Clearly, diagnostic systems need to

Clearly, diagnostic systems need to be able to take these
developmental variations into account. Systems for assessing preschoolers
go some way to solving this problem, using criteria that
are more age-appropriate, and basing assessments on observations
and reports of child behavior in multiple settings (i.e., home
and preschool, from parents and teachers). Recent advances in
the field include the Research Diagnostic Criteria–Preschool
Age (RDC-PA) which has attempted to modify DSM criteria
to be suitable for preschoolers (Task Force on Research
Diagnostic Criteria, 2003), and the Preschool Age Psychiatric
Assessment (PAPA; Egger & Angold, 2004), which is a structured
parent-interview schedule for ages 2–5. However, these
systems cannot easily solve the problem that meaning and significance
of problem behavior shift rapidly even within this period,
and within a given cultural or family setting. Systems for very
young children, such as the diagnostic classification: 0–3 (DC:
0–3) (Zero to Three, 1994), tend to place more emphasis on
aspects of the parent–child relationship, rather that focusing
solely on child behavior, with an increasing focus on behavior
as children approach school age. However, evidence for validity
of 0–3 diagnostic categories, including stability and, in some
cases, links to later disorders of the same name (e.g., infantile
“anorexia”; Chatoor & Ganiban, 2004) is not strong.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างชัดเจน วิเคราะห์ระบบต้องสามารถที่จะใช้เหล่านี้รูปแบบที่พัฒนาลงในบัญชี ระบบสำหรับการประเมินเด็กก่อนวัยเรียนไปบางวิธีในการแก้ไขปัญหานี้ โดยใช้เกณฑ์ที่จะประเมินอายุที่เหมาะสม และพิจารณาเพิ่มเติมในข้อสังเกตและรายงานพฤติกรรมของเด็กในหลายการตั้งค่า (เช่น บ้านและก่อน วัยเรียน จากผู้ปกครองและครู) ความก้าวหน้าล่าสุดฟิลด์รวมการวิจัยวินิจฉัยเงื่อนไขก่อนวัยเรียนอายุ (RDC-PA) ซึ่งได้พยายามปรับเปลี่ยนเกณฑ์ของ DSMเพื่อให้เหมาะสำหรับเด็กก่อนวัยเรียน (แรงงานงานวิจัยเกณฑ์การวินิจฉัย 2003), และวัยเรียนจิตเวชประเมิน (พ่อ Egger & Angold, 2004), ซึ่งเป็นการจัดโครงสร้างผู้ปกครองสัมภาษณ์กำหนดการสำหรับเด็กอายุ 2 – 5 อย่างไรก็ตาม นี้ระบบไม่สามารถแก้ปัญหาที่ความหมายและความสำคัญของปัญหาลักษณะการทำงานกะอย่างรวดเร็วแม้ระยะในการตั้งค่ากำหนดวัฒนธรรม หรือครอบครัว ระบบมากเด็กหนุ่ม เช่นการจำแนกวินิจฉัย: 0 – 3 (DC:0 – 3) (ศูนย์ถึงสาม 1994), มักจะ ใส่เพิ่มเติมในลักษณะของความสัมพันธ์แม่ – ลูก เป็น ที่โฟกัสในพฤติกรรมเด็ก พฤติกรรมเน้นเพิ่มขึ้นเท่านั้นเป็นวิธีการที่เด็กวัยเรียน หลักฐานอย่างไรก็ตาม มีผลบังคับใช้0 – 3 วินิจฉัยประเภท รวมทั้งความเสถียรและ บางกรณี เชื่อมโยงกับความผิดปกติภายหลังชื่อเดียวกัน (เช่น infantile"อาการ" Chatoor & Ganiban, 2004) ไม่แข็งแรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เห็นได้ชัดว่าระบบการวินิจฉัยจะต้องสามารถที่จะใช้เหล่านี้
รูปแบบการพัฒนาเข้าบัญชี ระบบการประเมินเด็กก่อนวัยเรียน
ไปทางบางในการแก้ปัญหานี้โดยใช้เกณฑ์ที่
มีความเหมาะสมกับวัยมากขึ้นและเบสการประเมินผลจากการสังเกต
และรายงานของพฤติกรรมของเด็กในการตั้งค่าหลาย (เช่นบ้าน
และเด็กก่อนวัยเรียนจากผู้ปกครองและครู) ความก้าวหน้าล่าสุดใน
สนามรวมถึงการวิจัยการวิเคราะห์เกณฑ์ก่อนวัยเรียน
อายุ (RDC-PA) ซึ่งได้พยายามที่จะแก้ไขเกณฑ์ DSM
ให้มีความเหมาะสมสำหรับเด็กวัยอนุบาล (Task Force วิจัย
เกณฑ์การวินิจฉัย, 2003) และก่อนวัยเรียนอายุจิตเวช
การประเมิน (PAPA; Egger & Angold, 2004) ซึ่งเป็นโครงสร้าง
กำหนดการปกครองสัมภาษณ์สำหรับทุกวัย 2-5 แต่เหล่านี้
ระบบไม่สามารถแก้ปัญหาที่มีความหมายและความสำคัญ
ของปัญหาการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมอย่างรวดเร็วแม้จะอยู่ในช่วงเวลานี้
และอยู่ในการตั้งค่าทางวัฒนธรรมหรือคนในครอบครัวได้รับ ระบบมาก
เด็กเล็กเช่นการจัดหมวดหมู่การวินิจฉัย: 0-3 (DC:
0-3) (ศูนย์สาม 1994) มีแนวโน้มที่จะให้ความสำคัญมากขึ้นใน
แง่มุมของความสัมพันธ์แม่ลูกค่อนข้างที่มุ่งเน้น
แต่เพียงผู้เดียวในเด็ก พฤติกรรมที่มีความสำคัญเพิ่มขึ้นเกี่ยวกับพฤติกรรมที่
เป็นเด็กเข้าใกล้วัยเรียน อย่างไรก็ตามหลักฐานความถูกต้อง
ของ 0-3 ประเภทการวินิจฉัยรวมทั้งความมั่นคงและในบาง
กรณีการเชื่อมโยงกับความผิดปกติต่อมาในชื่อเดียวกัน (เช่นในวัยแรกเกิด
"อาการเบื่ออาหาร"; & Chatoor Ganiban, 2004) ไม่แข็งแรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชัดเจน , ระบบการวินิจฉัยต้องใช้เวลาเหล่านี้รูปแบบการพัฒนาลงในบัญชี ระบบประเมินเด็กปฐมวัยไปบางวิธีการแก้ไขปัญหานี้ โดยใช้เกณฑ์ว่าอายุที่เหมาะสมกว่า และจากการประเมินในการสังเกตการณ์และรายงานพฤติกรรมของเด็กในการตั้งค่าต่างๆ ( เช่น บ้านและ ปฐมวัย จากพ่อแม่และครู ) ความก้าวหน้าล่าสุดในสนามรวมถึงการวิจัยเกณฑ์วินิจฉัยสำหรับปฐมวัยอายุ ( rdc-pa ) ซึ่งได้พยายามปรับเปลี่ยนเกณฑ์ DSMเหมาะสำหรับเด็กวัยอนุบาล ( งานวิจัยเกณฑ์การวินิจฉัย , 2003 ) และวัย จิตเวชการประเมิน ( พ่อ ; เอเกอร์ & angold , 2004 ) ซึ่งเป็นโครงสร้างสัมภาษณ์ ผู้ปกครอง ตารางเวลาสำหรับอายุ 2 – 5 อย่างไรก็ตาม , เหล่านี้ระบบไม่สามารถแก้ไขปัญหาความหมายและความสำคัญปัญหาพฤติกรรมเปลี่ยนได้อย่างรวดเร็ว แม้ในช่วงเวลานี้และภายในได้รับวัฒนธรรมหรือครอบครัว การตั้งค่า ระบบให้มากเด็ก เช่น การวินิจฉัย : 0 – 3 ( DC :0 – 3 ) ( ศูนย์สาม , 1994 ) มักจะให้ความสำคัญด้านของผู้ปกครองและเด็กมากกว่าที่เน้นความสัมพันธ์แต่เพียงผู้เดียวในพฤติกรรมของเด็ก ด้วยการเพิ่มเน้นพฤติกรรมวิธีการเป็นเด็กวัยเรียน อย่างไรก็ตาม หลักฐานเพื่อความถูกต้อง0 – 3 วินิจฉัยทางการ ได้แก่ เสถียรภาพ และ ในบางกรณี , เชื่อมโยงไปยังความผิดปกติภายหลังในชื่อเดียวกัน ( เช่น แบเบาะ" เบื่ออาหาร " chatoor & ganiban , 2004 ) ก็ยังไม่แข็งแรง