that an economy with a stronger mid

that an economy with a stronger middle class is inherently more equal, and those observer might select economy C. One could also use an aggregate measure such as the Gini coefficient to decide the matter. As it turns out, the Gini coefficient is among a class of measures that satisfy four highly desirable properties: the anonymity, scale independence, population independence, and transfer principles.3 The anonymity principle simply means that our measure of inequality should not depend on who has the higher income; for example, it should not depend on whether we believe the rich or the poor to be good or bad people. The scale independence principle means that our measure of inequality should not depend on the size of the economy or the way we measure its income; for example, our inequality measure should not depend on whether we measure income in dollars or in cents or in rupees or rupiahs or for that matter on whether the economy is rich on average or poor on average—because if we are interested in inequality, we want a measure of the dispersion of income, not its magnitude (note that magnitudes are very important in poverty measures). The population independence principle is somewhat similar; it states that the measure of inequality should not be based on the number of income recipients. For example, the economy of China should be considered no more or less equal than the economy of Vietnam simply because China has a larger population than Vietnam. Finally, we have the transfer principle (sometimes called the Pigou-Dalton principle after its creators); it states that, holding all other incomes constant, if we transfer some income from a richer person to a poorer person (but not so much that the poorer person is now richer than the originally rich person), the resulting new income distribution is more equal. If we like these four criteria, we can measure the Gini coefficient in each case and rank the one with the larger Gini as more unequal. However, this is not always a perfect solution. For example, the Gini coefficient can, in theory, be identical for two Lorenz curves that cross; can you see why by looking at curves B and C in Figure 5.4? And sometimes different inequality measures that satisfy our four properties can give different answers as to which of two economies are more unequal.4 Note that a measure of dispersion common in statistics, the coefficient of variation (CV), which is simply the sample standard deviation divided by the sample mean, is another measure of inequality that also satisfies the four criteria. Although the CV is more commonly used in statistics, the Gini coefficient is often used in studies of income and wealth distribution due to its convenient Lorenz curve interpretation. Note, finally, that we can also use Lorenz curves to study inequality in the distribution of land, in education and health, and in other assets.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เศรษฐกิจกับชั้นกลางแข็งแกร่งว่ามีความเท่าเทียมกันมากขึ้น และเหล่านักการอาจเลือกเศรษฐกิจค หนึ่งยังสามารถใช้วัดการรวมเช่นค่าสัมประสิทธิ์ Gini ตัดสินเรื่อง มันเปิดออก ค่าสัมประสิทธิ์ Gini เป็นระหว่างชั้นของมาตรการที่ตรงตามคุณสมบัติที่ต้องการอย่างมากสี่: เปิดเผย สเกลเอกราช เอกราชประชากร และ principles.3 โอนหลักเปิดเผยเพียงหมายความ ว่า เราวัดความไม่เท่าเทียมกันควรขึ้นอยู่กับผู้ที่มีรายได้สูงกว่า ตัวอย่าง มันควรขึ้นอยู่กับว่าเราเชื่อว่าคนรวยหรือคนจนจะดี หรือคนเลว หลักเอกราชขนาดหมายความ ว่า เราวัดความไม่เท่าเทียมกันไม่ควรขึ้นอยู่กับขนาดของเศรษฐกิจหรือวิธีเราวัดรายได้ของ ตัวอย่าง วัดความไม่เท่าเทียมกันของเราควรขึ้นอยู่กับว่าเราประเมินรายได้ ในดอลลาร์ หรือเซนต์ หรือรูปีหรือ rupiahs หรือ สำหรับเรื่องที่ว่าเศรษฐกิจคือเฉลี่ยหรือต่ำเฉลี่ย — เนื่องจากถ้าเรามีความสนใจในความไม่เท่าเทียมกัน เราต้องการวัดการกระจายตัวของรายได้ ไม่เป็นขนาด (หมายเหตุ magnitudes สำคัญมากในการวัดความยากจน) หลักเอกราชประชากรจะค่อนข้างคล้ายกัน ระบุว่า การวัดความไม่เท่าเทียมกันไม่ควรขึ้นอยู่กับจำนวนผู้รับเงิน ตัวอย่าง เศรษฐกิจของจีนควรไม่เท่ากับมากกว่าหรือน้อยกว่าเศรษฐกิจของเวียดนามก็ เพราะจีนมีประชากรประมาณใหญ่กว่าเวียดนาม สุดท้าย เรามีหลักการถ่ายโอน (บางครั้งเรียกว่าหลัก Pigou ดาลตันหลังจากนั้นผู้สร้าง); ระบุ เก็บค่าคงรายได้ทั้งหมด ถ้าเราโอนย้ายบางรายได้จากบุคคลขึ้นไปบุคคลย่อม (แต่ไม่มากที่บุคคลนี้ย่อมยิ่งขึ้นกว่าเดิมรวย), การกระจายรายได้ใหม่ได้ว่ามากเท่า ถ้าเราชอบเกณฑ์สี่เหล่านี้ เราสามารถวัดค่าสัมประสิทธิ์ Gini ในแต่ละกรณี และจัดอันดับหนึ่งกับ Gini ใหญ่เป็นไม่มาก อย่างไรก็ตาม นี้ไม่ได้เสมอเพราะ ตัวอย่าง ค่าสัมประสิทธิ์ Gini ทฤษฎี จะเหมือนกันสำหรับชายลอเรนซ์สองโค้งที่ข้าม คุณสามารถดูเหตุผล โดยดูที่เส้นโค้ง B และ C ในรูป 5.4 และวัดความไม่เท่าเทียมกันบางครั้งแตกต่างกันที่ตรงตามคุณสมบัติของสี่ของเราสามารถให้คำตอบแตกต่างกันเป็นสองประเทศที่มี unequal.4 เพิ่มเติม ทราบว่า วัดกระจายทั่วไปในสถิติ ค่าสัมประสิทธิ์ของความแปรผัน (CV), ซึ่งเป็นเพียงตัวอย่างส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานหาร ด้วยค่าเฉลี่ยตัวอย่าง ตัววัดความไม่เท่าเทียมกันที่ยัง เป็นไปตามเงื่อนไขสี่อีก แม้ว่า CV ถูกใช้บ่อยในสถิติ ค่าสัมประสิทธิ์ Gini มักใช้ในการศึกษาการกระจายรายได้และให้เลือกมากมายเนื่องจากความสะดวกชายลอเรนซ์โค้งตี หมายเหตุ สุดท้าย ที่เรายังสามารถใช้เส้นโค้งชายลอเรนซ์ศึกษาความไม่เท่าเทียมกัน ในการกระจายที่ดิน และสุขภาพ และสินทรัพย์อื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ว่าเศรษฐกิจกับชนชั้นกลางที่แข็งแกร่งเป็นอย่างโดยเนื้อแท้เท่ากันมากขึ้นและผู้สังเกตการณ์เหล่านั้นอาจเลือกเศรษฐกิจ C. หนึ่งยังสามารถใช้มาตรการรวมเช่นค่าสัมประสิทธิ์จินีที่จะตัดสินใจเรื่องนี้ ในฐานะที่เป็นมันจะเปิดออกค่าส​​ัมประสิทธิ์จินีเป็นหนึ่งในชั้นเรียนของมาตรการที่ตรงสี่คุณสมบัติที่พึงประสงค์สูง: ตัวตนความเป็นอิสระระดับความเป็นอิสระของประชากรและการถ่ายโอน principles.3 หลักการตัวตนหมายความว่าการวัดความไม่เท่าเทียมกันของเราไม่ควรจะขึ้นอยู่กับที่ มีรายได้ที่สูงขึ้น ยกตัวอย่างเช่นมันไม่ควรจะขึ้นอยู่กับว่าเราเชื่อว่าคนรวยหรือคนจนที่จะเป็นคนดีหรือไม่ดี หลักการความเป็นอิสระขนาดหมายความว่าการวัดความไม่เท่าเทียมกันของเราไม่ควรจะขึ้นอยู่กับขนาดของเศรษฐกิจหรือวิธีที่เราวัดรายได้; ตัวอย่างเช่นการวัดความไม่เท่าเทียมกันของเราไม่ควรจะขึ้นอยู่กับว่าเราจะวัดรายได้ในดอลลาร์หรือในเซนต์หรือในรูปีหรือ Rupiahs หรือสำหรับเรื่องที่ว่าเศรษฐกิจจะอุดมไปด้วยโดยเฉลี่ยหรือไม่ดีโดยเฉลี่ยเพราะถ้าเรามีความสนใจในความไม่เท่าเทียมกันเรา ต้องการตัวชี้วัดของการกระจายตัวของรายได้ที่ไม่ได้ขนาดของมัน (โปรดทราบว่าขนาดมีความสำคัญมากในมาตรการความยากจน) หลักการความเป็นอิสระของประชากรค่อนข้างคล้าย; มันระบุว่าตัวชี้วัดของความไม่เท่าเทียมกันไม่ควรจะขึ้นอยู่กับจำนวนของผู้รับรายได้ ยกตัวอย่างเช่นตัวทางเศรษฐกิจของจีนควรจะได้รับการพิจารณาไม่เท่ากันมากกว่าหรือน้อยกว่าเศรษฐกิจของเวียดนามเพียงเพราะประเทศจีนมีประชากรขนาดใหญ่กว่าเวียดนาม สุดท้ายเรามีหลักการโอน (บางครั้งเรียกว่าหลักการ Pigou ดาลตันหลังจากที่ผู้สร้างของมัน); มันระบุว่าถือรายอื่น ๆ อย่างต่อเนื่องถ้าเราโอนรายได้บางส่วนจากคนที่ดียิ่งขึ้นกับคนที่ยากจนกว่า (แต่ไม่มากว่าคนที่ยากจนกว่าคือตอนนี้ที่ดียิ่งขึ้นกว่าคนที่อุดมไปด้วย แต่เดิม), การกระจายรายได้ที่เกิดใหม่จะมีค่าเท่ากับเพิ่มเติม . ถ้าเราชอบเหล่านี้สี่เกณฑ์เราสามารถวัดค่าสัมประสิทธิ์จินีในแต่ละกรณีและอันดับหนึ่งที่มีขนาดใหญ่เป็น Gini ไม่เท่ากันมากขึ้น แต่นี้ไม่เสมอโซลูชั่นที่สมบูรณ์แบบ ตัวอย่างเช่นค่าสัมประสิทธิ์จินีสามารถในทางทฤษฎีจะเหมือนกันสองเส้นโค้งอเรนซ์ที่ข้าม; คุณสามารถดูว่าทำไมโดยดูที่เส้นโค้ง B และ C ในรูปที่ 5.4? และบางครั้งความไม่เท่าเทียมกันมาตรการที่แตกต่างกันที่ตรงกับคุณสมบัติที่สี่ของเราสามารถให้คำตอบที่แตกต่างกันเป็นที่สองเศรษฐกิจมีหมายเหตุ unequal.4 เพิ่มเติมว่ามาตรการของการกระจายทั่วไปในสถิติค่าสัมประสิทธิ์ของความแปรปรวน (CV) ซึ่งเป็นเพียงตัวอย่างส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน หารด้วยค่าเฉลี่ยของกลุ่มตัวอย่างที่เป็นตัวชี้วัดของความไม่เท่าเทียมกันที่ยังสอดคล้องกับสี่เกณฑ์อื่น แม้ว่า CV เป็นที่นิยมมากขึ้นในการใช้สถิติค่าสัมประสิทธิ์จินีมักจะถูกใช้ในการศึกษาของรายได้และการกระจายความมั่งคั่งอันเนื่องมาจากการตีความเส้นโค้งของลอเรนสะดวก หมายเหตุในที่สุดที่เรายังสามารถใช้เส้นโค้งอเรนซ์เพื่อศึกษาความเหลื่อมล้ำในการกระจายของที่ดินในการศึกษาและสุขภาพและในสินทรัพย์อื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่เศรษฐกิจกับชนชั้นกลางแข็งแกร่งเป็นอย่างโดยเนื้อแท้ที่เท่าเทียมกันมากขึ้น และผู้สังเกตอาจเลือกเศรษฐกิจ ซี หนึ่งยังสามารถใช้เป็นวัดโดยรวม เช่น สัมประสิทธิ์จินีตัดสินใจเรื่องนี้ ในฐานะที่เป็นมันจะเปิดออก , จักรวรรดิออสเตรียระหว่างชั้นของมาตรการตอบสนองสี่คุณสมบัติที่พึงประสงค์สูง : การเปิดเผย , อิสระ , ความเป็นอิสระของขนาดประชากรและหลักการโอน 3 โปรแกรมหลักก็หมายความว่าเราไม่ควรวัดความไม่เท่าเทียมกัน ขึ้นอยู่กับผู้ที่มีรายได้สูงขึ้น ตัวอย่างเช่น มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่า เราเชื่อว่า คนรวยหรือคนจนเป็นคนดีหรือคนเลว ระดับความเป็นอิสระหลักการแปลว่า วัดของความไม่เท่าเทียมกัน ไม่ควรขึ้นอยู่กับขนาดของเศรษฐกิจหรือวิธีการที่เราวัดรายได้ของตัวอย่างเช่น การวัดความไม่เท่าเทียมกันของเราไม่ควรขึ้นอยู่กับว่าเราวัดรายได้ในดอลลาร์หรือในเซนต์ หรือรูปี หรือ rupiahs หรือสำหรับเรื่องที่ว่าเศรษฐกิจจะร่ำรวยหรือยากจน เพราะโดยเฉลี่ย ถ้าเราสนใจในความไม่เท่าเทียมกัน เราต้องการวัดการกระจายรายได้ ไม่ขนาดนั้น ( หมายเหตุ ขนาดเป็นสิ่งสำคัญในการวัดความยากจน )ประชากรที่เป็นอิสระมีหลักการคล้ายๆ กัน ระบุว่า มาตรการของความไม่เท่าเทียมกันไม่ควรจะขึ้นอยู่กับจำนวนของผู้รับเงิน ตัวอย่างเช่น เศรษฐกิจของจีนควรไม่มีมากกว่าหรือน้อยกว่าเท่ากับเศรษฐกิจของเวียดนาม เพราะจีนมีประชากรขนาดใหญ่กว่าเวียดนาม ในที่สุดเราได้ถ่ายทอดหลักการ ( บางครั้งเรียกว่าหลักการปีโกดาลตันหลังจากผู้สร้าง ) ; มันระบุว่าถือรายได้อื่นๆ คงที่ ถ้าเราโอนเงินรายได้จากคนรวยกับคนยากจน ( แต่ไม่มากที่ยากจนกว่าคนตอนนี้รวยกว่าเดิม คนที่รวย ) ผลการกระจายรายได้ใหม่ เท่าเทียมกันมากขึ้น ถ้าเราชอบเหล่านี้สี่เกณฑ์เราสามารถวัดค่าสัมประสิทธิ์จีนี่ในแต่ละกรณีและอันดับหนึ่งที่มีขนาดใหญ่เป็นจีนี่ไม่เท่ากันอีก แต่นี้จะไม่เสมอเป็นโซลูชั่นที่สมบูรณ์แบบ ตัวอย่างเช่น สัมประสิทธิ์จีนีสามารถในทางทฤษฎีจะเหมือนกันสำหรับสองเส้นโค้งลอเรนซ์ที่ข้าม ; คุณสามารถดูว่าทำไมมองเส้นโค้ง B และ C ในรูปที่ 5.4 ?และบางครั้งที่แตกต่างกันของมาตรการตอบสนองของเราสี่คุณสมบัติสามารถให้คำตอบที่แตกต่างกัน ซึ่งสองประเทศไม่เท่ากันมากกว่า 4 ทราบว่ามาตรการกระจายทั่วไปในสถิติ , NIOSH ) ซึ่งเป็นเพียงตัวอย่างค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานจำแนกตามกลุ่มตัวอย่าง หมายถึง เป็นอีกวัดที่ยังไม่น่าพอใจ สี่เกณฑ์แม้ว่า CV เป็นบ่อยใช้ในสถิติ สัมประสิทธิ์จินี มักใช้ในการศึกษาเรื่องการกระจายรายได้และความมั่งคั่ง เนื่องจากความสะดวกโค้งลอเรนซ์ ตีความ หมายเหตุ สุดท้าย เรายังสามารถใช้เส้นโค้งลอเรนซ์ เพื่อศึกษาความไม่เท่าเทียมกันในการกระจายที่ดิน การศึกษา และสาธารณสุข และทรัพย์สินอื่น ๆ