“Jose-sama. Allow me to join you.”“

“Jose-sama. Allow me to join you.”
“Sure! Let’s do this, Marlon!”
“Yes, sir!”
“Ah, but my legs are already shaking.”
“Let us persevere!”

Crowley chuckled. Jose was hopeless. He didn’t look to be blessed with any talent. But he was kind and could easily make everyone around him love him. And as far as Crowley was concerned, it was a good thing, and he should have just stayed that way forever. Because even if he attained the strength of Crowley’s level, he wouldn’t be able to protect anyone.

“I’ll be out for a while.”
“Ah! Then I’ll…” Jose started, wanting to follow, but realized that he was currently in the middle of an exercise.
Crowley grinned broadly, “5 hours, remember.”

Jose’s face fell as he realized he had been tricked.

Crowley walked out of the house, laughing all the while. It was still midday outside. Once they noticed Crowley, his neighbors hurried to greet him one after another with smiling faces.

“Ah, Crowley-sama.”
“Going out, Crowley-sama?”

Crowley threw in appropriate words to each of them.

At this hour, the streets were still full of people. But no one would be left on them once the dusk fell.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"โฮเซ่จา อนุญาตให้เข้าร่วมกับคุณ""แน่ใจ ลองทำเช่นนี้ มาร์ลอน! "" Yes, sir ! "" Ah แต่มีการสั่นขาของฉันแล้วกัน""ให้เราสานต่อ"Crowley เบา ๆ Jose ก็สิ้นหวัง เขาไม่ได้ดูเพื่อให้ มีความสามารถพิเศษใด ๆ แต่เขาใจ และอาจทำคนรอบข้างที่เขารักเขา และเป็นห่วง Crowley มันเป็นสิ่งที่ดี และเขาควรพักตลอดไป เพราะแม้ว่าเขาบรรลุความแรงของระดับของ Crowley เขาจะไม่สามารถปกป้องทุกคน"จะออกมาในขณะนี้""อา แล้ว ฉันจะทำ" เริ่มเซ ต้องการทำตาม แต่รู้ว่า เขาก็อยู่ในระหว่างการออกกำลังกายGrinned Crowley อย่างกว้างขวาง "5 ชั่วโมง จดจำ"ใบหน้าของ Jose ตกเขาตระหนักว่า เขาได้ถูกหลอกCrowley เดินออกจากบ้าน หัวเราะในขณะ มันก็ยังเที่ยงวันภายนอก เมื่อพวกเขาสังเกตเห็น Crowley เพื่อนบ้านของเขารีบทักทายพระองค์หนึ่ง ด้วยใบหน้ายิ้ม"อา จา Crowley ""จะออก Crowley จาCrowley โยนคำเหมาะสมกับแต่ละของพวกเขาช่วงเวลานี้ ถนนก็ยังคงเต็มไปด้วยผู้คน แต่ไม่มีใครจะปล่อยพวกเขาเมื่อตกค่ำนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"โฮเซ่ซามะ ให้ผมเข้าร่วมคุณ. "
" แน่นอน! ลองทำเช่นนี้มาร์ลอน! "
" ใช่ครับ! "
" อา แต่ขาของฉันอยู่แล้วสั่น. "
" ให้เราอดทน! " ลี่ย์หัวเราะ โฮเซ่มีความหวัง เขาไม่ได้ดูจะมีความสุขที่มีความสามารถใด ๆ แต่เขาก็ใจดีและสามารถจะทำให้ทุกคนรอบ ๆ ตัวเขารักเขา และเท่าที่ลี่ย์เป็นกังวลมันเป็นสิ่งที่ดีและเขาควรจะได้เพียงแค่นั่งอยู่อย่างนั้นตลอดไป เพราะแม้ว่าเขาบรรลุความแข็งแรงของระดับลี่ย์เขาจะไม่สามารถที่จะปกป้องทุกคน. "ฉันจะออกมาในขณะที่." "อา! แล้วฉันจะ ... "โฮเซ่เริ่มอยากที่จะทำตาม แต่ก็รู้ว่าเขาเป็นอยู่ในปัจจุบันในช่วงกลางของการออกกำลังกายได้. ลี่ย์ยิ้มกว้าง" 5 ชั่วโมงจำ. " ใบหน้า Jose ลดลงในขณะที่เขาตระหนักว่าเขาได้รับการหลอก. ลี่ย์เดิน ออกจากบ้านหัวเราะทั้งหมดในขณะที่ มันก็ยังคงเที่ยงนอก เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นลี่ย์เพื่อนบ้านของเขารีบไปทักทายเขาหลังจากนั้นอีกหนึ่งที่มีใบหน้ายิ้ม. "อาลี่ย์-sama." "ออกไปลี่ย์ซามะ?" ลี่ย์โยนในคำพูดที่เหมาะสมกับแต่ละของพวกเขา. ในเวลานี้ ถนนก็ยังคงเต็มไปด้วยคน แต่ไม่มีใครจะถูกทิ้งไว้บนพวกเขาเมื่อค่ำลดลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" โจเซ่ ซามะ ให้ฉันร่วมกับคุณ ." แน่นอน ! กันตลอดเวลา ! "" ครับ ! "" อ๊ะ แต่ขาของฉันก็สั่น "" เราพยายาม ! "คราวลีย์หัวเราะ . โจเซ่ สิ้นหวัง เขาไม่ได้ดูที่จะมีความสุขกับความสามารถ แต่เขาเป็นคนดีและสามารถทำให้ทุกคนรอบ ๆเขา รักเขา และเท่าที่คราวลีย์เป็นกังวล มันเป็นสิ่งที่ดี และเขาควรจะอยู่แบบนี้ตลอดไป เพราะแม้เขาบรรลุความแข็งแรงของระดับของคราวลีย์ เขาไม่สามารถปกป้องใครได้" ผมจะออกไปข้างนอกหน่อย "" อ๊ะ ! งั้นผมจะ . . . . . . . " โจเซ่ เริ่มต้น อยากติดตาม แต่ก็ตระหนักได้ว่า เขากำลังอยู่ในช่วงกลางของการฝึกคราวลีย์สแยะยิ้มกว้าง " 5 ชั่วโมง จำได้ "หน้าโจเป็นลดลงเป็นเขาตระหนักว่าเขาได้หลอกคราวลี่ย์เดินออกมาจากบ้าน หัวเราะตลอดเวลา . มันยังเที่ยงข้างนอก เมื่อพวกเขาสังเกตเห็น คราวลีย์ เพื่อนบ้านรีบทักทายทีละคนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม" อ่า คราวซามะ "" ออกไปข้างนอก คราวซามะ ? "คราวลี่ย์ โยนในคำที่เหมาะสมกับแต่ละของพวกเขาดึกๆ ถนนยังเต็มไปด้วยผู้คน แต่จะไม่มีใครเหลืออยู่ในพวกเขาเมื่อมืดลง