The EM of salt-added beef pressuris

The EM of salt-added beef pressurised at 650 MPa/
20 C/10 min (treatment S + HP) was significantly lower
in comparison to fresh beef meat pressurised at the same
conditions (treatment R + HP). This tendency was also
observed in non-pressurised samples (S vs. R), however,
the effect was non-significant. Besides, the effect of salt on
EM was not observed in air blast frozen (pressurised and
non-pressurised) beef samples (R + ABF vs. S + ABF and
R + ABF + HP vs. S + ABF + HP). Furthermore, regarding
the effect of salt, DL presented a similar behaviour than
EM, except in frozen samples. Salt-added samples showed
significantly lower DL values than salt-free samples, in spite
of the other treatments applied (Table 2). The salt effect
upon EM and DL values could be explained in terms of tissue
water holding capacity. In whole meat, water-binding
increment is mainly consequence of myofibril swelling (Offer
& Knight, 1988), starting at ionic strength 0.5 M (Ruusunen
& Puolanne, 2005). Here, the sodium chloride added
increased the tissue ionic strength from physiological
(0.19 M, Offer & Knight, 1988) to almost 0.45 M (considering
65 g of free water in 100 g lean meat, Ruusunen & Puolanne,
2005). Thus, upon our conditions, myofibril swelling
was probably incipient, although enough to bind water
and consequently, to reduce its loss during HPP.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อีเอ็มของเนื้อเกลือเพิ่มแรงดันที่ 650 MPa /
20? C / 10 นาที (การรักษา S + HP) อย่างมีนัยสำคัญที่ต่ำกว่า
เมื่อเทียบกับเนื้อสดแรงดันในเวลาเดียวกัน
เงื่อนไข (การรักษา R + HP) แนวโน้มนี้ยังได้รับการ
ตั้งข้อสังเกตในตัวอย่างที่ไม่แรงดัน (S กับ R) แต่
ผลที่ได้ก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญ นอกจากนี้ผลกระทบของเกลือใน
EM ไม่ได้สังเกตในการระเบิดอากาศแช่แข็ง (แรงดันและ
แรงดันที่ไม่) ตัวอย่างเนื้อ (R + อาหารเช้ากับ S + อาหารเช้าและ
R + อาหารเช้า + HP เทียบกับ S + อาหารเช้า + HP) นอกจากนี้เกี่ยวกับ
ผลกระทบของเกลือ DL นำเสนอพฤติกรรมที่คล้ายกันกว่า
EM ยกเว้นในตัวอย่างแช่แข็ง ตัวอย่างเกลือเสริมแสดงให้เห็นว่า
มีนัยสำคัญต่ำกว่าค่า DL ตัวอย่างเกลือฟรีทั้งๆที่
ของการรักษาอื่น ๆ ที่ใช้ (ตารางที่ 2) ผลเกลือ
เมื่อค่า EM และ DL สามารถอธิบายได้ในแง่ของเนื้อเยื่อ
จุของน้ำที่ถือครอง ทั้งในเนื้อสัตว์น้ำที่มีผลผูกพัน
ที่เพิ่มขึ้นส่วนใหญ่เป็นผลมาจากการ myofibril บวม (เสนอ
และอัศวิน 1988) เริ่มต้นที่ความแรงของอิออน? 0.5 M (Ruusunen
และ Puolanne 2005) นี่โซเดียมคลอไรด์เพิ่ม
มากขึ้นเนื้อเยื่อแข็งแรงของอิออนจากทางสรีรวิทยา
(0.19 M เสนอและอัศวิน 1988) ไปเกือบ 0.45 M (พิจารณา
65 กรัมน้ำฟรี 100 กรัมเนื้อไม่ติดมันและ Ruusunen Puolanne,
2005) ดังนั้นเมื่อเงื่อนไขของเราบวม myofibril
ก็เริ่มเกิดขึ้นอาจถึงแม้ว่าพอที่จะผูกน้ำ
และดังนั้นเพื่อลดการสูญเสียในช่วง HPP

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

EM ของเกลือ เพิ่มเนื้อ แรงดันที่ 650 MPa /
20  C / 10 นาที ( การรักษาด้วย HP ) ลดลง
เปรียบเทียบกับเนื้อสดเนื้อแรงดันที่เงื่อนไขเดียวกัน
( รักษา R HP ) แนวโน้มนี้ยังพบในตัวอย่างเครื่องบิน
( S กับ R ) ไม่ , อย่างไรก็ตาม ,
ผลก็ไม่แตกต่างกัน . นอกจากนี้ ผลของเกลือบน
เอ็มไม่ได้สังเกตในอากาศระเบิดแช่แข็ง ( แรงดันและ
บนเครื่องบิน ) ตัวอย่างเนื้อ ( R
R กับ S และอาหารเช้า อาหารเช้า อาหารเช้า อาหารเช้าของ HP และ HP ) นอกจากนี้ เกี่ยวกับ
ผลของเกลือ , DL แสดงพฤติกรรมที่คล้ายกันกว่า
เอ็ม ยกเว้นในแช่แข็งตัวอย่าง เกลือเพิ่มตัวอย่างให้ DL ต่ำกว่ากว่าเกลือค่า

ของตัวอย่างฟรี แม้ว่าการรักษาอื่น ๆที่ใช้ ( ตารางที่ 2 ) ผลเกลือ
เมื่อเอ็มและ dl ค่าสามารถอธิบายได้ในแง่ของเนื้อเยื่อ
จับน้ำความจุ ในเนื้อทั้งน้ำผูกพัน
เพิ่มเป็นส่วนใหญ่ผลของไมโอไฟบริลบวม ( เสนอ
อัศวิน & 1988 ) , เริ่มต้นที่ความแรงของไอออน  0.5 เมตร ( ruusunen
& puolanne , 2005 ) ที่นี่ , โซเดียมคลอไรด์
เพิ่มความแรงไอออนจากเนื้อเยื่อสรีรวิทยา
( 0.19 เมตร มีอัศวิน & 1988 ) เกือบ 045 เมตร ( พิจารณา
65 กรัมของน้ำฟรีใน 100 กรัมเนื้อปอด ruusunen & puolanne
, 2005 ) ดังนั้น เมื่อเงื่อนไขของเรา ไมโอไฟบริลบวม
อาจเริ่มแรก แม้ว่าเพียงพอที่จะผูกและน้ำ
ดังนั้นเพื่อลดการสูญเสียในเอชพี .