงสัยว่าเธอโอเค เธอไม่ได้มาหาฉันฉันก้มหัวลงในมือของฉัน ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้แต่ที่ผมรู้แน่นอน มันเป็นเพราะว่าฉันเป็นฆาตกรมันเกิดขึ้นหลายสัปดาห์ก่อนหน้านี้ ในคืนที่พายุที่วิลล่าของพ่อฉัน ฉันนอนไม่หลับ ฝนที่ตกและฟ้าผ่าสะท้อนจากหน้าต่างห้องนอนของฉัน แต่พายุไม่สามารถกลบเสียงสนทนาจากข้างล่าง พ่อและแขกของเขาพูดถึงฉัน แน่นอน พ่อผมดึกสนทนาได้เสมอเกี่ยวกับฉันฉันกำลังพูดถึงครอบครัวของฉัน ดาเลียตะวันออกตำบล แอ็ดเดลลีน่า amouteru ? พวกเขากล่าวว่า โอ้ เธอเป็นหนึ่งในผู้ที่รอดชีวิตจากไข้ทศวรรษที่แล้ว น่าสงสาร พ่อของเธอจะต้องลำบากเวลาจะแต่งงานกับเธอไม่มีใครตั้งใจ เพราะฉันไม่สวย ผมไม่หยิ่ง แต่ซื่อสัตย์ ผู้หญิงที่เลี้ยงดูเด็กของฉันเคยบอกข้าว่า ชายใดที่เคยสบตากับแม่ของฉันคือตอนนี้รอซอกแซกดูว่าลูกสาวสองคนของเธอจะเบ่งบานเป็นผู้หญิง น้องสาวผม ไวโอเล็ตต้า มีเพียงสิบสี่และรุ่นของภาพที่สมบูรณ์ ไม่เหมือนฉัน ไวโอเล็ตต้าได้รับการถ่ายทอดอารมณ์ของแม่เรา มองโลกในแง่ดี และเสน่ห์ที่บริสุทธิ์ เธอจะจูบแก้มฉัน หัวเราะและหมุนและความฝัน เมื่อเราได้น้อยมาก เรานั่งกันในสวน และเธอจะดิ้น periwinkles เข้าไปในเส้นผมของฉัน ฉันจะร้องให้เธอ เธอจะทำเกมขึ้นเรา รัก กัน ครั้งหนึ่งพ่อจะพาไวโอเล็ตต้าอัญมณีและนาฬิกาของเธอตบมือให้เธอในความสุขที่เขาแขวนไว้รอบคอเธอ เขาจะซื้อให้เธองดงามชุดที่เข้ามาในพอร์ตจากปลายสุดของโลก เขาจะบอกเรื่องราวของเธอและจูบเธอฝันดี เขาเตือนเธอว่า สวย เธอ ว่าเธอจะยกยืนเป็นครอบครัวของเรากับสามีที่ดี ว่าเธอจะสามารถดึงดูดความสนใจของกษัตริย์และเจ้าชาย ถ้าเธอต้องการ ไวโอเล็ตต้ามีเส้นของ suitors กระตือรือร้นที่จะกลายเป็นมือของเธอแล้ว และพ่อก็จะบอกแต่ละของพวกเขาเป็นผู้ป่วยที่พวกเขาจะไม่แต่งงานกับเธอ จนกระทั่งเธอเปลี่ยน 17 ที่ดูแลคุณพ่อ ทุกคนคิดแน่นอน ไวโอเล็ตต้าไม่ได้หนีทั้งหมดของความโหดร้ายของพ่อฉันเขาตั้งใจซื้อชุดของเธอที่แน่น และเจ็บปวด เขาชอบเห็นเท้าของเธอมีเลือดออกจากฮาร์ดดิสก์ , เพชรพลอยรองเท้าเขาสนับสนุนให้เธอใส่ยัง เขาชอบเธอ ในแบบของเขา มันไม่เหมือนกัน คุณเห็น เพราะเธอคือ การลงทุนของเขาผมก็อีกเรื่อง ซึ่งแตกต่างจากพี่สาวอวยพรให้กับผมสีดำกับดวงตาสีเข้มเปล่งประกายกว่าเธอ และผิวสองสี รวย ผมมีตำหนิ และโดยสมบูรณ์ ผมหมายถึงนี้ เมื่อผมอายุได้ 4 ขวบ เลือด ไข้ขึ้นถึงจุดสูงสุดแล้ว และทุกคนใน kenettra ห้ามบ้านของพวกเขาในภาวะตื่นตระหนก ไม่ใช้ น้องสาวแม่ และผม ทุกคนมาด้วยไข้ คุณสามารถบอกได้เสมอ ผู้ที่ติดเชื้อแปลก จิ๊ปรูปแบบโชว์บนผิวหนังของเรา ผมและขนตาของเรา flitted จากสีหนึ่งไปยังอีก และสีชมพูแต่งแต้มน้ำตาเลือดวิ่งจากตาของเรา ฉันยังจำกลิ่นของความเจ็บป่วยในบ้านเรา เผาของบรั่นดีบนริมฝีปากของฉัน ตาซ้ายของฉันกลายเป็นบวมที่หมอให้เอาออก เขาทำมันด้วยมีดสีแดงร้อนและคู่ของการเผาไหม้คีม .ดังนั้น ใช่ คุณสามารถพูดได้ว่าฉันมีข้อบกพร่องเครื่องหมาย เป็น malfetto .ในขณะที่น้องสาวโผล่ออกมาจากไข้อย่างปลอดภัย ตอนนี้มีเพียงรอยแผลเป็นที่ตาซ้ายที่เคยเป็น ในขณะที่ผมของพี่สาวยังคงมันวาวสีดำ เส้นผมและขนตาหันแปลกๆ เคยเปลี่ยน เงิน ดังนั้น ในแสงแดดมีลู