prior fluorescence studies performe

prior fluorescence studies performed at GIA found that about 35% of near-colorless gem diamonds fluoresce to long-wave UV radiation, with 97% of those diamonds showing blue fluorescence (Moses et al., 1997). However, colored diamonds more commonly show fluorescence, and in a wider variety of colors (e.g., figure 1). Given the methodology with which fluorescence is typically observed, it is sometimes difficult to determine the underlying mechanism of this behavior and, specifically, the influence of the natural, synthetic, or treated nature of the diamond on its fluorescence. Becquerel (1868) and Dyer and Matthews (1958) were among the first scientists to study the fluorescence properties of diamonds. Dyer and Matthews studied the luminescence of the 415.5 and 504.0 nm systems (now identified as the N3 and H3 defects; see, e.g., Collins, 1982a) and found that these features were related to blue and green fluorescence, respectively. A review by Fritsch and Waychunas (1994) detailed the observed fluorescence and phosphorescence of diamonds according to their bodycolor.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศึกษาก่อน fluorescence เกียพบว่า ประมาณ 35% ของเพชรพลอยใกล้สีซีด fluoresce ไปลองคลื่นรังสี 97% ของเพชรที่แสดงสี fluorescence (Moses et al., 1997) อย่างไรก็ตาม เพชรสีมากกว่าปกติแสดง fluorescence และหลากหลายสี (เช่น รูปที่ 1) กำหนดวิธีที่ fluorescence โดยทั่วไปแล้วหรือไม่ มันเป็นบางครั้งยากที่จะกำหนดกลไกพื้นฐานของพฤติกรรมนี้ โดยเฉพาะ อิทธิพลของหนังสังเคราะห์ ธรรมชาติ ขึ้นถือว่าธรรมชาติของเพชรใน fluorescence ของ เบ็กเกอเรล (1868) และเครื่องเป่า และแมธธิวส์ (1958) ได้ระหว่างนักวิทยาศาสตร์ครั้งแรกเพื่อศึกษาคุณสมบัติ fluorescence เพชร เครื่องเป่าและแมธธิวส์ luminescence ระบบ nm 415.5 และ 504.0 ศึกษา (ระบุตอนนี้ เป็นข้อบกพร่อง N3 และ H3 ดู เช่น คอลลินส์ 1982a) และพบว่า คุณลักษณะเหล่านี้เกี่ยวข้องกับสีน้ำเงิน และสีเขียว fluorescence ตามลำดับ ความเห็น โดย Fritsch และ Waychunas (1994) รายละเอียด fluorescence สังเกตและ phosphorescence หลามตาม bodycolor ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาการเรืองแสงก่อนดำเนินการที่จีไอเอพบว่าประมาณ 35% ของเพชรพลอยที่อยู่ใกล้ที่จะไม่มีสีเรืองแสงรังสียูวีคลื่นยาวมี 97% ของผู้ที่แสดงเพชรเรืองแสงสีฟ้า (โมเสส et al., 1997) แต่เพชรสีมากกว่าปกติแสดงแสงและในความหลากหลายของสี (เช่นรูปที่ 1) ได้รับวิธีการที่มีการเรืองแสงซึ่งเป็นที่สังเกตมักจะเป็นบางครั้งยากที่จะกำหนดกลไกพื้นฐานของพฤติกรรมนี้และโดยเฉพาะอิทธิพลของธรรมชาติสังเคราะห์หรือธรรมชาติของเพชรได้รับการปฏิบัติในการเรืองแสงของมัน Becquerel (1868) และการย้อมและแมตทิวส์ (1958) เป็นนักวิทยาศาสตร์คนแรกที่ศึกษาคุณสมบัติเรืองแสงของเพชร ย้อมและแมตทิวส์ศึกษาเรืองแสงของ 415.5 และ 504.0 ระบบนาโนเมตร (ระบุในขณะนี้เป็น N3 และข้อบกพร่อง H3 ดูเช่นคอลลิน, 1982a) และพบว่าคุณสมบัติเหล่านี้มีความสัมพันธ์กับการเรืองแสงสีน้ำเงินและสีเขียวตามลำดับ การสอบทานโดย Fritsch และ Waychunas (1994) รายละเอียดการเรืองแสงที่สังเกตและฟอสฟอรัสของเพชรตาม bodycolor ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ก่อนการศึกษาแสดงที่เกียพบว่า ประมาณ 35% ของเพชรอัญมณีสีใกล้โรจน์รังสียูวีคลื่นยาวที่มี 97% ของเพชรแสดงการเรืองแสงสีฟ้า ( โมเสส et al . , 1997 ) อย่างไรก็ตาม เพชรสีมากกว่าปกติแสดงการเรืองแสง และในความหลากหลายของสีเช่น ( รูปที่ 1 ) ระบุวิธีการที่เรืองแสงโดยสังเกตบางครั้งมันก็ยากที่จะตรวจสอบภายใต้กลไกของพฤติกรรมนี้ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง อิทธิพลของธรรมชาติ สังเคราะห์ หรือการรักษาธรรมชาติของเพชรในตัวของมันเรืองแสงด้วย เห้งเจีย ( 1868 ) และ Dyer และแมทธิวส์ ( 1958 ) ในหมู่นักวิทยาศาสตร์คนแรกที่ศึกษาจากคุณสมบัติของเพชร Dyer และแมทธิวได้ศึกษาและเรืองแสงของ 415.5 449 .0 nm ระบบ ( แล้วระบุว่าเป็น n3 H3 และข้อบกพร่อง ; ดู เช่น คอลลินส์ 1982a ) และพบว่าคุณลักษณะเหล่านี้มีความสัมพันธ์กับสีฟ้า และเรืองแสงสีเขียวตามลำดับ ความคิดเห็นโดย Fritsch waychunas ( 1994 ) และรายละเอียดและการเรืองแสงของเพชรตามบอดี้ คัลเลอร์ ของพวกเขา