At this time, when the performance

At this time, when the performance was already playing out, a figure walks towards the seats on the right, sitting down. The people in same area raise their heads in surprise, speaking in surprise: “General? You only just arrived, the performance has already reached the midpoint.” The tall and slim man never holds back his tongue.

Lin Rui En nods his head, “It doesn’t matter.” Calmly sitting down, his expression appears rather absentminded.

The military advisor leans in, a little worried, he asks with concern: “General, where did you go just now, none of the people I sent out could find you.”

Lin Rui En freezes for a moment, hesitantly answering: “I went for a stroll around the back garden of Jing Yi Hall just now.”

“Oh?” The military advisor reveals an expression of surprise, lowering his voice, “Lady Consort Ying does not allow just anyone to stroll around that garden, does General know this?”

Bitterly letting out a laugh, Lin Rui En’s forehead faintly carries a trace of thoughtfulness, turning his head, he could not help but to look towards the first seat on the left side, although the distance was quite far, that face could still be reflected within his eyes, he opens his mouth to answer: “I did not know there was such rules.”

“As long as you say nothing then it’ll be fine.” The military advisor smiles in consolation. With the status of a general, so what if he had strayed into the garden, it’s just that, this is the Emperor’s doted consort, there is no need to be troubled by such trifle matters.

“Is that so? As long as nothing is said then it’ll be fine?” Unconsciously, Lin Rui En recites this in repetition.

Noticing his odd behaviour, the military advisor turns to the left. Following Lin Rui En’s line of sight, he cannot help but sigh, his heart also starting to feel troubled.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เวลานี้ เมื่อประสิทธิภาพถูกเล่นออก ตัวเลขเดินไปทางนั่งด้านขวา นั่งลง คนในพื้นที่เดียวกันยกศีรษะของพวกเขาในความประหลาดใจ พูดในความประหลาดใจ: "ทั่วไป คุณเพียงแค่มาถึง ประสิทธิภาพการทำงานแล้วถึงเกณฑ์" สูง และบางคนไม่ถือกลับลิ้นของเขาน้ำหลินรุ่ย nods ศีรษะ "ไม่สำคัญ" นั่งลงเบา ๆ นิพจน์ของเขาแล้วแต่ absentmindedเอนที่ปรึกษาทหาร น้อยห่วง เขาถาม ด้วยความกังวล: "ทั่วไป ไม่ได้จะไปไหนเมื่อกี้นี้ ไม่มีคนที่ผมส่งออกไปพบคุณ"น้ำรุยหลินตอบสนองช่วง hesitantly ตอบ: "ฉันไปสำหรับการเดินเล่นรอบหลังสวนของจิงยี่ห้องโถงเมื่อตะกี้นี้""โอ้" ที่ปรึกษาทางทหารพบว่า ค่าของความประหลาดใจ การลดเสียงของเขา "เลดี้มเหสีหยิงไม่ยอมให้ใครเดินเล่นรอบสวน ทั่วไปไม่รู้นี้"พิรี้พิไร letting ออกหัวเราะ En หลินรุ่ยหน้าผากรวย ๆ ดำเนินการมีร่องรอยของมอบช่วง เปิดศีรษะ ไม่สามารถช่วย แต่มองไปทางนั่งแรกด้านซ้าย แม้ว่าระยะทางค่อนข้างไกล ถูกที่ใบหน้าอาจยังคงสะท้อนให้เห็นภายในดวงตาของเขา เขาเปิดปากตอบ: "ผมไม่รู้มีกฎดังกล่าว""ตราบใดที่คุณพูดอะไร แล้วมันจะได้ดี" รอยยิ้มที่ปรึกษาทางทหารในการปลอบโยน มีสถานะทั่วไป ดังนั้นถ้าเขามี strayed ในสวน มันเป็นเพียงที่ เป็นของจักรพรรดิมเหสี doted ไม่จำเป็นต้องมีปัญหา ด้วยเช่นเรื่องทรัยเฟิล"คือว่าเพื่อ ตราบใดที่ไม่มีพูด แล้วมันจะดีหรือไม่" รับ หลินรุ่ย En recites นี้ในการทำซ้ำสังเกตเห็นพฤติกรรมของเขาแปลก ที่ปรึกษาทางทหารเปิดทางด้านซ้าย ต่อไปนี้หลินรุ่ย En ของบรรทัดของสายตา เขาไม่ช่วย แต่ถอน หายใจ หัวใจของเขาเริ่มต้นใจปัญหา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเวลานี้ เมื่อการแสดงก็เล่นออก , รูปเดินไปนั่งข้างขวา นั่งลง ประชาชนในพื้นที่เดียวกันยกศีรษะของพวกเขาใน เซอร์ไพรส์ พูดด้วยความประหลาดใจ " ทั่วไป คุณเพิ่งมาถึง การแสดงได้ถึงจุดกึ่งกลาง " ชายผอมสูงไม่ถือกลับลิ้น

หลินรุ่ย en พยักหน้าหัวของเขา " มันไม่สำคัญหรอก" ใจเย็นนั่งลง สีหน้าของเขาปรากฏค่อนข้างขี้ลืม

ที่ปรึกษาทางทหาร leans ใน กังวลนิดหน่อย เขาถามด้วยความกังวล " ทั่วไป คุณจะไปที่ไหนตอนนี้ คนที่ผมส่งไปหาคุณ "

หลินรุ่ย en ค้างสักครู่ อ้อมแอ้มตอบ " ข้าไปเดินเล่นรอบสวนกลับจิงอี้หอประชุม "

" โอ้ ?" ที่ปรึกษาด้านการทหารแสดงสีหน้าแปลกใจ ลดเสียงของเขา , " เลดี้ พระสนมยิ่งไม่อนุญาตให้ใครไปเดินเล่นรอบสวนที่ นี่ทั่วไปทราบเรื่องนี้ ? "

ปล่อยหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น หน้าผากของหลินรุ่ย en บางๆ มีร่องรอยของการเปลี่ยนหัวของเขา เขาไม่สามารถช่วย แต่มองไปที่นั่งแรกที่ด้านซ้ายแม้ว่าระยะทางที่ค่อนข้างไกล ใบหน้านั้นยังสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา เขาเปิดปากของเขาที่จะตอบ : " ผมไม่ได้รู้ว่ามีกฎดังกล่าว "

" ตราบเท่าที่คุณไม่พูดคงจะดีกว่า " ที่ปรึกษาทางทหารยิ้มปลอบใจยังไง กับสถานะของทั่วไป ดังนั้นถ้าเขาหลงเข้าไปในสวน ก็เพียงว่า นี่เป็น ฮ่องเต้ลุ่มหลงสนมของไม่ต้องมีปัญหาจุกจิกเรื่อง

" งั้นเหรอ ? ตราบใดที่ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ก็จะเป็นปกติ " โดยไม่รู้ตัว หลินรุ่ยและท่องนี้ซ้ำซาก

สังเกตพฤติกรรมแปลกๆของเขา ที่ปรึกษาทางทหารหันไปทางซ้าย ต่อไปนี้เป็นหลินรุ่ยในสายตา เขาไม่สามารถช่วย แต่ถอนหายใจ หัวใจของเขาก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ