2.1. Stakeholder identificationSeve

2.1. Stakeholder identification
Several papers present stakeholder identification techniques.Creighton (1986) developed a set of criteria such as proximity,
economy, use and social values to identify stakeholders. Selman(2004) distinguishes between stakeholders who have an
economic interest and those motivated by principles or values. A technique proposed by Mitchell et al. (1997) consists of identifying stakeholders by taking into account their legitimacy, urgency and proximity. The snowball technique (King et al., 1998; Stanghellini and Collentine, 2008) starts with brainstorming. The list of stakeholders
obtained through this brainstorming is then submitted to one of the identified stakeholders, soliciting his/her opinion and
allowing him/her to add further stakeholders. Special attention has to be given in the snowball technique due to the risk of reproducing network homogeneity. This can be avoided by using multiple entry points, which generate a more balanced set. Mason and Mitroff (1981) propose a technique using a set of questions, for which the answers generate a list of stakeholders (Luyet, 2005; Banville et al., 1998). The choice of a specific identification technique will mainly depend on the project context, the project phase and the available resources. As mentioned in the introduction, the integration of all
stakeholders is one principle for a successful participation. Failing to identify some stakeholders may introduce bias in the subsequent stages of the process. Another consequence of unidentified stakeholders is the possibility for them to appear later and have negative impacts on the project (Luyet, 2005). Performing the identification process with several heterogeneous persons can minimize these risks. On the other hand, involving all possible stakeholders may increase the complexity and the cost of the participation process. The challenge is to find the optimum balance between these risks.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2.1. มีรหัสเอกสารหลายปัจจุบันเทคนิคการระบุผู้มีส่วนได้ Creighton (1986) ได้พัฒนาชุดของเกณฑ์เช่นความใกล้ชิดเศรษฐกิจ ใช้ และค่าสังคมระบุเสีย Selman(2004) ที่แตกต่างระหว่างผู้เกี่ยวข้องที่มีการทางเศรษฐกิจและผู้บันดาลหลักหรือค่า เทคนิคการนำเสนอโดยมิทเชล et al. (1997) ประกอบด้วยการระบุเสียโดยคำนึงถึงความชอบธรรมของพวกเขา ความเร่งด่วน และใกล้ เทคนิคสโนว์บอล (คิง et al. 1998 Stanghellini และ Collentine, 2008) เริ่มต้น ด้วยการระดมสมอง รายการของเสียรับผ่านทางนี้ระดมสมองแล้วจะถูกส่งไปเสียระบุ เรี่ยไรแสดงความเห็นอย่างใดอย่างหนึ่ง และช่วยให้เขาให้เธอเพิ่มเสียเพิ่มเติม ความสนใจเป็นพิเศษเพื่อให้ในเทคนิคสโนว์บอลเนื่องจากความเสี่ยงของการสร้างเครือข่ายเนื้อเดียวกันได้ สามารถหลีกเลี่ยง โดยใช้หลายจุด ซึ่งสร้างชุดสมดุลยิ่งขึ้น เมสันและ Mitroff (1981) เสนอเทคนิคใช้ชุดของคำถาม คำตอบที่หรือสร้างรายการของเสีย (Luyet, 2005 บานวิลเล et al. 1998) ทางเลือกของเทคนิคที่เฉพาะเจาะจงส่วนใหญ่จะขึ้นกับบริบทโครงการ ขั้นโครงการ และทรัพยากรมีอยู่ ดังกล่าวในการแนะนำ รวมทั้งหมดเสียเป็นหลักการหนึ่งสำหรับการมีส่วนร่วมประสบความสำเร็จ ล้มเหลวในการระบุเสียบางอย่างอาจเป็นนำอคติในขั้นต่อไปของกระบวนการ ผลอื่นมีส่วนได้เสียที่ไม่ได้ระบุเป็นไปได้สำหรับพวกเขาจะปรากฏในภายหลัง และมีผลกระทบทางลบในโครงการ (Luyet, 2005) ดำเนินการกระบวนการรหัส มีหลายคนที่ต่างกันสามารถลดความเสี่ยงเหล่านี้ บนมืออื่น ๆ เกี่ยวข้องกับทุกกลุ่มได้อาจเพิ่มความซับซ้อนและต้นทุนของกระบวนการมีส่วนร่วม ความท้าทายคือการ หาสมดุลที่เหมาะสมระหว่างความเสี่ยงเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2.1 บัตรประจำตัวของผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย
เอกสารหลาย techniques.Creighton ประจำตัวประชาชนของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในปัจจุบัน (1986) การพัฒนาชุดของเกณฑ์เช่นความใกล้ชิดเป็น
เศรษฐกิจ, การใช้งานและค่านิยมของสังคมในการระบุผู้มีส่วนได้เสีย เซล (2004) แตกต่างระหว่างผู้มีส่วนได้เสียที่มี
ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจและผู้ที่แรงบันดาลใจจากหลักการหรือค่า เทคนิคที่เสนอโดยมิทเชลล์, et al (1997) ประกอบด้วยการระบุผู้มีส่วนได้เสียโดยคำนึงถึงความถูกต้องของพวกเขาเร่งด่วนและความใกล้ชิด เทคนิคก้อนหิมะ (กษัตริย์ et al, 1998;. Stanghellini และ Collentine 2008) เริ่มต้นด้วยการระดมความคิด รายชื่อของผู้มีส่วนได้เสีย
ได้รับผ่านการระดมความคิดนี้จะถูกส่งไปแล้วหนึ่งของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียระบุชักชวน / ความเห็นของเธอเขาและ
ปล่อยให้เขา / เธอผู้มีส่วนได้เสียที่จะเพิ่มต่อไป ความสนใจเป็นพิเศษจะต้องมีการกำหนดในเทคนิคก้อนหิมะเนื่องจากมีความเสี่ยงของการทำซ้ำเป็นเนื้อเดียวกันเครือข่าย นี้สามารถหลีกเลี่ยงโดยใช้คะแนนหลายรายการซึ่งสร้างชุดความสมดุลมากขึ้น เมสันและ Mitroff (1981) เสนอเทคนิคที่ใช้ชุดของคำถามที่ตอบสร้างรายชื่อของผู้มีส่วนได้เสีย (Luyet, 2005. Banville, et al, 1998) ทางเลือกของเทคนิคการระบุเฉพาะส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับบริบทของโครงการเฟสโครงการและทรัพยากรที่มีอยู่ ดังที่ได้กล่าวในเบื้องต้นรวมของทั้งหมดที่
มีส่วนได้เสียเป็นหลักการหนึ่งสำหรับการมีส่วนร่วมที่ประสบความสำเร็จ ล้มเหลวในการระบุตัวตนของผู้มีส่วนได้เสียที่บางคนอาจแนะนำอคติในขั้นตอนต่อมาของกระบวนการ ผลของผู้มีส่วนได้เสียไม่ปรากฏชื่ออีกอย่างหนึ่งคือความเป็นไปได้สำหรับพวกเขาที่จะปรากฏในภายหลังและมีผลกระทบในทางลบต่อโครงการ (Luyet 2005) แสดงขั้นตอนการระบุตัวตนกับบุคคลที่แตกต่างกันหลายสามารถลดความเสี่ยงเหล่านี้ บนมืออื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับผู้มีส่วนได้เสียเป็นไปได้ทั้งหมดอาจเพิ่มความซับซ้อนและค่าใช้จ่ายของกระบวนการการมีส่วนร่วมของ ความท้าทายคือการหาสมดุลที่เหมาะสมระหว่างความเสี่ยงเหล่านี้