Oliver Twist is an extreme criticis

Oliver Twist is an extreme criticism of Victorian society’s treatment of the poor. The workhouses that figure prominently in the first few chapters of the novel were institutions that the Victorian middle class established to raise poor children. Since it was believed that certain vices were inherent to the poor and that poor families fostered rather than discouraged such vices, poor husbands and wives were separated in order to prevent them from having children and expanding the lower class. Poor children were taken away from their parents in order to allow the state and the church to raise them in the manner they believed most appropriate.

In the narrative, the workhouse functions as a sign of the moral hypocrisy of the working class. Mrs. Mann steals from the children in her care, feeding and clothing them inadequately. The Victorian middle class saw cleanliness as a moral virtue, and the workhouse was supposed to rescue the poor from the immoral condition of filth. However, the workhouse in Dickens’s novel is a filthy place—Mrs. Mann never ensures that the children practice good hygiene except during an inspection. Workhouses were established to save the poor from starvation, disease, and filth, but in fact they end up visiting precisely those hardships on the poor. Furthermore, Mr. Bumble’s actions underscore middle-class hypocrisy, especially when he criticizes Oliver for not gratefully accepting his dire conditions. Bumble himself, however, is fat and well-dressed, and the entire workhouse board is full of fat gentlemen who preach the value of a meager diet for workhouse residents.

The assumption on the part of the middle-class characters that the lower classes are naturally base, criminal, and filthy serves to support their vision of themselves as a clean and morally upright social group. The gentlemen on the workhouse board call Oliver a “savage” who is destined for the gallows. After Oliver’s outrageous request for more food, the board schemes to apprentice him to a brutal master, hoping that he will soon die. Even when the upper classes claim to be alleviating the lower-class predicament, they only end up aggravating it. In order to save Oliver from what they believe to be his certain fate as a criminal, the board essentially ensures his early death by apprenticing him to a brutal employer.

The workhouse reproduces the vices it is supposed to erase. One workhouse boy, with a “wild, hungry” look, threatens in jest to eat another boy. The suggestion is that workhouses force their residents to become cannibals. The workhouse also mimics the institution of slavery: the residents are fed and clothed as little as possible and required to work at tasks assigned by the board, and they are required to put on a face of cheery, grateful acceptance of the miserable conditions that have been forced on them. When Oliver does not, he is sold rather than sent away freely.

Dickens achieves his biting criticism of social conditions through deep satire and hyperbolic statements. Throughout the novel, absurd characters and situations are presented as normal, and Dickens often says the opposite of what he really means. For example, in describing the men of the parish board, Dickens writes that “they were very sage, deep, philosophical men” who discover about the workhouse that “the poor people liked it! It was a regular place of public entertainment for the poorer classes; a tavern where there was nothing to pay. . . .” Of course, we know that Oliver’s experience with the workhouse is anything but entertaining and that the men of the parish board are anything but “sage, deep,” or “philosophical.” But by making statements such as these, Dickens highlights the comical extent to which the upper classes are willfully ignorant of the plight of the lower classes. Since paupers like Oliver stand no chance of defeating their tormenters, Dickens takes it upon himself to defeat them with sly humor that reveals their faults more sharply than a serious tone might have. Though Oliver himself will never have much of a sense of humor, we will eventually meet other boys in his situation who will join Dickens in using humor as a weapon in their woefully unequal struggle with the society that oppresses them.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บิด Oliver เป็นการวิจารณ์มากรักษาสังคมวิคตอเรียนยากจน Workhouses ที่คิดในสองสามบทแรกของนวนิยายจึง สถาบันที่ชนชั้นกลางเมืองก่อตั้งขึ้นเพื่อเลี้ยงเด็กยากจน ได้ เนื่องจากมันไม่เชื่อว่า ว่า vices บางได้แต่กำเนิดยากจน และให้ครอบครัวที่ยากจนเด็ก ๆ แทนกำลังใจเช่น vices สามีที่ดี และภรรยาถูกแยกออกเพื่อป้องกันไม่ให้มีเด็ก และขยายชั้นล่าง เด็กยากจนได้มาจากพ่อแม่เพื่อให้รัฐและคริสตจักรจะเพิ่มพวกเขาในลักษณะพวกเขาเชื่อว่าเหมาะสมสุดในเล่าเรื่อง โรงทำงานในหน้าที่เป็นความลวงคุณธรรมชั้นทำงาน นางมานน์ steals จากเด็กในการดูแลของเธอ อาหาร และเสื้อผ้าพวกเขา inadequately ชั้นกลางเมืองเห็นสะอาดเป็นคุณธรรมจริยธรรม และโรงทำงานถูกควรจะช่วยเหลือคนยากจนจากเงื่อนไข immoral ของสิ่งโสโครก อย่างไรก็ตาม โรงทำงานในนวนิยายของดิคเก้นเป็นสถานที่ส่วนตัวมานน์นางไม่เคยมั่นใจว่า เด็กฝึกอนามัยดียกเว้นช่วงสอบ Workhouses ก่อตั้งขึ้นต้องยากจนจากความอดอยาก โรค และสิ่งโสโครก แต่ในความเป็นจริงจนเข้าลำบากเหล่านั้นได้อย่างแม่นยำบนคนจน นอกจากนี้ นายบัมเบิลของการดำเนินการเน้นชั้นกลางลวง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาถูกนับ Oliver สำหรับควระไม่ยอมรับเงื่อนไขของเขาเลวร้าย บัมเบิลเอง แต่ ไขมัน และแต่งตัวดี และโรงทำงานทั้งหมดเป็นของท่านอ้วนที่ประกาศค่าของอาหารไม่เพียงพอสำหรับโรงทำงานสมมติฐานในส่วนตัวชั้นกลางว่า ชนชั้นล่างมีธรรมชาติพื้นฐาน อาชญากรรม และส่วนที่ทำหน้าที่เพื่อสนับสนุนวิสัยทัศน์ของตัวเองเป็นกลุ่มสังคมสะอาด และคุณธรรมตรง สุภาพในบอร์ดโรงทำงานโทร Oliver เป็น "savage" ที่ถูกกำหนดสำหรับการแขวนคอนักโทษ หลังจากคำขออุกอาจของ Oliver อาหารเพิ่มเติม แผนงานคณะกรรมการการ apprentice เขาต้นแบบโหดร้าย หวังว่า เขาจะตาย แม้อ้างว่า สามารถบรรเทาสภาพชั้นล่างชั้นบน เฉพาะจน aggravating มัน เพื่อบันทึก Oliver จากสิ่งที่พวกเขาเชื่อว่าเป็น ชะตากรรมบางอย่างของเขาเป็นอาชญากร กระดานหลักใจตายก่อน โดย apprenticing เขากับนายจ้างโหดร้ายโรงทำงานคม vices มันควรจะลบ เด็กโรงทำงานหนึ่ง มีลักษณะเป็น "ป่า หิว" ข่มขู่ใน jest กินเด็กอีก คำแนะนำได้ที่ workhouses กองทัพของพวกเขาอาศัยอยู่เป็น cannibals โรงทำงานเลียนแบบสถาบันทาสยัง: คนที่จะเลี้ยง และยุทโธปกรณ์น้อยที่สุด และต้องทำงานในงานที่กำหนด โดยคณะกรรมการ และจะต้องวางบนใบหน้าที่ร่าเริง ขอบคุณยอมรับเงื่อนไขเองที่ได้รับการบังคับนั้น เมื่อ Oliver ไม่ได้ เขาจะขาย แทนที่ส่งออกได้อย่างอิสระดิคเก้นได้รับวิจารณ์สภาพสังคมเสียดสีลึกและไฮเพอร์โบลิงบเขากระหน่ำ นวนิยาย มีแสดงละครที่ไร้สาระและสถานการณ์เป็นปกติ และดิคเก้นกล่าวตรงกันข้ามอะไรเขาจริง ๆ ความหมายของการ ตัวอย่าง ในการอธิบายมนุษย์คณะแพริช ดิคเก้นเขียนว่า "พวกผู้ชายมากเซจ ลึก ปรัชญา" ผู้ค้นพบเกี่ยวกับโรงทำงานว่า "คนดีชอบ มันเป็นสถานบันเทิงสาธารณะเรียนย่อม ปกติ แทเวิร์นไม่มีอะไรจ่าย... " แน่นอน เรารู้ว่าประสบการณ์ของ Oliver โรงทำงานอะไรแต่สนุกสนาน และว่า ผู้ชายคณะแพริชคือ anything but "ปราชญ์ ลึก หรือ"ปรัชญา" แต่ ด้วยการทำให้คำสั่งเช่นนี้ ดิคเก้นเน้นขอบเขตตลกที่ชนชั้นสูงจงใจซะสหัสของชนชั้นล่าง เนื่องจาก paupers เช่น Oliver ยืนโอกาสของการเอาชนะของพวกเขา tormenters ดิคเก้นใช้มันอยู่เมื่อเขาพ่ายแพ้พวกเขา มีอารมณ์ขันกลับกลอกที่พบข้อบกพร่องของพวกเขามากขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าเสียงรุนแรงอาจ ว่า Oliver เองไม่เคยจะมีอารมณ์ขันมาก เราก็จะพบเด็กผู้ชายอื่น ๆ ในฐานะที่จะเข้าร่วมดิคเก้นใช้อารมณ์ขันเป็นอาวุธในการต่อสู้ของพวกเขาไม่ woefully กับสังคมที่ oppresses พวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โอลิเวอร์ ทวิสต์ เป็นการวิจารณ์รุนแรงของการรักษาวิคตอเรียสังคมของคนจน การ workhouses รูปที่เด่นชัดในสองสามบทแรกของนวนิยาย เป็นสถาบันที่ก่อตั้งขึ้นเพื่อยก ระดับกลาง - เด็กยากจน เนื่องจากเชื่อกันว่าบาง vices อยู่โดยธรรมชาติเพื่อคนจน และครอบครัวยากจน ( แทนที่จะท้อ เช่นความชั่วร้าย ,สามีที่น่าสงสารและภรรยาแยกกันเพื่อป้องกันพวกเขาจากการมีลูก และขยายชั้นเรียนที่ต่ำกว่า เด็กที่น่าสงสารถูกพรากไปจากผู้ปกครองเพื่อให้รัฐและคริสตจักรที่จะเพิ่มพวกเขาในลักษณะที่พวกเขาคิดว่าเหมาะสมที่สุด

ในการเล่าเรื่อง ฝึกอาชีพการทำงานเป็นเครื่องหมายของความหลอกลวง คุณธรรมของชนชั้น คุณนายมานขโมยเด็กในการดูแลของเธอ ให้อาหารและเสื้อผ้าเหล่านั้นไม่เพียงพอที่จะ . ชนชั้นกลางสมัยวิคตอเรีย เห็นความสะอาดเป็น คุณธรรมจริยธรรม และฝึกอาชีพ ต้องช่วยเหลือคนยากจนจากเงื่อนไขผิดศีลธรรมของโสโครก อย่างไรก็ตาม การฝึกอาชีพใน Dickens นวนิยายของโสโครก place-mrs. มานไม่เคยช่วยให้เด็กปฏิบัติสุขอนามัยที่ดี ยกเว้นในระหว่างการตรวจสอบworkhouses ก่อตั้งขึ้นเพื่อช่วยคนจน จากความอดอยาก และความสกปรก โรค แต่ในความเป็นจริงที่พวกเขาท้ายเยี่ยมแน่นอนความยากลำบากเหล่านั้นในที่ไม่ดี นอกจากนี้ การกระทำของ คุณบัมเบิ้ลเน้นชนชั้นกลางเสแสร้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาวิจารณ์ โอลิเวอร์ไม่ได้สุดซึ้งยอมรับเงื่อนไขที่เลวร้ายของเขา บับเบิ้ลเอง แต่เป็นสมาร์ทและไขมัน ,และคณะกรรมการฝึกอาชีพทั้งหมดเต็มของไขมันที่สุภาพบุรุษประกาศคุณค่าของอาหารที่ขาดแคลน เพื่อฝึกอาชีพชาวบ้าน

สมมติฐานในส่วนของตัวละครว่า ชนชั้น ชนชั้นกลาง เป็นธรรมชาติพื้นฐาน , อาชญากร , และสกปรกให้บริการเพื่อสนับสนุนวิสัยทัศน์ของพวกเขาเองเป็นสะอาด และศีลธรรมเที่ยงธรรม สังคมกลุ่มสุภาพบุรุษบนกระดานฝึกอาชีพเรียกโอลิเวอร์ " ป่าเถื่อน " ที่เป็น destined สำหรับแขวนคอ หลังจาก โอลิเวอร์ ประท้วงขออาหารมากขึ้น คณะกรรมการโครงการฝึกงานกับเขา อาจารย์โหด หวังว่า เขากำลังจะตาย แม้เมื่อชนชั้นสูงเรียกร้องให้แก้ไข ลดระดับสถานการณ์ พวกเขาสิ้นสุดขึ้น aggravating .ในการบันทึก โอลิเวอร์ จากสิ่งที่พวกเขาเชื่อว่าเป็นชะตาบางอย่างของเขาเป็นอาชญากร , กระดานหลักยืนยันการเสียชีวิตของเขาก่อน โดยฝึกหัดให้นายจ้างโหด

ที่โรงฝึกงาน reproduces ความชั่วมันควรจะลบ หนึ่งในเด็กฝึกอาชีพกับ " ป่าดูหิว " ขู่หากินเด็กอีกคน ข้อเสนอแนะคือ workhouses บังคับให้ผู้อยู่อาศัยของพวกเขาเป็นมนุษย์ .ที่โรงฝึกงานยังเลียนแบบสถาบันทาส : ผู้อยู่อาศัยที่เป็นอาหารและเสื้อผ้าเท่าที่จำเป็น และต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายจากคณะกรรมการ และจะต้องใส่ ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ยอมรับดีใจสภาพทุกข์ที่ได้รับการบังคับให้พวกเขา . เมื่อโอลิเวอร์ไม่ได้ เขาจะขายมากกว่า

ส่งได้อย่างอิสระดิคเก้นใช้ของเขาเสียดสีการวิจารณ์ของสังคมผ่านการเสียดสีลึกและค่าข้อความ ตลอดนวนิยายตัวอักษรไร้สาระ และสถานการณ์จะ แสดง เป็น ปกติ และ ดิกเคนมักจะพูดตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาหมายถึง ตัวอย่างเช่น ในการอธิบายมนุษย์ของตำบลบอร์ด , Dickens เขียนว่า " พวกเขาเป็นปราชญ์มากลึกปรัชญามนุษย์ " ที่ค้นพบเกี่ยวกับการฝึกอาชีพที่ " คนจนชอบมัน ! มันเป็นสถานที่ที่ปกติของความบันเทิงสาธารณะสำหรับชั้นเรียนที่ยากจน ; โรงเตี๊ยมที่ไม่มีอะไรที่จะจ่าย . . . . . . . " แน่นอน เรารู้ว่า โอลิเวอร์ ประสบการณ์กับ workhouse คืออะไร แต่สนุกสนาน และชาวตำบลบอร์ดอะไร แต่ " Sage , ลึก , " หรือ " ปรัชญา" แต่การทำงบแบบนี้ ผีไฮไลท์ขอบเขตตลกซึ่งชนชั้นสูงจะจงใจโง่เขลาของชะตากรรมของชนชั้น . ตั้งแต่อนาถาเหมือนโอลิเวอร์ ไม่ยืนโอกาสที่จะชนะ tormenters , Dickens ใช้มันเมื่อตัวเองเพื่อเอาชนะพวกเขามีเล่ห์เหลี่ยมกับอารมณ์ขันที่พบข้อบกพร่องมากขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าเสียงจริงจังอาจจะมีแม้ว่าตัวเองจะไม่ได้มีมากของโอลิเวอร์ มีอารมณ์ขัน เราจะต้องได้พบกับผู้ชายคนอื่นในสถานการณ์ของเขาที่จะเข้าร่วม ดิกเคนในการใช้อารมณ์ขันเป็นอาวุธในการต่อสู้กับสังคมที่ไม่เพียงพอ oppresses พวกเขา