Michael held the golden sword befor

Michael held the golden sword before him. He wasn’t scared anymore. He wasn’t angry anymore. He was sad and alone and so, so tired of Metatron’s lies.

“What do you want?” He asked coolly.

“The same thing I have always wanted.” Metatron held up his hands. “For you to sleep.”

His hands were still raised when Michael swung his word down. Metatron swept away, just like he knew he would. Michael lashed out at the air that had been there and peered out into the darkness. Metatron had disappeared, but that didn’t matter to Michael. Instantly, his palm gripped the pommel. He squeezed, hard enough to draw blood on a sheathed sword.

He felt no pain. An angel's life was the absence of feeling, or so it might have been. They were were ultra-sentient cogs in the clockwork of the universe. Everything started to glow a pulsating white. Michael’s body was consumed by it, the white light that savagely ate away at the darkness.

Metatron's presence felt like a... threatening Michael's perfect order.

“You sinner,” Michael said. His voice was unearthly, a hiss of sands blowing through time, the final dying gasp of a star. “I should have let you die as a mortal.”

“Yes, Michael,” Metatron said. “You should have. But you didn’t.”

Metatron reached suddenly into his coat and threw something. The daggers flew towards Michael’s body. They landed at his feet, or where his feet should have been. In the shining reflections there was only a blur of light

“That power is my own,” he said. “I cannot be harmed by it. Or you.”

Michael lunged at him again. This time his sword connected hard at Metatron’s wing. He heard the shuddering groan as he sliced through bone and flesh and feather. Blood dashed itself upon the walls of the cave.

Metatron wrenched himself away and held his bleeding wing. It sagged, hanging by skin alone.

Michael was all things, the power of light and anger, the unbridled rage of God’s impartial judgement. “Soon you will join the legion of fallen angels, Metatron.” He pointed the sword at him. “I’ll let you burn for all eternity, along with my dear brother.”

He charged at Metatron again. This time, he turned and ran behind a pillar for cover. Michael was not deterred. He sliced through the pillar with ease until all that was left were shards of crystal. Metatron limped away.

“You can’t hide from me!”

He smashed another pillar in pursuit.

“No, I can’t hide from you.” Metatron flew up with his broken wing. “And I can’t harm you either.”

The chamber began to shake. Michael flung around. He’d only destroyed two pillars, but the roof was already collapsing. The crystals broke apart and rained around them, reflecting Michael's light.

There was silence, a heated silence which played against Michael's body. If only he hadn't been so trusting. He wanted to wipe everything out, start over, so that Heaven and Hell and the world wouldn't have to be so lonely and dark. It was agony being alone, standing there all by yourself.

Take it, he almost said to Metatron, take what I have. You won't want it in the end.

But words failed him now.

He swung his sword up again only to draw away as a piece of the cavern collapsed between them.

In the dust, he could see Metatron frowning.

I'll end this soon, he thought. And then, suddenly, the world went black.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไมเคิลถือดาบทองก่อนที่เขา เขาไม่กลัวอีกต่อไป เขาไม่ได้โกรธอีกต่อไป เศร้า และเดียว และดัง นั้น ดังนั้นเบื่อการโกหกของ Metatron"คุณต้อง" เขาถามเฉย"สิ่งเดียวฉันได้เคยต้อง" Metatron จัดขึ้นมือของเขา "สำหรับคุณนอนหลับ"มือของเขาก็ยังคงเกิดขึ้นเมื่อไมเคิลก้นพระองค์ลง Metatron หลุดลอยไป เช่นเดียวกับที่เขารู้ว่า เขาจะ ไมเคิล lashed ออกแอร์ที่มี และ peered ในความมืด Metatron หายไป แต่ที่ไม่ได้สำคัญกับไมเคิล ทันที ปาล์มเขาพิพากษาความ pommel เขาบีบ ยากพอวาดเลือดบนดาบ sheathedเขารู้สึกเจ็บไม่ปวด แองเจิลชีวิตเป็นกรณีที่ไม่มีความรู้สึก หรือดังนั้น อาจมี พวกเขาได้รู้สึกพิเศษ cogs ในนาฬิกาไขลานของจักรวาล ทุกอย่างเริ่มต้นที่จะเรืองแสงสีขาวเป็นจังหวะ ร่างกายของไมเคิลถูกใช้ โดยมัน แสงสีขาวที่กิน savagely ไปในความมืดสถานะการออนไลน์ของ Metatron รู้สึกเหมือนสั่งเหมาะก... คุกคามของไมเคิล"คุณคนบาป กล่าวว่า ไมเคิล เสียงของเขาถูกพิสดาร มีเสียงฮัมฟ่อของทรายที่พัดผ่านเวลา ตกใจตายสุดท้ายของดาว "ฉันควรจะให้คุณตายเป็นมนุษย์เป็น""ใช่ ไมเคิล, " Metatron กล่าว "คุณควรมี แต่คุณไม่ได้"Metatron ถึงก็เข้าไปในเสื้อของเขา และโยนบางสิ่งบางอย่าง มีดเหน็บบินไปยังร่างของไมเคิล พวกเขาลง ที่เท้าของเขา หรือที่ควรจะได้รับเท้าของเขา ในแสงสะท้อนส่องแสง ก็พร่ามัวแสง“That power is my own,” he said. “I cannot be harmed by it. Or you.”Michael lunged at him again. This time his sword connected hard at Metatron’s wing. He heard the shuddering groan as he sliced through bone and flesh and feather. Blood dashed itself upon the walls of the cave.Metatron wrenched himself away and held his bleeding wing. It sagged, hanging by skin alone.Michael was all things, the power of light and anger, the unbridled rage of God’s impartial judgement. “Soon you will join the legion of fallen angels, Metatron.” He pointed the sword at him. “I’ll let you burn for all eternity, along with my dear brother.”He charged at Metatron again. This time, he turned and ran behind a pillar for cover. Michael was not deterred. He sliced through the pillar with ease until all that was left were shards of crystal. Metatron limped away.“You can’t hide from me!”He smashed another pillar in pursuit.“No, I can’t hide from you.” Metatron flew up with his broken wing. “And I can’t harm you either.”The chamber began to shake. Michael flung around. He’d only destroyed two pillars, but the roof was already collapsing. The crystals broke apart and rained around them, reflecting Michael's light.There was silence, a heated silence which played against Michael's body. If only he hadn't been so trusting. He wanted to wipe everything out, start over, so that Heaven and Hell and the world wouldn't have to be so lonely and dark. It was agony being alone, standing there all by yourself.ใช้มัน เขากล่าวว่า Metatron เกือบจะมีอะไรกัน คุณไม่ต้องการมันในสุดแต่คำที่ล้มเขาตอนนี้เขาก้นดาบขึ้นอีกเพียงวาด เก็บเป็นชิ้นส่วนของถ้ำยุบระหว่างพวกเขาฝุ่น เขาสามารถเห็น Metatron frowningเขาคิดว่า ผมจะยุติเร็ว ๆ นี้ แล้ว ก็ โลกก็ดำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไมเคิลถือดาบสีทองก่อนที่เขา เขาไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว เขาไม่ได้โกรธอะไรแล้ว เขากำลังเศร้าและโดดเดี่ยวแล้วเหนื่อยอยู่เมตาตรอน ." คุณต้องการอะไร ? " เขาถามอย่างใจเย็น" สิ่งเดียวกันฉันมีเสมอต้องการ . " เมตาตรอนจัดขึ้นในมือของเขา " คุณหลับ .มือของเขายังคงเพิ่มขึ้น เมื่อ ไมเคิล เหวี่ยง คำพูดของเขาลง เมตาตรอนกวาดไป เหมือนเขารู้ว่าเขาจะ ไมเคิล lashed ออกที่เครื่องที่เคยมี และเหลือบมองออกไปสู่ความมืด เมตาตรอนได้หายไปแล้ว แต่นั่นก็ไม่สำคัญกับไมเคิล ทันที ฝ่ามือกำพระครู . เขาบีบยากพอที่จะวาดเลือดบนเปลือกของดาบเขาไม่มีความรู้สึกแล้ว ชีวิตของนางฟ้าคือการไม่มีความรู้สึก หรือคุณอาจจะได้รับ พวกเขาเป็นสัตว์พิเศษ ฟันเฟืองในเครื่องจักรของจักรวาล ทุกอย่างก็เริ่มเต้นเป็นจังหวะเรืองแสงสีขาว ศพของไมเคิลถูกบริโภคโดยมัน แสงสีขาวที่โหดร้ายกินไปในความมืดเมตาตรอนของตนรู้สึกเหมือน . . . ขู่เพื่อที่สมบูรณ์แบบของไมเคิล" คนบาป " ไมเคิล กล่าว เสียงของเขาน่ากลัว , เย้ยหยันของทรายที่พัดผ่านเวลา สุดท้ายตายหอบของดาว " ข้าน่าจะปล่อยให้เจ้าตายในฐานะมนุษย์”" ใช่ ไมเคิล " เมตาตรอน กล่าว " คุณควรจะมี แต่คุณไม่ได้ "เมตาตรอน ถึงก็เข้าไปในเสื้อของเขาและโยนบางสิ่งบางอย่าง กริชบินไปยังร่างของไมเคิล พวกเขามาถึงที่เท้า หรือที่เท้าของเขาควรจะได้รับ ในแสงสะท้อนมีเพียงดวงแสง" พลังที่ของตัวเอง " เขากล่าว " ผมไม่ได้ถูกทำร้ายโดย หรือคุณ”ไมเคิล lunged ที่เขาอีกครั้ง ตอนนี้ดาบของเขาเชื่อมโยงอย่างหนักที่เมตาตรอนเป็นปีก เขาได้ยินเสียงครางตัวสั่น เขาเฉือนผ่านกระดูกและเนื้อหนังและขน เลือดสาดตัวเองบนผนังของถ้ำเมตาตรอนก้มตัวเองไปกอดเขาเสียปีก มัน sagged แขวน โดยผิวเพียงอย่างเดียวไมเคิลเป็นทุกสิ่ง พลังของแสงและความโกรธ ความโกรธที่ดื้อด้านของการตัดสินยุติธรรมของพระเจ้า " คุณเร็ว ๆนี้จะเข้าร่วมกองทัพของ Fallen Angels เมตาตรอน , " เขาชี้ดาบใส่เขา " ผมจะช่วยให้คุณเผาไหม้ตลอดกาลพร้อมกับพี่ชายที่รักของฉัน " .เขาคิดค่าบริการเมตาตรอนอีกครั้ง คราวนี้เขาหันมาและวิ่งหลังเสาเพื่อบังหน้า ไมเคิลไม่ deterred . เขาเฉือนผ่านเสาได้อย่างง่ายดายจนมันเหลือเป็นเศษของคริสตัล เมตาตรอน limped ออกไป" คุณไม่สามารถซ่อนตัวจากฉัน "เขาทุบเสาอื่นไล่ตาม" ไม่ ฉันไม่สามารถซ่อนตัวจากคุณ " เมตาตรอนบินขึ้นด้วยปีกที่หักของเขา " ผมไม่สามารถทำร้ายคุณ "ห้องเริ่มสั่น ไมเคิลถูกโยนไปรอบ ๆ เขาจะทำลายเสาสอง แต่หลังคาก็ยุบ ผลึกแตกเป็นเสี่ยงและฝนตกรอบพวกเขา การสะท้อนแสง ของไมเคิลมีความเงียบ ความเงียบที่อุ่นเล่นกับร่างกายของไมเคิล ถ้าเพียงแต่เขาไม่เคยเชื่อเช่นนั้น เขาต้องการจะลบทุกอย่างออก เริ่มต้นใหม่ ดังนั้น สวรรค์และนรก และโลกจะไม่ต้องอ้างว้างและมืดมน มันคือความทรมานอยู่คนเดียว ยืนได้ด้วยตัวเองใช้มัน เขาจะบอกว่าให้เมตาตรอน เอาเท่าที่ผมมี คุณจะไม่ต้องการมัน ในท้ายที่สุดแต่คำล้มเหลวเขาตอนนี้เขาเหวี่ยงดาบของเขาขึ้นอีกครั้งเพียงแต่วาดไปเป็นส่วนหนึ่งของถ้ำถล่ม ระหว่างพวกเขาในฝุ่น เขาอาจเห็นเมตาตรอนมุ่ยผมจะจบเรื่องนี้โดยเร็ว เขาคิด แล้วอยู่ดีๆ โลกก็ดำ