These schools centered around the a

These schools centered around the ancient capitals of Asuka and Nara, where great temples such as the Asuka-dera and Tōdai-ji were erected respectively. These were not exclusive schools, and temples were apt to have scholars versed in several of the schools. It has been suggested that they can best be thought of as "study groups". The Buddhism of these periods, known as the Asuka period and Nara period – was not a practical religion, being more the domain of learned priests whose official function was to pray for the peace and prosperity of the state and imperial house. This kind of Buddhism had little to offer the illiterate and uneducated masses, and led to the growth of "people’s priests" who were not ordained and had no formal Buddhist training. Their practice was a combination of Buddhist and Daoist elements and the incorporation of shamanistic features of indigenous practices. Some of these figures became immensely popular, and were a source of criticism towards the sophisticated academic and bureaucratic Buddhism of the capital.

Tangmi[edit]
The Late Nara period saw the introduction of Tangmi (Esoteric Buddhism, mikkyō) to Japan from China by Kūkai and Saichō, who founded Shingon Buddhism and the Tendai school, respectively.

Heian Period (794 to 1185)[edit]

Byōdō-in (Pure Land sect), located in Uji, Kyoto
During the Heian period the capital was shifted from Nara to Kyoto. Monasteries became centers of powers, even establishing armies of Sōhei, warrior-monks.[9]

Shinto and Buddhism became the dominant religions, maintaining a balance until the Meiji-restoration.[9]

Kamakura Period (1185–1333)[edit]
The Kamakura period was a period of crises in which the control of the country moved from the imperial aristocracy to the samurai. In 1185 the Shogunate was established at Kamakura.[10]

This period saw the introduction of the two schools that had perhaps the greatest impact on the country: (1) the Amidist Pure Land schools, promulgated by evangelists such as Genshin and articulated by monks such as Hōnen, which emphasize salvation through faith in Amitabha and remain the largest Buddhist sect in Japan (and throughout Asia); and (2) the more philosophical Zen schools, promulgated by monks such as Eisai and Dogen, which emphasize liberation through the insight of meditation, which were equally rapidly adopted by the upper classes and had a profound impact on Japanese culture.

Additionally, it was during the Kamakura period that the influential monk Nichiren began teaching devotion to the Lotus Sutra. Eventually, his disciples formed their own school of Nichiren Buddhism, which includes various sects that have their own interpretations of Nichiren's teachings.

Muromachi Period (or Ashikaga) (1336–1573)[edit]

Kinkaku-ji (Rinzai-Shōkoku-ji sect), the Temple of the Golden Pavilion, located in Kyoto. It was built in Muromachi period.
See also: Higashiyama Culture
In the Muromachi period, the Zen school, particularly the Rinzai sect, obtained the help of the Muromachi shogunate and the Emperor, and accomplished considerable development.

Azuchi-Momoyama Period (1573–1600) and Edo Period (or Tokugawa)(1600–1868)[edit]
After the Sengoku period of war, Japan was re-united in the Azuchi–Momoyama period. This decreased the power of Buddhism, which had become a strong political and military force in Japan. Neo-Confucianism and Shinto gained influence at the expense of Buddhism, which came under strict state control.[11] Japan closed itself off to the rest of the world. The only traders to be allowed were Dutchmen admitted to the island of Dejima.[12] New doctrines and methods were not to be introduced, nor were new temples and schools. The only exception was the Ōbaku lineage, which was introduced in the 17th century during the Edo period by Ingen, a Chinese monk. Ingen had been a member of the Linji school, the Chinese equivalent of Rinzai, which had developed separately from the Japanese branch for hundreds of years. Thus, when Ingen journeyed to Japan following the fall of the Ming Dynasty to the Manchus, his teachings were seen as a separate school. The Ōbaku school was named after Mount Ōbaku (Ch. 黄檗山; Huángbò Shān), which had been Ingen's home in China. Also notable during the period was the publication of an exceptionally high quality reprint of the Ming Dynasty Tripitaka by Tetsugen, a renowned master of the Ōbaku school.[11]

Meiji Restoration (1868–1912)[edit]
With the Meiji Restoration in 1868, the new government adopted a strong anti-Buddhist attitude, and a movement to eradicate Buddhism and bring Shinto to ascendancy arose throughout the country due to the strong connections of Buddhism to the Shoguns.

During the Meiji period (1868–1912), after a coup in 1868, Japan abandoned its feudal system and opened up to Western modernism. Shinto became the state religion. Within the Buddhist establishment the Western world was seen as a threat as well as a challenge to stand up to.[13][14] Buddhist institutions had a simple choice: adapt or perish. Rinzai and Soto Zen chose to adapt, trying to modernize Zen in accord with Western insights, while simultaneously maintaining a Japanese identity. Other schools, and Buddhism in general, simply saw their influence wane. The edict of April 1872 ended the status of the buddhist precepts as state law and allowed monks to marry and to eat meat.[15] This "codification of a secularized lifestyle for the monk coupled with the revival of the emperor system and development of State Shinto were fundamental in desacralizing Buddhism and pushing it to the margins of society".[16]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรงเรียนเหล่านี้ศูนย์กลางรอบเมืองหลวงโบราณของอะซึกะและนาราที่วัดที่ดีเช่น Asuka-dera และวัดโทไดถูกสร้างขึ้นตามลำดับ เหล่านี้ไม่ได้ แต่เพียงผู้เดียวในโรงเรียนและวัดมีแนวโน้มที่จะมีนักวิชาการที่มีประสบการณ์ในหลายโรงเรียน มันได้รับการแนะนำที่ดีที่สุดที่พวกเขาอาจจะคิดว่าเป็น "กลุ่มการศึกษา" พุทธศาสนาในช่วงเวลาเหล่านี้ที่รู้จักกันเป็นระยะเวลาอะซึกะและระยะเวลาการนารา - ไม่ได้เป็นศาสนาในทางปฏิบัติมากขึ้นเป็นโดเมนของพระสงฆ์ที่มีฟังก์ชั่นการเรียนรู้อย่างเป็นทางการที่จะอธิษฐานเพื่อความสงบสุขและความเจริญรุ่งเรืองของรัฐและจักรวรรดิบ้าน ชนิดของพุทธศาสนานี้มีเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะนำเสนอการศึกษามวลชนและได้รับการศึกษาและนำไปสู่การเจริญเติบโตของ "พระสงฆ์ผู้คน" ที่ไม่ได้บวชและไม่มีการฝึกอบรมอย่างเป็นทางการที่นับถือศาสนาพุทธ การปฏิบัติของพวกเขาคือการรวมกันของชาวพุทธและองค์ประกอบ Daoist และการรวมตัวกันของคุณสมบัติ shamanistic ของการปฏิบัติของชนพื้นเมือง บางส่วนของตัวเลขเหล่านี้กลายเป็นที่นิยมอย่างมากและเป็นแหล่งที่มาของการวิจารณ์ที่มีต่อพระพุทธศาสนานักวิชาการและข้าราชการที่มีความซับซ้อนของทุน. Tangmi [แก้ไข] ระยะเวลานาราปลายเห็นการแนะนำของ Tangmi (ลึกลับพุทธศาสนาmikkyō) ไปยังประเทศญี่ปุ่นจากประเทศจีนโดยKūkai และSaichōผู้ก่อตั้งกอนพุทธศาสนาและโรงเรียน Tendai ตามลำดับ. ละระยะเวลา (794-1185) [แก้ไข] Byōdōใน (นิกายดินแดนบริสุทธิ์) ที่ตั้งอยู่ในอุจิเกียวโตในช่วงระยะเวลาที่ละทุนที่ถูกเปลี่ยนจากนาราเกียวโต . พระราชวงศ์กลายเป็นศูนย์รวมของอำนาจแม้การสร้างกองทัพของ Sohei, นักรบพระสงฆ์. [9] ชินโตและพุทธศาสนากลายเป็นศาสนาที่โดดเด่น, การรักษาสมดุลจนเมจิ-ฟื้นฟู. [9] คามาคูระยะเวลา (1185-1333) [แก้ไข] คามาคูระเป็นช่วงเวลาของวิกฤตที่การควบคุมของประเทศย้ายจากขุนนางจักรวรรดิซามูไร ใน 1185 ผู้สำเร็จราชการได้ก่อตั้งขึ้นที่คามาคู [10]. ช่วงนี้เห็นการเปิดตัวของทั้งสองโรงเรียนที่มีอาจจะเป็นผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเทศ (1) โรงเรียน Amidist ดินแดนบริสุทธิ์, ประกาศโดยรจนาเช่น Genshin และก้องโดยพระสงฆ์ เช่นHōnenซึ่งเน้นความรอดโดยความเชื่อใน Amitabha และยังคงศาสนาพุทธนิกายที่ใหญ่ที่สุดในประเทศญี่ปุ่น (และทั่วเอเชีย); และ (2) โรงเรียนเซนปรัชญาเพิ่มเติมประกาศใช้โดยพระสงฆ์เช่น Eisai และ Dogen ซึ่งเน้นการปลดปล่อยผ่านความเข้าใจของการทำสมาธิที่ถูกนำมาใช้อย่างเท่าเทียมกันได้อย่างรวดเร็วโดยชนชั้นสูงและมีผลกระทบต่อวัฒนธรรมญี่ปุ่น. นอกจากนี้มันเป็น ในช่วงระยะเวลาที่คามาคูพระภิกษุสงฆ์ที่มีอิทธิพลเรนเริ่มสอนการทุ่มเทให้กับโลตัสพระสูตร ในที่สุดเหล่าสาวกของพระองค์ที่เกิดขึ้นในโรงเรียนของตัวเองเรนพุทธศาสนาซึ่งรวมถึงนิกายต่างๆที่มีการตีความของตัวเองของคำสอนของเรน. ระยะเวลาแมช (หรือชิกาก้า) (1336-1573) [แก้ไข] วัดคิงกะกุ (Rinzai-Shōkoku-ji นิกาย) วัดของโกลเด้นพาวิลเลียนตั้งอยู่ในเกียวโต มันถูกสร้างขึ้นในช่วงแมช. ดูเพิ่มเติม: Higashiyama วัฒนธรรมในแมชประจำเดือนโรงเรียนเซนโดยเฉพาะอย่างยิ่งนิกายรินไซได้รับความช่วยเหลือของผู้สำเร็จราชการแมชและสมเด็จพระจักรพรรดิและประสบความสำเร็จในการพัฒนามาก. Azuchi-Momoyama ระยะเวลา (1573-1600 ) และสมัยเอโดะ (หรืองาวะ) (1600-1868) [แก้ไข] หลังจากช่วงเวลาของสงคราม Sengoku ญี่ปุ่นเป็นอีกครั้งที่สหรัฐในช่วงเวลา Azuchi-Momoyama นี้ลดลงอำนาจของพุทธศาสนาซึ่งได้กลายเป็นแรงทางการเมืองและการทหารที่แข็งแกร่งในประเทศญี่ปุ่น Neo-ขงจื้อและได้รับอิทธิพลศาสนาชินโตที่ค่าใช้จ่ายของพุทธศาสนาซึ่งเข้ามาอยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐอย่างเข้มงวด. [11] ญี่ปุ่นปิดตัวเองออกไปส่วนที่เหลือของโลก ผู้ค้าเท่านั้นที่จะได้รับอนุญาตเป็นดัตช์เข้ารับการรักษาไปยังเกาะ Dejima. [12] คำสอนใหม่และวิธีการที่ไม่ได้รับการแนะนำหรือเป็นวัดใหม่และโรงเรียน ยกเว้นอย่างเดียวคือเชื้อสายŌbakuซึ่งเป็นที่รู้จักในศตวรรษที่ 17 ในช่วงสมัยเอโดะโดยไม่มีความเป็นพระภิกษุสงฆ์จีน Ingen เคยเป็นสมาชิกของโรงเรียน Linji เทียบเท่าจีน Rinzai ซึ่งมีการพัฒนาแยกจากสาขาภาษาญี่ปุ่นสำหรับหลายร้อยปี ดังนั้นเมื่อ Ingen เดินทางไปยังประเทศญี่ปุ่นต่อไปนี้การล่มสลายของราชวงศ์หมิงเพื่อ Manchus คำสอนของเขาถูกมองว่าเป็นโรงเรียนที่แยกต่างหาก โรงเรียนŌbakuถูกตั้งชื่อตามภูเขาŌbaku (ch黄檗山. HuángbòShān) ซึ่งได้รับการบ้าน Ingen ในประเทศจีน ที่โดดเด่นนอกจากนี้ในช่วงระยะเวลาที่ได้รับการตีพิมพ์ของการพิมพ์ที่มีคุณภาพสูงล้ำของราชวงศ์หมิงพระไตรปิฎกโดย Tetsugen, ปริญญาโทที่มีชื่อเสียงของโรงเรียนŌbaku. [11] ฟื้นฟูเมจิ (1868-1912) [แก้ไข] ด้วยการฟื้นฟูเมจิในปี ค.ศ. 1868 รัฐบาลใหม่ที่นำมาใช้ทัศนคติต่อต้านชาวพุทธที่แข็งแกร่งและการเคลื่อนไหวที่จะกำจัดและนำพระพุทธศาสนาชินโตเพื่อวาสนาที่เกิดขึ้นทั่วประเทศเนื่องจากการเชื่อมต่อที่แข็งแกร่งของพุทธศาสนาเพื่อ Shoguns. ในช่วงยุคเมจิ (1868-1912) หลังจากการทำรัฐประหาร ในปี ค.ศ. 1868 ญี่ปุ่นทอดทิ้งระบบศักดินาและเปิดขึ้นมาเพื่อตะวันตกสมัยใหม่ ชินโตกลายเป็นศาสนาประจำชาติ . ภายในสถานประกอบการที่ชาวพุทธโลกตะวันตกที่ถูกมองว่าเป็นภัยคุกคามเช่นเดียวกับความท้าทายที่จะลุกขึ้นยืน [13] [14] สถาบันพุทธมีทางเลือกที่ง่าย: การปรับตัวหรือพินาศ Rinzai และโซโตเซนเลือกที่จะปรับตัวเข้ากับพยายามที่จะปฏิรูปเซนสอดคล้องกับข้อมูลเชิงลึกตะวันตกพร้อมกันในขณะที่ยังคงรักษาเอกลักษณ์ของญี่ปุ่น โรงเรียนอื่น ๆ และพุทธศาสนาโดยทั่วไปก็เห็นเสื่อมโทรมอิทธิพลของพวกเขา คำสั่งของเมษายน 1872 สิ้นสุดวันที่สถานะของศีลพุทธเป็นกฎหมายของรัฐและอนุญาตให้พระสงฆ์ที่จะแต่งงานและจะกินเนื้อ. [15] "การประมวลของการใช้ชีวิตทางโลกสำหรับพระภิกษุสงฆ์ควบคู่ไปกับการฟื้นตัวของระบบจักรพรรดิและการพัฒนาของรัฐ ชินโตเป็นพื้นฐานในการ desacralizing พุทธศาสนาและผลักดันไปยังขอบของสังคม ". [16]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรงเรียนเหล่านี้เป็นศูนย์กลางรอบเมืองหลวงโบราณของ Asuka และนาราที่เยี่ยมวัด เช่น อาสึกะเดระ และ ที โฮไดจิถูกสร้างขึ้นตามลำดับ นี่ไม่ใช่โรงเรียนพิเศษ และวัดที่มีความฉลาดที่จะมีนักวิชาการเชี่ยวชาญในหลายโรงเรียน จะได้รับการชี้ให้เห็นว่าพวกเขาสามารถคิดเป็น " กลุ่มศึกษา พระพุทธศาสนาในช่วงเวลาเหล่านี้ที่รู้จักกันเป็นกะ และระยะเวลาที่มัสกัตและไม่ใช่ศาสนาปฏิบัติ มีโดเมนของฟังก์ชันเป็นนักบวชที่เรียนรู้อย่างเป็นทางการ อธิษฐานเพื่อสันติสุขและความเจริญรุ่งเรืองของรัฐและพระราชวัง . ชนิดนี้ของพุทธศาสนามีเพียงเล็กน้อยที่จะให้มวลชนไม่รู้หนังสือและการศึกษา และนำไปสู่การเติบโตของการ " บวช " ของผู้คนที่ไม่ได้บวช และไม่มีการฝึกอบรมอย่างเป็นทางการพุทธ .การปฏิบัติคือการรวมกันของพุทธและ daoist องค์ประกอบและคุณสมบัติของการ shamanistic พื้นเมือง ) บางส่วนของตัวเลขเหล่านี้กลายเป็นที่นิยมอย่างกว้างขวาง และเป็นแหล่งของการวิจารณ์ต่อความซับซ้อนทางวิชาการและระบบราชการพระพุทธศาสนาของเมืองหลวง

tangmi [ แก้ไข ]
สายมัสกัตเห็นเบื้องต้นของ tangmi ( พุทธศาสนาลึกลับ ,มิกกี้โฮ ) ประเทศญี่ปุ่นจากประเทศจีนโดย K ยูไค และ saich โฮ ผู้ก่อตั้งพุทธศาสนากอน และ โรงเรียน เทนไดตามลำดับ

ยุคเฮอัน ( มา 1185 ) [ แก้ไข ]

หนี้บัตรเครดิต ( ที่ดินเพียวนิกาย ) ตั้งอยู่ในอุจิ
ช่วงยุคเฮอัน ทุน ถูกย้ายจากนาราไปเกียวโต วัดกลายเป็นศูนย์อำนาจ แม้การจัดตั้งกองทัพของโฮไฮ พระนักรบ [ 9 ]

ชินโตและพุทธศาสนาเป็นศาสนาที่เด่นในการรักษาสมดุลจนกระทั่งฟื้นฟูเมจิ [ 9 ]

ยุคคะมะกุระ ( 1185 – 1333 ) [ แก้ไข ]
ยุคคะมะกุระคือช่วงเวลาของวิกฤตการณ์ที่บริหารประเทศ ย้ายจากชนชั้นสูงหลวงซามูไร ในเพลงโชกุนได้ก่อตั้งขึ้นที่คามาคุระ [ 10 ]

ช่วงนี้เห็นเบื้องต้นของทั้งสองโรงเรียนที่อาจมีผลกระทบมากที่สุดในประเทศ ( 1 ) amidist โรงเรียนเพียวที่ดินประกาศใช้โดย รจนา เช่น genshin และพูดชัดแจ้งโดยพระสงฆ์ เช่น H โฮเน็น ซึ่งเน้นความรอดผ่านทางความเชื่อใน อามิตตาพุทธ และยังคงพุทธนิกายที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น และทั่วเอเชีย ) และ ( 2 ) โรงเรียนเซนปรัชญามากขึ้นประกาศใช้โดยพระสงฆ์ เช่น ไซ และ โดเกน ซึ่งเน้นการปลดปล่อยผ่านข้อมูลเชิงลึกของการทำสมาธิซึ่งกันอย่างรวดเร็วบุญธรรมโดยชนชั้นสูง และมีผลกระทบลึกซึ้งในวัฒนธรรมญี่ปุ่น .

นอกจากนี้ มันเป็นช่วงระยะเวลาที่คามาคุระ ที่มีพระนิชิเรนเริ่มสอนความจงรักภักดีกับโลตัสพระสูตร . ในที่สุดสาวกของเขาก่อตั้งโรงเรียนของตัวเองของนิชิเร็งซึ่งรวมถึงสำนักต่างๆว่ามีการตีความของตัวเองของนิชิสอน

ยุคมุโระมะชิ ( ชิกา ) ( 1336 – 1573 ) [ แก้ไข ]

kinkaku จี ( รินไซโชโฮขุจิ นิกาย ) วัดพลับพลาทอง ตั้งอยู่ในเกียวโต มันถูกสร้างขึ้นในสมัยมุโรมาชิ .

ดู Higashiyama วัฒนธรรมในยุคมุโรมาจิ โรงเรียนเซนโดยเฉพาะนิกายรินไซ ได้รับการช่วยเหลือจากมุโระมะจิโชกุนและจักรพรรดิ และได้พัฒนามาก

ซุชิโมะโมะยะมะระยะเวลา ( 1573 – 1600 ) และสมัยเอโดะ ( หรือโต ) ( 1 , 600 – 1868 ) [ แก้ไข ]
หลังจาก Sengoku ช่วงสงคราม ญี่ปุ่นอีกแห่งในยุคอะซุชิโมะโมะยะมะ . นี้ลดอำนาจของพระพุทธศาสนาซึ่งได้กลายเป็นที่แข็งแกร่งทางการเมืองและกองทัพญี่ปุ่น นีโอ ลัทธิขงจื้อ และศาสนาชินโตได้รับอิทธิพลที่ค่าใช้จ่ายของพระพุทธศาสนา ซึ่งมาอยู่ใต้การควบคุมของรัฐอย่างเข้มงวด [ 11 ] ญี่ปุ่นปิดตัวเองจากส่วนที่เหลือของโลก ผู้ค้าเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตเป็นดัตช์เข้าเกาะเดจิมะ . [ 12 ] ใหม่ทฤษฎีและวิธีการไม่ต้องแนะนําหรือวัดใหม่ และโรงเรียน ยกเว้นอย่างเดียวคือ โอตะ บากู เชื้อสาย ซึ่งเป็นที่รู้จักในศตวรรษที่ 17 ในช่วงสมัยเอโดะ โดย ไม่ มีพระจีน ไม่ได้เป็นสมาชิกของโรงเรียน แนวทาง , เทียบเท่าจีนของรินไซ ซึ่งได้ดำเนินการแยกต่างหากจากสาขาภาษาญี่ปุ่นสำหรับหลายร้อยปี ดังนั้นเมื่อไม่ได้เดินทางไปประเทศญี่ปุ่นต่อไปนี้การล่มสลายของราชวงศ์หมิงที่ manchus คำสอนของเขาถูกมองว่าเป็นโรงเรียนที่แยกต่างหาก โดย โอตะ บากูโรงเรียนถูกตั้งชื่อตามภูเขา โอตะ บากู ( ตอนที่黄檗山 ; Hu . kgm ngb ò SH อุบาสก n ) ซึ่งถูกไม่ของบ้านในประเทศจีน ยังเด่นในช่วงระยะเวลาเป็นสิ่งพิมพ์ที่พิมพ์ที่มีคุณภาพสูงเป็นพิเศษของราชวงศ์หมิง โดย tetsugen พระไตรปิฎก ,ผู้เชี่ยวชาญของโอตะบากูโรงเรียน [ 11 ]

การปฏิรูปเมจิ ( 1868 – 2455 ) [ แก้ไข ]
กับยุคเมจิในปี 1868 , รัฐบาลใหม่ประกาศใช้ แข็งแรงต่อต้านทัศนคติทางพุทธศาสนาและการเคลื่อนไหวเพื่อทำลายพุทธศาสนา และนำชินโตเพื่อสร้างขึ้นทั่วประเทศ เนื่องจากมีการเชื่อมต่อที่แข็งแกร่งของพระพุทธศาสนา กับโชกุน

ในสมัยเมจิ ( 1868 – 2455 ) หลังจากรัฐประหารในปี 1868 ,ญี่ปุ่นยกเลิกระบบศักดินาและเปิดตะวันตกสมัยใหม่ ชินโตเป็นศาสนาของรัฐ . ในพุทธก่อตั้งโลกตะวันตกถูกมองว่าเป็นภัยคุกคามเช่นเดียวกับความท้าทายที่จะยืนขึ้น [ 13 ] [ 14 ] สถาบันพระพุทธศาสนามีทางเลือกที่ง่าย : ปรับหรือตาย รินไซ และโซโตเซนเลือกที่จะปรับตัว พยายามให้สอดคล้องกับข้อมูลเชิงลึกสำหรับเซนในตะวันตกในขณะที่ในเวลาเดียวกันรักษาเอกลักษณ์ของญี่ปุ่น โรงเรียนอื่น ๆและศาสนาพุทธในทั่วไป เพียงได้เห็นอิทธิพลของหย่อม โดยคำสั่งของเมษายนและสิ้นสุดสถานะของหลักธรรมทางพระพุทธศาสนา เป็นกฎหมายของรัฐและอนุญาตให้พระสงฆ์ไปแต่งงาน และกินเนื้อ[ 15 ] " การประมวลของ secularized วิถีชีวิตพระคู่กับการคืนชีพของจักรพรรดิ์ และพัฒนาระบบของชินโตแห่งรัฐมีพื้นฐานใน desacralizing พระพุทธศาสนาและผลักดันให้ขอบของสังคม " [ 16 ]