Knowing ObjectsThere is an old base

Knowing Objects
There is an old baseball story about three umpires calling balls and strikes. One says, “I call them as
I see them.” The second says, “I call them as they are.” The third insists, “They ain't nothing until I
call them.” These attitudes correspond to the philosophical positions of empiricism, realism, and
idealism. For neuroscience to support realism about objects, I need to show that the structures and
processes used by the brain enable it to represent things in the world as they are, at least
approximately.
It is tempting to think about mental representations of the world by analogy to the linguistic
representations that we use to communicate with each other in speech and writing. The philosopher
Jerry Fodor claimed that there is a language of thought with the same kinds of structures as a natural
language such as English or Chinese. Many contemporary philosophers assume that knowing is a
propositional attitude, which is a relation between a person and some kind of sentencelike entity. But
understanding minds as brains requires us to take a much broader view of representations, with
linguistic structures such as sentences serving as only one way that the brain knows the world. You do
not have to be a linguistically sophisticated adult human to have knowledge of objects. Other
language-limited animals such as rats and lizards have perceptions too, as do human infants well
before they have learned to talk. In the previous chapter, I described how we can think of brains as
functioning by using patterns of activity of firing by interconnected neurons. Now I will go into a bit
more detail about how visual perception of objects works in the brain.
When you see an object—say, a duck—light in the form of wavelike particles called photons is
reflected off the object into your eyes. At the back of your eyes, your retina has photoreceptor cells
that convert light energy into chemical signals that travel to your brain via the firing activity of cells
in the optic nerves. These signals are carried to the back of the brain where multiple areas of the
visual cortex are engaged. Cells in the area called V1 respond to basic features such as color, motion,
and orientation, while other areas contain neural populations that are specialized for more elaborate
representations, such as faces. Different neural populations interact to determine what features can be
grouped together, as when you perceive both the color of the duck and the shape of its bill. These
neural interactions can also fill in gaps in your visual information, as when you can see that the object
is a duck even though you can see only part of its bill. The brain manages to tie various features
together, so that you don't perceive separately the duck's bill, its color, and its motion, but rather you
see together a white duck with a yellow bill moving down the road.
These processes driven by sensory information from the physical world are called bottom-up, in
contrast to top-down processes that are driven by knowledge, expectations, and goals. The
importance of top-down processes in visual perception is evident from failures of object recognition
caused by brain damage, called agnosia. People with agnosia can accurately detect features such as
edges and shapes, but cannot put them together to see an object. Such recognition is difficult because
a duck or other object can be presented to us from many different viewpoints, and there are many
different kinds of duck. The initial pattern of firing in the retina is two-dimensional, but somehow we
recognize a duck as a three-dimensional object. The brain is able simultaneously to match features,
components, and configurations to its previous experience through the dynamic interaction of billions
of neurons in several different brain areas. If you suffer damage to parts of the brain that have neurons
with connections constituting your learned knowledge about ducks, then you will not be able to put all
the features and configurations together to recognize an object as a duck. People with damage to the
fusiform face area in the brain may suffer from prosopagnosia, the inability to recognize faces.
The top-down nature of visual processing is also evident in Gestalt figures such as the reversing
duck-rabbit (figure 4.1). If you are expecting to see a duck, then you will see the lines on the left as
constituting a bill, whereas if you shift your focus and look for a rabbit, they will appear as ears. This
kind of inference consists not of serial linguistic steps but rather of the parallel dynamic interaction of
neurons that encode sensory information with neurons that encode expectations and knowledge of
what ducks and rabbits look like.
Perception is a kind of inference, but it is very different from the kind familiar from our use of
language. When we speak or write, we encounter one sentence at a time, and seem to infer the next
sentence from the ones that came before, just as with a proof in mathematics. But inference in the
brain does not operate in this serial, step-by-step way. Each neuron is connected synaptically with
thousands of others, so its firing pattern is affected by all the neurons that excite or inhibit it, and it in
turn affects the firing of all the neurons that it excites or inhibits. Thus inference is parallel, in that
many neurons are firing at around the same time, and asynchronous, in that there is no central clock
that coordinates the waves of firing that spread through the neural populations. Hence perception is
very different from the kind of serial steps of linguistic inference that have served as models of
reasoning since Aristotle identified such syllogisms as A is B, and B is C, so A is C. Because brains
perform inferences using parallel activity of millions of neurons, perception can elegantly integrate
both bottom-up and top-down information. We will see in chapter 5 that emotional feelings involve a
similar kind of dynamic integration of multiple kinds of information.
Our sense of smell also requires a combination of bottom-up and top down processing. When you
inhale, odorants excite subsets of the millions of cellular receptors in your nose, sending patterns of
neural activity to the olfactory bulb on the bottom of your brain. The olfactory bulb also receives
inputs from other brain areas, such as the hippocampus and the neocortex, so that the signals it sends
to the rest of the brain are already a combination of bottom-up sensory information and top-down
processing. Hence when you smell something, like a live duck in a barnyard or a cooked one in a
restaurant, the smell is the result of dynamic interactions of different brain areas involving both
sensory inputs and previous knowledge and expectations.
The complexity of perceptual processing in the brain shows the implausibility of the traditional
empiricist view that our sense experiences are copies of objects in the world. Without previously
acquired or inherited concepts, we would have a very difficult time dealing with the vast number of
sensory signals that our eyes, ears, and other sensors send to our brains. Perception requires brains to
be able to relate inputs from sensory organs with information they have already stored in the form of
synaptic connections between neurons. Ambiguous examples like the duck-rabbit show that
perception is not just the bottom-up processing of sensory inputs; it also involves top-down
interpretation based on what is already known. Because the brain is a parallel processor capable of
assessing many aspects simultaneously, we do not have to choose between hypotheses that perception
is primarily driven by input to sensory receptors or that it is primarily driven by top-down
interpretation. Rather, brains can perform inferences that simultaneously use both kinds of
information

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รู้ว่าวัตถุเรื่องเบสบอลเก่าเกี่ยวกับ umpires สามเรียกลูกและนัดหยุดงานได้ หนึ่งกล่าวว่า "ผมเรียกพวกเขาเป็นเห็นพวกเขา" ที่สองกล่าวว่า "ผมเรียกพวกเขาเป็น" ที่สามรมย์ "พวกเขา ain't อะไรจนฉันโทรไป" ทัศนคติเหล่านี้สอดคล้องกับตำแหน่งของ empiricism สมจริง ปรัชญา และidealism สำหรับประสาทการเพื่อสนับสนุนความสมจริงเกี่ยวกับวัตถุ ฉันต้องการแสดงว่าโครงสร้าง และกระบวนใช้สมองใช้แสดงสิ่งต่าง ๆ ในโลก มี น้อยประมาณจึงดึงดูดการคิดนำเสนอจิตของโลก โดยเทียบกับที่ภาษาศาสตร์แทนที่เราใช้สื่อสารกันในคำพูดและการเขียน ที่นักปราชญ์เจอร์รี่ Fodor อ้างว่า มีเป็นภาษาที่คิดกับโครงสร้างประเภทเดียวกันเป็นธรรมชาติภาษาเช่นภาษาอังกฤษหรือภาษาจีน นักปรัชญาร่วมสมัยจำนวนมากถือว่ารู้ว่าเป็นการpropositional ทัศนคติ ซึ่งเป็นความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลและบางชนิดของเอนทิตี sentencelike แต่เข้าใจจิตใจเป็นสมองให้เรารับมากกว้างมุมมองของการนำเสนอโครงสร้างทางภาษาศาสตร์เช่นประโยคที่ให้บริการเป็นวิธีเดียวที่สมองรู้โลก คุณไม่ต้องเป็นมนุษย์ซับซ้อนมีผู้ใหญ่ให้ความรู้ในวัตถุนั้น อื่น ๆจำกัด(มหาชน)ภาษาสัตว์เช่นหนูและกิ้งก่ามีแนวเกินไป ทำทารกมนุษย์ดีก่อนที่พวกเขาได้เรียนรู้พูดคุย ในบทก่อนหน้านี้ ฉันอธิบายวิธีการที่เราสามารถคิดของสมองเป็นทำงาน โดยใช้รูปแบบของการยิงโดย neurons ที่เชื่อมต่อกัน ตอนนี้ฉันจะไปบิตรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการรับรู้ว่าภาพของวัตถุที่ทำงานในสมองเมื่อคุณเห็นวัตถุ – พูด เป็ดซึ่งเป็นแสงในรูปแบบของอนุภาคที่เรียกว่า photons wavelikeสะท้อนจากวัตถุเข้าตา ทางตา เรตินาของคุณมีเซลล์ photoreceptorที่แปลงพลังงานแสงให้เป็นสัญญาณทางเคมีที่เที่ยวผ่านกิจกรรมยิงของเซลล์สมองของคุณในเส้นประสาทจักษุ สัญญาณเหล่านี้จะถูกนำไปด้านหลังของสมองที่หลายพื้นที่ของการภาพคอร์เทกซ์เป็นหมั้น เซลล์ในบริเวณที่เรียกว่า V1 ตอบคุณสมบัติพื้นฐานเช่นสี เคลื่อนไหวและการวาง แนว ในขณะที่พื้นที่อื่น ๆ ประกอบด้วยประชากรประสาทที่เป็นผู้เชี่ยวชาญเพิ่มเติมอย่างประณีตนำเสนอ เช่นใบหน้า ประชากรประสาทแตกต่างกันโต้ตอบเพื่อตรวจสอบว่าคุณลักษณะอะไรที่สามารถจัดกลุ่มกัน เป็นเมื่อคุณสังเกตสีของเป็ดและรูปร่างของรายการของทั้ง เหล่านี้โต้ตอบประสาทยังสามารถเติมในช่องว่างในข้อมูลภาพ เป็นเมื่อคุณสามารถดูได้ที่วัตถุเป็นเป็ดแม้ว่าคุณสามารถดูเฉพาะบางส่วนของรายการ สมองจัดการผูกคุณสมบัติต่าง ๆกัน เพื่อให้คุณไม่สังเกตแยกตั๋วของเป็ด สี และความเคลื่อนไหว แต่คุณดูเป็ดขาวกับตั๋วสีเหลืองที่ย้ายลงอยู่ด้วยกันกระบวนการขับเคลื่อน ด้วยข้อมูลทางประสาทสัมผัสจากโลกเหล่านี้เรียกว่าสายล่าง ในความคมชัดเพื่อลงบนกระบวนการที่ขับเคลื่อน ด้วยความรู้ ความคาดหวัง และเป้าหมาย ที่ความสำคัญของกระบวนการในการรับรู้ภาพบนลงล่างจะเห็นได้จากความล้มเหลวของการรู้จำวัตถุเกิดจากสมอง เรียก agnosia คน agnosia แม่นยำตรวจพบลักษณะการทำงานเช่นขอบ และรูปร่าง แต่ไม่สามารถทำให้พวกเขาเข้าด้วยกันเพื่อดูวัตถุ การรับรู้ดังกล่าวเป็นเรื่องยากเนื่องจากเป็ดหรือวัตถุอื่น ๆ สามารถนำเราจากหลายมุมมองที่แตกต่างกัน และมีเป็นจำนวนมากชนิดต่าง ๆ ของเป็ด รูปแบบเริ่มต้นของการยิงในจอตาเป็นสอง แต่อย่างใดเรารู้จักเป็ดที่เป็นวัตถุสามมิติ สมองจะได้พร้อมกันเพื่อให้ตรงกับลักษณะการทำงานส่วนประกอบ และตั้งค่าคอนฟิกการประสบการณ์ก่อนหน้านี้ผ่านการโต้ตอบแบบไดนามิกพันล้านของ neurons ในสมองที่แตกต่างกัน ถ้าคุณประสบความเสียหายกับส่วนของสมองที่มี neuronsค่าความรู้ที่เรียนรู้เกี่ยวกับการเชื่อมต่อ แล้วคุณจะไม่สามารถใส่ทั้งหมดคุณลักษณะและการกำหนดค่าเพื่อระบุวัตถุเป็นเป็ด คนที่ มีความเสียหายตั้งหน้า fusiform ในสมองอาจทรมานจาก prosopagnosia ไม่สามารถจดจำใบหน้าลักษณะบนลงล่างของการประมวลผลภาพก็ชัดในตัวเลข Gestalt เช่นการกลับเป็ดกระต่าย (รูปที่ 4.1) ถ้าคุณต้องการดูเป็ด แล้วคุณจะเห็นบรรทัดทางด้านซ้ายเป็นconstituting a bill, whereas if you shift your focus and look for a rabbit, they will appear as ears. Thiskind of inference consists not of serial linguistic steps but rather of the parallel dynamic interaction ofneurons that encode sensory information with neurons that encode expectations and knowledge ofwhat ducks and rabbits look like.Perception is a kind of inference, but it is very different from the kind familiar from our use oflanguage. When we speak or write, we encounter one sentence at a time, and seem to infer the nextsentence from the ones that came before, just as with a proof in mathematics. But inference in thebrain does not operate in this serial, step-by-step way. Each neuron is connected synaptically withthousands of others, so its firing pattern is affected by all the neurons that excite or inhibit it, and it inturn affects the firing of all the neurons that it excites or inhibits. Thus inference is parallel, in thatmany neurons are firing at around the same time, and asynchronous, in that there is no central clockthat coordinates the waves of firing that spread through the neural populations. Hence perception isvery different from the kind of serial steps of linguistic inference that have served as models ofreasoning since Aristotle identified such syllogisms as A is B, and B is C, so A is C. Because brainsperform inferences using parallel activity of millions of neurons, perception can elegantly integrateboth bottom-up and top-down information. We will see in chapter 5 that emotional feelings involve asimilar kind of dynamic integration of multiple kinds of information.Our sense of smell also requires a combination of bottom-up and top down processing. When youinhale, odorants excite subsets of the millions of cellular receptors in your nose, sending patterns ofneural activity to the olfactory bulb on the bottom of your brain. The olfactory bulb also receivesinputs from other brain areas, such as the hippocampus and the neocortex, so that the signals it sendsto the rest of the brain are already a combination of bottom-up sensory information and top-downprocessing. Hence when you smell something, like a live duck in a barnyard or a cooked one in arestaurant, the smell is the result of dynamic interactions of different brain areas involving bothsensory inputs and previous knowledge and expectations.The complexity of perceptual processing in the brain shows the implausibility of the traditionalempiricist view that our sense experiences are copies of objects in the world. Without previouslyacquired or inherited concepts, we would have a very difficult time dealing with the vast number ofsensory signals that our eyes, ears, and other sensors send to our brains. Perception requires brains tobe able to relate inputs from sensory organs with information they have already stored in the form ofsynaptic connections between neurons. Ambiguous examples like the duck-rabbit show that
perception is not just the bottom-up processing of sensory inputs; it also involves top-down
interpretation based on what is already known. Because the brain is a parallel processor capable of
assessing many aspects simultaneously, we do not have to choose between hypotheses that perception
is primarily driven by input to sensory receptors or that it is primarily driven by top-down
interpretation. Rather, brains can perform inferences that simultaneously use both kinds of
information

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รู้ว่าวัตถุที่มีเรื่องราวเกี่ยวกับเบสบอลเก่าสามกรรมการเรียกลูกและการนัดหยุดงานเป็น
หนึ่งกล่าวว่า
"ผมเรียกพวกเขาเป็นฉันเห็นพวกเขา." ที่สองกล่าวว่า "ผมเรียกพวกเขาที่พวกเขาเป็น." ที่สามยืนยันว่า
"พวกเขาไม่ได้เป็นอะไรจนกว่าฉันจะเรียกพวกเขา." ทัศนคติเหล่านี้สอดคล้องกับตำแหน่งของปรัชญา
ประสบการณ์นิยมความสมจริงและความเพ้อฝัน สำหรับประสาทที่จะสนับสนุนความสมจริงเกี่ยวกับวัตถุที่ฉันจำเป็นต้องแสดงให้เห็นว่าโครงสร้างและกระบวนการที่ใช้โดยสมองเปิดใช้งานเพื่อเป็นตัวแทนของสิ่งที่อยู่ในโลกที่พวกเขาเป็นอย่างน้อยประมาณ. เป็นที่ดึงดูดที่จะคิดเกี่ยวกับการแสดงทางจิตของโลกโดยการเปรียบเทียบ เพื่อภาษาการแสดงที่เราใช้ในการสื่อสารกับคนอื่นๆ ในการพูดและการเขียน นักปรัชญาเจอร์โดอ้างว่ามีภาษาของความคิดที่มีชนิดเดียวกันของโครงสร้างเป็นธรรมชาติภาษาเช่นภาษาอังกฤษหรือภาษาจีน นักปรัชญาร่วมสมัยหลายคนคิดว่ารู้ว่าเป็นทัศนคติเชิงประพจน์ซึ่งเป็นความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลและประเภทของกิจการ sentencelike บาง แต่จิตใจของการทำความเข้าใจเป็นสมองของเราต้องใช้มุมมองที่กว้างมากของการเป็นตัวแทนที่มีโครงสร้างทางภาษาเช่นประโยคที่ทำหน้าที่เป็นเพียงวิธีหนึ่งที่ว่าสมองรู้โลก คุณไม่จำเป็นต้องเป็นมนุษย์ที่เป็นผู้ใหญ่ที่มีความซับซ้อนภาษาให้มีความรู้ของวัตถุ อื่น ๆสัตว์ภาษาที่ จำกัด เช่นหนูและสัตว์เลื้อยคลานมีการรับรู้มากเกินไปเช่นเดียวกับทารกของมนุษย์ได้ดีก่อนที่พวกเขาได้เรียนรู้ที่จะพูดคุย ในบทก่อนหน้านี้ผมอธิบายวิธีการที่เราสามารถคิดเป็นสมองทำงานโดยใช้รูปแบบของกิจกรรมการยิงโดยเซลล์ประสาทที่เชื่อมต่อกัน ตอนนี้ผมจะไปลงเล็กน้อยรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีการรับรู้ภาพของวัตถุที่ทำงานในสมอง. เมื่อคุณเห็นวัตถุพูดเป็ดแสงในรูปแบบของอนุภาค wavelike ที่เรียกว่าโฟตอนจะสะท้อนออกวัตถุเข้าไปในดวงตาของคุณ ที่ด้านหลังของดวงตาของคุณ, จอประสาทตาของคุณมีเซลล์รับแสงที่แปลงพลังงานแสงเป็นสัญญาณทางเคมีที่เดินทางไปยังสมองของคุณผ่านทางกิจกรรมการยิงของเซลล์ในประสาทแก้วนำแสง สัญญาณเหล่านี้จะดำเนินไปทางด้านหลังของสมองที่หลายพื้นที่ของภาพนอกมีส่วนร่วม เซลล์ในบริเวณที่เรียกว่า V1 ตอบสนองต่อคุณสมบัติพื้นฐานเช่นสี, การเคลื่อนไหว, และการวางแนวในขณะที่พื้นที่อื่น ๆ มีประชากรประสาทที่มีเฉพาะสำหรับซับซ้อนมากขึ้นการแสดงเช่นใบหน้า ประชากรประสาทที่แตกต่างกันมีผลกระทบต่อการกำหนดสิ่งที่มีสามารถรวมกลุ่มกันเช่นเมื่อคุณรับรู้ทั้งสีของเป็ดและรูปร่างของใบเรียกเก็บเงินของตน เหล่านี้มีปฏิสัมพันธ์ประสาทยังสามารถกรอกในช่องว่างในข้อมูลภาพของคุณเมื่อคุณสามารถเห็นได้ว่าวัตถุที่เป็นเป็ดแม้ว่าคุณจะเห็นเพียงส่วนหนึ่งของการเรียกเก็บเงินของตน สมองพอที่จะผูกคุณสมบัติต่างๆเข้าด้วยกันเพื่อที่คุณจะได้รับรู้แยกบิลเป็ดสีและการเคลื่อนไหวของมันแต่คุณเห็นด้วยกันเป็ดสีขาวที่มีการเรียกเก็บเงินสีเหลืองย้ายลงที่ถนน. กระบวนการเหล่านี้ผลักดันโดยประสาทสัมผัส ข้อมูลจากโลกทางกายภาพที่เรียกว่าด้านล่างขึ้นในทางตรงกันข้ามกับกระบวนการจากบนลงล่างที่จะขับเคลื่อนด้วยความรู้ความคาดหวังและเป้าหมาย ความสำคัญของกระบวนการจากบนลงล่างในการรับรู้ภาพจะเห็นได้จากความล้มเหลวของการรับรู้วัตถุที่เกิดจากความเสียหายของสมองที่เรียกว่า Agnosia คนที่มี Agnosia อย่างถูกต้องสามารถตรวจสอบคุณสมบัติเช่นขอบและรูปร่างแต่ไม่สามารถเอามารวมกันจะเห็นวัตถุ การรับรู้ดังกล่าวเป็นเรื่องยากเพราะเป็ดหรือวัตถุอื่น ๆ สามารถนำเสนอให้เราจากมุมมองที่แตกต่างกันและมีหลายชนิดที่แตกต่างกันของเป็ด รูปแบบเริ่มต้นของการยิงในจอประสาทตาเป็นสองมิติ แต่อย่างใดที่เรารู้จักเป็ดเป็นวัตถุสามมิติ สมองสามารถไปพร้อม ๆ กันเพื่อให้ตรงกับคุณสมบัติส่วนประกอบและการกำหนดค่าประสบการณ์ก่อนหน้านี้ผ่านการทำงานร่วมกันแบบไดนามิกของพันล้านของเซลล์ประสาทในหลายพื้นที่ของสมองที่แตกต่างกัน หากคุณได้รับความเสียหายไปยังส่วนของสมองที่มีเซลล์ประสาทที่มีการเชื่อมต่อ constituting ความรู้เกี่ยวกับการเรียนรู้ของคุณเป็ดแล้วคุณจะไม่สามารถที่จะนำทุกคุณสมบัติและการกำหนดค่าร่วมกันในการรับรู้วัตถุเป็นเป็ด คนที่มีความเสียหายให้กับพื้นที่ใบหน้ากระสวยในสมองอาจได้รับจาก prosopagnosia ไม่สามารถที่จะรับรู้ใบหน้า. ลักษณะจากบนลงล่างของการประมวลผลภาพยังเห็นได้ชัดในรูป Gestalt เช่นการย้อนกลับของเป็ดกระต่าย(รูป 4.1) หากคุณกำลังคาดหวังว่าจะเห็นเป็ดแล้วคุณจะเห็นเส้นด้านซ้ายเป็นที่ประกอบการเรียกเก็บเงินในขณะที่ถ้าคุณเปลี่ยนโฟกัสของคุณและมองหากระต่ายที่พวกเขาจะปรากฏเป็นหู นี้ชนิดของการอนุมานประกอบด้วยไม่ขั้นตอนภาษาอนุกรมแต่ในการทำงานร่วมกันแบบขนานแบบไดนามิกของเซลล์ประสาทที่เข้ารหัสข้อมูลทางประสาทสัมผัสกับเซลล์ประสาทที่เข้ารหัสความคาดหวังและความรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เป็ดและกระต่ายมีลักษณะเหมือน. การรับรู้เป็นชนิดของการอนุมาน แต่มันแตกต่างกันมาก จากชนิดที่คุ้นเคยจากการใช้งานของเราภาษา เมื่อเราพูดหรือเขียนเราพบประโยคหนึ่งที่เวลาและดูเหมือนจะสรุปต่อไปประโยคจากคนที่มาก่อนเช่นเดียวกับที่มีหลักฐานในคณิตศาสตร์ แต่ข้อสรุปในสมองไม่ทำงานในภาพยนตร์เรื่องนี้ขั้นตอนโดยขั้นตอนวิธี เซลล์ประสาทแต่ละครั้งจะถูกเชื่อมต่อกับ synaptically หลายพันคนอื่นเพื่อให้รูปแบบการยิงที่ได้รับผลกระทบจากเซลล์ประสาททั้งหมดที่กระตุ้นหรือยับยั้งมันและในทางกลับกันมีผลต่อการยิงของเซลล์ประสาททั้งหมดที่มันตื่นเต้นหรือยับยั้ง ดังนั้นข้อสรุปขนานในการที่เซลล์ประสาทจำนวนมากจะถูกยิงในเวลาเดียวกันและไม่ตรงกันในการที่ไม่มีนาฬิกากลางที่พิกัดคลื่นของการยิงที่แพร่กระจายผ่านทางประชากรประสาท ดังนั้นการรับรู้คือความแตกต่างจากชนิดของอนุกรมขั้นตอนของการอนุมานภาษาที่ได้ทำหน้าที่เป็นรูปแบบของการให้เหตุผลตั้งแต่อริสโตเติลระบุsyllogisms เช่น A เป็น B และ B เป็น C เพื่อให้เป็นซีเพราะสมองดำเนินการหาข้อสรุปโดยใช้กิจกรรมคู่ขนานล้านของเซลล์ประสาทการรับรู้อย่างหรูหราสามารถบูรณาการทั้งด้านล่างขึ้นและข้อมูลจากบนลงล่าง เราจะเห็นในบทที่ 5 ว่าอารมณ์ความรู้สึกที่เกี่ยวข้องกับชนิดที่คล้ายกันของการรวมกลุ่มแบบไดนามิกของชนิดข้อมูลหลาย. ความรู้สึกของกลิ่นของเรายังต้องมีการรวมกันของด้านล่างขึ้นด้านบนและการประมวลผลลง เมื่อคุณหายใจ odorants ตื่นเต้นย่อยของล้านของตัวรับโทรศัพท์มือถือในจมูกของคุณส่งรูปแบบของกิจกรรมประสาทจมูกหลอดที่ด้านล่างของสมองของคุณ จมูกหลอดยังได้รับปัจจัยการผลิตจากพื้นที่สมองอื่น ๆ เช่นฮิบโปและเทกซ์เพื่อให้สัญญาณก็จะส่งไปยังส่วนต่างๆของสมองที่มีอยู่แล้วการรวมกันของด้านล่างขึ้นข้อมูลประสาทสัมผัสและบนลงล่างในการประมวลผล ดังนั้นเมื่อคุณได้กลิ่นอะไรบางอย่างเช่นเป็ดอาศัยอยู่ในยุ้งข้าวหรือสุกเป็นหนึ่งในร้านอาหาร, กลิ่นเป็นผลมาจากการมีปฏิสัมพันธ์แบบไดนามิกของพื้นที่สมองที่แตกต่างกันที่เกี่ยวข้องกับทั้งสองปัจจัยการผลิตทางประสาทสัมผัสและความรู้ก่อนและความคาดหวัง. ความซับซ้อนของการประมวลผลการรับรู้ในที่ สมองแสดงให้เห็น implausibility ของแบบดั้งเดิมมุมมองempiricist ว่าประสบการณ์ความรู้สึกของเราเป็นสำเนาของวัตถุในโลก โดยไม่ต้องมีก่อนหน้านี้ที่ได้มาหรือได้รับการถ่ายทอดแนวความคิดที่เราจะมีช่วงเวลาที่ยากมากที่จัดการกับจำนวนมากมายของสัญญาณประสาทสัมผัสที่ตาของเราหูและเซ็นเซอร์อื่นๆ ที่ส่งไปยังสมองของเรา การรับรู้ต้องมีสมองที่จะสามารถที่จะเกี่ยวข้องกับปัจจัยการผลิตจากอวัยวะประสาทสัมผัสที่มีข้อมูลที่พวกเขาได้เก็บอยู่ในรูปแบบของการเชื่อมต่อระหว่างเซลล์ประสาทsynaptic ตัวอย่างที่ไม่ชัดเจนเช่นการแสดงเป็ดกระต่ายที่รับรู้ไม่ได้เป็นเพียงการประมวลผลด้านล่างขึ้นของปัจจัยการผลิตทางประสาทสัมผัส; มันยังเกี่ยวข้องกับการจากบนลงล่างตีความตามสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันอยู่แล้ว เพราะสมองเป็นหน่วยประมวลผลแบบขนานความสามารถในการประเมินหลาย ๆ ด้านไปพร้อม ๆ กันเราจะได้ไม่ต้องเลือกระหว่างการรับรู้ของสมมติฐานที่เป็นแรงผลักดันหลักจากการป้อนข้อมูลไปยังประสาทผู้รับหรือว่ามันเป็นแรงผลักดันหลักจากบนลงล่างตีความ แต่สมองสามารถดำเนินการหาข้อสรุปที่พร้อมใช้ทั้งชนิดของข้อมูล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทราบว่าวัตถุ
มีภาพจิตรกรรมฝาผนังเรื่องราวเกี่ยวกับเบสบอลผู้ตัดสินเรียกสามลูกนัดและ หนึ่งกล่าวว่า " ฉันเรียกพวกเขาเป็น
ฉันเห็นพวกเขา . " ที่สองกล่าวว่า " ฉันเรียกเขาว่าเป็น " สามยืนยัน " พวกเขาไม่ทำอะไร จนกว่าผม
เรียกว่า " ทัศนคติเหล่านี้สอดคล้องกับตำแหน่งของปรัชญาประสบการณ์นิยม สัจนิยมและ
จิตนิยม . ประสาทเพื่อสนับสนุนสัจนิยมเกี่ยวกับวัตถุฉันต้องการที่จะแสดงให้เห็นว่าโครงสร้างและกระบวนการที่ใช้โดยสมอง
ให้มันเป็นตัวแทนของสิ่งในโลกที่พวกเขาเป็นอย่างน้อย

ประมาณ คือรุ่นที่สมควรคิดจิตเป็นตัวแทนของโลก โดยการเปรียบเทียบกับแนวทางภาษาศาสตร์
ที่เราใช้ในการติดต่อกับแต่ละอื่น ๆ ในการพูดและการเขียน นักปรัชญา
เจอร์รี่ โฟดอร์ อ้างว่ามีภาษาของความคิดที่มีชนิดเดียวกันของโครงสร้างเป็นธรรมชาติ
ภาษา เช่น ภาษาอังกฤษ หรือ ภาษาจีน นักปรัชญาร่วมสมัยหลายสมมติว่าจักเป็น
ทัศนคติเชิงประพจน์ ซึ่งความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลและบางชนิดของ sentencelike นิติบุคคล แต่จิตใจและสมอง
ความเข้าใจของเราต้องใช้มุมมองที่กว้างมากของการเป็นตัวแทนด้วย
โครงสร้างภาษาเช่นประโยคที่ให้บริการเป็นเพียงหนึ่งวิธีที่สมอง รู้โลก คุณ
ไม่ต้องซับซ้อนทางภาษามนุษย์ผู้ใหญ่มีความรู้ของวัตถุ อื่น ๆ ( เช่น ภาษาสัตว์
หนูและจิ้งจกมีความคิดเห็นเหมือนกัน เช่น ทารกมนุษย์ดี
ก่อนที่พวกเขาได้เรียนรู้ที่จะพูด ในบทความก่อนหน้านี้ผมได้อธิบายวิธีการที่เราสามารถคิดสมองเป็น
ทำงานโดยการใช้รูปแบบของกิจกรรมในการยิง โดยเชื่อมต่อระหว่างเซลล์ประสาท ตอนนี้ผมจะเข้าไปนิดหน่อย
รายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีการทํางานของการรับรู้ทางสายตาของวัตถุในสมอง .
เมื่อคุณเห็นวัตถุว่า มีเป็ด มีลักษณะหรือคุณสมบัติเหมือนคลื่นแสงในรูปแบบของอนุภาคที่เรียกว่าโฟตอนเป็น
สะท้อนจากวัตถุเข้าไปในดวงตาของคุณ ที่ด้านหลังของตา จอตาของคุณ
เซลล์โฟโตรีเซปเตอร์ที่แปลงพลังงานแสงเป็นสัญญาณเคมีที่เดินทางไปยังสมองของคุณผ่านกิจกรรมการยิงของเซลล์
ในประสาทตา สัญญาณเหล่านี้จะถูกนําไปด้านหลังของสมองที่หลายพื้นที่ของ
เยื่อหุ้มสมองภาพงานหมั้น เซลล์ในส่วนที่เรียกว่า V1 ตอบสนองคุณสมบัติพื้นฐานเช่นสี , การเคลื่อนไหว ,
และการวาง ,ในขณะที่พื้นที่อื่น ๆ ประกอบด้วยประชากรประสาทที่เป็นผู้เชี่ยวชาญสำหรับซับซ้อน
มากขึ้นแทน เช่น ใบหน้า กลุ่มประสาทที่แตกต่างกันโต้ตอบเพื่อตรวจสอบสิ่งที่คุณลักษณะสามารถ
จัดกลุ่มเข้าด้วยกัน เมื่อคุณรู้สึกทั้งสีของเป็ด และรูปร่างของบิลของ เหล่านี้
ประสาทปฏิสัมพันธ์สามารถกรอกข้อมูลในช่องว่างในข้อมูลภาพ ของคุณเป็น เมื่อคุณสามารถเห็นวัตถุ
เป็นเป็ดแม้ว่าคุณจะเห็นเพียงส่วนเดียวของบิลของ สมองจัดการผูก
ด้วยกันคุณลักษณะต่าง ๆ เพื่อให้คุณไม่รับรู้แยกบิล , เป็ดสีและการเคลื่อนไหวของมัน แต่คุณ
ดูด้วยกันเป็ดสีขาว กับ สีเหลือง บิลเดินลงถนน เหล่านี้กระบวนการขับเคลื่อนโดย
การรับรู้จากโลกทางกายภาพเรียกว่าล่างใน
คมชัดเพื่อลงกระบวนการที่ขับเคลื่อนด้วยความรู้ ความคาดหวัง และเป้าหมาย
ความสำคัญของกระบวนการจากบนลงล่างในการรับรู้ภาพที่เห็นได้ชัดจากความล้มเหลวของ
รับรู้วัตถุที่เกิดจากความเสียหายที่สมอง เรียกว่าบิดเบือน คนที่บิดเบือนอย่างถูกต้องสามารถตรวจสอบคุณสมบัติเช่น
ขอบและรูปร่าง แต่ไม่สามารถใส่ด้วยกันได้เห็นวัตถุ การยอมรับดังกล่าวเป็นไปได้ยาก เพราะ
เป็ดหรือวัตถุอื่น ๆที่สามารถแสดงให้เราจากมุมมองที่แตกต่างกันมากและมีหลาย
หลายชนิดของเป็ด รูปแบบเริ่มต้นของการยิงในจอตาเป็นสองมิติ แต่บางทีเรา
จำเป็ดเป็นวัตถุสามมิติ สมองสามารถพร้อมกันเพื่อให้ตรงกับคุณสมบัติ
ส่วนประกอบและการกำหนดค่าของประสบการณ์ก่อนหน้านี้ผ่านการปฏิสัมพันธ์แบบไดนามิกของพันล้าน
ประสาทในพื้นที่สมองที่แตกต่างกันหลาย ถ้าคุณประสบความเสียหายให้กับส่วนของสมองมีเซลล์ประสาท
กับการเชื่อมต่อประกอบของคุณเรียนรู้ความรู้เรื่องเป็ด แล้วคุณจะไม่สามารถที่จะใส่ทั้งหมด
คุณสมบัติและรูปแบบด้วยกันจำวัตถุเป็นเป็ดผู้ที่มีความเสียหายต่อ
ซึ่งมีปลายแหลมเรียวทั้งสองข้างหน้าในพื้นที่สมองที่อาจประสบจาก prosopagnosia , ไม่สามารถจำหน้า .
บนลงล่างลักษณะของการประมวลผลภาพยังชัดเจนในกลุ่มเกสตัลท์ตัวเลขเช่นถอยหลัง
กระต่าย เป็ด ( รูปที่ 4.1 ) ถ้าคุณต้องการที่จะเห็นเป็ด แล้วคุณจะเห็นเส้นบนด้านซ้ายเป็น
ประกอบเป็นบิลแต่ถ้าคุณเลื่อนโฟกัสของคุณและมองหากระต่าย , พวกเขาจะปรากฏเป็นหู นี้ชนิดของการอนุมานประกอบด้วย
ไม่ต่อเนื่องภาษาขั้นตอนแต่ของปฏิสัมพันธ์แบบขนานของ
ประสาทที่เข้ารหัสข้อมูลทางประสาทสัมผัสกับประสาทที่เข้ารหัสความคาดหวังและความรู้อะไรและกระต่ายเหมือนเป็ด
.
รับรู้เป็นชนิดของการอนุมาน