Close Encounters of the Alan Kind

Close Encounters
of the Alan Kind

Here you can read about the experiences of some lucky people who have met Mr. Rickman in person. If you have an encounter with AR you'd like to share, please send me an e-mail with your name and date. Photos are very much appreciated too!

--------------------------------------------------------------------------------

On August 16, 2002
by Kim - NEW!


My roommate, Glenn, and I went to see Private Lives in NYC. It's wasn't a far journey since we just live across the river in New Jersey. We had great seats, about the 15th row from the front and right in the center. The play was amazing and really funny. I was glad I didn't know much about it when I saw it, I was able to enjoy it for what it was instead of having some great expectations about it.

Afterward, we went to the stage door. First Emma Fielding came out and only a couple of people asked for her autograph. I told her she did a really great job and she was very nice, even acted a little surprised and said thank you. About 45 minutes later, Lindsay Duncan poked her head out, dropped her bag and ran back in laughing saying she wasn't ready yet. Everyone laughed with her, it was cute. She started on my side of the crowd, so I told her she was really wonderful in the play and she was very gracious. She also signed my Playbill, as had Emma.

Alan was still making his way through the other side of the crowd and said several times that he would stick around as long as he had too. I thought that was very sweet. He finally got over to my side, and signed my roommate's Playbill first (hence the picture above). Then I handed him my Playbill. I was so nervous. I didn't know what to say, I didn't want to look stupid because I'm not. I think I just muttered a Thank You and walked away. I did get the guts to ask him for a picture, which my roomie took and it turned out, thank goodness. I completely forgot that I had my Harry Potter DVD with me to have him sign, so I went back up to him. He kind of looked me over (probably wondering if I was a stalker or something) and signed it. That's all for my direct contact, but my roomie and I stuck around just to see what else was going to happen.

There was a little boy, probably 9 or 10, there with his mom. He was holding one of the HP books. They were standing off to the side and the crowd had pretty much gone by then, so they were clearly visible, but weren't approaching Alan. He looked over to them, and walked over. The kid's eyes got so big as he was coming. I thought he'd wet himself. It must be scary for a kid to meet Professor Snape. He just stood there and didn't say anything. Then Alan asked if he was a Harry Potter fan and the kid nodded. The mother then spoke up and asked if he would sign the book, Alan did and said to the kid, "See you in the next film." The kid smiled so big then. It was really wonderful to see him with a child, he handled it so well.

Then as he finally went to leave (he stayed outside for at least 30 minutes), he got in the passenger side of the car waiting for him, not the backseat as is where most people ride in NYC. He started to chat with the driver and waved to those of us still hanging around. I was totally impressed with all of the cast, especially Alan. It was a great night that I don't think I'll ever forget.

Sept. 1, 2002 (closing night)
by Siobhan



I just came back from the last PL show. Overall, it was amazing, the whole cast was marvelous. Before I get in to that, I saw Rima in the audience sitting with Mary Elizabeth Mastriano and a man. Rima was sitting in row E or F and looked very pretty, very classy. She wore black cropped pants, with a black tank top and a grey pashmina type shawl and black sandals. In person she is so pretty with a kind face. During intermission she was
laughing and smiling and looks so much better in person than any picture of her...I could see how AR would want to date such a classy woman.

The show itself was great, AR was funny and sang the song, he was in top form as was the rest of the cast. During the curtain call, he and Lindsay were given flowers by a man who may have been the stage manager ?? Not sure. I did take many pictures of the curtain call as well as by the stage door.

Waiting by the stage door I saw Carol Kane come out and it was a mob scene. I have never seen so many people waiting by the stage door before. People were pushing and shoving...I just stood back and took pictures of AR, as many close-ups as I could get...

Other tidbits: Jimmy the door man was in the audience and held up a sign to the cast that said "I love you and will miss you all. Come back again soon".

AR and Lindsay came out together but after finishing signing things, etc. AR went back into the theatre. It was then that I left to eat dinner...I will really miss seeing this show...


August 31, 2002
by Ann

I tried to recall all the details but half the stuff seems a blur to me right now, but I'm happy either way because I got to meet Alan Rickman (and smell him too! not intentionally, the scent just wafts around, hehe).

I went to see Private Lives today (Aug. 31st), 2:00 pm show. I had actually decided last night to go see it. I wanted to see it since it came overseas but never had the time to and since I don't have a credit card, I couldn't order tickets online either. Well, anyway, I went to see a play on Tuesday, "Metamorphoses" - excellent play as well, (paid for by my college) and my friends and I decided to hang around Times Square before the show started when we passed by 46th St and I saw the Richard Rogers Theater and I thought to myself, "I really want to see 'Private Lives'," but I knew none of the people I know would be up for seeing it because they didn't even know what it was about (They're also not Alan fans). I couldn't go see it any other time than today and tomorrow - closing day, so I decided to see it today. I went to the theater and there was this huge crowd waiting to go in. I wanted to go inside to the ticket booth but I couldnt because I was a little intimidated. Everyone there was a white person (nothing against white people, a lot of my friends are, it's just that I'm Asian and tiny compared to everyone) The theater finally let the people in and I saw the ticket booth on the side so I went in to buy a ticket. On the seating chart the seats all look good but when you get to the actual seats in the mezzanine, they're horrible. Well, that's where my seat was, and for the first Act, that's where I sat, not front mezz, but rear, all the way up there. I had to stretch my neck out and sit forward just to see the actors not being blocked by the head of the guy in front of me. During intermission, I asked one of the ushers if there were any other available seats because I seriously had trouble seeing anything. He told me I could sit in the front mezzanine or go to the box. At first, I sat in the front mezzanine but it was to the side so I went to the box, which is again, off to the side, but I stayed there anyway because it was so close to the stage. Actually, it was right next to the stage and above the stage, even closer than the people in the front row seats. Boy, was I happy! I enjoyed the rest of the show, and I was so close, I could smell the cologne/aftershave on Alan Rickman. It smelled so nice, no idea what it was but it was really nice. Anyway, when the show ended, the cast came out for two curtain calls. It was definitely one hell of a way to spend my afternoon. =)

When the show let out, a lot people had no idea that you could wait for the cast to come out but they joined the group. At first there were ten people, then it grew larger and later on to the street. I really wanted him to sign my HP (Harry Potter) DVD but I left it home because I couldn't find my sliver pen, so what's the point of having it signed if you can't see the signature? So I left it home. The first person to come out that I could recognize was Adam Godley. I think Alex Belcourt walked past everyone so no one really stopped her (She didn't play the maid, someone named Carolyn McCormick did) Anyway, when Adam Godley came up to me to sign my playbill, he looked at me sort of strangely. I'm not sure why though. I think it was the fact that I was the only Asian there waiting for autographs, and I was alone, plus the fact that I think he's around 6'2" or 6'3" and I'm only 5'1" so I proabably looked really tiny to him. Then Alan Rickman came out (He was in all black: black button down shirt, black jeans, and black sneakers.) and started signing and taking photos with people. There was this one girl who was shaking so badly when she asked him to sign her playbill and memorabilia, I think she started crying. On his way from the left to the right, someone asked for a photo but either his camera wasn't working or he wanted to get the entire stage door, his son, and Alan in the picture that Alan said "How long does it take to take a photograph?" Of course, he said this as a joke, and then went on signing. (His voice is soooo low... very mellow, I say a bit therapeutic) He got to the woman next to me and she had a copy of a SS book. (I'm assuming the SS Diaries book) She asked him if he'd read it and he said "Of course!" and laughed. Then someone slided in front of me to get their playbill signed when I was going to hand mine to him. Well, he signed theirs but he waited until that person moved out of my way so he could sign mine. (I was being blocked and I couldn't hand my playbill or pen to him and the person in front of me didn't seem to want to move, until she realized he was waiting for her to move) Again, I could smell the cologne he was wearing and it was nice. He took my playbill and pen but he too looked at me strange. (I guess he was thinking the same thing that I thought Adam Godley thought, something along the lines of the fact that I

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มนุษย์ ชนิด Alan ที่นี่คุณสามารถอ่านเกี่ยวกับประสบการณ์ของบางคนโชคดีที่ได้พบนาย Rickman คน ถ้าคุณมีการเผชิญหน้ากับ AR คุณต้องการใช้ร่วมกัน โปรดส่งอีเมลที่ มีชื่อและวันของคุณ ภาพที่นิยมมากเกินไป --------------------------------------------------------------------------------บน 16 สิงหาคม 2002 โดยคิม - ใหม่ ฉันเพื่อนร่วมห้อง เกล็น และผมไปดูชีวิตส่วนตัวใน NYC มันมีไม่ได้เดินทางไกลเนื่องจากเราอยู่เที่ยวในนิวเจอร์ซี่ เรามีที่นั่งที่ดี เกี่ยวกับแถว 15 จากด้านหน้าและด้าน เล่นได้ตื่นตาตื่นใจ และตลกจริง ๆ ผมไม่ทราบมากเกี่ยวกับมันดีใจเมื่อเห็นมัน ผมสามารถสัมผัสในสิ่งที่มันเป็นแทนความคาดหวังบางอย่างดีเกี่ยวกับมัน หลังจากนั้น เราไปถึงประตูขั้น Fielding เอ็มม่าแรกออกมา และเพียงไม่กี่คนขอเธอออโตกราฟ ฉันบอกว่า เธอเธอได้งานที่ดีจริง ๆ และเธอเป็นอย่างดี แม้ดำเนินการน้อยประหลาดใจ และกล่าวขอบคุณ ประมาณ 45 นาทีภายหลัง ลินด์เซย์ดันแคน poked เธออกใหญ่ หลุดกระเป๋าของเธอ และวิ่งกลับในหัวเราะบอกว่า เธอไม่พร้อมยัง ทุกคนหัวเราะกับเธอ ไม่รัก เธอเริ่มฝูงชน ทางของฉันเพื่อให้ฉันบอกเธอเธอจริง ๆ ในการเล่น และเธอสุภาพมาก เธอยังเซ็น Playbill ของฉัน มีเอ็มม่า Alan นั้นยังคงทำให้ทางของเขาผ่านด้านข้างของฝูงชน และกล่าวว่าหลายครั้งที่เขาจะติดอยู่ตราบใดที่เขาเกินไป ความคิดที่ไม่หวานมาก เขาได้ผ่านด้านข้างของฉัน และระบบ Playbill ของเพื่อนร่วมห้องของฉันก่อน (ดังภาพด้านบน) แล้วฉันมอบเขา Playbill ของฉัน ผมประสาทดังนั้น ฉันไม่รู้ว่าจะพูด ไม่อยากจะดูโง่ เพราะฉันไม่ ฉันคิดว่า ฉันเพียงแค่ขอขอบคุณคุณ muttered และเดินไป ผมไม่ได้กล้าที่จะถามเขาในรูปภาพ ที่เอา roomie ของฉันและมันเปิดออก ขอบคุณ พระเจ้า ฉันสมบูรณ์ลืมว่า ผมมีดีวีดีแฮร์รี่พอตเตอร์กับฉันเพื่อให้เขาเข้าสู่ระบบ เพื่อไปขึ้นเขา เขาของมองฉันมากกว่า (คงสงสัยว่า ถ้า ผมเป็น stalker หรือบางสิ่งบางอย่าง) และลงชื่อ นั่นคือทั้งหมดสำหรับผู้ ติดต่อของฉันโดยตรง แต่ roomie ของฉัน และฉันติดอยู่รอบ ๆ เพียงเพื่อดูว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ชาย 9 หรือ 10 อาจมีกับแม่ของเขาได้ เขาได้จับหนังสือ HP อย่างใดอย่างหนึ่ง พวกเขาก็ยืนอยู่ออกไปด้านข้าง และฝูงชนได้สวยมากไปแล้ว พวกเขาได้เห็นอย่างชัดเจน แต่ไม่ใกล้ Alan เขามองผ่านไป ทางเดินผ่าน ตาของเด็กได้เลย ตามที่เขาได้มา ฉันคิดว่า เขาจะปัสสาวะรดตัวเอง มันต้องน่ากลัวสำหรับเด็กกับศาสตราจารย์ Snape เขาแค่ยืนมี และไม่ได้พูดอะไร แล้ว Alan ขอถ้า เขาเป็นแฟนแฮร์รี่พอตเตอร์ และพยักหน้าเด็ก แม่พูดขึ้น แล้วถามว่า เขาจะลงหนังสือ Alan ได้ และกล่าวถึงเด็ก "นั้นคุณในฟิล์มถัดไป" เด็กยิ้มดังใหญ่แล้ว มันจริง ๆ เห็นเขาลูก เขาจัดการได้ดี แล้ว ตามเขาไปในที่สุดการลา (ทรงพักอยู่อย่างน้อย 30 นาที), เขาได้รับในด้านผู้โดยสารของรถรอเขา backseat เป็นไม่ได้ที่คนส่วนใหญ่นั่งใน NYC เขาเริ่มสนทนากับคนขับ และ waved ที่เรายัง รอบ ๆ ผมประทับกับหล่อ Alan อย่างยิ่ง มันเป็นค่ำคืนที่ฉันไม่คิดว่า ฉันจะเคยลืม 1 ก.ย. 2002 (ปิดคืน) โดย Siobhan ผมเพียงมาจาก PL แสดงล่าสุด โดยรวม ก็ถูกน่าพิศวง ทั้งนักแสดงยิ่งใหญ่ ก่อนที่จะในไปที่ ฉันเห็นริม่าในผู้ชมที่นั่งอยู่กับแมรี่เอลิซาเบธ Mastriano และคน ริม่านั่งแถว E หรือ F และดูสวย มากมากมีระดับ เธอสวมสีดำครอบตัด กางเกง กับเสื้อกล้ามสีดำ และสไบชนิด pashmina สีเทารองเท้าแตะสีดำ คน เธอจะสวยให้กับใบหน้าดี ในระหว่างการเสวนาที่เธอ หัวเราะ และยิ้ม และดูมากกว่าในรูปภาพของเธอ... ฉันได้เห็นว่า AR จะต้องวันผู้หญิงมีระดับ ดูตัวเองได้ดี AR ได้ตลก และร้องเพลง เขาได้ในแบบฟอร์มด้านบนเป็นส่วนเหลือของการหล่อ ในระหว่างการเรียกม่าน เขาและลินด์เซย์ได้รับดอกไม้ โดยคนที่อาจได้รับการบริหารจัดการระยะ?? ไม่แน่ใจ ผมไม่ได้ใช้รูป ของโทรม่าน เป็นประตูขั้น รอตามระยะประตูเห็นแครอลเคนออกมา และก็ฉากม็อบ ฉันไม่เคยได้เห็นคนจำนวนมากรอ โดยประตูระยะก่อน คนถูกผลักดัน และ shoving ... ฉันแค่ยืนกลับ และเอารูปภาพของ AR ถ่ายเป็นจำนวนมากที่อาจได้รับ... เคี้ยวอื่น ๆ: จิมมี่คนประตูถูกผู้ชม และถือขึ้นเครื่องไปโยนที่กล่าวว่า "ฉันรักคุณ และจะคิดถึงทั้งหมด กลับมาอีกครั้งเร็ว ๆ นี้" AR และลินด์เซย์ออกมาด้วยกัน แต่หลังจากกิจกรรมเสร็จสิ้นลง ฯลฯ AR ก็กลับเข้าไปในโรงละคร ถูกแล้วที่เหลือจะรับประทานอาหารเย็น... ฉันจริง ๆ จะพลาดชมการแสดงนี้... 31 สิงหาคม 2002 โดยแอน พยายามเรียกคืนทุกรายละเอียดสิ่งครึ่งดู เบลอผมขณะนี้ แต่ฉันมีความสุขด้วยวิธีใด เพราะผมกับ Alan Rickman (และกลิ่นเขาเกินไป! ไม่ตั้งใจ กลิ่น wafts สถาน hehe เพียง) I went to see Private Lives today (Aug. 31st), 2:00 pm show. I had actually decided last night to go see it. I wanted to see it since it came overseas but never had the time to and since I don't have a credit card, I couldn't order tickets online either. Well, anyway, I went to see a play on Tuesday, "Metamorphoses" - excellent play as well, (paid for by my college) and my friends and I decided to hang around Times Square before the show started when we passed by 46th St and I saw the Richard Rogers Theater and I thought to myself, "I really want to see 'Private Lives'," but I knew none of the people I know would be up for seeing it because they didn't even know what it was about (They're also not Alan fans). I couldn't go see it any other time than today and tomorrow - closing day, so I decided to see it today. I went to the theater and there was this huge crowd waiting to go in. I wanted to go inside to the ticket booth but I couldnt because I was a little intimidated. Everyone there was a white person (nothing against white people, a lot of my friends are, it's just that I'm Asian and tiny compared to everyone) The theater finally let the people in and I saw the ticket booth on the side so I went in to buy a ticket. On the seating chart the seats all look good but when you get to the actual seats in the mezzanine, they're horrible. Well, that's where my seat was, and for the first Act, that's where I sat, not front mezz, but rear, all the way up there. I had to stretch my neck out and sit forward just to see the actors not being blocked by the head of the guy in front of me. During intermission, I asked one of the ushers if there were any other available seats because I seriously had trouble seeing anything. He told me I could sit in the front mezzanine or go to the box. At first, I sat in the front mezzanine but it was to the side so I went to the box, which is again, off to the side, but I stayed there anyway because it was so close to the stage. Actually, it was right next to the stage and above the stage, even closer than the people in the front row seats. Boy, was I happy! I enjoyed the rest of the show, and I was so close, I could smell the cologne/aftershave on Alan Rickman. It smelled so nice, no idea what it was but it was really nice. Anyway, when the show ended, the cast came out for two curtain calls. It was definitely one hell of a way to spend my afternoon. =) When the show let out, a lot people had no idea that you could wait for the cast to come out but they joined the group. At first there were ten people, then it grew larger and later on to the street. I really wanted him to sign my HP (Harry Potter) DVD but I left it home because I couldn't find my sliver pen, so what's the point of having it signed if you can't see the signature? So I left it home. The first person to come out that I could recognize was Adam Godley. I think Alex Belcourt walked past everyone so no one really stopped her (She didn't play the maid, someone named Carolyn McCormick did) Anyway, when Adam Godley came up to me to sign my playbill, he looked at me sort of strangely. I'm not sure why though. I think it was the fact that I was the only Asian there waiting for autographs, and I was alone, plus the fact that I think he's around 6'2" or 6'3" and I'm only 5'1" so I proabably looked really tiny to him. Then Alan Rickman came out (He was in all black: black button down shirt, black jeans, and black sneakers.) and started signing and taking photos with people. There was this one girl who was shaking so badly when she asked him to sign her playbill and memorabilia, I think she started crying. On his way from the left to the right, someone asked for a photo but either his camera wasn't working or he wanted to get the entire stage door, his son, and Alan in the picture that Alan said "How long does it take to take a photograph?" Of course, he said this as a joke, and then went on signing. (His voice is soooo low... very mellow, I say a bit therapeutic) He got to the woman next to me and she had a copy of a SS book. (I'm assuming the SS Diaries book) She asked him if he'd read it and he said "Of course!" and laughed. Then someone slided in front of me to get their playbill signed when I was going to hand mine to him. Well, he signed theirs but he waited until that person moved out of my way so he could sign mine. (I was being blocked and I couldn't hand my playbill or pen to him and the person in front of me didn't seem to want to move, until she realized he was waiting for her to move) Again, I could smell the cologne he was wearing and it was nice. He took my playbill and pen but he too looked at me strange. (I guess he was thinking the same thing that I thought Adam Godley thought, something along the lines of the fact that I

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปิดการแข่งขันของอลันชนิดที่นี่คุณสามารถอ่านเกี่ยวกับประสบการณ์ของคนบางคนที่โชคดีที่ได้พบกับนายริคแมนในคน หากคุณมีการเผชิญหน้ากับ AR คุณต้องการที่จะแบ่งปันความกรุณาส่ง e-mail ที่มีชื่อและวันที่ของคุณ ภาพถ่ายที่มีความนิยมมากเกินไป! ------------------------------------------- ------------------------------------- เมื่อวันที่ 16 สิงหาคม 2002 โดยคิม - ใหม่เพื่อนร่วมห้องของฉันเกล็นและผมไปดูชีวิตส่วนตัวในนิวยอร์ค มันก็ไม่ได้เดินทางไกลเนื่องจากเรามีชีวิตอยู่ได้เพียงแค่ข้ามแม่น้ำในรัฐนิวเจอร์ซีย์ เรามีที่นั่งที่ดีเกี่ยวกับแถวที่ 15 จากด้านหน้าและด้านขวาในศูนย์ เป็นเกมการแข่งขันเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจและตลกจริงๆ ผมดีใจที่ผมไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อฉันเห็นมันฉันก็สามารถที่จะสนุกกับมันว่ามันคืออะไรแทนที่จะมีความคาดหวังที่ดีบางอย่างเกี่ยวกับมัน. ต่อจากนั้นเราก็ไปที่ประตูเวที ครั้งแรกที่เอ็มฟีลดิงออกมาและเพียงไม่กี่คนขอลายเซ็นของเธอ ฉันบอกว่าเธอได้งานที่ดีจริงๆและเธอก็มีความสุขมากแม้ทำท่าประหลาดใจเล็ก ๆ น้อย ๆ และบอกว่าขอบคุณ ประมาณ 45 นาทีต่อมา Lindsay ดันแคนแหย่หัวของเธอออกลดลงกระเป๋าของเธอและวิ่งกลับมาอยู่ในหัวเราะบอกว่าเธอก็ยังไม่พร้อม ทุกคนหัวเราะกับเธอมันก็น่ารัก เธอเริ่มต้นในด้านของฉันของฝูงชนเพื่อให้ฉันบอกว่าเธอเป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริงๆในการเล่นและเธอก็มีน้ำใจมาก นอกจากนี้เธอยังได้ลงนามในสูจิบัตรของฉันเป็นเอ็มม่ามี. อลันยังคงทำให้ทางของเขาผ่านด้านอื่น ๆ ของฝูงชนและกล่าวว่าหลายครั้งว่าเขาจะติดรอบตราบใดที่เขามีมากเกินไป ผมคิดว่าเป็นหวานมาก ในที่สุดเขาก็มีไปยังด้านข้างของฉันและลงนามในสูจิบัตรเพื่อนร่วมห้องของฉันเป็นครั้งแรก (เพราะฉะนั้นภาพข้างบน) แล้วฉันมือเขาสูจิบัตรของฉัน ผมตื่นเต้นมาก ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่จะพูดผมไม่ได้ต้องการที่จะดูโง่เพราะฉันไม่ ฉันคิดว่าฉันเพียงแค่พึมพำขอบคุณคุณและเดินออกไป ฉันไม่ได้รับความกล้าที่จะขอให้เขาเพื่อให้ได้ภาพที่ roomie ของฉันเอาและจะเปิดออก, ขอบคุณพระเจ้า ฉันลืมที่ฉันมี Harry Potter ดีวีดีของฉันกับฉันที่จะมีเขาลงนามดังนั้นผมจึงเดินกลับไปขึ้นอยู่กับเขา เขามองชนิดของฉันไป (อาจจะสงสัยว่าถ้าผมเป็นโรคจิตหรือบางสิ่งบางอย่าง) และลงนาม นั่นคือทั้งหมดที่สำหรับการติดต่อโดยตรงของฉัน แต่ roomie ของฉันและฉันติดอยู่รอบ ๆ เพียงเพื่อดูสิ่งอื่นที่กำลังจะเกิดขึ้น. มีเด็กชายตัวเล็ก ๆ ก็อาจจะเป็น 9 หรือ 10 มีกับแม่ของเขา เขาถือเป็นหนึ่งในหนังสือของเอชพี พวกเขากำลังยืนอยู่ออกไปด้านข้างและฝูงชนได้ไปสวยมากแล้วดังนั้นพวกเขาจึงมองเห็นได้ชัดเจน แต่ไม่ใกล้ลัน เขามองไปที่พวกเขาและเดินไป สายตาของเด็กมีขนาดใหญ่ดังนั้นในขณะที่เขากำลังจะมา ผมคิดว่าเขาจะเปียกตัวเอง มันจะต้องน่ากลัวสำหรับเด็กที่จะพบกับศาสตราจารย์สเนป เขาก็ยืนอยู่ที่นั่นและไม่ได้พูดอะไร จากนั้นอลันถามว่าเขาเป็นแฟนแฮร์รี่พอตเตอร์กับเด็กพยักหน้า แม่แล้วพูดขึ้นมาและถามว่าเขาจะลงนามในหนังสือเล่มนี้อลันทำและพูดกับเด็ก "เห็นคุณในภาพยนตร์เรื่องถัดไป." เด็กยิ้มใหญ่เป็นอย่างนั้น มันเป็นที่ยอดเยี่ยมจริงๆที่จะเห็นเขากับเด็กเขาจัดการมันให้ดี. แล้วขณะที่ในที่สุดเขาก็ไปออก (เขาอยู่นอกเป็นเวลาอย่างน้อย 30 นาที) เขาได้รับในด้านผู้โดยสารของรถรอเขาที่ไม่ เบาะหลังเช่นเดียวกับที่คนส่วนใหญ่นั่งอยู่ในนิวยอร์ค เขาเริ่มที่จะพูดคุยกับคนขับรถและโบกมือให้พวกเรายังคงแขวนอยู่รอบ ๆ ผมประทับใจทั้งหมดที่มีทั้งหมดของตัวละครโดยเฉพาะอย่างยิ่งอลัน มันเป็นคืนที่ดีที่ฉันไม่คิดว่าฉันเคยจะลืม. กันยายน 1, 2002 (ปิดคืน) โดยชีวอนผมเพิ่งกลับมาจากที่ผ่านมาการแสดง PL โดยรวมก็เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจ, นักแสดงทั้งหมดเป็นที่ยิ่งใหญ่ ก่อนที่ผมจะได้รับในการที่ผมเห็น Rima ในกลุ่มผู้ชมนั่งอยู่กับแมรี่เอลิซาเบ Mastriano และผู้ชายคนหนึ่ง Rima นั่งอยู่ในแถวหรือ E F และดูสวยมากดีงามมาก เธอสวมกางเกงขายาวสีดำตัดกับด้านบนถังสีดำและสีเทาผ้าคลุมไหล่ผ้าพัชมีนาชนิดและรองเท้าแตะสีดำ ในคนที่เธอสวยมากด้วยใบหน้าชนิด ในช่วงระยะเธอก็หัวเราะและรอยยิ้มและดูดีขึ้นมากในคนกว่าภาพของเธอ ... ฉันจะได้เห็นวิธี AR จะต้องการวันดังกล่าวเป็นผู้หญิงที่ดีงาม. การแสดงของตัวเองได้ดี, AR ตลกและร้องเพลงเพลง เขาอยู่ในรูปด้านบนเช่นเดียวกับส่วนที่เหลือของโยน ในขณะที่โทรม่านและเขา Lindsay ได้รับดอกไม้จากผู้ชายคนหนึ่งที่อาจจะเป็นผู้จัดการเวที ?? ไม่แน่ใจ. ฉันได้ถ่ายภาพหลายม่านสายเช่นเดียวกับประตูเวที. รอประตูขั้นตอนที่ผมเห็นแครอลเทอรีเคนออกมาและมันก็เป็นฉากม็อบ ฉันไม่เคยเห็นผู้คนจำนวนมากรอประตูเวทีก่อน คนถูกผลักดันและผลัก ... ฉันยืนอยู่ด้านหลังและเอาภาพของ AR เป็นจำนวนมากใกล้ที่สุดเท่าที่ฉันจะได้รับ ... tidbits อื่น ๆ : จิมมี่ชายประตูได้ในผู้ชมและจัดขึ้นที่จะเข้าสู่ระบบหล่อที่ กล่าวว่า "ผมรักคุณและจะคิดถึงคุณทุก. กลับมาอีกครั้งในเร็ว ๆ นี้". AR และ Lindsay ออกมาด้วยกัน แต่หลังจากจบสิ่งที่ลงนามเป็นต้น AR เดินกลับเข้าไปในโรงละคร ตอนนั้นเองที่ผมออกไปกินอาหารเย็น ... ผมจะพลาดเห็นการแสดงนี้ ... 31 สิงหาคม 2002 โดยแอนผมพยายามที่จะจำรายละเอียดทั้งหมด แต่ครึ่งสิ่งที่ดูเหมือนว่าเบลอกับผมในขณะนี้ แต่ฉัน ม. มีความสุขทั้งทางเพราะผมได้พบกับอลันริคแมน (และกลิ่นเขาเกินไปไม่เจตนาเพียงแค่กลิ่น wafts รอบ ๆ ฮิฮิ). ผมไปดูชีวิตส่วนตัวในวันนี้ (31 สิงหาคม) 02:00 แสดง ฉันได้ตัดสินใจจริงคืนที่ผ่านมาไปดูกันเลยค่ะ ผมอยากจะเห็นมันตั้งแต่มันมาในต่างประเทศ แต่ไม่เคยมีเวลาไปและตั้งแต่ผมไม่ได้มีบัตรเครดิตผมไม่สามารถสั่งซื้อตั๋วออนไลน์อย่างใดอย่างหนึ่ง ดีอยู่แล้วผมไปดูการเล่นในวันอังคารที่ "สัณฐาน" - การเล่นที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน (จ่ายโดยวิทยาลัยของฉัน) และเพื่อนของฉันและฉันตัดสินใจที่จะแขวนรอบไทม์สแควก่อนการแสดงเริ่มต้นเมื่อเราผ่านเซนต์ 46 และฉันเห็นโรงละครริชาร์ดโรเจอร์สและผมคิดกับตัวเองว่า "ผมต้องการที่จะเห็น 'ส่วนตัวชีวิต'" แต่ผมรู้ว่าไม่มีคนที่ผมรู้ว่าจะขึ้นสำหรับการมองเห็นเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่มันเป็น เกี่ยวกับ (พวกเขายังไม่ได้แฟนอลัน) ฉันไม่สามารถไปดูมันเวลาอื่น ๆ กว่าวันนี้และวันพรุ่งนี้ - ปิดวันดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะเห็นมันในวันนี้ ผมไปที่โรงละครและมีฝูงชนกลุ่มใหญ่นี้รอที่จะไปใน. ฉันอยากจะไปภายในบูธตั๋ว แต่ผมแบ่งเพราะผมเป็นข่มขู่เล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกคนมีความเป็นคนผิวขาว (อะไรกับคนผิวขาวมากเพื่อนของฉันเป็นก็เพียงว่าฉันเอเชียและขนาดเล็กเมื่อเทียบกับทุกคน) โรงละครในที่สุดก็ปล่อยให้คนที่อยู่ในและฉันเห็นบูธตั๋วที่ด้านข้างเพื่อให้ฉัน ไปในการที่จะซื้อตั๋ว ในแผนภูมิที่นั่งที่นั่งทั้งหมดดูดี แต่เมื่อคุณได้รับที่นั่งที่เกิดขึ้นจริงในชั้นลอยที่พวกเขากำลังที่น่ากลัว ดีนั่นคือสิ่งที่เป็นที่นั่งของฉันและสำหรับพระราชบัญญัติแรกนั่นคือสิ่งที่ผมนั่งไม่ด้านหน้า Mezz แต่หลังตลอดทางขึ้นมี ผมต้องยืดคอของฉันออกและนั่งไปข้างหน้าเพียงเพื่อดูนักแสดงไม่ได้ถูกบล็อกโดยหัวของคนที่แต่งตัวประหลาดในด้านหน้าของฉัน ในช่วงพักครึ่งผมถามหนึ่งพาหากมีที่นั่งว่างอื่น ๆ อย่างจริงจังเพราะผมมีปัญหาในการมองเห็นอะไร เขาบอกฉันฉันจะนั่งอยู่ในด้านหน้าหรือลอยไปที่กล่อง ตอนแรกผมนั่งอยู่ในชั้นลอยหน้า แต่มันก็เป็นไปด้านข้างเพื่อให้ฉันไปยังกล่องซึ่งเป็นอีกครั้งที่ออกไปด้านข้าง แต่ผมอยู่ที่นั่นอยู่แล้วเพราะมันอยู่ใกล้กับเวที ที่จริงมันเป็นสิทธิที่ติดกับเวทีและบนเวทีที่ได้ใกล้ชิดกว่าคนในที่นั่งแถวหน้า บอยคือผมมีความสุข! ผมมีความสุขที่เหลือของการแสดงและฉันก็อยู่ใกล้ฉันสามารถกลิ่นโคโลญจ์ / โลชั่นหลังโกนหนวดอลันริคแมน มันกลิ่นที่ดีเพื่อให้ความคิดว่ามันเป็น แต่มันก็เป็นที่ดีจริงๆ อย่างไรก็ตามเมื่อการแสดงจบลงโยนออกมาสองสายผ้าม่าน มันเป็นมั่นเหมาะหนึ่งนรกของวิธีการที่จะใช้จ่ายยามบ่ายของฉัน =) เมื่อแสดงให้ออกเป็นคนจำนวนมากมีความคิดว่าคุณสามารถรอให้นักแสดงที่จะออกมา แต่พวกเขาเข้าร่วมกลุ่มไม่มี ตอนแรกมีคนสิบคนแล้วมันใหญ่ขึ้นและต่อมาไปที่ถนน ผมอยากให้เขาเซ็น HP ของฉัน (Harry Potter) ดีวีดี แต่ฉันทิ้งมันไว้ที่บ้านเพราะผมไม่สามารถหาเศษไม้ปากกาของฉันดังนั้นสิ่งที่จุดของการมีมันลงนามถ้าคุณไม่สามารถมองเห็นลายเซ็นหรือไม่ ดังนั้นผมจึงทิ้งมันไว้ที่บ้าน คนแรกที่จะออกมาว่าผมสามารถรับรู้เป็นอดัมก๊อด ผมคิดว่าอเล็กซ์ Belcourt เดินผ่านทุกคนจึงไม่มีใครหยุดจริงๆเธอ (เธอไม่ได้เล่นสาวใช้คนชื่อแคโรลีนแมคได้) อย่างไรก็ตามเมื่ออดัมก๊อดมาหาฉันจะลงนามในสูจิบัตรของฉันเขามองมาที่ผมเรียงลำดับของแปลก ผมไม่แน่ใจว่าเหตุผลที่ว่า ฉันคิดว่ามันเป็นความจริงที่ว่าฉันเป็นเพียงคนเดียวในเอเชียมีรอลายเซ็นและผมเป็นคนเดียวบวกกับความจริงที่ว่าผมคิดว่าเขารอบ 6'2 "หรือ 6'3" และฉันก็แค่ 5'1 "ดังนั้นฉัน . Proabably มองเล็ก ๆ จริงๆกับเขาแล้วอลันริคแมนออกมา (เขาอยู่ในสีดำทั้งหมด:. ปุ่มสีดำลงเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำและรองเท้าผ้าใบสีดำ). และเริ่มต้นการลงนามและการถ่ายภาพกับคนที่มีนี้เป็นหนึ่งในสาวที่ได้รับการเขย่าเพื่อให้ ไม่ดีเมื่อเธอถามเขาว่าจะลงนามในสูจิบัตรและของที่ระลึกของเธอฉันคิดว่าเธอเริ่มร้องไห้. ในทางของเขาจากด้านซ้ายไปทางขวาที่มีคนถามหา แต่ภาพทั้งกล้องของเขาไม่ได้ทำงานหรือเขาอยากจะได้รับประตูขั้นตอนทั้งหมด ลูกชายของเขาและอลันในภาพที่อลันกล่าวว่า "มันใช้เวลานานเท่าใดในการถ่ายภาพหรือไม่?" แน่นอนเขากล่าวว่านี้เป็นเรื่องตลกและจากนั้นไปในการลงนาม. (เสียงของเขาอยู่ในระดับต่ำมากเหมือน ... กลมกล่อมผมพูดบิตการรักษา) เขาได้กับผู้หญิงที่อยู่ถัดจากฉันและเธอมีสำเนาของหนังสือเอสเอสอ. (ฉันสมมติว่าหนังสือไดอารี่เอสเอส) เธอถามเขาว่าเขาจะอ่านมันและเขาบอกว่า "ของ แน่นอน! "และหัวเราะ แล้วมีคน slided ในด้านหน้าของฉันที่จะได้รับสูจิบัตรของพวกเขาได้ลงนามในเมื่อฉันกำลังจะไปมือของข้ากับเขา ดีที่เขาเซ็นสัญญาของพวกเขา แต่เขารอจนกว่าคนที่ย้ายออกจากทางของฉันเพื่อที่เขาจะลงนามในเหมือง (ฉันถูกปิดกั้นและฉันไม่สามารถมอบสูจิบัตรหรือปากกาของฉันกับเขาและคนที่อยู่ในด้านหน้าของฉันไม่ได้ดูเหมือนจะต้องการที่จะย้ายจนกระทั่งเธอตระหนักว่าเขากำลังรอให้เธอย้าย) อีกครั้งฉันจะได้กลิ่น โคโลญจ์ที่เขาสวมและมันก็มีความสุข เขาเอาสูจิบัตรและปากกาของฉัน แต่เขาก็มองมาที่ผมแปลก (ผมคิดว่าเขาคิดว่าสิ่งเดียวที่ผมคิดว่าอดัมก๊อดคิดว่าสิ่งที่ตามเส้นของความจริงที่ว่าผม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เผชิญหน้าอย่างใกล้ชิดของอลัน ใจดี


ที่นี่คุณสามารถอ่านเกี่ยวกับประสบการณ์ของบางคนที่โชคดีได้เจอคุณ Rickman ในคน ถ้าคุณมีนัดกับ AR ที่คุณต้องการแบ่งปันโปรดส่งอีเมล์ของคุณชื่อและวันที่ ภาพถ่ายที่นิยมมากเหมือนกัน

--------------------------------------------------------------------------------

ที่ 16 สิงหาคม 2545
โดย คิม - ใหม่ !


เพื่อนร่วมห้องของฉัน เกลน และ ไปดูชีวิตส่วนตัวใน NYC ไม่ใช่การเดินทางไกลเพราะเราอยู่แค่ข้ามแม่น้ำในรัฐนิวเจอร์ซีย์ เรามีที่นั่งที่ดี ประมาณแถวที่ 15 จากด้านหน้าและตรงกลาง เล่นได้น่าตื่นตาตื่นใจ และตลกมากๆ ข้าดีใจที่ข้าไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก เมื่อผมเห็นมัน ผมก็สามารถที่จะสนุกกับมันสำหรับสิ่งที่มันเป็นแทนของมีความคาดหวังอันยิ่งใหญ่เกี่ยวกับมัน

หลังจากนั้น พวกเราไปที่ประตูเวที ครั้งแรกเอ็มม่า Fielding ออกมาและมีเพียงคู่ของคนถามเธอด้วย ฉันบอกเธอว่า เธอได้งานที่ดีจริงๆและก็สวยมาก แม้ทำท่าแปลกใจเล็กน้อย และกล่าวขอบคุณ ประมาณ 45 นาทีต่อมา ลินด์เซย์ดันแคนชะโงกศีรษะออกมา กระเป๋าหล่น และวิ่งกลับมาหัวเราะบอกว่าไม่พร้อม . ทุกคนหัวเราะกับเธอมันน่ารัก เธอเริ่มในด้านของฉันของฝูงชน ผมบอกเธอว่า ยอดเยี่ยมจริงๆ ในการเล่น และ เธอเป็นคนใจดีมาก . เธอยังได้ลงนามในแผ่นโปสเตอร์ประกาศการแสดง เช่น มีเอ็มม่า

อลันยังทำทางของเขาผ่านทางด้านอื่น ๆของฝูงชนและกล่าวว่าหลายครั้งที่เขาจะอยู่ใกล้ๆ ตราบใดที่เขาได้เหมือนกัน ฉันคิดว่านั่นน่ารักมาก ในที่สุดเค้าก็ได้มาอยู่ข้างฉันและลงนามรูมเมทแผ่นโปสเตอร์ประกาศการแสดงครั้งแรก ( เพราะภาพข้างบน ) งั้นผมส่งเขาแผ่นโปสเตอร์ประกาศการแสดงของฉัน ฉันประหม่ามาก ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ฉันไม่ต้องการที่จะดูโง่ เพราะผมไม่ ฉันคิดว่าฉันแค่พึมพำขอบคุณ แล้วเดินจากไป ผมจะกล้าขอเขาถ่ายรูป ซึ่งเพื่อนร่วมห้องของฉันเอาแล้วกลับกลายเป็นว่า ขอบคุณพระเจ้าฉันลืมไปเลยว่าฉันมีแฮร์รี่ พอตเตอร์ DVD กับผมต้องเซ็นต์ ผมกลับขึ้นเขา เขาก็มองฉันมากกว่า ( คงสงสัยว่าฉันเป็นพวกโรคจิตหรืออะไร ) และเซ็นมัน นั่นคือทั้งหมดที่ติดต่อฉันโดยตรง แต่รูมเมทผมอยู่แค่เห็นอะไรที่กำลังจะเกิดขึ้น

มีเด็กเล็กๆ คง 9 หรือ 10 , ที่นั่นกับแม่ของเขา